คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Secretly Love
[LINHO WEEKLY - WEEK 16 Bad ending] : (Scretly Love)
“อนโฮ ูว่าูอบวานลินว่ะ เมื่อเ้ามึเห็นไหม เล่นบาสไ้โรเท่เลย”
ัสินเพื่อนสนิทอผมเย่ามืออผมอย่าื่นเ้น
ทำเอาผมที่ำลัิน้าวอยู่แทบะสำลั้าวออมา
ใอผมระุวูบเมื่อัสินพูถึวานลินที่เรียนอยู่อีห้อหนึ่ วานลินือนที่ผม็แอบอบอยู่เหมือนัน
อบั้แ่เ้ามัธยมปลาย ริๆ ็ั้แ่วันแรที่รู้ัวานลินเลยแหละ
ั้แ่วันรายานัวเ้ามัธยมปลายเลย้วย้ำ
ว่าไปแล้ว็ิถึเรื่อนี้อยู่เหมือนัน
วันนั้นเป็นวันรายานัวเ้าเรียนั้นมัธยมปลาย ผม็นั่รอ้อมูลทั่วไป อยู่ๆ ็มีบุลผู้มาใหม่ มานั่โ๊ะเียวับผม
ผมไม่ไ้เยหน้าึ้นมอ เพราะิว่าเป็นัสินนี่แหละ
แะ!
ผมเยหน้าึ้นมาเมื่อไ้ยินเสียัเอร์
“ลืมปิเสีย
โห่ ไม่สนุเลยอะ”
ผู้ายรุ่นราวราวเียวับผมพูึ้น เาเป็นนผิวาว สูโปร่
แ่ัวสะอาสะอ้าน ถือว่าูีมาๆ เลยแหละ
“ทำอะไรอะ” ผมถามออไป
“เปล่า”
“ถ่ายอะไร”
“ถ่ายนน่ารัมั้”
“บ้าบอ”
“เรียนห้อไหนอะ”
“ห้อสาม”
“เสียายันึว่าะไ้เรียนห้อเียวัน
เราื่อวานลินนะ อยู่ห้อห้า นายล่ะื่ออะไร”
“ื่ออนโฮ
ไปไ้แล้ว เพื่อนเรามาแล้ว”
“โอเ
เี๋ยวเอันนะ”
“โอเๆ”
วานลินโบมือพลายิ้มาหยีให้ผม
ทำเอาผมรู้สึแปลๆ รู้สึโหวๆ ใน่อท้อ วามรู้สึนี้มันืออะไรผม็ไม่แน่ใ
ผมรู้แ่เพียว่าวานลินน่ารัมาๆ สำหรับผม และผมอยาะเอวานลินอี
และั้แ่นั้นมาผม็แอบอบวานลินมาโยลอ นอนนี้เป็นปีสุท้ายอมัธยมปลายผม็ยัอบวานลินอยู่
“เหม่ออะไรเนี่ย
ฟัูอยู่ไหม” ัสินับมือผมแน่นึ้น
“ฟัอยู่
มึอบวานลิน? ริๆเหรอ?”
“ริๆ
โอ้ยยยยยย ูว่าูอบวานลินมาๆ อะมึ”
“เป็นเอามานะมึ”
“เหมือนูะเป็นเอามาริๆ
ว่ะ ฮ่าๆ มึไปอเบอร์วานลินใหู้หน่อยไ้ไหม”
“ฮะ?
อเบอร์วานลิน?”
