รวมเนื้อเพลง+ฟังเพลง ของ เพลิน พรหมแดน

ลำดับตอนที่ #26 : ยาบ้า

[เพลง] : อย่ากินยาม้า อย่าค้าอย่าขาย ยาม้าอันตราย ทำลายประสาทและสมอง อย่าซื้ออย่าหา หรือเป็นนายหน้ามาครอบครอง จงคิดไตร่ตรอง อย่าได้หมายปองลองกินยาม้า
[ชาย 1] : แกเคยสนยาม้าหรือยาบ้ามั่งไหม?
[เพลิน] : คนอย่างข้า นายไข่หมี ไม่มีซะหรอกจะไปสนยาม้า ไม่เห็นมีประโยชน์อะไร กินเข้าไปมีแต่ทำลายสมองประสาท คลุ้มคลั่งอาละวาด คนฉลาดเข้าไม่ใส่ใจกับมันร้อก
[ชาย 2] : เดี๋ยวๆ ตะกี๊แกบอกว่าแกชื่ออะไรนะ ข้าฟังไม่ถนัด
[เพลิน] : ชื่อไข่หมี มีอะไรหรือเปล่า?
[ชาย 2] : ไม่มีอะไร เพียงแต่แปลกใจว่าเผ่าพันธุ์เป็นมายังไงถึงได้ชื่อไข่หมี
[เพลิน] : อ๊า! ไข่หมีก็พี่ไข่หมู คู่ไข่ห่าน หลานไข่เยี่ยวม้า น้าไข่มุก ลูกไข่แมว เชื้อแถวไข่เม่น หลานไอ้ไข่นุ่ยไง
[ชาย 1] : 555+ สงสัยเผ่าพันธุ์จะมาจากพวกแมงมุมนะเนี่ย
[ชาย 3] : เอ้อ แล้วแกเคยกินยาม้ามั่งไหม
[เพลิน] : ไม่เคยหรอก เคยแต่ขายอ่ะ
[ชาย 1] : เอ๋า...หนักยิ่งกว่ากินซะอีก
[เพลิน] : แต่ตอนนี้เลิกขายแล้ว เพราะเคยโดนตำรวจจับติดคุกเลยเข็ด แล้วเวลานี้กฏหมายเพิ่มโทษแรงขึ้น คิดแล้วไม่คุ้ม
[ชาย 3] : แล้วจะคิดไปทำมาหากินอะไรต่อไป
[เพลิน] : อืม...คิดจะสร้างโรงงานผลิตยาบ้า
[ชาย 3] : ทีนี้แหละ แกจะโดนประหารชีวิตแน่ๆ
[เพลิน] : เฮ้ย ข้าก็พูดให้พวกแกตื่นเต้นเท่านั้น ข้าจะไปสร้างทำไม โรงงานผลิตยาบ้า มันเป็นพิษเป็นภัยต่อสังคมไทยและประเทศชาติ ไม่มีอะไรดีมีแต่ให้โทษไม่เห็นเกิดประโยชน์อะไรทั้งสิ้น ยาบ้าไม่ใช่วิตามิน ไม่ใช่ทักษิณ ไม่ใช่สมานหรือสมัคร ไม่ใช่ข้าวเหนียวมะม่วงในกะละมัง แต่กินยาบ้าก็ดีไปอย่างไม่เป็นมะเร็งในต่อมลูกหมากเท่านั้นแหละ
[ชาย 1] :เฮ้ย ไอ้ไข่หมี ถึงแกไม่กินไม่ขายไม่ผลิต ก็มีสิทธิ์ติดคุกทีนี้แหละ
[เพลิน] : ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แล้วจะติดคุกได้ยังไงติดข้อไหนไม่ทราบ
[ชาย 2] : ก็ข้อที่แกบังอาจโฆษณาว่ากินยาบ้าแล้วไม่เป็นมะเร็งในต่อมลูกหมากไง
[เพลิน] : อ่าว...เรื่องจริงๆนา
[ชาย 3] : มันจะเป็นได้ยังไง ไหนอธิบายมาสิ?
[เพลิน] : ก็สิ้นชีพชีวาวายก่อนมะเร็งร้ายจะมาสะง่อมในต่อมลูกหมากไง เข้าใจเปล่า
[ชาย 2] : บ๊ะ! ไอ้นี่กวนอวัยวะเบื้องต่ำแต่หัววันเชียวนะ ฮึ่ย...

