ตอนที่ 23 : รอยต่อจากอดีต ตอนที่3 พันธะสัญญานิรันดร์
ตอนที่3 พันธะสัญญานิรันดร์
“คุฟุฟุ สบายดีหรือเปล่าครับ คุณเบียคุรัน”
มุคุโร่ว่าพลางใช้สองมือบังคับให้คนบนเตียงหันมามองหน้าตน ไม่มีคำตอบใดๆจากคนบนเตียงนอกจากแววตาเหม่อลอย เสียงโซ่เหล็กที่เท้าขยับแกรกกรากตามจังหวะขยับตัว
“ถึงเวลาอาหารแล้วครับ...”
มือเรียวดึงร่างกายที่เลอะเทอะเปรอะเปื้อนทั้งตัวเข้ามาใกล้ ก่นจะแหวกสาบเสื้อบริเวณไหล่เผยให้เห็นพลาสเตอร์ขนาดใหญ่ มุคุโร่กระชากพลาสเตอร์ออกอย่างแรงโดยไม่สนว่าร่างตรงหน้าจะสะดุ้งด้วยความเจ็บเพียงไร เมื่อพลาสเตอร์หลุดออกเผยให้เห็นรอยแผลเรียงตัวเป็นรูปแนวฟัน มีเลือดซึมออกจากปากแผลที่ปิดไม่สนิทเพราะแรงกระชากพลาสเตอร์
“เวลาอาหาร...ของผมนะครับ”
สิ้นคำบุรุษตาสองสีโน้มหน้าลงลิ้มรสของเหลวสีชาดจากปากแผลชายผมขาว
จนกระทั่งมุคุโร่ถอนริมฝีปากออกและปิดพลาสเตอร์แผ่นใหม่ลงไปแทน ร่างอ่อนปวกเปียกของเบียคุรันพลันเซมาซบแผ่นอกกว้าง
...มันคือชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนีคือพันธะสัญญาที่ไม่อาจต่อต้าน...
มุคุโร่แลบลิ้นเลียเลือดที่ติดริมฝีปาก นึกย้อนไปถึงสาเหตุที่เขาต้องกลายเป็นเช่นนี้...
ระหว่างที่มิลฟีโอเล่และวองโกเล่กำลังเปิดศึก มุคุโร่ถูกเบียคุรันจับตัวไป และถูกบังคับให้ทำพันธะสัญญาเลือด กล่าวคือเลือดของเบียคุรันจะกลายเป็นปัจจัยที่5ในชีวิตมุคุโร่
ความอยากที่รุนแรงยิ่งกว่าความอยากอาหารคือเลือดของเบียคุรัน มีแค่เลือดของเบียคุรันเท่านั้นที่หวานหอมไร้ซึ่งกลิ่นคาวหรือรสขมฝาด รสชาติหวานล้ำที่ไม่อาจขาดได้
เรื่องที่มุคุโร่ถูกบังคับให้ทำพันธะสัญญาไม่มีใครรู้ มิฉะนั้นเหล่าผู้พิทักษ์ของวองโกเล่คงไม่ไล่ต้อนเบียคุรันถึงปลายหน้าผา ราวจะบังคับทางอ้อมให้คนหยิ่งยโสอย่างเบียคุรันเลือกจะโดดหน้าผาไปหรอก เพราะคนทำพันธะสัญญาตกหน้าผาไปแล้ว ในระหว่างที่มุคุโร่สำรวจทุกตารางนิ้วของฐานที่ตั้งมิลฟีโอเล่แต่ก็ไม่พบทางแก้ ทางเดียวที่เหลืออยู่คือตามหาเบียคุรันที่ตีนเขาเผื่อเขาจะเก็บทางคลายพันธะสัญญาไว้กับตัว
สิ่งเดียวที่มุคุโร่พบคือร่างอ่อนระโหยจวนเจียนจะสิ้นลมของเบียคุรัน ดังนั้นมุคุโร่จึงต้องพาเบียคุรันมากบดานที่นี่และทำการรักษาให้ จนกระทั่งตัวการกุมชีวิตเขาได้สติ เพลิงโทสะลุกโชนจนแทบคุมไม่อยู่ด้วยหวังจะเค้นเอาคำตอบของการคลายพันธะสัญญา
“ได้สติเสียทีนะครับ คุณเบียคุรัน”
คนตรงหน้ากระพริบตาช้าๆ โยกหัวไปมาอย่างน่ารำคาญ
“บอกทางคลายพันธะที่คุณทำไว้กับผมมาเดี๋ยวนี้นะครับ”
แขนเรียววาดสามง่ามประชิดลำคอ แต่คนตรงหน้าก็ยังโยกหัวไปมาอยู่อย่างนั้น มุคุโร่ออกแรงกดสามง่ามเล็กน้อยเรียกเลือดจากคอของเบียคุรันเป็นเชิงข่มขู่
“ผมไม่มีความอดทนนะครับ บอกทางคลายพันธะมา ไม่อย่างนั้นผมจะทรมานคุณทั้งเป็น”
มุคุโร่ออกแรงกดสามง่ามบนคอเบียคุรันอีกเล็กน้อย แม้เลือดจะไหลย้อมผ้าพันแผลสีขาวจนชุ่มแต่คนตรงหน้ากลับไม่มีปฏิกิริยาแม้แต่น้อย นั่นทำให้ความอดทนของมุคุโร่ขาดสะบั้น
“พูดมาสิ บอกมา ผมจะไม่ทนอยู่ใต้พันธะบ้าๆของคุณอีกแล้ว บอกมา เบียคุรัน!!!”
