What & Why .. เพราะอะไรและทำไม? (YAOI-YERYEO)

ลำดับตอนที่ #10 : What & why .. เพราะอะไรและทำไม? : 8 ( the story of Donghae & Ryeowook )

PROMISE BEGINS.
THE STORY OF DONGHAE & RYEOWOOK 2

ลมเย็นๆด้านนอกพัดผ่านเข้ามาภายในห้องสีขาวสะอาด หน้าต่างที่ลืมปิดเมื่อคืนทำให้มีไอหิมะเล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างหิมะที่ขาวสะอาดตา สวยและเย็นยะเยือก เหมือนคนที่นอนอยู่ภายในห้องนอนนี้ ดวงตากลมโตค่อยๆลืมขึ้นเมื่อสัมผัสกับอากาศเหน็บหนาวนี้ ก่อนจะสะดุดสายที่ร่างสูงที่กำลังฟุบหน้าลงที่นอน ผมสั้นสีน้ำตาลเข้มปรกลงมาที่หน้าของเขา�











"นอนแบบนี้ไม่ปวดหลังหรือไง" ร่างบางพูดกับตัวเบาๆ ก่อนจะโทษตัวเองที่ทงเฮเข้ามานอนเฝ้าเขาเมื่อคืนนี้ แถมเขายังเปิดปากเล่าเรื่องที่ไม่เคยบอกใครอีก ทำไมกันนะเขาถึงกล้าที่จะเอ่ยปากออกไปแบบนั้นก็ไม่รู้ ... แค่เพียงทงเฮดูอบอุ่นเสียเหลือเกิน











นิ้วเรียวของคนตัวเล็กจิ้มไปเบาๆที่แก้มของคนที่กำลังหลับใหลแต่ดูเหมือนจะไม่่ค่อยสบายนักกับท่านี้ร่างสูงสะดุ้งเมื่อนิ้วเย็นๆนั้นแตะที่แก้มของเขา ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ








"เออะคือผมเผลอหลับนะครับคุณตัวเล็ก ผมขอโทษนะครับดูไม่ดีเลยที่มานอนห้องคุณแบบนี้"ทงเฮรีบขอโทษตรงหน้าอย่างรวดเร็ว








"ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณปวดหลังหรือป่าว?"เรียวอุคเอียงคอถาม ใบหน้าขาวๆที่พึ่งตื่นนอนขยี้ตาตัวเองเบาๆ ก่อนจะหาวน้อยๆ ทำให้ทงเฮหัวใจสั่นตั้งแต่เช้า อากาศที่หนาวจนขนลุกกลับทำให้ใบหน้าของเขาร้อนแทบไหม้อย่างไม่มีสาเหตุ







"เอ่อ..ก็นิดหน่อยครับ"







"เพราะผมคุณเลยปวดเลย ขอโทษนะครับ"








"ผมผิดเองละครับพี่เผลอหลับ อย่าโทษตัวเองซิครับ"









"อื้อ.."








"สายแล้วๆ ผมไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวผมจะทำอาหารเช้าอุ่นๆให้ทานนะครับตัวเล็ก^^"
ร่างสูงกล่าวก่อนจะค่อยๆเดินออกไปจากห้องนอนนี้พร้อมรอยยิ้ม











"เดี๋ยว!!"เสียงใสร้องขึ้นประท้วง










"ว่าไงครับ?"










"ขอบคุณนะสำหรับเมื่อคืน.."เสียงหวานๆเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มให้บางๆ รอยยิ้มของคนตรงหน้าก็ส่งกลับมาพร้อมกันก่อนจะรีบออกไปด้วยความเขินคนตัวเล็ก














ร่างสูงที่ยืนพิงหน้าประตูห้องนอนของคนตัวเล็กหลับตาพริ้มและยิ้มเยิ้มกับภาพเมื่อกี้ที่คนตัวเล็กยิ้มให้เหมือนกันฝันหวานๆที่โลกแห่งความจริงนี้เลย หัวใจที่เต้นสั่นกับแรงขึ้นเรื่อยๆจนเขาเองไม่ทราบว่าตัวเองกำลังเป็นอะไรกันแน่ รู้แค่เขามีความสุขจนไม่รู้จะอธิบายยังไงเสียก่อน..















