คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Special Valentine Day | Chocolate
นอกเหนือจากเทศกาลเฉลิมฉลองฮาโลวีนและคริสต์มาสยังมีอีกเทศกาลหนึ่งที่ทำให้นักเรียนฮอกวอตส์ทุกชั้นปีคึกคักเป็นพิเศษ นั่นคือวันวาเลนไทน์ เด็กสาวหลายคนง่วนกับการไปฮอกส์มี้ดหนึ่งสัปดาห์หรือหนึ่งวันก่อนวาเลนไทน์เพื่อซื้อช็อกโกแลตในร้านขนมฮันนี่ดุกส์ ซึ่งมันจะหมดทุกครั้งหากทุกคนไม่รีบไป ส่วนหนุ่มๆคงจดจ่อกับการได้รับช็อกโกแลตเป็นแน่
“เธอไม่ไปฮอกส์มี้ดด้วยกันเหรอ” แพนซี่ถามเพื่อนสาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นของหอพัก
“ไม่ล่ะแพนซี่” ซินเซียตอบอย่างเฉยชา “เธอไปเหอะ ฉันจะอยู่หอ” เธอไม่ขอเสี่ยงไปตบตีแย่งชิงกับเด็กสาวคนอื่นๆแน่ เธอไม่ค่อยสนใจวันพรรค์นี้เท่าใดนัก มันไม่สมควรเป็นวันที่มีความสุขสำหรับคู่รักเลย เนื่องจากมันเป็นวันที่ระลึกถึงการตายของเซนต์วาเลนไทน์ อืม—แต่สุดท้ายเธอก็ต้องมอบช็อคโกแลตตามธรรมเนียมอยู่ดีเพราะถึงแม้เดรกกับคุณพ่อลูซจะไม่เอ่ยปากพูด แต่เธอคิดว่าพวกเขาคาดหวังในการได้รับช็อกโกแลตจากเธอแน่ๆ
ดังนั้นเธอจึงเขียนจดหมายหาคุณแม่นาร์ซิสซาให้ส่งวัตถุดิบมาทางไปรษณีย์นกฮูกให้หน่อย ถึงจะติดปัญหาเรื่องสถานที่ทำขนมก็เถอะ เธอคงเข้าไปใช้ครัวของหอพักฮัฟเฟิลพัฟไม่ได้ วิธีแก้ไขก็คงต้องทำบนหอพักหญิงสลิธีรินและต้มช็อกโกแลตในหม้อต้มยาแก้ขัดไปก่อน
หวังว่าคนกินจะไม่ตายก่อนก็แค่นั้น
สักพักซินเซียก็ได้รับพัสดุที่แม่ส่งมาให้ ด้านในนั้นมีทั้งหม้อมือจับ แม่พิมพ์ กระดาษห่ออย่างดี ช็อกโกแลตและของอื่นๆที่เธอสั่ง เรียกได้ว่าคุณแม่นาร์ซิสซาช่างรอบคอบดีแท้ เธอตรวจสอบของในกล่องทั้งหมด แล้วมันก็ถึงเวลาที่เธอเริ่มทำช็อกโกแลตตามธรรมเนียม เธอเริ่มตั้งหม้อยาให้น้ำเดือด หันไปหั่นช็อกโกแลตใส่หม้อหูจับ ละลายช็อกโกแลต ใส่นม ใสไอซ์ซิ่ง ซินเซียรอให้มันเย็นสักระยะหนึ่ง เธอก็ลองปาดชิมรสชาติของช็อกโกแลตดู
“อืมหวานกำลังดี ถ้าใส่อัลมอนด์บดด้วยเดรกคงชอบ” แต่ถ้าเป็นผู้ใหญ่อย่างคุณพ่อลูซคงเหมาะกับช็อกโกแลตเหล้าผลไม้หรือวิสกี้มากกว่า ซึ่งตอนนี้เธอมีแค่เหล้าผลไม้ที่แอบขโมยมาได้เท่านั้น แต่ขอหุบเงียบไว้ดีกว่าว่าขโมยมาจากไหน
“อัลมอนด์บด....รู้ใจฉันจริงๆนะ”
ซินเซียสะดุ้งโหยง เมื่อมีลมอุ่นๆมารดใบหู เธอกลอกตามอง กลับพบแฝดพี่ที่ควรอยู่ฮอกส์มี้ดในหอพักหญิงแทน “เดี๋ยวสิ นายเข้ามาในนี้ได้ไงเดรก!!?” เพราะผู้ชายไม่มีทางเข้าหอพักหญิงได้
เดรโกอมยิ้มเจ้าเล่ห์ “แปลงร่างเป็นตัวมิ้งค์ไงล่ะ” ถ้าหากแปลงเป็นสัตว์ เวทมนตร์ป้องกันเขตแดนแยกหอพักก็ทำอะไรเขาไม่ได้ เขาจ้องเขม็งไปที่หม้อต้มสลับกับมองนิ้วมือของซินเซียที่ยังมีคราบช็อกโกแลตติดอยู่ เดรโกจับข้อมือเล็กอย่างรวดเร็ว ขบเม้มปลายนิ้วแฝดน้องที่ติดคราบของเหลวสีน้ำตาลเข้ม “อืม อร่อย” ฉีกยิ้มร้าย กวาดช็อกโกแลตที่ติดมุมปากตนเองด้วยปลายลิ้นและนิ้วโป้ง
ซินเซียอ้าปากตะลึง “มันสกปรกไหมฮะเดรก!!” ตะเบ็งเสียงว่าแฝดพี่ คว้าเอาหมอนมาไล่ฟาดเดรโก
“โอ๊ยๆ เจ็บนะ” เดรโกร้อง
“ให้มันเจ็บตายเลย แล้วก็ออกไปให้พ้นนะ!!” ซินเซียเริ่มเปลี่ยนมาขว้างปาอุปกรณ์การเรียนและหนังสือใส่แฝดพี่แทนใช้ของนิ่มๆอย่างหมอน “ถ้าไม่ออกไปหัวนายแตกแน่และนายจะอดได้ช็อกโกแลต เดรก!”
“โอเค! ฉันออกก็ได้ อย่าขว้างหนังสือพวกนั้นนะซิน” สุดท้ายเดรโกก็ยอมออกไปด้วยสภาพตัวมิ้งค์ดังเดิม
ซินเซียมองเดรกจนมั่นใจว่าเขาจะไม่กลับมาอีกด้วยความเหนื่อยหอบ เธอรีบยืนตัวตรง “ไอ้พี่บ้า” บ่นพึมพำกับตัวเองแล้วย้อนนึกถึงตอนที่เดรกงับนิ้วแล้วยิ่งพานให้หงุดหงิดจนอยากเรียกเขากลับมาฟาดอีกสักที “เอาล่ะ ควรเลิกคิดถึงการกระทำของเขา” เธอตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อตั้งสติ เออ...ถึงแฝดจะสนิทกันขนาดที่ไม่เคยห่างกัยเลยตั้งแต่เกิด แต่มาเล่นแบบนี้ ใจเธอก็สงบไม่ได้เหมือนกันและสุดท้ายซินเซียก็กลับไปทำช็อกโกแลตต่อ
ถึงวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ซินเซียนับกล่องสีขาวและสีครีมซึ่งมีทั้งหมดห้ากล่องตามจำนวนคนที่จะมอบให้ เด็กสองกล่อง ผู้ใหญ่สองกล่องและหนึ่งกล่องเก็บไว้กินเอง ทั้งหมดรสชาติแตกต่างกัน ส่วนเดรกเธอให้ไปแล้วตั้งแต่ตอนเช้าก่อนคาบเรียนสมุนไพร เธอก้าวเดินไปตามทางช่วงพักกลางวันที่แน่นขนัดด้วยคู่หนุ่มสาวเพื่อหาใครบางคน นั้นคือโทมัส เกรฟส์ ซินเซียทำช็อกโกแลตให้เขาเพื่อขอบคุณที่โทมัสช่วยเธอไว้บนรถไฟ
