คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : EP.ELEVEN
เ้าวันใหม่ที่สใส วันนี้พยาร์อาาศบอว่า อาาศำลัี ถึแม้มีเมมาในบาพื้นที่และมีแอแ่ไม่ถึับร้อนมา มันเหมาะสำหรับารให้ผู้นออไปท่อเที่ยวเป็นที่สุ
วันนี้แบฮยอนื่นเ้าเป็นปิ เมื่อืนหลัานเลี้ยเลิทุน็่าแยย้ายันไปพัผ่อน
ุท่านเวและุแม่ๆอลับไปนอน้าโรแรมัน ภายในบ้านหลันี้็ะมีแ่ เา
านยอล พี่ยูรา พี่ริส พี่อี้ิ พี่หมอมินอ เฮุน ลู่หาน
และรวมถึเพื่อนอเฮุนทั้สอน พีู่โฮับยอูลับ่อนานะเลิเป็นเพราะพีู่โฮมีานเ้า้อรีบทำ แบฮยอนื่นมาเพื่อทำอาหารให้ทุน
เผื่อว่ามีใรื่นมาแล้วะบ่นว่าหิว
นัวเล็หลัาัารทุธุระส่วนัวเสร็เรียบร้อยแล้ว็เินเ้ามาภายในห้อรัวอบ้าน
แบฮยอนเปิู้เย็น้นหาวัถุิบในารทำอาหารเ้าในวันนี้
“
ุแบฮยอน ื่นเ้าัเลยนะะ ”
อาหยิ เ็รับใ้เินถือถาผลไม้เ้ามาในรัว
“
ผมื่นเ้าเป็นปิอยู่แล้วรับ อาหยิ ว่าแ่อาวในู้เย็นมีแ่นี้ใ่ไหมรับ ”
“
ใ่แล้วะุแบฮยอน พอีเมื่อวานุอี้ิทำอาหารเยอะไปหน่อยอเลยเหลือแ่นี้
วันนี้อาหยิื่นสาย็เลยไม่ไ้ออไปื้ออมาไว้ะ แหะๆ ” อาหยิอบ่อนะยิ้นแห้ๆให้
“
ไม่เป็นไรหรอรับ เ้านี้็ทำแ่้าว้ม็พอแล้วแหละ ” แบฮยอนบอ่อนะลมือทำอย่าั้ใ
“
อ้าว แบ ทำไมื่นเ้าัเลยรับ ”
ลู่หานทัึ้นเมื่อเห็นพี่สะใภ้นลายืนทำอาหารอยู่ในรัว
“
อะ ลู่หาน ือแบอยาทำอาหารหนะเลยื่นมา แล้วนี่ทำไมลู่หานื่นเ้าั
ไม่เหนื่อยหรอ เมื่อืนน่าะหนันะ ”
แบฮยอนเอ่ยพลายิ้มแวำพูอย่าสอแ่สอ่ามนนฟัหน้าเริ่มแ
“
บะ บ้าหรอ เหนื่อยอะไรรับ ลู่ไม่เหนื่อยหรอ มาเถอะ เี๋ยวลู่่วยทำนะ ”
ท่าทาเินๆอลู่หานที่แสออมาทำให้แบฮยอนหัวเราะเบาๆ
ทำไมเาะไม่รู้ว่าเมื่อืนเิอะไร ห้อ็ิัน เสีย็ออะันินึ
นี่นาเฮุนเมานะเนี่ย แล้วถ้าไม่เมาะนาไหนันนะ.
