คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part : 4 Kiss 100% Nc...
แสงสีส้มจากดวงอาทิตย์ยังคงสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้ภายในห้องนอนมีแสงสว่างโดยไม่ต้องเปิดไฟ ร่างบางนอนหลับตาพริ้มอยู่บนฟูกสีขาว ใบหน้าหวานราวกับเจ้าหญิงตัวน้อยที่กำลังหลับใหลอยู่ในห้วงนิทราช่างน่าเอ็นดู
โดยมีองครักษ์รูปหล่อนั่งอยู่ข้างๆกายไม่ได้ห่างไปไหน
ดวงตาสีเพลิงจ้องมองคนตัวเล็กที่นอนไม่ได้สติราวกับต้องมนต์สะกด มือเรียวยาวถูกส่งไปคลอเคลียแก้มใส พลางปัดไรผมสีเข้มที่ระใบหน้าออก และรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่ร้อนราวกับอยู่ใกล้เตาผิง มีหยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าและตามลำตัวของร่างบาง ผ้าสะอาดชุบน้ำหมาดๆถูกเช็ดไปตามใบหน้าและลำคอที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
“เซบาส-เตียน....”เสียงแผ่วเบาดังขึ้นจากคนตัวเล็กซึ่งคงละเมอเพราะพิษไข้
“กระผมอยู่นี่ขอรับนายน้อย”มือหนาละจากการเช็ดตัวและมากุมมือเล็กๆที่ไขว่คว้าธาตุอากาศไปมาราวกับจะหาบางสิ่งไว้แทน
“เซบาสเตียน ผม...”ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมามองพ่อบ้านคนสนิทก่อนจะยิ้มให้เบาๆเป็นรอยยิ้มที่นานๆครั้งจะได้เห็นจากมาสเตอร์ตัวน้อย
“ผมหนาว...หนาวจัง ช่วยกอดผมหน่อย...ได้มั้ย”เสียงที่แผ่วเบาของร่างบางเอ่ยขึ้นแต่ยังคงดังชัดเจนในโสตประสาทของร่างสูง
ก่อนที่พ่อบ้านหนุ่มจะส่งยิ้มเบาๆเพื่อเป็นการน้อมรับคำสั่ง จากนั้นจึงใช้สองมือค่อยๆประคองคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ร่างบางซุกใบหน้าหวานเข้าที่อกกว้าง มือเล็กๆโอบกอดไปยังบั้นเอวของพ่อบ้านคนสนิทแนบแน่นราวกับโหยหาอ้อมกอดจากคนๆนี้มานานแสนนาน คนที่แม้แต่หลับตาก็ยังฝันถึง ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเค้าอยู่ข้างกายเสมอ
“นายจะอยู่กับผมตลอดไปใช่มั้ย”คนตัวเล็กเอ่ยถามขึ้น ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนตรงหน้า แต่พ่อบ้านคนสนิทกลับเอามือเรียวยาวเชยคางมนๆของคนหน้าหวานให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน เพียงเสี้ยวนาทีที่สบตากันดวงตาสีฟ้าสวยมองลึกเข้าไปยังดวงตาสีเพลิงคล้ายจะเป็นการหาคำตอบจากคำถามเมื่อครู่
ใบหน้าหล่อคมของพ่อบ้านหนุ่มก้มลงมาใกล้หน้าหวานจนห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้นเท่านั้น ริมฝีปากสวยได้รูปส่งมอบจุมพิตเบาๆเข้าที่ริมฝีปากบางของมาสเตอร์ตัวน้อย เป็นจุมพิตที่แสนจะอ่อนโยนและบางเบาดั่งสายลมพัด โดยที่ร่างบางเองก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดเพียงแค่หลับตาลงเบาๆเพื่อเปิดรับความรู้สึกต่างๆที่เกิดขึ้นในเวลานี้
ณ นาทีนี้เหมือนโลกทั้งใบแทบจะหยุดหมุน ทุกสรรพสิ่งรอบตัวคล้ายจะหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ ลิ้นชื้นไล้เลียริมฝีปากบางของคนตัวเล็กเป็นเชิงขออนุญาตที่จะเข้าไปค้นหาความหวานภายในโพรงปากสีสวย คนตัวเล็กยืดตัวเพื่อประกบปากให้แนบสนิท ลิ้นเล็กทำการตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยการดูดลิ้นชื้นที่เข้ามาภายในอย่างช้าๆ
เซบาสเตียนไล่ต้อนลิ้นเล็กที่ดื้อรั้นไม่ผิดแปลกไปจากเจ้าของและพยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้มันยอมศิโรราบแต่โดยดี และไม่นานนักลิ้นของคนตัวเล็กก็ถูกกวาดต้อนจนจนมุม
จะผิดมั้ยนะถ้าจะรังแกคนป่วย......
