คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปลาตัวที่ 2
ปลาตัวที่ 2
วันนี้...คนเป็นลูกชายต้องมารับปลาแทนพ่อเป็นครั้งแรก เพราะปกติพ่อของเขาจะเป็นคนมารับปลาด้วยตัวเองเสมอหรือไม่ก็นานๆครั้งจะวานให้ลูกเขยมารับ แต่วันนี้คนทั้งคู่ไม่ว่างเพราะต้องไปติดตั้งตู้ปลาให้กับบ้านของลูกค้าที่อยู่อีกเมืองหนึ่งซึ่งไม่ไกลมากนัก ลูกค้าเลื่อนวันติดตั้งตู้ปลามาเป็นวันนี้ นั่นจึงทำให้พ่อตาและลูกเขยตัวแสบจำเป็นต้องเดินทางไปติดตั้งตู้ปลาด้วยกัน ถึงแม้ตู้ปลาที่ไปติดตั้งมันจะไม่ใหญ่มากนัก แต่ด้วยความที่เป็นเคสเร่งด่วนและกะทันหันมากเกินไป ทุกๆคนในโรงงานจึงพากันยกโขยงไปทำงานนี้เพื่อให้มันเสร็จตามกำหนดในแบบที่ลูกค้าต้องการ
จงอินไม่เคยมารับปลาเลยสักครั้งและเขาก็รู้จักแต่ชื่อบริษัท ซึ่งตอนนี้ก็กำลังขับรถไปพร้อมๆกับดูแผนที่ในมือถือไปด้วย บริษัทมีปลา บริษัทมีปลา จงอินท่องจำมันจนขึ้นใจเพราะมันจำง่ายและเป็นชื่อที่ตรงไปตรงมาดี พอถึงทางแยก...มือหนาจึงหักพวงมาลัยรถเลี้ยวซ้ายมาตามทางได้สักพักก็ถึงบริษัทที่พ่อของเขาชอบมาสั่งปลาเอาไว้โดยไม่หลงเลยสักนิด จงอินจอดรถลงที่หน้าร้านและเดินตรงเข้าไปข้างในทันทีเพราะอยากรู้แล้วว่า...ร้านขายปลาแห่งนี้มันมีอะไรดีถึงขนาดที่พ่อของเขาต้องมาซื้อปลาที่นี่เป็นประจำ
ขายาวได้รูปในกางเกงยีนส์สีเข้มเดินเข้ามาด้านใน พร้อมกับมองไปรอบๆร้านเพื่อหาใครสักคนที่พอจะสอบถามอะไรได้บ้าง และวันนี้...จงอินก็ได้คำตอบแล้วว่าทำไมพ่อของตัวเองถึงต้องมาร้านนี้บ่อยๆ เพราะร้านขายปลาแห่งนี้เป็นร้านที่ค่อนข้างใหญ่แถมยังตกแต่งร้านได้สวยมากๆแล้วก็มีปลาสายพันธุ์สวยๆทั้งนั้น
“เอ่ออ สวัสดีครับผมมารับปลาที่สั่งไว้เมื่อวานครับ” ผู้มาที่นี้ครั้งแรกอย่างจงอินเอ่ยถามผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนหันหลังให้กับตัวเอง และกำลังนับกล่องลังอะไรบ้างอย่างโดยที่ไม่สนใจลูกค้ามากนัก แถมยังตัวสูงมากๆอีกด้วย
“เดินไปข้างในเลยครับ...หน้าเคาน์เตอร์ตรงนั้น เดี๋ยวจะมีคนคอยจัดการเรื่องปลาให้คุณเอง” ชายตัวสูงตอบคำถามลูกค้าแบบไม่มองหน้าและชี้มือไปตรงเคาน์เตอร์ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่ยืนอยู่
“ขอบ คะ...คุณ เฮ้ยยย!!!! เฮียมาทำอะไรอยู่ที่นี่วะ ไหนบอกย้ายไปอยู่ที่จีนแล้วไง??” ปากบอกขอบคุณได้ไม่จบประโยค เพราะจงอินรู้สึกตกใจกับชายตัวสูงตรงหน้าที่ตอนแรกเหมือนไม่ค่อยอยากจะต้อนรับลูกค้าอย่างเขาสักเท่าไหร่
“เอ้าา!!!ไอ้ดำ....กูไม่ทันได้มอง!! เป็นไงบ้างวะ?? สบายดีปะ? แล้วไอ้ชานยอลล่ะ??!!! หายซ่าดิ...ได้ข่าวว่าแม่งมีเมียดุ” ตกใจไม่ต่างกันเพราะชายร่างสูงที่เป็นเจ้าของบริษัทมีปลาคนใหม่ก็รู้สึกแปลกใจที่เจอกับจงอินที่นี่ เนื่องจากคนทั้งคู่ไม่ได้เจอกันมานานมากแล้ว
