Baby . . . I Love You

เนื้อเรื่อง

หยาดฝนเม็ดเล็กๆ ที่เกาะพราวไปทั่วบานหน้าต่าง ค่อยๆไหลมารวมกันเป็นสายร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่างเป็นจังหวะเดียวกับที่น้ำตาของหญิงสาวกำลังไหลรินอาบแก้มขาวนวล เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต

" เนยไม่อยากให้พี่เบสท์ไป  พี่เบสท์อยู่กับน้องเนยที่นี่ไม่ได้เหรอคะ  อย่าไปเลยนะคะ " เด็กหญิงตัวน้อยยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดเอวคนตรงหน้าเอาไว้ พร่ำบอกคำพูดซ้ำๆ

" อย่าร้องไห้เลยนะคนดี พี่ไปไม่นานหรอก พี่สัญญาว่าจะกลับมาให้ทันงานวันเกิดครบรอบ 15 ปีของน้องเนยแน่นอนจ้ะ "   เบสท์กล่าวลาพร้อมกับจูบที่หน้าผากของเนยเบาๆ

ก๊อก ก๊อก…ก

" คุณหนูเนย แต่งตัวเสร็จรึยังคะ เพื่อนๆ มากันเต็มบ้านแล้วค่ะ "  

เนยสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงขวัญ ผู้เป็นพี่เลี้ยงเคาะประตูเรียกอยู่ที่หน้าห้อง  เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วส่งเสียงตอบกลับไป

" กำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้แล้วค่ะพี่ขวัญ . . .  เนยยังรอพี่เบสท์อยู่เสมอนะคะ "  

เธอหยิบกรอบรูปที่วางอยู่ตรงหัวเตียงขึ้นมาแนบอก รำพึงเบาๆ ก่อนจะสำรวจเครื่องแต่งกายของตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินลงไปยังชั้นล่าง

ห้องโถงกลางบ้าน ที่ถูกแปรสภาพให้มีเวทีเล็กๆ มีนักดนตรีบรรเลงเพลงขับกล่อมเบาๆ  บันไดทางลงจากชั้นบนถูกจัดตกแต่งอย่างสวยงามด้วยหลอดไฟสีเหลืองนวล สลับกับดอกกุหลาบสีขาวอมชมพูในแจกันแก้วคริสตัลใบโต วางเรียงรายอยู่ตามขั้นบันไดหินอ่อนและตามมุมต่างๆของห้องโถง ดอกตูมค่อยๆแย้มกลีบบานออก เหมือนวัยเด็กที่เริ่มก้าวเข้าสู่ความเป็นหญิงสาว

แม้บรรยากาศภายในงานเลี้ยงจะดูครึกครื้น แต่ทว่าภายในใจของเธอ มันช่างเงียบเหงาอย่างบอกไม่ถูก ทันทีที่เธอก้าวเข้ามาในงาน ทุกสายตาจับจ้องมายังสาวน้อยในชุดราตรียาวคลุมเข่า แขนกุด สีชมพูอ่อน รับกับผมยาวสลวย ดำเป็นมันเงา ดวงตากลมโตใสที่แฝงไว้ด้วยแววตาเศร้านิดๆ มองไปรอบงานอย่างใจลอย และเริ่มรู้สึกตัวเมื่อผู้เป็นมารดาก้าวมายืนข้างเธอ พลางยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดงเล็กๆให้

" สุขสันต์วันเกิดจ้ะลูกเนย นี่เป็นของขวัญจากพ่อกับแม่นะลูก ลองเปิดดูสิจ๊ะว่าชอบมั้ย"

เมื่อเปิดออกก็พบว่าเป็นสร้อยเงินมีจี้เป็นรูปดาวตก ทำจากเพชรแท้น้ำงามที่ผ่านการเจียระไนมาอย่างดี ส่องประกายระยิบระยับ สวยงามพาให้ใครหลายคนอุทานออกมาเป็นเสียงอื้ออึงไปทั่ว เธอรับมันมาสวมไว้แล้วกล่าวขอบคุณไปตามมารยาท   หากแต่ลึกลงไปในใจเธอแล้ว ในเวลานี้ สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด ไม่ใช่เครื่องประดับราคาแพง แต่คือการได้พบกับใครบางคนอีกครั้ง

