ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 15 งานเลี้ยงสังสรรค์ก็เหมือนสวรรค์ของการกินฟรี
บทที่ 15 งานเลี้ยงสังสรรค์ก็เหมือนสวรรค์ของการกินฟรี
"เฮ้! โซโกะเสร็จรึยัง?"
"คร๊าบๆ"
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนออกมาจากห้องแล้วเดินไปนามเสียงเรียกของผู้เป็นหัวหน้าตนที่ตอนนี้กำลังยืนกวักมือเรียกเขา ข้างๆมีชายร่างสูงผู้มีผมทรงวีเชฟยืนพิงประตูรถฝั่งคนขับอยู่
ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนอยู่ในชุดสูทสีดำ สวมรองเท้าหนัง และผูกหูกระต่าย แต่คนละสี เรียกได้ว่าหากสาวๆเห็นพวกเขาในตอนนี้คงหันมามองเป็นตาเดียวกัน เพราะคนนึงนั้นก็หนุ่มสุดเอสหน้าหวานชนิดที่ผู้หญิงยังอาย อีกคนก็หนุ่มมาดเข้มผู้รักในการกินมอยองเนสเป็นชีวิตจิตใจที่จะมองมุมไหนก็เท่สุดๆ ส่วนอีกคนกอริลล่าใส่สูท? เอ่อ ความไร้ยางอายนั่นแหละคือเสน่ห์ของเขา (มั้ง)
"ช้าจังนะนายน่ะ"ฮิจิคาตะพูดขึ้นทันทีที่หนุ่มเอสเดินเข้ามา
"เพิ่งห้าโมงครึ่งเอง งานเริ่มหกโมงเย็นไม่ใช่หรอครับ" โซโกะยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาในข้อมือ
"แต่การไปก่อนเวลานัดก็ถือเป็นมารยาทอย่างหนึ่งนะ นายรู้มั้ย"
"คร๊าบๆ รู้แล้วครับคุณแม่"
"ใครแม่แกมิทราบฟ่ะ"
คำพูดของโซโกะทำให้รองหัวหน้าปีศาจหลุดมาดเท่ๆแล้วหันมาตวาดใส่เขาอย่างหงุดหงิด
"ฮ่าๆๆ เอาน่าโทชิ เรารีบไปกันเถอะ"
ได้ยินดังนั้นทั้งสองคนจึงเดินไปขึ้นรถ โดยมีคอนโด้เดินมาตามหลัง หลังจากที่ขึ้นรถกันหมดแล้ว รองหัวหน้าปีศาจจึงขับรถออกไปทันที
วันนี้พวกเขาถูกเชิญให้ไปงานวันเกิดของลูกสาวขุนนางที่มาซินเซ็นงุมิเมื่อวานก่อน และขุนนางคนนั้นก็บอกว่าอยากจะพบว่าที่ "แฟน" ของรองหัวหน้าปีศาจที่งานนี้ พวกเขาจึงต้องมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
ไม่นานรถของพวกเขาก็มาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่งที่ใหญ่พอควร เป็นบ้านแบบญี่ปุ่นซึ่งมีพื้นที่กว้างขวาง อาณาเขตพอๆกับสำนักยางิว
ทั้งสามเดินลงจากรถแล้วไปข้างในอย่างไม่รอช้า พอเข้าไปถึงก็พบห้องๆหนึ่งที่เป็นสถานที่จัดงาน อาณาเขตของห้องนั้นกว้างมากขนาดบรรจุคนได้ถึงพันคนเลยก็ว่าได้
"อ้าว! นั่นคุณคอนโด้กับเพื่อนๆไม่ใช่รึนั่น"
เสียงทักทายจากคนคนหนึ่งทำให้ทั้งสามหันไปมองก็พบว่า เป็นขุนนางที่เชิญพวกเขามานั่นเอง
"เป็นเกียรติจริงๆที่พวกท่านมางานวันเกิดของลูกสาวเรา" เขาเดินมาทักทายอย่างเป็นกันเอง
"ท่านนิจิดะอุตส่าห์เชิญมาทั้งที ผมก็ต้องมาแน่นอนอยู่แล้วครับ"คอนโด้กล่าวทักทายตอบอย่างนอบน้อม
"แล้วท่านรองหัวหน้าปีศาจ ไหนล่ะคนรักของท่าน"
"เธอกำลังเดินทางมาขอรับ อีกซักพักคงจะถึง" ฮิจิคาตะกล่าวพลางค้อมตัวให้เล็กน้อย
"อย่างนั้นหรอกหรือ ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบาย ข้าจะไปจัดเตรียมงานข้างหลังเวทีก่อน"
"ขอรับ" ทั้งสามค้อมตัวให้คนตรงหน้า