“คิดว่าดุไหมละเฮีย...เมียมันก็เจ๊แบคฮยอนพี่ผมไง แม่งเป็นสายรหัสผมยังไม่พอ เสือกมาเป็นพี่เขยผมอีก” เอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อพร้อมทำหน้าเซ็งแบบสุดๆ เพราะเมื่อพูดถึงผัวเมียคู่นี้ทีไร มันก็มักจะทำให้จงอินปวดหัวจี๊ดๆขึ้นมาทุกที
“แบคฮยอนแม่งดุยังกะเสือ ป่านนี้หูชานยอลไม่ยานไปถึงเอวแล้วเหรอวะ แล้วมึงมาทำอะไรที่ร้านของกู? เห็นบอกว่ามารับปลา??” รู้กิตติศัพท์ของเมียชายยอลเป็นอย่างดี เพราะชายร่างสูงที่ยืนคุยอยู่กับจงอินก็เคยเจอแบคฮยอนมาแล้วครั้งหนึ่ง และถึงแม้การเจอกันครั้งนั้นมันจะนานมากแล้ว แต่...สิ่งที่ทำให้เขาจำได้ไม่เคยลืมก็คือ วีรกรรมแสบๆของเด็กตัวเล็กที่ทำให้ชานยอลถึงกับต้องหลั่งน้ำตา
“เออออ..ใช่เฮีย ลืมเลยเนี่ย!! พ่อใช้ให้มาเอาปลาที่สั่งไว้เมื่อวาน” ดีใจจนลืมไปเลยว่าตัวเองมาที่ร้านขายปลาแห่งนี้ทำไม แต่...ใจลึกๆจงอินก็อยากจะคุยต่ออีกหน่อย เพราะเขาไม่ได้เจอกับชายร่างสูงคนนี้มานานมากจริงๆ
“มึงเดินไปนู้นเลย...เดี๋ยวกูตามไป ขอเคลียร์งานตรงนี้แป้บบบ” ชี้มือไปตรงจุดที่เคยบอกจงอินไปก่อนหน้านั้น แล้วเดินหายเข้าไปหลังร้านต่อทันที
ผู้ชายตัวสูงที่จงอินเห็นครั้งแรกตอนที่เดินเข้ามาในร้านขายปลาก็คือ...คริส และผู้ชายคนนี้ก็เป็นสายรหัสของเขากับชานยอล แต่คริสเป็นรุ่นพี่ที่จบไปนานแล้ว จงอินได้ข่าวมาว่าตั้งแต่จบงานเลี้ยงสายรหัสครั้งสุดท้าย คริสก็ย้ายไปอยู่จีนทันทีและหลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อหรือทราบข่าวอะไรอีกเลย แต่ทำไมวันนี้...เขาถึงมาเจอรุ่นพี่คนสนิทที่นี่?? แถมยังบอกอีกว่าร้านขายปลาแห่งนี้เป็นร้านของตัวเอง??
จงอินเดินคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อยเพราะยังรู้สึกสงสัยกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ และสักพัก...เจ้าตัวก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ตามที่คริสบอกไว้ แล้วในเคาน์เตอร์นั้น....ก็ทำให้เขาได้พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้ความสงสัยมากมายที่วิ่งอยู่ในหัวมันหายไปหมด และมันก็เป็นเพราะความน่ารัก ผิวขาวยังกับน้ำนม จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ผมน้ำตาลสีอ่อน แถมยังมีใบหน้าเรียวสวยจนบางครั้งมองเผินๆนึกว่าเด็กผู้หญิง และตอนนี้เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มในความคิดของเขาก็กำลังนั่งจ้องคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่ตรงหน้าแบบตาไม่กระพริบ
“สวัสดีครับ...ผมมารับปลาที่สั่งไว้เมื่อวานครับ”
“มาจากบริษัทอะไรฮะ”
“บริษัท บ้านปลาครับ”
“อ๋อออ....แล้วทำไมวันนี้คุณลุงใจดีไม่มารับของเองละฮะ?”
“พอดีคุณพ่อของพี่ติดธุระครับ ท่านก็เลยวานพี่ให้มารับของแทน”
“อ๋ออ...งั้นพี่รออยู่ตรงนี้ก่อนนะฮะ เดี๋ยวหนูจะไปบอกให้ลูกน้องเอาปลาที่พี่สั่งไว้ไปส่งให้ที่รถ”
“คะ...ครับ เอ่ออ...พี่ชื่อคิมจงอินนะ แล้วเราล่ะชื่อ...”
