สถานะวันนี้: คิดไม่ตก คิดไม่ตก ______________________________________________________________________
ไม่ได้อัพบล็อกมานานแล้ว ปกติก็ไม่ค่อยได้อัพ เวลาที่มาอัพ ถ้าไม่ใช่เพราะมีเรื่องทุกข์ ก็จะมีเรื่องดีใจมากๆ แทน ไม่รู้ว่าทำไมคนสมัยก่อนถึงเขียนบันทึกได้ประจำทุกวัน หรือเดี่ยวนี้คนเรายุ่งกับข้อความมากไปทั้งจาก sms ทั้งจาก chat ทั้งจากโน้นนี่ เลยกลายเป็นว่าเรื่องที่จะบันทึกไว้มันดูง่ายดาย หรือเพราะคนเรามีความทรงจำในรูปแบบอื่นมากขึ้น เรามีกล้องมีโทรศัพท์ที่เก็บภาพได้ตลอดเวลา การบันทึกด้วยตัวหนังสือจึงไม่ค่อยได้รับความนิยม
เอ๊ะ แต่คนก็นิยมอ่านหนังสืออยู่นะ มีอาชีพนักเขียน แต่อาจไม่ได้เล่าเรื่องตัวเอง เป็นเรื่องแต่งหรือเรื่องวิชาการเสียมากกว่า คนที่จะเล่าเรื่องตัวเองออกเป็นหนังสือได้คงต้องเป็นคนดังๆ หรือมีจุดเด่นพิเศษที่ไม่เหมิอนใคร ทำเป็นหนังสือแล้วน่าจะขายได้...มีคนซื้อ ถ้าเป็นคนธรรมดาเขียนเรื่องตัวเองไป ก็คงมีแต่ตัวเองอ่าน ดูเหมือนจะเสียเวลาแฮะ
 หนังสือทำมือที่เพื่อนสนิททำให้ในวันเกิด
| "เขียนบันทึกนินทาเพื่อนเป็นรหัสลับเสียด้วย กลัวว่าจะมีคนแอบมาอ่านเต็มที่ ฮ่าๆๆๆ" | ตอนมัธยมต้นช่วงหนึ่งเคยเขียนบันทึกเป็นประจำอยู่พักใหญ่ ได้เต็มสมุดเล่มหนึ่ง (สมุด
ปกอ่อนไซส์ปกติ) กลับไปอ่านมันก็ตลกและน่ารักดีนะ เขียนนินทาเพื่อนเป็นรหัสลับเสียด้วย กลัวว่าจะมีคนแอบมาอ่านเต็มที่ และก็มีอีกช่วงหนึ่งที่ตกลงจะเขียนบันทึกห้องกับเพื่อน คือวนกันเขียนคนละวันเกี่ยวกับกลุ่มเพื่อนและห้องเรียน ก็ได้มาอีกประมาณหนึ่งสมุดเล่มบางกลางๆ (คือสมุดไม่บางมาก แต่ก็ไม่ถึงจะเรียกว่า สมุดหนา อะ งงเนอะ ฮ่าๆๆ) กลับไปอ่านแล้วสนุกมาก การเขียนของแต่ละคนมีสำนวนที่บ่งบอกว่าเป็น คนคนนี้ เป็น เพื่อนคนนี้ จริงๆ
 หนังสือบันทึกของเพื่อน ที่เราเขียนคำนิยมชมชอบ (ตอนนี้ยึดมาเป้นของเรา ฮ่าๆๆ) แต่ก่อนเรากับเพื่อนอีกคน อยากเป็นนักเขียนมาก ก็ไม่รู้ว่าอยากเป็นขนาดไหน แต่ก็ประมาณว่าสองหน่อนี้มันชอบอ่านหนังสือ คนชอบอ่านก็คงอยากเขียนหนังสือนั่นแหละ เราได้รับของขวัญวันเกิดเป็นหนังสือภาพทำเองจากเพื่อนคนนี้ด้วย น่ารักมาก และก็มีสมุดเล่มบางอีกเล่ม เป็นสมุดตราโรงเรียนที่เราทั้งสองคนเขียนเรื่องสั้นลงไว้ในนี้ บางเรื่องเอามาเขียนอินเทอร์เน็ตไว้ด้วย อย่างเรื่องนี้ >>Education is Power<<
อันนี้รู้สึกเองนะ รู้สึกว่าเล่มบางตราโรงเรียนนี้ มีเรื่องสั้นดีๆ อยู่นะเนี่ย มีนิรงนิราศรำพันด้วยนะ เด็กมอต้นเขียนได้ขนาดนี้เลย ตอนนี้ก็ยังปลื้มใจ ฮ่าๆๆ
 สมุดโรงเรียนที่ว่านี่แหละ ปากกาเริ่มเลื่อนๆ นิดนึงแหละ เราสองคนและเพื่อนร่วมก๊วนอีกคนต่อมอปลายสายเดียวกัน เราสามคนเป็นใหญ่ในแผ่นดิน (ที่ห้องเรียนนั่นแหละ) มีคนเป็นหัวหน้า รอง เหรัญญิก และเราทั้งทีม(บวกเพื่อนที่มาใหม่ตอน | "จริงๆ เรายังไม่ได้ทำให้ดี...เท่าที่เราควรทำได้นะ" | มอปลาย) ก็เป็นคณะกรรมการนักเรียน เป็นประสบการณ์ที่ดีอีกช่วงหนึ่ง แต่พอมาวันนี้กลับรู้สึกว่า "จริงๆ เรายังไม่ได้ทำให้ดีเท่าที่เราควรทำได้นะ" ไม่ได้เสียใจที่ผ่านมา เพราะเราทำตามแบบฉบับของเราในเวลานั้น แต่โกรธนิสัยตัวเอง ที่เป็นพวกรู้ตัวช้า สบายๆ ลืมคิดไปไกลๆ สักกะนิด แล้วมันก็ผิดมาตั้งแต่ตอนเลือกสายการเรียน ตอนมอห้าร้องไห้เป็นเผาเต่าคนเดียวเลย เพราะมารู้ตัวทีหลังว่าตัวเองอยากเรียน อยากเป็นอะไร แต่เวลานั้นมันอยู่ผิดสาย แล้วก็ยังไม่รู้จักคำว่าซิ่วด้วยล่ะ ชีวิตเลยลอยๆ มาตั้งแต่รู้ตัวตอนนั้น แต่ก็...เก็บเรื่องผิดพลาดไว้ในใจ แล้วนำมันมาเป็นแรงผลักดันให้เราทำอะไรสักอย่างมาจนถึงทุกวันนี้ แม้จะยังเสียใจอยู่มากเหมือนเดิมก็ตาม
โถ...จากการเขียนบันทึกประจำวันมาดราม่าชีวิตเสียได้ แต่เอาเถอะ ถ้าทุกคนยังพอมีเวลาการบันทึกประจำวันจะทำให้คุณได้เรียนรู้จากอดีต รู้สึกตลก รู้สึกแปลกใจ และอาจทำให้เราคิดถึงบางสิ่งบางอย่างที่จะนำมาใช้ใน ณ บัดnow ก็ได้ค่ะ |
ตอนก่อนหน้า
Add เป็นแฟนคลับ Blog นี้
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
ตั้ง My.iD นี้เป็น Home!
