อยากบอกนายว่า "ไปตายซะน่อ!!!"

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 10 ไม่ใช่ซึระ คาซึระต่างหาก

บทที่ 10 ไม่ใช่ซึระ คาซึระต่างหาก


 

   เช้าวันที่สองของการใช้ชีวิตอยู่ที่ซินเซ็นงุมิของสองพ่อลูกร้านสารพัดรับจ้าง ซึ่งวันนี้ก็ยังดำเนินไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตำรวจนายหนึ่งเดินมาเปิดประตูห้องของกินโทกิเพื่อปลุกเขา
   "ลูกพี่คร๊าบบบ ตื่นได้แล้วคร๊าบ" ชายหนุ่มผู้รักในการตีแบดมินตันเอ่ยขึ้นทันทีที่เปิดประตู
   "เฮ้ย! หนวกหู คนจะหลับจะนอน" กินโทกิผงกหัวขึ้นมาตวาดก่อนจะนอนต่อ
   "คุณคอนโด้ให้ผมมาตามลูกพี่ไปห้องนั่งเล่นคร๊าบ"
   "จะเรียกไปทำไมแต่เช้าเนี่ย ไว้บ่ายๆค่อยไปได้ม่ะ"
   "มีคนมาขอพบลูกพี่คร๊าบ"
   "ใครกัน ลูกค้างั้นหรอ กลับไปบอกเขาทีว่าบ่ายๆค่อยมา" กินโทพูดทั้งๆที่ยังคลุมโปงอยู่
   "ไม่ใช่หรอกครับ เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนของลูกพี่น่ะครับ ชื่อคาเซอร่าอะไรซักอย่างนี่แหละ"
   "อ่อ คาเซอร่า...หา!!" กินโทกิเด้งตัวนั่งอัตโนมัติ 
   "ใช่ครับ คาเซอร่าครับ"
   "ตอนนี้หมอนั่นอยู่ไหน?" กินโทกิเดินเข้ามากระชากคอเสื้อของยามาซากิด้วยความกระวนกระวาย
   "อะ...เอ่อ ตอนนี้กำลังนั่งคุยกับคุณคอนโด้ที่ห้องนั่งเล่นครับ"
   "หาาาาาาาาาาา!!!"
   กินโทกิเมื่อไก้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันทีด้วยความลุกลี้ลุกลน

    ไอ้บ้าซึร้าาาา ทำบ้าอะไรของเอ็งว๊าาา?? กินโทกิวิ่งไปพลางคิดในใจ

อีกด้านหนึ่ง....
   คอนโด้กำลังนั่งคุยกับชายใส่ผ้าปิดตา แต่งตัวเหมือนโจรสลัดที่มาขอพบกินโทกิอย่างเพลิดเพลินโดยไม่รู้ว่าเป็นคนที่พวกเขาหมายหัวอยู่ "คาซึระ โคทาโร่"
   "ฮ่าๆๆๆ ไม่น่าเชื่อเลยน่ะครับว่าคนอย่างนายรับจ้างสารพัดจะมีเพื่อนกะเขาด้วย" คอนโด้พูดพลางรินน้ำชาแล้วยื่นให้คนตรงหน้าเขา
   "ไม่เชิงว่าเป็นเพื่อนหรอกครับ แต่เป็นพี่น้องร่วมสาบานต่างหาก" คาซึระรับน้ำชามาจิบอย่างใจเย็น
   ในตอนนั้นกินโทกิก็มาถึงพอดี เขาเปิดประตูแล้วยืนหอบอยู่ตรงนั้นก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง
   "วะ..ว่าไงซึ.. เอ้ย! คาเซอร่า" กินโทกิทักทายเพื่อนด้วยน้ำเสียงจะกุกตะกัก
   "อ้าว! นายรับจ้างสารพัดมาพอดีเลย คุณคาเซอร่าเขามาขอพบนายน่ะ"
   "อะ...อ่อ งั้นเราไปหาจิบเหล้าดีกว่าเนอะ คาเซอร่า" กินโทกิเดินมาโอบคอเพื่อนเพื่อพาออกไปข้างนอกแต่ก็โดนคอนโด้เรียกไว้
   "เดี๋ยวสิ นายรับจ้างสารพัดไม่ให้เพื่อนนั่งดื่มชาซะก่อนค่อยไปไม่ได้หรอ"
   "มะ...ไม่ต้องหรอก หมอนี่ไม่ชอบดื่มชาน่ะ เนอะ"
   "พูดอะไรของนายน่ะกินโทกิ เขาชวนเราก็อย่าปฏิเสธสิ มันเสียมารยาทนะรู้มั้ย" คาซึระเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
   "ฮ่าๆๆๆ คุณเนี่ยเป็นคนดีจริงๆเลยน่ะครับ คุณคาเซอร่า" (มันเป็นผู้ก่อการร้ายเฟ้ย//กินโทกิ)
   "ไม่ใช่คาเซอร่า คาซึระต่างหาก" (แล้วเอ็งจะไปบอกเขาทามม้ายยย//กินโทกิ)
   "คาซึระงั้นหรอ? มันเป็นคนที่พวกเราหมายหัว ถ้าเจอก็ช่วยแจ้งเบาะแสให้พวกเราด้วยน่ะครับ" (คาซึระตัวเป็นๆมันนั่งอยู่หน้าเอ็งเนี่ย//กินโทกิ)
   "ว่าแต่คุณทำงานอะไรหรอครับ" (เอ็งไม่รู้จริงๆงั้นเรอะ//กินโทกิ)
   "เป็นนักรบขับไล่ต่างแดนครับ" (ไอ้ฟายยย//กินโทกิ)
   "ฮ่าๆๆ คุณนี่ขี้เล่นจังเลยน่ะครับ คุณคาเซอร่า"
   "ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่คาเซอร่า คาซึ...อุ่ก!"
   "เดี๋ยวฉันมีธุระจะคุยกับหมอนี่ งั้นฉันไปก่อนน่ะ"
   กินโทกิปล่อยหมัดเข้าลำท้องของคาซึระก่อนจะลากออกไปจากห้อง


