What & Why .. เพราะอะไรและทำไม? (YAOI-YERYEO)

ลำดับตอนที่ #16 : What & why .. เพราะอะไรและทำไม? : 12 100%

 
In the Game , There's only one winner. 
ในเกมส์มีผู้ชนะแค่เพียงหนึ่งเดียว !
  

'ช่วยผมด้วย'

'ฮึก ฮือออ..พี่ช่วยผมด้วย'

เรียวอุค เป็นอะไรนะ ร้องไห้ทำไม ... เรียวอุค
เรียวอุค เรียวอุค!!






"เรียวอุค!"เสียงหวานเปล่งออกมาอย่างตกใจในภวังค์แห่งห้วงความฝัน หอบเบาๆก่อนจะค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นมองไปรอบๆอย่างตกใจ เมื่อกี้เขาฝันร้าย น่ากลัวมากจริงๆ และเหมือนจริงมากจนน่าตกใจเสียมากๆด้วย 






"ซองมินคุณเป็นอะไรนะครับ?!"คยูฮยอนที่สวมเสื้อเชื้อที่เลือดหมูตัวเข้ม วิ่งหน้าตื่นเข้ามามองคนรักของเขาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงด้วยหน้าตาที่ตึงเครียดเสียทีเดียว 







"ฝันร้ายนะ.."





"ไม่เป็นไรนะครับ...มันก็แค่ฝัน"คยูฮยอนเดินมานั่งข้างๆที่ปลายเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือนุ่มนั้นอย่างเบามือ รอยยิ้มที่มุมปากนั้นยกขึ้นเพื่อปลอบใจคนรัก







"ถ้ามันเป็นแค่ฝันก็ดีสิคยูฮยอน"ซองมินเอ่ยก่อนจะหันไปสบตากับตรงหน้า







"อย่าคิดมากสิครับ คุณจะเครียดเสียเปล่าๆนะ"คยูฮยอนยังคงปลอบเน้นความหมายเดิมเพื่อให้คนรักของเขากังวลหรือเครียดกับฝันที่พึ่งเกิดขึ้น








"คยูฮยอน...ไม่เยี่ยมตัวเล็กให้หน่อยสิฉันเป็นห่วงตัวเล็กจังแต่งานมันเยอะเสียเหลือเกิน โอ้ย! นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ยฉันต้องรีบดูเอกสารต่างประเทศด่วนเลย"ซองมินเอ่ยก่อนจะผละมือของตนออกจากมือของคยูฮยอนแล้วลุกขึ้นเตรียมจะอาบน้ำแต่งตัวและสะสางงานสำคัญทันที







"ได้ครับ..ผมจะไปดูตอนนี้เลย"







"ขอบคุณนะ...รีบๆกลับมานะ แล้วก็ฝากกอดตัวเล็กให้ทีนะ"








"ได้ครับที่รัก..แต่ว่าก่อนจะกอดตัวเล็กขอกอดซองมินก่อนได้ไหม?"คยูฮยอนยิ้มเขินๆ ซองมินยังคงหน้านิ่งเหมือนเดิมแต่ก็อดยิ้มไม่ได้กับท่าทางเขินๆน่ารักนั้น ร่างบางเดินเข้าไปซบอกของคนตัวเล็กและโอบรัดตรงหน้าแน่นๆ







"รักคยูฮยอนนะ.."เสียงหวานกระซิบแผ่วเบาที่ข้างๆใบหูนั้น ก่อนที่ริมฝีปากบางๆจะประทับเบาบางที่ริมฝีปากหนาตรงหน้า







"Morning Kiss!"

  



ผั๊วะ!!!
หมัดหนักๆฝีมือของหนุ่มที่ใบหน้าแสนจะเย็นประทับไปที่ใบหน้าคมๆของลีทงเฮ ใบหน้าคมนั้นเซหันไปอีกทางก่อนจะรีบสะบัดหน้ากลับมาประชันหน้าของคนตรงหน้า นิ้วเรียวยกเช็ดเลือดที่มุมปากนั้นเบาๆ ก่อนจะยกยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างท้าทาย แขนแกร่งนั้นผลักให้คนตรงหน้าเซไปติดกับกำแพงของห้องครัวและมือหนักๆนั้นชกไปที่เต็มหน้าของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักของพี่ชายของเขา


ผั๊วะ ผั๊วะ!!!





