คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตำนานที่ 2 เจ้าชายผู้เป็นที่โปรดปราน
ำนานที่ 2 เ้าายผู้เป็นที่โปรปราน
เมื่อรุ่อรุมาเยือน
เ้าายอัสศาถูปลุให้ื่นบรรทมั้แ่ฟ้ายัไม่สา
มีนา้าหลวึ่รั้ำแหน่พระนมอยำับูแล
ถูแ่พระอ์้วยผ้าทรเนื้อหนารัุม
ิรรมเริ่ม้น้วยารฝึพระวรายร่วมับเหล่าอรัษ์
ฝึพระแสาบ พระแสหอและาร่อสู้้วยพระหัถ์เปล่า
บรบระบวนวามแล้วถึะไ้เสวยพระระยาหารเ้า
านั้นเ้าายพระอ์น้อย้อผลัเปลี่ยนพระภูษาอีรั้เป็นเสื้อทรแนยาวัวในและสนับเพลาายาว
รับั้นพระเอว้วยผ้าปัลายิ้นทอาทับ้วยสายแวนพระแสมีสั้น
สวมทับ้วยเสื้อทรลุมยาวามธรรมเนียม สวมสร้อยรันมีที่อ์ราาพระราทานให้
ส่วนรอพระบาททำาหนัสูรึ่พระ์
“ท่านนม
วันนี้ที่ั้นเรียนมีทสอบารใ้มนราอีแล้ว” ทรล่าว้วยพระอาารเหาหอย
ท่านนมที่ถูรับสั่หาุเ่าลับพื้น้วยิริยานุ่มนวลแ่ม้อยพร้อมับพระรึ้นมาุมไว้
“นับว่าีเลยเพะ” นายิ้มแย้ม “่วเวลาที่เหล่าพระสหายำลัทสอบ
ฝ่าพระบาทะไ้เส็ไปหอำราหลวับเล้าระหม่อม”
“เราเบื่อที่ะอ่านำราเ็มทนแล้ว” พระสุรเสียเ้มึ้น้วยวามเบื่อหน่าย
“ถ้าทรเบื่อหน่ายเียร้าน
ไม่ว่าเวลาะผ่านไปสัี่ปี ฝ่าพระบาทย่อมไม่มีทาใ้มนราไ้แน่นอนเพะ”
“แ่ไม่ว่าเราะอ่านสัเท่าใ
เรา็ไม่สามารถใ้มนราไ้เ่นัน”
าเมเรียึหันไปเอ่ยไล่้าหลวนาอื่นให้ออไปาห้อระทั่ในห้อนั้นเหลือเพียนาและเ้านายผู้สูศัิ์
“ฝ่าพระบาทไ้ทรศึษาเรื่อศิลาเวทหรือยัเพะ”
“ท่านอาารย์เยพูถึบ้าแล้ว”
นาเลิายแนเสื้อเผยให้เห็นำไล้อมือเส้นเล็ประับอัมีสีนิล
เมื่อเ้าายอัสศาทรเห็นพลัอำนาอมันพลันร้ออุทานออมาทันที
“แ้วเวหน? เหุใท่านถึมีมันอยู่ในรอบรอ”
แ้วเวหนเป็นหินที่มีพลัมนราสร้าพื้นที่ว่าัเ่นห้วท้อนภาอันว้าให่
ผู้ที่มีมันไว้รอบรอมัใ้เพื่อเ็บสิ่อ่า ๆ
รานิุลอ์น้อยทรรู้ัมันเพราะพระบิาและพระมาราอพระอ์็ทรมีไว้ในรอบรอเ่นเียวัน
“เล้าระหม่อมะอบให้รู้
แ่ฝ่าพระบาท้อเ็บไว้เป็นวามลับ”
ถึเ้าายอัสศาะลารู้วามแ่เพราะยัเยาว์วัยึมัื่นเ้นแม้เป็นเพียเรื่อเล็น้อย
