APPLICATION
บท : แพนโดร่า / เกเดียน
#Part1
ชื่อ - ริคุโอะ Rikuo
นานสกุล - (ใหม่) มิโดริยะ Midoriya / (เดิม นามสกุลแม่ ซาคากิ Sakagi)
ชื่อ - ริคุโอะ Rikuo
นานสกุล - (ใหม่) มิโดริยะ Midoriya / (เดิม นามสกุลแม่ ซาคากิ Sakagi)
อายุ - 20 ปี
เพศ - ชาย
ลักษณะนิสัย -
ฉากหน้า นศ.มหาลัยธรรมดา ปี2 บริหารธุรกิจ เป็นหนุ่มเอ๋อจอมซุ่มซ่ามเต็มพิกัด นิสัยซื่อๆ เชื่อคนง่าย ชอบทำหน้าตาน่ารักบ้องแบ๊ว จึงมักมีสาวๆมากรี๊ดกร๊าด แต่ก็ด้วยเพราะความซุ่มซ่ามนั่นแหละ เดินไปไหนเป็นต้องสะดุด กินอะไรเป็นต้องหกเลอะ เดี๋ยวทำแจกันแพงๆตกแตก ทำเครื่องแก้วดีๆตกแตก เป็นจอมซุ่มซ่ามที่ได้แผลเล็กแผลน้อยตลอดจนเพื่อนทั้งคณะแทบจะมีพลาสเตออร์ติดตัวไว้ให้เจ้าเซ่อนี่ใช้อยู่แล้ว ใครพูดอะไรนิดอะไรหน่อยก็เชื่อ เคยโง่ถึงขนาดโดนหลอกให้ซื้อปากการาคาหมื่นเยน โดยอ้างว่าเป็นปากกาศักดิ์สิทธิ์ช่วยให้ทำข้อสอบได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เรียนเก่งมาก สอบได้อันดับต้นๆตลอด มีเพื่อนมาขอลอกงานเป็นประจำ
ฉากหลัง ถึงจะเป็นฉากหลังแต่ก็ชอบติดนิสัยเอ๋อๆของฉากหน้ามาใช้ บางครั้งก็สะดุดโน่นนี่ไปทั่ว ซุ่มซ่ามจนคนที่อยู่ด้วยอยากฆ่าทิ้ง แต่ถ้ากล้าทำงั้นจริงก็จะโดนมีดจ่อคอแบบไม่ทันรู้ตัว พร้อมกับรอยยิ้มสวยๆซึ่งเป็นแค่การเตือนเล็กน้อยจากริคุ หากมีครั้งต่อไปจะลงมือจริงๆ เขามักยิ้มแย้มตลอดเวลา เจอคู่ต่อสู้ข่มขู่ หรือแม้จะโดนจับตัวอยู่ก็ยังยิ้ม ไม่ว่าจะสถานการณ์แบบไหนก็ยิ้ม ราวกับเป็นเรื่องปกติ คนอื่นๆจึงคาดเดาอารมณ์ความคิดไม่ถูก มักจะคิดว่าหมอนี่อันตราย อย่ามีเรื่องด้วยดีกว่า เป็นพวกหน้ายิ้มที่ไม่รู้ว่าซ่อนอะไรเอาไว้
เวลาทำงานจริงก็เรียบร้อยหมดจดไม่ทิ้งหลักฐานไว้ เด็ดขาดพร้อมฆ่าได้ทุกคนทุกเวลาไม่เว้นแม้แต่ผู้มีพระคุณหรือเพื่อนตนเอง ฆ่าก่อนจะถูกฆ่า เป็นคติของริคุเลยก็ว่าได้
ฉากหน้า นศ.มหาลัยธรรมดา ปี2 บริหารธุรกิจ เป็นหนุ่มเอ๋อจอมซุ่มซ่ามเต็มพิกัด นิสัยซื่อๆ เชื่อคนง่าย ชอบทำหน้าตาน่ารักบ้องแบ๊ว จึงมักมีสาวๆมากรี๊ดกร๊าด แต่ก็ด้วยเพราะความซุ่มซ่ามนั่นแหละ เดินไปไหนเป็นต้องสะดุด กินอะไรเป็นต้องหกเลอะ เดี๋ยวทำแจกันแพงๆตกแตก ทำเครื่องแก้วดีๆตกแตก เป็นจอมซุ่มซ่ามที่ได้แผลเล็กแผลน้อยตลอดจนเพื่อนทั้งคณะแทบจะมีพลาสเตออร์ติดตัวไว้ให้เจ้าเซ่อนี่ใช้อยู่แล้ว ใครพูดอะไรนิดอะไรหน่อยก็เชื่อ เคยโง่ถึงขนาดโดนหลอกให้ซื้อปากการาคาหมื่นเยน โดยอ้างว่าเป็นปากกาศักดิ์สิทธิ์ช่วยให้ทำข้อสอบได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เรียนเก่งมาก สอบได้อันดับต้นๆตลอด มีเพื่อนมาขอลอกงานเป็นประจำ
ฉากหลัง ถึงจะเป็นฉากหลังแต่ก็ชอบติดนิสัยเอ๋อๆของฉากหน้ามาใช้ บางครั้งก็สะดุดโน่นนี่ไปทั่ว ซุ่มซ่ามจนคนที่อยู่ด้วยอยากฆ่าทิ้ง แต่ถ้ากล้าทำงั้นจริงก็จะโดนมีดจ่อคอแบบไม่ทันรู้ตัว พร้อมกับรอยยิ้มสวยๆซึ่งเป็นแค่การเตือนเล็กน้อยจากริคุ หากมีครั้งต่อไปจะลงมือจริงๆ เขามักยิ้มแย้มตลอดเวลา เจอคู่ต่อสู้ข่มขู่ หรือแม้จะโดนจับตัวอยู่ก็ยังยิ้ม ไม่ว่าจะสถานการณ์แบบไหนก็ยิ้ม ราวกับเป็นเรื่องปกติ คนอื่นๆจึงคาดเดาอารมณ์ความคิดไม่ถูก มักจะคิดว่าหมอนี่อันตราย อย่ามีเรื่องด้วยดีกว่า เป็นพวกหน้ายิ้มที่ไม่รู้ว่าซ่อนอะไรเอาไว้
เวลาทำงานจริงก็เรียบร้อยหมดจดไม่ทิ้งหลักฐานไว้ เด็ดขาดพร้อมฆ่าได้ทุกคนทุกเวลาไม่เว้นแม้แต่ผู้มีพระคุณหรือเพื่อนตนเอง ฆ่าก่อนจะถูกฆ่า เป็นคติของริคุเลยก็ว่าได้
ลักษณะภายนอก-
เป็นผู้ชายหน้าหวาน ดูซื่อๆเป็นมิตร ใบหน้ารูปไข่ หุ่นค่อนข้างเพรียวลม สูง 175 cm. หนัก 55 kg. มีตาสีเขียวสดใส(เป็นสีตาทีหายากที่สุดในโลก) ผมสีทองสว่าง(จริงๆไปย้อมมาเพราะอยากให้เข้ากับสีตา เดิมสีดำ) ไว้ยาวเป็นรากไทร แล้วก็ไม่ชอบหวี เลยดูฟูๆยุ่งเหยิงตลอด ใส่เสื้อแบบซ้ำๆกันตลอดเพราะใส่ยังไงก็เลอะเลือดเสมอเลยขี้เกียจซัก เขาจึงมักจะใส่แต่เสื้อสีดำ ชอบเสื้อคอเต่าแขนยาวเป็นพิเศษเลยซื้อเก็บไว้เป็นโหล
ฉากหน้า ชอบทำหน้าเอ๋อ ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่พอใครว่านิดว่าหน่อยหรือดุที่ซุ่มซ่ามก็มักเหงื่อตก ทำท่าจะร้องไห้ใส่จนคนด่าโกรธแทบไม่ลง บางทีก็ชอบทำหน้าหงอยๆหรือทำตาปิ๊งๆเวลาจะออดอ้อนขออะไรใครสักอย่าง
ฉากหลัง ยิ้มสวยๆเวลาฆ่าคน ดวงตาเป็นประกาย แต่ถ้าสติหลุดมากเท่าไหร่หน้าตาก็จะยิ่งโรคจิตขึ้นเท่านั้น สังเกตได้จากรอยยิ้มร่าเริงจะเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้ม
เป็นผู้ชายหน้าหวาน ดูซื่อๆเป็นมิตร ใบหน้ารูปไข่ หุ่นค่อนข้างเพรียวลม สูง 175 cm. หนัก 55 kg. มีตาสีเขียวสดใส(เป็นสีตาทีหายากที่สุดในโลก) ผมสีทองสว่าง(จริงๆไปย้อมมาเพราะอยากให้เข้ากับสีตา เดิมสีดำ) ไว้ยาวเป็นรากไทร แล้วก็ไม่ชอบหวี เลยดูฟูๆยุ่งเหยิงตลอด ใส่เสื้อแบบซ้ำๆกันตลอดเพราะใส่ยังไงก็เลอะเลือดเสมอเลยขี้เกียจซัก เขาจึงมักจะใส่แต่เสื้อสีดำ ชอบเสื้อคอเต่าแขนยาวเป็นพิเศษเลยซื้อเก็บไว้เป็นโหล
ฉากหน้า ชอบทำหน้าเอ๋อ ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่พอใครว่านิดว่าหน่อยหรือดุที่ซุ่มซ่ามก็มักเหงื่อตก ทำท่าจะร้องไห้ใส่จนคนด่าโกรธแทบไม่ลง บางทีก็ชอบทำหน้าหงอยๆหรือทำตาปิ๊งๆเวลาจะออดอ้อนขออะไรใครสักอย่าง
ฉากหลัง ยิ้มสวยๆเวลาฆ่าคน ดวงตาเป็นประกาย แต่ถ้าสติหลุดมากเท่าไหร่หน้าตาก็จะยิ่งโรคจิตขึ้นเท่านั้น สังเกตได้จากรอยยิ้มร่าเริงจะเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้ม
ประวัติ -
หมายเหตุ : จะเล่าเป็นประวัติสลับกับเขียนสั้นๆเป็นภาพความทรงจำของริคุนะคะ
ซาคากิ ริคุโอะเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เกิด สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขาอยู่มีซิสเตอร์ที่เป็นคนโรคจิตชอบทรมานสัตว์เล่น เธอจะขู่บังคับเด็กๆในสถานรับเลี้ยงให้เป็นคนลงมือฆ่าสัตว์ด้วยสารพัดวิธีที่เธอหามาโดยเธอจะนั่งดูอยู่เฉยๆ ริคุเป็นเด็กที่เธอชอบที่สุดเพราะเขามักจะกลัวจนตัวสั่นไม่กล้าลงมือกับสัตว์พวกนั้น และทุกครั้้งที่เขาไม่ลงมือเธอก็เฆี่ยนตี ไม่ก็จะจับขังในห้องมืดให้อดอาหารเป็นอาทิิตย์