"ฉันไม่สนหรอกนะว่าแกจะเป็นใคร!"ทงเฮเอ่ยเสียงเย็น






"แน่ใจหรือว่าไม่สนลีทงเฮ?"เยซองตอบด้วยใบหน้านิ่งๆมือหนากระชากเสื้อกล้ามตัวเดียวของลีทงเฮเข้ามาประชิดกับเขา สองตาคมจ้องกันอย่างดุเดือดอย่างไม่มีใครยอมใครทั้งนั้น







"ไม่สนใจคนที่เป็นผัวเรียวอุคอีกคนหรือ"






"กูจะฆ่ามึงเยซอง!"สิ้นสุดเสียงและความอดทนของลีทงเฮผู้ชายที่แสนดี มือหนาบีบต้นคอเยซองอย่างเอาตาย ใบหน้าของที่โกรธจัดจ้องไปที่ใบหน้าเย็นชาอย่างเอาตาย เยซองชกใบหน้านั้นอีกครั้งทำให้ทงเฮต้องปล่อยที่บีบต้นคอของเขาให้เป็นอิสระ







"อย่าพึ่งฆ่าฉันเลย..ฉันยังอยากได้ยินเสียงครางของเรียวอุคอยู่นะ" ทงเฮแทบคลั่งระเบิดตัวเองให้ตายเสียตรงหน้านี้เมื่อได้ยินคำพูดที่เฉือดใจของเขา เขาหวง หวงคนที่เคยสัมผัสตัวเล็กของเขา มือหนากระชากเยซองแล้วผลักให้ตรงหน้าไปกองกับพื้นครัวๆ เรียวขาที่แข็งแรงเตะอัดเข้าไปในกล้ามของเยซองอย่างสุดกลั้น ! แม้แต่คนที่แกร่งอย่างเยซองยังต้องจุกอยู่มากก่อนจะเบี่ยงหลบคนตรงหน้าและกุมท้องของตัวเองเบาๆ และยันตัวขึ้นสู้อย่างไม่ท้อถอยเช่นกัน







"รู้ไว้ด้วยว่าถ้ามึงแพ้ มึงจะต้องไปลงนรกลีทงเฮ!"






"ต่อให้กูตายไปกูก็แหวกนรกออกมาเอามึงไปลงนรกด้วยเยซอง!"ทงเฮเสยหมัดเข้าไปที่ใบหน้าคมนั้น เยซองเหงยหน้าขึ้นมองหลังจากที่โดนต่อยแล้ว ก็สวนหมัดกลับคืนไปให้ทงเฮอย่างไม่มีใครยอมใคร
เสียงโวยวายด่าทอกันมากมายและหมัดแลกหมัดดังสนั่นไปทั่วชั้นล่างของตัวบ้านสุดหรูแต่บรรดาของใช้ คนทำงานต่างๆก็ไม่กล้าเข้ามาห้าม ... ใครกันจะกล้าห้ามเยซองนอกจากซองมิน



















ร่างสูงก้าวเท้ายาวๆเข้ามาในตัวบ้าน ไร้ซึ่งผู้คนแม้แต่คนใช้สักคนยังไม่มีใครออกมาต้อนรับแขกอย่างเขาเลยหรือไง หรือคนในบ้านนี้จะตายไปกันหมดกันแน่ ร่างสูงเอะใจสักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนแลกหมัดกันอย่างรุนแรง ดวงตาคมมองไปรอบๆเพื่อหาต้นเสียงนั้น






"คุณคยูฮยอนคะ ช่วยด้วยคะ!!"เสียงสาวใช้ประจำวิ่งปรี่เข้ามาหาชายร่างสูงที่ยืนอยู่กลางบ้านนี้








"เกิดอะไรขึ้นหรือ.."








"คุณเยซองกับคุณทงเฮต่อยกันไม่หยุดเลยคะ..."








