คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8
รถยนต์สัญชาติยุโรปเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนอย่างไม่รีบร้อน เสียงสองพ่อลูกคุยกันดังกลบเสียงเพลงจากวิทยุบนรถ เมื่อเข้าสู่เขตชุมชนไปได้สักพัก รถคันใหม่เอี่ยมก็จอดลงที่หน้าบ้านสองชั้นสไตล์อังกฤษหลังกลางๆ แต่ถ้าเทียบกับบ้านหลังอื่นบริเวณรอบๆก็จัดว่าค่อนไปทางใหญ่ เปิดประตูรั้วเข้าไปจะเจอกับสวนหน้าบ้าน ที่ถูกจัดแต่งมาอย่างดีในสไตล์จีนบวกญี่ปุ่น แม้จะดูไม่ค่อยเข้ากันกับตัวบ้านเท่าไหร่นัก แต่มันก็เข้ากันได้อย่างประหลาด
ฉันลงมาจากรถ เดินเข้ามาในบ้าน ภานใจตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวและทองเป็นส่วนใหญ่ พื้นเป็นหินอ่อนมันวับ บอกสไตล์เจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี ที่น่าแปลกก็คืออุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆที่มีครบครันแบบบ้านคนธรรมดา แต่บังเอิญว่านี่คือบ้านของพ่อมด มันจึงถือว่าค่อนข้างแปลกในอังกฤษ แต่ที่อเมริกา นี่ถือว่าปกติ
“อยากไปดูห้องนอนก่อนไหมแล้วค่อยไปกินข้าวกัน ห้องลูกคือห้องที่สองทางซ้ายมือ” พ่อบอกอย่างตื่นเต้น ฉันเชื่อแล้วว่าพ่อชอบบ้านหลังนี้จริงๆ
ห้องส่วนตัวของฉันแทบไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยอย่างที่พ่อบอก มันมีแค่เตียงนอนหลังใหญ่สีขาวตั้งตระหง่านอยู่กลางห้องกับตู้เสื้อผ้าหลังกลาง และโต๊ะเครื่องแป้งสีขาว วางใกล้หน้าต่าง ฉันทิ้งกระเป๋าเป้ที่สะพายไว้บนบ่าลงกับพื้นอย่างไม่สนใจ กระโดดลงบนเตียงนุ่มอย่างสบายอารมณ์ ก่อนที่ความเมื่อยล้าสะสมจากการเดินทางจะทำให้ผลอยหลับไป
“ลิซ่า ตื่นไปกินข้าวได้แล้วลูก ได้เวลาแล้วนะ”
“อื้มม ค่าพ่อ แป๊บนึงนะ” เสียงเรียกจากผู้เป็นพ่อปลุกให้หญิงสาวหลุดจากห้วงนิทรา เธอมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่าท้องฟ้ามืดแล้ว นี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่กัน มิน่าล่ะถึงได้รู้สึกหิวอย่างนี้ เธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา ลงไปหาพ่อที่บแกว่าจะนออยู่ด้านล่าง
“กินข้าวนอกบ้านหรอคะ” ฉันถามเพราะไม่เห็นมีอาหารอยู่บนโต๊ะเลย
“เรามาอยู่ในแหล่งขนาดนี้จะทำกินเองทำไมลูก ปะ ไปกัน พ่อจองโต๊ะไว้ตอนหนึ่งทุ่ม ใกล้ได้เวลาแล้ว”
เราเดินไปร้านอาหารแทนการนั่งรถหรือหายหัว พ่อบอกว่าร้านอยู่ไม่ไกลจากบ้าน ถัดไปแค่บล็อคเดียว จึงเลือกวิธีการเดินเป็นการออกกำลังกายไปในตัว
