คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้
หลังจากที่ผ่านสมรภูมิรบมา? ทั้งห้าหน่อก็แยกจากชินปาจิและโอทาเอะกลับมาที่ซินเซ็นงุมิโดยที่ไม่ได้ซื้ออะไรกลับมาเลย และจากการก่อเรื่องของคางุระและโซโกะทำให้ทั้งคู่ถูกฮิจิคาตะ กินโทกิ และคอนโด้อบรมอยู่เป็นเวลานานและจบด้วยการถูกลงโทษ
“บทลงโทษของพวกเธอทั้งสองคนคืออยู่แต่ในห้องของตัวเองห้ามออกไปไหนนอกจากเวลากินข้าวเป็นเวลา 1 อาทิตย์”
“โอส! ได้เลยน่อ” คางุระรีบตกปากรับคำทันทีแบบไม่มีปฏิเสธ
“แล้วนายล่ะ โซโกะ”
“ผมไม่มีปัญหาครับ” (จะได้นอนอู้แบบไม่มีใครรบกวน//โซโกะ)
“งั้นก็ตกลงตามนี้ เอาล่ะแยกย้ายได้” เมื่อได้ข้อสรุปทุกคนก็แยกไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเอง
ทางด้านคางุระเมื่อรับบทลงโทษมาก็เดินไปห้องโดยลืมไปว่าห้องที่เธออยู่เป็นห้องของโซโกะ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้สะกิดใจอะไรจนเดินมาถึงหน้าห้อง พอดีกับที่โซโกะก็เดินมาถึงห้องพอดี
ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“ไอหยา อั้วลืมไปเลยว่าอั้วนอนห้องอาตี๋นี่” คางุระเริ่มโวยวายทันทีที่นึกออก
“เฮ้อ! ให้ตายซี้ แต่ช่างเหอะฉันง่วงล่ะ” โซโกะอ้าปากหาวพลางเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง
“อั้วจะไปอยู่ห้องอื่นน่อ” คางุระเดินเข้าไปในห้องเพื่อเก็บของของตนเองเพื่อไปอยู่ห้องอื่น
“หล่อนป๊อดรึไง ที่จะต้องอยู่ห้องเดียวกับฉันน่ะ”
ได้ยินแบบนั้นคางุระก็หยุดกึกแล้วหันมามองคนที่พูดทันที
“อั้วไม่ได้ป๊อด อั้วแค่ไม่อยากจะเห็นหน้าลื้อเลี่ยวน่อ”
“สุดท้ายหล่อนก็ป๊อดอยู่ดี จะไปนอนที่ไหนก็ไป เห็นหน้ายัยสมองกลวงอย่างหล่อนแล้วรำคาญลูกตาชะมัด”
โซโกะพูดแล้วเดินไปนอนบนฟูกนอนของตัวเองพลางเอาผ้าปิดตาน่ากระทืบมาใส่ นั่นทำให้คางุระรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นจึงเก็บของเข้าที่เดิม แล้วเดินมากระชากผ้าปิดตาของโซโกะออกมา
“อั้วเปลี่ยนใจแล้ว อั้วจะนอนห้องนี้ จะอยู่ให้ลื้อรำคาญลูกตาเล่นๆ”
จากคำตอบของคางุระทำให้โซโกะเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทั้งๆที่คนตรงหน้าเขาแสดงสีหน้าหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
“เธอแน่ใจแล้วหรอว่าจะนอนห้องนี้”
“แน่ใจน่อ อั้วจะอยู่รังควานลื้อให้ลื้อเป็นโรคประสาทตายไปเลย”
โซโกะลุกขึ้นมาแย่งผ้าปิดตาออกจากมือคางุระ แล้วล้มตัวนอนต่อ
“แล้วแต่ล่ะกันน่ะ จะนอนมุมไหนของห้องก็นอนตามสบาย”
โซโกะเอาผ้ามาปิดตาแล้วล้มตัวนอนอีกครั้ง แต่อยู่ๆก็โดนคางุระจับเหวี่ยงออกไปด้านข้างจนไปกระแทกกับตู้เสื้อผ้า ถึงเธอจะออกแรงไม่มากแต่ก็ทำให้เขาจุกมากพอสมควร
“นี่หล่อนทำอะไรของหล่อนเนี่ย” โซโกะเลิ่กผ้าปิดตาออกก่อนจะเอ่ยปากถามคนตรงหน้าที่ตอนนี้ล้มตัวไปนอนบนฟูกนอนแทนที่เขาเรียบร้อยแล้ว
“อั้วจะนอนตรงนี้ และตอนนี้อั้วง่วงมากเลี้ยว ฝันดีล่ะกันน่อ”
คางุระพูดออกไปโดยนอนหันหลังให้โซโกะ แต่ไม่รู้เลยว่าเขากำลังเหยียดยิ้มอยู่
“หล่อนแน่ใจหรอว่าจะนอนตรงนี้น่ะ”
“..................”
