อยากบอกนายว่า "ไปตายซะน่อ!!!"

ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 17 พี่ชายที่เป็นพวกซิสค่อนมักไม่ถูกชะตากับน้องเขย

บทที่ 17 พี่ชายที่เป็นพวกซิสค่อนมักไม่ถูกชะตากับน้องเขย

   โซโกะพาคางุระที่กำลังตกใจกลัวมาเข้าห้องน้ำ ในระหว่างที่ทั้งสองคุยกันอยู่ก็มีบุคคลที่สามปรากฏขึ้น โซโกะมารู้ภายหลังว่าคนคนนั้นเป็นพี่ชายคางุระที่ชื่อ 'คามุอิ' ด้วยความซาดิสม์ของโซโกะ จู่ๆเขาก็นึกสนุกขึ้นแล้วยั่วคามุอิ และก็ได้ผลเมื่อคามุอิเริ่มโมโหขึ้นมาจริง ทั้งสองจึงเกิดการปะทะกันขึ้น
   "นายเป็นพี่ชายของยัยหมวยแน่หรอ? ดูท่ายัยนั่นจะเก่งไม่ได้ครึ่งของนายเลยด้วยซ้ำ" โซโกะพูดขึ้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะกลัว
   "ฉันไม่เหมือนคางุระหรอกน่ะ ยัยนั่นก็แค่เด็กขี้แย"
   "แล้วทำไมพวกลื้อต้องพาดพิงถึงอั้วด้วยน่อ" คางุรพูดแทรกขึ้นหลังจากที่เริ่มตั้งสติได้
   "งั้นหรอ จะเหมือนกันก็แค่สีผมกับสีตาเท่านั้นสิน่ะ"
   "อย่าเมินอั้วสิน่อ" คางุระถูกเมินอย่างน่าสงสาร
   "ก็แค่สีผมกับสีตา ไม่เกี่ยวกับฝีมือซะหน่อย" 
   "แต่ว่าเสาอากาศบนหัวนายเนี่ยมันขัดหูขัดตาชะมัด" โซโกะปรายสายตาซาดิสม์ไปมองผมของคามุอิที่ชี้โด่ออกมา
   "แล้วนายมีปัญหาอะไรกับเสาอากาศของฉัน" 
   "ฉันตัดทิ้งได้ม่ะ?"
   "ทำได้ก็ลองดูสิ แต่ถ้านายตัดเสาอากาศฉันไม่ได้ฉันจะตัดให้นั่นแกซะ"คามุอิก็พูดด้วยท่าทางซาดิสม์ไม่แพ้กัน
   "น่าสนุกนี่ งั้นถ้าฉันทำได้ น้องสาวนายก็ต้องมาเป็นแม่ของลูกให้ฉัน ตกลงมั้ย?" โซโกะคว้าคางุระมากอดเองไว้ แล้วหันไปยักคิ้วใส่คามุอิ   
   "ไม่ตกลง!" คามุอิเริ่มมีความรู้สึกโมโหสุดขีดแต่ก็ยังซ่อนความรู้สึกไว้ใต้รอยยิ้มระรื่น
  "นายกลัวว่าฉันจะตัดเสาอากาศของนายได้ล่ะสิ ถึงไม่กล้ารับข้อเสนอ หรือไม่ก็..." โซโกะเว้นช่วงนิดนึงก่อนจะพูดว่า "หวงน้องสาว"
   "ข้อเสนอของนายมันใช้ไม่ได้นี่ นี่เป็นการเดิมพันของเรา คางุระไม่เกี่ยว"    
   "ไม่เกี่ยวงั้นหรอ ไม่เกี่ยวก็ดูดเอาสิ (หมายถึงข้าว)"  
   .
   .
   .
   สองพี่น้องยาโตะหน้ามืดไปครี่งหน้า

