คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 อวสานสายเผือก (1)
ต่อข้างล่างนะคะ
บทที่ 2 อวสานสายเผือก
“ผู้หญิงคนนี้บุกรุกบ้านผมแล้วใส่ร้ายว่าผมจับเด็กมา
ทั้งที่เด็กผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวผมเอง!”
เพียงประโยคเดียวที่ออกจากปากชายหนุ่มหน้าดุก็ทำเอาทั่วทั้งบริเวณมีแต่เงียบงันไม่ต่างจากป่าช้า
โดยเฉพาะตัวต้นเหตุอย่างณดาที่มองเขาตาค้าง
ทำปากพะงาบเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็พูดไม่ออกสักคำ ได้แต่มองเขาด้วยสายตางุนงง
นึกสงสัยว่าเด็กผู้หญิงหน้าตาออกไปทางเด็กฝรั่งเหมือนตุ๊กตาบาร์บีจะเป็นลูกสาวของผู้ชายหน้าเหมือนโจรแบบนี้ได้ยังไง
เมื่อถูกสายตากังขาของทั้งตำรวจและคุณป้าทองกวาวเข้าไป
ณดาก็รีบแย้งทันที “แล้วคุณก็ขังลูกตัวเองไว้ในบ้านเนี่ยนะ”
“ผมไม่ได้ทิ้ง
แต่ตอนจะออกไปซื้อข้าวเช้าแกยังไม่ตื่น” หนุ่มหน้าดุตอบเสียงเครียด
“ก็แสดงว่าเด็กคงร้องไห้เพราะตื่นมาไม่เจอใคร”
นายตำรวจสรุปให้ ซึ่งเหมันต์ก็พยักหน้ารับ
หลังจากนั้นทุกสายตาก็กลับมาจับจ้องที่ณดาอีกครั้ง
คนต้นเรื่องเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง
สิ่งที่เขาพูดมาก็มีเหตุผล แต่เธอก็ไม่ปักใจเชื่อง่ายๆ “แต่เด็กไม่เห็นเหมือนคุณเลย”
“ถ้าอยากได้หลักฐานยืนยันล่ะก็...”
หนุ่มเจ้าของบ้านทอดเสียงลงอย่างต้องการกดดันคนฟัง พร้อมกวาดตามองผู้บุกรุกทีละคน
ตั้งแต่คุณป้าทองกวาว นายตำรวจทั้งสอง และคนสุดท้าย
คือแม่ตัวดีที่สร้างเรื่องทั้งหมดขึ้น เขาจ้องเธอนานเป็นพิเศษ
แล้วจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์
“เชิญในบ้านครับ”
พูดจบเขาก็เดินไปไขกุญแจบ้านและเดินนำเข้าไปโดยไม่สนใจว่าใครจะตามมาบ้าง
เมื่อทุกคนตาม ‘นายหน้าโจร’ เข้าไปในบ้าน ณดาก็ได้แต่ถอนหายใจ นาทีนี้ต่อให้เธออยากหนีไปจากตรงนี้แค่ไหนก็คงทำไม่ได้
ในเมื่อเธอเป็นคนให้ป้าทองกวาวแจ้งตำรวจเอง
ร่างเล็กบอบบางจำต้องก้าวตามคนอื่นๆ
เข้าไปในบ้าน จนพบเด็กหญิงที่นั่งกอดตุ๊กตากระต่ายซุกอยู่มุมห้อง ที่พอเห็น ‘นายหน้าโจร’ ก็รีบวิ่งมาหาแล้วเกาะท่อนขากำยำไว้
ยืนยันคำพูดที่เขาบอกว่าเขาคือ ‘พ่อ’ ของเด็กหญิงไม่ผิดแน่
เอาล่ะสิ...
