AMARA

"....พสุธาเทียบ  เคียงนภา...

คนจรจะหยิบยื่น

เหมันต์จะรับแสง

กากเดนรับการปลดปล่อย

คนง่อยจะโลดเต้น

คนตาบอดจะสัมผัสการเบิก.."

"  เจ้าคิดว่าอีกนานสักเท่าใดจนกว่าเวลาเหล่านั้นจะหวนกลับ  สำหรับข้า  ข้าจะจดจำทัั้งสามสิ่งนี้ภายใต้ห้วงความทรงจำอันเลือนลางของข้า  มันคงจะเลือนหายไปพร้อมข้าและพวกท่าน  "

"  เฮ่อ...จะอย่างไรก็ดีควรไห้ทุกสรรพสิ่งดำเนินไปตามที่มันควรจะเป็น ......วิบัติแก่ผู้คนช่วงอายุไขของเวลาเหล่านี้  ข้าหวังเพียงว่าพวกท่านจะสรรหาได้มาซึ่ง " มนุษย์ที่แท้จริง  "  ทุกๆสิ่งที่ท่านกับข้าเรียนรู้และประสบมายังอีกไกลที่เราจะไปถึง จงฟังและจารึกมันลงไปบนแผ่นดวงใจของพวกเจ้าและทุกๆชีวิต   " เมื่อบั้นปลายนั้นจะมาถึง ต้นไม้จะไม่ผลิดอก ออกผล หรืองอกเงยขึ้นอีก  แต่จะเหี่ยวเฉาจนตาย จงรอคอยต้นกล้าและผลใหม่จะงอกเงยและเบ่งบานขึ้นอีกครั้ง  "   

.....มันจะกลายเป็นเรื่องเล่ากล่าวขาน  และกลายเป็นตำนาน  จวบจนนิทานกลายเป็นเทพนิยาย  แก่ลูกหลานทุกๆเผ่าพันธุ์สืบๆไปเป็นนิต.........

....แคสเซียส..... กล่าวไว้