หลังจากนั้นบรรดาคนมากมายต่างพากันเข้ามารุมล้อมแสดงความยินดีกับเธอ แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่ยิ้มทักทายและกล่าวขอบคุณเท่านั้น พลางกวาดสายตามองไปรอบๆงาน แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของคนที่เฝ้ารอ  งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งได้เวลาเลิกงาน เธอยืนรอส่งแขกจนถึงคนสุดท้าย ก็ยังไม่เห็นวี่แววของเขาซักที จึงขอตัวกลับขึ้นห้องแต่สวนกับขวัญพอดี เธอรีบเดินเข้าห้องเพราะกลัวพี่เลี้ยงคนสนิทจะเห็นน้ำใสๆที่เอ่อจนใกล้จะล้นออกมาจากดวงตา ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลง หยดน้ำตาที่เอ่อรอบดวงตาคู่สวยก็ไหลลงมาเป็นสาย  เธอทรุดตัวลงนั่งพิงกับประตูแล้วร้องไห้ออกมาเบาๆ

" ฮือ…ฮือ…อ  ทำไมพี่เบสท์ไม่กลับมาหาน้องเนย พี่เบสท์ไม่รักษาสัญญา "  
ก๊อก ก๊อก…ก

" คุณหนูเนยเป็นอะไรรึเปล่าคะ  ไม่สบายรึเปล่า ให้พี่เข้าไปได้มั้ยคะ "  ขวัญร้องถามด้วยความเป็นห่วง

" เปล่าค่ะ พี่ขวัญ เนยไม่ได้เป็นอะไร  ขอเนยอยู่คนเดียวนะคะ "  เธอกลั้นเสียงสะอื้นแล้วตอบกลับไป ทว่ามีเสียงที่คุ้นหูดังแทรกขึ้นมา

" ถ้างั้นให้พี่เข้าไปได้มั้ยจ๊ะน้องเนย "

เธอชะงักแล้วลุกขึ้นยืน ประตูถูกเปิดออกช้าๆ  เผยให้เห็นร่างสูงโปร่ง ยืนอยู่หน้าประตู  รอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากบนใบหน้าเรียวได้รูปแบบนี้ เธอจำได้ พลางเรียกชื่อของเขาออกมาเบาๆ

" . . . พี่เบสท์ . . . "

ร่างสูงหันไปขออนุญาตพี่เลี้ยงของเธอเพื่อเข้าไปในห้องโดยอาศัยความสนิทสนมตั้งแต่สมัยก่อนที่เขามักจะมาเล่นกับคุณหนูของเธอเป็นประจำ ขวัญพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตแล้วเดินจากไป  ในขณะที่เธอยังยืนนิ่งงันอยู่กว่าจะรู้ตัวก็ถูกดันเข้าไปในห้องเสียแล้ว  

ทันทีที่ประตูห้องปิดลงอ้อมแขนแข็งแรงของเบสท์ก็คว้าตัวเธอเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลัง พร้อมๆกับกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูของเนยว่า

" สุขสันต์วันเกิดครบรอบ 15 ปีจ้ะน้องเนย พี่เบสท์กลับมาหาน้องเนยตามสัญญาแล้วนะ "  

พลางหมุนตัวเธอให้หันหน้ามาหาเขาช้าๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงหยดน้ำที่กระทบกับแขนของเขา  แล้วจึงพบว่าเธอกำลังร้องไห้

" ร้องไห้ทำไมครับคนดี "

นิ้วเรียวค่อย ค่อย เช็ดน้ำตาที่หลั่งไหลลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เนยสวมกอดเขาไว้ ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา พูดพลางสะอื้น

" เนย…ฮือ…เนยนึกว่าพี่เบสท์…ฮือ…จะไม่กลับมาหาเนยแล้ว…ฮือ…นึกว่าพี่เบสท์ลืมเนยไปแล้วซะอีก…ฮือ "  เบสท์ลูบหัวเนยอย่างอ่อนโยน

" พี่ไม่มีทางลืมน้องเนยได้หรอก ไหนขอพี่ดูให้ชัด ชัด หน่อยสิ…หืม…ม…เด็กน้อยของพี่กลายเป็นสาวสวยแล้วนะเนี่ย "  