    "อาตี๋ ลื้อเล่นมุขหรอน่อ" คางุระเริ่มพูดขึ้นเป็นคนแรก
   "มุขสิน่ะ" คามุอิพูดเสริม
   "แป๊กสุดๆเลยน่อ"
   "เห็นด้วยเลย"
   แม้ว่าจู่ๆจะถูกสองพี่น้องรุมวิพากย์วิจารณ์ แต่โซโกะก็ไม่ได้มีท่าทีว่าอายหรือหน้าแตกเลย
   "มุขแป๊กงั้นหรอ แต่ฉันหล่อแฟนคลับคงให้อภัย" โซโกะปล่อยมือจากเอวคางุระแล้วเอามากอดอก
   "อ้วกกกกกกกกกกกก" สองพี่น้องอ้วกแตกพร้อมกัน
   



   บึ้มมม!!!
   จู่ๆก็มีเสียงระเบิดดังมาจากห้องจัดงาน โซโกะและคางุระเริ่มเหงื่อตก ต่างจากชายอีกคนที่เอาแต่ยืนยิ้ม
    "เริ่มแล้วสิน่ะ" ชายหนุ่มผมส้มเอ่ยขึ้น
   "หมายความว่าไงน่อ" คางุระหันมามองผู้เป็นพี่ชายด้วยความตกใจไม่น้อย
   "อันที่จริง วันนี้พี่ชายมาฆ่าคนน่ะ" 
   "ฆ่าคน? หรือว่าจะเป็นขุนนางนิจิดะ" หนุ่มเอสยังคงท่าทางเรียบเฉยแม้จะได้ยินเสียงกรี้ดร้องดังออกมาจากห้องจัดงาน
   "ก็ใช่น่ะ แต่เป้าหมายของฉันมันมากกว่านั้น"
   "หมายความว่าไงน่อ"
   "ก็หมายความว่า..." คามุอิปรายตามามองคางุระ "ฆ่าทุกคนที่นี่น่ะสิ"
   คางุระหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินคำพูดที่หลุดออกจากปากของคนที่เธอเรียกว่าพี่ชาย
   "ตอนนี้คนของพี่ชายคงจัดการทุกคนที่นี่ไปหมดแล้วล่ะมั้ง หึหึ" คามุอิหัวเราะเบาๆในลำคอ
   "นี่ๆ หวังว่านายคงไม่ลืมการประลองของเราน่ะ" โซโกะท้วงขึ้น
   "เรื่องตัดเสาอากาศของฉันหรอ แต่นายเป็นซามูไรนี่ ไม่มีดาบแล้วนายจะตัดมันยังไง"
   "นายเองก็เป็นยาโตะไม่ใช่หรอ แต่ไม่พกร่มมาด้วยมันจะดีหรอ?"
   "ไม่ต้องห่วงๆ ร่มน่ะฉัเอามาอยู่แล้ว เนอะ อาบูโตะ" พอพูดจบก็มีชายร่างใหญ่ผมสีชาคนนึงเดินเข้ามา
   "เฮ้อ! กัปตัน จะเล่นไปอีกนานมั้ยเนี่ย" 
   คางุระเบิกตากว้างเมื่อเห็นชายอีกคนที่เดินเข้ามา เธอจำเขาได้เพราะเธอเคยสู้กับเขาที่โยชิวาระจนทำให้เธอขาดสติ
   "เอาน่าอาบูโตะ แล้วร่มของฉันล่ะ"
   "เฮ้อ!" อาบูโตะถอนหายใจก่อนจะยื่นร่มสีม่วงให้คามุอิ
   "เพื่อความเท่าเทียม อาบูโตะนายไปหาดาบมาให้หมอนี่ทีสิ"
   คามุอิหันไปสั่งอาบูโตะ เขาจึงเดินออกไปไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมดาบเล่มหนึ่ง แล้วโยนให้โซโกะ ซึ่งชายหนุ่มก็รับได้อย่างง่ายดาย
   "นายนี่ใจกว้างดีน่ะ คุณพี่ชาย" โซโกะเหยียเยิ้มอย่างนึกสนุก
   "บอกแล้วนี่ว่าฉันไม่มีน้องชาย  แต่ว่าฉันขอเปลี่ยนแปลข้อตกลงเล็กน้อยน่ะ ถ้านายตัดเสาอากาศของฉันไม่ได้....." คามุิแสยะยิ้มแล้วพูดต่อว่า "นายก็ต้องตาย!"
   พูดจบทั้งโซโกะและคามุอิก็พุ่งใส่กันทันที


