Roleplay ในมุมมองของผู้ใหญ่

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

“ เพราะรู้ว่าความรักมันเป็นไปไม่ได้ไงล่ะ....เลยเลิกที่จะหวัง ”

   เคยไหม ผิดหวังซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า หมดแล้ว ไร้ซึ่งความหวังใดๆทั้งสิ้น...

อา คงเพราะ...เพราะว่าผมพบเจอมาเยอะพอที่จะรู้ว่ามันไม่มีจริง

ผมเลว ผมก็โดเกลียด ผมดี ก็โดนขยะแขยง

พอที

   ผมไม่อยากตาย ผมรู้ค่าของชีวิตดี

ถึงที่บ้านผมจะไม่เคยใส่ใจกับชีวิตความเป็นอยู่ของผมเลยก็ตาม

ถึงผมจะไม่มีเพื่อนให้คอยยึดมั่น มีแต่เพื่อนที่คอยกลั่นแกล้งกัน

หุ่นยนต์อยากมีความรู้สึก แต่ผมอยากไร้ความรู้สึก…

หมดแล้ว ‘ตัวผม’ ที่แสนหลอกลวง..

……………………………….

อ่า วันนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ?

“ได้สิ”

ผมตอบออกมาพร้อมรอยยิ้มแสนสดใส สาวน้อยร่างบางกัดริมฝีปากล่างแน่นจนผมเห็นเลือดสีแดงสดที่ไม่เหมาะกับใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นเลย..

เธอก้มหัวขอโทษผม และวิ่งหนีออกไป ผมโบกมือหยอยๆอย่างไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

“ก็เพราะว่าสุดท้ายทุกคนต้องจากไปยังไงล่ะ..”

ครอบครัวที่ตายจาก พวกพ้องเมื่ออดีตล้วนแต่เสแสร้งทั้งนั้น คู่รักที่ผ่านมา และจากไป สุดท้ายทุกๆคนต่างก็ต้องแยกทางกัน ไปทำงาน ไปดำเนินชีวิตของตนเอง เรื่องพวกนั้นเคยกัดกินตัวผม จนกระทั้งผมได้มาพบกับ “บอท แคส” ที่พัฒนามาถึงการ “โรลเพลย์”  ผมปิดหน้าจอมือถือ และไหวไหล่เบาๆ เมื่อครู่ก็แค่บทแชทผ่านเนจเสจเยอร์ แอพพูดคุยในโซเชี่ยวเท่านั้น ทุกๆคนคงไม่รู้จักหรอกว่ามันคืออะไร หรือพอรู้จัก คุณก็จะพูดว่า ไร้สาระ ออกมาได้ทันที หรือถ้าผู้ปกครองมาเห็นเข้าขึ้นมา ก็คงโดนว่าเพราะการโรลที่มันเกินกว่าเด็ก 18+

   พวกท่านอาจจะคิดว่าพวกเราติดเกมส์ ซึ่งความจริงนั้น พวกท่าน ไม่รู้อะไรซะเลย ว่าพวกเราก็แค่เด็กธรรมดาทั่วไป

...ที่มีหัวใจที่แตกร้าว...

โดยที่แม้แต่พ่อแม่แท้ๆยังไม่อาจรับรู้หัวใจของพวกผมเลย มีดีแต่ทำร้ายเรื่อยมาทีละนิด

ทั้งๆที่พวกนั้นไม่รู้แท้ๆว่ามันมีอิทธิพลกับจิตใจที่จะพังอยู่แล้วของพวกผมขนาดไหนนัก เพราะว่าโลกในบทละครภายในจอสีใส มันอบอุ่น มากกว่าโลกจริงเสียอีก เด็กๆผู้ไม่ได้รับความรักส่วนมากจะมาให้กำลังใจ อ้อมกอด และบทละครที่ไม่สามารถทำได้ก็ทำได้อย่างอิศระ และคนอื่นๆที่ไม่ใช่พวกผม ก็จะมองมันว่า ไร้สาระ อยู่ดี