"ทงเฮ ทำไมถึงออกมาจากห้องนอนเรียวอุคตอนเช้าละ!"











"อ่อ..พี่เยซอง........."
สายตาเย็นตาจับจ้องมาที่เด็กหนุ่มตรงหน้า สายคมมองลึกเข้าไปในดวงตาสีนิลต้องการคำตอบว่าทำไมคนตรงหน้าถึงพึ่งออกมาตอนเช้าแถมยังใส่ชุดเดิมที่เข้าไปเมื่อคืน�










"ผมไปเฝ้าเรียวอุคนะครับ พอดีเผลอหลับ"ทงเฮตอบก่อนจะยิ้มให้บางๆ แต่ไม่ได้รอยยิ้มกลับมา ร่างสูงไม่เข้าคนเย็นชาตรงหน้าที่มองมาเสียเท่าไหร่ แต่ก็คงไม่แปลกหรอกที่คนเป็นพี่จะหวงน้องชายตัวเล็กน่ารักแบบนั้น�










"คือผมขอโทษนะครับ คือผมไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีนะครับพี่เยซอง"










"อย่าให้มันเกิดขึ้นอีก ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเรียวอุค.."ทงเฮหัวใจแทบหล่นไปกองกับพื้น รู้สึกเหมือนโดนขัดขวางแบบแปลกๆ แต่เขากำลังอยู่ในบ้านนี้นะ จะไม่ให้ยุ่งกับคนตัวเล็กก็เห็นจะไม่ได้แล้วแบบนี้จะทำอย่างไรละ










"ขอโทษครับ.."เสียงทุ้มเอ่ยแต่เหมือนคนตรงหน้านั้นไม่ได้ต้องการรับคำขอโทษแต่อย่างใด รีบก้าวเท้าเดินลงบันไดอย่างไม่สนใจ ทงเฮถอนใจหายๆไม่รู้จะขอโทษเยซองสามีของพี่ชายของเขาอย่างไรดี เมื่อไม่รู้จะแก้ไขอย่างไรเขาได้แต่เดินกลับเข้าห้องไปเพื่ออาบน้ำจะได้ลงไปทำอาหารเช้าให้คนตัวเล็ก




















ร่างเล็กมองตัวเล็กในกระจกเงานั้น สายตากลมนั้นจ้องมองตัวเล็กพลางนึกในใจที่ตัวเองช่างเกิดมาไร้ค่าเสียเหลือเกินน้ำตาใสๆค่อยๆไหลรินออกมา ปล่อยให้ไหลลงมาเรื่อยๆโดยไม่ได้คิดจะเช็ดแต่อย่างใด เพราะมันไร้ค่าเกินไปเสียด้วยซ้ำ . . . เจ็บปวดเหลือเกินคิมเรียวอุค หนาวทุกทีที่ต้องกอดปลอบตัวเองแบบนี้ เจ็บทุกครั้งที่เหมือนโดนดูถูก ทรมานทุกครั้งที่ไร้ซึ่งหัวใจ�

หนาวเหลือเกิน ... หนาวเกินไป�







ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...�
เสียงเคาะประตูห้องทำให้คนตัวเล็กตื่นจากภวังค์ ปลายนิ้วปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ แล้วเดินไปเปิดประตูไม้สีขาวนั้น ก่อนจะพบชายตรงหน้าที่ดูแปลกตาไปมากกว่าทุกที ผมสั้นๆนั้นถูกหวีและจัดทรงขึ้นไป เผยให้เห็นหน้าคมนั้นชัดๆ เสื้อหนาวสีน้ำตาลเข้มทำให้ผิวสวยนั้นดูดีขึ้นมาก









"หิวหรือยังครับตัวเล็ก"ทงเฮเอ่ยถาม









"ไม่ค่อยครับ"







"ร้องไห้อีกแล้ว...ไม่น่ารักนะรู้ไหม?"