"จำไว้นะริคุโอะ โลกนี้น่ะปลาใหญ่กินปลาเล็ก ถ้าเธอไม่ฆ่ามันเธอก็จะไม่รอด..." ซิสเตอร์สาวกระซิบแผ่วเบาที่หูเด็กน้อย ริคุโอะจ้องลูกแมวตรงหน้า ในมือกำลิ่มที่ซิสเตอร์สาวหามา มือเล็กๆสั่นไปมาก่อนจะแทงลิ่มนั้นลงกลางตัวของเจ้าแมว เลือดสดๆกระเซ็นเปื้อนบนตัวเขา กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนสะอิดสะเอียน เสียงร้องโหยหวนดังไปทั่วบริเวณ
"แค่นั้นจะไปพออะไร!!" ซิสเตอร์สาวตะคอก จิกเล็กลงบนหัวเด็กน้อย "นี่แกอยากโดนขังนักใช่ไหม" ใบหน้าเดือดดาลของเธอทำให้ริคุสะดุ้ง น้ำตาไหลจากตาสีเขียวเป็นสายก่อนที่เขาจะแทงลิ่มลงบนตัวลูกแมวน้อยซ้ำไปมาหลายครั้ง จนกระดูกแหลกละเอียด ไส้ไหลทะลัก ลูกตากระเด็นกระดอนไปบนพื้น เลือดท่วมตัวของเขาแต่เขาก็ยังไม่หยุด
"อย่างนั้นแหละริคุโอะ 5555 แบบนั้นแหละดี" ซิสเตอร์สาวหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ต้องฆ่าใช่ไหม เขาถึงจะอยู่รอด....
ตาสีเขียวหม่นแสงลงเรื่อยๆเมื่อแทงลิ่มลงไปแต่ละครั้ง
เรื่องเลวร้ายจบลง หลังจากริคุ7ขวบ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าถูกสอบ ซิสเตอร์โดนจับ ริคุได้เจอกับแม่หลังจากนั้น แม่ของเขานั่นเองที่เป็นคนแจ้งความ แม่อธิบายว่า ท้องตั้งแต่ยังเด็ก ไม่อยากมีภาระจึงทั้งเขาไว้หน้าสถานรับเลี้ยง แม่ขอโทษเขา แม่สัญญาว่าต่อจากนี้จะไม่ทิ้งเขาไปไหนอีกแล้ว แม่บอกว่าจากนี้เราจะมีความสุข
ความสุขที่ว่ามีได้ไม่นาน สองเดือนหลังจากออกจากสถานรับเลี้ยงมาได้แม่ของเขากลายเป็นเหยื่อในคดีทุรจิตของคณะรัฐบาล เพียงแค่เธอบังเอิญไปเห็นเหตุการณ์เข้า แม่เอาตัวกันเขาจึงถูกยิงตาย ริคุหนีหัวซุกหัวซุนมาเรืื่อยๆ
ตอนทีี่คิดว่ากำลังจะตาย คนๆนั้นก็เข้ามา คนๆนั้นฆ่าทุกคนที่ตามล่าเขา
"ไงเจ้าหนู ดวงแข็งดีนี่" รอยยิ้มงดงามของคนๆนั้นทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้ "มานี่สิ" มือหนายื่นมาหา ก่อนคนๆนั้นจะโดนยิงเข้าที่ไหล่
"โธ่เว้ย ยังมีหลบอยู่อีกเรอะ" คนๆนั้นหัวเสีย
ริคุมองคนๆนั้น เขาเป็นคนเดียวที่ยื่นมือมาหาตน ต่างจากคนอื่นทีี่ทำเฉยเพราะหวาดกลัวรัฐบาล แล้วตอนนี้เขาจะมาตายเพราะตัวเองรึ.... เขาจะทำให้ใครตายอีกแล้วเหรอ จะตายเหรอ ถ้าคนๆนี้ตายเขาก็ต้องตายด้วยสิ รุคุคิด
เขาเองก็จะจะตายเหมือนกับหม่าม๊า....
....ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ...ฆ่าสิก่อนจะถูกฆ่า.....ราวกับได้ยินเสียงกระซิบของซิสเตอร์ ตาสีเขียวทอประกาย เด็กน้อยแย่งมีดจากตัวคนๆนั้นก่อนลงมือฆ่าพวกชั่วนั่นอย่างบ้าคลั่ง แม้จะโดนยิงหรือบาดเจ็บก็ไม่สน
ต้องฆ่าก่อนถูกฆ่า!!! มือเล็กแทงมีดลงบนหอหอยของเหยื่อ
"555ตายซะๆๆๆๆๆๆๆๆ" รอยยิ้มวิปริตฉาบทั่วใบหน้า ตาสีเขียวสดเป็นประกายอย่างคนกำลังทำเรื่องสนุก
ถ้าฆ่าแล้วจะรอดสินะครับ ซิสเตอร์มาทิลด้า....