ทรทรุพระวรายลประทับับพื้น
ยพระันีึ้นแนบพระโอษ์พลาแล้ายวาอย่าระแวระวั “เราะเ็บไว้เป็นวามลับมิเปิปาบอใร”
“เล้าระหม่อมทำุามวามีนไ้รับพระราทานมา”
“าพระบิาอเราน่ะหรือ”
“ใ่เพะ นอานี้ยัมีอีสิ่” าเมเรียึแหวนันทราน์ออมาให้ทอพระเนร
นาสวมมันที่นิ้วนา้า้าย เมื่อลั้นหายใร่าายอนาไ้หายไปในทันใ
“ท่านนม” เ้าายอัสศาร้ออย่าื่นพระทัย
“เพะ” นาานเสียพร้อมลายลมหายใออ
ร่าอนาึปราให้รานิุลผู้เยาว์วัยไ้ทอพระเนรอีรั้
“มนราอำพราาย?” ทรเอ่ยถาม
“เพะแ่เล้าระหม่อมมิไ้เป็นนร่ายมนรา
แ่เิาพลัอแหวนวนี้”
“พระบิาอเราพระราทานให้อีเ่นันหรือ”
“เพะ”
“เ่นนั้น เราะไปอาพระบิาบ้า”
“อ์ราาทรไม่ยแหวนมี่าเ่นนี้ให้ฝ่าพระบาทหรอ”
“แ่ท่านนมยัไ้รับ”
“เพราะเล้าระหม่อมสร้าุามวามี”
พระพัร์อเ้าายึอ้ำล
“แ่ฝ่าพระบาทสามารถสร้าศิลามนราเหล่านี้ไ้้วยพระอ์เอ”
าเมเรียยัล่าว่อ “ในหอำรายัมีวิามนราอีมามาย
ทรไม่ประส์ศึษาูหรือเพะ”
“ท่านนมำลัพูาหลอล่อเรา”
หิสาวที่ถูล่าวหายยิ้มพร้อมถอแหวนเ็บไว้ใน
‘แ้วเวหน’
เ่นเิม
นาลุึ้นพร้อมับูให้เื้อพระวศ์ผู้เยาว์วัยลุึ้นยืนเ่นเียวัน
านั้นับ้อพระรึเ้าายอัสศาให้สาวพระบาทาม
“เล้าระหม่อมมิไ้หลอล่อ
แ่พูถึหนทาที่ะทำให้ฝ่าพระบาทใ้มนราไ้ามพระประส์” เมื่อถึบานทวาร
นาเปิประูให้่อนผายมือเิเ้าายเส็นำออไป้านนอ
าเมเรียเห็นเ้าายไม่ทรล่าวอบ
นาึพูึ้นอีว่า
“ลอิสิเพะ
หาถึารทสอบมนรารั้หน้าแล้วฝ่าพระบาทใ้มนราไ้ พระอาารย์ะใเพียใ
ที่สำั อ์ราาภูมิใในฝ่าพระบาทมา”
เมื่อไ้สับำท่านนมที่เลี้ยูมาพูถึเพียนั้น
ทรวาฝันไปไล ผู้เป็นบุระ้อารสิ่ในอาระทำสิ่ที่ทำให้บิาื่นมภูมิใ
“ริหรือ
ท่านว่าพระบิาะภูมิใในัวเราเ่นนั้นหรือ” ำปุาอพระอ์เ็มเปี่ยมไป้วยวามหวั
“เล้าระหม่อมรับรอไ้เลยเพะ” าเมเรียยิ้มอบ
“ั้นรีบไปันเถอะ เราอยาไปหอำราะแย่แล้ว”
ทรึมือแม่นมให้รีบ้าวเท้าาม
ยามนั้นในพระทัยถลาไปถึหอำราหลวแล้ว
ท่าทีเหาหอยโศสลเมื่ออนที่รัสถึารทสอบมนราในั้นเรียนหายวับไปราวับไม่เยเิ