Ctrl+A น๊า รับไม่ได้ก็ปิดไปเนอะ หุหุ
เซบาสเตียนเบียดริมฝีปากลงไปและออกแรงดันให้อีกฝ่ายชิดติดผนังห้อง ดูดเม้มกลีบปากแดงจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบก่อนจะเริ่มทำสงครามรุ่มร้อนกับเรียวลิ้นเล็กที่สู้ไม่มีถอย
สมกับเป็นนายน้อยจริงๆ…….
เมื่อลิ้นร้อนรุกราน พ่อบ้านหนุ่มจึงขยับกายเข้าบดเบียดร่างบางด้วยความต้องการ
มือซุกซนล้วงเข้าไปในชุดยูคาตะสีเข้ม สัมผัสผิวกายอุ่นๆของคนตัวเล็ก ริมฝีปากได้รูปผละจากริมฝีปากบางแล้วจูบไล่ลงมายังคางมนๆ
จิเอลอ่อนระทวยด้วยความต้องการเช่นกันจึงปล่อยให้พ่อบ้านคนสนิทสัมผัสตนเองอย่างไม่คิดจะห้ามปราม
มือหนาเกี่ยวเอาชุดยูคาตะให้ตกลงมาที่ช่วงเอวก่อนจะระดมจูบไหล่เนียนของคนตัวเล็กจากทางด้านหลัง รอยจ้ำสีแดงคล้ายกลีบกุหลาบเกิดขึ้นตามการเคลื่อนไหวของริมฝีปาก
สองมือหนาวนไล้และหยุดลงที่แผ่นอกขาว เผยให้เห็นเม็ดสีชมพูโชว์เด่นล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้า และเค้าก็ไม่รอช้าที่จะครอบครองมัน ปลายลิ้นชื้นไล้เลียดุนดันจนมันเปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้มและแข็งเป็นไตรับสัมผัส เซบาสเตียนฝังเขี้ยวลงกับผิวเนื้อเพื่อสร้างรอยรักให้โดดเด่นท่ามกลางผิวขาวดุจหิมะ
จิเอลปรือตามองคนตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเกินจะต้านไหว
“ลืมตาสิขอรับ กระผมชอบดวงตาสีฟ้าของนายน้อย...” เซบาสเตียนกระซิบบอกที่ข้างหูก่อนจะขบใบหูนั้นเบาๆทำเอาคนอยู่ในอ้อมแขนต้องสะดุ้ง
ร่างบางมองดูตัวเองแล้วก็ต้องอับอาย ตัวเค้าร้อนแรงด้วยราคะที่เซบาสเตียนจุดขึ้น แต่ความต้องการมากล้นก่อเกิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้จิเอลโยนความอับอายนั้นทิ้งไปและเต็มใจยอมรับสัมผัสของพ่อบ้านคนสนิท....
เสียงแคว่ก...ดังจากยูคาตะสีเข้มของเซบาสเตียน จิเอลโน้มหน้าเข้ามาเพื่อชิมรสผิวเนื้อของพ่อบ้านหนุ่มบ้าง
“หวานจัง...”คนตัวเล็กส่งสายตายั่วยวนและไม่ลืมที่จะขบเม้มซอกคอขาวของพ่อบ้านหนุ่มจนเกิดเป็นปื้นแดง
ดวงตาวาวใสสีฟ้าดุจลูกแก้วสะท้อนเข้าตาของชายหนุ่มเพียงแว๊บเดียวก็ลอยหายไป มือเล็กเลื่อนลงเพื่อให้อิสระกับเจ้าแท่งเนื้อที่กำลังคับแน่นอยู่ภายใต้ยูคาตะสีดำขลับ จิเอลเลื่อนใบหน้าลงต่ำและครอบครองแกนกายของเซบาสเตียนด้วยโพรงปากนุ่ม
“อื้ม....”เซบาสเตียนครางต่ำในลำคอ จิเอลแอบยิ้มแต่ไม่ลืมจังหวะที่ตัวเองเป็นคนควบคุม ฟันคมครูดกับผิวเนื้อจนเสียวซ่านไปทั้งตัว
“เร็วกว่านี้ สิขอรับ….อื้ม...” มือหนาเผลอขยุ้มกลุ่มผมนุ่มด้วยอารมณ์กระสัน ปลายลิ้นเล็กดุนดันอยู่ที่ส่วนปลายเพื่อเร่งให้ถึงฝั่งฝันและไม่นานของเหลวสีขาวขุ่นก็พุ่งเข้าสู่โพรงปากจนสำลัก
