คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : มิติพิศวงที่ 12 [Re]
มิติพิศวงที่ 12
การแข่งดำเนินยังคงดำเนินไปโดยปราศจากอาโอมิเนะและคางามิในสนาม แต่ว่าเมื่อหมดเวลาพักครึ่งในควอเตอร์สอง อาโอมิเนะก็ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับคางามิที่ดูจะตื่นตัวกับการมาของอีกฝ่ายพอสมควร อมีเรียทำเพียงปรายตามองผู้มาใหม่แล้วก้มหน้าวิเคราะห์ตารางฝึกที่เหมาะสมให้แก่คนในทีมต่อ – เด็กสาวก้มหน้าก้มตาจดและวิเคราะห์อย่างขมักเขม่นแล้วจู่ๆหัวคิ้วของเธอก็ย่นเข้าหากัน
เอาไทกะลงสนามทั้งๆที่มีอาการเจ็บขาเนี่ยนะ??
เธออยากจะหัวเราะให้ฟันหักจริงๆ
แต่ก็ต้องเงยหน้ามองเมื่อเสียงจังหวะเท้าในสนามแปลกไป พร้อมกับเสียงของรุ่นพี่ริโกะและคนอื่นๆที่ดังขึ้น แล้วอมีเรียก็ต้องผิวปากอีกครั้งในรอบหนึ่งเดือน การเล่นของอาโอเมะเหนือชั้นกว่าคนอื่นๆจริงนั้นแหละ ถึงจะเป็นคนที่หลงตัวเองจนน่าหมั่นไส้ก็เถอะ ทว่าไม่รู้เพราะการเล่นในสนามมันเกิดขึ้นรวดเร็วไป รึ เป็นเวลาที่เดินเร็วเอง เพราะเวลาในควอเตอร์สองหมดไปอย่างรวดเร็ว
“จากนี้จะเป็นเวลาพัก 10 นาทีก่อนเข้าสู่ควอเตอร์ 3 ค่ะ” เสียงของพิธีกรดังผ่านไมค์ให้ได้ยินทั่วทั้งสนาม
อมีเรียเป็นคนแรกที่เดินออกจากสนามตรงไปยังห้องพักนักกีฬาเพื่อเตรียมอาหารสำหรับเติมพลังนักกีฬาโดยเฉพาะ เธอทำมาเยอะพอสมควรจนเริ่มรู้สึกว่ามันจะเหลือทิ้งรึเปล่า.. ร่างบางมองกล่องที่ใส่เลมอนแช่น้ำเชื่อมเย็นทั้งหมด 10 กล่องในถังเก็บความเย็นอย่างลังเล ก่อนจะหยิบออกมาสองกล่องแล้วเดินออกจากห้องพักนักกีฬาของเซย์ริน
ยังดีที่คนอื่นๆยังไม่มากัน..เธอเลยไม่โดนถามว่าจะนำกล่องพวกนั้นไปไหน..
ตึก ตึก
ขาเรียวเดินไปตามทางเดินพร้อมกวาดสายตามองหาป้ายห้องพักที่บ่งบอกว่าเป็นห้องพักสำหรับโรงเรียนโทโอ
เธอเดินมาได้สักพักก็เจอพอดี อมีเรียมองของในมือสลับกับป้ายหนาห้องอย่างลังเลว่า จะให้ดีไหม...? หรือจะเอาวางไว้หน้าห้องรึเปิดประตูเข้าไปให้เลยดีนะ? – ก็เธอทำมาเยอะเกิน...อย่างน้อยๆในฐานะมนุษย์ป้าคนหนึ่งที่เอ็นดูเด็ก เธอจะแบ่งๆให้พวกเขาสักหน่อย
ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตินะคะ..”
ยกมือเคาะสองทีก่อนเปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ แต่ดูเหมือนจะเปิดเจอฉากบางอย่างเข้า ดวงตาสองสีมองกล่องพลาสติกที่มีลูกเลมอนนอนแอ้งแม้งอยู่ในมือผู้จัดการสาวทีมโทโอสลับกับมองใบหน้าของเจ้าตัวที่อมีเรียเริ่มจะเห็นเค้าโครงบ้างแล้ว แต่สิ่งที่เธอสนใจมากกว่าใบหน้าของอีกฝ่ายก็คงจะเป็นเลมอนที่นอนแอ้งแม้งนั่นมากกว่า
แน่ใจนะว่ามันคือ...อาหาร?
