คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 พลเมืองที่ดีต้องไม่ขโมยเงินแค่ 10 บาท เพราะถือว่าเสียศักดิ์ศรี
ความเดิมจากตอนที่แล้ว หลังจากที่เหล่าซินเซ็นงุมีและนักรับจ้างสารพัด ในที่สุดทุกคนก็เข้ามาถึงในตัวเมืองคาบูกิโจว ที่เต็มไปด้วยร้านค้ามากมายที่รายล้อมไปด้วยผู้คนเดินกันขวักไขว่ บ้างก็เดินซื้อเสื้อผ้า บ้างก็ซื้อพืชผัก บ้างก็นั่งกอดลังกระดาษ? ทั้งห้าหน่อก้าวลงจากรถทันทีที่รถจอด
“เอ๋ นั่นคุณโอทาเอะกับชินปาจิคุงนี่น๊า คุณโอทาเอะคร๊าบบบบบบบบบบบบ”
เมื่อคอนโด้ลงจากรถก็เห็นว่าหญิงสาวที่ตนหลงรักกำลังเดินซื้อของกับหนุ่มแว่นผู้เป็นน้องชาย จึงทำหน้าที่สโตกเกอร์โดยการวิ่งเข้าไปหาเป้าหมายอย่างรวดเร็ว แต่...
“นี่แกอีกแล้วหรอ เจ้ากอริลล่า ย๊าาา!!”
โครม
ไม่ทันจะได้เข้าถึงตัวก็โดนหญิงสาวขว้างผลทุเรียนมาโดนเบ้าหน้าเต็มๆก่อนจะลอยไปชนกับแผงลอยของร้านขายส้ม ไม่แค่นั้นโอทาเอะยังเข้าไปซ้ำเติมโดยการโจมตีด้วยฝ่ามืออย่างไม่หยุดยั้ง
“อ้าว พวกคุณกินก็มาด้วยรึค่ะเนี่ย ไม่ทันสังเกตุเลย”
(ก็หล่อนมัวแต่ซ้อมกอริลล่าอยู่ไม่ใช่เรอะ//ทุกคน)
หญิงสาวผมสีน้ำตาลที่รวมผมเป็นหางม้าหันมาพูดกับคนที่มากับกอริลล่าทั้งๆที่มือยังตบกอริลล่าแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่เจ้าหล่อนกลับยิ้มหน้าตาเฉย
“แล้วพวกคุณมาทำอะไรกันครับเนี่ย” ชินปาจิเอ่ยถามคนตรงหน้า
“ซื้อสาหร่ายดองอ่ะน่อ”
“เล่นปาจิงโกะ”
“ซื้อมายองเนส”
“ตามฆ่าคุณฮิจิคาตะ”
“มาขอคุณโอทาเอะแต่งงา.....แอ่ก! คร่อก” กอริลล่าสลบเหมือดด้วยฝ่าเท้าพิฆาตของโอทาเอะ
“เอ่อ พวกคุณมาด้วยกันแท้ๆ แต่คนละเป้าหมายเลยน่ะครับ”
“นั่นมันเป้าหมายส่วนตัวของแต่ละคนน่ะ แต่เป้าหมายจริงๆคือมาซื้อของเข้าซินเซ็นงุมิต่างหาก” ฮิจิคาตะตอบพลางคาบบุหรี่อยู่ในปาก
“งั้นหรอค่ะ เอ้! ตะกี้เหมือนมีกอริลล่าตามพวกคุณมาเลย แต่ไม่ต้องห่วงฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“.....................................” (หน้าทุกคน)
“กรี๊ดดดด ช่วยด้วย โจรวิ่งราวกระป๋าเจ้าค่าาาา” ในตอนนั้นเองก็มีเสียงกรี๊ดร้องของหญิงสวาวัยกลางคนคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองก็พบว่ามีชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งถือกระเป๋าวิ่งผ่านหน้าพวกเขาไป โดยมีผู้หญิงเจ้าของเสียงกรี๊ดวิ่งไล่ตามอยู่