   "นี่แกทำบ้าอะไรของแกว่ะ ซึระ" กินโทกิถามขึ้นหลังจากที่ลากคาซึระเดินออกมาพ้นประตูซินเซ็นงุมิ
   "ไม่ใช่ซึระ คาซึระต่างหาก"
   "เออๆ ว่าแต่แกมาหาฉันทำไม?"
   "ฉันมีข่าวมาบอกนาย...เรื่องทาคาสุงิ"
   กินโทกิชะงักนิดนึงเมื่อได้ยินชื่อของคนที่เพื่อนกล่าวถึง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
   "หมอนั่นมันไปก่อเรื่องอะไรมาอีกล่ะ"
   "ตอนนี้ยังหรอก แต่สายของฉันสืบมาว่าเมื่อเร็วๆนี้ทาคาสุงิได้พันธมิตรกลุ่มใหม่มาเป็นพวก"
   "พันธมิตรกลุ่มใหม่งั้นหรอ?"
   "ใช่! เป็นกองพันที่ 7 แห่งฮารุซาเมะน่ะ"
   "งั้นหรอ ไม่ใช่พวกระจอกๆสิน่ะ"
   "รู้สึกว่าหัวหน้าของพวกมันจะเป็นเด็กหนุ่มจากเผ่าที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาลหรือก็คือเผ่ายาโตะนั่นแหละ ลูกน้องฉันแอบถ่ายรูปมาได้ด้วย" คาซึระยื่นรูปใบหนึ่งให้กับกินโทกิ ทันทีที่เห็นคนในรูป กินโทกิก็เบิกตากว้าง
   "คามุอิ!" กินโทกิพูดขึ้น
   "หือ นี่นายรู้จักเด็กคนนี้ด้วยหรอ?" 
   "อา รู้จักดีเลยล่ะ"
   "จะว่าไปแล้วเหมือนฉันเคยเห็นหมอนี่ยังไงไม่รู้" คาซึระพูดพลางทำท่านึก
   "นายไม่เคยเห็นหมอนี่หรอก แต่นายเคยเห็นคนที่หน้าคล้ายกันแน่นอน" 
   "คนหน้าคล้ายงั้นหรอ ใครกัน?"
   "นายคิดว่าใครกันล่ะ"
   "ผมสีส้ม สีหน้าร่าเริงสดใส ดูๆไปแล้วมันก็คล้ายกับ....." คาซึระพิจารณาลักษณะคนในรูปก่อนจะทำท่านึกออก
   "หัวหน้า!!" คาซึระพูดออกมาเสียงดังทำให้คนรอบข้างหันมามอง
   "ใช่!" กินโทกิตอบสั้นๆพลางนึกถึงตอนที่เขาเจอคามุอิครั้งแรกที่โยชิวาระ
   "หรือว่าหมอนี่จะเป็น....พ่อของหัวหน้า"
   "จะบ้าเรอะ หมอนี่ยังหนุ่มอยู่เลย มองไงถึงเป็นพ่อได้ฟ่ะ"
   "อ้าว! หรอ งั้นก็แฟนหัวหน้าใช่ม่ะ"