นัวเล็ทั้สอนที่่วยันทำมื้อเ้าเสร็
็พาันยอาหารมาวาไว้บนโ๊ะทานอาหารัวยาวภายในห้ออาหาร
นอาะมี้าว้มและเรื่อเียแล้ว
ลู่หาน็ปิ้นมปัไว้พร้อมับแยมเผื่อมีใรไม่อยาทาน้าว้ม
ะไ้ทานนมปัับาแฟไ้
“
ทำอะไรทานันรับ หอมไปถึบนห้อนอนเลย ”
านยอลเินเ้ามาหาแบฮยอน่อนะ้มไปหอมแ้มนัวเล็เบาๆ
“
มอร์นิ่รับ ”
แบฮยอนเอ่ยหันไปยิ้มให้นัวสู
“
เบาๆหน่อย ฮยอ นี่มันบ้านผมนะ
ใ่ไหมรับลู่หาน ”
เฮุนที่เินมาทีหลัพลาเินเ้าไปหาลู่หานพร้อมับอนัวเล็แล้วเอาาเยไว้รไหล่
“
นายนั้นแหละ เบาๆ อย่าิว่าันไม่ไ้ยินนะ เมื่อืนทำอะไรัน
ันับแบฮยอนแถบะไม่ไ้หลับ ”
านยอลพูพร้อมับี้หน้าเฮุน
“
่วยไม่ไ้รับ มันืนแรอผม อารม์มันพาไป ” เฮุนบอพร้อมยยิ้มับหยัิ้วให้
“
พอันไ้แล้ว านยอล เฮุน ลู่หานเินไปหมแล้วนะ านยอลนั่ลเลย ”
แบฮยอนเอ่ยห้าม่อนะันนัวสูให้นั่ลบนเ้าอี้้าัวเา
“ แล้วนี่นอื่นยัไม่ื่นันอีหรอ ” เฮุนถามึ้นมา
“
เฮียับพี่อี้หลับอยู่ นท้อ้อนอนพัเยอะๆ
พี่ยูรานี่ถ้ายัไม่เที่ย็ไม่้อถามถึ
มินอฮยอปิอนนี้็น่าะื่นไ้แล้วนะ นั่นไพูถึ็มาพอีเลย ” านยอลเอ่ยพร้อมับหันไปหาผู้มาใหม่
“
อรุสวัสิ์ ” มินอเอ่ยทัพร้อมับเินมานั่รเ้าอี้้าานยอล
“
ฮยอ ะทาน้าว้ม หรือ ะื่มาแฟ ”
เฮุนถามผู้เป็นพี่
“
อาแฟแล้วัน ” เฮุนฟัันั้น็ลุึ้นไปาแฟให้ผู้เป็นพี่ทันที
“
ทำไมฮยอทำหน้าเหมือนอหลับอนอนอย่านั้นละ ” านยอลถามะทาน้าว้มไป้วย
“
ะให้ันหลับลไ้ยัไ ็เพื่อนเฮุน เมานนอนรนเสียัหนวหูทั้ืน
แถมละเมออะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมนันนอนไม่ไ้เนี่ยะ ” มินอบอพลาเบ้ปาใส่
“
ฮ่าๆๆ มันปิอยู่แล้วฮยอ ”
เฮุนบอพลายื่นแ้วาแฟให้
“
ันไม่น่าให้มานอน้วยเลยริๆ ”
มินอเอ่ยพลาส่ายหัว
“
พี่มินอรับ นมปัับแยม ”
ลู่หานเลื่อนานนมปัับแยมมาให้รหน้า
“ อบในะลู่หาน ”
ลู่หานยิ้มรับ
“
วันนี้ฮยอะไปไหนันรึป่าวรับ ”
เฮุนถามึ้น
“
ันไม่ไปไหนละ ออยู่บ้านพัีว่า ”
มินอบอพลาิบาแฟไป้วย
“
ันะพาแบฮยอนไปเที่ยวสัหน่อย นานๆมาปัิ่ที เี๋ยวพรุ่นี้็ลับแล้ว ” านยอลบอเ่นนั้น ทำให้นัวเล็้าๆหันมา
“
เราะไปไหนันหรอานยอล ”
แบฮยอนถามอย่าสสัย
“
ไม่บอรับ เี๋ยวานพาไป แล้วนายละเฮุน ไป้วยันไหม ”
านยอลยิ้มอบแบอยอน่อนะหันลับไปถามน้อาย
“