“...มุ...คุโร่...”
ชายตาสองสีชะงักไปเล็กน้อย เมื่อคำแรกที่คนตรงหน้าเอื้อนเอ่ยคือชื่อของตัวเขาเอง
“มุคุโร่...มุคุโร่คุง...โรคุโด มุคุโร่...”
“ผมรู้จักชื่อตัวเอง ไม่ต้องให้คุณมาเรียกซ้ำๆหรอก”
“มุคุโร่...มุคุโร่...มุคุโร่...”
เบียคุรันยังคงพูดออกมาคำเดียวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่ามุคุโร่จะตะโกนใส่หรือทรมานเพียงไรก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆทั้งสิ้น ราวกับว่า...
“นี่คุณ...เสียสติ...ไปแล้วหรือ...”
ความเป็นจริงยืนยันคำตอบได้ดีที่สุด
อาจเพราะแรงกระแทกตอนตกหน้าผากหรืออะไรก็ช่าง แต่ความจริงที่ว่าเบียคุรันเสียสติไปแล้วมาพร้อมความจริงที่ว่ามุคุโร่จะไม่มีวันรู้หนทางคลายพันธะสัญญาเลือดตลอดกาล
ที่ทำได้คือเลี้ยงดูเบียคุรันไม่ให้ตายเพื่อที่มุคุโร่จะได้ไม่ต้องทนทรมานยามขาดเลือด ชีวิตของมุคุโร่ยังคงผูกอยู่กับเบียคุรันเหมือนเดิม
มุคุโร่ใช้ชีวิตในลักษณะนี้มาหลายเดือน จนกระทั่งคืนหนึ่งมุคุโร่มาที่บ้านร้างเพื่อจะดื่มเลือดของเบียคุรันเหมือนทุกที แต่กลับมีแขกไม่ได้รับเชิญมานั่งอยู่ข้างในด้วยท่าทางจองหองพองขนราวกับแมวป่า ชื่อของแมวตัวนั้น...
...คือฮิบาริ เคียวยะ...
“หึ ไม่คิดเลย ว่านายจะเลี้ยงเจ้านี่ไว้ในที่แบบนี้”
ฮิบาริเอ่ยเสียงเย็น เขาสังเกตเห็นท่าทางแปลกๆของเจ้าพืชไร่นี่มานานแล้วจึงได้แอบสะกดรอยตามจนพบที่นี่ แต่ไม่คิดเลยว่ามุคุโร่จะแอบเลี้ยงเบียคุรันไว้
“เฮ้อ ค่ากลอนประตูมันแพงนะครับ”
มุคุโร่ถอนใจยาว กลอนประตูหลังทั้ง5อันกลายเป็นซากไปเพราะทอนฟาของคนอารมณ์ร้อน ถ้ารู้แน่แล้วว่าผมจะมาที่นี่ทำไมถึงรอให้ผมมาเปิดประตูให้ไม่ได้นะครับ
“ไม่ต้องเสแสร้ง แกคิดอะไรของแกถึงได้ช่วยเจ้านั่นไว้”
ฮิบาริว่าพลางจ่อทอนฟาสีเงินที่คอมุคุโร่
“เพราะผมขาดเขาไม่ได้...”
ถ้อยคำอัปยศหลุดจากปากมุคุโร่ แม้เมื่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้วฮิบาริจะไม่ยอมทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องบ้านร้างและคนที่อยู่ข้างใน แต่มุคุโร่ก็ต้องทนฟังคำประชดเหน็บแหนมจากคนที่รู้ความลับอยู่เนืองนิจ
“...คุโร่...มุคุโร่...มุคุโร่...”
เสียงเรียกชื่อทำให้เจ้าของชื่อได้สติ ชายตาสองสีขมวดคิ้วจ้องคนที่ข้างๆ ตั้งแต่รู้สึกตัวเบียคุรันก็เอาแต่พร่ำพูดชื่อเขาไม่ได้ขาด น่าโมโหเป็นที่สุด มุคุโร่เดาะลิ้นอย่างหงุดหงิดฉวยผ้าคลุมตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปบ้านร้างบ้าๆหลังนี้
ทันใดนั้นเอง มือที่เต็มไปด้วยรอยแผลคว้าชายเสื้อด้านหลังมุคุโร่ไว้แน่น...
“มุคุโร่...อย่า...ไป...อย่าทิ้ง...ฉันไป...”
ตาสีไม่เข้าคู่เบิกกว้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เบียคุรันพูดคำอื่นนอกจากชื่อมุคุโร่ จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามความคิดที่จะออกไปจากบ้านร้างไม่เหลือในหัวมุคุโร่อีกเลยจนกระทั่งฟ้าสาง
ชิชิชิ ช่างน่าสงสารอะไรอย่างนี้ หั้ยเจ้าชายช่วยไม ? ชิชิชิ
หนุกดีค่า
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์เน๊ สู้ๆ
มาต่อๆไวนะคะ