คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #155 : รอดตายอย่างฉิวเฉียด
อ่าน่อลุ่มเฟส พิมพ์ นิยายราันหมื่นระบี่ เอเลย
ประูมิิใล้ะเสร็แล้ว
ระูลเสวียมอไปที่ลุ่มอเินป้าอย่าโรธแ้น พวเาไม่อยาให้พวมันหนีไปไ้เลย เพราะมันไ้่าพี่น้ออพวเาไปหลายน หาพวมันรอไปไ้ พวมันะ้อลับมาสร้าวามเือร้อนให้ับพวเาอีไม่รู้บอย่าแน่นอน
เินป้าและพี่น้อมอไปยัเสวียาน้วยสายาเหยียหยาม
เสวียานยิ้มอย่าน่าสยสยอ านั้นนา็เอ่ย้วยน้ำเสียอำมหิ “พวเ้าิริๆ อย่านั้นรึ ว่า้าะปล่อยให้พวเ้ารอลับไปไ้” เสวียานปล่อยิสัหารออมาอย่ารุนแร
เินป้าและพี่น้อรู้สึเป็นัวลอย่ามา เสวียานะทำอะไรันแน่ ทำไมนาถึไ้พูออมาแบบนั้น
านั้นพวเา็สัมผัสไ้ถึอะไรบาอย่าที่อยู่เหนือหัวอพวเา พวเาเยหน้าึ้นไปมอ้าบน านั้นวาอพวเา็เบิว้ามีประายวามหวาลัวออมาาวาอพวเา
เวลานี้มีแสสีแระยิบระยับำนวนมา มัน็ือระบี่ราสีห์ำรามำแลอยู่เหนือหัวอพวเาประมา 1000 เล่ม
เสวียานหัวเราะอย่าน่าสยสยอ และนาเอ่ย้วยน้ำเสียอำมหิ “้ารอให้พวเ้ามาอยู่รวมัน และ้าะสัหารพวเ้าในราเียว พวเ้ามัน่าโ่เ่าริๆ เลย” นารอให้เินป้าและพี่น้อมาอยู่รวมันและสัหารในราเียว ถ้าเิพวมันแยันหนีนาะไม่สามารถสัหารพวมันไ้ทั้หม และมันะนำปัหามาให้นาในภายหลัอย่าแน่นอน และาร่าพวมันทั้หมะ่วยลภาระให้ับหลีฟา้วย เพราะในอนาพวมันะ้อมาเป็นศัรูอหลีฟาอย่าแน่นอน เวลานี้ระูลเินและหลีฟาไม่สามารถอยู่ร่วมโลันไ้อี่อไป
ใบหน้าอทุนลายเป็นบิเบี้ยวและหวาลัวทันที พวเาสามารถสัมผัสไ้ถึพลัอำนาอระบี่ราสีห์ำแลที่อยู่เหนือหัวอพวเาไ้
เินป้ารีบเอ่ย “เสวียาน เ้าะ่าพว้าไม่ไ้นะ ไม่เ่นนั้นเียนอพวเราะลมาัารับระูลเสวียให้สิ้นาอย่าแน่นอน ถ้าเ้ายอมปล่อย้าไป ้าะถือว่าเรื่อนี้ไม่เยเิึ้น และ้าะไม่มาอแยับพวเ้าอี” เาใ้เียนอระูลเินมา่มู่เสวียาน และเายื่นอเสนอว่าะลืมเรื่อนี้ไปะและไม่มาอแยับระูลเสวียอี นี่เป็นผลีับระูลเสวียและเสวียาน้วย หาระูลเินิะำัระูลเสวีย มันเป็นเรื่อ่ายอย่ามา เพราะระูลเสวียในเวลานี้พวเาอ่อนแออย่ามา พวเาไม่สามารถ่อ้านระูลเินไ้