ผมับลู่หาน ไปบ้านม๊าับป๊ารับ ะไปรับำแหน่ลูเย่อน ” เฮุนยิ้มอบ่อนะ้มลทาน้าว้มัเิม
รถยน์ันหรูับแล่นบนถนนในเมือปัิ่อย่าำนาราวับรู้ัเส้นทาเป็นอย่าี
แ่ในวามรินั้นลับไม่ไ้เป็นอย่าที่หวั
“
านยอล เมื่อไหร่ะถึหรอ นี่เราับวนมาสามั่วโมแล้วนะ ”
แบฮยอนบ่นึม่ำพลาสายามอออไปนอหน้า่าอรถ
อนแร็ื่นเ้นอยู่นะที่เห็นึราบ้าน่อ แ่นี่เห็นแบบเิมมาะสามั่วโมแล้ว
“
อโทษนะรับแบ านำลัหาอยู่รอแป๊บนะ ”
านยอลอรถ้าริมฟุบาท ่อนะหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาเปิีพีเอส
เานี่็โ่ริๆ
แทนที่ะทำั้แ่แรแ่ิว่าัวเอรู้เลยไม่ไ้หยิบมันึ้นมาเปิ
“
อ่า เอแล้วเี๋ยวับไปอีหน่อย็ถึแล้วรับ ” านยอลบอแบบนั้น แบฮยอนึทำไ้แ่พยัหน้า
านยอลับรถพาแบฮยอนมาที่วัแห่หนึ่ เาิว่านัวเล็น่าะอยามาไหว้พระอพร่อน
านยอลึพาแบฮยอนเ้าไปไหว้พระในวัลามะที่เป็นสถานที่ท่อเที่ยวที่สำัอปัิ่
เมื่อทั้สออพรันเสร็แล้วานยอลึไม่รีรอพานัวเล็ไปเที่ยวอีที่
ไม่นานรถยน์ันัล่าว็ับมาอที่อรถ
านยอลพานัวเล็เินไปามทา ยิ่เินเ้ามาน็ยิ่เยอะ านยอลลัวว่าเาะหลับนัวเล็เลยเปลี่ยนาโอบไหล่มาับมือแทน
แบฮยอนเินามถนนที่านยอลพามาเที่ยว มันเป็นถนนแบๆ แ่นในเวลานี้็เยอะพอสมวร
เป็นเพราะอาาศไม่่อยร้อน้วยึทำให้มีนมาเที่ยวที่นี่ เินเ้ามาเรื่อยๆ็มีร้านายอเยอะแยะมามาย
มีร้านายอาหาร้วย
“
านยอล ที่นี่เาเรียว่าถนนอะไรหรอ ”
แบฮยอนหันลับไปถามนัวสู
“
อืมม ถ้าานำไม่ผิเาน่าะเรียว่า ถนนนเินหนานหลัวู่เี่ย หนะ ”
“
อ่อๆ ” แบฮยอนพยัหน้าสำหรับำอบนั้น
“
แบ อบไหม ”
“
อบรับ ูสิร้านายอเ็มไปหมเลย อน่ารัทั้นั้นแหนะ ” แบฮยอนอบ่อนะูมือหนาให้เินามเาไป
แบฮยอนหยุอยู่ร้านหนึ่
นัวเล็หยิบุ๊าที่ห้อยอยู่ึ้นมายื่นให้เาู
“
น่ารัมั้ย านยอล ”
แบฮยอนหันไปส่ยิ้มให้
“
น่ารัรับ แ่แบะื้อไปทำไมหรอ ”
่อนะไ้ำอบานัวเล็็มีเสียเ้าอร้านัึ้นเสีย่อน
“
มันเป็นุ๊านำโ้ะพ่อหนุ่ม ”
หิสาวูมีอายุเอ่ยึ้น
“
ยัไหรอรับ ุป้า ” แบฮยอนเอ่ยถาม
“
เาเื่อันว่าถ้านำุ๊าัวนี้ไปห้อยไว้ที่หน้า่าห้อนอน
หรือพิัวไว้็ะพบแ่วามโีและะสมหวัทุสิ่ที่อ แ่มันเป็นวามเื่อนะ
” ุป้าเ้าอร้านยิ้มให้พร้อมับอธิบาย
“
ริหรอรับุป้า ถ้าั้นผมื้อแล้วันนะรับ ” พูบแบฮยอน็หยิบพวุ๊านั้นยื่นให้เ้าอร้าน
่อนทีุ่ป้าเ้าอร้านะหยิบมันและเินนำไปใส่ถุในร้านให้