ริคุไปพักรักษาตัวอยู่กับคนๆนั้น คนๆนั้นเป็นนักฆ่าขององค์กรเล็กๆองค์กรหนึ่ง พวกเขาเกลียดรัฐบาลจึงทำตัวเป็นเหมือนศาลเตี้ย คนๆนั้นสอนทักษะการต่อสู้ การเอาชีวิตรอดและทุกๆอย่างให้ริคุ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องฆ่าคน
จนริคุอายุได้12ปีคนๆนั้นเริ่มหวาดกลัวริคุ เมื่อริคุเก่งจนเกินไป จนเริ่มเป็นอันตราย
คนๆนั้นยกไวน์ซดอย่างเอร็ดอร่อย
"อร่อย ทำเองเหรอเนี่ย เก่งนะเรา" มือหนาลูบหัว
"ครับ หมักไว้เพื่อวันนี้เลย" ริคุยิ้มร่า เมื่อพูดจบปรระโยคได้ไม่นานร่างของชายคนนั้นก็กระตุกอย่างแรง ใบหน้าซีดเซียว
"ไร้สี ไร้กลิ่น ทำมาอย่างดีให้คุณเลยครับ"
"แก!...อั่ก" ของเหลวสีข้นทะลักออกมาจากปากคนๆนั้น
"ผมทำให้ทรมานน้อยที่สุดแล้ว เทียบกับที่คุณวางแผนจะฆ่าผม แบบนี้ทรมานน้อยกว่าจรริงไหมครับ" ริคุยังคคงยิ้มร่าเริงเหมือนปกติ แต่นัยย์ตากลับฉายแววสะใจชัดเจน
"5ปีที่ผ่านมาขอบคุณครับ คนอย่างแกน่ะ ตายๆไปซะ"
ต้องฆ่าก่อนจะถูกฆ่า....
หลังจากนั้น ริคุก็ออกมาใช้ชีวิตตามลำพัง เปลี่ยนนามสกุลจากซาคากิเป็นมิโดริยะ เงินไม่มีก็ฆ่าแล้วเอามา ไม่มีอะไรก็ฆ่าแล้วแย่งมา เขาก่อร่างสร้างตัวอยู่สักพัก ก่อนจะทำเหมือนคนปกติ ไปเรียน เล่น มีเพื่อน ทำงานพิเสษเหมือนเด็กทั่วไป แฝงตัวอยู่กับผู้คนปกติ สร้างฉากหน้าขึ้นมาและใช้ชีวิตลั้นลาไปวันๆ มีบ้างที่รับงานฆ่าคนจากบางองค์กร แต่เขาก็ไม่เคยเปิดเผยตัวตนให้ใครรู้ จึงไม่มีีใครในองค์กรไหนเคยเห็นหน้า
แล้วอยู่ดีๆก็โดนจับพลัดจับพลูมาเป็นเกเดียน ได้ไงไม่รู้
การฆ่าของริคุนั้นไม่ได้เพราะสนุก ไม่ฆ่าคนไม่เลือกหน้า ไม่ฆ่าเป็นว่าเล่น ไม่ฆ่าเพราะรักความยุติธรรมแต่อย่างใด ยกเว้นจะเป็นคำสั่ง ถ้าเป็นคำสั่งก็ไม่ปราณี ยิ่งกับรัฐบาลด้วย เพราะลึกๆเขาก็เกลียดรัฐบาลมาก เว้นแต่จะสั่งให้เขาฆ่าตัวตายอะนะ ถ้าอย่างนั้นเขาก็พร้อมจะเป็นศัตรูกับคนที่สั่งเพื่อให้มีชีวิตรอด
เขาฆ่าเพื่อให้ตนมีชีวิตรอดเท่านั้น รักเพื่อนแต่ก็ไม่พร้อมที่จะเสียสละเพื่อเพื่อน เพราะรักแต่ตนเองตัวเองมากกว่า
เป็นคนที่ถ้าไม่สั่งก็จะไม่ลงมือทำอะไรเท่าไหร่ เว้นแต่ว่าจะระแวงอะไรอยู่เท่านั้นถึงจะเริ่มลงมือ
หมายเหตุ : จะเล่าเป็นประวัติสลับกับเขียนสั้นๆเป็นภาพความทรงจำของริคุนะคะ
ซาคากิ ริคุโอะเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เกิด สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขาอยู่มีซิสเตอร์ที่เป็นคนโรคจิตชอบทรมานสัตว์เล่น เธอจะขู่บังคับเด็กๆในสถานรับเลี้ยงให้เป็นคนลงมือฆ่าสัตว์ด้วยสารพัดวิธีที่เธอหามาโดยเธอจะนั่งดูอยู่เฉยๆ ริคุเป็นเด็กที่เธอชอบที่สุดเพราะเขามักจะกลัวจนตัวสั่นไม่กล้าลงมือกับสัตว์พวกนั้น และทุกครั้้งที่เขาไม่ลงมือเธอก็เฆี่ยนตี ไม่ก็จะจับขังในห้องมืดให้อดอาหารเป็นอาทิิตย์
"จำไว้นะริคุโอะ โลกนี้น่ะปลาใหญ่กินปลาเล็ก ถ้าเธอไม่ฆ่ามันเธอก็จะไม่รอด..." ซิสเตอร์สาวกระซิบแผ่วเบาที่หูเด็กน้อย ริคุโอะจ้องลูกแมวตรงหน้า ในมือกำลิ่มที่ซิสเตอร์สาวหามา มือเล็กๆสั่นไปมาก่อนจะแทงลิ่มนั้นลงกลางตัวของเจ้าแมว เลือดสดๆกระเซ็นเปื้อนบนตัวเขา กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนสะอิดสะเอียน เสียงร้องโหยหวนดังไปทั่วบริเวณ
"แค่นั้นจะไปพออะไร!!" ซิสเตอร์สาวตะคอก จิกเล็กลงบนหัวเด็กน้อย "นี่แกอยากโดนขังนักใช่ไหม" ใบหน้าเดือดดาลของเธอทำให้ริคุสะดุ้ง น้ำตาไหลจากตาสีเขียวเป็นสายก่อนที่เขาจะแทงลิ่มลงบนตัวลูกแมวน้อยซ้ำไปมาหลายครั้ง จนกระดูกแหลกละเอียด ไส้ไหลทะลัก ลูกตากระเด็นกระดอนไปบนพื้น เลือดท่วมตัวของเขาแต่เขาก็ยังไม่หยุด
"อย่างนั้นแหละริคุโอะ 5555 แบบนั้นแหละดี" ซิสเตอร์สาวหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
ต้องฆ่าใช่ไหม เขาถึงจะอยู่รอด....
