คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : กลิ่นกายมาร์คแบม
Rrrrrr Rrrrrrrr
"ฮัลโหล"
(อยู่ไหนครับ ตอนนี้ว่างมั้ย)
"หืม? ก็ว่างนะ มีไรรึเปล่า"
(พาไปซื้อของเข้าห้องหน่อยสิ นะครับแบม)
"งื้อ.. ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวแบมรอที่หน้าคณะนะ"
(โอเคครับ อีก 5 นาทีเจอกันนะ จุ๊บ)
"คนบ้า รีบๆมาเลยนะ!"
ติ๊ด
"ฮั่นแน่ คุยกับใครอ่ะ ใช่แฟนรึเปล่าน๊า"
"มะ..ไม่ใช่ซะหน่อย ยองแจมั่วแล้ว"
"ไม่ใช่แฟนหรอ อืม.. งั้นก็คนพิเศษสินะ"
"เพื่อนแบมต่างหากเล่า แล้วนี่จินยองไปไหน?" เอ่ยถามพร้อมกับมองหาเพื่อนหน้าสวยไปด้วย ก็ตั้งแต่เดินออกมาจากห้องเรียนแล้ว ไม่รู้ว่าหายไปไหน
"เหอะ ผัวมาลากตัวกลับไปแล้วจ้า" ยองแจกรอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย
"ห๊ะ ผะ..ผัว? หมายถึงเจบีคนนั้นน่ะหรอ!"
"อืม ก็ตั้งแต่คืนนั้นนั่นแหละ เฮ้อ ดีนะที่แจยังพอมีสติอยู่บ้างเลยฟาดหัวแจ็คสันไปทีนึงจนมันสลบ ไม่งั้นนะก็คงได้ตกเป็นเมียมันแน่ๆ"
"โห.. แจฟาดจนสลบเลยหรอ"
"อืม ก็มันจะจับแจปล้ำอ่ะจะให้ทำไง"
"แหะๆ น่าสงสารแจ็คสันจัง"
"จะไปสงสารคนแบบนั้นทำไม เออ.. เดี๋ยวนะ! ว่าแต่คืนนั้นแบมกลับห้องยังไงหรอ"
"อ่อ มะ..มาร์คไปส่งน่ะ"
"ห๊ะ มาร์คไปส่งหรอ! เขาทำอะไรแบมรึเปล่า แบบว่าได้รังแกแบมตรงไหนมั้ยบอกแจได้นะ!" ว่าแล้วก็จับเพื่อนตัวเล็กหมุนซ้ายขวาเพื่อหาความผิดปกติ
"มะ..ไม่ไรๆ มาร์คไม่ได้ทำอะไรแบม จริงๆนะ"
"แน่ใจหรอแบมแบม?"
ปรี๊นนน ปรี๊นนน
"อ๊ะ เพื่อนแบมมารับแล้วไปก่อนนะยองแจ เจอกันพรุ่งนี้น๊า ฟอดด!" พูดจบก็หอมแก้มเพื่อนหนึ่งฟอดใหญ่ พร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมาถือ ก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถ BMW คันสีขาวที่จอดรออยู่
"คิดว่าแจโง่ไม่เห็นรอยที่คอรึไงแบมแบม หึ.. มาร์คต้วน นายจะต้องได้รับบทลงโทษ!"
Line!
เบ๊บ : แบมพาเพื่อนไปซื้อของที่ห้างนะ
เบ๊บ : อาจจะกลับช้า ไม่ต้องรอ
Rrrrrrr Rrrrrrrr
"อืม"
(คุณแบมแบมอยู่ที่ห้างxxx กับผู้ชายคนนึงครับ ผมไม่ทราบว่าเขาเป็นใคร)
"หมายความว่าไง ไม่ใช่จินยองกับยองแจ?"
(..ครับ ไม่ใช่ทั้งสองคนครับ)
"เตรียมตัวให้พร้อม อีก 15 นาทีถึง"
ติ๊ด!