“มีอะไรรึเปล่าคะ?” โมโมอิ ซัทสึกิ ทักเด็กสาวที่เปิดประตูเข้ามา
เธอจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้จัดการของทีมเซย์ริน แถมพอมองวงหน้าหวานที่มึนๆปรือๆคล้ายคนง่วงนอนตลอดเวลาแล้ว เธอก็อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะหลงห้องรึเปล่า แต่พอสายตาเหลือบไปเห็นกล่องพลาสติกใสในมือที่มีอะไรบางอย่างนอนอยู่พร้อมหยดน้ำที่เกาะรอบกล่องจนสังเกตได้ ยิ่งทำให้โมโมอิเริ่มมั่นใจว่าผู้จัดการเซย์รินน่าจะหลงทางแน่นอน ส่วนกล่องนั้นดูท่าคงจะเป็นอาหารเพิ่มพลังของอีกทีม
อมีเรียจ้องหน้าโมโมอิเพื่อจับภาพอีกฝ่ายให้ชัดขึ้น
“พอดีว่า ทำมาเยอะเกินไปเลยเอามาแบ่งนะคะ..” ว่าจบก็ยื่นกล่องไปข้างหน้า
“.....”
บรรดาสมาชิกทีมโทโอเลิกคิ้วขึ้นสูงทันที แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรนอกจากโมโมอิที่วางกล่องในมือของตนเองลง ก่อนเดินไปหาเด็กสาวเรือนผมสีฟ้าอ่อนปลายขาวที่ยืนนิ่งไม่ขยับ เพียงแค่เดินเข้ามาใกล้เล็กน้อย นัยน์ตากลมโตของโมโมอิยิ่งเบิกกว้าง เมื่อสักครู่เหมือนเธอจะได้กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยมาจากตัวของคนตรงหน้า พอยื่นมือจะไปรับกล่องทั้งสองมาโมโมอิกลับรู้สึกตื่นเต้น
ยิ่งมองสลับกับใบหน้ามึนง่วงของคนตรงหน้าแล้ว เธอก็ยิ่งแอบคิดอิจฉาขึ้นมาตงิดๆ – นี่เป็นครั้งแรกที่โมโมอิได้มองใบหน้าของผู้จัดการทีมบาสเซย์รินใกล้ๆโดยไม่มีคนในทีมของอีกฝ่ายเข้ามาขัดอย่างคราวก่อนที่เจอกัน
ใบหน้าเรียวสวยรับกับจมูกโด่งและดวงตากลมโตสองสีของอีกฝ่าย แถมองค์ประกอบบนใบหน้าของผู้จัดการทีมเซย์รินยังไร้ที่ติเหมือนกับรูปปั้นไม่มีผิด อาจด้วยเพราะเป็นคนต่างชาติโครงหน้าของเธอเลยเด่นชัด สวยคมแม้สีหน้าที่สื่อออกมาจะมึนงงปนง่วงซึมก็ตาม แต่มีสิ่งหนึ่งที่โมโมอิรู้สึกชัดเจนเลยก็คือ...
ไม่ใช่แค่คำว่า สวย แต่อีกฝ่ายนี่เป็น เทพธิดา ชัดๆ
อมีเรียที่เห็นโมโมอิยืนค้างไม่ยอมรับกล่องจากเธอซะที คิ้วเรียวเล็กก็ย่นเข้าหากันพร้อมกับใบหน้ามึนที่กำลังแสดงสีหน้าไม่เข้าใจปนอึดอัดจนแก้มป่องพองเล็กน้อย แต่ด้วยเพราะการทำหน้าเช่นนั้นโดยไม่รู้ตัวของอมีเรีย โมโมอิและคนอื่นๆในห้องพักต่างนิ่งค้างราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่างกันไปหมดแล้ว – ใบหน้าของเธอมันอัปลักษณ์จนต้องมองแบบนั้นกันเลยหรอ? อมีเรียคิด
ถ้าพูดให้ถูกแม้แต่ใบหน้าของเธอแม้แต่ในกระจกยังถูกหมอกจากโรคประจำตัวบดบังเลย..