ณดาหน้าเหลือสองนิ้ว
รู้สึกหน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลมไปเสียเดี๋ยวนั้น ตอนนี้เธออยากเอาหัวมุดดินหนีไปเหลือเกิน
“แด๊ดดี้ๆ”
ยายหนูตัวกลมกระตุกกางเกงพ่อแรงๆ แล้วมองคนแปลกหน้าคนอื่นๆ ด้วยสายตาหวาดๆ แต่ ‘แด๊ดดี้’ ของยายหนูกลับไม่พูดอะไรสักคำ
เขาลูบหลังลูกสาวเบาๆ แล้วจึงพาเดินขึ้นชั้นสอง ไม่นานก็กลับลงมาลำพังพร้อมเอกสารในมือ
“นี่ใบเกิดยายหนู
กับบัตรประชาชน เอกสารและพาสปอร์ตของผม” เจ้าของบ้านส่งให้ตำรวจทั้งหมด คราวนี้แม้ณดาจะเชเง้อคอมองเพราะอยากรู้อยากเห็นแค่ไหนก็ทำไม่ได้แล้ว
“เด็กหญิงแดเนรีส”
ตำรวจอาวุโสอ่านชื่อตามเอกสารแจ้งเกิดของเด็กหญิง แต่เพราะเป็นภาษาอังกฤษ
จึงเงยหน้าขึ้นสบตาพ่อเด็กเพื่อความแน่นอน “ผมอ่านถูกใช่ไหมครับ”
“ครับ”
พ่อเด็กพยักหน้าขรึมๆ
แล้วจึงย้ายสายตามาอยู่ที่สาวหน้าหวานต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดแทน “ผมชื่อเหมันต์ มีชื่ออยู่ในเอกสารของยายหนู
แล้วก็เอกสารยืนยันตัวของผม ถ้าอยากดูประวัติการศึกษาด้วยก็จะเอามาให้ดู”
“ไม่เป็นไรครับ”
นายตำรวจส่งเอกสารให้ป้าทองกวาวซึ่งเป็นผู้แจ้งความ แต่คุณป้าส่ายหน้าพรืด
“ไม่ต้องค่ะๆ
ฉันแค่โทร.แจ้งความให้หนูณดาเฉยๆ” คุณป้าโยนเผือกร้อนให้หญิงสาวทันที
พร้อมทั้งโบกมือปฏิเสธพัลวัน
กลายเป็นที่ณดาอ้าปากค้าง
ไม่คิดว่าจะถูกป้าทองกวาวลอยแพ ทั้งที่เป็นคนส่งข้อความต่างๆ นานามาให้เธอระแวงตั้งแต่แรก
“เคลียร์กันนะณดา
ป้าต้องไปเฝ้าร้านแล้ว” พูดจบหัวหน้ากลุ่ม ‘คุณพี่ซีไอเอ’
ก็ชิ่งออกไปอย่างรวดเร็วชนิดไม่เหลียวกลับมามอง
“ป้า” คนถูกลอยแพร้องเสียงหลง
แต่พอหันมาเจอสายตาของทุกคนที่จ้องมองมา เธอจึงได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อนแล้วแถต่อแบบหน้าด้านๆ
“ณดาเข้าใจผิดเองค่ะ
ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะคะคุณตำรวจ”
เพื่อแสดงความจริงใจว่าเธอไม่ได้กล่าวขอโทษเพียงเพื่อจะเอาตัวรอด ณดาจึงยกมือไหว้นายตำรวจทั้งสอง
รวมทั้ง...เจ้าของบ้านหน้าโจรนี้ด้วย
“ทีหลังคุยกันให้เข้าใจก่อน
ถึงยังไงก็เพื่อนบ้าน คนกันเองทั้งนั้น” นายตำรวจหนุ่มใหญ่ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา
จากนั้นจึงหันกลับมาหาเจ้าของบ้าน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อน”
“ดีค่ะ เดี๋ยวณดาไปส่งนะคะ”
ณดาได้ทีรีบขันอาสาไปส่งนายตำรวจหนุ่มใหญ่ เพราะไม่อาจทนสายตาคมปลาบของเหมันต์ที่จ้องมองมาราวกับอยากจะจับเธอฆ่าหมกแทงก์น้ำก็ไม่ปาน
แล้วเธอจะนั่งรอให้เขาเชือดเธอหรือ...ไม่มีทาง!
ร่างเล็กบอบบางลุกขึ้นเตรียมเผ่นแน่บ
แต่ก็ถูกเจ้าของบ้านหน้าดุก็ขัดขึ้นเสียก่อน
“แล้วถ้าผมจะแจ้งความข้อหาบุกรุกล่ะครับ”
เหมันต์ถามตำรวจก็จริง แต่กลับจับจ้องไปยังสาวจอมจุ้นตรงหน้าเขม็ง
สายตาของเขาทำเอาณดานั่งไม่ติด
แต่พอหันไปเห็นสายตาขบขันของตำรวจ เธอจึงได้แต่ยิ้มจืดเจื่อน
“และทำร้ายร่างกายผมด้วย”
เจ้าของเสียงเข้มสำทับ
คนถูกกล่าวหาตัวแข็งทื่อ
เจอข้อหาบุกรุกก็ว่าร้ายแล้ว แต่ถ้าโดนข้อหาทำร้ายร่างกายด้วย...เธอคงได้ติดคุกหัวโตแน่!
“ไม่ได้นะคะ
อย่าแจ้งความจับฉันเลยนะ” เจ้าของเสียงหวานละล่ำละลัก ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างดีตอนนี้กลับซีดเผือดไร้สีเลือด
ต่อให้ไม่อยากอ้อนวอนเขา ทว่านาทีนี้ศักดิ์ศรีกินไม่ได้ ถ้าเรื่องมากนักเธออาจจะได้กินข้าวแดงในคุกแทน
นายตำรวจหนุ่มใหญ่ซ่อนยิ้ม
แล้วหันไปถามหนุ่มเจ้าของบ้าน “เอายังไงดีครับ”
ยิ่งเหมันต์เงียบมากเท่าไหร่
ณดาก็รู้สึกกดดัน โดยเฉพาะสายตาที่เขาใช้มองเธอ มันทั้งดุดันทั้งเขย่าขวัญสั่นประสาทจนอยากจะบ้าตายเสียให้ได้
“ผม...”
