[Fic GOT7] ILLICIT MarkBam #มาร์คเถื่อน #แบมหญิง

          ใบหน้าคมจ้องไปที่เอกสารในมืออย่างสนใจเพราะคนที่เค้าต้องการตัวมาตลอดเวลา 1ปีอยู่ในมือเค้าแล้ว  1ปีที่เธอหายไปพร้อมกับอีกสิ่งที่เค้าไม่รู้เด็กทารกวัย 3 เดือนเศษที่ดูยังไงก็เป็นลูกของเค้าแน่นอน

          "นี้ข้อมูลทั้งหมดที่เราหามาได้ครับ"

          "พรุ่งนี้พาฉันไปที่สนามบิน"

          "ครับพ่อเลี้ยง"  ชายร่างสมส่วนเดินออกไปจากห้องทำงานเหลือไว้แค่เพียงชายวัย 28 ที่กำลังจ้องรูปในมืออย่างไม่วางตา

          "คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรอกันต์พิมุก.."  รอยยิ้มมุมปากถูกวาดออกมาอย่างน่ากลัว  เค้าทั้งแค้นทั้งโกธรทั้งรักในเวลาเดียวกันยิ่งเห็นผู้ชายอีกคนที่อยู่ในรูปใบนั้นยิ่งทำให้ใจอัศม์เดชรุกเป็นไฟ  "เธอไม่มีวันหนีฉันพ้นหลอก.."

.
.
.
.
.

          "พี่อูยองปิดแก๊สในครัวให้แบมหน่อย"

          "ได้ๆ.. แบมดูตัวเล็กไปเถอะ"

          "ค่ะ"  คุณแม่ร่างบางอุ้มลูกสาววัยสามเดือนมาไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับป้อนนมของตนให้กับเด็กน้อยที่กำลังร้องจ้าอยู่ตอนนี้

          "ไงคะตัวแสบร้องแต่เช้าเลยนะ"  อูยองมองหลานสาวที่กำลังดูดนมจากอกของแบมแบมอย่างตั้งอกตั้งใจ  "ไม่คิดจากพาเมย์บีไปหาพ่อเค้าจริงๆน่ะหรอแบม"  แบมแบมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะมองหน้าที่ชายต่างแม่อย่างเหนื่อยใจ

          "พี่อูยองแบมบอกแล้วไงว่าผู้ชายคนนั้นไม่มีสิทธิ์ในตัวของเมย์บี"

          "แต่เค้าเป็นพ่อนะ.. อย่างน้อยหมอนั้นต้องรับผิดชอบอะไรมั้งสิ?"  อูยองเบะปากนิดหน่อยเพราะเค้ารู้จักนิสัยของแบมแบมดี  "เค้าแย่ขนาดนั้นเลยหรอแบมแบม?"

          "ผู้ชายเจ้าชู้ฟันไปเรื่อยไข่แล้วทิ้งแบบนี้พี่คิดว่าเค้ายังต้องรับรู้อะไรอีกไหม?"  แบมแบมไม่เคยเอ่ยชื่อพ่อเมย์บีให้อูยองได้ยินเลยสักครั้งบอกแค่ว่าผู้ชายคนนั้นไม่สมควรเป็นพ่อของลูกเธอ

          พอแบมแบมรู้ว่าตัวเองท้องก็เอาแต่คิดไม่ตกจนสุดท้ายตัวเองต้องไปบินไปหาอูยองที่เกาหลีเพื่อของคำปรึกษา  เพราะตอนนั้นเธอเรียนอยู่แค่ปีสามแต่กลับทำตัวเหลวไหลไปกลับเสียงแสงจนมีเมย์บีออกมา  แต่ที่แบมแบมหนีออกมาจากพ่อของลูกเพราะเธอไม่สามารถทนกับความเจ็บปวดจากคำพูดและการกระทำที่ดูถูกเธอสารพัดได้  โดยไม่ได้บอกว่าเธอท้องและไม่คิดจะบอกเรื่องท้องให้พ่อของลูกฟังเพราะตอนนั้นพ่อของลูกก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะสนใจอะไรแบมแบมนักทั้งที่ตอนคบกับเค้าก็ยังมีผู้หญิงไปทั่ว