มันเกิดขึ้นแล้วหรือ ... สิ่งที่เขาครุ่นคิดมาตลอด 'สงครามรัก'



คยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้นสูง และสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ สิ่งที่เขาเคยคาดคิดในใจนั้นแปลกที่มันตรงกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าทำไมทงเฮกับเยซองถึงได้ทะเลาะถึงขั้นชกต่อยกันถ้าพูดกันภาษาชาวบ้านก็คงจะบอกว่า 'ต่อยกันแย่งผู้หญิง'ใช่ถ้าเยซองยังโสดเขาคงจะพอเข้าใจแต่ทว่าเขาไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสียหน่อย... รู้ดีว่าการมาแย่งชิงของๆที่เคยเป็นของมันน่าโมโหนักแต่การต่อสู้แบบนี้ทำให้เขาอดคิดมากไม่ได้ว่ามันคือการหวง  

"เธอจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ"ร่างสูงเอ่ยออกมาเบาๆดวงตาจับจ้องไปทางเดินไปห้องครัว

"ค่ะคุณคยูฮยอน"

"ห้ามใครเข้ามาในตัวบ้านทั้งนั้นถ้าฉันไม่ได้สั่งเข้าใจไหม?"

"ทราบแล้วคะ"สาวใช้โค้งเบาๆก่อนจะรีบออกไปอย่างหน้าตาตื่น คยูฮยอนมองภาพนั้นอย่างเข้าใจถึงความน่าเกรงขามของเพื่อนสนิทแสนเย็นชาของเขาได้ และการที่เขาจะไปหยุดยั้งการกระทำนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทีเดียวเพราะเขาไม่ใช่ 'ซองมิน'

ร่างสูงรีบก้าวเท้ายาวๆไปที่ต้นเสียงของห้องครัวหรูแต่ตอนนี้เหมือนสนามรบย่อมๆไปโดยสิ้นเชิง ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างของทงเฮกระเด็นออกจากไถลราบไปกับพื้นบ้านเย็นเฉียบและมือหนาที่รีบยันตัวเองขึ้นและเข้าไปแลกหมัดกับเพื่อนของเขาอย่างยี่ระ ใบหน้าของทั้งสองฝ่ายดูไม่ได้เลยทีเดียว มุมปากของแต่ละคนเต็มไปเลือดที่ไหลย้อยลงมาตามคาง รอยช้ำๆตามใบหน้าทำให้รู้ว่าผ่านศึกหนักมานานพอสมควร และแน่นอนหากไม่จบไม่ใครซักคนคงได้ตายไปจริงๆแน่นอน ...

หมับ ! มือหนาของคยูฮยอนคว้าท่อนแขนที่แข็งแรงของทงเฮและเหวี่ยงเขาออกไปไกลๆจากเยซองและจับแขนเพื่อนตัวดีไว้ไม่ให้ไปไหน

"ปล่อยกู!!กูจะฆ่ามัน"เยซองคำรามออกมาด้วยเสียงเกรี้ยวกราด ดวงตาเหมือนเหยี่ยวจ้องคยูฮยอน

"ทงเฮ..ขึ้นห้องไปซะ"คยูฮยอนไม่ได้สนใจคำพูดใดๆของเพื่อนตัวเอง ซ้ำยังสั่งให้ทงเฮออกจากบริเวณนี้อีกด้วย

"ไม่..คุณถอยไป!"

"ผมขอร้อง..อย่างน้อยเพื่อฮีชอลจะได้ไม่รู้เรื่อง"ร่างสูงสะดุ้งโหยงเมื่อยินชื่อพี่ชายแสนรักของเขา สายตาคมมองคยูฮยอนอย่างไม่เข้าใจ ทำไมคยูฮยอนไม่เข้าขางเยซองนะเพื่อนกันแท้ๆ .... แต่ก็ยอมถอยออกมาจากห้องครัวนี้แต่โดยดี คยูฮยอนผละมือออกจากแขนแกร่ง

"มึงช่วยมันทำไมคยูฮยอน!"




"อย่างให้ฮีชอลอกแตกตายวันนี้หรือไง?"





"ช่างสิ..กูอยากจะฆ่ามันไอ้เด็กเมื่อวานซืน"






"มึงจะทำให้อกแตกตายก็เรื่องของมึงเถอะ...แต่ที่แน่ๆคนนั้นต้องไม่ใช่ซองมิน!!!"






"..."






