ลำดับตอนที่ #45
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : หื่นนัก..รักซะเลย !* [45] ,, กาลเวลาหมุนไป ~~
ณ โซล
บรรดานักศึกษาหลายๆคนทยอยกันลงมาจากรถที่นั่งไปเที่ยวกันและไปหยิบกระเป๋ากันมาเก็บอย่างเหน็ดเหนื่อยรวมถึงบรรดาลิงๆทั้ง 13 คนด้วย แต่ละคนก็เมารถบ้างเหน้ดเหนื่อยกันไปตามๆ
"เอาละ รีบกับบ้านกันนะน้องๆ"อิทึกบอกแล้วหอบข้าวหอบของของฮีซอลโยนให้
"แอร๊กกก พี่ทึกกี้!!โดนหน้าชั้นนะ ชั้นจะเอาอีโต้ฟันหน้าพี่-*-"ฮีซอลบ่นใหญ่
"ไปเถอะซิน กลับบ้านกันนะ^^"ซีวอนจูงมือฮีซอลไปทางที่จอดรถ
คู่อื่นๆก็เหน็ดเหนื่อยกันยกใหญ่ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน คยูฮยอนเองก็รอคนรถมารับ ร่างสูงได้นั่งเหม่ออยู่ที่ม้านั่งยาวของโรงเรียน ปล่อยให้ซองมินเดินกลับบ้านพร้อมๆกับฮยอกแจและฮันเกิง เขาได้มองร่างบางนั้น ราวกับว่าคนๆนั้นกำลังจะหายไปจากเขาชั่วนิรันดิ์
"กลับมาแล้วเหรอค่ะคุณหนู?"หญิงชราคนหนึ่งทักขึ้นเมื่อคยุฮยอนก้าวลงจากรถ
"ครับ ผมเหนื่อยขอผ่านข้าวเย็น...."สั้นๆได้ใจความจนใครหลายๆคนฟังแล้วตกใจ แต่ก็เงียบกันไว้ไม่อยากถามอะไรมาก เพราะคิดว่าคยูฮยอนคงเหนื่อย
"ซองมินนนนจ๋า~~^O^"แจจุงทักเสียงลั่น โผเข้ากอดลูกชาย(ลูกสาว)ของตัวเองอย่างแนบแน่น
"คิดถึงจังครับหมี๊"ซองมินบอกเบาๆ
"เหมือนกันเลย โอ๋ๆไม่ร้องลูก หมี๊อยู่นี่แล้วไง"แจจุงบอกแล้วหอมแก้มซองมินฟอดใหญ่
"ซองมินเป็นอะไรไปลูก?"ยุนโฮถามอย่างงงๆเพราะท่าทางแล้วผิดแปลกจากปกติ
"ปล่าวครับผมคิดถึงหมี๊กับป๋าฮะ แล้วก็เหนื่อยมากๆด้วย"ซองมินตอบเบาๆ
"ป่ะๆไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนนะลูก เดี๋ยวหมี๊ทำอะไรอร่อยๆให้กินน๊า"แจจุงบอกแล้วหันไปช่วยซองมินหยิบกระเป๋า ยุนโฮยังทำหน้างงๆกับลูกชายน่ารักของตัวเอง
"หมี!!จะให้เค้าหลังหักก่อนไง= =;;"แจจุงหันไปดุ
"ครับๆๆๆผมถือเอง"ยุนโฮรีบคว้ากระเป๋าทั้งหมดไป
วินาที นาที ชั่วโมง เวลา วัน เดือน และ ปี ผ่านไปอย่างรวดเร็วทุกอย่างดำเนินไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่าความทรงจำของทั้งสองหยุดและจบลงในหนังสือเล่มหนึ่งที่รอใครสักคนมาเปิดอ่านและสานเรื่องราวต่อไป ....
