[Fic.] EnTRusT...[Warining Yaoi..!!]

เนื้อเรื่อง

นี่…

คุณคิดว่ามนุษย์เนี่ย...

น่ารังเกียจไหม..?

สกปรก..โสมม...น่าขยะแขยงไหม..?

ทำไม....?

เพียงแค่รูปลักษณ์แตกต่าง...ทำไมถึงต้องทำกับผมขนาดนี้...

เพียงแค่...ผม..

แตกต่าง...

ทั้ง...ทุบตี..

ด่าทอ..พูดเสียดสี..

จิกหัวใช้เยี่ยงทาส...

เพียงแค่สีของเส้นผม...กับสีของดวงตา...ไม่เหมือนกันเท่านั้น...

ถึงกับต้องเรียกผมว่า...ปีศาจ...เลยเหรอ..

ปีศาจ.....

คำๆนี้...แม่ก็ใช้เรียกผมเหมือนกัน...

เพราะผมเกิดมาจากเขาคนนั้นเหรอ...เพราะพ่อไม่ใช่มนุษย์เหรอ..

แม่ถึงรักผมไม่ได้...ทำไม...ทำไม...ถ้าแม่ไม่เคยรักผม..

แม่...แม่ให้ผมเกิดมาทำไมฮะ..

เพราะอะไรกัน...ทำไมทุกๆคนถึงจงเกลียดจงชังผม..

ทั้งๆที่ผมก็อยากได้...ความรัก...แบบคนอื่นๆเหมือนกัน..

ความรัก...

ผมอยากได้...แค่นี้เอง...

เพียงเศษเสี้ยว...

แค่นั้น....

ก็เพียงพอ...

“ตื่นได้แล้ว!!!พวกแกจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนกันห๊ะ!!”เสียงแหบพร่าดังขึ้นกระทบโสตประสาทของเด็กหนุ่มเรือนผมสีแดงเพลิง..ทำให้เขาหลุดจากห้วงนิทรา..แพขนตาหนากระพริบถี่เพื่อปรับมโนภาพเบื้องหน้าให้ชัดเจนขึ้น...มรกตคู่สวยสะท้อนภาพชายแก่ผมขาวในเสื้อสูทสีกรมท่า...ซึ่งปกติชายชราไม่มีทางสวมใส่มันอย่างแน่นอน เว้นแต่จะมีการต้อนรับผู้มาเยี่ยมเยียน...ไม่สิ...ลูกค้าผู้สูงศักดิ์..

“เฮ้!!!เจ้าพวกไร้สมอง!!!จะยืนบื้ออยู่ทำไม!!รีบๆเข็นสินค้าไปให้ท่านดยุคเชยชมเซ่!!!!” เมื่อลูกน้องของชายชราได้ยินดังนั้นก็รีบเข็น ‘สินค้า’ ออกไปหน้าร้านแทบจะทันที.. กรงแต่ละกรงถูกเข็นออกไป...กรงแล้ว..กรงเล่า..มากมาย...แต่ก็ถูกเข็นกลับมาที่เดิม...

เคร้ง…!!

บุรุษร่างสูงคนหนึ่งเดินมาเข็นกรงของเขาออกไป...เสียงล้อเหล็กของกรงครืดคราดไปตามทาง ช่างเป็นเสียงที่แสบแก้วหูยิ่งนัก..แต่สำหรับเด็กหนุ่มแล้วมันก็เป็นเสียงที่เขาได้ยินอยู่แทบทุกวัน...มันเป็นเรื่องปกติ...แน่นอนการถูกเข็นออกไปให้ ‘ลูกค้า’ เลือกก็เป็นเรื่องปกติสำหรับเขาเช่นกัน..

ไม่นานนักกรงของเขาก็ถูกเข็นมาถึงหน้าร้าน...ซึ่งวันนี้ดูแปลกตาออกไป ผ้าม่านที่มักจะขาดวิ่นกลับถูกเปลี่ยนให้เป็นผ้าสีแดงสดผืนใหม่..โคมระย้าเก่าคร่ำครึก็ถูกเช็ดถูให้ดูใหม่เอี่ยม พื้นหินอ่อนที่มักจะโสโครกก็ถูกทำความสะอาดเสียจนวาววับ..