"กูไม่ยอมแน่ถ้าใครมาทำซองมินเสียใจ"
สิ้นสุดคำพูดของคยูฮยอน ร่างสูงหันขวับออกจากห้องครัวทิ้งให้เยซองยืนนิ่งไร้คำพูดโต้ตอบใดๆทั้งนั้น ร่างสูงรีบก้าวเท้ายาวๆไปที่ห้องนอนของเรียวอุค ....

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...

"เข้ามาครับ.."เสียงหวานใสดังมาจากข้างใน คยูฮยอนบิดลูกบิดนั้นเบาๆก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอนสีขาวของคนตัวเล็ก ภายในห้องที่เพียงคนตัวเล็กนั่งอยู่ริมเตียงใบหน้าใสๆนั้นจ้องมองคยูฮยอนอย่างไม่เข้าใจว่าร่างสูงเข้ามาทำไม ...



"คุณคยูฮยอน...มีอะไรหรือครับ?"


"..."

คยูฮยอนไม่ได้ตอบอะไรออกไปมือหนาปิดประตูค่อยๆและเงียบที่สุด ก่อนจะกรอกสายตาไปทั่วห้องแต่ไม่พบคนที่ควรจะอยู่อีกคน ดวงตาคมกริบจ้องมองไปที่คนตัวเล็กผมยาวๆ เป็นปอยเล็กๆปล่อยลงมาเกยไหล่มนนิดๆ ดวงตากลมโตจ้องมองเขาด้วยความสงสัยเป็นประกายวิบวับ นี่คงเป็นเหตุผลเดียวที่ซองมินรักน้องคนนี้เสียเหลือเกิน เพราะท่าทางที่แสนจะใสซื่อนั้นน่ารักน่าชังมากเหลือเกิน คยูฮยอนเจอเรียวอุคครั้งแรกเมื่อสองปีก่อนที่กลับมาจากต่างประเทศพร้อมเยซอง ซองมินตื่นเต้นและเอ็นดูคนๆนี้เสียเหลือและไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครมาในฐานะอะไรของบ้านหลังนี้ ถึงแม้จะมีข่าวร้ายตามมาก็ตามแต่ซองมินยังคงมั่นคงต่อความรักต่อน้องชายคนนี้

"ซองมินฝากบอกว่าคิดถึงนะครับ.."คยูฮยอนเอ่ยอย่างสุภาพและส่งรอยยิ้มให้ไป ขายาวก้าวช้าๆไปหาคนตรงหน้า มือหนาเอื้อมไปลูบหัวเบาๆอย่างเอ็นดู กลิ่นหอมๆดั่งดอกไม้ในสวนที่ซองมินเคยปลูกลอยมาเตะจมูกแม้ไม่ได้อยู่ใกล้มากนักยังได้กลิ่น


"ผมคิดถึงพี่ซองมินครับคุณคยูฮยอน..."

"ครับ...พี่ซองมินฝากมากอดนะ"ร่างสูงเอ่ยก่อนจะก้มลงสวมกอดคนตรงหน้าเบาๆ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่ว ความจริงแล้วเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกับเรียวอุคด้วยซ้ำไป ทั้งที่เป็นคนรู้เรื่องทุกอย่างในบ้านหลังนี้เสียด้วยซ้ำไป รู้มากกว่าซองมินด้วยซ้ำ .... แต่การกอดครั้งนี้ทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดขึ้นมาในใจ  แม้แต่เรียวอุคเองก็รู้สึกได้ เขากอดตอบโดยไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น มันช่างอบอุ่นและโหยหาเหมือนตอนที่ซองมินกอดเขาเหลือเกิน ... เขาคิดถึงพี่ซองมินเหลือเกิน


"คุณทำอะไรนะ..อย่ามายุ่งกับเรียวอุคนะ!"
ร่างสูงผละออกจากเรียวอุคเบาๆ ก่อนจะหันไปยิ้มกับบุคคลที่เข้ามาเยือนใหม่อีกครั้ง ทงเฮจ้องใบหน้าของคยูฮยอนด้วยความไม่เข้าใจและที่สำคัญ ทำไมทุกคนต้องมายุ่งกับเรียวอุคของเขาด้วย