"เย้ๆๆๆจบแล้วลูกแม่^O^"แจจุงดีใจโบกมือให้ซองมินที่ขึ้นใบรับเกียติบัตรของมหาวิทยลัยโซลเล่นเอาแจจุงกับยุนโฮน้ำตาคลอที่เดียว ซองมินยิ้มแป้นแล้วลงมาถ่ายรูปกับเพื่อนๆ
"ซองมิน ต่อไปคงทำงานแล้วนายอย่าลืมมาเยี่ยมชั้นละ"ดงแฮบอกแล้วกอดซองมินแน่น
"แน่นอนอยู่แล้วด๊อง!!"ซองมินบอก
"ซองมินครับ อย่าลืมมางานแต่งพี่นะ ^^"คิบอมบอกแล้วหน้าแดง ดงแฮเอาแต่ตีแขนคิบอมแก้เขินเบาๆ
"แหง อยู่แล้วเดี๋ยวผมจะไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวฮะ5555"ซองมินขำคิกคัก
"ซองมิน..."น้ำเสียงเศร้าๆเอ่ยขึ้น ซองมินหันไปกอดเพื่อนคนนั้นเช่นกัน
"ฮยอกแจ นายจะไปจีนแล้วรีบกลับมานะ ฮึกๆๆ"ซองมินน้ำตาไหล
"ชั้นจะรีบกลับมานะ อย่าลืมชั้นนะเพื่อนรัก"ฮยอกแจบอกอมยิ้มให้
"โอ๊ยยย พี่หึงนะซองมินมากอดรัดฮยอกน้อยอ่ะ!"ฮันเกิงหน้าบึ้งน้อยๆแล้วส่งยิ้มให้ฮยอกแจ
"พี่พาเพื่อนผมกับมาเร็วๆนะครับ"ซองมินบอก
"แต่งงานเสร็จแล้วก็จะรีบมานะครับผม ^^"ฮันเกิงบอกยิ้มแฉ่ง
เหล่าลิงทั้ง 12 คนกอดกันกลมก่อนแต่ละคนจะค่อยๆแยกจากกันแต่มิตรภาพของทั้งหมดยังไม่จบ
พวกเขายังติดต่อแล้วก็มาพบเจอกันแน่นอน
"คยูฮยอนไปไหนเนี่ย?"เยซองทักขึ้นหันไปรอบๆวันนี้ยังไม่เห็นวี่แววของคยูฮยอนเลย
"นั้นสิ "ฮีซอลบอกแล้วช่วยเยซองหา
"คยูฮยอนรับเกียติบัตรเสร็จแล้วก็กลับไปเลยนะครับ"เรียววุคบอก
"เห้ออออ~คยูเอ้ย คยู"ฮีซอลถอนหายใจเบาๆ
"พี่ครับ ผมเชื่อนะครับว่าทุกอย่างได้ลิขิตไว้แล้ว..."เรียววุคบอกยิ้มให้ฮีซอล
"นั้นสิ เราคงต้องรอดูละเนอะ?"
"อะไรนะคังอิน!!!แกบ้าไปแล้วเหรอ!!!?"ผู้เป็นแม่โวยวายลั่นบ้าน
"ผมจะแต่งงานกับอิทึกครับแม่ ผมโตแล้วนะ!!"คังอินขึ้นเสียง
"แกแต่งกับมันแกกับชั้น ขาดกันแกไม่ต้องเรียกชั้นว่าแม่อีก!!"สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ คังอินเงียบกริบไม่กล้าต่อปาก ต่อคำใดๆทั้งสิ้น เขาได้เดินออกมาที่สนามหญ้าของตนเองที่คนรักของเขารออยู่อย่าเงียบๆ
"แม่พี่ดุจัง แหะๆ"อิทึกบอกยิ้มหงอยๆ
"พี่ขอโทษนะครับ พี่ขอโทษ"คังอินบอกกุมมืออิทึกไว้
"ไม่เป็นไรครับ ผมว่าสักวันคุณแม่ต้องเข้าใจครับ ^ ^"อิทึกบอกคังอินแล้วส่งยิ้มหวานให้
เขาจะไม่ทิ้งคนๆนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะอยู่เคียงข้างคนนี้และพยายามทุกทางที่ทำให้เขาไม่พรากจากกัน อิทึกยิ้มในความคิด ความรักชนะทุกอย่างแน่นอน !!
วันต่อมา ...
"แค่กๆๆ"แม่ของคังอินไอค่อกแค่ก เพราะป่วยอยู่ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนเดินอย่างโซเซเพื่อลงไปข้างล่าง
"สวัสดีครับคุณน้า^^"อิทึกเอ่ยพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้
"แกมาที่นี่ทำไม!!!"ร่างโปร่งขึ้นเสียง
"พี่คังอินไปบริษัทครับผม ผมเลยมาดูแลคุณน้าไงฮะ"อิทึกบอกแล้วส่งโจ๊กร้อนๆให้
เพล้ง!!!
