หมอยาหมื่นพิษพ่าย

     "ข้าจะจดจำพวกเจ้าทุกคน ผู้ใดที่มันได้กระทำต่อข้างและมารดาข้าจะทำให้มันได้รับผลกรรมที่มันได้ก่อ!!"เสียงหวานแผดเสียงประกาศกร้าวต่อหน้าสายตานับร้อยของผู้คนในกระกูลอ้าย ใบหน้างามที่เปอะเปื้อนด้วยดินโคลนและเลือดของมารดาที่สาดกระเด็นดวงตาเรียวแข็งกร้าวราวอสูร 

     "ข้าจะจองล้างจองพลาดพวกเจ้าทุกคนนะที่นี้ แม้ยามที่พวกเจ้าหลับหรือตื่นต่อให้ข้าต้องขายวิญญาณให้ปีศาจข้าก็จะทำ ฮ่าๆๆ"ราวกับปีศาจที่สูญสิ้นความเป็นมนุษย์เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง "ข้าจะตามหลอกหลอนพวกเจ้าจนต้องเรียกหาความตาย!!"สิ้นน้ำเสียงประกาศกร้าว ขนบนร่างต่างลุกชันบางคนมีสีหน้าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัดทุกสายตาต่างมองร่างคุณหนูเล็กที่มีสภาพไม่ต่างจากขอทานข้างกายมีร่างของผู้เป็นมารดาที่สิ้นลมหายใจนอนจมกองเลือด เป็นภาพที่ชวนเวทนนาและหน้าหวาดหวั่นในคราเดียวกัน

     "หึ นังปีศาจจะตายแล้วยังปากดี!!สตรีเช่นเจ้าตายไปจะมีผู้ใดสนกัน"เสียงแหลมเอ่ยต่อว่าเสียงดังใบหน้างามที่แม้จะมีอายุอย่างเข้าวัยสีสิบของฮูหยินอ้ายกำลังยืนจ้องเขม็งอย่างไม่เกรงกลัว

     "ฮ่าๆๆ จงหวาดกลัวต่อข้า! จงจดจำวันนี้เอาไว้ต่อหน้าฟ้าดินจงเป็นพยานแม้ต้องขายวิญญาณและร่างเนื้อให้ปีศาจร้ายตนใดก็ตามข้าจะเอามาเอาคืนพวกเจ้าทุกคน" เฮือก!! 

     "สังหารนางซะ สังหารนางเดียวนี้!!"อ้ายชิงชิง บุตรสาวคนโตที่กำลังจะกลายเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของตระกูลอ้ายเอ่ยสั่งเสียงดังดวงตาคู่สวยฉายแววหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดขนทั้งร่างต่างลุกชันก้อนเลือดในอกเต้นระรัว

     ชายร่างใหญ่กำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามมองเด็กสาวอย่างนิ่งเฉยไร้แววเมตตามีเพียงคำสั่งเท่านั้นที่เขาต้องทำตามดาบเล่มคมที่อาบชโลมด้วยเลือดของผู้เป็นมารดาถูกง้างขึ้นก่อนที่ปลายดาบจะเสียบเข้าที่หน้าอกข้างซ้ายทะลุไปด้านหลัง

     ฉึก!!

     "แค่ก พรวดดด"ร่างบางระหงสั่นเทาอย่างรุนแรงพร้อมกระอักเลือดออกมานัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนราวน้ำผึ้งกวาดสายตาจดจำใบหน้าทุกคนในที่นี้อย่างเคลียดแค้นก่อนร่างนั้นจะล้มฟุบลงเคียงข้างร่างของผู้เป็นมารดา

     'ข้าซูเซียว ชั่วชีวิตหาเคยได้กระทำต่ำช้าขอท่านโปรดเมตตาแม้วิญญาณจักต้องถูกกักขังข้าขอวิงวรต่อท่านสักครั้ง ด้วยวิญญาณและร่างเนื้อของข้าโปรดจงทำให้พวกมันทุกคนได้รับผลกรรมที่พวกมันได้ก่อเอาไว้'

     แม้สิ้นลมหายใจจิตวิญญาณอันแรงกล้าของนางก็ยังคงเคลียดแค้นนางเพียงตกการให้ใครก็ตามทำให้คำขอของนางนั่นสำเร็จผลแม้คนผู้นั้นจะเป็นปีศาจจากขุมนรกก็ตาม

     "นำร่างพวกมันสองแม่ลูกไปทิ้งไม่ต้องทำศพ!ทิ้งไว้ในพวกสัตว์มันกินซะ"ฮูหยินอ้าย หรือจางซิงลี่เอ่ยอย่างเลือดเย็นใบหน้างามที่เผยนอกมักทำตัวราวแม่พระหากแต่ภายในกลับต่ำช้าราวเดรัจฉานเช่นเดียวกับบุตรสาวที่ถูกปลูกฝังความคิดอันโสมมมาตั้งแต่เด็กที่มองดูร่างไร้วิญญาณทั้งสองอย่างสมเพชไร้ความเมตรตา

     "ขอรับ"จงซื่อ ทาสหนุ่มร่างใหญ่ที่ถูกทั้งสองช่วยชีวิตเอาไว้เอ่ยรับ มันเป็นเพียงทาสที่ต้องฟังคำสั่งของผู้เป็นนายแม้จะเป็นการกระทำที่ไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์เช่นนี้มันก็ต้องทำวงแขนแกร่งช้อนเอาร่างไร้วิญญาณทั้งสองขึ้นก่อนจะนำไปใส่ไว้บนรถม้าพร้อมเตรียมเดินทางออกจากจวนเพื่อนำศพไปทิ้งตามคำสั่ง

     รถม้าเก่าๆที่เอาไว้ใช้คนของของตระกูลอ้ายเคลื่อนไปตามทางโดยมีจงซื่อเป็นคนบังคับทิศทาง ถนนที่เต็มไปด้วยเศษหินทำให้ร่างทั้งสองด้านในนั้นได้รับผลสะเทือนจนร่างกายขาวเริ่มช้ำ อาชาสีน้ำตาลหนุ่มพันธ์ดีสำหรับใช้งานวิ่งไปตามทางเรื่อยๆก่อนที่บังเหียนจะถูกดึงอย่างแรงเพื่อให้หยุด

     สองข้างทางบัดนี้ไร้วี่แววของผู้คน ทั้งสองด้านเป็นป่ารกร้างที่ผู้คนในละแหวกไม่เหยียบอย่างเข้ามาใกล้จงซื่อกวาดตามองป่ารกทึบที่ไร้เสียงนกขับร้องบรรยากาศโดยรอบไม่น่าพิศมัยแม้แต่น้อยก่อนจะตัดสินใจลงไปนำเอาร่างทั้งสองลงจากรถม้าก่อนจะเดินลากเข้าไปด้านในของป่า

     กลิ่นหอมอ่อนๆโชยเข้าที่จมูกทันที่ที่เข้ามาด้านในร่างกำยำในชุดผ้าเก่าๆๆสีเทาชะงักเล็กน้อยดวงตาหรี่มองสวนดอกไมม้ขนาดย่อมอย่างแปลกใจ ดอกไม้นานาชนิดกกกำลังส่งกลิ่นหอมโชยออกมาพร้อมกับสีหวานสวยของเหล่าบุปผาจงซื่อตัดสินใจนำร่างทั้งสองไปวางไว้บนดอกไม้เหล่านั้น

     "เป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าจะกระทำให้ได้"เขากล่าวแค่นั้นก่อนจะเดินจากไปโดยไม่เหลียวกับมามอง