"ทงเฮไม่มีอะไรหรอก พี่ซองมินฝากมากอดนะ...อุ้ย!หน้าไปโดนอะไรมา"

"หน้าผมจะเป็นยังไงก็เรื่องของผม!!!ทำไมต้องมากอดกันถึงห้องนอนด้วย!"สติของทงเฮเหมือนจะขาดหายไปชั่วคราวทั้งความหวง หึง และอารมณ์โกรธที่ค้างคาเมื่อครู่กับเยซองทำให้เขาสติขาด


"เรียวอุคคือน้องของผมกับซองมินขอให้เข้าใจด้วยลีทงเฮ.."เสียงทุ้มเอ่ยสั้นๆก่อนจะหันไปลูบหัวเรียวอุคอีกครั้งก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องนอนไป ... ทงเฮส่ายหน้าก่อนจะทรุดลงกับพื้น 



วุ่นวาย ... สับสน ... เจ็บ ... หวง ... โกรธ
มากมายเหลือเกินอารมณ์เขา ณ ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตกันแน่ ทำไมมันถึงได้วุ่นวายไปเสียหมดทุกสิ่ง ... 

"ทงเฮ! เป็นอะไร ทงเฮ"คนตัวเล็กรีบปรี่เข้ามาหาคนตรงหน้าอย่างนึกห่วงและค่อยๆประคองหน้านั้นอย่างเบามือ ใบหน้าที่แสนอ่อนโยนและอบอุ่นบัดนี้แข็งกร้าวและฟกซ้ำเขียวไปหมด มุมปากที่เลือดเล็กน้อยแต่เหมือนจะล้างและทำแผลไปบ้างแต่ก็ไม่สามารถปิดบังได้หมด


"ไม่มีอะไร.."

"ทงเฮต่อยกับเยซองหรือ?"


"ใช่.."ทงเฮตอบดวงตาคมนั้นจ้องไปที่เจ้าของใบหน้าหวานที่กำลังประคองใบหน้าของตนอยู่ มือหนาค่อยๆเอื้อมไปแตะแก้มใสนั้นเบาๆ

"ผมหวงคุณ.."

"อื้อรู้แล้ว แต่อย่าหวงจนต้องเจ็บตัวสิทงเฮ ทงเฮของฉันเป็นคนดีอบอุ่นและก็น่ารักนะ"เรียวอุคตอบก่อนจะยิ้มกว้างให้อย่างเอาใจ แต่ไม่ได้ทำให้ทงเฮอ่อนโยนลงแม้แต่น้อย


"ผมเป็นคนดี แต่คงดีไม่พอที่จะเสียคุณให้กับใครทั้งนั้น.."






ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ... เสียงโทรศัพย์ที่วางไว้ที่โต๊ะทำงานสีขาวเล็กๆนั้นของเรียวอุค คนตัวเล็กเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจเพราะปกติแล้วไม่มีใครโทรหาเขาด้วยซ้ำยกเว้นเวลาที่ซองมินจะส่งข้อความมาบอกคิดถึงอยู่บ่อยๆ เรียวอุคส่งยิ้มน้อยๆให้ทงเฮเป็นเชิงขอไปรับโทรศัพย์ ก่อนจะละมือออกจากใบหน้าคมนั้น แล้วลุกขึ้น ก้าวเท้าน้อยๆมารับโทรศัพย์สีขาวเครื่องเล็กเข้ากับโต๊ะ


"สวัสดีครับ..."

'สวัสดีครับ เรียวอุคพูดอยู่หรือป่าวครับ?'

"ใช่ครับ ผมเรียวอุคไม่ทราบว่านั้นใครหรือครับ"

'ผมเฮนรี่นะครับคุณเรียวอุค^^'เสียงปลายสายตอบมาอย่างอารมณ์ดี

"คุณเฮนรี่!! คิดถึงจังเลยครับ สบายดีไหม?"

คิดถึง คิดถึงงั้นหรือ แล้วเฮนรี่ คือใคร ?


'คิดถึงผมจริงๆหรือครับ ผมสบายดีครับ ตอนนี้สบายดีมากๆเลยด้วย!'เฮนรี่ตอบด้วยความดีอกดีใจแหมก็เรียวอุคตัวน้อยบอกคิดถึงแบบนี้ดีใจจนแทบลอยเลยละ!