หลังจากที่พินิจพิเคราะห์กับสภาพโดยรวมของร้านแล้วดวงตาคู่สวยของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับบุรุษร่างสูงโปร่ง เรือนผมสีดำขลับยาวประบ่าตีกรอบให้กับดวงหน้าสลักหล่อเหลา คิ้วโก่งสวยราวคันศรรับกับดวงตาสีอำพันคมกริบเป็นอย่างดี.. ริมฝีปากสีกุหลาบได้รูปกำลังแย้มรอยยิ้มบาง....

ช่างงดงาม...ราวกับภาพวาด...

“ชารอน..เด็กคนนี้...” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อเหลือบเห็นสินค้าที่เพิ่งถูกเข็นเข้ามาใหม่เมื่อครู่ “สนใจหรือขอรับ ท่านดยุด”เสียงแหบถามกลับไป..

“ใช่ ข้าสนใจเด็กคนนี้ ราคาเท่าไหร่ล่ะ”

“ตะ..แต่ว่าท่านดยุคสิ้นค้าชิ้นนี้ดื้อรั้น เข้ากับคนไม่ค่อยได้นะขอรับ” ดยุคหนุ่มสาวเท้าเข้าไปใกล้กับกรงเหล็กโดยที่ไม่สนใจคำห้ามปรามของเจ้าของร้าน ก่อนจะย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อจ้องมองเด็กหนุ่มได้ชัดขึ้น ชายหนุ่มตวัดสายตามองไปทั่วร่างเล็ก...ตั้งแต่เรือนผมสีแดงเพลิงที่ดูยุ่งเหยิงเพราะไม่ได้รับการดูแล ดวงหน้าหวานล้ำราวกับเทวดาตัวน้อย  ผิวขาวอมชมพูราวไข่มุกเม็ดงามที่เต็มไปด้วยรอยช้ำจากการถูกทำร้าย..เรือนร่างบอบบางน่าปกป้อง...และท้ายที่สุด..ดวงตาสีอำพันคู่คมก็สบกับมรกตคู่งามตรงหน้า..

                “ข้าจะซื้อเด็กคนนี้”

                “ท่านว่าเช่นไรนะขอรับ”

                เมื่อได้ยินเจ้าของร้านที่หูไม่ดีเพราะโรคชราภาพกล่าวดังนั้น ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะคว้าเอากุญแจที่ห้อยอยู่ตรงเอวของชายแก่มาเปิดกรงออกเอง ก่อนจะโยนคืนให้เมื่อมันหมดประโยชน์แล้ว มือหนาเอื้อมเข้าไปคว้าตัวของเด็กหนุ่มบอบบางแล้วดึงให้มาอยู่ในวงแขนแกร่งก่อนจะช้อนขึ้นแนบอก

                “ไม่ต้องทอน..” ถุงเงินถูกโยนให้กับชายแก่ซึ่งรีบรับมันแทบไม่ทัน ก่อนที่ดยุคหนุ่มจะพาร่างบางออกไปขึ้นรถม้าของตนโดยมีเสียงแหบพร่าตะโกนไล่หลัง “ขอบพระคุณขอรับ!!”

                “วาเลน..” เสียงทุ้มดังขึ้นในขณะที่เขากำลังวางร่างเล็กลงกับเบาะนุ่มอย่างทะนุถนอม ทำให้ร่างเล็กในอ้อมแขนหันมามองด้วยความฉงน “ต่อจากนี้ไป..ชื่อของเจ้าคือวาเลน..” กระแสเสียงอ่อนโยนกระซิบข้างหูของคนตัวเล็ก...ซึ่งทำให้ดวงหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อน่ารัก.. ดยุคหนุ่มแย้มยิ้มให้กับร่างเล็กครู่หนึ่งก่อนจะตะโกนสั่งสารถีเคลื่อนรถม้าไปยังปราสาทของตน..

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

                อุ่นจัง...

                ทั้งๆที่..ปกติผมหนาวเหลือเกิน..

                หนาวจับขั้วหัวใจ..

                แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกถึง..

                ความอบอุ่น....ที่ไม่เคยได้รับ..

                ความอ่อนโยน....ที่กำลังโอบอุ้มตัวของผมเอาไว้..

                ผมรู้สึก...

คุ้นเคย...อย่างบอกไม่ถูก...

                ทำไมกันนะ...

                แล้ว...ความรู้สึกนี้...มันคืออะไร...

                ตอนนี้...ผมอยู่ที่ไหนกัน...

“อืม..”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเบาๆข้างหูของร่างบาง..บังคับให้แพขนตาที่หนักอึ้งต้องจำใจเปิดออก เผยให้เห็นดวงตาสีเขียวมรกต ‘คนๆนั้น..’ บุรุษผู้งดงามราวกับภาพวาด..ผู้มีพระคุณของเขา...ผู้ที่ช่วยเขาออกจากขุมนรกทั้งเป็น...ผู้ที่ช่วยซื้อเขาจาก...ซ่องค้ามนุษย์...

ความอบอุ่นแสนอ่อนโยน..ที่โอบอุ้มเขาเอาไว้เมื่อครู่...คงจะมาจากคนๆนี้...มาจากมือและอ้อมแขนของบุรุษผู้นี้..

‘วาเลน’ ทอดมองร่างโปร่งข้างกาย...เรือนผมสีดำขลับหนานุ่ม...กำลังประกายล้อกับแสงแดดอ่อนยามเช้า...แพขนตาหนาทาบทับพวงแก้มนวลซ่อนเร้นอำพันน้ำงามทั้งสอง..ริมฝีปากเรียวได้รูปสวยเผยอออกเล็กน้อยเพื่อรับอากาศหายใจ...ผิวขาวละเอียดสีงาช้างรับกับเส้นผมสีรัตติกาลได้เป็นอย่างดี...ช่างเป็นบุรุษที่งดงามราวกับภาพวาด...ราวกับงานประติมกรรมชั้นเลิศ...ไม่น่าเชื่อเลย..ว่าคนที่ต้อยต่ำเยี่ยงเขา..จะได้มีโอกาสอยู่ใกล้คนๆนี้...ได้อยู่ในวงแขนแกร่งที่แสนอบอุ่นเช่นนี้...

                “...อรุณสวัสดิ์ วาเลน..” ยามนี้ดวงหน้าสลักถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มข้างกายกำลังสำรวจร่างกายของเขา...ตอนเขาหลับอยู่...มรกตคู่งามเบิกโพลงด้วยความตกใจ เรือนร่างบอบบางถอยกรูดไปจนเสียเกือบจะตกเตียง..

                คงจะหวาดระแวงสินะ..

                เจอกับเรื่องเลวร้ายมามากมาย..

                มันคงจะเป็นเรื่องยาก...ที่จะไว้ใจมนุษย์ที่ทำร้ายตนอีกครั้ง...

                ช่างเป็น..เด็กที่น่าสงสารเหลือเกิน..

.

                “ไม่ต้องกลัว..เราไม่ทำร้ายเจ้าหรอก วาเลน”กระแสเสียงอ่อนโยนถูกเอื้อนเอ่ยขึ้นอีกครา...ไม่รู้เพราะเหตุใด...เด็กหนุ่มผมแดงถึงรู้สึกว่า..บุรุษผู้นี้ไม่ได้โกหก..ทั้งที่เขากลัวที่จะไว้ใจคนอื่น...ทั้งที่เป็นแบบนั้น...

                “มานี่สิ..” มือหนาตบลงเบาๆกับพื้นที่ว่างๆบนเตียงนุ่มข้างกายตน...และก็ไม่รู้สิ่งใดดลใจให้ร่างบางของเด็กหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่ราวกับต้องมนตร์..

                “คุณ...ซื้อผมมาทำไม” เสียงหวานถามห้วน.. “จะให้ผมเป็นอะไร...คนรับใช้..ทาส..หรือสัตว์เลี้ยง..”แต่ละคำที่หลุดออกมาจากริมฝีปากสีกุหลาบช่างน่ากลัวเหลือเกิน...แต่ก็ไม่แปลก..เพราะ ‘พวกเขา’ ถูกปลูกฝังมาแบบนี้...