“เออใ่
นะๆ อใหู้หน่อย ูเิน อีอย่า ถ้าเ้าไม่ใหู้ะไ้ไม่เสียใมาไ”
“ูไม่ทำไ้ไหมวะ
ลออให้ฮยออบไปอูิ ฮยออบรู้ันเยอะ”
“ยิ่รู้ันเยอะยิ่ไม่ปลอภัยอะมึ
นะๆ มึไม่รัูเหรอ”
“รัิ”
“ั้น็แปลว่ามึะอเบอร์วานลินใหู้
เย้ๆ”
“เออๆ
ูอให้็ไ้”
“เย้ๆ
มึน่ารัที่สุในโลเลยอนโฮ แ่ว่าอย่าบอวานลินนะว่าูให้อ” ัสินอผมแน่นพลายิ้ม้วยวามีใ
“โอเๆ”
ให้ไปอเบอร์วานลินน่ะเหรอ
ให้อเบอร์นอื่นยั่ายะว่า บอเลยว่าผมลำบาใสุๆ
ทำไมเพื่อนสนิทอผม้ออบนที่ผมอบ้วยล่ะ ผมล่ะเรีย ทำไมนะทำไม
เป็นนอื่นไม่ไ้หรือไ ทำไม้อเป็นวานลิน้วย เฮ้อ
นี่ผม้อไปอเบอร์วานลินริๆ เหรอ บอผมทีเถอะว่ามันไม่ใ่วามริ
ผมเินไปหาวานลิน
ามที่ฮยอนบินเพื่อนอวานลินบอว่าเาอยู่ที่ไหน ผมำลัเินไปห้อสมุ อย่าที่ิเอาไว้เลยว่าวานลินะ้อมาที่นี่
อันที่ริวานลินเ้าห้อสมุบ่อยมา และผม็มัะเ้าห้อสมุบ่อยๆ เหมือนัน
เหมือนับว่า วานลินอบไปที่ไหน ผม็ะอบไปที่นั่น้วย
แ่ไ้แอบมอวานลินผม็มีวามสุแล้วล่ะ แ่วันนี้ลับไม่ไ้เป็นแบบนั้น
ผมำลัเินหาวานลิน้วยวามลุ้มอลุ้มใ
วานลินำลัเลือหนัสืออยู่ในมุมวรรรรมแปล ผมยืนมอวานลินอยู่นานนเ้าัวรู้สึัว
“วานลิน”
“อ้าว
อนโฮ มีอะไร ่วยเลือหน่อยิวันนี้เราะอ่านเรื่ออะไรี มีเรื่อสนุๆ
แนะนำไหม”
“อโทษนะ
วันนี้ไม่มีอารม์”
“อ้าวเป็นอะไรอะ
ไม่สบาย ปวหัวรึเปล่า”
ร่าสูเอาหลัมือมาสัมผัสับหน้าผาอผม
ทำเอาใผมเ้นึัอย่าวบุมไม่ไ้ วานลิน็เป็นแบบนี้ลอ ยัน่ารัที่สุ
และมนุษยสัมพันธ์ีเสมอ วานลินับผมุยันบ่อยๆ นเราสนิทัน
แ่ลับไม่เยอเบอร์มือถือันเลยสัที และวันนี้เป็นวันที่ผม้ออเบอร์วานลินสินะ
แถมไม่ไ้อให้ัวเออี นี่มันอะไรัน
“วานลิน
อเบอร์หน่อยิ”
“โห
ะีบันป่ะเนี่ย”
“ให้ป่ะล่ะ”
“ให้ิ
ีบไ้เลย”
“เปล่า
หมายถึอเบอร์ไ้ไหม”
“ไ้ิ
สำหรับอนโฮไ้เสมอแหละ” ใผมเ้นึัอีรั้ับำพูอวานลินและรอยยิ้มที่เามอบให้ผม
“เรา็เยินะว่าเมื่อไหร่อนโฮะอเบอร์เราสัที ในที่สุอนโฮ็อเบอร์เราแล้ว
ฮ่าๆ อย่าลืมโทรมาเล่น้วยันนะ”
“ไปละ”
“อ้าว
บ๊าบบาย้าบบบบ”
พอแล้วไ้ไหม เลิทำัวน่ารัับเราสัที
ผมเินออมา้วยวามรู้สึสับสน
รู้สึเ็บปวนุอไปหม ผมเป็นนี้แพ้ โยเพาะแพ้วามน่ารัอวานลิน
ทำไมอบทำัวน่ารัอยู่เรื่อยเลยนะ อยาะรู้ริๆ
ว่าวานลินะทำัวน่ารัแบบนี้ับทุนรึเปล่า ผมำระาษโน้ที่มีเบอร์วานลินอยู่้วยวามรู้สึสับสน
“เป็นไมึ
ไ้เบอร์วานลินไหม” ัสินถามพลายิ้มสใส
“ไ้ิ
นี่ไ”
“เย้
มึโรน่ารัเลย อบใมึมานะ” ว่าแล้วัสิน็เ้ามาอผม
“เออๆ
ไม่เป็นไร”
อนเย็นอวันนี้
ผมเอับวานลิน่อนลับบ้าน วานลินยมือึ้นมาทำท่าุยโทรศัพท์มาให้ผม เหมือนับะบอว่า
‘อย่าลืมโทรมาล่ะ’ อย่าไรอย่านั้น เอ๊ะ! หรือว่าผมะิไปเอนะ ผมส่ายหัวทำลายวามิพวนั้นออไป
แู่เหมือนยิ่ผมพยายามไม่ิ วามิ่าๆ็ูเหมือนะพรั่พรูออมา
ผมนอน่ายหน้าผาอยู่บนที่นอน
ในหัว็ิมานสับสนวุ่นวายไปหม อนนี้ัสินับวานลินุยันอยู่หรือเปล่านะ
ะุยอะไรันบ้านะ อนนี้ในหัวสมอมีำถามพวนี้เ็มไปหมนผมผล็อยหลับไป
ผมไปเรียน้วยวาม่วหาวหาวนอน
เพราะเมื่อืนิมานนอนแทบไม่หลับ
“อ้าว
วานลิน หวัี”
ผมเผลอทัวานลินออไปเหมือนทุๆ
วัน แ่วันนี้ลับไม่ไ้รอยยิ้มสใสอวานลินลับมา
ผมไ้รับเพียแ่หน้านิ่เรียบเยอเาลับมา เิอะไรึ้น?