แก่จนจะ 40 ยังไม่รู้เลยว่า หน้าตัวเองเป็นยังไง...
“ถ้าไม่อยากได้เราจะเอากลับไปก็ได้น่ะ” อมีเรียพูดพร้อมชักกล่องกลับ
“อ่ะ! ข ขอโทษค่ะ” โมโมอิได้สติทันทีแล้วรีบจับกล่องที่ถูกชักคืนอย่างรวดเร็ว
เมื่อสักครู่เธอตกตะลึงกับใบหน้าของอีกฝ่ายมากเกินไปหน่อย ด้วยเพราะมีลักษณะเหมือนลูกครึ่งละมั้ง เสน่ห์ของผู้จัดการทีมบาสเซย์รินเลยดึงดูดอย่างน่าประหลาดแบบนี้ เธอเกือบใจเต้นกับผู้หญิงด้วยกันเสียแล้ว...
“....”
“ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มีน้ำใจแบ่งมาให้ทางเรา” โมโมอิพูดขอบคุณแทนทุกคนพร้อมก้มหัว
อมีเรียเพียงแค่ปรายมองเล็กน้อย แล้วพยักหน้ารับเท่านั้นก่อนจะชูมือขึ้นระดับสายตาแล้วพูดว่า
“เต็มที่เลยนะคะ”
ทันทีที่อมีเรียกลับมาที่ห้องพักทีมเซย์ริน เธอก็ต้องเลิกคิ้วมองคางามิที่นั่งกินอาหารเติมพลังนั้นคนเดียวหมดไปสามกล่อง ยังดีที่เธอทำมาเยอะมันเลยเพียงพอต่อทุกคน พร้อมยังได้รับคำชมว่าเธอทำออกมาอร่อยและน่าทานมาก ถึงจะรู้สึกปลื้มกับคำชมของทุกคนก็ตาม
ทว่าเธอก็ทำแค่เพียงพยักหน้ารับแล้วจัดเตรียมผ้าขนหนูและขวดน้ำสำหรับการแข่งควอเตอร์สาม
แต่เมื่อร่างบางนำของมาจัดเตรียมเอาไว้ข้างสนาม ในระหว่างที่กำลังเตรียมของทุกอย่างอยู่อมีเรียก็รู้สึกตัวว่ามีใครบางคนมาอยู่ข้างหลัง เธอจึงได้เงยหน้ามองใครบางคนที่เดินมาด้านหลังเกิดเงาทาบทับเธอ คิ้วเรียวย่นเข้าหากันอีกแล้วแต่ใบหน้าหวานนั้นก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมา
อาโอมิเนะ คือ คนที่มายืนค่ำหัวเธออยู่นั่นเอง
และนั้นจึงไม่แปลกที่อมีเรียย่นคิ้วสงสัยว่า เขามาทำไม พร้อมมือเรียวที่ตะคลุบอกเสื้ออย่างเร็วตามสัญชาตญาณ อาโอมิเนะย่นคิ้วด้วยท่าทางหงุดหงิดที่อีกฝ่ายจะระแวงเขาเสียเหลือเกิน
“..ฉันไม่ได้ลามกขนาดมายืนส่องดูหน้าอกเธอเสียหน่อย”
อมีเรียมองสีหน้าของเขาที่มีคำว่าไม่สบอารมณ์แปะอยู่อย่างระแวง แต่ก็ยอมที่จะเอ่ยถามเขาตามมารยาท
“มีธุระอะไรกับดิฉันงั้นหรอคะ?”
“แค่จะมาขอบคุณ”
“ขอบคุณ?” อมีเรียย่นคิ้วอีกครั้ง
“อ่า...ก็เรื่องของหวานที่เธอเอาไป” อาโอมิเนะยกมือจับหลังคออย่างเก้กัง ราวกับว่าเขาไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ที่ไหนเมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กสาว “มันอร่อยมาก”
“...อ่อ” อมีเรียคลายคิ้วที่ย่นเข้าหากันแล้วพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าไปจัดเตรียมของต่อ
“อันที่จริง...ดิฉันไม่ได้หวังว่าคุณจะทานมันค่ะ”
“....?!”