ารศึษาเล่าเรียนเี่ยวับารใ้มนราเวทถูแบ่ออเป็นสามระับ
อันไ้แ่ มนราั้น้น มนราั้นลาและมนราั้นสู
เ้าายอัสศายัศึษาอยู่ในั้นเรียนมนราั้น้น
เนื่อาารทสอบเพื่อให้ผ่านารศึษาในระับ้นือารใ้เวทพื้นานามพลัอำนาธาุทั้ห้า
ไม่ว่าะวบุมไม้ สร้าไฟ บัับิน แปรเปลี่ยนโลหะ หรือบันาลน้ำ
แม้แ่ละบุละถือรอพลัอำนาเพาะธาุใธาุหนึ่เป็นหลั
แ่ใ่ว่าะไม่สามารถใ้พลัอำนาธาุอื่นไ้
้วยหลัารว่ามนุษย์ทุผู้น่อำเนิาธาุทั้ห้า
แนวิารฝึฝนั้น้นึให้ผู้เล่าเรียนมนราเวทฝืนีำัอร่าายเพื่อึพลัอำนาธาุนอเหนือาธาุหลัที่ถือรอออมาใ้
วามแ่าอพลัอำนาธาุที่ถือรอทำให้ผู้ใ้มนราสร้าสรร์เวทไ้แ่าัน
ันั้นารทสอบสำหรับารเรียนมนราั้นลาและั้นสูึเป็นารฝ่าฟัน่านั้นทสอบในพื้นที่ที่ำหนไว้
ล่าวันามรารศึษาในสำนัมนราเป็นเพียบันไั้นแรอผู้ใ้มนราเท่านั้น
อารุีเวียเป็นเมืออผู้ใ้เวทึ่ถูปิล้อม้วยำแพภูเาหินสูให่รอบอาาัรทุ้าน
ระนั้นอาาัรนี้ลับไม่ใ่เมือปิาย
ยัมีเส้นทาอุโม์ใ้ภูเาหินเื่อม่อับโลภายนอ
เพียแ่โลภายนอนั้นมีแ่ผืนทรายสุลูหูลูา
ะที่เพื้นินภายใ้ารปป้อุ้มรออภูเาสูระห่านลับเ็มไป้วยวามอุมสมบูร์อ้นไม้และพืพันธุ์นานานิ
มีทั้สารสัว์น้อยให่และธารน้ำที่ไม่เยแห้อ
้วยเหุนั้นผู้นส่วนให่ที่อาศัยอยู่ในเมือึไม่เยิทิ้ินแนนี้ไปแสวหาที่อยู่ในถิ่นอื่น
และ้วยวามสมบูร์พูนสุนี้
ทำให้วามทะเยอทะยานมุ่หวัอยา้าวหน้าอผู้ใ้เวทลล้วยเ่นัน
มีแ่ผู้นในนั้นปรอที่ยัเ็มเปี่ยม้วยวามทะยานอยาในารถือรออำนาเวทเหนือผู้อื่น
สำนัมนราึเหมือนเวทีให้เหล่าลูหลานในระูลนัเวทไ้แสวามสามารถ
อย่าไร็ี
แม้วามสามารถในารใ้มนราอเ้าายอัสศาะผิแผไปารานิุลอื่น
ระนั้นไม่มีใรล้าปริปา่อนอูแลนให้ระายพระรร
้วยทราบว่าทรเป็นที่โปรปรานอราาอ์ปัุบัน
เว้นไว้แ่อ์ราินีออารุีเวีย
่ำนั้น
เ้าายอัสศาทรมีนัหมายร่วมโ๊ะเสวยับรอบรัว
ับอ์ราาผู้เป็นพระบรมราบิานั้น
ทรรับพระระยาหาร่ำร่วมันอยู่บ่อยรั้หาอ์ราาไม่ิพระราิ
่าับพระมาราและพระอนุาร่วมอุทร