หลังจากที่ขุนนางคนนั้นเดินไปด้านหลังเวที โซโกะที่เงียบอยู่นานก็หันไปมองทางฮิจิคาตะ เขารู้สึกกระอักกระอ่วนกับคำว่า "คนรัก" ที่ขุนนางคนนั้นพูดออกมา
"คุณฮิจิคาตะครับ"
"มีอะไร" ฮิจิคาตะหันมามองหนุ่มหน้าหวานที่ยืนข้างๆด้วยวีหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย
"แล้วไหนแฟนของคุณล่ะครับ"โซโกะเผลอเน้นคำว่า "แฟน" โดยไม่รู้ตัว
"ถ้ายัยหมวยล่ะก็ฉันให้ยามาซากิไปรับที่ร้านเสริมสวยในตัวเมืองพร้อมกับเจ้าหัวหงอกแล้วล่ะ อีกซักพักคงถึงที่นี่"
โซโกะเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่แสดงท่าทีปฏิเสธในสิ่งเขาพูด 'อย่างน้อยก็น่าจะแย้งว่าแค่แฟนหลอกๆก็ยังดี' เขาคิด
"แล้วทำไมคุณไม่ไปรับเองล่ะครับ"
"ตอนแรกฉันก็ตั้งใจจะไปรับเอง แต่ไอ้หัวหยิกมันไม่ยอม บอกว่าจะไปรับเองแต่ดันขับรถไม่เป็น ฉันเลยให้ยามาซากิพาไปน่ะสิ"
"อย่างงั้นหรอครับ"
ชายหนุ่มเสหน้าไปมองทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องหงุดหงิด ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจที่เด็กสาวผมส้มรับการว่าจ้างของชายที่เขาไม่ชอบขี้หน้า ทั้งที่เขาก็มองเธอเป็นคู่แข่งมาตลอด และเธอก็คงมองเขาแบบนั้นเช่นกัน
อีกด้านหนึ่ง....
"นี่! ไอ้เมาเทนซากิ ห้องจัดงานมันอยู่ตรงไหนกันล่ะเนี่ย" หนุ่มหัวหงอกเอ่ยถามคนที่เดินอยู่ข้างๆ
"เลี้ยวข้างหน้าก็น่าจะถึงแล้วล่ะครับ ลูกพี่"
ทางด้านคางุระที่เดินทางมาถึงบ้านขุนนางแล้วก็กำลังเดินหาห้องจัดงานอยู่
"งั้นหรอ เฮ้! คางุระหล่อนก็เดินเร็วๆหน่อยสิ" กินโทกิหันไปพูดกับคนข้างหลังที่ตอนนี้เดินเซไปเซมาเหมือนจะล้ม
"รองเท้ามังสูงมากเลยน่อ อั้วเดินไม่ถนัดเลยอ่า"
"ใส่ไปนานๆเดี๋ยวก็ชินเองน่า"
"ทนเอาหน่อยน่ะคางุระจัง ถึงห้องจัดงานแล้วล่ะ" ยามาซากิพูดขึ้นในขณะที่พวกเขาเดินมาอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง
"ถึงซะที จะมีอะไรให้กินบ้างน๊า" ตาลุงไม่ได้ความพูดขึ้น
"นี่คุณมาเพื่อกินฟรีรึไงกันครับ ลูกะี่"
"งานดีๆขนาดนี้ ของกินก็คงต้องหรูหราน่ากินแน่ๆ"
"รีบเข้าไปข้างในซะทีสิน่อ อั้วเมื่อยจะตายอยู่เลี่ยว" คางุระบ่นออดแอดอย่างรู้สึกรำคาญผู้ปกรรองของเธอ
"ครับๆ คางุระจัง"
ยามาซากิได้ยินดังนั้นก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที ปรากฏห้องญี่ปุ่นขนาดกว้างที่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ล้วนแต่มีคนมีสกุลสูงๆทั้งนั้น
ในตอนนั้นเอง ยามาซาดิก็มองหาหัวหน้าของเขาพลันสายตาก็ไปเห็นพวกเขานั่งอยู่ที่โต๊ะกลมโต๊ะหนึ่ง
"พวกคุณคอนโด้อยู่ตรงนั้น เรารีบตามไปสมทบกันเถอะครับ" ยามาซากิหันมาบอกสองพ่อลูกที่ตอนนี้ทำท่าทางตื่นเต้นเหมือนพวกบ้านนอกเข้ากรุงไม่มีผิด
"นี่พวกคุณสองคนช่วยทำตัวเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาได้มั้ยครับ"