"หึ"
ห้างสรรพสินค้า
"หืม.. แอบลงรูปยูคหรอ"
"ทำไม? หวงหรอ"
"ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยแค่ถามเฉยๆ" อีกคนว่าพร้อมกับเคาะนิ้วลงบนจมูกรั้นของเพื่อนตัวเล็กเบาๆ
"งื้อ แล้วนี่สรุปจะซื้ออะไรยืนรอนานแล้วนะ"
"ขอโทษครับ ยูคดูของที่ลิสต์มาเพลินไปหน่อยไม่ทำหน้าบึ้งสิ เดี๋ยวเสร็จพาไปเลี้ยงข้าวนะ"
"ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว"
"งั้นไปเลือกของกันเถอะ เดี๋ยวจะค่ำซะก่อน"
" โอเค! Let's Go~"
อีกด้านนึง
"ผมว่ารอตรงทางออกดีกว่ามั้ยครับ"
วินที่เห็นว่าเจ้านายของตนกำลังจะเดินเข้าไปในร้านอาหารชื่อดังจึงเอ่ยห้ามเอาไว้ก่อน เพื่อความปลอดภัยของทั้งสองฝ่ายน่ะนะ เพราะเขารู้ดี ถ้าเจ้านายของตนก้าวเท้าเข้าไปในร้านนั้นเมื่อไหร่ บอกได้คำเดียวว่า... เละ
"รอ?"
"คะ..ครับ ยังไงคุณแบมแบมก็ต้องออกทางนั้นอยู่แล้ว ผมว่าเรารอตรงนั้นจะดีกว่านะครับ" วินว่าพลางชี้นิ้วไปที่อีกด้านของร้านอาหาร เพราะที่ตรงนั้นเป็นทางออกสำหรับเดินไปยังที่จอดรถ
"อืม"
"เฮ้อ เกือบไปแล้ว หวังว่าคุณแบมแบมจะเดินมาทางนี้คนเดียวนะครับ"
อ่า.. แต่เหมือนว่าคำขอจากการ์ดคนสนิทของมาร์คต้วนนั้นจะไม่เป็นผลเอาซะเลย เพราะอะไรน่ะหรอ?
ก็นั่นไง เดินกอดคอกันมาทางนี้แล้ว...
"แบมเดินดูทางด้วยสิ อย่าห่วงแต่กินนะ" ยูคยอมเอ็ดเพื่อนตัวเล็กอย่างไม่จริงใจนัก ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตักไอติมรสโปรดกินอย่างเดียวไม่ยอมมองทางข้างหน้าเลยสักนิด เฮ้อ.. เหมือนเลี้ยงลูกเลยครับ
"ง่ะ ยูคก็ดูให้แบมซี่~ อย่าพึ่งขัดนะกำลัง-"
ตุบ!
"อ๊ะ! งื้อ ไอติมพี่แบมดีที่ยังปลอดภัย โอ๊ะ ขอโทษนะครับๆ เจ็บตรงไหน-" เพราะมัวแต่ห่วงถ้วยไอติมในมือเลยไม่ทันได้สังเกตคนตรงหน้าที่เขาเดินชน แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองถึงกับต้องตาโตเหมือนคนเห็นผีในกลางวันแสกๆ
"ไม่เจ็บ" อีกคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก พร้อมกับนัยน์ตานิ่งสงบที่เหมือนมีเปลวไฟกำลังลุกไหม้จ้องมองแฟนตัวเล็กของเขาอย่างคาดโทษ
"มะ..มาได้ไง" ถามเสียงสั่นพร้อมกับรีบถอยห่างจากอ้อมแขนของเพื่อนตัวโต ก่อนที่เท้าเล็กจะเผลอก้าวถอยหลังอย่างลืมตัว
"ขับรถมา จะถอยไปไหนเดินมานี่" แขนแกร่งเกี่ยวตวัดเอวคอดเข้ามาหาตน
"สวัสดีครับ ผมยูคยอมยินดีที่ได้รู้จัก"
"...."