“แค่กๆ!!”คนตัวเล็กหน้าหวานละออกมาและไอจนหน้าแดง เซบาสเตียนอมยิ้มกับท่าทางแบ๊วๆของคนอวดเก่งจนอีกคนรู้ตัวตวัดสายตาดุๆกลับมาให้
“อร่อยมั๊ยขอรับ?^^”
“ฉันไม่ยอมให้หรอกนะ” ว่าแล้วก็ฝังเขี้ยวตัวเองลงไปบ้าง จากนั้นก็ลามถึงใบหู ฝ่ามือเล็กโอบรอบท้ายทอยของเซบาสเตียนและกดจูบนำทาง พ่อบ้านหนุ่มจูบรับอย่างหนักหน่วง มือหนาลากไล้เค้นคลึงแผ่นอกนุ่ม แต่ไม่ลืมหน้าที่สำคัญ มันเลื่อนลงต่ำเพื่อไล้ลงไปที่ต้นขาเรียวเกี่ยวยกชายยูคาตะด้านหลังออก เผยให้เห็นสะโพกงอนงามที่ส่ายไปมาอย่างยั่วยวนของคนตัวเล็ก
“ให้กระผมทำให้บ้างมั้ยขอรับ?”คำถามที่เอ่ยขึ้นแต่ไม่รอฟังคำตอบ ร่างสูงก้มลงไปครอบครองขนมหวานของคนตัวเล็ก
“อ้ะ!!...อื้ม...เซบาสเตียน” จิเอลเผลอร้องเพราะความเจ็บ ฝ่ามือเล็กค่อยๆจับมือหนาของพ่อบ้านคนสนิทขึ้นมาไล้เลียนิ้วเรียวยาวจนเปียกชุ่ม
“อื้อ...อ๊า...อย่านะ...”เซบาสเตียนค่อยๆสอดนิ้วที่เปียกชุ่มเข้าไปยังช่องทางรักสีหวานของคนตัวเล็ก มันบีบรัดจนพ่อบ้านหนุ่มไม่สามารถขยับได้จึงต้องเอามืออีกข้างรั้งร่างบางให้ขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนที่จะจับใบหน้าหวานให้อยู่ในกรอบสายตาและจูบเบาๆลงไปที่กลีบปาก
จิเอลเงยหน้าขึ้นปล่อยให้ปลายเส้นผมสีเข้มตกระใบหน้าของเค้าอย่างเย้ายวน เซบาสเตียนกดยิ้มมุมปากอย่างรู้เท่าทันก่อนจะดุนดันส่วนกลางลำตัวของตัวเองที่เริ่มคับแน่นให้บดเบียดกับสะโพกเปลือย หยดเหงื่ออาบไล้ปลายเส้นผมสีเข้มของจิเอลจนเปียกชุ่มและลู่ลงตามแรงโน้มถ่วง
“ยั่วกระผมจังนะขอรับ” เซบาสเตียนครางเมื่อบั้นท้ายกลมกลึงนั้นจงใจแอ่นเพื่อบดเบียดส่วนนั้นของเค้า ก่อนจะค่อยๆกดน้ำหนักลงบนแกนกายที่ชูชันของพ่อบ้านคนสนิท
“อ๊า.....”เรียวหน้าหวานเชิดขึ้นปละปล่อยเสียงครางกระเส่าดังสนั่นห้อง ปะปนไปกับเสียงเนื้อเสียดเนื้ออย่างหนักหน่วงและทั้งคู่คงกำลังจะถึงจุดสิ้นสุดในไม่ช้านี้ จนกระทั่งการกระแทกครั้งสุดท้ายมาถึง…..
“อ๊า~~~~” ใบหน้าหวานพราวเม็ดเหงื่อซุกซบลงกับแผ่นอกกว้าง แก้มใสแนบสนิทอยู่กับผิวเนื้อส่งผ่านความร้อนให้แก่ร่างสูงอย่างเหนื่อยอ่อน และแล้วขั้นตอนในการรักษาคนป่วยวันนี้ก็สิ้นสุดลง......
.....................................................
........................
...................................
............................................
100% ที่ไม่ต้องลุ้นกับเอ็นซี เพราะมันเกิดขึ้นแล้วตามคำเรียกร้อง
มาอัพให้ได้อ่านกันแล้วน๊า ยากูซ่าตัวน้อยของเราโดนกดซะแล้ว หุหุ ขอโทษจริงๆค่ะที่อัพช้าด้วยภาระและหน้าที่ที่ต้องทำหลายประการ
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นและแฟนพันธุ์แท้ และผู้เยี่ยมชมทุกท่านค่ะ
ความคิดเห็น