"อาๆ โทดที คางุระไปเถอะ" กินโทกิลากเด็กสาวผมส้มที่กำลังตื่นเต้นเดินไปหาชายหนุ่มอีกสามคนพร้อมยามาซากิ
"เจ้าพวกนั้นมาช้าจังเลยน่ะ โทชิ" กอริลล่าเอ่ยถามก่อนจะตักอาหารเข้าปาก
"อีกหน่อยก็คงถึงแล้วล่ะครับคุณคอนโด้"
"สงสัยยัยหมวยคงจะขี้เหร่เกินไปเลยแต่งตัวนานไปหน่อยล่ะมั้ง" โซโกะพูดพลางตักขนมหวานเข้าปาก
"ว่าใครขี้เหร่กันน่ออาตี๋"
เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นทำให้ทั้งสามคนละสายตาจากอาหารตรงหน้าแล้วหันมามองเจ้าของเสียง
เหมือนเวลาถูกหยุดไว้ชั่วขณะ โซโกะและฮิจิคาตะจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตา หญิงสาวที่เคยใส่ชุดกี่เพ้าสีแดงตอนนี้กลับถูกแทนที่ด้วยเดรสสั้นสีแดงเลยเข้าขึ้นมาเล็กน้อย ด้านบนเป็นเกาะอกที่ประดับด้วยดอกไม้ เผยให้เห็นผิวขาวเนียนดุจหิมะ ที่คอมีสร้อยคอเงินเส้นเล็กห้อยอยู่ ผมมวยที่เคยมีครอบปกปิดปิดกลับมีดอกไม้มาปักอยู่รอบๆแทน รองเท้าส้นสูงสีชมพูที่สวมใส่ทำให้เธอดูเป็นสาวมากกว่าที่เคยเป็น
"พวกแกจ้องอะไรกันมิทราบ"
จู่ๆภาพหญิงสาวตรงหน้าก็ถูกแทนที่ด้วยหนุ่มร่างสูงที่มีผมสีเงินที่เข้ามายืนข้างหน้าหญิงสาวพลางยกมือกอดอก
"พูดบ้าอะไรของแกว่ะไอ้กัวหงอก"
"นั่นสิครับลูกพี่ ยัยหมวยขี้เหร่แบบนั้นผมไม่อยากมองให้เสียสายตาหรอกครับ"
"แล้วทำไมพวกแกต้องหน้าแดงด้วย"
ได้ยินดังนั้นทั้งสองคนถึงกับพูดไม่ออก ต่างคนต่างเสหน้าหันไปมองทางอื่น ชายหนุ่มผมหยักศกที่สวมชุดสูทสีดำทำให้เขาดูมีเสน่ห์ขึ้น แต่กลับกลายเป็นคุณพ่อหวงลูกสาวซะงั้น
"อากินจัง อั้วเมื่อยแล้วน่อ ให้อั้วนั่งซะที่เซ่" คางุระพูดขัดบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้แล้วเดินไปนั่งข้างๆกอริลล่า
"นี่ๆ สวยดีนี่น๊าอาหมวย" กอริลล่าทักขึ้นทันทีที่เด็กสาวนั่งลงข้างๆ
"อยู่แล้วน่อ คนสวยอย่างอั้วจะแต่งยังไงก็สวยน่อ"
"แต่ว่าน่ะ วันนี้เธอมาในฐานะแฟนของโทชินะ ต้องไปนั่งข้างๆเขาถึงจะถูก" คอนโด้พูดพลางชี้ไปยังเก้าอี้ที่ว่างระหว่างฮิจิคาตะกับโซโกะ
"อย่างนั้นหรอน่อ" หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งตรงที่คอนโด้บอกอย่างว่าง่าย
"อยากกินอะไรมั้ย?" ฮิจิคาตะเอ่ยถามหญิงสาว พลางทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
"เอามาทุกอย่างเลยน่อ"
"แต่งตัวสวยทั้งทีแต่ก็ยังกินไม่เลือกเหมือนเดิมเลย่ะ" โซโกะหันมาแขวะหญิงสาวที่นั่งข้างๆ
"เมื่อกี้ลื้อพูดว่าอั้วสวยใช่มั้ยน่อ" คางุระพูดยิ้มๆใส่โซโกะทำให้เขารู้สึกใจเต้นเล็กน้อย
ทันทีที่อาหารมาเสิร์ฟรางุระก็จัดการสวาปามโดยไม่ห่วงสวยเลยซักนิด ไม่นานจานก็เริ่มเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของสาวหมวยคนเดียว
"นี่ยัยหมวย รักษามารยาทหน่อยสิเฟ้ย" ฮิจิคาตะกระซิบบอกหญิงสาวเบาๆเมื่อคนรอบข้างเริ่มหันมามองแล้วซุบซิบนินทา
"ก็อั้วหิวอ่ะน่อ ง่ำๆ" คางุระพูดทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
"นี่เธอ...."