ตาสีเขียวหม่นแสงลงเรื่อยๆเมื่อแทงลิ่มลงไปแต่ละครั้ง
เรื่องเลวร้ายจบลง หลังจากริคุ7ขวบ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าถูกสอบ ซิสเตอร์โดนจับ ริคุได้เจอกับแม่หลังจากนั้น แม่ของเขานั่นเองที่เป็นคนแจ้งความ แม่อธิบายว่า ท้องตั้งแต่ยังเด็ก ไม่อยากมีภาระจึงทั้งเขาไว้หน้าสถานรับเลี้ยง แม่ขอโทษเขา แม่สัญญาว่าต่อจากนี้จะไม่ทิ้งเขาไปไหนอีกแล้ว แม่บอกว่าจากนี้เราจะมีความสุข
ความสุขที่ว่ามีได้ไม่นาน สองเดือนหลังจากออกจากสถานรับเลี้ยงมาได้แม่ของเขากลายเป็นเหยื่อในคดีทุรจิตของคณะรัฐบาล เพียงแค่เธอบังเอิญไปเห็นเหตุการณ์เข้า แม่เอาตัวกันเขาจึงถูกยิงตาย ริคุหนีหัวซุกหัวซุนมาเรืื่อยๆ
ตอนทีี่คิดว่ากำลังจะตาย คนๆนั้นก็เข้ามา คนๆนั้นฆ่าทุกคนที่ตามล่าเขา
"ไงเจ้าหนู ดวงแข็งดีนี่" รอยยิ้มงดงามของคนๆนั้นทำให้เขาละสายตาไปไม่ได้ "มานี่สิ" มือหนายื่นมาหา ก่อนคนๆนั้นจะโดนยิงเข้าที่ไหล่
"โธ่เว้ย ยังมีหลบอยู่อีกเรอะ" คนๆนั้นหัวเสีย
ริคุมองคนๆนั้น เขาเป็นคนเดียวที่ยื่นมือมาหาตน ต่างจากคนอื่นทีี่ทำเฉยเพราะหวาดกลัวรัฐบาล แล้วตอนนี้เขาจะมาตายเพราะตัวเองรึ.... เขาจะทำให้ใครตายอีกแล้วเหรอ จะตายเหรอ ถ้าคนๆนี้ตายเขาก็ต้องตายด้วยสิ รุคุคิด
เขาเองก็จะจะตายเหมือนกับหม่าม๊า....
....ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ...ฆ่าสิก่อนจะถูกฆ่า.....ราวกับได้ยินเสียงกระซิบของซิสเตอร์ ตาสีเขียวทอประกาย เด็กน้อยแย่งมีดจากตัวคนๆนั้นก่อนลงมือฆ่าพวกชั่วนั่นอย่างบ้าคลั่ง แม้จะโดนยิงหรือบาดเจ็บก็ไม่สน
ต้องฆ่าก่อนถูกฆ่า!!! มือเล็กแทงมีดลงบนหอหอยของเหยื่อ
"555ตายซะๆๆๆๆๆๆๆๆ" รอยยิ้มวิปริตฉาบทั่วใบหน้า ตาสีเขียวสดเป็นประกายอย่างคนกำลังทำเรื่องสนุก
ถ้าฆ่าแล้วจะรอดสินะครับ ซิสเตอร์มาทิลด้า....
ริคุไปพักรักษาตัวอยู่กับคนๆนั้น คนๆนั้นเป็นนักฆ่าขององค์กรเล็กๆองค์กรหนึ่ง พวกเขาเกลียดรัฐบาลจึงทำตัวเป็นเหมือนศาลเตี้ย คนๆนั้นสอนทักษะการต่อสู้ การเอาชีวิตรอดและทุกๆอย่างให้ริคุ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องฆ่าคน
จนริคุอายุได้12ปีคนๆนั้นเริ่มหวาดกลัวริคุ เมื่อริคุเก่งจนเกินไป จนเริ่มเป็นอันตราย
คนๆนั้นยกไวน์ซดอย่างเอร็ดอร่อย
"อร่อย ทำเองเหรอเนี่ย เก่งนะเรา" มือหนาลูบหัว
"ครับ หมักไว้เพื่อวันนี้เลย" ริคุยิ้มร่า เมื่อพูดจบปรระโยคได้ไม่นานร่างของชายคนนั้นก็กระตุกอย่างแรง ใบหน้าซีดเซียว
"ไร้สี ไร้กลิ่น ทำมาอย่างดีให้คุณเลยครับ"
"แก!...อั่ก" ของเหลวสีข้นทะลักออกมาจากปากคนๆนั้น
"ผมทำให้ทรมานน้อยที่สุดแล้ว เทียบกับที่คุณวางแผนจะฆ่าผม แบบนี้ทรมานน้อยกว่าจรริงไหมครับ" ริคุยังคคงยิ้มร่าเริงเหมือนปกติ แต่นัยย์ตากลับฉายแววสะใจชัดเจน
"5ปีที่ผ่านมาขอบคุณครับ คนอย่างแกน่ะ ตายๆไปซะ"
ต้องฆ่าก่อนจะถูกฆ่า....