                “ฮะๆๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะร่วนเมื่อได้ยินเช่นนั้น ซึ่งสร้างความงุนงงให้กับร่างเล็กเป็นอย่างมาก

                “มองโลกในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่า”

                “ข้าซื้อเจ้ามา...เพื่อให้เจ้าเป็นเพื่อนของข้า”

                “เพื่อน...”วาเลนเอ่ยย้ำด้วยท่าทีฉงน...ดวงหน้าหวานปรากฏเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมดซึ่งเรียกเสียงหัวเราะจากท่านดยุคได้ดียิ่ง.. “คุณซื้อผมมาเป็นเพื่อนนอนเหรอฮะ..”…เสียงหัวเราะเมื่อครู่เงียบลงไปในบัดดล...ดยุคหนุ่มถึงกับกัดฟันกรอด..

‘นี่..เจ้าชารอน สอนอะไรให้เด็กพวกนี้กัน..มันน่าฆ่านัก..’

“เปล่า..ไม่ใช่อย่างที่เจ้าเข้าใจหรอก วาเลน”มือหนาถูกยกกุมที่ขมับ... “รู้จักไหมล่ะ..”

“ผมไม่เคยมีเพื่อน..” ถึงจะเพียงแค่แวบหนึ่งเท่านั้น..แต่ว่าเขาเห็น...เห็นว่ามรกตคู่งามตรงหน้าไหววูบ...ราวกับจะร่ำไห้..

“ถ้าเช่นนั้น...เจ้าจะว่าอะไรไหม..ถ้าข้าจะขอเป็นเพื่อนคนแรกของเจ้า..” ร่างบางส่ายหัวสีแดงเพลิงของตนน้อยๆเป็นเชิง...รอยยิ้มอ่อนโยนถูกแต่งแต้มบนใบหน้าคมคายอีกครา..พลันแขนแกร่งก็ตวัดเอาร่างบอบบางเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย...

“อ๊ะ..!!” วาเลนเผลออุทานออกมาเบาๆด้วยความตระหนก  ถึงกระนั้นร่างบางก็ไม่มีทีท่าว่าจะต่อต้านร่างสูงแต่อย่างใด“ผมของเจ้านิ่มดีนะ..” มือหนาลูบไล้เบาๆไปตามเรือนผมสีเพลิงของร่างเล็กในอ้อมแขน..

“รู้สึกว่ามันจะยาวไปหน่อย...”ดยุคหนุ่มเริ่มพร่ำบ่นราวกับว่าเส้นผมสีเพลิงยาวสลวยนี้เป็นของตน “เจ้ารำคาญผมตัวเองไหม..วาเลน”

“ก็..นิดหน่อยฮะ..”

“อืม...”

เรียวคิ้วได้รับขมวดเข้าหากัน..ชายหนุ่มกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง..ไม่นานนักปมน้อยๆนั้นก็คลายออกซึ่งในขณะเดียวกันรอยยิ้มบางก็ถูกแต่งแต้มที่มุมริมฝีปากเรียว..

“งั้นเราไปอาบน้ำกัน”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

                 ภายในห้องน้ำส่วนตัวที่มีขนาดกว้างใหญ่ ทุกส่วนแทบจะทำมาจากหินอ่อนขาวทั้งสิน...ตรงกลางห้อง มีบันไดสั้นๆทอดยาวลงไปยังบ่อน้ำสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นร่องลึกลงมาจากพื้นหินอ่อน..อีกฟากของริมบ่อคือรูปปั้นนางเงือกถือไหสมบัติที่ทำจากทองคำ น้ำอุ่นๆถูกรินลงสู่บ่อน้ำกว้างที่เปรียบเสมือนท้องทะเลสำหรับนางเงือกตนนั้น..

                ร่างสีขาวอมชมพูระเรื่อราวไข่มุกเม็ดงามของวาเลนถูกปล่อยลงสู่บ่อน้ำอุ่นอย่างทะนุถนอม..มรกตคู่งามทอดมองทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้อย่างหลงใหล... และในขณะเดียวกัน...ร่างบางก็ถูกอำพันน้ำงามทั้งสองของดยุคหนุ่มจับจ้องอีกทีหนึ่ง..