"นั่นน่ะหรอ คนรักของท่านฮิจิคาตะ"
ไม่ทันจะพูดจบก็ถูกพูดแทรกโดยเสียงของหญิงสาวผมยาวลอนสวมเดรสยาวสีครีมแหวกข้างจนถึงโคนขา
"สวัสดีค่ะฉันนิจิดะ ชิวาโกะ เจ้าของงานวันนี้เองค่ะ" หญิงสาวกล่าวแนะนำตนเอง
"อะ...เอ่อ สวัสดีครับท่านชิวาโกะ สุขสันต์วันเกิด นี่ครับของขวัญ" คอนโด้กล่าวทักทายพลางล้วงกล่องของขวัญในถุงเสื้อออกมายื่นให้
"ขอบคุณค่ะ คุณหัวหน้ากอง" หญิงสาวรับของขวัญมาพลางปรายตามองเด็กสาวผมส้มที่ยังสวาปามไม่หยุด
"ไม่มีมารยาทความเป็นผู้ดีเลยน่ะ เธอน่ะ"
"....ง่ำๆ"
"หน้าตาก็ไม่เห็นเท่าไหร่เลยนี่น๊า"
"ง่ำๆๆๆ อ้าม"
"นี่หล่อนเมินฉันงั้นเรอะ" หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดกับท่าทีของคางุระ
"พูดอะไรของลื้อตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่อชิวาว่า น่ารำคาญน่อ"
"ชิวาโกะย่ะ นังบ้า" ปรอทแตหซะแล้ว
"หนวกหูน่อ อั้วกินข้าวอยู่ไม่เห็นรึงาย ง่ำๆ"
"ชิ เด็กกว่าที่คิดซะอีก หุ่นนี่แบนเป็นไม้กระดานเชียวน่ะ ฮิฮิ"หญิงสาวหัวเราะคิกคัก
"ท่านฮิจิคาตะเนี่ย น่าสง...ว้ายย!!"
ไม่ทันได้พูดจบก็ถูกน้ำสาดใส่หน้าโดยฝีมือของสาวหมวยที่ยืนถือแก้วน้ำที่มันเคยมีน้ำอยู่เมื่อครู่
"กรี้ดด นี่หล่อนทำอะไรเนี่ย" ชิวาโกะตลาดใส่คางุระอย่างโกรธเกรี้ยวบวกกับความอายต่อหน้าคนนับร้อย
"อั้วไม่ชอบให้ใครมาพูดว่าหุ่นอันสะบึ้มของอั้วเหมือนไม้กระดานน่อ"
โซโกะเห็นดังนั้นก็พลันนึกถึงตอนที่เขาเรียกคางุระว่า "ยัยอกแบน" ก่อนที่จะโดนหญิงสาวอัดจนน่วม
"นังบ้า หล่อนคิดว่ากำลังเล่นอยู่กับใครกัน"
"อั้วไม่สนน่อ อั่วจะไปเข้าห้องน้ำล่ะ"
คางุระเดินออกมาจากตรงนั้นแน่ก็ต้องหยุดกึกเมื่อเดินสวนกับคนๆหนึ่ง คางุระหันมามองตามด้วยท่าทางสั่นๆ เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า
"อะ...อากิน...จัง" เธอสะกิดไหล่ของผู้ปกครองอย่างตกใจกลัว
"หืม? อะไร นี่คางุระ"กินโทกิเริ่มรับรู้ได้ว่าท่าทีของคางุระเหมือนตกใจกลัวอะไรบางอย่าง
ความรู้สึกนี้มัน...
