Part:1เปิดเทอมวันแรก

มันคงจะเป็นเช้าที่สดใสเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ ถ้าวันนี้ฉันไม่ดันตื่นสาย!!! ไม่นะ นี่เราจะสายตั้งแต่เปิดเทอมวันแรกแบบนี้ไม่ได้นะ       สาวน้อยที่เด้งลุกขึ้นจากที่นอนหลังจากเสียงนาฬิกาปลุกครั้งที่3ดังขึ้น "ตริ๊งงงง ตริ๊งงงง ตริ๊งงงง" ตึก...เสียงนาฬิกาปลุกถูกปิดไปด้วยความรีบร้อนใจขอสาวน้อยร่างบาง หญิงสาวแต่งตัวอย่างทุลักทุเล และวิ่งลงบันได้อย่างรีบๆจนลืมระวังต้องไปนั่งก้นจุ้มปุ๊ก อยู่ตรงบันได "วันนี้มันเป็นวันอะไรกันเนี่ย โอ้ยยย >_<" หลังจากที่ฉันนั่งไว้อาลัยให้กับความซุ่มซ่ามของตัวเองร่วม2นาที แต่เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ช่วยดึงสติฉันมาได้ "ฮัลโล ยัยโก๊ะ อยู่ไหนเนี่ย ทำไมยังไม่ถึงอีก" เสียงจากปลายสายที่ตะคอกราวกับฉันไปฆ่าใครยังไงยังงั้น-_- "อยู่บ้าน กำลังรีบออกไป พอดีเกิดเหตุนิดหน่อย" "อะไรนะ!!! สายป่านนี้แล้วยังอยู่บ้าน แบบนี้จะมาทันมั้ย ห้ะ!!!" "แล้วนายจะเสียงดังเพื่อ-_-!?" "เออๆ รีบมาละกัน เช้านี้เค้าเช็คชื่อด้วย" "อือ" แล้วฉันก็จบการสนทนาไปแบบดื้อๆก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อตั้งหลัก และวิ่งขึ้นรถที่พ่อจอดรอไว้นานแล้ว     และในที่สุด......ฉันก็ถึงโรงเรียนสักทีเกือบสายแบบเฉียดฉิวมาก แปลกที่วันนี้รถไม่ติดเหมือนวันอื่นๆ แต่ก็ดีแล้วหล่ะ ไม่งั้นฉันคงสายแน่ๆ "ยัยโก๊ะ ทางนี้ เร็วๆเข้า" เสียงเมื่อตอนเช้า ฉันละเบื่อเสียงนายนี่จริงๆ แล้วไหนจะชื่อที่มันตั้งให้ฉันอีก ฉันหันหลังกลับไปหาต้นเสียงก็ได้พบกับเขา 'เทเบิ้ล' เขาเป็นเพื่อนฉันเอง เราเป็นเพื่อนกันมา14ปี ก็ตั้งแต่อนุบาลนั่นแหละ แม่ของพวกเราสองคนเป็นเพื่อนรักกันมากกกกก(ก.ล้านตัว) แล้วบ้านก็ยังมาอยู่ใกล้ๆกันอีก ปกติเทเบิ้ลจะเป็นคนมารับฉันไปโรงเรียน แต่เปิดเทอมวันแรกของทุกปี เทเบิ้ลจะมาก่อนเพราะต้องมาจองโต๊ะให้ฉันกับมัน ฉันไม่ค่อยจะมีเพื่อนผู้หญิงสักเท่าไหร่หรอกเพราะส่วนใหญ่ก็จะอยู่แต่กับเทเบิ้ลนั่นแหละ ฉันค่อยๆเดินตรงไปหาเทเบิ้ลที่โบกมือรออยู่ตรงหน้า "แกเสียงดังอีกแล้วนะ เทเบิ้ล-_-" "ก็ฉันกลัวเธอไม่ได้ยินนี่" "แล้วต่อไปก็เรียกชื่อฉันดีๆได้ม้ะ ฉันอายเขา" "ฮ่าๆ โอเคๆ สวัสดีครับคุณหนูแพนโดร่าคนสวย" ถูกแล้วล่ะะ ฉันชื่อแพนโดร่าหรือ จะเรียกแพนเฉยๆก็ได้ ส่วนยัยโก๊ะที่ตาเทเบิ้ลชอบเรียกก็เป็นเพราะว่าฉันชอบทำอะไรโก๊ะอยู่บ่อยๆ ฉายานี้เลยตกเป็นของชั้นอย่างไม่เต็มใจ-,- "เอออ เรียกแบบนี้แหละ" "แล้วนี่ทำไมวันนี้ถึงมาสายห้ะ" "ตื่นสายแล้วก็เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยอ่ะ" "อุบัติเหตุ? อุบัติเหตุไร" "ฉันรีบก็เลยตกบันได" "ห้ะะ ตกบันได!!! บันไดเธอไม่เป็นไรใช่ป้ะ" "อิตาบ้านี่ เรียนแบบอวัยวะครบ32ดีๆไม่ชอบใช่มั้ย>0<" ระหว่างที่ฉันกำลัง โวยวายอยู่กับตาเทเบิ้ลก็เหมือนจะมีร่างของใครบางคนมาประทะกับร่างฉันอย่างจัง จนเสียหลักล้มไปทั่งคู่ "โอ้ยยยยย" "ขอโทษนะ แต่ฉันรีบ" "เห้ย อะไรเนี่ย ชนแล้วหนีนี่" ฉันโวยวายกับความเสียมารยาทของผู้ชายที่รับวิ่งไปตรงหน้า "เอาหน่าาา เขาขอโทษแล้ว ฉันว่าเราไปเข้าแถวเหอะ" ฉันจำใจต้องลุกไปเข้าแถวแต่โดยดี ทั้งๆที่ภายในใจมันSaveหน้าผู้ชายคนนั้นไว้แล้ว    เข้าแถวเสร็จสักที วันนี้ฉันจะต้องเจ็บตัวอีกกี่รอบเนี่ย นึกเรื่องเมื่อเช้าแล้วยังโมโหไม่หาย "เป็นไร หน้าเหมือนเจ้าอเลนเลย" "นี่นแกว่าฉันเป็นหมาหรอไอเบิ้ล" "เบิ้ลแม่เธอสิ" ไอนี่ พอสนิทเดี๋ยวนี้เล่นแม่ แต่จะไม่ให้โมโหได้ไงก็มันว่าฉันเป็นหมา ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ เพราะอเลนก็คือหมาคอร์กี้เพศผู้ ขนสีทองแสนน่ารัก ลูกสุดที่รักของไอเทเบิ้ลมัน "อาจารย์มาละยัยบ้า"      ...เลิกเรียน... "เลิกเรียนแล้วโว้ยยย" "เทเบิ้ล เสียงดังหาอะไร" "หาหมาแถวนี้" "นายว่าฉันเป็นหมาอีกแล้วนะ-,-" "เอ้าหรอ ฉันว่าเธอหรอ ฉันยังไม่ได้พูดชื่อเลย" "อยากตายมั้ย ห้ะ!!!" "ฮ่าๆๆ ยังครับๆๆๆ เอ้อแล้วนี่กลับยังไง" "กลับกับหมา!" "อ๋อ ฉันไม่ใช่หมางั้นไปละนะ ส่วนเธอก็รอหมาไปเนอะ" ฉันไม่ตอบแต่ก็ส่งสายตาอำมหิตไปให้จนมันรู้ตัว "แต่หมามันขับรถไม่ได้นี่เนอะ งั้นเดี๋ยวไปส่งน้าาา" หลังจากขึ้นรถฉันก็หลับไปเพราะความเหนื่อยล้า คือรถเทเบิ้ลเป็นรถยนต์หน่ะ ฉันเลยหลับได้สบายเลย ระยะทางจากโรงเรียนไปบ้านก็ไกลพอสมควร เอี๊ยด~~~ เสียงเบรกรถตานี่ช่างมหัศจรรย์ใจจริงๆ ทำให้คนที่หลับลึกตื่นได้ "ถึงบ้านแล้วงั้นฉันไปก่อนนะ แล้วก็อย่าลืมทำการบ้านของอ.