“
แบื้อไปทำไมเยอะแยะรับ ”
านยอลถามนัวเล็เมื่อเห็นว่าแบฮยอนื้อเยอะ
“
แบะเอาให้ลูอพี่อี้ิัวหนึ่รับ หลานะไ้พบเอแ่วามโี แล้วส่วนที่เหลือแบ็ะเอาไปห้อยไว้ในห้อนอนัวหนึ่และ็ะให้ลู่หาน
พี่ยูรา และพี่หมอมินอรับ ”
นัวเล็อธิบาย
“
แล้วไม่ให้านหรอรับ ”
“
็ห้อยไว้ในห้ออเราไรับ ”
แบฮยอนเอ่ยพลายิ้มหวานให้
ุป้าเ้าอร้านที่นำอไปใส่ถุให้่อนหน้านี้เินออมาพร้อมับยื่นถุให้
านยอลึหยิบระเป๋าั่าย่อนะพานัวเล็เิน่อ
ระหว่าทาทั้สอน็แวะร้านนั้นบ้าร้านนี้บ้าามในัวเล็
านยอลอบมอเวลาแบฮยอนื้อออะไรสัอย่า
นัวเล็มัะั้ใและมอยู่ับสิ่อนั้น
บารั้เาเยเห็นแบฮยอนยิ้มออมาเวลาเลือื้ออ
เาไม่รู้ว่าเวลาแบฮยอนมออนั้นนัวเล็ิอะไร
แ่านยอลอบรอยยิ้มนั้น มันเป็นรอยยิ้มที่น่ารัอีแบบหนึ่นอาที่ยิ้มให้เา
และอนนี้เอแบฮยอน็ำลัยิ้มแบบนั้นอยู่เมื่อยืนเลือำไลร้านนี้
ายหนุ่มที่ยืนมอยู่ในวามิอัวเอสัพั้อสะุ้เล็น้อยเมื่อมีมือใรบานมาสะิที่ไหล่เาน้อหันลับไปมอ
“
พ่อหนุ่ม สนใสมุนไพรอาไหม ยานี้ีนะเหมาะสำหรับพ่อหนุ่มเลย ”
ายราผู้หนึ่หยิบถุยาสมุนไพรึ้นมาให้านยอล นัวสูมวิ้วสสัย่อนะถามลับไป
“
ยาอะไรรับุา ”
“
นี่นะมันเป็นยาูำลั ใรไ้ื่มนะมันะฟิปั๋
เรื่อภายในร่าายทำานีอย่านี้ ”
ายรายนิ้วหลัาอธิบายสรรพุอสมุนไพรัวเอ
“
าเห็นพ่อหนุ่มมอแม่หนูนนั้นยิ้มน้อยยิ้มให่เียว นี่ะเพิ่แ่านันสินะ ”
“ ปะ
เปล่ารับุา ผมแ่านันนานแล้ว แล้วนั่นเาเป็นผู้ายรับ ไม่ใ่ผู้หิ
” านยอลรีบเอ่ย
“
อ้าวหรอ า็นึว่าผู้หิะอี เห็นหน้ารัอย่านั้น แ่ไม่เป็นไร
ลอเอายาาไป่อน็ไ้เอ้า ถึเป็นผู้ายับผู้าย็ไม่เป็นไร
ยานี้มัน่วยไ้เวลาป้าบๆัน เอาไปสิพ่อหนุ่ม ” ายรายืนใส่มือานยอลไว้
“
แุ่ารับผมว่าไม่ีว่านะรับ ”
านยอลรีบปิเสธ่อนะยื่นืนให้
“
าไม่เอาัหรอ ให้เลยมันถุสุท้ายแล้ว ารีบลับบ้าน ยายรออยู่
เห็นแบบนี้เะปี๊ปันะพ่อหนุ่ม ฮ่าๆ ”
ายราพูพร้อมหัวเราะพลาบบ่าานยอลเบาๆ่อนะเินไป
านยอล็มอามายราไปนสุสายานนัวเล็เินมาหา่อนะพาันเินเที่ยว่อไปเรื่อยๆนเารู้สึว่าแบฮยอนะเริ่มเบื่อและเมื่อยแล้ว
เาเลยพาแบฮยอนลับไปที่รถและับพาไปยัสถานที่่อไป
สวนสาธาระเป่ยไห่
หนึ่ในที่เที่ยวที่เาวาไว้ว่า้อพาแบฮยอนมาเพราะที่นี่นอาะมีพื้นที่ว้าแล้วยัมีทิวทัศน์ที่ีอี้วยแถมยัิับทะเลสาบ