   ในขณะเดียวกันที่ห้องจัดงานก็เต็มไปด้วยชนเผ่ายาโตะมากมาย และเข้าฟาดฟันกับคนของซินเซ็นงุมิที่คอนโด้เรียกมาตามคำขอของโซโกะ
   "นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมพวกยาโตะถึงได้บุกที่นี่" กินโทกิพูดพลางใช้ดาบฟาดฟันยาโตะร่างยักษ์ตรงหน้า
   "ใครมันจะไม่รู้ฟร่ะ ฉันก็นั่งแยู่กับแกเนี่ย คุณคอนโด้นี่มันอะไรกันครับ"
  "ฉันเองก็ไม่รู้ แต่ดูเหมือนโซโกะจะรู้อะไรอยู่น่ะ ถึงได้บอกให้ฉันเตรียมคนของซินเซ็นงุมิมาที่นี่"
  "แล้วตอนนี้โซโกะอยู่ไหน?" รองหัวหน้าปีศาจถามขึ้นทั้งๆที่ยังฟาดฟันกับศัตรูอยู่
  "อยู่ที่ห้องน้ำหญิงน่ะ พาคางุระไปเข้าห้องน้ำ" กินโทกิตอบ
  "งั้นก็คงไม่เป็นไรหรอก สองคนนั้นน่ะฝีมือใช่ย่อยซะที่ไหน" คอนโด้ตอบโดยที่ไม่ละสายตาออกจากศัตรูตรงหน้า
   "ถ้าเป็นพวกที่สู้อยู่กับเราก็คงไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นคนอื่นล่ะ" กินโทกิเริ่มรู้สึกไม่ดี เมื่อนึกถึงปฏิกิริยาของคางุระก่อนหน้านี้
  "คนอื่น? แกหมายถึงใคร" 
  กินโทกิพยายามกวาดสายตามองหาคนที่เป็นหัวหน้าของชนเผ่ายาโตะ แต่ก็ไม่เห็นวี่แวว
   "แย่ล่ะสิ" กินโทกิล้มศัตรูตรงหน้าก่อนจะวิ่งฝ่าไปยังที่ๆเขาคิดว่าหัวหน้าของศัตรูจะอยู่