"ขอโทษนะครับที่ตอนนั้น ผมไม่ได้ลาคุณ..."เรียวอุคกล่าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เยซองฉุดเขาออกมา

'ไม่เป็นไรครับ แต่คุณปลอดภัยดีใช่ไหม ผมเป็นห่วงคุณมากๆ'

"ปลอดภัยครับไม่ต้องห่วงนะครับ"

มีบอกเป็นห่วงกันด้วยหรือ เฮนรี่คือใครกันแน่ 


'ครับ..เรียวอุคผมอยากจะพบคุณบ้างได้ไหมครับ?'

"ได้สิครับ..กลับมาโซลก็โทรหาละกันนะ ผมจะไปหา^^"เรียวอุคอย่างสบายๆ ยิ่งทำให้คนฟังหน้าแดงทันที แต่ทว่าอีกคน...


"เรียวอุค!!!"ทงเฮเปล่งเสียงออกมาอย่างสุดกลั้น เรียวอุคหันไปยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี 

"เฮนรี่ครับ..ไว้คุยกันใหม่นะครับ ผมต้องวางแล้ว"

'ครับๆได้ครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับคุณตัวเล็ก^^'





เรียวอุควางสายเฮนรี่ไปแล้วและวางโทรศัพย์เครื่องเล็กไว้ที่เดิมก่อนจะหันมาหาทงเฮที่หน้าตาเป็นเดือดเป็นร้อนอย่างไม่เข้าใจ 

"เป็นอะไรนะทงเฮ?"



"คุณคุยกับคนอื่นแบบนี้ ยังมาถามผมอีกหรือว่าผมเป็นอะไร!!!"ทงเฮตวาดลั่น เล่นเอาเรียวอุคหน้าชาไปทั้งหน้า ไม่เคยเลยสักครั้งที่ทงเฮจะทำแบบนี้กับเขา ร่างสูงก้าวเท้าออกไปข้างนอกอย่างไม่สนใจพร้อมทั้งปิดประตูใส่หน้าอย่างไม่ใจ


"ทงเฮ!ทงเฮ ทงเฮ คุณกำลังเข้าใจผมผิดนะ"เรียวอุครีบออกไปตามทงเฮ และตะโกนเมื่อเห็นคนตัวสูงก้าวเท้ายาวๆลงบันไดไป ขาเล็กที่สาวเท้าตามทงเฮไป และวิ่งไปตามทางห้องโถง แต่ก็ไม่พบทงเฮบางทีทงเฮอาจจะออกไปที่สวนหลังบ้านก็เป็นได้ เมื่อคิดได้จึงรีบวิ่งออกไปที่สวน หญ้าและดอกไม้นานาชนิดยังคงส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งสวนแต่เรียวอุคก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น เรียวอุคถอนหายใจน้อยๆ ก่อนจะหมุนตัวไปหาทงเฮที่สระว่ายน้ำอีกทางด้านนึงของตัวบ้านที่แสนจะใหญ่โอ่อ่าและหรูหราดังวังหลวงชั้นดี สระว่ายน้ำส่วนตัวในบ้านไม่ค่อยได้ถูกใช้มากเสียเท่าไหร่นัก จึงไม่มีใครผ่านมาแถวนี้เท่าไหร่ แต่ก่อนที่ซองมินยังอยู่บ้านหลังนี้มักจะมีปาตี้สังสรรค์กับเพื่อนๆที่นี้ เรียวอุคค่อยๆเข้าไปในบริเวณสระว่ายน้ำแห่งนี้ รอบๆสระมีพุ่มไม้ปกคลุมไปทั่วเพื่อความสงบและส่วนตัวของเจ้าของบ้าน ข้างๆสระที่เก้าให้นอนอาบแดดกัน และโต๊ะเล็กๆไว้นั่งทานขนมหรือน้ำชาได้



"ทงเฮ..."เสียงเล็กๆเอ่ยเบาๆออกไปแม้รู้ว่าทงเฮจะไม่ได้อยู่ที่แห่งนี้แน่นอน แต่ก็อยากจะพูดออกไปอยู่ดี ดวงตาที่พร่าเลือนและเต็มเปี่ยมไปด้วยน้ำตาเตรียมจะไหลรินเต็มที ทำไมกันนะชีวิตของเขาทำไมถึงมีความสุขไม่ได้เลย ทำไมเขาต้องมาทำทงเฮคิดมากและเสียใจกับเรื่องพวกนี้ด้วย

ทงเฮที่แสนดีตอนนี้กำลังสติแตกเพราะเขาคนเดียวอย่างนั้นหรือ ...


