คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 25 เข้าไปขวางคนตีกันโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัวนะ
บทที่ 25 เข้าไปขวางคนตีกันโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัวนะ
หลายวันต่อมา.....
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของหนุ่มจืดจางประจำซินเซ็นงุมิวิ่งมุ่งหน้าไปยังห้องของรองหัวหน้าปีศาจ
“ท่านรองคร๊าบบบบบบบ หัวหน้าคอนโด้เรียกประชุมด่วนเลยคร๊าบบบบ” เขาเปิดประตูห้องของฮิจิคาตะทันทีที่มาถึง
และคนในห้องก็กำลังจัดแจงแต่งตัวเตรียมไปทำงานเช่นกัน
“ประชุม? เรื่องอะไร”
ชายหนุ่มหันมาถามพลางจัดแจงคอเสื้อของตนให้เรียบร้อย
“เอาเป็นว่า รีบไปที่ห้องประชุมเถอะครับ เดี๋ยวผมจะไปตามหัวหน้าโอคิตะก่อน”
“อืม”
ฮิจิคาตะพยักหน้าตอบรับ
ยามาซากิเห็นดังนั้นจึงโค้มตัวเล็กน้อยแล้วเลื่อนประตูปิด ซักพักเขาก็เปิดประตูออกอีกครั้ง
“เอ่อ ท่านรองครับ”
“มีอะไร”
“ถ้าไม่เป็นการรบกวน
กระผมฝากเรียกลูกพี่กับอาหมวยไปประชุมด้วยนะครับ”
“ออ ได้สิ”
“ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มเลื่อนประตูปิดอีกครั้งแล้ววิ่งไปยังห้องของโอคิตะ โซโกะต่อ
ทันทีที่จัดแจงแต่งตัวเสร็จชายหนุ่มก็เดินออกจากห้อง เขาตั้งใจว่าจะไปปลุกกินโทกิก่อนแล้วจึงค่อยไปเรียกคางุระ
คิดได้ดังนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังห้องของชายหนุ่มผมหยักศกสีเงิน ซากาตะ
กินโทกิ
เพื่อเรียกไปประชุมตามคำขอของยามาซากิ
เขารู้ดีว่าชายคนนั้นคงยังไม่ตื่นและคงปลุกยากพอควรจึงคิดหาวิธีปลุกแบบที่ไม่ต้องปลุกหลายรอบ
ฮิจิคาตะเลื่อนประตูห้องของชายดังกล่าวออกเมื่อมาถึงและรวบรวมกำลังเรียกอย่างเต็มเสียง
“เฮ้
เจ้าหัวหยักตื่นได้แล้...”
เขาถึงกับหยุดกึกกะทันหันเมื่อคนในห้องที่เขาคิดว่าคงยังไม่ตื่นอยู่ในท่านั่งบนฟูกนอนของตัวเองกำลังมองมาที่เขา
ขอบตาดำคล้ำบวกกับท่าทางอิดโรยบ่งบอกได้เลยว่าเขานอนได้ไม่เต็มอิ่ม
“ไง.....”
กินโทกิทักทายเขาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
สีหน้าของเขาเห็นได้ชัดเลยว่าง่วงนอนเสียเต็มประดาแต่นอนไม่ได้ พลันสายตาฮิจิคาตะก็ไปสะดุดกับเด็กสาวผมส้มนอนขดอยู่ในผ้าห่มข้างๆกินโทกิ
“ยัยหมวย
ทำไมมาอยู่ในห้องแกได้กันเจ้าหัวหยิก”
ฮิจิคาตะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจไม่น้อยกับภาพที่เห็นแต่ก็พยายามเก็บอาการไว้
เขาภาวนาว่าคำตอบที่ออกจากปากของชายหนุ่มตรงหน้าจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิดอยู่
“ทำไมนะหรอ
ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันนะแหละ
เหอะๆ” กินโทกิตอบด้วยสายตาลอยๆพิกลพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ
“เฮ้! คางุระ
ตื่นได้แล้ว” กินโทกิหันไปดึงผ้าห่มออกแล้วเอาเท้า?เขี่ยคางุระ
“อะไรกังน่ออากินจัง
อั้วยังนอนไม่เต็มอิ่มเลยน่อ
ขอนอนต่อได้มั้ยอ่า” หญิงสาวพูดโดยที่ยังหลับตาแล้วพลิกตัวหันไปอีกข้าง
“ถ้าอยากนอนก็ไปนอนในห้องของหล่อนสิเฟ้ยย เพราะหล่อนแท้ๆฉันถึงนอนไม่หลับ
อยู่ๆเล่นพรวดพราดเข้ามาในห้องของคนอื่นดึกๆดื่นๆแล้วบอกว่านอนไม่หลับเลยมานอนด้วย
แต่สุดท้ายก็หลับก่อนฉันหน้าตาเฉย แถมยังละเมอบริกรรมคาถาอะไรก็ไม่รู้ทำให้ฉันตาสว่างยันเช้าเลยเนี่ย
” กินโทกิพูดตะคอกใส่แต่เด็กสาวก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมา
ได้ยินดังนั้นฮิจิคาตะก็ถอนหายใจเบาๆอย่างรู้สึกโล่งอกที่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด ยังไงสองคนนนี่ก็สนิทกันอยู่แล้ว คิดได้ดังนั้จึงพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ดูเย็นลงจากอาการตกใจเมื่อครู่
“นี่ยัยหมวยตื่นได้แล้ว
ไปอาบน้ำที่ห้องตัวเองแล้วไปที่ห้องประชุมซะ แกก็ด้วยเจ้าหัวหงอก”
“ห้องประชุม?
มีเรื่องอะไรงั้นหรอ”
กินโทกิหันมาถามโดยที่ยังเอาเท้าเขี่ยหลังคางุระอยู่
“ฉันเองก็ไม่รู้หรอก
แต่พวกแกรีบล้างหน้าล้างตาแล้วรีบตามไปละกัน ฉันไปก่อนละ”
พูดจบฮิจิคาตะก็เดินออกไปจากห้องทันที
สองคนนั้นก็อยู่ใต้ชายคาเดียวกันมาตั้งนานแล้วนี่น่า จะนอนด้วยกันได้ก็คงไม่แปลก สงสัยเราจะคิดมากไปเอง
ณ ห้องประชุม...
เหล่าคนที่ถูกเชิญมาประชุมต่างก็ทยอยเข้าไปในห้องญี่ปุ่นขนาดเล็กห้องหนึ่ง และคนที่ถูกเชิญเข้าประชุมก็มีเพียง กินโทกิ ฮิจิคาตะ โอคิตะ และคางุระเท่านั้น
ทั้งสี่คนเข้ามานั่งในห้องโดยนั่งแบ่งเป็นคู่และคนละมุม คือ
คางุระกับกินโทกิ และ ฮิจิคาตะกับโซโกะ ภายในห้องมีชายร่างยักษ์เจ้าของฉายา
“กอริลล่าสโต๊กเกอร์” นั่งรออยู่แล้วพร้อมกับชายร่างใหญ่ไว้เคราที่นั่งสูบบุหรี่อยู่และเป็นผู้บัญชาการของซินเซ็นงุมิ
“มัตสึไดระ คาตากุริโกะ”
“มากันครบแล้วสิน่ะ” คอนโด้เอ่ยขึ้น
“มีอะไรหรอครับ คุณคอนโด้ แล้วป๋ามาอยู่ที่นี่ได้ไง?” ฮิจิคาตะเอ่ยถามขึ้นเป็นคนแรก
“ฉันก็แค่มีเรื่องจะไหว้วานให้พวกนายกับนักรับจ้างสารพัดช่วยนิดหน่อยน่ะ” มัตสึไดระพูดตอบพลางพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก
“เฮ้ๆ
ทำไมคนใหญ่คนโตอย่างผู้บัญชาการเจ้าพวกดูดภาษีถึงมาไหว้วานประชาชนอย่างเราได้ละเนี่ย
คางุระ” กินโทกิหันไปพูดกับคางุระด้วยน้ำเสียงค่อนแคะ
“นั่นสิน่อ อากินจัง สงสัยเจ้าพวกขี้เลื่อยทางฝั่งนู้นคงใช่งานไรไม่ค่อยล่ายเลยให้เราไปช่วยละมั้งน่อ”
คางุระพูดทางเหล่ตาไปมองทางโซโกะและฮิจิคาตะ
“น้อยๆหน่อยหล่อนน่ะยัยหมวย
ระวังจะตายไม่สวยนะ” โซโกะหันมาพูดแล้วทำตาขวางใส่คางุระ
“แน่จริงก็อย่าเก่งแต่ปากสิน่ออาตี๋
จะตัดสินตรงนี้เลยดีมั้ยน่อ
ว่าใครจะตายก่อนกัน”
เด็กสาวเหยียดยิ้มเป็นเชิงท้าทาย
“ความคิดดีนี่”
ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างนึกสนุก
ทั้งคู่จับอาวุธคู่กายของตนขึ้นมาแล้วจ้องมองอีกฝ่ายโดยไม่มีการเกรงกลัวและไม่มีการฟังเสียงห้ามปรามจากกอริลล่าเลยซักนิด
“นี่ๆ ใจเย็นก่อนทั้งสองคน เรากำลังคุยธุระอยู่นะ ป๋าก็พูดไรมั้งสิ”
คอนโด้ลุกขึ้นยืนเพื่อห้ามปรามสงครามของเด็กทั้งสองพร้อมหันไปขอความช่วยเหลือจากมัตสึไดระ
“จะฆ่ากันให้ตายก็รีบๆเลย จะได้รีบคุยธุระ
ใกล้ถึงเวลาที่คุริโกะลูกรักจะขึ้นแสดงละครเวทีที่โรงเรียนแล้ว”
ป๋าพูดพลางก้มดูนาฬิกาในมือ
“ทำไมพูดงั้นละป๋า ต้องห้ามสิไม่ใช่ยุ ถ้าสองคนนี้อาละวาดนี่ไม่ใช่แค่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่จะตาย แต่เราจะวอดวายกันทั้งกรมเลยนะป๋า”
“พร้อมรึยังยัยหมวย”
“เฮ้ย! เดี๋ยวเด้”
คอนโด้หันมาทางสมรภูมิรบอีกครั้ง
“พร้อมตั้งแต่สิบปีที่แล้วแล้วน่อ”
“หยุดเถอะ ขอร้อง”
คอนโด้ยังคงพยายามห้ามต่อไป
“ก็ดี ย๊ากกกกกกกกก” โซโกะชักดาบออกมาเตรียมสู้
“ตายซ้าาาาา” คางุระเงื้อมือขึ้นเตรียมฟาดร่มไปทางโซโกะ
“หยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!” คอนโด้ตัดสินใจกระโดดเข้าห้ามระหว่างทั้งสองคน
“เกะกะน่าคุณคอนโด้ // เกะกะน่ออากอริลล่า” โซโกะและคางุระพูดพร้อมกันและใช้เท้าของตนเตะเข้าที่หน้าท้องของคอนโด้จนเจ้าตัวกระเด็นออกไปข้างนอกห้องและกระแทกบุคคลคนหนึ่งที่เปิดประตูเข้ามาพอดี
“เฮ้! คุณคอนโด้
ไม่เป็นอะไรนะครับ” ฮิจิคาตะเป็นคนแรกที่วิ่งเข้ามาดูแต่ก็ต้องชะงัก
ชายหนุ่มพยายามเพ่งมองร่างของชายอีกคนที่นอนตาเหลือกอยู่ภายใต้ร่างของกอริลล่า ทันทีที่รู้ว่าเป็นใครเขาถึงกับเหงื่อตก
“ทะ..ท่านโชกุนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!”
ขออภัยที่หายไปนาน
ไม่ได้ตั้งใจจะหายและไม่ได้ลืมฟิคเรื่องนี้แต่อย่างใด แต่งานที่มหาลัยมันรัดตัวมากจนแทบไม่มีเวลา ทุกวันนี้คือเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้ายันหกโมงเย็น
และกิจกรรมของคณะยาวยันสองทุ่ม จึงหาเวลาไม่ค่อยได้
แต่อย่างที่เคยบอกไว้ว่าไม่ดองฟิคแน่นอน แต่อาจจะลงช้า (มากๆ)
สำหรับใครที่อ่านฟิคเรื่องนี้ต้องขอบคุณมากมาย ไม่ต้องห่วงว่าเรื่องนี้จะไม่จบ จบแน่นอน แป๊ะยิ้มยืนยัน นั่งยัน
นอนยันเลย
#จึงเรียนมาเพื่อทราบ ^^
ความคิดเห็น