แต่ท่าทางเธอคงไม่ได้ให้ถึงมือเขาแน่—ซินเซียจ้องกองทัพนักเรียนหญิงหลากบ้านที่ล้อมหน้าล้อมหลังโทมัส วงแขนของเขาเต็มไปด้วยกล่องช็อกโกแลตที่ประดับคู่กับสีหน้าลำบากใจ “เนื้อหอมสมราคาจริงๆ” เธอหลบมุมอยู่ตรงเสา แอบดูโทมัสและกำลังตัดสินใจว่าควรเข้าไปหรือไม่เข้าไปดี
ทว่าเมื่อโทมัสเหลือบสายตาขึ้น เธอกลับหมุนตัวหลบและหลีกหนีออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว อืม—ถ้าจะให้ต่อหน้าคนเยอะๆ มีหวังคนเอาไปเมาท์ว่าเธอชอบโทมัสแน่ๆ ขืนเดรกรู้ได้มีทะเลาะกันบ้างแหละ รอเขาอยู่คนเดียวก่อนค่อยให้ก็ได้คงไม่เสียหายอะไร ซินเซียชะลอฝีเท้า นั่งลงที่ม้าหินมุมอับอันไร้ผู้คน กำลังหยิบกล่องสีขาวกลับเข้าถุงกระดาษ
“ของผมรึเปล่าครับซิน” แต่แล้วจู่ๆโทมัสก็โผล่มาตรงหน้าเธอ
“โทมัส!!?” ซินเซียสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เผลอปากล่องช็อกโกแลตอัดใส่หน้าเด็กหนุ่มเต็มๆ จนกล่องสีขาวหล่นกระแทกพื้น และเวรกรรมคือเผลอขว้างแรงไปจนกล่องเบี้ยวบูดไม่เป็นทรง ไม่ต้องนึกถึงเลยว่าช็อกโกแลตด้านในจะเป็นอย่างไร
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า รุนแรงจัง” โทมัสลูบปลายจมูกตนเองและหัวเราะกลบเกลื่อนความเจ็บ เขากำลังก้มหยิบกล่องสีขาวขึ้น แต่เด็กสาวกลับคว้าเอาไปหลบด้านหลังของตนเองไว้
“อย่าดีกว่า” ซินเซียส่ายหัวปฏิเสธ
โทมัสยื่นมือหาเด็กสาว “ขอดูเถอะ จะให้ผมไม่ใช่เหรอ?”
เธอถอนหายใจเบาๆ สุดท้ายก็เปิดฝากล่อง หยิบช็อกโกแลตที่แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยยื่นให้เด็กหนุ่มดู “ตอนแรกจะให้นายเพื่อขอบคุณเรื่องบนรถไฟ แต่มันเละขนาดนี้แล้ว นายคงกินไม่ได้แล้วแหละ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย” เขายกยิ้มมุมปาก โน้มหน้าลงงับช็อกโกแลตบนมือซินเซีย “หน้าตาไม่น่ากินแต่อร่อยมากเลยนะ” ดวงตาสีน้ำตาลแกมแดงพราวระยับ โทมัสจ้องเด็กสาวทำตาโตแล้วแอบขำ มันทำให้เขาอดแกล้งเธอต่อไม่ได้ เขาโน้มตัวอีกครั้ง คราวนี้แนบชิดใบหน้าใกล้กว่าเดิม กระเถิบริมฝีปากกรอกถ้อยคำข้างใบหูที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ดีใจที่ได้นะครับ ผมรออย่างมีความหวังว่าจะได้รับช็อกโกแลตของเธออย่างเดียวเลยนะซิน” ช็อกโกแลตกล่องอื่นๆนั้นเขาคงไม่สนใจอาจเผาทิ้งอย่างไม่ใยดีหรือให้เพื่อนร่วมหอจัดการมัน
สำหรับเขา แค่ของเธอก็พอแล้ว
“ทะ ทะ โท.....ไปก่อนนะ พอดีมีธุระ!!!” ซินเซียเอ่ยเสียงตะกุกตะกักกำลังพูดชื่อโทมัส แต่สุดท้ายก็วิ่งหนีตัวปลิวมาทั้งแบบนั้น
โทมัสมองร่างเด็กสาวที่รีบวิ่งแจ้นหายไปอย่างขบขัน ก้มหยิบช็อกโกแลตเข้าปาก เบนสายตาไปยังมุมมืด “จ้องปานจะกินเลือดกินเนื้อขนาดนั้น อยากกินเหรอครับพ่อ” สิ้นประโยคก็ปรากฏร่างของเพอร์ซิวาล เกรฟส์สู่ที่แจ้ง
“ใครอยากกินกัน?” เกรฟส์เลิกคิ้วสูงอย่างยโส “ก็แค่ช็อกโกแลตของเด็กๆ”
“เหรอครับ” โทมัสทำเสียงลากยาวปนกระเซ้าแหย่ “งั้นผมไม่แบ่งให้พ่อแล้วนะครับ”
“ตามใจแกสิ” เกรฟส์ขมวดคิ้วและเดินแยกออกมาจากลูกชาย
ตัดไปที่ซินเซีย เธอวิ่งลงมาชั้นใต้ดิน โอ๊ย—เพราะแบบนี้ไงถึงไม่ชอบวาเลนไทน์!! ทำไมแค่ให้ของตามธรรมเนียมต้องส่งผลเอฟเฟ็กต์ไม่ดีต่อหัวใจแบบนี้ด้วย เดรกนี่ยังไม่สะทกสะท้านอะไร แต่อิมแพ็คของโทมัสมันแรงเหลือหลาย เธอวิ่งต่อไป กะเข้าหอไปทั้งแบบนั้น แต่ไม่ทันระวัง เผลอสะดุดพื้นหินที่ไม่สม่ำเสมอ ในใจคิดแล้วว่าหัวต้องกระแทกพื้นเจ็บตัว แต่มันไม่เจ็บ
“ไม่ทราบว่าเธอจะวิ่งตรงทางเดินทำไมซินเซีย” เสียงเย็นเยียบกล่าว คนที่ช่วยรับร่างเธอไว้คือศาสตราจารย์วิชาปรุงยา “ถ้าหัวกระแทกพื้นขึ้นมา เกรงว่าสมองที่มีปัญหาของคุณจะยิ่งแย่กว่าเดิม”
ตอนแรกเธอจะพูดขอบคุณแต่เจอประโยคหลังเข้าไป คิดว่าไม่ปริปากต่อล้อต่อเถียงกับเขาดีกว่า ซินเซียจ้องศาสตราจารย์สเนปปัดฝุ่นจัดระเบียบเสื้อผ้าตนเองด้วยใบหน้าเฉยชา วันนี้ดูเหมือนเขาอารมณ์ไม่ดีเป็นพิเศษ “ศาสตราจารย์ดูหงุดหงิดนะคะ” เธอถามและเปลี่ยนสรรพนามการเรียกเพราะรอบตัวมีคนอยู่เยอะ เธอจึงไม่สามารถเรียกว่าอาเซปได้ตามปกติ
สเนปขมวดคิ้วแน่น “เพราะมีไอบ้าที่ไหนไม่รู้ขโมยเหล้าผลไม้ฉันไปน่ะสิ”