"ฮึก...ฮือ...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย"เรียวอุคสะอื้นเบาๆ ตัวสั่นเล็กน้อย น้ำตาที่ไหลพรากเป็นทางของจากดวงตากลมนั้นแสดงถึงความอ่อนแอที่ได้รับมาตลอด สายตามองสายน้ำสีฟ้าสดที่อยู่ในสระอยากจะล่องลอยไปในน้ำอย่างอิสระ ไม่อยากถูกกักขังและโดนทำร้ายแบบนี้อีกต่อไปแล้ว




"มายืนสำออยอะไรตรงนี้"เสียงเย็นๆเอ่ยขึ้น ก่อนที่คนตัวเล็กจะหันควับไปมอง บุคคลคนเดิมที่เขาไม่อยากพบเจอมากที่สุดในเวลานี้ .. เยซอง



"ผมไม่ได้สำออยคุณก็แล้วกัน!" ร่างสูงจ้องคนที่เถียงกับมาอย่างไม่มีความเกรงใจ ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปดวงตากลมที่เต็มไปด้วยน้ำตา


"คิดสั้นจะฆ่าตัวตายงั้นหรือ?"



"...."


"ผัวทิ้งหรือ ? ก็สมควรคนที่ฆ่าคนได้ลงคออย่างนายก็สมควรโดนเสียบ้าง!"



"ผมไม่ได้ฆ่าใคร!"เสียงแหลมๆเถียงกลับไป น้ำตาใสๆนั้นไหลออกไม่หยุด

ไม่ ผมไม่ได้ฆ่าใคร ไม่อยากจะนึกถึงอดีตที่แสนจะเจ็บปวดนั้นอีกแล้ว ไม่ต้องการรับรู้อีก!


"งั้นฉันจะฆ่านายเองไอ้คนทรยศ!"เยซองปรี่เข้ามาประชิดกับร่างตรงหน้า วงแขนที่แข็งแรงล็อคเอวบางไว้และมือหนารวบแขนทั้งสองไว้แน่น


"ปล่อยผมนะเยซอง ปล่อยผม!"เรียวอุคดิ้นพล่านด้วยความกลัว 

"หึหึ.."ใบหน้าเย็นชาของเยซองแสยะยิ้มออกมาก่อนจะลากลิ้นชื้นๆไปตามซอกคอขาวและหอมกรุ่นนั้น


"อย่านะ ปล่อยผม ทงเฮ!ทงเฮช่วยด้วย!"


"คิดว่าฉันพิศวาสนายงั้นหรือคิมเรียวอุค..ชีวิตนายนะมันแย่เพราะนายมันเลวไงละ นายหลอกพ่อฉันให้ตายใจแล้วก็ฆ่าท่าน หลอกซองมินให้หลงไงละได้สมบัติไปทั้งหมดของบ้าน ...."


"ไม่นะ ผมไม่ได้ทำแบบนั้น....ผมไม่ได้ฆ่าเขา....ปล่อยผมนะ!"


"หึหึ...ไอ้คนทรยศแต่สุดท้ายก็ได้เป็นเมียฉันอยู่ดีแหละ! ยังจะเอาเงินไปเสพสุขกับไอ้ทงเฮมันอีกหรอไง!! สกปรกจริงๆ สกปรกและก็ร่านเหมือนแม่ของนายนั้นเรียวอุค"

เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!
ความอดทนอดกลั้นของคนตัวเล็กสิ้นสุดลง มือเล็กๆนั้นกระทบเข้ากับใบหน้าคมเมื่อเยซองเผลอคลายมือออกจากข้อมือเล็กนั้น เสียงสะอื้นยังดังไม่ขาดสาย แต่ใบหน้าที่แดงของเยซองนั้นเกรี้ยวกราดขึ้นมาก่อนจะเหวี่ยงคนตัวเล็กลงไปกระทบกับน้ำลึก

ตู้มมม!

