ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    อยากบอกนายว่า "ไปตายซะน่อ!!!"

    ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 25 เข้าไปขวางคนตีกันโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัวนะ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 946
      22
      25 ส.ค. 58

    บทที่ 25  เข้าไปขวางคนตีกันโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ เดี๋ยวจะตายไม่รู้ตัวนะ

     

                            หลายวันต่อมา.....

     

    ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

                    เสียงฝีเท้าของหนุ่มจืดจางประจำซินเซ็นงุมิวิ่งมุ่งหน้าไปยังห้องของรองหัวหน้าปีศาจ 

                    “ท่านรองคร๊าบบบบบบบ  หัวหน้าคอนโด้เรียกประชุมด่วนเลยคร๊าบบบบ” เขาเปิดประตูห้องของฮิจิคาตะทันทีที่มาถึง  และคนในห้องก็กำลังจัดแจงแต่งตัวเตรียมไปทำงานเช่นกัน

                    “ประชุม? เรื่องอะไร” ชายหนุ่มหันมาถามพลางจัดแจงคอเสื้อของตนให้เรียบร้อย

                    “เอาเป็นว่า  รีบไปที่ห้องประชุมเถอะครับ  เดี๋ยวผมจะไปตามหัวหน้าโอคิตะก่อน”

                    “อืม” 

    ฮิจิคาตะพยักหน้าตอบรับ ยามาซากิเห็นดังนั้นจึงโค้มตัวเล็กน้อยแล้วเลื่อนประตูปิด  ซักพักเขาก็เปิดประตูออกอีกครั้ง

    “เอ่อ  ท่านรองครับ”

    “มีอะไร”

    “ถ้าไม่เป็นการรบกวน  กระผมฝากเรียกลูกพี่กับอาหมวยไปประชุมด้วยนะครับ”

    “ออ  ได้สิ”

    “ขอบคุณครับ”  ชายหนุ่มเลื่อนประตูปิดอีกครั้งแล้ววิ่งไปยังห้องของโอคิตะ โซโกะต่อ

    ทันทีที่จัดแจงแต่งตัวเสร็จชายหนุ่มก็เดินออกจากห้อง  เขาตั้งใจว่าจะไปปลุกกินโทกิก่อนแล้วจึงค่อยไปเรียกคางุระ คิดได้ดังนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังห้องของชายหนุ่มผมหยักศกสีเงิน  ซากาตะ  กินโทกิ  เพื่อเรียกไปประชุมตามคำขอของยามาซากิ

    เขารู้ดีว่าชายคนนั้นคงยังไม่ตื่นและคงปลุกยากพอควรจึงคิดหาวิธีปลุกแบบที่ไม่ต้องปลุกหลายรอบ  ฮิจิคาตะเลื่อนประตูห้องของชายดังกล่าวออกเมื่อมาถึงและรวบรวมกำลังเรียกอย่างเต็มเสียง

    “เฮ้  เจ้าหัวหยักตื่นได้แล้...”

    เขาถึงกับหยุดกึกกะทันหันเมื่อคนในห้องที่เขาคิดว่าคงยังไม่ตื่นอยู่ในท่านั่งบนฟูกนอนของตัวเองกำลังมองมาที่เขา ขอบตาดำคล้ำบวกกับท่าทางอิดโรยบ่งบอกได้เลยว่าเขานอนได้ไม่เต็มอิ่ม

    “ไง.....”

    กินโทกิทักทายเขาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ  สีหน้าของเขาเห็นได้ชัดเลยว่าง่วงนอนเสียเต็มประดาแต่นอนไม่ได้  พลันสายตาฮิจิคาตะก็ไปสะดุดกับเด็กสาวผมส้มนอนขดอยู่ในผ้าห่มข้างๆกินโทกิ

    “ยัยหมวย  ทำไมมาอยู่ในห้องแกได้กันเจ้าหัวหยิก”

     ฮิจิคาตะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจไม่น้อยกับภาพที่เห็นแต่ก็พยายามเก็บอาการไว้  เขาภาวนาว่าคำตอบที่ออกจากปากของชายหนุ่มตรงหน้าจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิดอยู่

    “ทำไมนะหรอ  ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันนะแหละ  เหอะๆ” กินโทกิตอบด้วยสายตาลอยๆพิกลพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ

    “เฮ้!  คางุระ  ตื่นได้แล้ว” กินโทกิหันไปดึงผ้าห่มออกแล้วเอาเท้า?เขี่ยคางุระ

    “อะไรกังน่ออากินจัง  อั้วยังนอนไม่เต็มอิ่มเลยน่อ  ขอนอนต่อได้มั้ยอ่า” หญิงสาวพูดโดยที่ยังหลับตาแล้วพลิกตัวหันไปอีกข้าง

    “ถ้าอยากนอนก็ไปนอนในห้องของหล่อนสิเฟ้ยย  เพราะหล่อนแท้ๆฉันถึงนอนไม่หลับ อยู่ๆเล่นพรวดพราดเข้ามาในห้องของคนอื่นดึกๆดื่นๆแล้วบอกว่านอนไม่หลับเลยมานอนด้วย แต่สุดท้ายก็หลับก่อนฉันหน้าตาเฉย แถมยังละเมอบริกรรมคาถาอะไรก็ไม่รู้ทำให้ฉันตาสว่างยันเช้าเลยเนี่ย ”  กินโทกิพูดตะคอกใส่แต่เด็กสาวก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับมา

    ได้ยินดังนั้นฮิจิคาตะก็ถอนหายใจเบาๆอย่างรู้สึกโล่งอกที่ทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด  ยังไงสองคนนนี่ก็สนิทกันอยู่แล้ว  คิดได้ดังนั้จึงพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ดูเย็นลงจากอาการตกใจเมื่อครู่

    “นี่ยัยหมวยตื่นได้แล้ว  ไปอาบน้ำที่ห้องตัวเองแล้วไปที่ห้องประชุมซะ  แกก็ด้วยเจ้าหัวหงอก”

    “ห้องประชุม?  มีเรื่องอะไรงั้นหรอ”  กินโทกิหันมาถามโดยที่ยังเอาเท้าเขี่ยหลังคางุระอยู่

    “ฉันเองก็ไม่รู้หรอก  แต่พวกแกรีบล้างหน้าล้างตาแล้วรีบตามไปละกัน  ฉันไปก่อนละ” 

     

    พูดจบฮิจิคาตะก็เดินออกไปจากห้องทันที

    สองคนนั้นก็อยู่ใต้ชายคาเดียวกันมาตั้งนานแล้วนี่น่า  จะนอนด้วยกันได้ก็คงไม่แปลก  สงสัยเราจะคิดมากไปเอง

     

     

    ณ  ห้องประชุม...

    เหล่าคนที่ถูกเชิญมาประชุมต่างก็ทยอยเข้าไปในห้องญี่ปุ่นขนาดเล็กห้องหนึ่ง   และคนที่ถูกเชิญเข้าประชุมก็มีเพียง  กินโทกิ ฮิจิคาตะ โอคิตะ และคางุระเท่านั้น

    ทั้งสี่คนเข้ามานั่งในห้องโดยนั่งแบ่งเป็นคู่และคนละมุม คือ คางุระกับกินโทกิ และ ฮิจิคาตะกับโซโกะ ภายในห้องมีชายร่างยักษ์เจ้าของฉายา “กอริลล่าสโต๊กเกอร์” นั่งรออยู่แล้วพร้อมกับชายร่างใหญ่ไว้เคราที่นั่งสูบบุหรี่อยู่และเป็นผู้บัญชาการของซินเซ็นงุมิ “มัตสึไดระ  คาตากุริโกะ”

    “มากันครบแล้วสิน่ะ” คอนโด้เอ่ยขึ้น

    “มีอะไรหรอครับ คุณคอนโด้ แล้วป๋ามาอยู่ที่นี่ได้ไง?” ฮิจิคาตะเอ่ยถามขึ้นเป็นคนแรก

    “ฉันก็แค่มีเรื่องจะไหว้วานให้พวกนายกับนักรับจ้างสารพัดช่วยนิดหน่อยน่ะ”  มัตสึไดระพูดตอบพลางพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก

    “เฮ้ๆ ทำไมคนใหญ่คนโตอย่างผู้บัญชาการเจ้าพวกดูดภาษีถึงมาไหว้วานประชาชนอย่างเราได้ละเนี่ย คางุระ” กินโทกิหันไปพูดกับคางุระด้วยน้ำเสียงค่อนแคะ

    “นั่นสิน่อ อากินจัง สงสัยเจ้าพวกขี้เลื่อยทางฝั่งนู้นคงใช่งานไรไม่ค่อยล่ายเลยให้เราไปช่วยละมั้งน่อ” คางุระพูดทางเหล่ตาไปมองทางโซโกะและฮิจิคาตะ