ที่ทระมีโอาสพบปะแทบนับรั้ไ้ในรอบหนึ่เือน
อ์ราินีผู้เป็นพระมาราอพระอ์เป็นหิสาวที่มาาระูลผู้ใ้เวท
นายัามผุผาหาหิใเปรียบ พระเศาสีำเาามยาวรพระโสี
สวมลอพระอ์ระโปรยาวรอม้อพระบาทสีน้ำเินเ้ม
ที่พระศอสวมรันาวลีล้อมบุษราัมเม็โ ทั้ธำมร์ ุลและหัถพันธ์ ่าประับ้วยบุษราัมเป็นหลั
ที่ประทับยืนอยู่้าน้าือพระอนุาอพระอ์ผู้ึ่ปัุบันอยู่ในั้นเรียนมนราั้นลา
เ้าายอัสศามาถึห้ออาหาร่อนเวลานัหมายและทันทีที่ทรเห็นพระมาราเส็ผ่านประูเ้ามา
ึรีบลุึ้นยืนรับเส็
“พระมารา สายัห์สวัสิ์อรับ” เ้าายพระอ์น้อยแย้มพระโอษ์อย่าีพระทัยทว่าเสียออ์ราินี่าแ็ระ้าและห่าเหิน
“เ้าายอัสศา รุาเรียเราว่าราินี
หรือเรียานเรา้วยนามเท่านั้น”
“อรับอ์ราินี” ทร้มพระเศียรพร้อมรัสอบรับเสียเบา
“เ็อะไรสอนไม่รู้ัำ” อ์ราินีรับสั่เ่นนั้น่อนสาวพระบาทไปยัที่ประทับ
“อประทานอภัยอรับ” เ้าายไ้แ่้มพระพัร์อยู่เ่นนั้นเพราะแม้ะโนเอ็เรื่อำเรียานมานับรั้ไม่ถ้วน
แ่ถึอย่าไรอ์ราินี็ือพระมาุรา ทริว่าบุรเ่นพระอ์วระมีสิทธิ์เอ่ยานเรีย
‘พระมารา’
เ่นเ้าายไนาผู้เป็นพระอนุา
นา้าหลวาเมเรียเห็นเ้าายพระอ์น้อยที่นล่อมเลี้ยเลี้ยูเศร้าึมล
ทั้ที่เมื่อบ่ายเพิ่ทรื่นเ้นเษมสำราับเนื้อหาในำรา
ึยับเท้าเ้าไปหาพลารุนพระนอพร้อมระิบบอให้ทรลับไปประทับยัพระเ้าอี้
ั่วอึใหลัานั้น
อ์ราาเินไ้เส็พระราำเนินมาถึ
ทั้ราินีและโอรสทั้สอ่าลุึ้นยืนถวายำนับ
เหล่า้าราบริพารที่อยู่ในห้อนั้น่า้มศีรษะยมือวาึ้นประทับบนอโยพร้อมเพรีย
ระทั่พระราาทรลอ์ลบนที่ประทับแล้ว อ์ราินีและพระราโอรสึทรประทับบนพระเ้าอี้
พระนาพันริาโบพระหัถ์ให้นา้าหลวถือุโน้ำั์หมัาผลไม้หวานหลานิเ้ามาถวาย
หาแ่พระนาทรว้าับมาถือไว้้วยอ์เอและเทเรื่อื่มลอเล็ ถวายให้พระสวามี
“ท่านพี่รู้ไหมเ้าะ วันนี้ไนาผ่านารทสอบปมอาาเแล้วนะเ้าะ
อีเพียสี่อาาเลูายอเรา็ะสัมฤทธิผลมนราั้นสู ถ้าเป็นเ่นนี้
ไนาะไ้เป็นอมเวทที่อายุน้อยที่สุในนรนี้อย่าแน่นอน”
