คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : "ขอร้อง"
"เอาล่ะ! สวัสดี! คาเรย์และมามิ ฉันชื่อฮันจิ โซเอะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ!!"ฮันจิกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ
"หวัดดี/ดี"ฉันกับคาเรย์(ขอเรียกอย่างนี้เลยนะคะ จะได้ไม่งงกัน//ไรท์)ตอบกลับเบาๆ
"ทำไมพวกเธอถึงไปอยู่นอกกำแพงได้ล่ะ?"ฮันจิยังคงถามต่อไป
..เงียบ
"แล้วอยู่ที่นั้นมากี่วันแล้ว?"
..เงียบ
"ว่าแต่ๆ พวกเธออยู่ที่ไหนกัน!!"
..เงียบ
"นี่ไม่คิดจะตอบฉันหน่อยหรอ?"ฮันจิเริ่มพูดน้ำเสียงออดอ้อน ทำตาปริบๆ กอดลูกกรง หวังจะทำให้ตัวเองดูน่าสงสาร
..เงียบ
"พอเถอะน่า ยัยเพี้ยน"พ่อเทพบุตรกล่าวขึ้นเงียบๆ
ตอนนี้เขานั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ตัวเก่า
พลางจดอะไรก็ไม่รู้ยิกๆบนโต๊ะ
"นี่ พูดอะไรบ้างสิ"ฮันจิทำเสียงหงอยๆ น้ำตาคลอเบ้านิดนึงเพื่อความสมจริง
"อะไรบ้างสิ/อะไรบ้างสิ"ฉันกับคาเรย์พูดออกมาพร้อมกัน เราหันมามองหน้ากัน แล้วหัวเราะใส่กันราวกับเป็นเรื่องตลก
รีไวล์เลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นเหมือนเดิม
"ว้าวว พูดแล้ววว"ฮันจิทำหน้าดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่น 'เอาตรงๆนะ ฉันเคยจิ้นคู่นี้ สงสัยต้องเปลี่ยนใจซะแล้ว รับไม่ได้จริงๆ' ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ยกมือที่ถูกล่ามไว้ ชี้ไปที่ฮันจิ
"นี่..ยัยเพี้ยน..ฉันหิวน้ำ"ฉันพูดเสียงเรียบ
"ฉันชื่อฮันจิ ไม่ใช่ยัยเพี้ยนนะ ส่วนเรื่องน้ำ ได้ เดี๋ยวฉันไปหยิบให้ รอแปป"ฮันจิพูดเองเออเอง ก่อนจะพรวดพราดออกไป ฉันจึงหันมาคุยกับคาเรย์
"เรย์จัง เราจะรอดไปจากที่นี่มั้ยอ่ะ?"ฉันพูดพลางทำเสียงออดอ้อน ทำตัวให้ดูอ่อนแอนิดหน่อย ยัยเรย์มองหน้าฉันพลางทำหน้างง ฉันเลยส่งสายตาไปทางรีไวล์ ยัยเรย์อ่อเบาๆ
"ไม่รู้สิ ทำไมพวกเราต้องโดนจับมาด้วยนะ พวกเราแค่ออกไปหาอาหารเอง"ยัยเรย์พูดพลางทำหน้าเศร้า โอ๊ย! แอคติ้งเก่งจังเน้ออ( =_=)
"ฉันคิดถึงบ้านอ่ะเรย์จัง หิวด้วยย"ฉันเริ่มงอแง ดีนะที่ฉันกับเรย์แสดงละครตบตาครูบ่อย เลยพอเนียนไปบ้าง
"นั่นสินะ มามิจัง พ่อกับแม่จะเป็นยังไงบ้างนะ"ยัยเรย์ตีหน้าเศร้ากว่าเดิม
"ฉันแค่อยากทำตามความฝันของคุณวาเนซซ่า รูทนะ"ฉันพูดเสียงดังกว่าเดิม พนันได้เลยว่ารีไวล์ต้องเอาไปบอกเอลวินแน่ๆ แถมเอลวินยังรู้จักกับไอ้คนที่ชื่อวาเนซซ่าด้วย คงได้ข้อมูลอ่ะไรเพิ่มเติม
"เอ่อ..คุณรีไวล์คะ"ฉันพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ แหม..กลับไป ไม่ได้รางวัลออสการ์ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรแล้ว
"..อะไร"รีไวล์ตอบกลับมาด้วยเสียงเรียบๆ โอ้ยย ยอมแล้วค่ะทูนหัว (ส่งสายตาปิ๊งๆให้รัวๆ//มามิ)
"มามิอยากคุยกับเรย์จังค่ะ เอ่อ..แบบส่วนตัว"ฉันแทนตัวเองด้วยมามิ เพื่อเพิ่มความน่ารักให้กับตัวเอง
"..ไม่ได้! ฉันจะแน่ใจได้ไง ว่าเธอจะไม่แอบหนี"รีไวล์พูดเสียงเรียบเช่นเคย
"นะคะ"ฉันพูดเสียงสั่นๆ น้ำตาคลอเบ้าเพื่อเรียกคะแนนสงสาร ยัยเรย์มองฉันอย่างตกใจ 'ทำไมมันแสดงละครเก่งจังว่ะ!' หน้ามันประมาณนี้
"..ฉันจะถามให้แล้วกัน"รีไวล์พูดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ
"ขะ..ขอบคุณค่ะ!!"ฉันเผลอตะโกนออกมาด้วยความดีใจ แทบจะปิดปากไม่ทัน แต่รีไวล์ไม่สงสัยอะไร ก็ถือว่ารอดตัวไป
รอก่อนเถอะ!! วาเนซซ่า รูท ฉันจะไขคดีปริศนานี้ด้วยตัวฉันเอง!!(ถึงตัวจะเป็นผู้ใหญ่ แต่สมองเป็นเด็ก ชื่อของเธอคือ..มามิ!!)
=========================================================
มาอัพล่ะฮับ ไม่ได้แต่งนาน ลืมพล็อตเรื่องไปหมดล่ะ ตอนนี้ก็จะสั้นๆนิดนึง อ่านแล้วอาจจะงงๆ เพราะว่าพึ่งแต่งนิยายอีกเรื่อง
อ่ะ! ถือว่าโปรโมทไปเลยล่ะกัน!!
[Fic Naruto]เด็กสาวตัวกวน ป่วนโลกนินจา
https://writer.dek-d.com/LookNam3042/story/view.php?id=1796980
ฝากไปอ่านด้วยนะค้าบบ
ความคิดเห็น