          ถึงจะรู้จากแม่ตัวเองที่หลังว่าพ่อของเมย์บีคือคนที่คอยช่วยเหลือเรื่องการเงินของที่บ้านมาตลอดก็ตาม  แบมแบมเลือกที่จะปฏิเสธและไม่ขอติดต่อกับคนใจร้ายคนนั้นอีกถึงหนีไปอยู่ที่เกาหลีหนึ่งปีเต็ม  ที่ตัดสินใจกลับมาไทยเพราะยังไงที่นี้มันก็บ้านเกิดของแบมแบมและพ่อของเมย์บีคงไม่มายุ่งวุ่นวายอีก

          "พี่อูยองอย่าคิดมากเรื่องนี้เลยนะตอนนี้มีแค่ครอบครัวเราก็พอแล้วไม่ใช่หรอ?"  มือบางวางบนหลังมือของผู้เป็นพี่  อูยองพยักหน้าพร้อมยิ้มออกมาบางๆแบมแบมคงไม่อยากเจอผู้ชายคนนี้จริงๆถึงได้ปฏิเสธทุกวีธีทางขนาดนี้  ร่างหนาโอบคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดมือหยาบลูบไปตามกลุ่มผมลื่นช้าๆอย่างเอ็นดู

          ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของใครบางคนที่ตอนนี้กำลังร้อนในใจจนแทบจะพังทั้งคัน  ภาพของทั้งคู่กอดกันในบ้านถ้ามองเผินๆคงเป็นครอบครัวที่อบอุ่นถ้าไม่ติดว่าเด็กที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนนั้นเป็นลูกของเค้าภาพตรงหน้ามันชั้งบาดใจเค้าเหลือเกิน

          มือหนายื่นออกไปกดกริ่งหน้าบ้านอย่าร้อนรนจนคนในบ้านต้องรีบวิ่งออกมาดู  แบมแบมทำท่าจะลุกออกไปดูแต่ก็โดนอูยองห้ามไว้สะก่อน

          "เดี๋ยวพี่ไปดูเองแบมดูเมย์บีเถอะ"  ร่างบางยิ้มรับก่อนจะค่อยๆอุ้มลูกสาวขึ้นมา

          อูยองเปิดประตูรั้วหน้าบ้านพร้อมกับมองไปข้างนอก  ชายแปลกหน้ารูปร่างหน้าตาดีคนนี้เป็นใครไหนจะรถคันหรูอีก4คันนั้นอีกแถมยังมีลูกน้องอีกจำนวนหนึ่งยืนเต็มหน้าบ้านเค้าไปหมด

          "คุณมาหาใครครับ"  อูยองถามออกไปอย่างสงสัยเพราะปกติที่บ้านของเราก็ไม่ได้รู้จักกับใครที่จะมีฐานะมากขนาดนี้

          "ผมต้องการพบแบมแบม"

          "ข้างในครับ"  อูยองมองชายแปลกหน้าอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเมื่อก่อนแบมเที่ยวเก่งคงไม่แปลกที่รู้จักคนแบบนี้

          แบมแบมรู้จักกับคนที่เหมือนมาเฟียแบบนี้ได้ยังไงนะ

          ร่างสูงเดินนำชายแปลกหน้าเข้ามาในบ้านโดยที่มีลูกน้องเดินตามมาอีกสองคน  ชายคนนี้น่าจะอายุพอกับเค้าถ้าจะแก่หรือเด็กกว่าก็ไม่น่าจะเกินสองปี  ดูภูมิฐานเป็นผู้ใหญ่สีหน้าที่นิ่งเงียบไร้ซึ่งอารมณ์นั้นทำให้ดูน่าเกรงขามขึ้นไปอีกแถมยังหล่อลากตับไตใส่พุงขนาดนี้สาวๆที่ไหนได้เห็นเป็นต้องกรี๊ดกราดกันบ้านแตกแน่  แบมแบมยิ้มรับเมื่อเห็นพี่ชายตัวเองเดินกลับเข้ามาในบ้านในอ้อมแขนก็ยังมีลูกสาวที่นอนหลับพาดบ่าอยู่