ในโลนี้มี้อลที่ว่าเียนะไม่ยุ่เรื่อภายในโล แ่นั่นสำหรับระูลหรือสำนัที่มีเียนเท่านั้น แ่ถ้าระูลหรือสำนัที่ไม่มีเียน เียน็ไม่ำเป็น้อสนใ้อลนี้
เสวียานหัวเราะ และเอ่ย้วยน้ำเสียมั่นใ “ให้พวมันลมา รับรอไ้ว่า ้าะส่พวมันไปอยู่ับพวเ้าอย่าแน่นอน” ่อนที่นาะาย นาไ้ไปถึระับเทพสรามแล้ว นาไม่เยเรลัวพวเียนระอๆ พวนี้หรอ และอีอย่าเินป้าไม่ยอมทำามที่เาพูอย่าแน่นอน มีนรู้ว่านาลับมาแล้วยิ่น้อยยิ่ี
ประูมิิ 95 ใน 100 ส่วน
เินป้าุเ่าลและรีบเอ่ย “ท่านเสวียานไ้โปรไว้ีวิ้า้วย ้าสาบาน้วยิวิาอ้า ้าะไม่มายุ่ับพวท่านอี่อไปแล้ว หา้าผิำสาบานิวิาอ้าะแสลายทันที” เารีบเอ่ยอร้อทันที เาไม่สนใศัิ์ศรี เาใ้ำสาบานที่รุนแรที่สุือหาเาผิำสาบานิวิาอเาะแสลายและเา้อายทันที และเาะหลุพ้นาวััรารเิใหม่้วย
เสวียานเอ่ย้วยน้ำเสียโรธแ้น “สิ่ที่เ้าทำับระูลเสวียอ้านั้นไม่สามารถให้อภัยไ้ โทษอเ้าือาย และ้าะเผาิวิาอเ้า ไม่ให้เ้าไ้ผุไ้เิอี่อไป” เสวียานี้ระบี่ไป้านหน้า “าย!!!!” านั้นระบี่ราสีห์ำแล นับพัน็ร่วลมาาท้อฟ้า “โฮ โฮ” เสียระบี่ำราม
เินป้ารีบเอ่ย “ประูมิิใล้ะเสร็แล้วพวเ้าใ้ทุอย่าที่พวเ้ามี เสริมพลัให้ับม่านพลัป้อันะ” พี่น้ออเินป้า หยิบเม็ยาบัวปีศาึ้นมาใส่ปาทันที เม็ยาบัวปีศาเป็นยา้อห้าม ที่่วยเพิ่มพลัให้ับผู้ฝึนเป็นระยะเวลาหนึ่ แ่มันะทำให้ิวิาอพวเาเสียหายและแปเปื้อนพลัปีศา อันะส่ผลให้ารฝึฝนอพวเาหยุะั และทำให้ระับารบ่มเพาะอพวเาลลอย่าน้อย 1 ระับ นว่าพวเาะำัพลัปีศาออไปไ้ ึ่พวเา้อใ้เวลาหลายสิบปีว่าะำัพลัปีศาออไปไ้ นี่ย่อมทำให้พวเาเสียเวลาไปโยเปล่าประโยน์อีหลายสิบปี หาพวเาใ้มันอย่า่อเนื่อะทำให้ธาุไฟแ่าน แล้วพวเาะลายเป็นปีศาระหายเลือไล่่าผู้น พวเาอยู่ในระับัสวรร์ั้นสูสุแล้ว อุาบาไม่สามารถ่วยเพิ่มพลัให้พวเาไ้อี่อไป อุาบา่วยเพิ่มพลัไ้สูสุแ่ระับัสวรร์ั้น 8
เวลานี้มีหมอสีำปลุมร่าายอพวเา วาอพวเาำสนิท ูน่าลัวอย่ามา พลัอพวเาเพิ่มสูึ้นนไปถึระับอวารเทพั้น 1 เลยทีเียว แ่เนื่อาเาบาเ็บเาึเลือที่ะเสริมพลัให้ับม่านพลัป้อันแทนที่ะไป่อสู้ับเสวียาน