หลังจากนั้น ริคุก็ออกมาใช้ชีวิตตามลำพัง เปลี่ยนนามสกุลจากซาคากิเป็นมิโดริยะ เงินไม่มีก็ฆ่าแล้วเอามา ไม่มีอะไรก็ฆ่าแล้วแย่งมา เขาก่อร่างสร้างตัวอยู่สักพัก ก่อนจะทำเหมือนคนปกติ ไปเรียน เล่น มีเพื่อน ทำงานพิเสษเหมือนเด็กทั่วไป แฝงตัวอยู่กับผู้คนปกติ สร้างฉากหน้าขึ้นมาและใช้ชีวิตลั้นลาไปวันๆ มีบ้างที่รับงานฆ่าคนจากบางองค์กร แต่เขาก็ไม่เคยเปิดเผยตัวตนให้ใครรู้ จึงไม่มีีใครในองค์กรไหนเคยเห็นหน้า
แล้วอยู่ดีๆก็โดนจับพลัดจับพลูมาเป็นเกเดียน ได้ไงไม่รู้
การฆ่าของริคุนั้นไม่ได้เพราะสนุก ไม่ฆ่าคนไม่เลือกหน้า ไม่ฆ่าเป็นว่าเล่น ไม่ฆ่าเพราะรักความยุติธรรมแต่อย่างใด ยกเว้นจะเป็นคำสั่ง ถ้าเป็นคำสั่งก็ไม่ปราณี ยิ่งกับรัฐบาลด้วย เพราะลึกๆเขาก็เกลียดรัฐบาลมาก เว้นแต่จะสั่งให้เขาฆ่าตัวตายอะนะ ถ้าอย่างนั้นเขาก็พร้อมจะเป็นศัตรูกับคนที่สั่งเพื่อให้มีชีวิตรอด
เขาฆ่าเพื่อให้ตนมีชีวิตรอดเท่านั้น รักเพื่อนแต่ก็ไม่พร้อมที่จะเสียสละเพื่อเพื่อน เพราะรักแต่ตนเองตัวเองมากกว่า
เป็นคนที่ถ้าไม่สั่งก็จะไม่ลงมือทำอะไรเท่าไหร่ เว้นแต่ว่าจะระแวงอะไรอยู่เท่านั้นถึงจะเริ่มลงมือ
งานอดิเรก - เล่นรูบิค , ยืนอ่านการ์ตูนฟรีตามร้านหนังสือ(ไม่ซื้อ)
ความสามารถพิเศษ - พูดได้5ภาษา(ไม่รวมภาษาบ้านเกิด) อังกฤษ อิตาลี รัสเซีย จีน เยอรมัน / ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับภาษาจะเรียนรู้เร็วมาก
ตัวอย่างคำพูดในอารมณ์ต่างๆ -
โดยรวมแล้วจะพูดสุภาพมาก แทนคนอื่นว่า "คุณ" ทุกครั้ง
บทซุ่มซ่าม เอ๋อ
"อุหวา ขอโทษครับ" เจ้าตัวก้มหน้าขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่หลังทำแจกันใบละสามล้านที่พิพิธภัณฑ์ตกแตก ตอนที่ลนลานจะก้มลงเก็บเศาแจกันก็ดันสะดุดไปชนตู้โชว์ข้างๆ จนมันล้มต่อกัเป้นโดมิโน่ "หวาาา ตายแล้ว ขอโทษคร้าบบบ ฮือๆ"
"เอ่ แต่คุณลุงเขาบอกว่าถ้าบริจาคเงินแล้วจะหายดีทันทีเลยนะ"
"ไอ้บ้า! ฉันขาหัก บริจาคเงินไปแล้วจะช่วยอะไรฟระ หมอบอกว่าสามเดือนถึงถอดเฝือก นายบริจาคไปก็ช่วยไรไม่ได้หรอกโว้ย"
"หวาาา ขอโทษๆครับ"
"แล้ววจะมาขอโทษฉันทำพระแสงไร ไปทวงเงินคืนมาเลย!"