[เพลง] : ประเทศเรานั้นอยู่กันมานาน โบร่ำโบราณไม่เคยเลยท่านจะสรรหา อยู่ดีมีแรงทุกหนทุกแห่งทั่วธารา ไม่เคยเสพย์ยาม้ากินแต่ข้าวปลาก็พาสบาย

[เพลิน] : สมัยก่อนปู่ย่าตายาย โบร่ำโบราณไม่เคยกินยาม้า กำลังวังชาก็แข็งแรงดี แต่มาสมัยนี้ประชาชีมักกินยาม้า ตำรวจก็กวดขันขยันจับ แต่ยิ่งจับก็ยิ่งเจอะยิ่งเยอะทั่วธาราจนเปลี่ยนชื่อเป็นยาบ้า แล้วเพิ่มโทษถึงขั้นประหาร รัฐบาลท่านเอาจริงสั่งปราบปรามไม่หยุดนิ่ง ต่อไปนี้หมู่มิ่งก็ต้องล่อยาม้า
[ชาย 2] : นี่ๆ ไอ้ไข่หมี
[เพลิน] : อะไร
[ชาย 2] : ข้าหมู่มิ่งนั่งฟังแกมานาน ไป ไปกันได้แล้ว
[เพลื่น] : ไปไหนอ่ะ
[ชาย 2] : ไปโรงพัก แล้วข้าจะผลักแกน่ะเข้าคุก
[เพลิน] : หมู่มิ่งก็ฟังกันก่อนซี่
[ชาย 2] : แกจะมีอะไรมาแก้ตัวอ้างอิงว่าตำรวจอย่างข้าหมู่มิ่ง ชอบล่อยาม้า
[เพลิน] : เอ้า...ข้าหมายถึงว่า เวลาหมู่มิ่งจะจับพวกขายยาม้า หมู่มิ่งจะต้องปลอมตัวเป็นคนธรรมดา ไปติดต่อขอซื้อยา พอได้ท่าได้จังหวะปุ๊บ ก็เข้าตะครุบตัวมันทันที ถ้าไม่ล่อไม่หลอกอย่างที่ว่านี่แล้วจะหาวิธีไหนเข้าใกล้ตัวมันได้จริงไหมล่ะ
[ชาย 2] : เออ จริงของแก
[เพลิน] : หัดใช้สมองไตร่ตรองให้มันแน่ชัด อย่าทำเป็นตัวอ่อนหัด วิสัยทัศน์เท่ารูหนู ฟังยังไม่ได้ศัพท์จับเอามากระเดียด เคียดแค้นเหมือนอสูร ไม่รู้บาปไม่รู้บุญไม่รู้คุณไม่รู้โทษ เหลวไหลเหมือนชายสามโบสถ์ โฉดเหมือนผู้หญิงสามผัว ชั่วเหมือนกากี บัดสีเหมือนทศกัณฑ์คิดฟันเมียพระราม ไม่สง่างามก็อยากขึ้นเป็นนายก เวลาเศรษฐกิจมันตก ทำไมไม่รู้จักกินซี่โครงไก่ต้มฟัก ห๊ะ!!!
[ชาย 2] : นี่ ไอ้หมี แกพูดจบหรือยังห๊ะ!?
[เพลิน] : จบแล้ว...แต่ว่ามันยังมีอีก มันจบเป็นตอนๆเหมือนหนังละครในทีวี
[ชาย 2] : งั้นแกรีบรูดซิบปากซะ แล้วจะไปไหนก็รีบไป ไป๊!! ฮึ่ย...
[เพลิน] : ไปก็ได้...เดี๋ยวมาใหม่

[เพลง] : ถ้ากินยาม้า แล้วจะพาสับสน คลุ้มคลั่งเหมือนคนที่โดนผีป่ามาทำลาย ประสาทคอยหลอน หลอนหลอกอยู่ไม่วาย บางคนจะโดดตึกตาย บ้างปีนเสาไฟเพราะไปกินยาม้า