อมีเรียยู่ปากอย่างขัดใจ “รู้อย่างงี้..เอายาถ่ายเทใส่ด้วยดีกว่า” ปากเล็กๆพึมพำเสียงเบา
คนที่ไม่อยากให้ได้ทานมากที่สุดดันเป็นอาโอมิเนะซะได้ เธอรึก็อุตส่าห์มองดูจนแน่ใจแล้วว่าในห้องนั้นไม่มีอาโอมิเนะรวมอยู่ด้วยเลยเอาไปให้ทีมนั้น – อาโอมิเนะหน้าชาเล็กน้อยกับประโยคหลังที่เขาดันหูดีได้ยิน นั่นจึงทำให้เขารู้ว่าร่างเล็กนั้นดูท่าจะไม่ชอบเขานับตั้งแต่วันที่เขามองเนินอกเธอ...
ที่จริงจะโทษเขาก็ไม่ได้น่ะ สายตามันดันไปเห็นเอง...
นั่งจัดของรอไม่นานพวกคางามิก็เดินมากันแล้ว เช่นเดียวกับสมาชิกทีมโทโอที่ทยอยเข้ามาในสนามกัน พวกเขาค่อมหัวขอบคุณหญิงสาวที่นำของหวานสำหรับเติมพลังนักกีฬามาให้พวกเขา ในขณะที่เจ้าตัวเพียงทำหน้ามึนมองแล้วเหล่ไปสนใจคางามิแทน
“โหย..มีเรียไปหงุดหงิดอะไรมา” คางามิมองญาติสาวที่ทำหน้าบึ้งตึง แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อดวงตาสองสีตวัดขวับมามองเขาอย่างเร็ว
“...อยากต่อยคนค่ะ” อมีเรียบอก
แต่เหมือนเธอจะรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไปแล้วกะพริบตาปริบ รีบแก้คำพูดเมื่อครู่อย่างไว แต่กลับไม่แนบเนียนเลยสักนิด “อะ...ได้หมายความว่าจะไปต่อยคนนะคะ แค่..รู้สึกแบบนั้นเฉยๆ”
“...อ่า”
.
.
.
อมีเรียที่ไม่รู้ว่าหงุดหงิดจนเผลอหลับไปตอนไหน ลืมตามองผลการแข่งที่จบลงด้วยการพ่ายแพ้ของเซย์รินอย่างงัวเงีย เธอกวาดสายตามองสีหน้าของแต่ละคนที่มีแต่ความเจ็บใจเต็มไปหมดโดยเฉพาะคางามิที่อาการหนัก ถ้าไม่เพราะเสียงเฮอันดังของกองเชียร์ บางทีจนกระทั่งทุกคนกลับเธออาจจะไม่ตื่นขึ้นมาก็ได้ – ร่างบางมองเวลาด้วยความมึนงงก่อนจะร้องอ่อในใจ..
นี่เป็นเวลาพักของร่างกายที่เธอเริ่มคุ้นชินบ้างแล้ว จึงไม่แปลกอะไรเลยที่จะง่วงจนหลับไปไม่รู้ตัวแบบนี้
ก็มันจะ 2 ทุ่มแล้วนิ เธอที่แทบไม่ได้พักแบบเต็มที่ก็มีขัดจำกัดของร่างกายเหมือนกันนะ
ดวงตาสองสีคู่สวยมองคุโรโกะที่นั่งกับพื้นอย่างหมดสภาพด้วยความสงสาร ถึงจะรู้ชะตากรรมอยู่แล้วว่ายังไงก็แพ้ด้วยเพราะศักยภาพของแต่คนในตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะเจอรุ่นปาฏิหาริย์แบบจริงๆจังๆ แต่พอเห็นสีหน้าของคนที่ร่าเริงมาตลอดกลับมืดครึ้มเต็มไปด้วยความเจ็บใจ มันก็ทำให้อมีเรียรู้สึกหน่วงใจขึ้นมาแปลกๆ
สองขาเรียวเดินเข้าไปในสนามที่หมดเวลาการแข่งขันแล้วอย่างเชื่องช้า
เธอเดินตรงไปยังซิกแมนของทีมที่นั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน มือเรียวก็ถือผ้าขนหนูสีขาวไปด้วย แม้จะมีใบหน้าไร้อารมณ์ก็ตามแต่อมีเรียกลับจับความรู้สึกของเขาได้อย่างชัดเจน ก่อนวางผ้าขนหนูลงบนหัวของเขา – เธอไม่รู้หรอกว่าตลอดการหลับของเธอนั้นทุกคนเจอกับอะไร ถึงจะเป็นการแพ้ที่แต้มห่างชั้นเกินไป
แต่สีหน้าที่เจ็บใจของทุกคนในทีมกลับมีความเด็ดเดี่ยวอยู่ภายในด้วย เธอละชื่นชมพวกเขาจริงๆ...