อุ๊บ—พอได้ยินแบบนั้นซินเซียพลันเหงื่อกายไหลพราก คนทำก็อยู่ตรงหน้าอาเซปนั่นแหละ แต่ไม่พูดดีกว่า เธอล้วงเข้าไปในถุงกระดาษ หยิบกล่องสีครีมส่งให้สเนป “นี่ของศาสตราจารย์ค่ะ แทนคำขอบคุณต่ออะไรหลายอย่างและแทนคำขอโทษด้วย หนูไปก่อนนะคะ” ส่งถึงมือเขาปุ๊บก็เตรียมเผ่นปั๊บ
“เดี๋ยวก่อน” แต่สเนปกลับคว้าคอเสื้อเด็กสาวอย่างรวดเร็ว เขาเปิดฝากล่อง สูดดมกลิ่นเจือจางที่ปนอยู่กลับช็อกโกแลต “เหล้าผลไม้” เขาพึมพำ ทีนี้เขารู้แล้วว่าใครขโมยเหล้าไป หางคิ้วเขาพลันกระตุก ลูกทูนหัวช่างเดินเข้าออกห้องส่วนตัวเขาราวกับสนามเด็กเล่นไม่มีผิด สเนปยืนเงียบงันมิได้ปริปาก ทว่าเด็กสาวกลับทำหน้าซีดร้อนรนกระโดดกอดเขา ชนิดที่ติดหนึบไม่ยอมไปไหน
“อาเซป ยกโทษให้หนูเถอะนะคะ!!” ใครจะคิดกันว่าเขาจมูกดีถึงขนาดที่ได้กลิ่นเหล้าผลไม้เจือปนมาด้วย
“ปล่อย!!” เขาพยายามผลักลูกทูนหัวออก แต่ยิ่งผลักเด็กสาวยิ่งเกาะหนึบมากกว่าเก่า
ซินเซียสะบัดหน้าปฏิเสธ “ไม่เอา! หนูจะไม่ยอมปล่อยจนกว่าอาเซปจะยกโทษให้”
“เกาะแบบนี้ฉันยืนไม่......ตึง!” เพราะถูกพันแข้งขาจนทรงตัวไม่ได้ สเนปเลยหงายหลังไปกองกับพื้น ใช่—และมันต่อหน้านักเรียนทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น หากถามว่าเขาแคร์สายตาพวกนั้นไหม แน่นอนว่าไม่ สเนปยันตัวเล็กน้อยก้มมองร่างเล็กของลูกทูนหัวซุกอยู่ตรงแผงอก เขารวบเอวคอดกิ่วไว้ แผดเสียงดุเสียงดัง “ยัยเด็กโง่!!” เสียงตะหวาดลั่นคุกใต้ดินกึกก้องทั่วทางเดิน มันทำให้ผู้วิเศษมุงใกล้เคียงแตกกระเจิงไปตรงอื่น
“หนูไม่ได้โง่นะคะ” ซินเซียเถียง
“โง่สิ” สเนปนิ่วหน้า ดีดนิ้วใส่หน้าผากเด็กสาวจนอีกฝ่ายร้องเจ็บ “คุณมันโง่เง่าชอบทำอะไรพิเรนทร์ให้ตัวเองเจ็บตัว ซินเซีย.....คุณเป็นผู้หญิง มีแผลมันไม่งาม”
“อาเซปห่วงหนูเหรอคะ?” เธอลูบหน้าผากพลางถามเขาซึ่งอาเซปไม่ตอบ
“ฉันกลัวความสติไม่เต็มของเธอทำให้คนอื่นเจ็บตัวเพิ่มมากกว่า” สเนปตอบ ลุกขึ้นยืนและพูดต่อด้วยเสียงแผ่วเบา “แต่ถึงจะโง่เง่าขนาดไหน ก็ยังรู้จักใช้หัวคิดทำเรื่องดีๆให้คนอื่นได้เหมือนกัน.....”
