คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ [Re]
บทนำ
ฤดูหนาวที่ใครต่างก็หลบอยู่ในบ้านที่มีเตาผิงอุ่นๆพร้อมอาหารแสนอร่อยและครอบครัว แต่หญิงสาวนางหนึ่งกลับนั่งวุ่นอยู่เพียงคนเดียวภายในห้องแลปที่แสงค่อนข้างมืดสลัวและมีอากาศที่เย็นน้อยกว่าข้างนอกเพียงเล็กน้อย แน่นอนว่ามันเป็นห้องทดลองจึงต้องมีอากาศเย็นเป็นธรรมดาจนสตรีเพียงหนึ่งเดียวคุ้นชินกับมันเสียแล้ว
อมีเรีย เกรซ คาร์เชล บันทึกผลการทดลองลงในกระดาษอย่างรวดเร็วก่อนจะหมุนตัวจนชุดกาวน์สีขาวสำหรับใส่ในห้องแลปของเธอหมุนเหวี่ยงตามแรง ดวงตาสองสีหรี่มองเจ้าหนูตัวจ้อยที่กำลังวิ่งไปมาในกล่องแก้วสักครู่แล้วหมุนตัวกลับไปจดอะไรบางอย่างในกระดาษ เธอทำเช่นนั้นไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งจนกระทั่งผลมันออกมาสมบูรณ์ตามที่เธอต้องการ
“Hi~”
อมีเรียเงยหน้ามองที่มาของเสียงที่รบกวนเธอเล็กน้อยแล้วเดินตรงไปยังโต๊ะคอมเพื่อพิมพ์งานของตนต่อ ทิ้งผู้มาใหม่ไว้เบื้องหลัง
“อมีเรียที่รัก สนใจเดี้ยนหน่อยสิ” เสียงทุ้มที่ดัดจนแหลมก้องเล็กน้อย เนื่องด้วยห้องแลปที่ไม่ค่อยเก็บเสียงสักเท่าไหร่ ร่างโปร่งในชุดแนบเนื้อเดินเข้ามากอดอมีเรียที่กำลังนั่งอยู่จากด้านหลังพร้อมซุกหน้าที่ไหล่ของหญิงสาว
“ที่รัก วันหยุดทั้งทียังจะทำงานอีกเหรอ
“....”
“โธ่..เดี้ยนอุสาขอบอสให้ทุกคนในทีมได้หยุดพักแล้วน่า”
“.....”
“จะไม่พูดอะไรกับเดี้ยนจริงๆเหรอเนี่ย” แอมมิลี่ พองแก้มเมื่อหญิงสาวที่ตนกอดอยู่ไม่พูดอะไรเลยนอกซะจากพิมพ์งานอย่างเดียว “อมีเรียจ๋า”
“แอม...” หญิงสาวเหลือบมองเพื่อนร่วมงานผู้ควบตำแหน่งหัวหน้าทีมเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแล้วพิมพ์งานของเธอต่อ “เกรซยังมีงานต้องทำอีกเยอะพักไม่ได้หรอก – จนกว่าprojectนี้จะเสร็จ”
“งือ แต่เดี้ยนอยากให้อมีเรียพักนิน่า”
แอมมิลี่ ยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะเกลี่ยกล่อมให้หญิงสาวหยุดพัก เธอผละออกไปดูบรรดากระดาษที่จดบันทึกผลการทดลองที่ทั้งสำเร็จและล่มเหลว เธอกวาดสายตามองบรรดาตัวอักษรทั้งภาษาอังกฤษ ทั้งภาษาแลปและภาษาฝรั่งเศสบ้านเกิดของหญิงสาว – แอมมิลี่อดชื่นชมถึงความสามารถของหญิงสาวไม่ได้ ทั้งความสามารถในการจดจำ ความสามารถในการเรียนรู้ อมีเรียล้วนเป็นเลิศทั้งสิ้น แต่ที่น่าสงสัย...
ทำไมสตรีผู้มีความสามารถโดดเด่นและพิเศษถึงไม่ได้เลื่อนตำแหน่งหรือถูกรับเข้าในตำแหน่งที่สูงกว่าการทดลองในแลปธรรมดาขององค์กรกัน?
ด้วยความสามารถของอมีเรีย เธอไม่ต้องอยู่ในห้องแลปที่ลึกและเย็นแบบนี้ด้วยซ้ำ มันทั้งน่าสงสัยและอดที่จะเคลือบแคลงไม่ได้ – หรือบางที..เพราะมีความสามารถถึงถูกกดให้อยู่ต่ำด้วยความอิจฉาของใครหลายคน
แต๊ก แต๊ก
“อมีเรีย...เดี้ยนถามอะไรหน่อยสิ?”
ท่ามกลางเสียงนิ้วที่กำลังพิมพ์รัวลงแป้นพิมพ์ แอมมีลี่ที่นิ่งเงียบก็พูดขึ้น หญิงสาวผู้ถูกเรียกหยุดนิ้วที่กำลังพิมพ์ต่อแล้วหมุนเก้าอี้หันมาเผชิญหน้ากับหัวหน้าทีมด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ราวกับว่าเธอกำลังรอฟังคำถามจากอีกฝ่ายอยู่และเธอสนใจมัน
“....”