“พ่อีใับเ้า้วย” ราาเินมีพระราำรัสับโอรส “แ่ระวัให้หนั
อาาเทสอบทั้สี่ล้วนอันรายนั อย่าไ้ประมาท”
“อรับพระบิา”
“แล้วเ้าเล่าเป็นเ่นไรบ้า
พ่อไ้ยินว่าเ้าไปหอำราั้แ่เ้า” อ์ราาทรหันไปรัสับโอรสอ์โปรเมื่อทรเห็นเ้าายอัสศานิ่เียบมิปริโอษ์เอ่ยำใ
“ลูไปหาำราเี่ยวับศิลาและวเวทอรับ” พระนัยนาเป็นประาย้วยวามั้พระทัยทว่าลับโนล่าวัาผู้ที่ทรเรียว่าพระมารา
“่าน่าอนาถ
เป็นถึเื้อพระวศ์แ่ไร้ึ่อำนาพลัเวท
ยันึิ้นรน้วยวิธีน่าสมเพให้ผู้นหัวเราะเยาะ”
“พันริา!!!” ราาเินทรส่เสียปราม
ทั้ยัวัพระเนรมริบไปยัายาที่ทรร่วมเรียเียหมอน
“หรือที่หม่อมันพูไม่ถูเพะ” พระนาล้าล่าวโ้เถียเพราะทรถือว่าศัิ์ศรีราินีอนรไม่ไ้่ำ้อยว่าอ์ษัริย์
“ถ้าศิลาและวเวทเป็นเพียอไร้่า
เหล่าอมเวทไม่ให้ารรับรอนมีารใ้านอย่าแพร่หลายหรอระมั”
“็แ่ศาสร์อพวที่ไม่สามารถใ้พลัเวทในายไ้”
“หึ เ่นนั้นเ้า้อไปพู่อหน้าปรา์ุลาาร
แ่เห็นทีไม่้อพิสูน์ในเมื่อเ้า็เยพ่ายแพ้่อเามาแล้ว”
“ท่านเิน!!!”
เ้าอพระนามแย้มพระโอษ์รับเสียวาอย่าไม่สะทสะท้าน
พระนาพันริาทรปรายพระเนรที่เ็มไป้วยวามเียันท์ไปทาพระราโอรสพระอ์โ
่อนประทับยืนทั้ที่แทบไม่ไ้รับพระระยาหารใ
“ไนา ลับ” พระนาทรเอ่ยสั่เ้าายพระอ์เล็เสียเ้ม
ผู้ที่้อรับพระราประส์ร้อโอรวระนั้นำ้อเียบเสียปิบัิามทันใเมื่อทรเห็นพระพัร์ุนโรธอพระมารา
ล้อยหลัผู้ร่วมโ๊ะทั้สอ
อ์ราาึไ้ทระยั้นะยอโอรสอ์โให้เสวยระยาหารมามายบนโ๊ะ
#####
- ออบุสำหรับทุาริาม
- #####
วามหมายำราาศัพท์
เสวย = ิน พระระยาหาร = อาหาร
สนับเพลา =
าเ บั้นพระเอว = เอว
เสื้อทร =
เสื้อ เสื้อทรลุม =
เสื้อลุม
รอพระบาท =
รอเท้า พระ์ = า (แ้)
พระร = มือ,
แน (ปลายแนา้อศอถึ้อมือ)
เส็ = ไป พระันี = นิ้วี้
พระโอษ์ =
ปา ทอพระเนร = มอ
พระรร = หู พระโสี = สะโพ
พระศอ = อ รันาวลี = สร้อยเพร
ธำมร์ =
แหวน ุล = ่าหู
หัถพันธ์ =
สร้อย้อมือ รับเส็ = ้อนรับ
แย้มพระโอษ์
= ยิ้ม พระมาุรา = แม่
พระนอ =
หลั ุโ = นโท
พระราำรัส =
พู
ความคิดเห็น