ร่างโปร่งปัดอาหารที่อยู่ในถ้วยลงกับพื้น แล้วหันมาจ้องร่างบางอย่างกับจะหินเลือดกินเนื้อ
"แกอย่าหวังมาประจบชั้นเลย!!"ร่างโปร่งเอ่ยแล้วหันขวับขึ้นไปข้างบน
"เดี๋ยวครับ คุณน้าถ้าไม่กินข้าวกินยาจะไม่มีแรงนะครับ"อิทึกรีบเข้าไปห้าม
"ไสหัวไปสะ อย่ามายุ่งกับชั้น!!!"อิทึกกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก พลางก้มหน้าลงปล่อยน้ำตาใสๆออกมา รู้สึกแย่เหลือเกินที่โดนดุแบบนั้น
"ฮึกๆๆ..ฮึก~"อิทึกค่อยๆปาดน้ำตาตัวเอง แล้วพยายามยิ้ม
"อิทึก นายต้องสู้ๆนะ คุนแม่พี่คังอินไม่ได้ดุร้ายจริงๆแล้วนะ..."อิทึกบอกแล้วลงไปเก็บเศษจานที่ตกอยู่บริเวณพื้น ทำให้ร่างโปร่งที่ยืนมองดูที่มุมบันไดเห็นเหตุการณ์กับทุกคำพุดของอิทึกถึงกับอึ้งทีเดียว แต่ก็พยายามแข็งใจ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเอง ...
โปรดติดตามตอนต่อไป ...
จะจบแล้ววว T^T โอ๊ยยย คิดถึงจังเลย
แต่งมานานแล้วเหมือนกันนะเนี่ย ฮึกๆๆๆ
อีกไม่กี่ตอนก็ จบแล้ว โฮๆๆๆ
รักคนเม้น คนอ่านมากๆนะค่ะ
อย่าลืมติดตามเรื่องที่ 2 ด้วยน๊า :'))))))
บรรดานักศึกษาหลายๆคนทยอยกันลงมาจากรถที่นั่งไปเที่ยวกันและไปหยิบกระเป๋ากันมาเก็บอย่างเหน็ดเหนื่อยรวมถึงบรรดาลิงๆทั้ง 13 คนด้วย แต่ละคนก็เมารถบ้างเหน้ดเหนื่อยกันไปตามๆ
"เอาละ รีบกับบ้านกันนะน้องๆ"อิทึกบอกแล้วหอบข้าวหอบของของฮีซอลโยนให้
"แอร๊กกก พี่ทึกกี้!!โดนหน้าชั้นนะ ชั้นจะเอาอีโต้ฟันหน้าพี่-*-"ฮีซอลบ่นใหญ่
"ไปเถอะซิน กลับบ้านกันนะ^^"ซีวอนจูงมือฮีซอลไปทางที่จอดรถ
คู่อื่นๆก็เหน็ดเหนื่อยกันยกใหญ่ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน คยูฮยอนเองก็รอคนรถมารับ ร่างสูงได้นั่งเหม่ออยู่ที่ม้านั่งยาวของโรงเรียน ปล่อยให้ซองมินเดินกลับบ้านพร้อมๆกับฮยอกแจและฮันเกิง เขาได้มองร่างบางนั้น ราวกับว่าคนๆนั้นกำลังจะหายไปจากเขาชั่วนิรันดิ์
"กลับมาแล้วเหรอค่ะคุณหนู?"หญิงชราคนหนึ่งทักขึ้นเมื่อคยุฮยอนก้าวลงจากรถ
"ครับ ผมเหนื่อยขอผ่านข้าวเย็น...."สั้นๆได้ใจความจนใครหลายๆคนฟังแล้วตกใจ แต่ก็เงียบกันไว้ไม่อยากถามอะไรมาก เพราะคิดว่าคยูฮยอนคงเหนื่อย
"ซองมินนนนจ๋า~~^O^"แจจุงทักเสียงลั่น โผเข้ากอดลูกชาย(ลูกสาว)ของตัวเองอย่างแนบแน่น
"คิดถึงจังครับหมี๊"ซองมินบอกเบาๆ
"เหมือนกันเลย โอ๋ๆไม่ร้องลูก หมี๊อยู่นี่แล้วไง"แจจุงบอกแล้วหอมแก้มซองมินฟอดใหญ่