กมลด้วยล่ะ" "อื้ม^^" ฉันลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไปด้วยความอ่อนเพลีย แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นพ่อกับแม่มีแขกที่นั่งหันหลังให้ฉัน ฉันยืนมองอยู่พักนึงรู้สึกคุ้นหลังแบบนี้อย่างบอกไม่ถูก แต่แล้วก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ฉันก้ต้องชะงักอีกครั้ง "แพน ลงมาหาแม่หน่อยสิลูก" อาห์ เลียงแม่ฉันเอง ทำให้ฉันต้องเดินลงบันไดไปอย่างเพลียๆ ฉันหยุดอยู่ตรงหลังขิงแขกคนนั้น ทำให้ฉันได้เห็นหลังเขาอย่างชัดๆ "เหมือน เหมือนมากจริงๆ"ฉันได้แต่พึมพำอยู่เบาๆ "เหมือนอะไรนะลูก" "อะ..อ๋อเปล่าค่ะ" "มานั่งข้างแม่สิลูก วันนี้มีแขกมา" แม่บอกพลางผายมือไปที่คุณลุงคนนึง ที่ค่อนข้างมีอายุแล้ว ราวๆ50กว่าๆ "นี่ลุงไมเคิลจ้ะ เป็นเพื่อนพ่อเขาจะย้ายมาอยู่ข้างบ้านเรา" "สวัสดีค่ะ คุณลุงไมเคิล"ฉันยกมือไหว้พร้อมส่งยิ้มหวานระดับ10+++ให้ลุงไมเคิล แม่ฉันก็แนะนำต่อไป "ส่วนนี่ก็ เพนเดอร์ ลูกจองลุงไมเคิลจ้ะ" ฉันหันไปมองตามเสียงแม่ นี่มัน!!! "เห้ยยย" "เป็นอะไรแพน" "นายที่วันนี้วิ่งมาชนฉันนี่" "เธอนี่เอง ก็ฉันขอโทษแล้วไง" "แต่ฉันไม่รับ ขอโทษแล้วรรบวิ่งไปเนี้ยนะ คนอะไรไม่มีมารยาทแทนที่จะช่วย" "ก็แล้วแต่เธอนะ แต่ฉันถือว่าฉันขอโทษแล้ว" "โอ้ยยย นี่นาย!!!" ระหว่างที่เราสองคนทะเลาะกัน ผู้ใหญ่ก็มาช่วยกันห้ามส่วนนายเพนกวินอะไรนั่นก็ได้อัญเชิญกลับไปเป็นที่เรียบร้อย เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นฉันก็รีบขอตัวแม่ไปอาบน้ำนอนเพราะไม่ต้องการจะให้แม่ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ "นายนั่นทำให้ฉันนั่งไม่ติดเลยนะเนี่ย" ฉันได้แต่นั่งคิดวนไปวนมา แล้วก็เข้าไปอาบน้ำ ก่อนที่จะออกมาทำการบ้านกว่าจะได้นอนก็ 4ทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว "หื้อออ เสร็จสักที ไปนอนดีกว่า" ฉันปิดไฟตรงโต๊ะทำการบ้านแล้วกระโดดขึ้นเตียงหลังจากหาวไปซะฟอดใหญ่ ฉันนั่งคิดเรื่องตาเพนกวินนั่นอยู่พักหนึ่งแล้วก้เผลอหลับไป......