"ผมไม่น่ารักอยู่แล้วครับ.."ทงเฮยิ้มน้อยๆก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตานั้นออกอย่างเบาๆ ก่อนจะสบตาคนตรงหน้า รู้ว่าถ้าเยซองมาเห็นคงไม่พอใจแต่เพื่อให้คนตรงหน้าไม่ร้องไห้คนเดียวเขายอมโดนเกลียด










"คุณน่ารักสำหรับผมเสมอครับ"ทงเฮเอ่ยก่อนจะดันคนตรงหน้าเข้าห้องไปและปิดประตู ก่อนจะกุมมือคนตรงหน้าไว้เพื่อให้ความอุ่น









"อย่าแตะผมเลยทงเฮ ผมบอกแล้วไงว่าผมน่ารังเกียจ..."








เรียวอุคเอ่ยออกมาก่อนจะร้องไห้ออกมาเบาๆอีกครั้ง ร่างสูงไม่ได้ตอบโต้อะไร ได้แต่เช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าเบาๆ เรื่องเมื่อคืนคงยังทำให้คนตัวเล็กค้างคาใจอยู่แน่ๆ มือหนาๆปัดผมที่ปิดบังหน้าผากมนออกเบาๆ ก่อนจะจุมพิตเบาๆลงที่หน้าเล็กนั้น . . . เรียวอุคเหมือนโดนมนต์สะกดกับสัมผัสที่อบอุ่นนั้นรอยยิ้มที่แสนหล่อเหลามอบให้หลังจากนั้น�








"คุณบริสุทธิ์เหลือเกินสำหรับผม...ผมสัญญาว่าจะปกป้องคุณ"ทงเฮเอ่ยก่อนจะจุมพิตเบาๆที่มือเล็กนั้นต่อให้ใครมาห้ามเขาก็หยุดไม่ได้แล้ว ไม่มีวันที่จะหยุดกับผู้ชายตรงหน้าของเขา































"อีกไม่กี่วันก็คริสมาสต์แล้วนะเยซอง อดฉลองกับทงเฮแล้วก็ตัวเล็กเลย"ฮีชอลบ่นงุบงิบๆขณะที่เจ้าตัวกำลังเก็บของเครื่องใช้อยู่ลงกระเป๋าใบโตนั้น�










"ว่าแต่ก่อนกลับเราต้องแวะซื้อของขวัญเสียหน่อยแล้วนะเนอะว่าไหมเยซอง?"











"..........."











"เยซอง!!!"











"หืม?ครับ?"ร่างสูงหันไปตอบตรงหน้าที่กำลังทำหน้ามุ่ยอยู่











"นายคิดอะไรอยู่เนี่ย ไม่ฟังฉันพูดบ้างเลย"ฮีชอลบอก









"ปะ..ปล่าวผมแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย"









"ไม่อยากไปสวนองุ่นละซิ้ ~ ฉันก็ไม่อยากหรอกอยากอยู่กับตัวแสบสองนั้นจะตาย"









"จะดีหรือปล่อยให้สองคนนั้นอยู่บ้านกันสองคน"










"ทำไมหรือเยซอง?"








"เปล่าครับ"










"ไม่ต้องห่วงตัวเล็กนะเยซอง ไว้ใจทงเฮของฉันนะ ^^"










"........."











"อีกอย่างตัวเล็กก็โตๆแล้วนะ ไม่ใช่เด็กน้อยอีกต่อไปแล้วละ...เราน่าจะให้ตัวเล็กหมั้นนะเยซอง"










"ไม่มีวัน!!!"









"เยซองตกใจหมดเลย! ทำไมละ??"








"ผมไม่มีวันให้เรียวอุคเป็นของใครทั้งนั้น.."





























