ตอนที่ 3 : D18
เรื่อง ความรัก
หากโลกนี้ไม่มีความรัก...
หากสิ่งที่เรียกว่าหัวใจเป็นแค่สิ่งรั้งลมหายใจให้คงอยู่...
ความรู้สึกเช่นนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น...
“หายากนะ ที่นายยืนเหม่อแบบนี้”
ชายร่างสูงเอ่ยทักอีกฝ่ายก่อน แน่นอนว่าไม่มีคำตอบรับใดๆ ซึ่งไม่ใช่สิ่งผิดวิสัย แต่ที่น่าประหลาดคือไม่มีเสียงทอนฟาสีเงินแหวกอากาศเป้าหมายอยู่ที่การทำให้คนถามลงไปนอนจมกองเลือด
นิ้วเรียวลูบผ่านเครื่องหน้าได้รูป ปัดเส้นผมสีทองที่ระใบหน้าตามแรงลมที่พัดมา ก่อนที่คนถามจะใช้มือข้างเดียวกันปัดเส้นผมสีนิลอย่างแผ่วเบา เผยให้เห็นใบหน้าคมคายกับแววตาที่เกือบจะเรียกได้ว่าอ่อนโยนมากกว่าแววตาดุดันไร้ความปราณีเฉกเช่นทุกที
อาจจะพอมีเสี้ยวเวลาให้ดีโน่ คาบัคโรเน่แปลกใจ แต่ไม่มีเวลาสำหรับแกล้งแหย่ถึงดวงตาอ่อนโยนคู่นั่น
เมื่อฮิบาริ เคียวยะเรียกคืนค่าความบังอาจมาถูกตัวแม้จะแค่สัมผัสเส้นผม
ด้วยการจับกด...
จับหัวอีกฝ่ายกดลงกับพื้น
ถ้าไม่บังเอิญว่าที่นี่คือชั้นสาม
ถ้าไม่บังเอิญว่าตรงที่พวกเขาสองคนยืนอยู่คือขอบระเบียงไร้ราวกั้น
ถ้าไม่บังเอิญว่าคนถูกกดเสียหลักหน้าทิ่มออกไปนอกระเบียงกว่าครึ่งตัว
เสียงร้องโหยหวนอ้อนวอนขอชีวิตจากหัวหน้าแก๊งมาเฟียคงไม่ดังสะท้านไกลไปทั่วทุกคฤหาสน์วองโกเล่
“โอ๊ยๆ เคียวยะๆ ฉันขอโทษ ขอโทษๆ ไม่ทำแล้ว ฉันผิดไปแล้ว ช่วยฉันที อย่าผลักฉันตกลงไปนะ”
“ชิ...”
เสียงสบถเบาๆ ตามด้วยแรงผลักที่คนถูกกดแทบหัวใจวายเมื่อหน้าตัวเองเอียงเข้าหาพื้นเพิ่มขึ้น
แต่สุดท้ายก็รอดตาย
ดีโน่ลอบถอนหายใจเบาๆ นึกขอบคุณอะไรก็ตามแต่ที่ช่วยให้ลูกศิษย์ตัวแสบคนนี้ใจอ่อน ยอมละเว้นชีวิตเขา ดวงตาคู่สวยเหลียวมองแผ่นหลังองอาจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกศิษย์ ถึงจะไม่แน่ใจนักก็เถอะว่าอีกฝ่ายจะเห็นว่าเขาเป็นอาจารย์หรือเปล่า
ฮิบาริ เคียวยะยังคงยืนนิ่ง ยังความอึดอัดพอกพูนขึ้นในอกดีโน่เป็นอันมาก ที่อึดอัดเพราะไม่รู้จะทำตัวยังไงดีถึงจะไม่มีทอนฟาลอยมา
“...เคียวยะ...คุณเคียวยะ...คุณฮิบาริ เคียวยะครับ...”