                งดงาม...บริสุทธิ์...และบอบบาง

                ราวกับกุหลาบงามที่มีหนามแหลม...เพื่อปกป้องตนจากมือมนุษย์...

                ช่าง...น่าหลงใหลยิ่งนัก...

                การกระทำไวกว่าความคิด..มือใหญ่หยิบยกเอาเรือนผมยาวสลวยสีเพลิงขึ้นมาจรดที่ริมฝีปากของตนอย่างแผ่วเบา..ซึ่งการกระทำของเขาทำให้ร่างบางหลุดจากภวังค์ ดวงหน้าหวานล้ำหันมามองที่เขาอย่างรวดเร็ว...

                และแล้วอำพันคู่คม..ก็สบกับมรกตน้ำงามอีกครา...

                ราวกับเวลาถูกหยุดไว้เนิ่นนาน...ต่างฝ่ายต่างหลงใหลในความงามของฝ่ายตรงข้าม...ร่างสูงขยับเข้าประชิดเรือนร่างบอบบาง..ก่อนที่จะฉวยเอาความหวานจากริมฝีปากของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน..

                “เพื่อนเขาทำกันแบบนี้ด้วยเหรอฮะ..” ร่างเล็กเอียงคอถามร่างสูง..ทำให้ดยุคหนุ่มถึงกับต้องอมยิ้มน้อยๆเพราะความใสซื่อของเด็กน้อยเบื้องหน้า

                “ไม่หรอก สำหรับเจ้าเป็นกรณีพิเศษ”เสียงทุ้มตอบกลับไปอย่างอ่อนโยน “หันหลังสิ..ข้าจะถูตัวให้” วาเลนขยับตัวหันหลังให้กับร่างโปร่งอย่างว่าง่าย มือหนาคว้าเอาสบู่กลิ่นหอมเย้ายวนจากแท่นวางที่ประดับประดาไปด้วยไข่มุก..หลังจากนั้น..มือกร้านก็ลูบไล้ไปตามผิวกายละเอียดของเด็กหนุ่ม...หวังเพียงเพื่อจะชำระล้างมลทินที่ติดมาจากสถานที่ที่แสนโสมมแห่งนั้น..

                “หอมจัง...”กลิ่นหอมของสบู่สีสวยลอยมาแตะจมูกชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย ขนแพตาหนาปิดนัยน์ตาลงจนมองไม่เห็นสีมรกตที่ทอประกายงดงาม..

                “มันเป็นกลิ่นของกุหลาบป่าน่ะ..”

                “งดงาม..บริสุทธิ์..และบอบบางจนน่าปกป้อง..”

                “งั้นเหรอฮะ..”

                “เหมือนกับเจ้ามากเลยนะ..กุหลาบป่าน่ะ..” รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม.. “ผมน่ะเหรอ..” ดวงหน้าหวานเอี้ยวมามองคนที่พูดด้วยความสงสัย

                “อื้อ..เจ้าน่ะเหมือนกุหลาบป่า..ที่สวยงามแต่มีหนามแหลมเพื่อปกป้องตัวเองยังไงล่ะ” เมื่อได้ยินเช่นนั้น..ร่างบางก็ได้แต่นิ่งเงียบ...

                กุหลาบป่า..

                ที่มีหนามแหลมเพื่อปกป้องตัวเองจากผู้คน...

                เพื่อปกป้องตัวเองจากการถูกเด็ดไปเชยชม...

                เขาพูดถูก...

                กุหลาบป่ากับผมน่ะ..เหมือนกัน...

                ผม..ก็สร้างหนามแหลมเพื่อปกป้องตัวเองเช่นกัน..

                ผม...สร้างกำแพงขึ้นมาในใจตัวเอง...

                เพราะผมไม่อยากเจ็บปวดอีก...ไม่อยากแล้ว..

                เพราะงั้น...ผมจะไม่เชื่อใจใครอีก...

                ไม่อีกแล้ว...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 [COMPLETED 30%]