“จะซึมไปถึงเมื่อไหร่กันคะทุกคน” อมีเรียกวาดสายตามองพวกเขาทีละคนที่ยังคงยืนนิ่งทำหน้าซึมอยู่ “เราก็อุตส่าห์วางแผนว่าจะทำอาหารเลี้ยงปลอบใจเสียหน่อย...ทำหน้าซึมกันแบบนี้คงต้องโอกาสหน้าซะแล้ว”
“ใครซึม!” คางามิตะโกนขึ้นทันทีที่ได้ยิน เขาลุกยืนก่อนจะทรุดลงนั่งเหมือนเดิมเมื่ออาการเจ็บที่ขากลับคืนมา แต่ก็ไม่วายพูดเสียงดังเรียกอมีเรียให้หันไปสนใจเขา “พูดเองว่าจะทำอาหารเลี้ยง ก็ต้องทำซิ”
“...”
ริมฝีปากเผลอหลุดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อได้เห็นสีหน้าโกรธของคางามิที่ถูกเบี้ยวเรื่องของกิน อมีเรียยอมใจเจ้าญาติตัวแสบของเธอจริงๆ ก่อนร่างบางจะระเบิดเสียงหัวเราะอย่างห้ามไม่อยู่ ผู้จัดการทีมเซย์รินงอตัวเล็กน้อยเพราะหัวเราะมากเกินไปก่อนจะใช้นิ้วปาดน้ำตาที่ไหลซึมออกมาจากห่างตาออก
รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหวานเด่นสง่าสะกดสายตาทุกคนเช่นเดียวกับเสียงหัวเราะแสนสดใสนั่น
“สมกับเป็นไทกะเลยนะคะ” เห็นแก่กิน เสมอต้น เสมอปลาย..
เป็นการปิดฉากจบการแข่งขันที่ไม่ได้ย่ำแย่แม้แต่น้อยสำหรับทีมเซย์ริน เมื่อผู้จัดการสาวระเบิดเสียงหัวเราะออกมาซะดังขนาดนั้นถึงแม้ตลอดการแข่งขัน เจ้าของใบหน้างามจะนั่งหลับพิงไหล่คางามิก็ตามเถอะ คุโรโกะเงยหน้ามองดวงตาสองสีที่เป็นประกายต่างจากทุกวันอย่างเผลอไผล
แล้วแต่ละคนก็ต้องสะดุ้งตัวเมื่อดวงตาคู่นั้นมองสบมาที่เขาพร้อมรอยยิ้มสว่างจ้า
“กลับกันเถอะค่ะ”
“ครับ”
หลังจากจบการแข่งกับโทโอที่ทางฝั่งเซย์รินแพ้ย่อยยับ ทุกคนก็อารมณ์ดีขึ้นมากด้วยอาหารฝีมืออมีเรีย ผู้จัดการสาวประจำทีมที่ถึงขั้นทำอาหารมาให้พวกเขาทานที่โรงเรียน แถมยังเป็นเมนูที่หลากหลายและอร่อยจนนึกว่าเป็นอาหารของร้านชื่อดังเสียอีกโดยมีคางามิเป็นคนอธิบายว่าอมีเรียทำเองจริงๆ อมีเรียยิ้มรับคำชมทั้งหมดจากทุกคนแล้วขอตัวออกไปข้างนอกเมื่อมีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเธอ
ครืด~ ครืด~
เธอเปิดโทรศัพท์ดูแล้วก็รู้ว่าไม่ใช่สายเข้า แต่เป็นข้อความที่เข้ามาต่างหากแต่เธอก็ต้องเลิกคิ้วแทน เพราะมันเป็นข้อความที่ถูกส่งมาจากพี่ชายแท้ๆของอมีเรียของโลกนี้ที่ส่งมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของน้องสาว อมีเรียนึกคำที่จะตอบไปพลางลบคำที่พิมพ์ไปพลาง สุดท้ายเธอก็ตอบกลับไปแค่ว่า
‘น้องสบายดีค่ะ ไม่ต้องห่วง’
จะผิดสังเกตไหมนะ?