"ซองมินเป็นอะไรไปลูก?"ยุนโฮถามอย่างงงๆเพราะท่าทางแล้วผิดแปลกจากปกติ
"ปล่าวครับผมคิดถึงหมี๊กับป๋าฮะ แล้วก็เหนื่อยมากๆด้วย"ซองมินตอบเบาๆ
"ป่ะๆไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนนะลูก เดี๋ยวหมี๊ทำอะไรอร่อยๆให้กินน๊า"แจจุงบอกแล้วหันไปช่วยซองมินหยิบกระเป๋า ยุนโฮยังทำหน้างงๆกับลูกชายน่ารักของตัวเอง
"หมี!!จะให้เค้าหลังหักก่อนไง= =;;"แจจุงหันไปดุ
"ครับๆๆๆผมถือเอง"ยุนโฮรีบคว้ากระเป๋าทั้งหมดไป
วินาที นาที ชั่วโมง เวลา วัน เดือน และ ปี ผ่านไปอย่างรวดเร็วทุกอย่างดำเนินไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่าความทรงจำของทั้งสองหยุดและจบลงในหนังสือเล่มหนึ่งที่รอใครสักคนมาเปิดอ่านและสานเรื่องราวต่อไป ....
"เย้ๆๆๆจบแล้วลูกแม่^O^"แจจุงดีใจโบกมือให้ซองมินที่ขึ้นใบรับเกียติบัตรของมหาวิทยลัยโซลเล่นเอาแจจุงกับยุนโฮน้ำตาคลอที่เดียว ซองมินยิ้มแป้นแล้วลงมาถ่ายรูปกับเพื่อนๆ
"ซองมิน ต่อไปคงทำงานแล้วนายอย่าลืมมาเยี่ยมชั้นละ"ดงแฮบอกแล้วกอดซองมินแน่น
"แน่นอนอยู่แล้วด๊อง!!"ซองมินบอก
"ซองมินครับ อย่าลืมมางานแต่งพี่นะ ^^"คิบอมบอกแล้วหน้าแดง ดงแฮเอาแต่ตีแขนคิบอมแก้เขินเบาๆ
"แหง อยู่แล้วเดี๋ยวผมจะไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวฮะ5555"ซองมินขำคิกคัก
"ซองมิน..."น้ำเสียงเศร้าๆเอ่ยขึ้น ซองมินหันไปกอดเพื่อนคนนั้นเช่นกัน
"ฮยอกแจ นายจะไปจีนแล้วรีบกลับมานะ ฮึกๆๆ"ซองมินน้ำตาไหล
"ชั้นจะรีบกลับมานะ อย่าลืมชั้นนะเพื่อนรัก"ฮยอกแจบอกอมยิ้มให้
"โอ๊ยยย พี่หึงนะซองมินมากอดรัดฮยอกน้อยอ่ะ!"ฮันเกิงหน้าบึ้งน้อยๆแล้วส่งยิ้มให้ฮยอกแจ
"พี่พาเพื่อนผมกับมาเร็วๆนะครับ"ซองมินบอก
"แต่งงานเสร็จแล้วก็จะรีบมานะครับผม ^^"ฮันเกิงบอกยิ้มแฉ่ง
เหล่าลิงทั้ง 12 คนกอดกันกลมก่อนแต่ละคนจะค่อยๆแยกจากกันแต่มิตรภาพของทั้งหมดยังไม่จบ
พวกเขายังติดต่อแล้วก็มาพบเจอกันแน่นอน
"คยูฮยอนไปไหนเนี่ย?"เยซองทักขึ้นหันไปรอบๆวันนี้ยังไม่เห็นวี่แววของคยูฮยอนเลย
"นั้นสิ "ฮีซอลบอกแล้วช่วยเยซองหา
"คยูฮยอนรับเกียติบัตรเสร็จแล้วก็กลับไปเลยนะครับ"เรียววุคบอก
"เห้ออออ~คยูเอ้ย คยู"ฮีซอลถอนหายใจเบาๆ
"พี่ครับ ผมเชื่อนะครับว่าทุกอย่างได้ลิขิตไว้แล้ว..."เรียววุคบอกยิ้มให้ฮีซอล
"นั้นสิ เราคงต้องรอดูละเนอะ?"