          "พี่อูยองคนเต็มหน้าบ้านเลยใครม..."  ร่างบางหุบยิ้มทันทีที่เห็นคนเดินตามมานัยน์ตาสวยเบิกกว้างขึ้นเพื่อรับภาพตรงหน้าว่าคนที่เดินมาเป็นใคร

          "ยินดีที่ได้พบกันนะแบมแบม"  ร่างสูงวาดยิ้มร้ายที่มุมปากทันทีที่ทักทายจบ  ร่างบางเม้มปากแน่นก่อนจะส่งลูกสาวให้อูยองอุ้มและบอกให้พี่ชายขึ้นไปรอเธอข้างบน  "นั้นลูกผม"

          "นั้นไม่ใช่ลูกคุณ"

          "ออกไปรอข้างนอก"

          "ครับ/ครับ"  ลูกน้องทั้งสองคนโค้งให้ก่อนจะเดินออกไปยืนรอหน้าประตู

          "เชิญนั่งสิคับถ้าคุยกันสองคนแบบนี้เราคงได้คุยกันยาวนะ"  ร่างสูงทิ้งสะโพกลงบนโซฟาห้องรับแขกก่อนจะมองหน้าหวานของคนตรงหน้า

          "เชิญออกไปจากบ้านฉันไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ"

          "บ้านหลังนี้เป็นของผมพ่อคุณเซ็นให้ผมแล้ว"  แบมแบมกัดปากแน่นเมื่อคิดถึงเงินที่พ่อแม่ของเธอเอามาลงทุนตอนนี้บ้านหลังนี้ก็คงจำนองไปแล้วเช่นกัน

          "คุณต้องการอะไรจากฉัน.. 

          ทำไมคุณต้องเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของฉันด้วย"

          "ผมต้องการให้คุณไปอยู่กับผมที่ไร่และลูกของผมเด็กคนนั้น ที่ผัวใหม่คุณอุ้มอยู่"

          "จะพูดอะไรให้เกียรติน้องสาวผมด้วยนะครับ"  สำเนียงไทยแปล่งๆพอที่จะทำให้เค้าเข้าใจว่าทำไมเค้าถึงไม่เคยเห็นหน้าชายคนนี้   อูยองที่ยืนอยู่ตรงบันไดได้ยินเรื่องบางส่วนเพราะกำลังจะลงมาหาแบมแบม

          "ถ้าไม่ใช่ผัวใหม่คุณก็คงจะเป็นพี่ของแบมแบมใช่ไหมครับ..

          งั้นคุณก็ควรให้เกียรติผมด้วยนะครับ.. ผัวเมียเค้าจะคุยกันไม่ควรมายืนฟังแบบนี้"

กลิ่นคาวดราม่ามาแต่ไกล  ไม่มีอะไรมากคะอยู่ก็อยากเปิดฟิคใหม่สะงั้น

อย่าคิดว่ามันจะม่ามากเพราะไรท์เขียนม่าไม่เก่ง  แต่จะเขียนออกมาให้ดีที่สุดนะคะ

ฝากเรื่องนี้และเรื่องก่อนไว้ด้วยนะคะ  ถ้าใครชอบม่าหาอ่านเรื่องนี้แต่ถ้าใครชอบแบบน่ารักๆ

แนะนำ 

Fic Unique Dad [GOT7 : MarkBam]

ได้เลยนะคะ

C U Next Time!! ^^