ไม่ผิดแน่น่อ....
อั้วจำมันได้....
อาเฮีย!!
ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนอยู่ในชุดสูทสีดำ สวมรองเท้าหนัง และผูกหูกระต่าย แต่คนละสี เรียกได้ว่าหากสาวๆเห็นพวกเขาในตอนนี้คงหันมามองเป็นตาเดียวกัน เพราะคนนึงนั้นก็หนุ่มสุดเอสหน้าหวานชนิดที่ผู้หญิงยังอาย อีกคนก็หนุ่มมาดเข้มผู้รักในการกินมอยองเนสเป็นชีวิตจิตใจที่จะมองมุมไหนก็เท่สุดๆ ส่วนอีกคนกอริลล่าใส่สูท? เอ่อ ความไร้ยางอายนั่นแหละคือเสน่ห์ของเขา (มั้ง)
"ช้าจังนะนายน่ะ"ฮิจิคาตะพูดขึ้นทันทีที่หนุ่มเอสเดินเข้ามา
"เพิ่งห้าโมงครึ่งเอง งานเริ่มหกโมงเย็นไม่ใช่หรอครับ" โซโกะยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาในข้อมือ
"แต่การไปก่อนเวลานัดก็ถือเป็นมารยาทอย่างหนึ่งนะ นายรู้มั้ย"
"คร๊าบๆ รู้แล้วครับคุณแม่"
"ใครแม่แกมิทราบฟ่ะ"
คำพูดของโซโกะทำให้รองหัวหน้าปีศาจหลุดมาดเท่ๆแล้วหันมาตวาดใส่เขาอย่างหงุดหงิด
"ฮ่าๆๆ เอาน่าโทชิ เรารีบไปกันเถอะ"
ได้ยินดังนั้นทั้งสองคนจึงเดินไปขึ้นรถ โดยมีคอนโด้เดินมาตามหลัง หลังจากที่ขึ้นรถกันหมดแล้ว รองหัวหน้าปีศาจจึงขับรถออกไปทันที
วันนี้พวกเขาถูกเชิญให้ไปงานวันเกิดของลูกสาวขุนนางที่มาซินเซ็นงุมิเมื่อวานก่อน และขุนนางคนนั้นก็บอกว่าอยากจะพบว่าที่ "แฟน" ของรองหัวหน้าปีศาจที่งานนี้ พวกเขาจึงต้องมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
ไม่นานรถของพวกเขาก็มาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่งที่ใหญ่พอควร เป็นบ้านแบบญี่ปุ่นซึ่งมีพื้นที่กว้างขวาง อาณาเขตพอๆกับสำนักยางิว
ทั้งสามเดินลงจากรถแล้วไปข้างในอย่างไม่รอช้า พอเข้าไปถึงก็พบห้องๆหนึ่งที่เป็นสถานที่จัดงาน อาณาเขตของห้องนั้นกว้างมากขนาดบรรจุคนได้ถึงพันคนเลยก็ว่าได้
"อ้าว! นั่นคุณคอนโด้กับเพื่อนๆไม่ใช่รึนั่น"
เสียงทักทายจากคนคนหนึ่งทำให้ทั้งสามหันไปมองก็พบว่า เป็นขุนนางที่เชิญพวกเขามานั่นเอง
"เป็นเกียรติจริงๆที่พวกท่านมางานวันเกิดของลูกสาวเรา" เขาเดินมาทักทายอย่างเป็นกันเอง
"ท่านนิจิดะอุตส่าห์เชิญมาทั้งที ผมก็ต้องมาแน่นอนอยู่แล้วครับ"คอนโด้กล่าวทักทายตอบอย่างนอบน้อม
"แล้วท่านรองหัวหน้าปีศาจ ไหนล่ะคนรักของท่าน"
"เธอกำลังเดินทางมาขอรับ อีกซักพักคงจะถึง" ฮิจิคาตะกล่าวพลางค้อมตัวให้เล็กน้อย
"อย่างนั้นหรอกหรือ ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบาย ข้าจะไปจัดเตรียมงานข้างหลังเวทีก่อน"
"ขอรับ" ทั้งสามค้อมตัวให้คนตรงหน้า
หลังจากที่ขุนนางคนนั้นเดินไปด้านหลังเวที โซโกะที่เงียบอยู่นานก็หันไปมองทางฮิจิคาตะ เขารู้สึกกระอักกระอ่วนกับคำว่า "คนรัก" ที่ขุนนางคนนั้นพูดออกมา
"คุณฮิจิคาตะครับ"
"มีอะไร" ฮิจิคาตะหันมามองหนุ่มหน้าหวานที่ยืนข้างๆด้วยวีหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย
"แล้วไหนแฟนของคุณล่ะครับ"โซโกะเผลอเน้นคำว่า "แฟน" โดยไม่รู้ตัว
"ถ้ายัยหมวยล่ะก็ฉันให้ยามาซากิไปรับที่ร้านเสริมสวยในตัวเมืองพร้อมกับเจ้าหัวหงอกแล้วล่ะ อีกซักพักคงถึงที่นี่"
โซโกะเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นคนตรงหน้าไม่แสดงท่าทีปฏิเสธในสิ่งเขาพูด 'อย่างน้อยก็น่าจะแย้งว่าแค่แฟนหลอกๆก็ยังดี' เขาคิด
"แล้วทำไมคุณไม่ไปรับเองล่ะครับ"
"ตอนแรกฉันก็ตั้งใจจะไปรับเอง แต่ไอ้หัวหยิกมันไม่ยอม บอกว่าจะไปรับเองแต่ดันขับรถไม่เป็น ฉันเลยให้ยามาซากิพาไปน่ะสิ"
"อย่างงั้นหรอครับ"
ชายหนุ่มเสหน้าไปมองทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์ เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องหงุดหงิด ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจที่เด็กสาวผมส้มรับการว่าจ้างของชายที่เขาไม่ชอบขี้หน้า ทั้งที่เขาก็มองเธอเป็นคู่แข่งมาตลอด และเธอก็คงมองเขาแบบนั้นเช่นกัน
อีกด้านหนึ่ง....
"นี่! ไอ้เมาเทนซากิ ห้องจัดงานมันอยู่ตรงไหนกันล่ะเนี่ย" หนุ่มหัวหงอกเอ่ยถามคนที่เดินอยู่ข้างๆ
"เลี้ยวข้างหน้าก็น่าจะถึงแล้วล่ะครับ ลูกพี่"
ทางด้านคางุระที่เดินทางมาถึงบ้านขุนนางแล้วก็กำลังเดินหาห้องจัดงานอยู่
"งั้นหรอ เฮ้! คางุระหล่อนก็เดินเร็วๆหน่อยสิ" กินโทกิหันไปพูดกับคนข้างหลังที่ตอนนี้เดินเซไปเซมาเหมือนจะล้ม
"รองเท้ามังสูงมากเลยน่อ อั้วเดินไม่ถนัดเลยอ่า"
"ใส่ไปนานๆเดี๋ยวก็ชินเองน่า"
"ทนเอาหน่อยน่ะคางุระจัง ถึงห้องจัดงานแล้วล่ะ" ยามาซากิพูดขึ้นในขณะที่พวกเขาเดินมาอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง
"ถึงซะที จะมีอะไรให้กินบ้างน๊า" ตาลุงไม่ได้ความพูดขึ้น
"นี่คุณมาเพื่อกินฟรีรึไงกันครับ ลูกะี่"
"งานดีๆขนาดนี้ ของกินก็คงต้องหรูหราน่ากินแน่ๆ"
"รีบเข้าไปข้างในซะทีสิน่อ อั้วเมื่อยจะตายอยู่เลี่ยว" คางุระบ่นออดแอดอย่างรู้สึกรำคาญผู้ปกรรองของเธอ
"ครับๆ คางุระจัง"
ยามาซากิได้ยินดังนั้นก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที ปรากฏห้องญี่ปุ่นขนาดกว้างที่ตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ล้วนแต่มีคนมีสกุลสูงๆทั้งนั้น
ในตอนนั้นเอง ยามาซาดิก็มองหาหัวหน้าของเขาพลันสายตาก็ไปเห็นพวกเขานั่งอยู่ที่โต๊ะกลมโต๊ะหนึ่ง
"พวกคุณคอนโด้อยู่ตรงนั้น เรารีบตามไปสมทบกันเถอะครับ" ยามาซากิหันมาบอกสองพ่อลูกที่ตอนนี้ทำท่าทางตื่นเต้นเหมือนพวกบ้านนอกเข้ากรุงไม่มีผิด
"นี่พวกคุณสองคนช่วยทำตัวเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาได้มั้ยครับ"
"อาๆ โทดที คางุระไปเถอะ" กินโทกิลากเด็กสาวผมส้มที่กำลังตื่นเต้นเดินไปหาชายหนุ่มอีกสามคนพร้อมยามาซากิ