"เอ่อ..." ได้แต่เกาหัวแกร่กๆ ทำหน้าไม่ถูกแถมยังโดนจ้องเขม็งอีก
"ขอโทษแทนเขาด้วยนะยูค นี่มาร์ค-"
"บอกมันไปว่าเป็นผัว" เสียงรอดไรฟันกระซิบเบาๆที่ข้างหู
"เป็นแฟนของแบมเอง สะ..ส่วนมาร์คนี่ยูคยอมเพื่อนสนิทที่ไทยของแบมครับ"
"อ่า.. มาร์คหรอ ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะครับ" ยูคยอมก็ยังคงยิ้มเป็นมิตรให้เหมือนเดิม
"อืม"
"งั้นกลับกันเลยมั้ย แบมหิวข้าวแล้ว"
"กินแล้วไม่ใช่?"
"กะ..ก็มาร์คยังไม่ได้กินนี่ ใช่มั้ยครับพี่วิน"
"ห๊ะ? อ่อครับๆ ใช่ครับ" ถึงจะงงๆสักหน่อยที่โดนลากเข้าไปในบทสนทนา แต่ก็ขอเออออตามน้ำไปก่อนละกัน
"โอเค งั้นกลับกันเถอะ บ๊ายบายนะยูคเจอกันที่มหา'ลัย ขับรถกลับดีๆนะ" โบกมือลาพร้อมกับส่งยิ้มหวานตบท้าย ก่อนจะรีบลากแขนแฟนหน้านิ่งไปยังรถสปอร์ตคาร์ที่จอดรออยู่ไม่ไกล
"เหอะ"
"ไม่อารมณ์เสียนะ เดี๋ยวกลับไปแบมจะทำกับข้าวให้กิน"
"ไม่หิว"
"ม มาร์ค"
"เงียบ!"
"ฮึก.. อึก"
"แม่งเอ้ย!" เส้นผมสีน้ำตาลเข้มถูกเสยขึ้นอย่างลวกๆเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด ก่อนที่จะกระชากตัวรถออกจากบริเวณของห้างอย่างรวดเร็ว
30 นาทีผ่านไป
"เจ็บนะมาร์ค ฮึก ปล่อยแบมเลยนะ!" คนตัวเล็กยื้อข้อมือที่โดนบีบพร้อมถูกกระชากให้เดินตามอย่างสุดฤทธิ์
"เงียบ!"
แอ๊ดดด ปัง!
ตุบ!!!
เมื่อเข้ามาถึงห้องนอน แบมแบมก็ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงแบบไม่ออมแรง ก่อนที่จะโดนมาร์คต้วนตามขึ้นไปคร่อมทับกักขังไม่ให้ได้ดิ้นหนีไปไหน
"นายทำให้ฉันโครตหงุดหงิดเลยรู้ตัวบ้างมั้ย!"
"แบมทำอะไร ปล่อยนะมันเจ็บ!"
"หึ ทำอะไรงั้นหรอ.. ที่ไปเดินกอดคอถือแขนกับผู้ชายอื่นกลางห้างแบบนี้มันเรียกว่าทำรึเปล่าล่ะ!"
"แต่นั่นมันเพื่อนแบมนะ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"
"เป็นสิ! เพราะฉันหวง หวงมากจนแทบจะเข้าไปต่อยมันให้ตายคามือเลยด้วยซ้ำ"
"อย่าคิดจะทำอะไรเพื่อนแบมนะ"
"รักมันมาก? หวงมันมากนักหรอห๊ะ! ส่งคนไปสั่งสอนดีมั้ย ให้มันรู้ว่าไม่ควรจะมาแตะต้องคนของฉันตามอำเภอใจแบบนี้อีก!" มาร์คหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกง ก่อนจะต่อสายหาการ์ดคนสนิทอย่างวินทันที
(ครับ)
"ส่งคนไปสั่งสอนมันซะ"
(คุณยูคยอม?)
"ก็รู้นี่"
(จะรีบจัดการให้ครับ)
"ดี เอาให้มันได้ไปนอนเล่นที่โรงพยาบาลสัก 3-4 วันนะ"
(รับทราบครับ)
"มะ..ไม่นะ! พี่วินห้ามทำร้ายเพื่อนแบมนะครับ!"
"คิดว่าจะห้ามทันหรอ? เอาตัวเองให้รอดจากเตียงนี้ก่อนมั้ยครับ คุณเมียสุดที่รัก"
#กลิ่นกายมบ
ความคิดเห็น