ดีโน่เปลี่ยนคำเรียกอีกฝ่ายให้สุภาพขึ้นเรื่อยๆ จนตัวเองก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าใครเป็นอาจารย์ใครเป็นลูกศิษย์
“...ความรัก”
เสียงกระซิบแผ่วเบาจนราวกับจะพูดให้สายลมฟัง และสายลมก็พัดพาคำพูดนั้นลอยไปไกลจนชายผู้ได้สมญาม้าพยศไม่ได้ยิน
“ขะ ขอโทษที เมื่อกี้ พูดว่าอะไรนะ”
ครั้นถามไปก็กลัวทอนฟาลอยมากระทบบ้องหู แต่ดูถ้าค่ำคืนนี้ฮิบาริ เคียวยะจะไม่อยู่ในอารมณ์ขย้ำใครให้ตายคามือถือทอนฟา
“...ความรัก...คืออะไร”
มันเป็นคำถามที่ไม่น่าเชื่อว่าจะหลุดจากปากฮิบาริ
เคียวยะดีโน่อึ้งไป18วิเป็นอย่างต่ำ 27วิ 59วิ 69วิ 80วิ 100วินาทีผ่านไป
“ฉันมันบ้าเองที่ไปขอคำตอบจากคนอย่างนาย”
ฮิบาริกระชากเสียง ดูท่าต่อมความอดทนในการรอของเขาจะต่ำกว่า18วินาที
ร่างบางที่โกรธขึ้นมาแบบไร้สาเหตุก้าวขาจะเดินออกไปจากดาดฟ้าคฤหาสน์วองโกเล่ ที่ที่เขาชอบออกมายืนรับลมยามที่พวกสัตว์กินพืชจับกลุ่มสุมหัวรวมกัน
“เดี๋ยวสิ เคียวยะ”
มือแกร่งรั้งข้อมือบอบบางของอีกฝ่ายไว้ได้ทัน
“ฉันยังไม่ได้ตอบคำถามเลยนะ”
นับเป็นเรื่องประหลาดครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ในรอบคืนนี้ที่ฮิบาริ เคียวยะยอมฟังคำคนอื่น
“คำถามของนาย ฉันตอบได้ในความหมายของฉันเท่านั้น เพราะคำตอบนั้นนายต้องหาด้วยตัวเอง เคียวยะ...ความรักในความหมายของฉัน...”
เสื้อโค้ดตัวหนาถูกถอดออกจากไหล่กว้าง บรรจงคลุมให้ร่างบางอย่างทะนุถนอม ใบหน้าหล่อคมเคลื่อนเข้าประชิดผิวขาวนวลของร่างเล็ก ริมฝีปากได้รูปกระซิบที่ข้างหูหวังให้ส่งไปถึงหัวใจ
“...คือทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ฉันจะมอบให้ชายที่ชื่อฮิบาริ เคียวยะเพียงคนเดียว”
พลั่ก!!!
“โอ๊ย!!!”
ดีโน่ลงไปนอนกองกับพื้นเย็นเฉียบกุมหัวร้องโอดโอยชนิดหมดมาดสุดหูรูดในที่สุดเขาก็ได้พบเรื่องปกติของเคียวยะในคืนนี้เสียทีไม่รู้สมควรดีใจหรือเปล่า
ฮิบาริ เคียวยะก้าวฉับๆลงบันไดแบบรู้สึกว่ายังก้าวเร็วไม่พอ ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงจัด เสื้อโค้ดที่ไม่ใช่ของเขาโบกสะบัดชนิดจะปลิวก็ไม่แปลก เมื่อเป็นเช่นนั้น มือที่เพิ่งจับทอนฟาฟาดกบาลเจ้าของเสื้อดึงคอเสื้อโค้ดให้กระชับแน่นขึ้น รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นที่มุมปาก
คำตอบของคำถามก็อยู่ในหัวใจของเขานั่นเอง
ท่านฮิอ้ะ เขินรุนแรงจังนะ แต่ก็น่ารัก >///<
(ชอบจังหวะอึ้งจังฮะ 18 วิ 27 วิ 59 วิ 69 วิ 80 วิ 100 วิ
อืมม...น่าจะมี 33 วิ 84 วิ 86 วิ อะไรด้วยนะคะ ฮิๆๆ ><)
D18 บันไซ!!!
18วิ 27วิ 59วิ 69วิ 80วิ 100วิ เอากันซะครบชุดเลยเหะ55+
รักท่านฮิน๊าน่ารัก