[Yuri] ..Inactive Sonata..บทเพลงของคนเฉื่อยชา

...Incative Sonata...

มีคนอยู่ประเภทหนึ่งที่ไม่สามารถทำความปารภนาของตัวเองให้เป็นจริงได้
คนที่ไม่รู้ความปารถนาของตัวเอง...

ฉันเคยเจอคนประเภทนั้น 
คนใกล้ตัวของฉันคนหนึ่ง...
คนที่เคยไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ใช้ชีวิตเฉื่อยชา
ราวกับคนเบื่อโลกไปวันๆ

...แต่ตอนนี้ 'เธอคนนั้น' โบยบินไปไกลแล้ว
ไกล...จนฉันไม่สามารถมองเห็นเธอได้
 

 

...Intro...

                ฤดูร้อนกำลังจะผ่านไปแล้ว และฤดูหนาวก็กำลังจะมาเยือน แสงจันทร์ยามค่ำบวกกับการที่พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้ายิ่งทำให้ใจคนเหงาๆคนหนึ่งอย่างฉันรู้สึกหดหู่ พอทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างก็พบเพียงท้องฟ้ามืดมิดกับแสงสีตระการตาของเมืองกรุง ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ...โลกมันหมุนของมันอยู่ทุกวัน กาลเวลาเปลี่ยนไปคนก็มีสิทธิ์เปลี่ยน ช่วงเวลาและความทรงจำที่ฉันแสนหวงแหนจนตอนนี้ก็ยังคงคิดถึงมันอยู่ แม้จะเอากลับมาไม่ได้แล้วแต่ยังคงระลึกถึงได้เสมอ...

 

                “เฮ้อ!” ถอนหายใจออกมาดังๆปลดเปลื้องความรู้สึกหนักอึ้งในใจออกไปก่อนจะหมุนตัวกลับไปในห้อง หยุดยืนอยู่หน้ากระจกและจัดการกับเนกไทที่พาดอยู่บนคอมานานให้มันเข้าที่กับเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา

 

                “ยังไม่เสร็จอีกหรอ เพื่อนคนอื่นมารอกันแล้วนะ” เสียงทุ้มแหบของเพื่อนชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างของเจ้าตัวจะก้าวเข้ามาในห้องในชุดสูทกึ่งทางการ ข้างนอกนั้นพอได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่เลาๆคงจะมีเพื่อนคนอื่นมารอกันแล้วอย่างที่มันว่า เพราะพวกเรากำลังจะไปงานเลี้ยงรุ่นสมัยมัธยมและแน่นอนว่าต้องมีแอลกอฮอล์ ฉันซึ่งไม่ใช่นักเที่ยวนักดื่มจึงโดนพวกมันขอติดรถตามระเบียบ
 

                “งั้นหรอ โอเครึยังอ่ะ” ฉันถามขึ้นก่อนจะหันกลับไปที่กระจก ภาพตรงหน้าคือร่างสูงบางของหญิงสาวผมยาววัย 27 ปีคนหนึ่ง ผมดำยาวถูกมัดรวบไว้ลวกๆเป็นหางม้า ผิวหน้าแต่งเพียงบางๆด้วยรองพื้น ดวงตากลมใสที่เคยมีแว่นกรอบดำปกปิดเจ้าตัวอยู่ในชุดสบายๆของเสื้อเชิ้ตแขนสั้นผูกเนกไทสีแดงเลือดหมูระกับกางเกงสแลกสีดำสวมเข็มขัดแดงกับรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีน้ำเงิน อืมๆ...ก็พอไปได้ละนะ

                “ดูดีแล้ว ไปกันเหอะ”

                ...ฉันรู้หรอกว่ามันพูดไปงั้น ถึงรู้แบบนั้นก็โดนมันลากออกมาจากคอนโดอยู่ดี - -*

                                บรรยากาศที่โรงเรียนเก่า มันก็ไม่มีอะไรมากเพียงแค่ทุกๆอย่างมันเปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้เท่านั้น ฉันทอดสายตามองป้ายโรงเรียนขนาดใหญ่ขณะเหยียบคันเร่งพาให้รถเคลื่อนตัวเข้าไปยังที่จอด ที่แห่งนี้เคยเป็นโรงเรียนสตรีชื่อดังมาก่อนจะเปิดเป็นสหะรับผู้ชายบ้างในจำนวนน้อยๆ ไม่ง่ายเลยที่จะสอบเข้าที่นี่ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นโรงเรียนอันดับหนึ่งของจังหวัด ยิ่งจะอยู่ในห้องอันดับต้นๆก็ยิ่งต้องดิ้นรนมาก นั่นก็เพื่อปูทางสู่อนาคตที่ดี