บทตอนฆ่าคน ขู่ เตือน ตอนทำงาน
"ดูสิสีเลือดของคุณสวยขนาดนี้ เสียดายจังที่ผมอยู่เล่นด้วยไม่ได้" ริคุยิ้มหวาน "เพราะงั้น ช่วยตายๆไปซะเถอะครับ"
ปลายมีดสีเงินวาววับจ่อที่คอหอยอีกฝ่าย หยดเลือดค่อยๆไหลรินลงมา ริคิยิ้มน่ารัก ตาสีเขียวสดใสเป็นประกายดูใสซื่อบริสุทธิ์ ต่างจากการกระทำในตอนนี้ "ว่าไงครับ ไม่ฆ่าผมแล้วเหรอ" เขาถาม
อ่านไม่ออก.... อีกฝ่ายกลืนนน้ำลายเฮือกใหญ่
"หวายิงพลาด" ริคุทำท่าตกใจ แต่ไม่มีใคครรู้ว่านั่นยิงพลาดจริงๆหรือเขาจงใจยิงพลาด "สงสัยฝีมือผมจะตกแฮะ แต่ไม่เป็นไรเนอะ ถ้าพลาดก็ยังยิงใหม่ได้ ยังไงคุณก็ต้องตายอยู่ดี" เขาแสยะยิ้ม
บทตอนโกรธ
ไม่ค่อยแสดงออกนัก แต่จะมีบางประโยคที่เปลี่ยนสรรพนาม จากคุณเป็น "แก" แต่น้อยครั้งมากที่จะโกรธ จะโกรธก็เพราะรู้ว่าคนสนิท คนที่ไว้ใจทรยศ
"ฮะฮะ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคุณ" ริคุหัวเราะ "หลงใจดีกับหนูสกกปรกอย่างแกมาได้ยังไงเนี่ย"
บทตอนสติแตก
"ปล่อยนะ! ปล่อยยยยย ที่นีี่ที่ไหน มืดไปหมด" ริคุกรีดร้อง "ไอ้สารเลว เอาฉันออกไป!" เขาเริ่มดิ้นพล่าน ตัวสั่นอย่างคุมไม่อยู่ "พวกชั่วเอ้ย!" น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มทั้งสอง
(จริงๆตอนอยู่ในอารณ์นี้จะเขียนยังไงก็ได้ แบบให้มันดูทรมานสุดๆอ่ะค่ะ อ้างอิงจากสิ่งที่กลัวได้เลย เขียนแบบที่มันไม่ใช่ริคุตอนปกติไปเลย ไม่ยิ้ม พูดคำหยาบเอย อารมณ์ร้อนเอยแบบเนี้ย)
โดยรวมแล้วจะพูดสุภาพมาก แทนคนอื่นว่า "คุณ" ทุกครั้ง
บทซุ่มซ่าม เอ๋อ
"อุหวา ขอโทษครับ" เจ้าตัวก้มหน้าขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่หลังทำแจกันใบละสามล้านที่พิพิธภัณฑ์ตกแตก ตอนที่ลนลานจะก้มลงเก็บเศาแจกันก็ดันสะดุดไปชนตู้โชว์ข้างๆ จนมันล้มต่อกัเป้นโดมิโน่ "หวาาา ตายแล้ว ขอโทษคร้าบบบ ฮือๆ"
"เอ่ แต่คุณลุงเขาบอกว่าถ้าบริจาคเงินแล้วจะหายดีทันทีเลยนะ"
"ไอ้บ้า! ฉันขาหัก บริจาคเงินไปแล้วจะช่วยอะไรฟระ หมอบอกว่าสามเดือนถึงถอดเฝือก นายบริจาคไปก็ช่วยไรไม่ได้หรอกโว้ย"
"หวาาา ขอโทษๆครับ"
"แล้ววจะมาขอโทษฉันทำพระแสงไร ไปทวงเงินคืนมาเลย!"
บทตอนฆ่าคน ขู่ เตือน ตอนทำงาน
"ดูสิสีเลือดของคุณสวยขนาดนี้ เสียดายจังที่ผมอยู่เล่นด้วยไม่ได้" ริคุยิ้มหวาน "เพราะงั้น ช่วยตายๆไปซะเถอะครับ"
ปลายมีดสีเงินวาววับจ่อที่คอหอยอีกฝ่าย หยดเลือดค่อยๆไหลรินลงมา ริคิยิ้มน่ารัก ตาสีเขียวสดใสเป็นประกายดูใสซื่อบริสุทธิ์ ต่างจากการกระทำในตอนนี้ "ว่าไงครับ ไม่ฆ่าผมแล้วเหรอ" เขาถาม
อ่านไม่ออก.... อีกฝ่ายกลืนนน้ำลายเฮือกใหญ่
"หวายิงพลาด" ริคุทำท่าตกใจ แต่ไม่มีใคครรู้ว่านั่นยิงพลาดจริงๆหรือเขาจงใจยิงพลาด "สงสัยฝีมือผมจะตกแฮะ แต่ไม่เป็นไรเนอะ ถ้าพลาดก็ยังยิงใหม่ได้ ยังไงคุณก็ต้องตายอยู่ดี" เขาแสยะยิ้ม
บทตอนโกรธ
ไม่ค่อยแสดงออกนัก แต่จะมีบางประโยคที่เปลี่ยนสรรพนาม จากคุณเป็น "แก" แต่น้อยครั้งมากที่จะโกรธ จะโกรธก็เพราะรู้ว่าคนสนิท คนที่ไว้ใจทรยศ
"ฮะฮะ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคุณ" ริคุหัวเราะ "หลงใจดีกับหนูสกกปรกอย่างแกมาได้ยังไงเนี่ย"
บทตอนสติแตก
"ปล่อยนะ! ปล่อยยยยย ที่นีี่ที่ไหน มืดไปหมด" ริคุกรีดร้อง "ไอ้สารเลว เอาฉันออกไป!" เขาเริ่มดิ้นพล่าน ตัวสั่นอย่างคุมไม่อยู่ "พวกชั่วเอ้ย!" น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มทั้งสอง
(จริงๆตอนอยู่ในอารณ์นี้จะเขียนยังไงก็ได้ แบบให้มันดูทรมานสุดๆอ่ะค่ะ อ้างอิงจากสิ่งที่กลัวได้เลย เขียนแบบที่มันไม่ใช่ริคุตอนปกติไปเลย ไม่ยิ้ม พูดคำหยาบเอย อารมณ์ร้อนเอยแบบเนี้ย)
สิ่งที่ชอบ / เกลียด / กลัว -
สิ่งที่ชอบ ไม่มี
สิ่งที่เกลียด ซิสเตอร์แทบจะทั้งหมด เพราะทำให้นึกถึงซิสเตอร์มาทิลด้า และทุกครั้งที่นึกถึงก็จะรู้สึกว่าตัวเองขัดขืนคำพูดของซิสเตอร์ไม่ได้
ex.