"อะไรนะคังอิน!!!แกบ้าไปแล้วเหรอ!!!?"ผู้เป็นแม่โวยวายลั่นบ้าน
"ผมจะแต่งงานกับอิทึกครับแม่ ผมโตแล้วนะ!!"คังอินขึ้นเสียง
"แกแต่งกับมันแกกับชั้น ขาดกันแกไม่ต้องเรียกชั้นว่าแม่อีก!!"สิ้นเสียงของผู้เป็นแม่ คังอินเงียบกริบไม่กล้าต่อปาก ต่อคำใดๆทั้งสิ้น เขาได้เดินออกมาที่สนามหญ้าของตนเองที่คนรักของเขารออยู่อย่าเงียบๆ
"แม่พี่ดุจัง แหะๆ"อิทึกบอกยิ้มหงอยๆ
"พี่ขอโทษนะครับ พี่ขอโทษ"คังอินบอกกุมมืออิทึกไว้
"ไม่เป็นไรครับ ผมว่าสักวันคุณแม่ต้องเข้าใจครับ ^ ^"อิทึกบอกคังอินแล้วส่งยิ้มหวานให้
เขาจะไม่ทิ้งคนๆนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะอยู่เคียงข้างคนนี้และพยายามทุกทางที่ทำให้เขาไม่พรากจากกัน อิทึกยิ้มในความคิด ความรักชนะทุกอย่างแน่นอน !!
วันต่อมา ...
"แค่กๆๆ"แม่ของคังอินไอค่อกแค่ก เพราะป่วยอยู่ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนเดินอย่างโซเซเพื่อลงไปข้างล่าง
"สวัสดีครับคุณน้า^^"อิทึกเอ่ยพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้
"แกมาที่นี่ทำไม!!!"ร่างโปร่งขึ้นเสียง
"พี่คังอินไปบริษัทครับผม ผมเลยมาดูแลคุณน้าไงฮะ"อิทึกบอกแล้วส่งโจ๊กร้อนๆให้
เพล้ง!!!
ร่างโปร่งปัดอาหารที่อยู่ในถ้วยลงกับพื้น แล้วหันมาจ้องร่างบางอย่างกับจะหินเลือดกินเนื้อ
"แกอย่าหวังมาประจบชั้นเลย!!"ร่างโปร่งเอ่ยแล้วหันขวับขึ้นไปข้างบน
"เดี๋ยวครับ คุณน้าถ้าไม่กินข้าวกินยาจะไม่มีแรงนะครับ"อิทึกรีบเข้าไปห้าม
"ไสหัวไปสะ อย่ามายุ่งกับชั้น!!!"อิทึกกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก พลางก้มหน้าลงปล่อยน้ำตาใสๆออกมา รู้สึกแย่เหลือเกินที่โดนดุแบบนั้น
"ฮึกๆๆ..ฮึก~"อิทึกค่อยๆปาดน้ำตาตัวเอง แล้วพยายามยิ้ม
"อิทึก นายต้องสู้ๆนะ คุนแม่พี่คังอินไม่ได้ดุร้ายจริงๆแล้วนะ..."อิทึกบอกแล้วลงไปเก็บเศษจานที่ตกอยู่บริเวณพื้น ทำให้ร่างโปร่งที่ยืนมองดูที่มุมบันไดเห็นเหตุการณ์กับทุกคำพุดของอิทึกถึงกับอึ้งทีเดียว แต่ก็พยายามแข็งใจ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเอง ...
โปรดติดตามตอนต่อไป ...
จะจบแล้ววว T^T โอ๊ยยย คิดถึงจังเลย
แต่งมานานแล้วเหมือนกันนะเนี่ย ฮึกๆๆๆ
อีกไม่กี่ตอนก็ จบแล้ว โฮๆๆๆ
รักคนเม้น คนอ่านมากๆนะค่ะ
อย่าลืมติดตามเรื่องที่ 2 ด้วยน๊า :'))))))
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น