[เพลิน] : ข้าไม่อยากเป็นนายก ข้าไม่อยากเป็นนายก
[ชาย 2] : เฮ้ย ใครวะนั่น...อ่าวเฮ้ย!! ฟังพวกข้าสักนิดอย่าคิดสั้นกระโดดตึกลงมาตายนะ!!!
[เพลิน] : ข้าไม่อยากเป็นนายก ข้าไม่อยากเป็นนายก
[ชาย 4] : เฮ้ย...กลัวถูกอภิปรายไม่ไว้วางใจหรือยังไง
[ชาย 2] :เฮ้ย คนมันคลั่งยาบ้ากำลังจะกระโดดตึกลงมาตาย แกก็พูดยั่วมันอยู่ได้
[ชาย 4] : มันลืมตัวไปน่ะ ขอโทษที
[เพลิน] : ข้าไม่อยากเป็นนายก
[ชาย 3] : นี่ นายไข่หมี แกไม่อยากเป็นนายกที่ใครๆเขาอยากจะเป็นกันนี่นะเรอะ
[เพลิน] : ไม่ ข้าไม่อยากเป็นนายกสมาคมนักเรียนเก่าบ้านใต้ง้าวโศกโคกอีโหลนนู่น
[ชาย 1] : ฮึ่ย...เอาหน้าไม้ทายางน่องยิงแสกหน้ามันซะดีไหมเนี่ย มันยวนยีเหลือทนแล้ว
[ชาย 2] : คนมันกำลังคลั่งยาบ้า ให้อภัยมันเถอะ
[ชาย 4] : นี่ ไข่หมี เมียแกมาพอดี ลงมาซะ
[เพลิน] : มาก็ส่วนมา เมียก็ส่วนเมีย มาแล้วก็กลับไปเสีย อย่ามาเป็นเมียนายก
[ชาย 5]: เฮ้ย...ชักไปกันใหญ่แล้วเว้ยเฮ้ย
[ชาย 2] : แล้วแกจำเมียของแกได้ไหม
[เพลิน] : เมียข้าชื่อไข่มุกข้าจำได้ แต่ก่อนมันสวยสะอาดบาดใจจนข้าคลั่งไคล้ใฝ่ฝันหา พออยู่กันนานมาความงามที่บาดตาก็ถึงเวลาล่มสลาย จากไข่มุกกลายเป็นไข่เหยี่ยวม้า แถมปากปลาร้าด่าไฟแล่บ แผลบ แผลบ แผลบ
[ชาย 1] : หึ๊?...มี แผลบ แผลบ อีก
[หญิง] : นี่ๆ อีตาหมี ปากดีนัก ถ้าแกอยากคอหักตายกระโดดลงมาซี่ รอช้าอยู่ทำไมให้เสียเวลา ถ้าแกตายไปแล้วข้าจะได้ตั้งหน้าหาผัวใหม่ไปให้ทั่วทุกหัวเมือง โดดมาซี่
[เพลิน] : งั้นฟังพี่ก่อนแม่ไข่มุก ณ ช่องอานม้า รอพี่หน่อยอย่าพึ่งหนี เดี๋ยวไข่หมีจะลงไปหาแล้วจะพาไปแดนสุขาวดี
[ชายรวม] : วะ ฮ่าๆๆๆๆ ขับรถต้องอาศัยน้ำมัน คอสุรามันต้องอาศัยน้ำเมา ปวดขมับต้องอาศัยยาหม่องยาบ้าขึ้นสมอง ก็ต้องอาศัยเมีย 5555+
[เพลิน] : เฮ้ย...ทุกคนหยุดแล้วเงียบเดี๋ยวนี้
[ชาย 2] : ทำไม? ถ้าพวกข้าไม่หยุดแกจะโดดตึกลงมาตายใช่ไหม?
[เพลิน] : ไม่ ถ้าพวกแกไม่หยุด ข้าจะถอนพรรคของข้าออกจากการร่วมรัฐบาล แล้วพวกแกจะต้องวิ่งพล่านไปหย่อนบัตรเลือกตั้งใหม่ คอยดู!
[ชาย 2] : อ่าว มันยังไม่หายบ้านี่หว่า...
[เพลิน] : นี่ หมู่มิ่ง
[ชาย 2] : ทำไมไอ้ไข่หมี
[เพลิน] : ขอยาบ้าแก้วนึง
[ชาย 2] : ดีมาก...เย้ย!!!