ซิสเตอร์สาวอ้อนวอนขอร้อง "อย่าฆ่าฉันเลยนะ"
คำพูดนั้นทำเอาริคุชะงักมือไปพักหนึ่ง แววตาฉายแววหวาดกลัวเล็กน้อยก็เปลี่ยนเป็นปกติ จากนั้นเขาก็เหนี่ยวไกปืนทันที
เมื่อกี่นี้ไม่ใช่ซิสเตอร์มาทิลด้าเสียหน่อย แต่กลับทำให้เขาชะงักไปได้ ริคุกัดฟัน รู้สึกว่าเขาจะขัดขืนคำพูดนั้นไม่ได้ ทำไมกันนะ
สิ่งที่กลัว กลัวการถูกขังในห้องปิดตายที่มืดๆนานๆ (ไม่ได้กลัวที่แคบหรือทีี่มืดแต่อย่างใดนะ ขึ้นลิฟต์ได้ปกติ ถูกขังอยู่ในห้องหรือคุกได้ปกติ โดนจับทรมานในห้องแคบๆน่ากลัวๆได้) แต่ถ้าเป็นห้องปิดตายที่มืืดๆแล้วตนเองถูกมัดอยู่ ภายในห้องไม่มีอะไร แทบมองอะไรไม่เห็น ไม่รู้เวลา อดข้าวอดน้ำเป็นอาทิตย์ๆจะกลัวมากและเริ่มสติแตก เพราะทำให้นึกถึงตอนที่ถูกซิสเตอร์จับขังเมื่อยังเด็ก
สิ่งที่ชอบ ไม่มี
สิ่งที่เกลียด ซิสเตอร์แทบจะทั้งหมด เพราะทำให้นึกถึงซิสเตอร์มาทิลด้า และทุกครั้งที่นึกถึงก็จะรู้สึกว่าตัวเองขัดขืนคำพูดของซิสเตอร์ไม่ได้
ex.
ซิสเตอร์สาวอ้อนวอนขอร้อง "อย่าฆ่าฉันเลยนะ"
คำพูดนั้นทำเอาริคุชะงักมือไปพักหนึ่ง แววตาฉายแววหวาดกลัวเล็กน้อยก็เปลี่ยนเป็นปกติ จากนั้นเขาก็เหนี่ยวไกปืนทันที
เมื่อกี่นี้ไม่ใช่ซิสเตอร์มาทิลด้าเสียหน่อย แต่กลับทำให้เขาชะงักไปได้ ริคุกัดฟัน รู้สึกว่าเขาจะขัดขืนคำพูดนั้นไม่ได้ ทำไมกันนะ
สิ่งที่กลัว กลัวการถูกขังในห้องปิดตายที่มืดๆนานๆ (ไม่ได้กลัวที่แคบหรือทีี่มืดแต่อย่างใดนะ ขึ้นลิฟต์ได้ปกติ ถูกขังอยู่ในห้องหรือคุกได้ปกติ โดนจับทรมานในห้องแคบๆน่ากลัวๆได้) แต่ถ้าเป็นห้องปิดตายที่มืืดๆแล้วตนเองถูกมัดอยู่ ภายในห้องไม่มีอะไร แทบมองอะไรไม่เห็น ไม่รู้เวลา อดข้าวอดน้ำเป็นอาทิตย์ๆจะกลัวมากและเริ่มสติแตก เพราะทำให้นึกถึงตอนที่ถูกซิสเตอร์จับขังเมื่อยังเด็ก
#Part2
ถ้าจำเป็นทางนี้ขอเปลี่ยนประวัติเล็กน้อยให้เข้ากับเรื่องได้มั้ยคะ?
Ans. ได้ค่ะ ตามสบายเลย ถ้าจะเขียนให้ตายก็ขอแบบเจ็บๆเลยนะคะ หนูริคุยิ่งเป็นพวก เหมือนเพื่อนเยอะ แต่จริงๆแล้วโดดเดี่ยวอยู่ จะตายก็คงเพราะระแวงคนจนเกินเหตุนี่แหละค่ะ
อยากให้ลูกมีคู่รึเปล่า?
Ans. เอ๋อๆแบบนี้อยากได้คนดูแลจังค่ะ ได้หมดทุกสายจ้ะ
ถ้าเกิดไม่ติดอยากรับลูกกลับหรือให้เรายัดบทให้?
Ans. ขอลูกคืนนนนนนน
ขอให้โชคดีค่ะ! X)
Ans. ค่ะ
ความคิดเห็น