เวลานี้ม่านพลัป้อันอพวเาเปลี่ยนเป็นสีำสนิทและมีหมอสีำปลุมม่านพลันี้เอาไว้
“ู้มมมม ู้มม ู้มมม” เิเสียระเบิัสนั่น ระบี่ำแลนับร้อยลมาปะทะับม่านพลั ระบี่ำแลระเบิลายเป็นเปลวเพลิเผาผลาม่านพลัอย่ารวเร็ว ผ่านไป 1 ลมหายใ ้านบนอม่านพลั็ถูเปลวเพลิเผาผลานลายเป็นรูนาให่ านั้นระบี่ำแลที่เหลืออี นับร้อยเล่ม็ลมาใส่พวเาทันที
“ึ ึ ู้มมม ู้มม ม่ายยยย อ้าาาาาา” ระบี่ำแลลมาปะทะับายาอพวเา ระเบิลายเป็นเปลวเพลิปลุมพวเา พวเาไม่สามารถมอเห็นเพื่อนๆ อพวเาไ้ สำหรับนที่แ็แร่ พวเาสามารถทนระบี่ไ้ 5-10 เล่ม เมื่อระบี่ปะทะับร่าายอพวเา มันระเบิใส่พวเาลายเป็นเปลวเพลิเผาผลาายาอพวเาอย่ารวเร็ว ผ่านไปไม่นานายาอพวเา็ถูเปลวเพลิเผาผลานหม หลัาไม่มีายาอยป้อันร่าายอพวเาแล้ว ระบี่ำแล็พุ่มาปัที่ร่าายอพวเานพรุนไปหม และมันเลาะผ่านร่าายอพวเานไม่เหลือแม้แ่เถ้าถ่าน สำหรับพวที่อ่อนแอ ระบี่แททะลุายาอพวเาอย่า่ายาย านั้นเปลวเพลิาระบี่็เผาผลาร่าายอพวเาอย่ารวเร็วนไม่เหลือแม้แ่เถ้าถ่าน
ผ่านไป 10 ลมหายใเปลวเพลิ็ับล เหลือแ่ เินป้าและพี่น้อ พวเาแ็แร่พอที่ะทนทานระบี่ำแลไ้ ทุนายันหม เินป้าและพี่น้ออพวเา อยู่ในสภาพร่อแร่ สภาพอพวเาอนาถอย่ามา เส้นผมอพวเาถูเผานหม ุเราะอพวเาแเป็นรูนาให่ และผิวหนับริเวนั้นไหม้เรียมเป็นสีำ โีทีุ่เราะอเาอยู่ในระับัสวรร์ั้นสูสุและมันทำมาาแร่ระับ 4 ไม่เ่นนั้นพวเาายไปแล้ว เพราะายาอพวเาทนไ้แ่ 7 ลมหายใ ายาอพวเา็พัทลายล ระบี่ำแลที่เหลืออีำนวนมาึปะทะเ้าับุเราะอพวเา และมันระเบิใสุ่เราะอพวเา ทำใหุ้เราะเป็นรูนาให่ และวามร้อนไ้หลอมละลายุเราะ นทำให้มันเื่อมิับเนื้ออพวเา
เินป้าและพี่น้อแทบะยืนไม่อยู่ พวเาหายใันอย่ายาลำบา พวเามอไปรอบัวอพวเาไม่เหลือใรอีแล้ว เหลือแ่พวเา 3 นที่รอีวิมาไ้
พี่น้ออเินป้าไม่ไ้มีหมอสีำปลุมอี่อไป เพราะหมอสีำถูเปลวเพลิอเสวียานำระล้านหมสิ้น ผลอเม็ยาบัวปีศาหายไป พลัอพวเาลมาเหลือแ่ระับัสวรร์ั้น 8
เวลานี้ประูมิิสร้าเสร็แล้ว
ประพันธ์โย L
ความคิดเห็น