เขาดันตัวเธอออก แล้วจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอไว้ พลางมองพินิจดูตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความแปลกใจ เวลา 5 ปีที่ผ่านไปเปลี่ยนเด็กหญิงตัวเล็กๆ ให้กลายเป็นสาวสวยได้ขนาดนี้เชียวหรือ   แววตาใสซื่อถูกกลบด้วยน้ำตา  แก้มขาวนวลแดงระเรื่อเพราะผลจากการร้องไห้ ริมฝีปากนุ่มสีชมพูอ่อน คล้ายดังมีมนต์สะกดชวนให้สัมผัส  

ริมฝีปากอุ่น…อุ่น ของเขาทาบทับลงบนริมฝีปากของเธอเบา…เบา อย่างอ่อนโยน  เธอยืนนิ่งอย่างตกใจกับการกระทำของเขาแต่แล้วความรู้สึกอบอุ่นกลับแทรกเข้ามาแทนที่ เมื่อพบว่ามันเป็นความรู้สึกที่เธอรอคอยมานานถึง 5 ปีเต็ม

เขาถอนริมฝีปากออก พลางมองเธออย่างสำนึกผิด ที่ถือโอกาสจูบเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต ดูเหมือนเธอจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ จึงเอื้อมมือเล็กๆ  ของเธอแตะริมฝีปากของเขาไว้

" พี่เบสท์ไม่ต้องขอโทษเนยนะคะ เนยรักพี่เบสท์มาตั้งนานแล้ว จูบแรกของเนยก็มีไว้สำหรับพี่เบสท์เท่านั้น อย่ากังวลเลยค่ะ "  เขายิ้มให้เธออย่างเขินๆ จนพวงแก้มขาวกลายเป็นสีชมพูเข้ม เธอหัวเราะออกมาเบาๆแล้วโผเข้าหาอ้อมกอดอุ่นนั้น

" พี่เบสท์รู้มั้ยคะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเนยคิดถึงพี่เบสท์แค่ไหน แล้วพี่เบสท์คิดถึงน้องเนยบ้างรึเปล่าคะ หรือว่ามัวแต่ไปสนใจสาวๆที่เมืองนอกจนลืมน้องคนนี้ซะแล้ว "  
เธอเผยความในใจที่อัดอั้นมานาน แต่ยังมิวายแอบตัดพ้อนิดๆ  เขาสะดุ้งไปเล็กน้อยกับคำตัดพ้อนั้น เพราะก็มีบ้างเหมือนกันที่เขาแอบหวั่นไหวไปกับใครบางคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เมื่อความเหงามันแทรกซึมเข้ามาภายในใจ  แต่เขาก็ไม่เคยลืมว่ายังมีใครอีกคนรอคอยเขาอยู่ที่นี่

" มันก็เป็นบางทีนะจ๊ะ  แต่ในวันสำคัญๆอย่างเช่นวันเกิด หรือวันวาเลนไทน์ พี่ก็คิดถึงแต่น้องเนยคนเดียวเท่านั้นแหละ "  

เขาหยอดคำหวานในประโยคท้าย ทำให้หญิงสาวปรับเปลี่ยนอาการที่กำลังจะเริ่มงอน เป็นขวยเขินจึงแสร้งทำเป็นเดินมานั่งลงที่เตียง

" เนยง่วงจังเลยค่ะพี่เบสท์  นี่มันก็ดึกมากแล้วนะ พี่เบสท์ไม่รีบกลับเหรอคะ คงไม่ได้คิดจะค้างที่ห้องน้องเนยหรอกใช่ม้า… "  เนยพูดแล้วยิ้มอย่างยียวน

" แล้วถ้าพี่บอกว่าใช่ล่ะ เนยจะอนุญาตรึเปล่าครับ "  

เบสท์ตอบกลับไปแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พลางสาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้เตียง ทำท่าจะนั่งลงพลันคนตัวเล็กกว่าก็ดีดตัวผลุงขึ้นจากเตียงอย่างเร็วพาให้เบสท์ชะงักไปด้วยความตกใจ