อาหารเช้าง่ายๆถูกทำขึ้นโดยทงเฮ เรียวอุคนั่งเอาซอสมะเขือเทศวาดลงบนจานอาหารนั้นให้ทงเฮ และจานของตัวเอง ทงเฮได้มองการกระทำนั้นอย่างเพลิดเพลิน น่ารักเสียจริงๆเหมือนเด็กน้อยเหลือเกิน ไส้หรอกชิ้นน้อยๆถูกส่งเข้าปากคนตัวเล็ก ทงเฮดีใจที่ได้ป้อนข้าวเช้าให้คนตรงหน้า กาแฟขมๆถ้วยแล้วถ้วยเล่าทำไมหวานช่ำทั้งๆที่ไม่ได้ใส่น้ำตาลก็ไม่รู้เหมือนกัน









"สองคนนี้ทานอาหารเช้าไม่เรียกพี่เลยนะ"
ฮีชอลแซวก่อนจะยกยิ้ม จริงๆแล้วเขากับเยซองแอบมองสองคนนี้อยู่สักพักแล้วละฮีชอลรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นทงเฮมองเรียวอุคอย่างเพลิดเพลินแถมมีรอยยิ้มที่อบอุ่นออกมาตลอด ท่าทีเขินๆที่ทงเฮป้อนเรียวอุคดูแปลกตาไปสำหรับฮีชอลเป็นอย่างมาก ทำให้รู้สึกสงสัยในความรู้สึกที่ทงเฮมีต่อเรียวอุค









"ก็เหมือนคืนใครกลับซะดึกละครับ ผมเลยไม่อยากปลุก"









"อยากอยู่กันสองคนก็ยอมรับมาซะดีๆนะลีทงเฮ !"ฮีชอลแซวอีกรอบก่อนจะตีแขนของน้องชายตัวเองพร้อมกับแลบลิ้น ใบหน้าขาวใสของเรียวอุคขึ้นสีอย่างไม่เข้าใจตัวเอง พลางก้มหน้าลงวาดรูปบนจานและวาดลงไข่ดาวอย่างน่ารัก เยซองมองการกระทำนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะลงนั่งบนเก้าและนิ่งเงียบ









"เยซองกาแฟไหม?"ฮีชอลถามไม่ได้เอะใจอะไรเพราะเยซองเงียบแบบนี้อยู่แล้ว











"อื้มครับ.."
ฮีชอลเดินเข้าไปในห้องครัวทิ้งให้ทั้งสามนั่งเงียบกันไม่พูดไม่จาอยู่ ถึงแม้ว่าจะไม่ไกลกันนักแต่บรรยากาศอึดอัดก็เกิดขึ้น








"ทงเฮ เดียวพี่กับเยซองจะไปไร่องุ่นนะจ้ะ ทงเฮต้องดูแลตัวเล็กดีๆนะรู้ไหม?"








"ครับผม"ทงเฮตอบ ก่อนจะหันไปสบตากับเยซองที่นั่งจ้องเรียวอุคมานาน







"ตัวเล็กวาดอะไรอยู่ได้ วาดให้พี่บ้างซิ.."เยซองเอ่ยขึ้น เรียวอุคได้แต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จาอะไร ทงเฮไม่เข้าใจคนตรงหน้าเสียเลยว่าทำไมเรียวอุคถึงไม่ค่อยพูดไม่จากับพี่ชายตัวเองเลย แปลกจัง...







"นี่กาแฟ..รีบๆกินอะไรด้วยเยซองเดี๋ยวซองมินจะมารับแล้วนะ"ฮีชอลเอ่ยก่อนจะหันไปหยิบเสื้อหนาวเตรียมจะออกเดินทาง และมาจุ้บทงเฮกับเรียวอุคคนละที เยซองมองการกระทำนั้นก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาและก้มลงหอมแก้มเรียวอุคฟอดใหญ่ ทงเฮเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างสงสัยเมื่อเรียวอุคทำหน้าผวาเมื่อเยซองหอมแก้มอย่างไม่เข้าใจเลย ทำไมพี่น้องคู่นี้แปลกจริงๆ








ทั้งสองเดินออกไป ทิ้งให้เรียวอุคกับทงเฮ นั่งมองหน้ากันสลับไปมา ใจทงเฮสั่นมากเมื่อสองสามวันนี้เขาจะได้อยู่บ้านกับตัวเล็กสองต่อสองหรือเนี่ยแค่คิดก็เขินจะแย่แล้ว ว่าแต่เขาจะทำอย่างไรดีให้ตัวเล็กไม่เบื่อนะ ....