.
.
.
วันนี้เซย์รินก็ซ้อมเหมือนเดิมเพียงแต่คางามิถูกหมอสั่งงดการออกกำลังกายหนักๆทั้งหมด จนกว่าขาของเขาจะหายดีเป็นระยะเวลาถึงสองอาทิตย์ หากยังฝืนต่อไปคางามิจะถูกทำการยัดเผือกทันที แต่เมื่อเข้ามาในโรงยิมอมีเรียก็ต้องย่นคิ้ว กวาดสายตามองคร่าวๆกลับไม่พบตัวบุคคลที่ตามหา
คางามิหายไปจากวงทานข้าวเสียแล้ว ดวงตาคู่สวยมองคุโรโกะที่กลับมานั่งซึมด้วยความเป็นห่วงก่อนเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆเขา
“ไทกะพูดอะไรให้เหรอคะ?” น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นพร้อมแววตามึนง่วงของเด็กสาว “...คุโรโกะอย่าไปใส่ใจคำพูดของไทกะเลยน่ะ”
“..เปล่าครับ” คุโรโกะปฏิเสธก่อนที่เขาจะสะดุ้งเมื่อมีบางอย่างสัมผัสที่แก้มซ้าย
อมีเรียยังคงทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ทั้งๆที่กระป๋องน้ำของเธอแตะแก้มคุโรโกะอยู่
“โกหกไม่เนียนเลยค่ะ”
“งั้นเหรอครับ”
การฝึกซ้อมที่ถูกเพิ่มเป็นสามเท่าเริ่มขึ้นตามคำแนะนำของโค้ชอย่างริโกะพร้อมคำเห็นชอบของอมีเรีย ที่ทำตารางซ้อมและฝึกให้แก่ทุกคนตามศักยภาพที่มีอยู่ของแต่ละคน เธอส่งสมุดบันทึกให้ริโกะนำไปวิเคราะห์ต่อเพื่อสร้างตารางฝึกแบบทีม เธอเชื่อว่าโค้ชอย่างริโกะต้องออกแบบตารางฝึกให้เหมาะกับทุกคนได้อย่างแน่นอน
“มันน่าเจ็บใจจังเลยครับ…” คุโรโกะ
“…..”
………………………………………………………………….
จะทยอยมารีไรท์ทีละนิดทีละหน่อยนะคะ อาจจะมาๆหายๆบ้าง แต่ก็พยายามแบ่งเวลาว่างมาให้ทุกคนเหมือนกัน
ทุกท่านสามารถโดเนทสนับสนุนด้านค่าเน็ตและค่าไฟให้แฟรร์ได้นะคะ
วิธีโดเนท
โอนเงินจำนวนแล้วแต่รีดฯเข้ามาได้ที่นี่ :: เลขบัญชี 046-8-34907-8 (ธนาคารกสิกรไทย) และ เบอร์ 0960075277 ( True Money Wallet )
ขอขอบพระคุณล่วงหน้าค่ะ //โค้ง
1 คอมเม้นท์ = 100 กำลังใจ
สามารถติหรือชี้แนะไรท์ได้ ไรท์จะรออ่านคอมเม้นท์ของทุกคนนะคะ
ติดตามข้อมูลข่าวสารและการอัพเดทต่างๆได้ที่เพจ Fairy-แฟรี่กะ จิ้มๆเลย//ชี้
By. ภูติสีเทา
ความคิดเห็น