ร้านที่ไปกินเป็นร้านอาหารจีน ร้านไม่ใหญ่มาก บรรยากาศเงียบสงบ และอาหารอร่อยมาก แม้จะลำบากกับการใช้ตะเกียบแต่ก็ไม่เกินกำลังของหญิงสาวอยู่ดี เพราะอันไหนกินยากนักฉันใช้ช้อนจ้วงตักมันซะเลย ปัญหาจริงๆของการกินคือการที่เจ้าตัวต้องอมใบแมนเดรกไว้ในปากตลอดเวลาต่างหากที่ทำให้กินไม่สะดวกนักเพราะต้องระวังไม่ไปเผลอเคี้ยวมันเข้า แวบนึงลิซ่ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลิงที่ต้องเก็บอาหารไว้ในปากตลอดเวลา ก็นะ ช่วงนี้ต้องอดทนไปก่อน อีกแค่อาทิตย์กว่าๆ ก็จะครบ1เดือนแล้ว หลังจากนั้นเธอจะกินชดเชยให้หายอยากเลยคอยดู
อีกเรื่องที่น่าแปลกใจระคนน่ายินดีก็คือเธอได้รู้จักกับ โช แชง รุ่นพี่ปี4 บ้านเรเวนคลอ ร้านอาหารจีนที่เราไปกินเป็นกิจการของครอบครัวเธอ เราได้คุยกันเล็กน้อย อันที่จริงลิซ่าไม่รู้จักโช แชงหรอก เป็นโชที่เข้ามาทักทาย และเธอยังใจดีให้ขนมมาทานฟรีๆอีกด้วย
“ไนจีเรียเป็นไงบ้างคะพ่อ” ลิซ่าเอ่ยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบผู้เป็นพ่อขณะกำลังเดินกลับบ้านกัน สองพ่อลูกเดินช้าๆไปตามตรอกเล็กๆที่ไม่ค่อยมีคนพลุ่งพล่านเท่าไหร่นัก ผิดกับทางที่ทั้งคู่เดินผ่านมาที่เต็มไปด้วยผู้คนและร้านรวงต่างๆมากมาย
“ไม่รู้เหมือนกัน พ่อเปลี่ยนแผนกระทันหันไปจีนแทน นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมบ้านใหม่เราถึงอยู่ที่นี่”
“อะไรกัน ไปหลงเสน่ห์สาวจีนรึไง ไม่ใช่ว่ากลับถึงบ้านไปมีแม่เลี้ยงรอหนูอยู่ห้องรับแขกนะ”
“ทำไมถึงลืมไปได้นะ พ่อน่าจะพาสาวจีนกลับมาด้วยสักคน พลาดแล้ว” โจนาธานพูดเย้าหยอกกับลูกสาวคนเดียวอย่างอารมณ์ดี
“เหอะ ให้มันแน่เถ๊อะ อย่างพ่ออ่ะนะ เลิกแอบร้องไห้เวลาคิดถึงแม่ให้ได้ก่อนเถอะ” ผู้เป็นลูกสาวเย้าตอบอย่างไม่ยอมแพ้กัน แม้เธอจะไม่เคยเห็นผู้เป็นพ่อร้องไห้คิดถึงแม่อย่างที่ว่าก็ตามที
“ถามจริงนะพ่อ พ่อกำลังทำอะไรอยู่ แล้วที่คฤหาษณ์มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเราถึงต้องย้ายมาอยู่ในแหล่งโนแมจอย่างนี้” ลิซ่าเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจังเมื่อคุยกับพ่อเรื่องนี้ การที่จู่ๆก็เปลี่ยนเรื่องทำให้ผู้เป็นพ่อหุบยิ้มในทันที โจนาธานมีขมวดคิ้ว สีหน้าลำบากใจ เขายังไม่อยากดึงลูกสาวเข้ามาข้องเกี่ยวในตอนนี้ เธอควรจะได้ใช้ชีวิตของตัวเองอย่างเต็มที่ ไม่ใช่เดินตามรอยเท้าของตระกูลเช่นเขา ยังไงเสีย ชีวิตของลูก ลูกก็ควรเป็นคนได้ใช้