"ตัวเล็กครับ เราอยู่บ้านกันสองสามวันไปเที่ยวกันไหมครับ^^"ทงเฮเอ่ยชวน








"ผมไม่ได้ออกไปไหนมานานแล้ว.."เรียวอุคตอบก่อนจะเดินมาจิ้มแขนทงเฮเบาๆ









"พาผมไปไหนก็ได้ ไปทุกทีเลยได้ไหม?"







"ยินดีครับ เรียวอุคไปจัดกระเป๋าเถอะผมจะพาเรียวอุคไปไกลๆเลย"








"ไกลๆหรือ? ไกลจากที่นี้มากไหม?"








"ไม่มากนักหรอกครับ"










"ผมอยากไปไกลๆ ไกลแสนไกล..."เรียวอุคตอบ ใบหน้าสลดอย่างเห็นได้ชัด ทงเฮจิ้มแก้มเบาๆก่อนจะยิ้มให้เบาๆ "ผมจะพาคุณไปในที่ที่มีแต่คุณกับผมครับตัวเล็ก..."







สนามบินอินชอน ..

เรียวอุคใส่เสื้อหนาวสีขาวตัวใหย่ พร้อมหมวกไหมพรมสีแดงที่ซองมินถักให้เมื่อปีที่แล้วจับกระเป๋าเป้สีแดงที่ใส่ครีมต่างๆที่ทงเฮจัดให้ พร้อมหนังสือเดินทางไปต่างประเทศ กับกระเป๋าใส่เสื้อผ้าใบใหญ่ที่ทงเฮเป็นคนถือเรียวอุคกำลังสงสัยว่าทำไมตัวเองถึงมาสนามบิน เขาไม่เคยมาด้วยซ้ำแต่ก็รู้จักที่แห่งนี้ สายตาผู้คนมากมายที่จับจ้องทงเฮที่เหมือนดารา ร่างสูงสวมแว่นกันแดดสีดำ ตัดกับใบหน้าคมเข้มนั้นมือข้างนึงถือของเป๋าของเขาและของเรียวอุค ส่วนอีกข้างกุมมือน้อยๆของเรียวอุคไว้เพราะกลัวจะหลงทาง บรรดาสาวๆที่มองต่างพากันอิจฉา แถมบางคนยังยิ้มให้ทั้งคู่เพราะความหล่อผสมน่ารักของทั้งสองทำให้หลายๆคนต้องจับตามอง







"ทงเฮทำไมคนมองกันเยอะนักละ เรากำลังทำอะไรผิดหรือป่าว?"เรียวอุคถาม







"เราไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกครับ แต่ตัวเล็กน่ารักนะซิครับคนอื่นเลยมอง"







"ทงเฮพูดอะไรนะ มั่วหรือป่าว"







"เรียวอุคปิดหน้าเดี๋ยวนี้เลยนะ!"ทงเฮหันมาสั่งก่อนจะทำแก้มป่องใส่พร้อมหน้าเคืองๆ






"ทำไมละ?"







"ทำไมไม่อยากให้คนอื่นมองคุณ..."







"ทำไมละทงเฮ ผมทำอะไรผิดหรอ???"เรียวอุคยังไม่เข้าใจหันไปถามต่อ ทงเฮไม่ตอบได้แต่รีบจูงมือเรียวอุคให้เดินตามเร็วๆ



จะให้ผมบอกคุณว่่าผมหึงเนี่ย คุณจะว่าไงละครับตัวเล็ก ..