แม้จะไร้เสียงตอบรับใดๆจากคนตรงหน้า แต่เขาก็รู้ว่าคางุระยังไม่หลับ โซโกะเดินเข้าไปใกล้คางุระแล้วล้มตัวนอนข้างๆเธอ แล้วใช้มือเอื้อมไปกอดคนตรงหน้าจนแน่นทำให้เจ้าตัวสะดุ้ง
“นี่ลื้อทำอะไรกันน่อ” คางุระพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้ออมกอดของโซโกะแต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นจะทำให้เขารัดแน่นขึ้น
“ก็ฉันง่วงนอนนี่”
“ก็แล้วลื้อมากอดอั้วทำไมล่ะน่อ มันอึดอัดอ่า” คางุระยังไม่ลดละความพยายามที่จะช่วยให้ตัวเองหลุดจากตัวเขา
“ก็ฉันหนาวนี่น๊า” โซโกะเอาหน้าไปซุกกับผมของคางุระทำให้เขาได้กลิ่มหอมจางๆจากตัวเธอ
“หนาวบ้านลื้อสิน่อ เหงื่ออั้วแตกจะได้เป็นกะละมังอยู่เลี่ยว” ในตอนนี้คางุระไม่มีความรู้สึกขวยเขินกับสิ่งที่โซโกะทำเลยซักนิดด้วยเพราะเธอยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจเรื่องแบบนี้นั่นเอง ตรงกันข้ามเธอกับรู้สึกรำคาญเขามากกว่า
“เอาเถอะน่า แต่อยู่นิ่งๆหน่อยสิ ฉันนอนไม่หลับเนี่ยเห็นมั้ย”
โซโกะกอดคางุระแน่นขึ้นจนแผ่นหลังของเธอติดกับแผงอกของเขา ซึ่งตอนนี้คางุระเริ่มรู้สึกใจเต้นเร็วผิดปกติ ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวเมื่อลมหายใจอุ่นๆของเขาสัมผัสกับหูของเธอ
“โอเคๆ ลื้อจะนอนตรงนี้ใช่ม่ะ เดี๋ยวอั้วจะไปนอนมุมอื่นก็ได้ เพราะงั้นปล่อยอั้วได้เลี้ยวน่อ”
“ทำไมล่ะ ไหนบอกจะนอนตรงนี้ไง หืม” เสียงที่กระซิบเบาๆที่ข้างหูทำให้คางุระใจเต้นถี่มากขึ้นจนไม่มีเรี่ยวแรงดิ้นออกจากอ้อมกอดเขา
“กะ...ก็นี่มันที่นอนลื้อน่อ อั้วเลยจะไปนอนที่อื่นไง” คางุระพูดตะกุกตะกัก
“ไม่เป็นไร นอนตรงนี้ก็ได้ ฉันไม่ว่าอะไร” โซโกะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาวมากขึ้น
“มะ...ไม่ดีกว่า เดี๋ยวลื้อนอนไม่หลับ ถ้ายังกอดอั้วอยู่อย่างนี้อ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก.....” โซโกะค่อยเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆหูของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้คางุระหน้าแดงมากกว่าเดิมก่อนที่เขาจะพูดขึ้นว่า
“เพราะกอดหล่อนก็ไม่ต่างอะไรกับไม้กระดานหรอก”
เหมือนกับมีหอกพันเล่มมาแทงใจ ความรู้สึกใจเต้นรัวหายไปโดยมีความโมโหเข้ามาแทนที่ กากบาทที่หัวกระตุกตุบๆเมื่อได้ยินแบบนั้น คางุระเงียบไปซักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“อาตี๋ ลื้ออายุเท่าไหร่แล้วน่อ”
“18 ทำไมหรอ”
“ไม่น่าตายเร็วเลยน่อ”
“พูดอะไรของหล่อนน่ะ ฉันยังไม่...อุ่ก”
คางุระใช้ศอกกระทุ้งไปที่ท้องของโซโกะ จนทำให้เขาคลายมือออก เธอจึงสามารถออกจากอ้อมกอดของเขาได้ และลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“นี่หล่อนทำอะ..จ๊ากกกกก”
หญิงสาวจับขาทั้งสองข้างของชายหนุ่มแล้วหมุนไปรอบอย่างรวดเร็วจนชายหนุ่มรู้สึกเวียนหัว
“ปล่อยฉันน่ะยัยหมวย”
“จัดให้น่อ อัดโช๊ะ!”
คางุระเหวี่ยงโซโกะไปด้วยพละกำลังมหาศาลจนเขาลอยไปชนกับประตูจนกระเด็นออกมาข้างนอก
“โอ้ยๆๆ เจ็บเฟ้ยยย อยู่ๆเกิดคลั่งอะไรขึ้นมาเนี่ยยัยอกแบน”
โซโกะลุกขึ้นมานั่งจับหัวพลางส่ายไปมาเพื่อเช็คว่าทุกอย่างยังปลอดภัย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเงาทมิฬของหญิงสาวนามคางุระถือร่มสีม่วงเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆพร้อมแผ่รังสีอำมหิต ทำให้โซโกะเกิดอาการเหงื่อตกเล็กน้อยทั้งๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“อย่า...มา...เรียก...อั้ว...ว่า...ยัย...อก...แบน...น่อ” ตอนนี้หน้าของคางุระถูกกลืนกินหายไปกับเงามืด
“เห นี่หล่อนโกรธเรื่องนั้นเองหรอ” โซโกะเริ่มกลับมารักษามาดอีกครั้ง เขาลุกขึ้นเผชิญหน้ากับหญิงสาวพร้อมกับกำชับดาบในมือแน่นขึ้น
...และสุดท้าย..
ทุกอย่างก็จบลง...
ด้วยการ..... ”อาละวาด” ของคนสองคน
ความคิดเห็น