“เฮ้อ! จะให้พักหน่อยไม่ได้รึไง ไปกันเถอะโซโกะ” ฮิจิคาตะทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าขยี้ให้ดับก่อนจะวิ่งตามโจรคนนั้นไป
“คร๊าบๆๆ” โซโกะวิ่งตามฮิจิคาตะไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“คุณกิน คางุระจัง พวกเราเองก็ไปช่วยพวกเขาหน่อยดีกว่านะครับ” หนุ่มแว่นเอ่ยขึ้นพร้อมกับลากมือกินโทกิกับคางุระวิ่งตามโจรไป
“เฮ้ยๆ จะไปช่วยทำไมพวกนั้นเป็นตำรวจน๊า การจับโจรก็ถือเป็นหน้าที่ของพวกนั้นอยู่แล้วนี่” กินโทกิพูดพลางแคะขี้มูกไปด้วย
“แต่การช่วยตำรวจจับโจรก็ถือเป็นหน้าที่ของพลเมืองดีอย่างเราน่ะครับ”
“เผอิญว่าฉันไม่ใช่พลเมืองดีว่ะ โทษทีล่ะกัน” กินโทกิทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนั้นแต่ก็ถูกมือปริศนาจับชายเสื้อไว้
“หือ...อะไรน่ะคางุระ”
“ชินปาจิ ไปจับโจรกันน่อ” คางุระหันมาพูดกับชินปาจิ ถึงหนุ่มแว่นจะงงแต่ก็พยักหน้าตอบไป
“ไปกันเลยน่อ อะโจ๋วววว!!!” สาวหมวยออกตัววิ่งไปตามโจรด้วยความเร็วสูงสุดพร้อมกับลากกินโทกิกับชินปาจิติดมือมาด้วย
“เดี๋ยวซี๊ คางุระจัง ทำไมต้องลากผมด้วยเนี่ย ผมวิ่งเองก็ได้นี่”
“ก็ลื้อมันซื่อบื้อ ขาก็สั้น วิ่งตามคนร้ายไม่ทันหรอกน่อ”
“แล้วไหงต้องลากคุณกินมาด้วยฟร๊า” คราวนี้เป็นกินโทกิที่แหกปากโวยวาย
“อั้วพาลื้อมาทำตัวเป็นพลเมืองดีน่อ”
“ไม่ได้อยากทำเฟ้ย!!”
“อ่ะ เห็นคนร้ายแล้วน่อ” วิ่งมาไม่นานก็เห็นโจรวิ่งราว
“อากินจัง พร้อมน่อ”
“เห...พร้อมอะ..จ๊ากกกก!!”
“ไปทำตัวป็นพลเมืองที่ดีซะไปไอ้หัวมาม่า” สาวหมวยใช้กำลังมหาศาลเหวี่ยงร่างกินโทกิไปข้างหน้าด้วยความแรงเท่ากระสุนปืน
“เฮ้! โซโกะ นายน่ะวิ่งไปสกัดตรง.....”
ปั่ก! โครม!
ร่างของกินโทกิที่ถูกคางุระเหวี่ยงมาลอยไปกระแทกกับรองหัวหน้าปีศาจเข้าอย่างจัง จนทั้งคู่ล้มไปนอนเล่นกับพื้น
“อู้ยย ทำบ้าอะไรของแกว่ะ ไอ้หัวหยักศก” ฮิจิคาตะลุกขึ้นตวาดใส่คนข้างๆทันที
“ไปถามคางุระนู้น ยัยนั่นมันเหวี่ยงฉันมา อู้ยย เจ็บๆๆๆๆ”
“แย่ล่ะสิ โจรมันจะหนีไปแล้ว”
“คุณกิน คุณฮิจิคาตะ โจรมันจะหนีไปแล้วน่ะครับ”
กินโทกิและฮิจิคาตะลุกขึ้นแล้วหันมาหาเจ้าของเสียงก็เห็นคางุระ ชินปาจิ และโซโกะกำลังวิ่งตามมา พวกเขาจึงทำท่าจะวิ่งต่อ แต่จู่ๆก็มีกอริลล่าวิ่งผ่านพวกเขาไปด้วยความเร็วสุดๆ
“คุณคอนโด้ ไปเอารองเท้าโรลเลอร์สเก็ทมาจากไหนกันครับ”
“ฉันซื้อมาจากร้านเมื่อกี้ พวกนายไม่ต้องห่วง ความเร็วขนาดนี้ไล่ทันเจ้าหัวขโมยนั่นแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ.......”