“ฟังพ่อนะลิซ่า อุดมการณ์ของพ่ออาจต้องแลกมากับอะไรหลายอย่าง บางอย่างลูกอาจไม่ชอบมัน ” โจนาธานหยุดเดิน หันมาพูดกับลูกสาวอย่างจริงจัง แม้จะเข้าใจได้ไม่ทั้งหมด แต่ก็มากพอที่จะรู้ว่าหนทางข้างหน้าไม่ได้ราบเรียบอย่างแน่นอน “พายุกำลังจะมาลูกรัก และพ่อกำลังเดิมพันกับพายุลูกนี้ เมื่อทุกอย่างจบสิ้น เราอาจยิ่งใหญ่ หรือไม่ก็เหลือแค่เพียงนาม”
***
“ไง พาร์กินสัน คริสมาสเป็นไงบ้าง” ลิซ่าทักทายผู้คนที่เธอรู้จักอย่างอารมณ์ดี วันนี้เป็นวันที่เธอต้องเดินทางกลับฮอกวอตส์ หลังจากที่ได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวอย่างเต็มที่ในวันหยุดของเทศกาลคริสมาส เธอยืนอยู่ชานชาลากับพ่อที่มาส่งขึ้นรถไฟกลับไปฮอกวอตส์
“ก็ดี แล้วเธอล่ะ” หญิงสาวผมสั้นสีดำขลับถามกลับอย่างไว้ตัว
“วิเศษมากเลยแหละ”
“ฉันขอตัวนะ” แพนซี่กล่าวลาก่อนจะเดินฉับๆขึ้นรถไฟไป แม้อีกฝ่ายจะมีท่าทีเช่นไร แต่ลิซ่าก็ไม่ได้สนใจ เธอเห็นจนชินตาแล้ว แพนซี่ พาร์กินสันมักจะมีท่าทางแบบนี้กับผู้หญิงแทบทุกคนนั่นแหละ นอกจากกับเพื่อนของเธอ อ้อ อีกคนก็เดรโก มัลฟอย ที่เธอมักจะเสียงอ่อนเสียงหวานใส่จนฉันแอบขำในบางครั้ง ก็นะ บางทีฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าเดรโกมีอะไรให้เธอคลั่งใคล้ขนาดนั้นกัน โอเค ตระกูลมัลฟอยนั้นร่ำรวยและมีอำนาจใช่ย่อย แต่พนันได้เลยว่าตระกูลพาร์กินสันนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเท่าไหร่หรอก หรือจะเพราะหน้าตา อืม.. เดรโกก็จัดว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดี ถึงแม้จะเพิ่งอยู่ปี3 แต่หมอนั่นก็ฉายแววความหล่อร้ายกาจออกมาแล้ว บางทีลิซ่าก็เคยได้ยินสาวๆในบ้านแบดเจอร์พูดถึงเขาอยู่เหมือนกันในแง่ของความหล่อหรือมีเสน่ห์แบบแบดบอยอะไรทำนองนั้น แต่ด้วยสกิลปากร้ายๆแบบนั้น แพนซี่ยังจะอุตส่าห์หลงไหลได้ปลื้มเขาอยู่อีกน่ะนะ เป็นฉันล่ะก็ จะเอาสันหนังสือฟาดปากเน้นๆสักทีสองที โทษฐานน่าหมั่นใส้
“ลิซ่า” อุ๊ย ตายยากจริงๆพ่อคุณ แค่แอบนินทาในใจนิดหน่อย คุณชายปากจาร์วี่ก็โผล่มาทันทีทันใดซะนี่
“อ้าว เดรโก อรุณสวัสดิ์ ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ ฉันชอบมันมากเลย” เดรโกส่งต่างหูโทแพซเม็ดจิ๋วคู่นึงมาให้เธอเป็นของขวัญวันคริสมาส มันน่ารักมากจนลิซ่าต้องนำมาใส่ในทันที และได้ส่งถุงมือควิชดิชที่ทำจากหนังมังกรไปให้อีกฝ่าย “ได้ของขวัญจากฉันแล้วใช่ไหม หวังว่านายจะชอบนะ”
“ดีใจที่เธอชอบ ส่วนของขวัญที่เธอให้ ฉันจะใช้อย่างดี” คนตรงหน้ากล่าวด้วยท่าทีผ่าเผย?แบบที่เจ้าตัวชอบทำ แต่ไอ้สายตากรุ้มกริ่มนั่นมันอะไรกันน่ะ