แอมมีลี่มองท่าทางนั้นของลูกทีมสาวแล้วเอ่ยปาก “ทำไมเธอถึงไม่ทะเยอทะยานขึ้นไปสูงกว่านี้ละ...”
“น่าเบื่อ”
นั่นคือคำตอบของอมีเรีย เธอไม่ต้องคิดอะไรเลยนอกจากเปิดปากพูดออกมา ดวงตาสองสีกลอกกลิ้งไปมาตามอารมณ์ของเจ้าตัว ใช่ อมีเรียเบื่อที่จะขึ้นไปยังที่สูงๆ มันน่ารำคราญนะกับการที่จะต้องมาแก้ปัญหาที่คนอื่นก่อ ต้องมาเจอเรื่องชวนปวดหัวและเธอ...อยากเป็นคนธรรมดา
สุดท้ายแล้วอมีเรียผู้โหมงานก็ต้องเดินเตร่ไปตามถนนที่มีแต่กองหิมะขาว ไร้ซึ่งผู้คนและเงียบสงัดจนวังเวง ร่างบางเดินไปกระชับโค้ทกันหนาวของตนเองไป เธอเป็นโรคภูมิแพ้อากาศเย็นจึงต้องใส่เสื้อให้หนาและอุ่นแต่ถ้าจะให้ใส่เยอะๆ มันก็น่ารำคราญเลยสั่งตัดชุดกันหนาวแบบพิเศษขึ้นมา ราคาก็แพงจนอดหงุดหงิดไม่ได้
เธอเดินไปตามทางเดินที่เด่นในความทรงจำเช่นนั้นก่อนจะชะงักเมื่อเห็นอะไรบางอย่างที่แปลกออกไป ซอยที่ควรเปลี่ยวและมืดกลับมีแสงสว่างจ้าอยู่ที่ปลายทางอย่างน่าสงสัย พอเงยหน้ามองบนฟ้าก็เห็นแสงดาวตก
“....?”
ฝนดาวตก?
อมีเรียจำไม่ได้ว่ามีการประกาศแจ้งถึงฝนดาวตกนิ และเธอจำได้ว่าฝนดาวตกเพิ่งจะเกิดขึ้นไปเมื่อสองเดือนก่อนแต่ทำไมมันถึงได้เกิดปรากฏการณ์นี้ขึ้นมาได้ละ มีบางอย่างผิดปกติงั้นเหรอ?
หญิงสาวยืนนิ่งมองปรากฏการณ์ประหลาดเบื้องหน้าด้วยความไม่เข้าใจและสับสน ก่อนที่เธอจะรู้ตัวแสงสว่างที่ควรอยู่ไกลกลับใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว มันผ่านร่างของเธอราวกับว่ากำลังกลืนกินเธออยู่ ในขณะที่เธอเองก็ไม่ได้มีท่าทีตื่นตะหนกใดๆ นอกจากแววตาที่กำลังมึนงง เหมือนกับว่ามันคือรถไฟที่กำลังแล่นผ่านร่างของเธอ..
ชั่วขณะนั้นอมีเรียรู้สึกอุ่นว้าบในช่วงอก แล้วแสงนั้นก็หายไปเมื่อเธอหันไปมองด้านหลังแสงสว่างและฝนดาวตกก็หายไปจนหมดสิ้นแล้ว เป็นเหตุการณ์มหัศจรรย์ที่ทำให้รู้สึกแปลกประหลาด – หญิงสาวเลิกสนใจเรื่องนั้นไปอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินต่อไปตามทางเดินแล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อสังเกตถึงบางอย่างที่แปลกประหลาดซะยิ่งกว่าเหตุการณ์ก่อนหน้า
นี่เธออยู่ที่ไหนกันเนี่ย!!!!
วงหน้าหวานตะลึงงึนงงกับความแปลกประหลาดที่ไม่มีแม้แต่ความคุ้นชินใดๆเลย หมุนตัวหันกลับไปมองทางเดิมที่ตัวเองเพิ่งเดินผ่านก็ต้องยิ่งเพิ่มความงงให้แก่เธอมากยิ่งขึ้น เส้นทางที่เต็มไปด้วยหิมะสีขาวโพลนหายไปไหนหมด ตึกอาคารที่แบ่งแยกตัวเป็นเขตแดนของใครของมันอีก แต่ที่สร้างความไม่พอใจให้แก่หญิงสาวมากสุดคงจะเป็น....
อมีเรีย เกรซ คาร์เชล
นักวิจัยสาวมากความลับ สตรีผู้ต้องเดินทางข้ามมิติไปยังดินแดนที่ไม่รู้จักแต่ดันมีความทรงจำของที่นั่น
มันคือการสลับวิญญาณหรืออะไร...? มันคือความผิดปกติของคลื่นสมองของเธอเองอย่างงั้นหรือ...?
แต่ไม่ว่าจะแบบไหน อมีเรียผู้นี้ก็ปรับตัวได้ไวเป็นอย่างยิ่ง
1 คอมเม้นท์ = 100 กำลังใจ
สามารถติหรือชี้แนะไรท์ได้ ไรท์จะรออ่านคอมเม้นท์ของทุกคนนะคะ
ติดตามข้อมูลข่าวสารและการอัพเดทต่างๆได้ที่เพจ Fairy-แฟรี่กะ จิ้มๆเลย//ชี้
ด้วยรักจากมุมมืด :: ภูติสีเทา
ความคิดเห็น