“ฉันรับผิดชอบเองค่ะ
ให้ทำอะไรได้หมดเลย ทั้งกระถางต้นไม้ที่แตก สนามหญ้าที่เสียหาย เดี๋ยวช่วยหมดเลย”
หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ อ้อนวอนตาใส แล้วอ้อนเสียงหวาน “แต่อย่าแจ้งความเลยนะคะ
พ่อแม่ฉันก็อยู่ต่างจังหวัด หมาแมวยังต้องดูแล ไหนจะต้นไม้เพิ่งซื้อมาปลูก ถ้าจับฉันไปบ้านฉันก็ไม่มีคนอยู่
หนูในบ้านฉันจะเอาอะไรกิน ไหนจะจิ้งจกตุ๊กแกอีกตั้งฝูง เข้าใจผิดเล็กๆ น้อยๆ เอง
ฉันแค่หวังดี ไม่อยากให้เด็กน้อยหน้าตาน่ารักตกอยู่ในมือคนชั่ว...อุ๊บ!” ณดารีบยกมือปิดปากตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าพูดมากเกินไปแล้ว
แถมยังเผลอพูดความในใจที่เหมือนจะไปด่าเจ้าของบ้านอีกต่างหาก
เหมันต์จ้องหน้าเธอด้วยสายตาคาดโทษ
แล้วจึงหันไปพยักหน้ากับตำรวจ “ขอบคุณมากครับ แต่ผมคงรบกวนแค่นี้”
“ถ้าอย่างนั้นผมไปนะครับ”
นายตำรวจทั้งสองลุกขึ้นบอกลาเจ้าของบ้าน ก่อนไปยังมิวายหันมาหาหญิงสาวตัวต้นเรื่อง
“ต่อไปก็คุยกันดีๆ เพื่อนบ้านกันยังไงก็ต้องพึ่งพาอาศัยกัน”
“ค่า” ณดารับคำเสียงหวานหยดย้อยแบบที่แค่ได้ยินก็รู้แล้วว่าเสแสร้ง
แต่นาทีนี้เธอไม่สน ขอแค่คุณตำรวจรีบออกจากบ้านไปให้ไว้ที่สุดก็พอ
“เฮ้อ...” คล้อยหลังตำรวจไปแล้ว
หญิงสาวก็ถอนหายใจโล่งอก ดีใจที่อย่างน้อยก็ไม่ถูกจับ
ไม่อย่างนั้นพ่อแม่ได้แล่นมาแพ่นกบาลเธอแน่นอน ดีไม่ดีถูกด่าว่าใจร้อน มีตาแต่หามีแววไม่
นอกจากไม่เคยทำเรื่องประเทืองปัญญายังมิวายหาเรื่องใส่ตัว หาเหาใส่หัว หา...
ว่าแต่...ทำไมอยู่ๆ
ขนลุกไปทั้งตัวแบบนี้
ณดารู้สึกเหมือนถูกจ้องมองด้วยสายตาอาฆาตจากใครสักคน
และจะเป็นใครไปไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่เจ้าบ้านหน้าดุคนนั้น เพียงแค่เธอหันไปมองเขา
เธอก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นว่าเขากำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาอ่านยาก
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
เหมันต์กอดอกแล้วก้าวมายืนเผชิญหน้ากับสาวร่างเล็กที่สูงแค่ปลายคางเขาเท่านั้น
คนฟังหายใจไม่ทั่วท้อง
ยามถูกจ้องมองด้วยสายตาเรียบเฉยเย็นชาจนมองไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ ณดาคิดไปถึงตอนที่ทั้งตำรวจและป้าทองกวาวยังอยู่ด้วยว่าน่าอึดอัดใจมากพอแล้ว
แต่เทียบไม่ได้เลยกับตอนนี้
เธอแทบจะเป็นประสาทเพราะสายตาของเขาอยู่แล้ว!
สายตาของเขาทำเอาคนเก่งถอยหลังไปเล็กน้อยหวังเว้นระยะห่างระหว่างกัน
แต่พอเธอก้าวถอยหนี เขาก็ขยับเข้ามาหาจนชิดกว่าเดิม
โหวตและแอดแฟนพันธุ์แท้กันเยอะๆ เน้อออออออ
นิยายทั้งหมดของชุดแสนกลรัก
แสนกลรัก (เฮคเตอร์-อุรัสยา) /แสนกลดลรัก (ราพณ์-นวินดา (เนย) /แสนเล่ห์กลรัก (เชษฐา-ตุลยดา)
พิเศษ เลศซ่อนรัก (ปรมัตถ์_ชญานิน)
ตูน
กรรัมภา
ฝากกดไลค์แฟนเพจด้วยน้าาาาาาาาาาาาา ติดตามข่าวสาร + พูดคุยได้ที่เพจนี้เลยค่ะ ^^
ฝากกดไลค์แฟนเพจด้วยน้าาาาาาาาาาาาา
.
.
ความคิดเห็น