  อีกด้านหนึ่ง โซโกะที่กำลังปะทะกับคามุอิก็เริ่มมีแผลมากขึ้น ฝ่ายคามุอิที่แม้จะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่ก็ยังล้มหนุ่มเอสอย่างเขาไม่ได้  
   โซโกะรู้ดีว่าตัวเองถึงขีดจำกัดแล้ว แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนเกลียดความพ่ายแพ้ เขาจึงยังสู้ต่อไป
   "นายนี่น่าสนใจจริงๆ ชักอยากจะรู้ชื่อซะแล้วสิ" คามุอิพูดพลางแสยะยิ้ม
   "ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันจะบอกนาย" โซโกะกำดาบแน่นแล้วพุ่งเข้าใส่คามุอิ ซึ่งอีกฝ่ายก็เอาร่มมากันไว้ได้อย่างง่ายดาย
   เสียงปะทะกันของดาบและร่มทำให้คางุระเอาแต่ยืนแข็งทื่อ เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับการประลองงี่เง่าของคนซาดิสม์สองคนนี้
   "นี่ คุณน้องสาวกัปตัน ไม่เข้าไปช่วยเจ้าหนุ่มนั่นจะดีหรอ" อาบูโตะเดินมาพูดคุยกับคางุระด้วยใบหน้าเรียบเฉย
   "อาตี๋นั่นอีอยากตายเองน่อ ช่วยไม่ได้" แม้จะพูดอย่างนั้นแต่ในใจเธอก็แอบห่วงโซโกะอยู่ไม่น้อย
   "เดี๋ยวก็ได้ตายจริงๆหรอก ดูเหมือนหมอนั่นท่าทางไม่ไหวแล้วน่ะ"
   คางุระขบเม้มริมฝีปากพลางมองหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่เรี่ยวแรงเริ่มถดถอยลงทุกที 
   "แต่ว่าน่ะ เป็นแค่มนุษย์โลกแต่กลับสู้กับกัปตันได้อย่างสูสี น่าตกใจจริงๆ"
   คางุระสะดุดกับคำพูดของอาบูโตะที่ว่า 'แค่มนุษย์โลก' ใช่! เขาเป็นแค่มนุษย์โลกธรรมดา ไม่มีทางชนะชนเผ่าที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาลได้ ยิ่งเป็นคามุอิยิ่งไม่มีทาง
   คิดได้ดังนั้น คางุระก็ถอดรองเท้าส้นสูงออกแล้วพุ่งเข้าใส่คามุอิทันที
   ผั้วะ!!
   กำปั้นน้อยๆของคางุระกระทบหน้าของคนผู้เป็นพี่ชายจนกระเด็นไปติดผนังก่อนที่เขาจะเล่นงานโซโกะที่กำลังพลาดท่าอยู่
   "ทำอะไร..ของหล่อนน่ะ" โซโกะพูดด้วยเสียงที่ไร้เรี่ยวแรงเต็มที
   "ซักผ้ามั้ง? ถามได้ อั้วก็มาช่วยลื้อไง" คางุระเดินมาอยู่ด้านหน้าของชายหนุ่ม
   "นี่เป็นการประลองของฉันกับพี่ชายเธอ เพราะงั้นหล่อนถอยไปซะ"
   "สภาพปางตายแบบนั้นคิดว่าจะชนะอาเฮียได้หรอน่อ โง่จริงๆ" 
   "ถึงยังไงฉันก็ไม่อยากให้ผู้หญิงอย่างหล่อนมาช่วย อย่ามาขวางจะได้ม่ะ" โซโกะพยายามเดินมายืนข้างหน้าคางุระ โดยที่สายตายังมองไปยังคามุอิที่กำลังลุกขึ้นยืน
   "มาขัดขวางการต่อสู้ของพี่ชายแบบนี้ไม่น่ารักเลยน่ะคางุระ" คามุอิยิ้มหน้าระรื่น
   "หนวกหูน่อ คู่ต่อสู้ของลื้อคืออั้วต่างหาก"
   "พูดอะไรของหล่อนน่ะ ฉันต่างหาก"
   "ลื้อน่ะไปยืนดูอยู่เงียบๆเถอะน่อ" 
   "ฉันจะจัดการหมอนี่เอง หล่อนน่ะถอยไปซะ"
   คามุอิเริ่มหงุดหงิด เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าพยายามออกตัวปกป้องซึ่งกันและกัน เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องน้ำ
   "ตอนนี้ฉันจะปล่อยนายไปก่อนล่ะกัน สถานที่มันไม่เอื้ออำนวยเท่าไหร่"
   "ลื้อจะไปไหนน่อ" คางุระเห็นดังนั้นจึงรีบร้องถาม
   "พี่ชายหมดธุระที่นี่แล้ว ไว้พี่ชายจะมาเล่นด้วยใหม่น่ะคางุระ" พูดจบคามุอิก็เดินออกไปพร้อมกับอาบูโตะ
   คางุระมองตามแผ่นหลังพี่ชายด้วยสายตาหม่นหมอง มืออยากจะจับเขาไว้แต่ก็ทำไม่ได้ เธอจึงทำได้แค่ยืนมองพี่ชายเดินหายไปจากสายตาเท่านั้น
   โซโกะหันมามองคางุระที่ฉายแววตาเศร้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด เขาพอเดาออกว่าเธอรู้สึกยังไง เธอคงรักพี่ชายมากแต่แค่ไม่แสดงออกมา
   เขาเข้าใจความรู้สึกนั้นดี เพราะเขาเองก็เคยมีพี่สาว แต่เขาต่างกับเธอก็แค่


  พี่สาวของเขา....ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว