บันทึก(ไม่)ลับ เด็กวิทย์ หัวใจศิลป์

ลำดับตอนที่ #98 : [บทส่งท้าย #3] อดทนและปลอบใจ... จะไม่ยอมหมดหวัง !!

วันที่ 26 มีนาคม 2553

วันนี้นั่นเอง....

วันนี้ผมได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองอย่างคุ้มค่าทั้งวัน ไม่คุยโทรศัพท์ ไม่เล่น MSN เริ่มเอาหนังสือ Admission มากางดูอย่างละเอียดรอบคอบอีกครั้ง ข้างๆกันคือเครื่องคิดเลข เศษกระดาษกับดินสอ คิดคะแนนดูสิว่าพอมีโอกาสจะติดที่ไหนได้บ้าง....

ยอมรับกับทุกคนเลยว่า เมื่อวานนี้ เล่นเอาผมนอนไม่หลับเลยหล่ะ

พอคิดถึง “พระเกี้ยว” ที่ติดอยู่บนฝาผนังห้องนอนทุกคืน...

นอนคิดไป คิดมา เริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันสูญเปล่าจริงๆ...

ทำไมเราต้องนอนไม่หลับ เพราะกะอีแค่คะแนนโอเน็ตด้วยวะ~

ผม... ปล่อยให้มันทำร้ายผมโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว

มีอยู่ประโยคหนึ่ง ที่ผมเคยอ่านเจอที่ท้ายชื่อ MSN ของเพื่อน ซึ่งมันคมมากๆ แล้วผมก็อยากให้เพื่อนๆที่กำลังหมดหวัง ลองอ่านกันดู

“คนเราไม่สำคัญว่า จะล้มสักกี่ครั้ง

มันสำคัญที่ว่า เราจะลุกขึ้น หลังจากที่ล้มได้ทุกครั้งรึเปล่า?”

ใช่แล้ว... ตอนนี้หลายๆคน กำลังเจ็บ เพราะสิ่งที่เรากำลังถืออยู่ มันทำร้ายเราโดยไม่รู้ตัว

เราถือ “ความผิดหวัง ความเสียใจ” อยู่เต็มมือ ทั้งๆที่รู้ว่ามันทำให้เราเจ็บ

และหนัก.... จนบางครั้ง ก็ทำให้เราไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นอีกครั้ง...

เรา “คิด” ไปต่างๆนานา ว่ามัน “คงจะ” เป็นแบบนั้น เป็นแบบนี้

เราปล่อยให้ “ความคิด” ของเราหลุดลอยออกไปไกลแสนไกล...

และหอบเอาเรื่อง “ร้ายๆ” ต่างๆเข้ามา... เราอนุญาตให้มันเข้ามาในใจของเรา

เราไม่ได้ “เจ็บปวด” เพราะความจริงมันทำร้ายเรา…

แต่เราต่างหาก ที่หยิบ “ความจริง” มาทำร้ายหัวใจเราเอง

ในเมื่อความจริง มันเป็นแบบนั้น...

ทำไม เราไม่ทำใจแล้วยอมรับมันให้ได้...

สิ่งที่ผมทำในวันนี้คืออะไร?

ผมพยายามที่จะคิดใหม่อีกครั้ง อักษรศาสตร์ จุฬาฯ ยังไงๆ ก็ยังเป็นที่ที่ผมอยากเข้าไปศึกษามากที่สุดอยู่ดี ตอนแรกที่คิด ก็ไม่ได้เผื่อใจไว้ดูที่อื่นเลย ยอมรับว่าพลาดไปมาก ถ้าเราเผื่อใจไว้ดูที่อื่นมากกว่านี้ เมื่อวานเราคงไม่มานั่งเสียใจเป็นบ้าเป็นหลังกับเรื่องเล็กๆแบบนั้น ^^

อันดับ 1 ก็ยังคงเป็น “ตึกเทวาลัย” ของผมอยู่เหมือนเดิม

แต่อันดับที่ 2 – 4 ต้องมาคิดดูดีดีว่า ถ้าเราพลาดจากอันดับที่ 1 แล้ว ติดอันดับ 2 3 ก็ยังดี คะแนนเราก็ไม่ได้ขี้เหร่มาก ถ้าเลือกดีดี ไม่จำเป็นต้องอักษร จุฬาฯ ที่ไหนก็เรียนได้...

ถามว่าผมกังวลมากไหม? .......สุดๆเลยหล่ะ

เพราะปีนี้เราไม่รู้อะไรเลย ไม่มีคะแนนเทียบ ไม่รู้จำนวนคู่แข่ง บางที คะแนนถึงอย่างเดียวไม่พอ ต้องดูจำนวนคนในปีนั้นๆด้วย....

ที่สำคัญอีกอย่างคือ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำใจ...

ผมอาจโชคดีที่มีแม่ที่เข้าใจ ^^ ถึงแม่ว่าท่านจะไม่ค่อยรู้เรื่องระบบอะไรแบบนี้ก็ตาม

แค่ให้กำลังใจก็ชื่นใจแล้ว....

(แถมยังบอกอีกว่า ไปบนมาแล้ว ยังไงก็ต้องติด 555+)

เรารู้คะแนนตอนนี้แหละดีแล้ว เราจะได้มีเวลา เตรียมตัว เตรียมใจสู่ขั้นตอนที่สำคัญต่อไป นั่นคือ “การเลือกคณะ” ซึ่งจะเริ่มเลือกได้ตั้งแต่วันที่ 11 – 20 เมษายน ก่อนถึงวันนั้น เราควรเลือกเตรียมไว้ตั้งแต่เนิ่นๆเลย... ซึ่ง ตอนนี้ผมก็ดูไว้เยอะเหมือนกัน ที่นอกเหนือจากอักษร จุฬาฯ ไว้เดี๋ยวตอนเลือกคณะ ผมจะเอามาโพสให้ดูแล้วกันนะครับ

ใครที่ยังเศร้าๆอยู่ตอนนี้...

ผมหวังว่า บทความนี้ของผมอาจจะช่วยเยียวยาหัวใจของใครได้หลายๆคน ^^

คนเรามีสิทธิ์ที่จะหวังได้มาถึงที่สุด

ถ้าสิ่งนั้นจะไม่กลับมาทำร้ายเราในภายหลัง

และอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง

ทางเลือก มันไม่มีได้มีแค่ทางเดียวเสียหน่อย

อยู่ที่ว่า... เรายอมรับที่จะเลือกมันได้รึเปล่า?

เรา “ยึดติด” กับบางสิ่งบางอย่างมากเกินไปไหม?

เคยฟังเพลง “ไม่ยอมหมดหวัง” ของ เจนนิเฟอร์ คิ้ม รึเปล่า?

ตอนแรกผมฟังก็เฉยๆนะ แต่พอมาฟังซ้ำอีกที แหม ช่างเข้ากับบรรยากาศอะไรเช่นนี้

โดยเฉพาะท่อนฮุค ที่ร้องว่า

“....มันจะเจ็บจะช้ำกี่หน แต่คนคนนี้ไม่ท้อใจ

แม้ว่าในวันนี้มีน้ำตา ...จะข่มมันให้ไหลอยู่ข้างใน

ความฝันนั้นจบไป... แต่ยังเหลือตัวฉัน

อดทนและปลอบใจ จะไม่ยอมหมดหวัง....”

ในความเป็นจริงก็คือ ความฝันของเรายังไม่จบลงหรอก เรายังฝัน ยังหวังต่อไปได้เรื่อยๆ ตราบใดที่ผลสุดท้ายยังไม่ปรากฏ เรามีสิทธิ์ที่จะหวัง ที่จะฝันได้อย่างใจเรา และเราจะต้องยอมรับกับผลสุดท้ายที่จะปรากฏในไม่ช้าให้ได้ด้วย

ถ้ามันเป็น “ความฝัน” ของเรา เลือกไปเถอะครับ

สุดท้าย จะ “หัว” หรือ “ก้อย” ค่อยว่ากัน ^^

ป.ล. ช่วงนี้ผมเองก็ต้องหาอะไรทำเยอะๆ แก้เครียด 55+ เดินห้าง เล่นเกม อ่านการ์ตูน เอาให้คุ้ม ก่อนที่จะกลับมาเครียดอีกครั้งในช่วงเดือนเมษา ผมขอให้ทุกคนมีกำลังใจที่จะลุกขึ้นสู้อีกครั้งนะครับ

ว่างๆก็แวะไปคุย MSN เม้น HI5 ให้ก็ได้นะครับ เหอๆ (ใครเล่น Facebook เป็นก็สอนผมด้วย ผมเล่นไม่เป็นง่า~ [สมัครไว้ทำติ่งอะไรฟร้า~])

เพราะเรามัน เด็กแอดมิชชั่น ปี 53 อยู่แล้ว

(ที่สำคัญเป็น เด็กวิทย์ หัวใจศิลป์ด้วย 55+)