"ฉันน่าจะฆ่านายตั้งแต่แรกนะ!!!"เสียงตวาดของเยซองดังขึ้น ก่อนจะหรี่ตามองคนตัวเล็กที่กระเสือกกระสนพยายามจะว่ายน้ำ แต่เรียวอุคไม่เคยว่ายน้ำมาก่อนและระดับน้ำลึกแบบนี้ทำให้จมง่ายๆ


"อย่า..แค่ก..แค่กก...เยซองได้โปรด"


"น้ำลึกแค่นั้นอย่ามาสำออยหน่อยเลย!"


"แค่ก...แค่....ก .....เยซองช่วยด้วย"


"ไปลงนรกซะเถอะเรียวอุค!"เยซองกล่าวก่อนจะก้าวเท้าออกจากบริเวณนั้น เดินช้าๆไปตามทางยาวของสระน้ำ เสียงน้ำกระเพื่อมและดังเพราะมือของตัวเล็กที่พยายามจะว่ายและยื้อชีวิตของตัวเองไว้


"ช่วย..ด้วย..........แค่ก..แค่ก"

เยซองเดินออกมาอย่างไม่สนใจ แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเดินช้านัก แต่นี่คือสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่หรือและทุกอย่างจะจบลงทั้งหมดเมื่อไม่มีเรียวอุคบนโลกใบนี้อีก ....


"...."



บุ๋ม...
เมื่อเสียงขาดหายไป เยซองหยุดเดินเมื่อถึงทางออกของบริเวณสระ ใช่..เรียวอุคกำลังจะจมน้ำและอีกไม่นานคง ......



'อย่าเยซอง อย่าทำอย่างนั้น!'

อยู่ๆก็มีเสียงแว่วอย่างในโสตประสาทของคนตัวสูง ดวงตาคมกริบของคนเย็นชาเบิกกว้างขึ้นมาก่อนจะใบหน้าคมจะรีบหันควับกลับไปหาต้นเสียง และร่างสูงออกแรงวิ่ง วิ่งอย่างสุดแรงแม้จะไม่ไกลนักแต่ก็อาจทำให้ชีวิตของคนๆหนึ่งดับสูญไป ...


"คิมเรียวอุค!!!!" 
เยซองตะโกนลั่นเมื่อวิ่งมากลางสระและพบคนตัวเล็กนอนแน่นิ่งอยู่กลางสระน้ำนั้น 

ตู้ม!!
ร่างสูงกระโดดลงไปในน้ำอย่างสุดแรงลงไปในผืนน้ำเย็นเฉียบนั้น และคว้าร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงก้นสระลึกหลายเมตรขึ้นมา ในใจตอนนั้นไม่เข้าใจเสียด้วยซ้ำว่าทำไม ..รู้แค่เรียวอุคจะต้องตายไม่ได้เด็ดขาด!




ดวงตากลมโตบรือเล็กน้อยความมืดสนิทปิดตาของเขา ความหนักหน่วงของสายน้ำกดทับให้เขาลงไปในผืนน้ำลึกๆ สายตาพร่าเลือนและเบลอ สติขาดหายไปชั่วขณะ และไม่นานก็เห็นแสงสว่างอยู่ไม่ไกล ความตายมันมาหาเขาง่ายอย่างั้นหรือ ..... แต่เงามืดตะคุ้มๆก็มาลากเขาไป แขนกระชากทำให้เขาลอยไปพร้อมกับเงานั้น ก่อนจะมีสติเหลือเพียงเล็กน้อยสบตากับเงาผู้นั้น


เยซอง ...








TBC ... โปรดติดตามตอนต่อไป 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เยเรียวซะหน่อย!
ฮิ้วววววววววววววววว เยซองพ่อคนโฉด ทำไมลงไปช่วยสะละ ? > <
อ้ายๆๆๆๆ อัพดึกไม่ว่ากันน้า :D เจอกันตอนหน้านะคะ



"ผมถามว่าพี่ทำอะไรเรียวอุค!"

"เรียวอุค คุณสัญญาได้ไหมว่าคุณจะไม่รักเยซอง..."