    “น้อยๆหน่อยหล่อนน่ะยัยหมวย  ระวังจะตายไม่สวยนะ” โซโกะหันมาพูดแล้วทำตาขวางใส่คางุระ

    “แน่จริงก็อย่าเก่งแต่ปากสิน่ออาตี๋  จะตัดสินตรงนี้เลยดีมั้ยน่อ  ว่าใครจะตายก่อนกัน”  เด็กสาวเหยียดยิ้มเป็นเชิงท้าทาย

    “ความคิดดีนี่”  ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างนึกสนุก

    ทั้งคู่จับอาวุธคู่กายของตนขึ้นมาแล้วจ้องมองอีกฝ่ายโดยไม่มีการเกรงกลัวและไม่มีการฟังเสียงห้ามปรามจากกอริลล่าเลยซักนิด 

    “นี่ๆ ใจเย็นก่อนทั้งสองคน เรากำลังคุยธุระอยู่นะ ป๋าก็พูดไรมั้งสิ” คอนโด้ลุกขึ้นยืนเพื่อห้ามปรามสงครามของเด็กทั้งสองพร้อมหันไปขอความช่วยเหลือจากมัตสึไดระ

    “จะฆ่ากันให้ตายก็รีบๆเลย  จะได้รีบคุยธุระ ใกล้ถึงเวลาที่คุริโกะลูกรักจะขึ้นแสดงละครเวทีที่โรงเรียนแล้ว” ป๋าพูดพลางก้มดูนาฬิกาในมือ

    “ทำไมพูดงั้นละป๋า  ต้องห้ามสิไม่ใช่ยุ  ถ้าสองคนนี้อาละวาดนี่ไม่ใช่แค่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่จะตาย  แต่เราจะวอดวายกันทั้งกรมเลยนะป๋า”

    “พร้อมรึยังยัยหมวย”

    “เฮ้ย! เดี๋ยวเด้” คอนโด้หันมาทางสมรภูมิรบอีกครั้ง

    “พร้อมตั้งแต่สิบปีที่แล้วแล้วน่อ”

    “หยุดเถอะ  ขอร้อง” คอนโด้ยังคงพยายามห้ามต่อไป

    “ก็ดี  ย๊ากกกกกกกกก”  โซโกะชักดาบออกมาเตรียมสู้

    “ตายซ้าาาาา” คางุระเงื้อมือขึ้นเตรียมฟาดร่มไปทางโซโกะ

    “หยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!” คอนโด้ตัดสินใจกระโดดเข้าห้ามระหว่างทั้งสองคน

    “เกะกะน่าคุณคอนโด้  // เกะกะน่ออากอริลล่า”  โซโกะและคางุระพูดพร้อมกันและใช้เท้าของตนเตะเข้าที่หน้าท้องของคอนโด้จนเจ้าตัวกระเด็นออกไปข้างนอกห้องและกระแทกบุคคลคนหนึ่งที่เปิดประตูเข้ามาพอดี

    “เฮ้! คุณคอนโด้ ไม่เป็นอะไรนะครับ” ฮิจิคาตะเป็นคนแรกที่วิ่งเข้ามาดูแต่ก็ต้องชะงัก

    ชายหนุ่มพยายามเพ่งมองร่างของชายอีกคนที่นอนตาเหลือกอยู่ภายใต้ร่างของกอริลล่า  ทันทีที่รู้ว่าเป็นใครเขาถึงกับเหงื่อตก

     

    “ทะ..ท่านโชกุนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!

     

     

    ขออภัยที่หายไปนาน  ไม่ได้ตั้งใจจะหายและไม่ได้ลืมฟิคเรื่องนี้แต่อย่างใด  แต่งานที่มหาลัยมันรัดตัวมากจนแทบไม่มีเวลา  ทุกวันนี้คือเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้ายันหกโมงเย็น  และกิจกรรมของคณะยาวยันสองทุ่ม จึงหาเวลาไม่ค่อยได้

    แต่อย่างที่เคยบอกไว้ว่าไม่ดองฟิคแน่นอน  แต่อาจจะลงช้า (มากๆ)  สำหรับใครที่อ่านฟิคเรื่องนี้ต้องขอบคุณมากมาย  ไม่ต้องห่วงว่าเรื่องนี้จะไม่จบ  จบแน่นอน แป๊ะยิ้มยืนยัน  นั่งยัน  นอนยันเลย

    #จึงเรียนมาเพื่อทราบ ^^

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×