"เจ้าพวกนั้นมาช้าจังเลยน่ะ โทชิ" กอริลล่าเอ่ยถามก่อนจะตักอาหารเข้าปาก
"อีกหน่อยก็คงถึงแล้วล่ะครับคุณคอนโด้"
"สงสัยยัยหมวยคงจะขี้เหร่เกินไปเลยแต่งตัวนานไปหน่อยล่ะมั้ง" โซโกะพูดพลางตักขนมหวานเข้าปาก
"ว่าใครขี้เหร่กันน่ออาตี๋"
เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นทำให้ทั้งสามคนละสายตาจากอาหารตรงหน้าแล้วหันมามองเจ้าของเสียง
เหมือนเวลาถูกหยุดไว้ชั่วขณะ โซโกะและฮิจิคาตะจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตา หญิงสาวที่เคยใส่ชุดกี่เพ้าสีแดงตอนนี้กลับถูกแทนที่ด้วยเดรสสั้นสีแดงเลยเข้าขึ้นมาเล็กน้อย ด้านบนเป็นเกาะอกที่ประดับด้วยดอกไม้ เผยให้เห็นผิวขาวเนียนดุจหิมะ ที่คอมีสร้อยคอเงินเส้นเล็กห้อยอยู่ ผมมวยที่เคยมีครอบปกปิดปิดกลับมีดอกไม้มาปักอยู่รอบๆแทน รองเท้าส้นสูงสีชมพูที่สวมใส่ทำให้เธอดูเป็นสาวมากกว่าที่เคยเป็น
"พวกแกจ้องอะไรกันมิทราบ"
จู่ๆภาพหญิงสาวตรงหน้าก็ถูกแทนที่ด้วยหนุ่มร่างสูงที่มีผมสีเงินที่เข้ามายืนข้างหน้าหญิงสาวพลางยกมือกอดอก
"พูดบ้าอะไรของแกว่ะไอ้กัวหงอก"
"นั่นสิครับลูกพี่ ยัยหมวยขี้เหร่แบบนั้นผมไม่อยากมองให้เสียสายตาหรอกครับ"
"แล้วทำไมพวกแกต้องหน้าแดงด้วย"
ได้ยินดังนั้นทั้งสองคนถึงกับพูดไม่ออก ต่างคนต่างเสหน้าหันไปมองทางอื่น ชายหนุ่มผมหยักศกที่สวมชุดสูทสีดำทำให้เขาดูมีเสน่ห์ขึ้น แต่กลับกลายเป็นคุณพ่อหวงลูกสาวซะงั้น
"อากินจัง อั้วเมื่อยแล้วน่อ ให้อั้วนั่งซะที่เซ่" คางุระพูดขัดบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้แล้วเดินไปนั่งข้างๆกอริลล่า
"นี่ๆ สวยดีนี่น๊าอาหมวย" กอริลล่าทักขึ้นทันทีที่เด็กสาวนั่งลงข้างๆ
"อยู่แล้วน่อ คนสวยอย่างอั้วจะแต่งยังไงก็สวยน่อ"
"แต่ว่าน่ะ วันนี้เธอมาในฐานะแฟนของโทชินะ ต้องไปนั่งข้างๆเขาถึงจะถูก" คอนโด้พูดพลางชี้ไปยังเก้าอี้ที่ว่างระหว่างฮิจิคาตะกับโซโกะ
"อย่างนั้นหรอน่อ" หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งตรงที่คอนโด้บอกอย่างว่าง่าย
"อยากกินอะไรมั้ย?" ฮิจิคาตะเอ่ยถามหญิงสาว พลางทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
"เอามาทุกอย่างเลยน่อ"
"แต่งตัวสวยทั้งทีแต่ก็ยังกินไม่เลือกเหมือนเดิมเลย่ะ" โซโกะหันมาแขวะหญิงสาวที่นั่งข้างๆ
"เมื่อกี้ลื้อพูดว่าอั้วสวยใช่มั้ยน่อ" คางุระพูดยิ้มๆใส่โซโกะทำให้เขารู้สึกใจเต้นเล็กน้อย
ทันทีที่อาหารมาเสิร์ฟรางุระก็จัดการสวาปามโดยไม่ห่วงสวยเลยซักนิด ไม่นานจานก็เริ่มเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของสาวหมวยคนเดียว
"นี่ยัยหมวย รักษามารยาทหน่อยสิเฟ้ย" ฮิจิคาตะกระซิบบอกหญิงสาวเบาๆเมื่อคนรอบข้างเริ่มหันมามองแล้วซุบซิบนินทา
"ก็อั้วหิวอ่ะน่อ ง่ำๆ" คางุระพูดทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
"นี่เธอ...."