" เอ่อ…จะค้างก็ได้ค่ะ….แต่เนยว่าพี่เบสท์เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำก่อนดีมั้ยคะ เดี๋ยวเนยไปบอกพี่ขวัญให้เตรียมเสื้อผ้าแล้วก็จัดห้องข้างๆ ให้พี่เบสท์ดีกว่า "  เธอพูดแล้วทำท่าจะเดินไปที่ประตู แต่เขาคว้าข้อมือเอาไว้แล้วดึงตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

" ทำไมล่ะครับ…เมื่อก่อนเราก็นอนด้วยกันบ่อยๆไม่ใช่เหรอ ไหนบอกว่าคิดถึงพี่ไง แล้วจะไล่พี่ไปนอนห้องอื่นอย่างงั้นให้พี่กลับบ้านซะยังดีกว่า "

" ก็…ก็เนยเขินนี่นา ตอนนั้นเรายังเด็กอยู่แต่ตอนนี้มัน…เอ่อ "  

" เนยครับ…พี่เบสท์รักน้องเนยนะ เนยรังเกียจพี่เหรอ "

" เปล่าค่ะเนยไม่ได้รังเกียจแต่เนย…เนยกลัว "  เธอได้แต่ก้มหน้า ไม่กล้าที่จะสบตาเขา ร่างกายเริ่มสั่นนิดๆ

" มันไม่มีอะไรที่น่ากลัวซักหน่อยนี่นา เด็กน้อยก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่วันยันค่ำแหละน้า…น่ารักจริงๆเลย พี่แค่แกล้งแหย่เล่นหรอกน่า พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรจนกว่าเนยจะพร้อม โอเคมั้ย "  

เขาเชยคางเธอให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา แล้วจุมพิตเบาๆที่หน้าผาก แต่เธอกลับโน้มหน้าเขาลงมาใกล้พลางหอมแก้มเขาไปหนึ่งที แล้วหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นว่าเขาหน้าแดงก่ำด้วยความเขิน ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้คนตัวสูงได้แต่ยืนงงกับการกระทำของสาวน้อย

เบสท์ออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าสาวน้อยของเขาหลับปุ๋ยไปแล้ว เขาจึงค่อยๆสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มนวมผืนใหญ่ด้วยเกรงว่าจะทำให้เธอตื่นขึ้นมาเพราะน้ำหนักที่ถูกทิ้งลงบนเตียงนุ่ม พลางยื่นหน้าเข้าไปจ้องมองดวงหน้าเยาว์วัยนั้นอย่างหลงใหล  

แสงจากโคมไฟที่หัวเตียงสาดส่องไปยังใบหน้าไร้เดียงสา  กำลังหลับตาพริ้มขนตายาวเป็นแพ  จมูกรั้นนิดๆ ริมฝีปากสีชมพู  ร่างกายที่ดูบอบบางน่าทะนุถนอม นอนขดตัวเหมือนลูกแมวน้อยในตะกร้า

น่ารักจนเขาแทบจะอดใจไม่ไหว จึงโน้มหน้าลงเพื่อจะจูบเธอแต่กลับเปลี่ยนใจเมื่อนึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้เมื่อครู่ จึงสะกดกลั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้  แล้วเอนตัวลงนอนเคียงข้างเธอเงียบๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือเล็กนั้นเลื่อนมาวางอยู่ที่ไหล่ ตามมาด้วยท่อนขาที่พาดก่ายมาบนขาของเขา

" น้องเนยครับ… "  

เขาเรียกเสียงเบา เพื่อเช็คดูว่าเธอหลับจริงหรือเปล่า แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา จึงได้แต่นอนนิ่งไม่กล้าขยับเขยื้อน แต่เมื่อร่างเล็กนั้นขยับเข้ามาใกล้อีก จนใบหน้านั้นมาซุกอยู่ตรงลำคอ ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดจนรู้สึกวูบวาบไปทั่ว เขาแทบจะอดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาต้องอดทนนอนตัวแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ

จนกระทั่งรู้สึกว่าร่างของคนข้างกายค่อยๆ สั่นเป็นจังหวะตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก เขาหันหน้าไปก็พบว่าสาวน้อยของเขากำลังแอบหัวเราะจนใบหน้าเป็นสีชมพู