วานลินโรธผมเรื่ออะไร?
“เที่ยนี้เอันที่ห้อสมุ
มีเรื่อะุย้วย” วานลินพู้วยใบหน้าเรียบเย
“โอเ”
ผมนั่ิมา
ไม่ไ้ยินแม้แ่เสียอาารย์ที่ำลัสอนอยู่
เอาแ่ิเรื่อที่วานลินอยาะุย้วย เรื่อที่วานลินอยาุย้วยือเรื่ออะไรันนะ
“อนโฮ”
“...”
“อนโฮ”
“...”
“อนโฮ!”
“มีอะไร
ะโนทำไม”
“็ูเรียมึแล้วมึไม่ไ้ยินไ
เที่ยแล้วไม่ไปิน้าวเหรอ”
“เที่ยแล้วเหรอ”
“ใ่ๆ”
“ัส
มึไปิน้าวับพวฮยออบไ้ป่ะ วันนีู้ไม่หิว ูมีธุระ้วย”
“โอเ ไ้ๆ
เี๋ยวอนบ่ายเอัน”
“โอเ”
ผมรีบวิ่ไปที่ห้อสมุ
ผมเินไปที่มุมมุมเิมที่วานลินอบไป แล้วผม็พบว่าวานลินอยู่ที่นั่นแล้ว
ผมยืนทำใสัพั็เินเ้าไป
“วานลิน
เรามาแล้ว”
“อนโฮ” วานลินเอ่ยื่อผม้วยใบหน้าเรียบเยเหมือนเมื่อเ้า
“ว่าไ”
“สนุมาไหม”
“ฮะ?” ผมมอหน้าวานลิน้วยวามสสัย
“สนุมาไหม
ที่อเบอร์เราไปให้นอื่น ิว่าเบอร์เราเป็นเบอร์สาธาระเหรอ
ิะเอาไปให้ใร็ไ้อะ ที่อนโฮมาอเบอร์เราเมื่อวาน
เรา็ิว่าอนโฮมาอเพราะอบเรา แ่นี่มันหมายวามว่ายัไอะ”
“เอ่อ
เราอโทษ”
“ลอนโฮอบเราป่ะ”
อบิ อบมาๆ เลยแหละ
“ว่าไล่ะ
อบเรามา” วานลินเย่าไหล่ผมอย่า้อารำอบ
ผมพูไม่ออ
เหมือนมีอะไรมาุที่ลำอ หรือผมะบอวานลินออไปี ว่าผมอบวานลิน แ่ภาพๆ
หนึ่็ายัึ้นมาอีรั้ในหัว ภาพรอยยิ้มสใสอัสินอนที่บอว่าอบวานลิน
ภาพๆ นั้นทำให้ผมสับสนสุๆ เลย แล้วผมะทำยัไี
“อบเรามา
ว่าอนโฮอบเราหรือเปล่า”
“เรา...” อบนายนะวานลิน
อบมาๆ เลย “ไม่ไ้อบนาย”
“ฮ่าๆ
เหรอ”
“อืม”
“ั้นไปเถอะ
เราไม่วนนายแล้ว”
“โอเ”
ผมเินออมา้วยน้ำาที่ลั้นเอาไว้ไม่อยู่
อโทษนะวานลินที่เราพูวามริออไปไม่ไ้ เราอบนายมานะ
ผมฟุบหน้าลไปบนโ๊ะที่มีระเป๋าเป้รอรับอยู่ น้ำาไหลรินไม่หยุ โีที่เพื่อนๆ
ยัไม่ึ้นมา ผมเลียัวเอริๆ ที่ทำอะไรไม่ไ้เลย
ไม่อบัวเอที่เป็นอยู่อนนี้เลย
“อนโฮ
วานลินยอมลบับูแล้ว”
“...” ฮะ?