“เอ่อ หรอ ดีใจที่นายชอบนะ” ด้วยความทำตัวไม่ถูกฉันจึงเสตามองไปทางพ่อ โจนาธาน ลูเซียส นาร์ซิสซ่า ทั้งสามสะดุ้งเมื่อสบตาเข้ากับฉันพอดี แหม จะแอบดูก็ช่วยเนียนๆหน่อยได้ไหมคะคุณพ่อคุณแม่ทั้งหลาย เธอหันไปทักทายลูเซียส มัลฟอยกับภรรยา นาร์ซิซซ่า มัลฟอย ที่กำลังพูดคุยกับโจนาธานอย่างสนิทสนม
“สวัสดีค่ะคุณมัลฟอย”
“มัลฟอยอะไรกัน เรียกฉันลูเซียสเถอะครอบครัวเราไม่ใช่คนอื่นไกล แกไม่ได้บอกลูกสาวหรอว่าฉันเป็นใคร” คุณลูเซียสว่าอย่างเป็นมิตร? ก่อนจะหันไปเอาเรื่องกับโจนาธานที่ทำหน้าเลิ่กลักอยู่ อ่า..เหมือนเขาจะลืมบอกอะไรลูกสาวไปเยอะเลยนะเนี่ย
“ค่ะคุณลูเซียส คุณนาร์ซิสซ่า ต้องขอโทษด้วยนะคะที่คราวที่แล้วหนูเสียมารยาทไม่ได้มาแนะนำตัวด้วยตัวเอง”แหม่ ไอ้เรื่องตีเนียนนี่ของถนัดฉันล่ะ ถึงแม้คราวก่อนที่เจอกันฉันจะไม่ได้สนใจครอบครัวนี้เลยด้วยซ้ำก็ตามที
“ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ เดรโกเล่าเรื่องหนูให้ฉันฟังบ่อยๆ” คุณนายมัลฟอยว่า หืมม? แล้วคุณชายน้อยมัลฟอยไปเล่าอะไรให้แม่เขาฟังกัน
“โอ้ หวังว่าคงเป็นเรื่องดีๆนะคะ” ลิซ่าหัวเราะเบาๆอย่างรักษามารยาทตามแบบฉบับคุณหนูตระกูลสูงส่ง แหม..เห็นอย่างนี้ฉันก็โดนจับเรียนมารยาทมาบ้างนะ
“แน่นอนว่าเป็นเรื่องดีจ่ะ” นาร์ซิสซ่าว่าพลางมองไปที่ลูกชายตนที่กำลังทำปากพะงาบๆอยู่ข้างๆ “เด็กๆคุยกันไปเถอะนะ น่าจะมีเรื่องต้องคุยกันเยอะ” นาร์ซิสซ่าว่า เธอดึงลูกชายเข้าไปกอดลา เดรโกหน้าขึ้นสีด้วยความเขินอาย อ่า..เขาโตเป็นหนุ่มแล้วนี่นะ มายืนกอดกับแม่ต่อหน้าผู้หญิงแบบนี้มันดูดีซะที่ไหนกันเล่า
“รถไฟจะออกแล้ว ฉันไปนะ ลานะคะคุณนาร์ซิสซ่า” ลิซ่าไม่อยากขัดบรรยากาศอบอุ่นของครอบครัวจึงขอปลีกตัวออกไป แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เป็นใจ
“เดี๋ยวก่อน”
“หืม?”
“ไปพร้อมกันสิ ของเธออยู่ไหนล่ะ ฉันช่วย”
“อ่า..รบกวนด้วยนะ” ว้าว พ่อจาร์วี่ของฉันนี่ก็มีดีเหมือนกันนะเนี่ย อย่างน้อยก็มีน้ำใจล่ะ
นะ
** จาร์วี่ - Jarvay เป็นสัตว์ที่มีลักษณะคล้ายตัวเฟเร็ต พูดได้ แต่พูดได้แค่วลีสั้นๆ และชอบพูดแต่คำหยาบคาย หรือคำที่ไม่ดี เราว่าเหมาะกับเดรโกดี 555555
** ใครไปดูfantastic beastsมาแล้วบ้างคะ สนุกไหม วันนี้เราหยุดงานไปดูหนังมา ใจชั่วไม่กลัวตกงานเลยจริงๆ 55555
คันปากอยากเม้ามากๆ แต่คนรอบข้างก็คือโนแมจ มักเกิ้ล ไม่รู้เรื่องราวโลกเวทมนต์เลย ฮื่ออ..
สปอยยย!!
จุดเริ่มต้นและเรื่องราวของนิยายเรื่องนี้มาจากนามสกุลของลิซ่าเลยค่ะ คุ้นๆกันไหมว่านี่นามสกุลใคร อิอิ
ความคิดเห็น