เอี้ยด! โครม! กอริลล่าถูกรถชนลอยละลิ่ว
“.........................................”ทุกคน
“นี่คุณมาทำอะไรกันครับเนี่ย โชว์กอริลล่าแสนรู้เล่นโรลเลอร์สเก็ทอย่างนั้นเหร้อออ!!!” ชินปาจิรีบตบมุขทันที
“อ่ะ มันหนีเขาไปในตึกร้างแล้วตามมันไปเร็ว” ฮิจิคาตะที่สังเกตุเห็นว่าโจรกำลังวิ่งเข้าไปในตึกร้างก็รีบวิ่งนำไปทันทีพร้อมกับคนอื่นๆที่วิ่งตามมา
ทุกคนวิ่งตามโจรวื่งราวเข้ามาในตึกร้าง แต่ก็ไม่เห็นใคร
“ชิ หนีไปจนได้นิอ” คางุระสบถออกมาอย่างนึกเสียดาย
“เอาน่า...มันเป็นความผิดของไอ้บ้ามายองเนสนั่นแหละที่มัวแต่นอนเล่นบนถนนอยู่”
“ก็ใครกันฟ่ะที่ลอยมากระแทกจนฉันล้มน่ะ ทีงี้ล่ะมาโยนความผิดให้ฉันหน้าตาเฉย”
“ผมว่ามันก็คงอยู่ในนี้แหละครับ เพราะตึกร้างนี่มีทางออกแค่ทางเดียวก็คือประตูที่เราเข้ามาเมื่อกี้” โซโกะพูดแสดงความคิดเห็น
“จริงอย่างที่คุณโอคิตะพูด ผมว่ามันคงหนีไปไหนไม่ได้หรอกครับ”
“งั้นเราก็แยกย้ายกันหาให้ทั่วล่ะกัน”
“ผมว่าไม่ต้องไปหาเสียเวลาหรอกครับคุณฮิจิคาตะ ผมมีวิธีดีๆอยู่วิธีหนึ่งที่เรียกมันออกมาโดยไม่ต้องเสียแรงเลย”
ทุกคนหันมามองโซโกะด้วยความคาดหวังว่าเขามีแผนอะไรดีๆที่จับโจรได้ง่ายขนาดนั้น โซโกะยักยิ้มเล็กน้อยก่อนจะชูไฟแช็กขึ้น
“ก็เผาตึกร้างนี่เลยสิ ถ้าโจรมันทนไม่ได้เดี๋ยวก็ออกมาเอง”
“จะซาดิสม์ก็ให้มันถูกที่ถูกเวลาหน่อยสิว้อย แค่โจรคนเดียวแกกะจะเผาที่นี่เลยงั้นเรอะ”
“ก็แหม ผมขี้เกียจไปตามหานี่ครับ ตึกนี้ก็กว้างแถมยังมีตั้ง 3 ชั้น กว่าจะเจอก็เย็นพอดี”
“ลื้อเป็นตำรวจประสาอะไร จับโจรแค่นี้ทำเป็นบ่นไปได้ มันเป็นหน้าที่ของลื้อไม่ใช่รึไงน่อ?”
“หน้าที่ของฉันคือฆ่าคุณฮิจิคาตะต่างหาก”
“นี่พวกแก เลิกทะเลาะกันแล้วพาดพิงถึงฉันได้แล้ว ยังไงเราก็แยกย้ายกันตามหาเจ้าโจรนั่นล่ะกัน”
เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนจึงพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้และแยกย้ายกันไปตามหาโจรวิ่งราวทันที
ความคิดเห็น