  โป๊กกก เสียงกำปั้นของกินโทกิทุบลงกลางกบาลของคาซึระ
   "พี่ชายตะหากเฟ้ย" กินโทกิตอบอย่างเซ็งจิต
   "อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นก็คุยกันง่ายสิ" คาซึระยังคงรักษามาดทั้งๆที่หัวค่อยๆปูดโปนขึ้น
   "ผิดแล้วล่ะ คางุระน่ะดูเหมือนจะเกลียดพี่ชายเข้าใส้เลย ส่วนหมอนั่นเองก็ท่าทางจะไม่สนใจคางุระเลยซักนิด"
    "อ้าว! ไหงงั้นล่ะ เป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรอ"
   "ฉันเองก็อยากจะรู้ความสัมพันธ์ของคนครอบครัวนี้อยู่เหมือนกัน" 
   "แต่ยังไงก็ตาม ดูเหมือนพวกทาคาสุงิกำลังวางแผนอะไรอยู่แน่นอน"
   "เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะหยุดพวกมันเอง ทั้งไอ้ลูกผู้ดีทาคาสุงิและไอ้พี่ชายไม่ได้เรื่องของคางุระน่ะ" 
   คาซึระหันมามองชายผมสีเงิน แววตาของเขาที่ใครๆต่างก็เห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าเหมือนปลาตายกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น
   "นายยังคงคิดว่าทาคาสุงิเป็นเพื่อนอยู่ใช่ไหม กินโทกิ" คาซึระพูดยิ้มๆ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบใดๆจากเขา
   "ฉันเข้าใจน่ะ เพราะฉันเองก็เป็นเหมือนนาย"
   เมื่อได้ยินดังนั้นกินโทกิก็หันมามองหน้าคาซึระแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรจนคาซึระพูดขึ้น
   "แต่นายคิดจะปกป้องทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวอีกแล้วงั้นหรอ"
   "ไม่ใช่ทุกอย่างหรอก สิ่งที่ฉันปกป้องมาตลอดจนถึงตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียว"
   ใช่! สิ่งที่เขาปกป้องมาตลอดก็คือ "พวกพ้อง" แม้จะต้องสูญเสียแผ่นดินเกิด สูญเสียประเทศที่เขารัก เขาก็ยอม แต่สำหรับพวกพ้องนั้นเขาไม่มีวันยอมเสียไปแต่จะปกป้องสุดชีวิต
   "หึๆ นายไม่เปลี่ยนไปเลยน่ะ กินโทกิ" คาซึระพูดยิ้มๆ
   "แต่ว่าน่ะ ตอนนี้นายจะพาฉันเดินไปไหนมิทราบ"
   ขาของทั้งคู่หยุดกึกกะทันหัน ตอนนี้พวกเขาอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่นานาชนิด จะพูดให้ถูกคือป่านั่นเอง 
   "เฮ้ยๆ ซึระนี่แกพาฉันเดินมาที่ไหนเนี่ย"
   "ฉันต่างหากที่อยากถาม ฉันเดินตามแกมาน่ะ"
   "จะบ้าเรอะ ฉันก็เดินตามแกมาเหมือนกัน ฉันก็นึกว่าแกจะพาฉันไปเลี้ยงพาเฟต์ซะอี"
   "พูดอะไรของแกน่ะ ก่อนหน้านี้แกบอกจะพาฉันมาจิบเหล้าไม่ใช่เรอะ"
   "ตลกล่ะไอ้หัวหยิก แกพาฉันกลับเดี๋ยวนี้"
   "ง่ายนิดเดียว ก็แค่เดินกลับทางเดิมที่เรามาก็สิ้นเรื่อง"
   "นั่นสิน่ะ" ทั้งคู่หันหลังกลับแต่ก็ต้องเหงื่อตกเมื่อข้างหลังของพวกเขาก็ยังเป็นป่า
   "แล้วทางเดิมที่เรามามันทางไหนกันล่ะ กินโทกิ"
   "เวรล่ะสิ ฉันก็ไม่รู้ว่ะ"
   "นี่แกจะบอกว่าจำทางกลับไม่ได้งั้นเรอะ" คาซึระเริ่มตวาดใส่กินโทกิ
   "ไม่ใช่เฟ้ย เพราะโลกมันหมุนเร็วทำให้เส้นทางมันสับเปลี่ยนกันหมดต่างหากเฟ้ย" กินโทกิเริ่มขึ้นเสียง
   "รอยหยักในสมองแกนั่นแหละที่มันสับเปลี่ยนกันมั่วไปหมด ไอ้หัวหยิก"
   "คนผมตรงอย่างแกน่ะหุบปากไปเลยซึระ"
   "ไม่ใช่ซึระ คาซึระต่างหากว้อยยยยย"

   ครึ่งชั่วโมงต่อมาทั้งสองคนก็ยังทะเลาะกันอยู่อย่างนั้นก่อนที่จะหันมาช่วยกันหาทางกลับแต่ก็ยังไม่วายทะเลาะกันอยู่ดี