“คะ?” ซินเซียเอียงคอ เธอได้ยินประโยคหลังของสเนปไม่ชัดนัก แต่ก่อนที่ปากจะเอ่ยถาม เธอเห็นเพียงชายผ้าคลุมสีดำสะบัดหายเข้าห้องปรุงยาไป อะไรของเขา? อย่างน้อยขอบคุณเรื่องช็อกโกแลตหน่อยก็ยังดี
“ซิน” ขณะกำลังสงสัยในอากัปกิริยาของศาสตราจารย์วิชาปรุงยา สักพักเธอได้ยินเสียงแพนซี่เรียกจากด้านหลัง
“ว่าไงแพน” เธอมองเพื่อนสาวที่วิ่งมาหา
“คุณอามาแน่ะ” แพนซี่บอก “เขารอเธออยู่ที่ลานกว้าง”
“พ่อเหรอ?” สงสัยตั้งใจมาเอาช็อกโกแลตกับเธอแน่ๆ ตอนแรกว่าจะส่งไปให้เขาทางไปรษณีย์นกฮูก “ขอบใจนะแพน เดี๋ยวขอฉันไปหาพ่อก่อนนะ”
ซินเซียเดินมาหาคุณพ่อลูซตรงลานกว้าง เขาไม่ได้อยู่แค่คนเดียว แต่มีเพอร์ซิวาล เกรฟส์อยู่ด้วย อืม—แค่มีพวกเขาสองคนยืนอยู่ ก็ตกสายตาของนักเรียนหญิงไม่ใช่น้อย คงเพราะออร่าผู้ใหญ่มันชวนดึงดูดสาวๆวัยกระเตาะด้วยสินะ ก็พอเข้าใจอยู่หรอกว่าหนุ่มน้อยวัยเดียวกันมันเคี้ยวง่ายไม่เหมือนกับหนุ่มใหญ่มีอายุชวนร้อนแรง ขณะที่ซินเซียกำลังเดินไปหาลูเซียส ก็มีเด็กหญิงบ้านฮัฟเฟิลพัฟกับเรเวนคลอเอาช็อกโกแลตให้ทั้งสองคน ตามมาด้วยนักเรียนหญิงคนอื่นๆอีกเป็นพรวน เธอเห็นดังนั้นก็รีบสาวเท้า “พ่อลูซคะ” แสร้งตะโกนเสียงใสเพื่อขวางกลุ่มนักเรียนหญิงพวกนั้น แหมๆ เหมือนพอมีคนเปิดปุ๊บ ก็ตามน้ำเป็นหางเว่าเลยนะ ถ้าพ่อรับละก็ เดี๋ยวจะเอาไปฟ้องแม่
พอลูเซียสเห็นเจ้าซาเล็มน้อย ก็รีบฝ่าวงล้อมโผเข้ากอดลูกสาวแล้วอุ้มเธอลอยสูง “ว่าไงลูกรัก” โดยไม่ปกปิดออร่าความรักใคร่หรือสวมหน้ากากน้ำแข็งแม้แต่น้อย
“พ่อคะอุ้มแบบนี้หนูอายนะคะ” เธอท้วง แต่ก็โอบรอบคอแล้วหอมแก้มคุณพ่อฟอดใหญ่ อีกทั้งยังหันไปแสยะยิ้มใส่สาวๆที่นกการให้ช็อกโกแลตลูเซียส ประทานโทษนะจ๊ะพวกหล่อน—นี่พ่อเธอ หากเธอยังไม่ได้ให้ช็อกโกแลตเขา ก็อย่าได้หวัง!!