านยอลับูนัวเล็เินมาามทาเรื่อยๆ แบฮยอนมนั่น
มนี่ไปเรื่อยเปื่อยนานยอลพามาหยุนั่รม้านั่ริมทะเลสาบที่สามารถมอออไปนสุสายา
แบฮยอนสูลมที่พัมาอย่าเ็มปอ
มันบรรยายไม่ถูว่ารู้สึีแ่ไหนเวลาที่ลมพัมาระทบหน้า
“
อบมาใ่ไหมรับ ”
านยอลเอ่ยถามนัวเล็ที่พิหัวไว้ับไหล่เา
“
อบรับ อบุที่พาแบมาเที่ยวในวันนี้ ”
“
ไม่้ออบุหรอรับ านแ่อยาะเยเวลาที่านมัวแ่สนใาน ”
านยอลเอ่ยพลายมือที่โอบไหล่นเล็ไว้ที่แรมาลูบหัวอย่าเบาบา
“
ไม่เห็นเป็นไรเลย แบไม่ไ้น้อยใานยอละหน่อย
แบเอสิที่้อเยให้านยอลมาว่า ”
แบฮยอนหันไปสบานัวสู
“
อย่าิมาสิรับ ”
านยอล้มลูบรหน้าผาแบฮยอนเบา
“
านยอล อนที่เราไปไหว้พระันานยอลออะไรหรอ แบเห็นานยอลอนานมา ”
“
เรื่อแบบนี้เาบอันที่ไหนละรับ หื้มมม ”
นัวสูยมืออี้าที่ว่าึ้นมาบีบมูรั้นน้อยๆนั้น
“
ื้ออ ไม่บอไม่เป็นไร แ่แบอยาบอ แบอะ อให้านยอลเป็นานยอลแบบนี้
อให้านยอลรัแบอย่าวันแรที่านยอลบอรั และ็อให้านยอลอยู่้าแบนว่าแบะ...”
่อนที่แบฮยอนะพูบ็ถูนิ้วยาวทาบปาให้หยุพู่อน
“แบไม่เห็น้อออะไรเลยรับ
ไม่ว่าะเป็นวันนี้ วันพรุ่นี้ หรือวันไหนๆ าน็ะอยู่ับแบแบบนี้ ะรัแบและะเป็นานยอลอแบฮยอน
นะรับ ” เมื่อานยอลพูบ
แบฮยอน็ลี่ยิ้มนาหยี่่อนะหันหน้าออไปมอทาทะเลสาบ
พระอาทิย์เริ่มะลาลับอบฟ้าเ็มที
แสสีส้มอ่อนแผ่ระายอยู่บนท้อฟ้า มันสวยามนแถบไม่อยาที่ะละสายาารนั้นเลย
“
เย็นแล้วานว่า เราลับันเถอะนะ ”
านยอลหันไปบอับนัวเล็
“
ยัไม่อยาลับเลย ”
แบฮยอนเอ่ยเสียอ่อน
“
ไม่อแนะ อายุ็ไม่ใ่น้อยๆแล้ว ฮะฮะ ”
านยอลพูเสร็็โนฝามือเล็ๆที่เ้าให้
“
ถึอายุเยอะแ่หน้าเ้า็ยัเ็นะ เอะ!! ”
“
โอ๋ ล้อเล่นหน่า รีบลับเถอะรับ เี๋ยวะไปถึบ้านเฮุนึ
พรุ่นี้เรา้อลับเาหลีเ้านะ ”
านยอลบอ่อนะับมือนัวเล็ให้ยืนามเา
แบฮยอนยืนึ้นและเินไปพร้อมๆับานยอล
แบฮยอนอบเวลาที่านยอลับมือและเินไป้วยันทุรั้ มันเป็นแบบนี้มาลอทำให้รู้สึว่าเราทั้สอะ้าวไปพร้อมๆัน
โยานยอละไม่มีวันปล่อยมือเา อย่าอนนี้ที่เราำลัับมือันแน่น
แบฮยอนมีวามสุที่มีานยอลอยู่้าๆแบบนี้.
니가 곁에 있단 게
ารมีเธออยู่เีย้า
왜 이리 행복한 건지
ทำไมันถึมีวามสุนานี้นะ
나의 입술 위로 미소가 번져
ริมฝีปาัน่อยๆลอบยิ้มออมา
Talk: ไม่มีอะไรมา รัน้าาาา >//////<
*อมเม้นเป็นำลัใเ้า้วย็ไ้นะ* :)
ความคิดเห็น