"นั่นน่ะหรอ คนรักของท่านฮิจิคาตะ"
ไม่ทันจะพูดจบก็ถูกพูดแทรกโดยเสียงของหญิงสาวผมยาวลอนสวมเดรสยาวสีครีมแหวกข้างจนถึงโคนขา
"สวัสดีค่ะฉันนิจิดะ ชิวาโกะ เจ้าของงานวันนี้เองค่ะ" หญิงสาวกล่าวแนะนำตนเอง
"อะ...เอ่อ สวัสดีครับท่านชิวาโกะ สุขสันต์วันเกิด นี่ครับของขวัญ" คอนโด้กล่าวทักทายพลางล้วงกล่องของขวัญในถุงเสื้อออกมายื่นให้
"ขอบคุณค่ะ คุณหัวหน้ากอง" หญิงสาวรับของขวัญมาพลางปรายตามองเด็กสาวผมส้มที่ยังสวาปามไม่หยุด
"ไม่มีมารยาทความเป็นผู้ดีเลยน่ะ เธอน่ะ"
"....ง่ำๆ"
"หน้าตาก็ไม่เห็นเท่าไหร่เลยนี่น๊า"
"ง่ำๆๆๆ อ้าม"
"นี่หล่อนเมินฉันงั้นเรอะ" หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดกับท่าทีของคางุระ
"พูดอะไรของลื้อตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่อชิวาว่า น่ารำคาญน่อ"
"ชิวาโกะย่ะ นังบ้า" ปรอทแตหซะแล้ว
"หนวกหูน่อ อั้วกินข้าวอยู่ไม่เห็นรึงาย ง่ำๆ"
"ชิ เด็กกว่าที่คิดซะอีก หุ่นนี่แบนเป็นไม้กระดานเชียวน่ะ ฮิฮิ"หญิงสาวหัวเราะคิกคัก
"ท่านฮิจิคาตะเนี่ย น่าสง...ว้ายย!!"
ไม่ทันได้พูดจบก็ถูกน้ำสาดใส่หน้าโดยฝีมือของสาวหมวยที่ยืนถือแก้วน้ำที่มันเคยมีน้ำอยู่เมื่อครู่
"กรี้ดด นี่หล่อนทำอะไรเนี่ย" ชิวาโกะตลาดใส่คางุระอย่างโกรธเกรี้ยวบวกกับความอายต่อหน้าคนนับร้อย
"อั้วไม่ชอบให้ใครมาพูดว่าหุ่นอันสะบึ้มของอั้วเหมือนไม้กระดานน่อ"
โซโกะเห็นดังนั้นก็พลันนึกถึงตอนที่เขาเรียกคางุระว่า "ยัยอกแบน" ก่อนที่จะโดนหญิงสาวอัดจนน่วม
"นังบ้า หล่อนคิดว่ากำลังเล่นอยู่กับใครกัน"
"อั้วไม่สนน่อ อั่วจะไปเข้าห้องน้ำล่ะ"
คางุระเดินออกมาจากตรงนั้นแน่ก็ต้องหยุดกึกเมื่อเดินสวนกับคนๆหนึ่ง คางุระหันมามองตามด้วยท่าทางสั่นๆ เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า
"อะ...อากิน...จัง" เธอสะกิดไหล่ของผู้ปกครองอย่างตกใจกลัว
"หืม? อะไร นี่คางุระ"กินโทกิเริ่มรับรู้ได้ว่าท่าทีของคางุระเหมือนตกใจกลัวอะไรบางอย่าง
ความรู้สึกนี้มัน...
ไม่ผิดแน่น่อ....
อั้วจำมันได้....
อาเฮีย!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น