อะไรนะ?
“มึ ูีใมา
ฮืออออ”
“...” ผมอ้ำอึ้นพูไม่ออ
“ฟัูอยู่ป่ะ?”
“เออ
ฟัอยู่ ีใ้วยนะ”
“โอ้ยยยยยยยยย
ีใ”
ัสินียิ้ม้วยวามีใ
ผิับผมที่เ็บปวในุไปหม ถ้าเป็นไปไ้ ผมไม่อยาะรับรู้เรื่อพวนี้เลย
ผมอยาะหายัวไปในอนนี้เลย้วย้ำ
“ูโรเินเลยมึ”
“เออๆ ูรู้
ูนอน่อนนะ ู่ว”
ผมฟุบหน้าลไปบนโ๊ะ
ไม่อยาให้ใรเห็นน้ำาอผม ผมไม่อบวามรู้สึแบบนี้เลย ทำไมมันเ็บปวแบบนี้
เหมือนหัวใอผมำลัแเป็นเสี่ยๆ เลย
วานลินับัสินบันไ้หลายวันแล้ว
ผู้นในโรเรียน่า็พาันอิาทัู้่เพราะทั้วานลินและัสิน่า็ถูัอันับให้เป็นนัในโรเรียน
ใรๆ ่า็พูว่าเหมาะสมันที่สุ ผมเริ่มทำัวออห่าเมื่อวานลินมาหาัสิน
ผมแสร้ทำเป็นมีธุระ่าๆ บารั้็โหว่ามีนโทรมาบ้า หนีไปเ้าห้อน้ำบ้า
หรือไปที่ไหน็ไ้ที่ไม่เห็นว่าวานลินับัสินอยู่้วยัน อึอัะมัเลย
ให้ายเถอะ
“อนโฮไปลอัน
สอบปลายภาเสร็แล้ว เย้ๆ” ัสินพูึ้น้วยวามีใ
“มีใรไปบ้า
เพื่อนในห้อเราเหรอ”
“เปล่า
มีแู่ มึแล้ว็วานลิน”
“ูว่าูไม่ไปีว่า
พวมึไปันสอนเหอะ” ผมปิเสธออไป
“มึ้อไป
มึเป็นเพื่อนูนะ”
“แ่...”
“ถ้ามึไม่ไปูะโรธ”
“เออๆ
ไป็ไ้”
“เย้ๆ
เย็นนี้เอัน”
ผมไปที่ร้านอาหารามที่ัสินบอ
็เห็นวานลินอยู่ับัสินแล้ว
ผมเบือนหน้าหนีที่เห็นัสินเอาไหล่ไปล้ออวานลิน
“อนโฮมาพอีเลย
มานี่ๆ” ัสินวัมือเรียผม
“นี่ะื่มเหล้าัน้วยเหรอ”
“ื่มสนุๆ
น่า”
“แ่มึออ่อนมานะัส”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย
มีมึับวานลินอยู่นี่ ูไม่ลัวหรอ มึับวานลินไม่มีทาทิู้แน่นอน ใ่ไหม”
“เออๆ
แล้วแ่ละัน”
ผมพูออไปโยที่ไม่อยา่อวามยาวสาววามยื
ผมมอบรรยาาศอันสวยามอร้านเพราะไม่อยามอหน้าอทัู้่
พอพนัานเอาอาหารมาเสิร์ฟ ผม็เอาแ่้ออาหารรหน้า
“ไปเ้าห้อน้ำแปบนึนะ”
ัสินพูพลาลุึ้น
“เี๋ยวูไป้วย”
ผมทำท่าะลุามไป
“มึอยู่นี่แหละ
ฝาวานลิน้วย”
“เออๆ”
ผมหันไปมอวานลินอย่า่วยไม่ไ้
แล้วผม็เอับสายาเรียบเยอวานลินที่ส่มาให้ ผมมอเ้าไปในนัยน์าู่นั้น้วยวามรู้สึ้นหา
ผมไม่ไ้มอา ไม่ไุ้ยับวานลินมานานเท่าไหร่ันนะ ผมำแทบไม่ไ้เลย
พวเรานั่มอหน้าัน ไม่มีใรเอื้อนเอ่ยถ้อยำใออมาเลยสัประโย
“มาแล้ว”
ัสินเ้ามาทำลายวามเียบและวามอึอัที่มีอยู่
“ไปนานเียว”
“นานรไหน
ูรีบสุๆ ล่ะนะ มาๆ นแ้ว”
“ื่มไปเถอะ
มึ็รู้ว่าูไม่อบื่ม”
“โอเ
ามใๆ มาๆ วานลินนแ้วัน”
ทัู้่ื่มเหล้าไปหลายว
นเมาและหน้าแไปหม เอาไล่ะทีนี้ เฮ้อ ผม้อเป็นนแบไปส่ที่รถ
แล้วพาลับบ้านสินะ ะเอาไปยัไหมเนี่ย พาัสินไป่อนละัน
แล้วผม็พยุร่าอัสินที่เมาไม่ไ้สิออาร้าน และเินรไปที่รถ เฮ้อ
ัวหนัเหมือนันนะเนี่ย ราวนี้เป็นวานลิน ไม่ใ่ว่าไหล่ผมะหันะ
ผมรเ้าไปหาวานลิน เรียมะพยุออไป แ่ร่าอวานลินหนัเินผมะรับไว้
แถมเพ้ออะไรออมา็ไม่รู้
“วานลิน
ลุึ้นมาไ้ไหม” ผมพยายามึแนวานลินให้ึ้นมา
“...”
“ัวหนัเป็นบ้าเลยอะ”
ผมบ่นในะที่พยุวานลินออมานอร้าน
“อนโฮ
อนโฮ” วานลินพูึมำในลำอ
“อะไรเล่า
เียบไปเหอะ ัว็หนั บ่นอะไร็ไม่รู้”
“อนโฮ...”
“เรียทำไม”
ผมถามออไปทั้ๆ ที่รู้ว่าวานลินยัเมาอยู่
“อนโฮ...
วามริแล้วเราอบอนโฮนะ”
ผมหยุึทันทีที่ไ้ยินำพูเพ้อๆ
อวานลิน อยู่ๆ น้ำาอผม็ไหลรินออมา ผมวาร่าวานลินเอาไว้บนฟุบาท
น้ำาอผมไหลทะลัออมา ผมวระีใหรือเสียใับำพูอวานลินีนะ วานลินอบผมริๆ
เหรอ ในหัวอผมมีแ่ำถามำนี้วิ่วนอยู่ในหัว
หลัาที่ไปส่ัสินับวานลินเสร็แล้ว
ผม็นอนมอเพานในห้อนอน ในหัวิเรื่อ่าๆ นานาไม่หยุ ผมทบทวนเรื่อทั้หมที่เิึ้น
็ีใอยู่หรอที่วานลินบอว่าอบผม ถ้าผมเห็นแ่ัวว่านี้สัหน่อย
ผมะแย่วานลินมาาัสิน แ่ผมทำแบบนั้นไม่ไ้ริๆ
ัสินเป็นเพื่อนอผมทั้น ผมะทำแบบนั้นลไ้ยัไ ัสินมัะมีวามสุมาๆเสมอยามที่ไ้พูถึวานลิน
นผมทำร้ายวามรู้สึอัสินไม่ล นที่โ่ที่สุในเรื่อนี้็เป็นผมเอ และถ้าะโทษใรสัน
ผมอโทษัวเอีว่าที่ไม่ยอมพูับัสินรๆ ปล่อยให้เรื่อบานปลายถึนานี้
และผมิว่าปล่อยให้เรื่อมันเป็นแบบนี้็ีแล้ว
ส่วนำพูอวานลินที่บอว่าอบผม ผมอเ็บเอาไว้แบบนี้ลอไป ให้มันายไปพร้อมๆ
ับผม และผมะทำเป็นว่าวานลินไม่ไ้พูมันออมา ปล่อยให้เรื่อ่าๆมันบลแ่นี้เถอะ...
#StarlightLinho
Talk : อนแรว่าะไม่ลแล้ว 555 เพราะไม่อยาเียนเรื่อที่น้อๆ ไม่สมหวัในอนบเลย แล้ว็เียนราม่าไม่่อยเป็น้วย แ่พล็อันวิ่เ็มหัวไปหมนทนไม่ไหว
้อมานั่เียน 555 อนเียนไป ฟัเพลเศร้าๆ ไปแล้วะร้อไห้ TT แ่เราลับิว่าวามรันั้น
ถึแม้ว่าะไม่สมหวั แ่็ยัสวยามอยู่ ฮือออออ อ่านแล้วเป็นยัไบ้าะ ิมันไ้นะะ ^^
ความคิดเห็น