"ทงเฮ นี่เรากำลังจะไปไหนเนี่ย"







"ไปเที่ยวไงครับตัวเล็ก^^"






"ที่ไหนละ ไม่บอกเสียทีแล้วเรามาสนามบินทำไมเราจะไปไหนทงเฮบอกมานะ!"เรียวอุคหยุดเดินก่อนจะทำหน้าค้อนใส่ ทงเฮยิ้มก่อนจะลูบแก้มใสเบาๆ







"ผมจะพาเรียวอุคไปญี่ปุ่นครับ.."







"จริงหรือทงเฮ..."







"จริงซิครับตัวเล็ก เราจะไม่บอกใครนะ ไปสองวันก็กลับดีไหม^^?"
รอยยิ้มกว้างของเรียวอุคส่งไปให้ทงเฮ เขาตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเลยละ อยากไปเที่ยวต่างประเทศสักครั้งในชีวิตและนี่ความฝันของเขาจะเป็นจริงแล้วใช่ไหม มีความสุขจังเลย ...







"ดีเลย!!! ทงเฮพาเรียวอุคไปเดินเล่นนะๆ พาไปซื้อของด้วยนะทงเฮ นะๆนะครับ"เรียวอุคกุมมือทงเฮพร้อมอ้อนอย่างลืมตัว ไม่ซิต้องบอกว่าไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนด้วยซ้ำ







"แน่นอนครับตัวเล็กของผม ผมจะพาคุณไปทุกที่เลยครับ"








"ใครบอกว่าผมเป็นของคุณ!"







"ไม่เป็นก็ไม่เป็นครับ"







"ฮึ!!"เรียวอุคทำแก้มป่องใส่








"แต่ผมเป็นของคุณนะครับเรียวอุค..."




ภายในเครื่องบินลำใหญ่เรียวอุคมัวแต่ตื่นเต้นกับการ์ตูนเรื่อง TOY STORY อยู่พร้อมกับขนมโดรายากิและเครื่องดื่มแปลกๆอีกมาก ทงเฮได้แต่จัดขนมให้ใส่เสื้อหนาวให้ ห่มผ้าให้คนตัวเล็กสบายๆก่อนจะหลับไปเพราะเหนื่อย แถมปวดหลังสุดๆจากที่นอนเฝ้าคนตัวเล็กเมื่อคืนนี้ หัวของทงเฮเผลอไปซบไหล่ของคนตัวเล็กอย่างไม่ได้ตั้งใจ ความอายแล่นเข้าสู่หัวใจของคนตัวเล็กก่อนจะปล่อยให้ทงเฮนอนท่านั้นไป�

ว่าจะไปทงเฮเนี่ยทั้งหล่อทั้งอบอุ่นเลยนะ ^^

เรียวอุคหยิบกล้องถ่ายรูปมาถ่ายรูปเขาที่ทงเฮกำลังซบไหล่ของเขาอยู่ ไม่รู้ทำไมแต่เขาอยากเก็บมันไว้ .... แต่อยากให้ทงเฮซบแบบนี้นานๆเลย

กัปตันครับ ขับช้าๆนะให้ทงเฮได้นอนแบบนี้นานๆนะ :)












TBC..
สอบ GAT เสร็จแล้ว สอบ TU-GET เสร็จแล้ว ยากมาก TT-TT
โอ้ยยยยยยยยชอบตอนนี้จังเลย แต่ชอบตอนหน้ามากกว่านะ ฮิฮิ
อย่าหลงรักเฮจนลืมตัวนะคะ ฮิฮิ ยังมีผู้ชายอีกสองคนนะ เยซองกับเฮนรี่ไง
เยซองนี่น่าตบเนอะ ฮิฮิฮิ :)

คริสมาสตร์ตอนหน้านะคะ มาดูกันว่าจะอบอุ่นแค่ไหน :D


คิดถึงทุกคนมากๆเลยคะ <3�


ให้ทุกคนนะคะ ฮิฮิ จุ้บๆ สำหรับคนที่หลงรักคู่นี้นะ :)