“นานๆทีจะเจอ ขอพ่อกอดพ่ออุ้มบ้างไม่ได้เหรอ” เขาหอมกลับแล้วอุ้มเจ้าซาเล็มน้อยลง
“โถ่.....อดทนจนกว่าจะถึงสัปดาห์ที่สามของมิถุนาก็ได้นี่คะ” เธอตอบและหยิบกล่องสีครีมให้ผู้เป็นพ่อ “นี่ค่ะ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะคุณพ่อลูซ”
“พ่อจะเก็บไว้อย่างดีเลย” ลูเซียสนำกล่องใส่เสื้อโค้ท
“ถ้าเก็บไว้มันจะเน่านะคะ” เธอเตือน
“ลืมผมไปรึเปล่าลูเซียส” เกรฟส์แทรกขึ้นและเดินเข้าหาสองพ่อลูก “ปล่อยให้ผมรับมือกับสุภาพสตรีที่น่ารักทั้งหลายมันแย่นะ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ” ซินเซียแสร้งพูดเสียงหวาน “ช็อกโกแลตจากใจจำนวนมหาศาลขนาดนั้น หากคุณไม่รับสักกล่องเลยมันอาจทำร้ายน้ำใจสาวน้อยแสนน่ารักพวกนั้นนะคะ”
เกรฟส์เกาหัวอย่างลำบากใจ แต่แล้วดวงตาสีนิลของเขาก็พราวระยับราวปีศาจนึกสนุก เขาก้มตัวลงจับไหล่บาง กระซิบข้างหูเด็กสาว “งั้นขออันนี้แทนนะสาวน้อย” หยิบกล่องสีครีมอันสุดท้ายจากถุงกระดาษชูเหนืออากาศ “ถ้าอันนี้ฉันรับนะ”
“อ๊ะ!!” ซินเซียมองกล่องที่เขาถือแล้วเพิ่งรู้ตัวว่าช็อกโกแลตเหล้าผลไม้ที่เธอจะเก็บไว้กินถูกตาลุงฉกไป เธอบุ้ยหน้าไม่ชอบใจ มือไวเหลือเกินนะตาลุงเกรฟส์ พ่อลูกเหมือนกันจริงๆ เออ—ให้ก็ได้ จะทวงคืนต่อหน้าพ่อมันก็กระไรอยู่ เธอกอดอกถอนหายใจ สะบัดหน้าไปทางอื่น “กล่องนั้นไม่ได้ให้ใครอยู่แล้ว เอาไปเถอะค่ะ ถือว่าขอบคุณที่คุณช่วยตอนหนูหลงกับพ่อ”
เกรฟส์พยักหน้าอย่างพอใจ เลื่อนกล่องสีครีมแตะริมฝีปาก อมยิ้มเล็กน้อยและเอ่ยน้ำเสียงทรงเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์อย่างแผ่วเบา “ใจดีจัง รับรองว่าฉันจะกินอย่างอร่อยเพื่อตอบแทนน้ำใจสาวน้อยน่ารักอย่างเธอนะ”
คำพูดนั้นทำให้สาวๆใกล้เคียงกรี๊ดกร๊าดตามๆกัน แต่ไม่ใช่กับซินเซียแน่ เธอกลับรู้สึกขนลุกขนพองแปลกๆ เฮ้อ—เขาช่างหน้าด้านหน้าทนเหลือเกิน ต่อหน้าพ่อลูซยังกล้าพูดอะไรแบบนี้ “หน้าไม่อายนะคะ” เธอพึมพำ
“ขอบคุณสำหรับคำชมนะหนูซิน” เกรฟส์เปลี่ยนมางับริบบิ้นที่ผูกไว้เพื่อเปิดฝากล่องและหยิบช็อกโกแลตหนึ่งชิ้นเข้าปาก “อร่อยใช้ได้เลยนะเนี่ย แต่ถ้าได้ใครสักคนป้อน มันจะอร่อยมากขึ้นรึเปล่านะ?”
ซินเซียเปลี่ยนมารูดถอยหนีจากหนุ่มใหญ่พ่อหม้ายที่เดินประชิดเข้าหาเธอเรื่อยๆ “กลับดีกว่านะคุณเกรฟส์” แต่โชคดีที่ได้คุณพ่อลูซช่วยล็อกคอลากเพอร์ซิวาล เกรฟส์ออกไป เกรฟส์โบกไม้โบกมือด้วยใบหน้าแช่มชื่น มองส่งแล้วซินเซียต้องสาบานต่อเมอร์ลินว่าจะไม่ยุ่งกับเขาอีกและขอบอกเลยว่าช่างเป็นวาเลนไทน์ที่วุ่นวายเสียจริง
ปีหน้าไม่เอาแบบนี้อีกแล้ว เพราะรู้สึกเปลืองตัวเปลืองแรงเหลือเกิน
นี่คือโฉมหน้าของโทมัส เกรฟส์
ปล.ขออนุญาตลงก่อนวาเลนไทน์นะคะ จะไปปั่นตอนของซีเรียสต่อ
ขอบคุณรีดนะคะ เลิฟฟฟฟ
ความคิดเห็น