                “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิไอ้หมอ” เพื่อนชายไม่แท้ข้างกายหันมาตบบ่าฉันเบาๆ ทุกคนในรถเองก็ส่งสายตามาแปลกๆ...อันที่จริงไม่แปลกเท่าไร ในเมื่อพวกมันทุกคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันในที่แห่งนี้ด้วยกันทั้งหมด ก็แน่ล่ะเราเรียนห้องเดียวกันมาก...ใครอีกคนที่เป็นคู่กรณีนั่นก็เรียนห้องเดียวกับพวกเราเหมือนกัน

                “เออน่า เราไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นกันเลย” ฉันตอบกลับก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าที่จอดอย่างสวยงาม บรรดาเพื่อนสามสี่คนที่นั่งมาด้วยพากันก้าวลงจากรถช้าๆเอื่อยๆแม้เราจะมากันสายมากแล้วก็ตาม

                “สนามบอลยังแคบเหมือนเดิมเลยว่ะ”

                “ผู้หญิงเขาเตะบอลกันที่ไหนเล่า”

                “เฮ้ย! มึง! ตรงนั้นปกรณ์ป่าวว่ะที่เคยอยู่ห้อง B อ่ะ”

                “เออว่ะ หล่ออ่ะๆ เมื่อก่อนยังใส่แว่นเนิร์ดๆอยู่เลย”

                “ไปนั่งที่เหอะกูหิว” ฉันได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับ ‘สาบานว่านี่ผู้หญิงคุยกัน...ผู้หญิงจากโรงเรียนสตรีที่ดีที่สุดของจังหวัดด้วย!!’ คิดอย่างปลงๆไปพลางก็เดิมตามพวกมันไปนั่งไปพลาง ไม่ได้เจอกันนานพวกมันก็ยังเหมือนเดิม เสียงดัง ปากเสีย เหมือนๆเดิม

                “โอ๊ะ! นั่นเด็กใหม่ห้อง A นี่นา!!!” พวกเขาหมายถึง ฉัน...จนถึงตอนนี้ เราจะจบมาก็หลายปีฉันไม่ได้เป็นแค่เด็กใหม่ย้ายกลางเทอมเหมือนเมื่อตอนนั้นแล้วแต่ก็ยังมีแต่คนเอาไปเรียกแบบนั้นดูจะติดปากยิ่งกว่าชื่อฉันอีก

                “สแตมป์?” ฉันพึมพำก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ได้เจออีกคน...สแตมป์ คือเพื่อนคนแรกของฉันที่ได้พบที่โรงเรียนแห่งนี้ หล่อนเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ที่เรียนรุ่นเดียวกับฉัน เป็นคนที่เปรียบเหมือนพี่สาวของฉันเลยล่ะเพราะพอมีเรื่องอะไรฉันก็เอาไปปรึกษาเธอแทบทุกเรื่อง

                “ได้ยินว่าจบไปเป็นหมอนี่ เร็วจังเลยนะ” สแตมป์ยิ้มอย่างภูมิใจ ฉันยิ้มตามเช่นกัน

                “ตอนนี้ผันตัวไปเป็นจิตแพทย์แล้วล่ะ ทำงานสบายกว่าเยอะ หมอเหมือนกัน” ฉันตอบกลับ อันที่จริงจะเรียกว่าผันตัวก็ไม่ถูกเพราะมันคืออาชีพแรกเริ่มที่ฉันอยากจะเป็นก่อนจะบอกใครต่อใครว่าอยากเป็นหมอเสียอีก

                “ ‘ออม’ ต้องภูมิใจแน่ๆ” ชื่อของบุคคลที่สามทำให้รอยยิ้มของฉันสะดุดกึกก่อนจะหันไปมองหน้าแสตมป์ที่ยืนส่งยิ้มกลับมาให้อย่างจงใจ...จงใจที่จะเอ่ยชื่อใครคนหนึ่งออกมาให้รู้สึกใจเต้น ฉันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะขยับยิ้มน้อยๆ

                “ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็อยาก...ให้มาชื่นชมความสำเร็จของเราด้วยตัวเอง” ฉันพึมพำ ภาพความทรงจำในวันเก่าๆฉายชัดในสมอง...จนตอนนี้ก็ยังคงคิดถึงอยู่ เรื่องราวอันแสนยาวนานของพวกเราที่เดินไปด้วยกันจนถึงสุดทาง ก็ได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่งเรื่องราวของเราสองคนจะถูกขีดเขียนต่อไป สักวัน...เรื่องราวของพวกเราจะไม่รู้จบ

====================

ประเดิม Intro กันเลยนะครับ ยังไงก็ฝากด้วยนะครับถึงแม้มันจะเป็นแนว yuri ก็ตาม
ผมเห็นมีเพื่อนหญิงสองคนในห้องเคมีและบุคลิกเข้ากันมาก แต่บอกไว้ก่อนนะครับเหตุการณ์ในเรื่องนี้
เป็นเพี่ยงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น ไม่มีมูลความจริงนอกจากบุคลิกของตัวละครครับ