" นี่น้องเนยไม่ได้หลับนี่…แกล้งพี่เหรอ…นี่แน่ะๆๆๆ มาให้จั๊กจี๋ซะดีๆนะ "  

เขาพูดแล้วจึงเลื่อนมือไปที่เอวบางก่อนจะใช้นิ้วจิ้มๆๆๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ที่แกล้งเขาอยู่นานสองนาน ร่างเล็กดิ้นไปมาพลางส่งเสียงหัวเราะคิกคักสลับกับพูดให้เขาหยุดการกระทำเสียที

" อ๊ะ…ไม่เอาน้า…พี่เบสท์หยุดเหอะ…ฮ่า ฮ่า ฮ่า…เนยยอมแล้วจ้า…หยู๊ด….ดดดด!!! "  

เธอดีดดิ้นไปไม่ได้หยุด จนเขาต้องรวบตัวเธอไว้ให้อยู่นิ่งๆ ก่อนที่จะกลิ้งตกเตียงไปด้วยกันทั้งคู่ แล้วลูบหัวลูบหลังเป็นการใหญ่เมื่อได้ยินเสียงเธอหอบแฮ่กๆ ด้วยความเหนื่อย

" เป็นไงล่ะแกล้งพี่ดีนัก เดี๋ยวก็จับหม่ำซะหรอก "  

ไม่พูดเปล่ายังยืนยันคำพูดด้วยการไซร้ที่ซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมจางๆ ของสบู่ พาให้ร่างเล็กนั้นชะงักจนตัวแข็งทื่อ เมื่อฝ่ามือร้อนสอดเข้ามาภายในเสื้อนอนตัวบาง ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง

" พี่บะ…อุ๊บ… "

ริมฝีปากของเธอถูกปิดลงก่อนจะทันได้เอ่ยสิ่งใด แม้จะตกใจในทีแรกแต่กลับตอบสนองต่อเขาราวกับโหยหามานาน ก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากออกมา เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าคนตรงหน้ายังคงหลับตาพริ้ม พลางเผยอริมฝีปากนิดๆ ดูเย้ายวนเหลือเกิน แต่เขาไม่อยากทำอะไรเธอมากไปกว่านี้ เธอเองยังเด็กนัก เขาไม่อยากจะผูกมัดใจเธอไว้ด้วยความสัมพันธ์ทางกายเช่นนี้

" เนยครับ "  เขาเรียกชื่อเธอเพื่อเรียกสติของเธอกลับคืนมา

" คะ "  เธอลืมตาขึ้นมามองหน้าเขาอย่างงุนงง ที่เขาหยุดการกระทำนั้นเสียดื้อๆ ในแววตาใสซื่อนั้น เต็มไปด้วยคำถามมากมาย

" พี่ไม่อยากใช้วิธีนั้นผูกมัดเนยไว้ให้เป็นของพี่คนเดียว พี่แค่อยากให้รู้ว่าพี่รักน้องเนยอย่างบริสุทธิ์ใจนะ และก็รอวันที่เนยจะโตพอจนเป็นเจ้าสาวของพี่ได้ "  

ทันทีที่ฟังเขาพูดจนจบประโยค เธอก็กอดเขาไว้แน่น รู้สึกตื้นตันใจเหลือเกินที่เขาให้ความสำคัญกับเธอมากถึงเพียงนี้ เธอเลื่อนตัวขึ้นเพื่อจูบที่แก้มของเขา ส่งสายตาหวานซึ้งให้ก่อนจะเอ่ยขึ้น

" ขอบคุณนะคะพี่เบสท์ เนยสัญญาค่ะว่าเนยจะเป็นเจ้าสาวของพี่เบสท์คนเดียวเท่านั้น "   แล้วจึงซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างมีความสุข

     . . . . . จากนี้เราจะไม่จากกันแล้ว  จะอยู่ด้วยกันอย่างนี้เรื่อยไป ฉันขอแค่มีเธอ  จากนี้เราจะไม่ห่างกันแล้ว จะอยู่ถึงวันสุดท้ายด้วยกัน จะมีฉันและเธอ  สุขทุกข์สักเท่าไร ไม่เป็นไรจะอยู่เคียงข้างกัน . . . . .


Written  By  LovePenguin
29 - 05 - 05