“หนูชื่อ โอ เซฮุน...แต่พ่อชอบเรียกว่าน้องปลา พี่เรียกหนูว่าน้องปลาก็ได้นะเพราะคุณลุงใจดีก็เรียกหนูแบบนั้นเหมือนกัน แล้วนี่ก็ขนมนะฮะ...หนูฝากไปให้คุณลุงด้วย หนูคิดว่าวันนี้คุณลุงจะมา”
“อ้าวว...แล้วไม่มีขนมของพี่บ้างเหรอ ทำมีแต่ของคุณลุงละครับ?”
“ไว้คราวหน้าถ้าพี่มาอีก หนูจะซื้อมาให้ใหม่นะฮะ”
"น้องปลา จะ...ใจ!!"
กำลังจะอ้าปากคุยกับเด็กตรงหน้าต่ออีกหน่อย....แต่กลับโดนเฮียคริสเข้ามาขัดขวางความสุขเอาไว้เสียก่อน และตอนนี้จงอินก็ตัดสินใจได้แล้วว่า นับจากวันนี้เป็นต้นไปเขาจะเป็นคนมารับปลาด้วยตัวเองทุกครั้ง ถ้ารู้แต่แรกว่าร้านขายปลาแห่งนี้จะมีพนักงานขายหน้าตาจิ้มลิ้มชวนมอง เขาไม่มีทางปล่อยให้พ่อหรือพี่เขยอย่างชานยอลมารับของเองเด็ดขาด เด็กอะไรน่ารักชะมัด!!
มิน่าล่ะ...เวลาพ่อกลับมาจากการเลือกปลาทีไร ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ...ที่แท้ก็แอบมาเต๊าะเด็กขายปลานี่เอง?!!
“ไอ้ดำ!! มึงสั่งของเสร็จแล้วก็รีบเดินมาหากูนี่ กูรู้นะว่ามึงคิดจะทำอะไร”
“โหยย...เฮีย!! แค่ลูกจ้าง ทำเป็นหวงไปได้ แบ่งๆมามั้งเหอะ”
“ลูกจ้างบ้านป้ามึงน่ะสิ นั้นมันน้องเมียกู”
“เอ๊าา...งั้นก็สวัสดีครับพี่เขย ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
“ฝากกับตีนกูนี่ มึงรีบไปเอาปลาที่โกดังแล้วออกไปจากร้านกูเลย ก่อนจะเจอตีนกูเตะปาก”
“โถ่...เฮียยยย แนะนำให้ผมรู้จักบ้างไม่ได้เหรอ แล้วที่บอกว่าเป็นน้องเมียงั้นก็แสดงว่า....”
“เออออ...กูเนี่ยแหละเจ้าของร้านคนใหม่ พ่อตาเขายกกิจการให้กู แล้วก็ยกลูกชายให้กูด้วย พอใจมึงยัง ไอ้ดำ!!”
“อ้าว...เมียก็มีแล้วนิเฮีย งั้นน้องปลาผมขอนะ เฮียอย่าบอกว่าจะเป็นพระยาเทครัว”
“เทที่หน้ามึงเถอะ!!! เดี๋ยวกูถีบออกนอกร้าน!!! เมียกูเขาหวงน้องมากเลยนะเว้ย กูเลยต้องช่วยดูแล...แล้วอีกอย่าง หนุ่มๆที่มาซื้อปลาแต่ละคนแม่งก็ชอบมาเจ๊าะแจะอยู่เรื่อย”
“ก็นี่ไง...เดี๋ยวผมมาช่วยเฮียอีกแรง เมียเฮียจะได้หายห่วง”
“กูเรียกว่า เสือก ไม่ได้เรียกว่า ช่วย...งานการไม่มีทำหรือไงวะ”
“มี!! แล้วก็รวยมากด้วย น้องปลาไม่ลำบากแน่ๆผมรับรอง ว่าแต่...เฮียมาอยู่ที่นี่นานยัง? แล้วไม่เคยเจอชานยอลมันเลยเหรอ?? มันก็มาที่นี่ออกจะบ่อย?!”
“มาอยู่นานแล้ว แต่ร้านเนี้ย...เพิ่งมาอยู่ได้ไม่กี่เดือนก็เลยไม่ค่อยได้เจอใคร ขนาดพ่อมึงกูยังไม่เคยเจอ เห็นแต่น้องปลาชอบเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆว่ามีคุณลุงใจดีชอบซื้อขนมมาให้ แถมยังทำบ่อปลาไว้ให้มันเล่นอยู่หลังบ้านนู้นนนน...ปิดร้านทีไรมันเอาแต่กระโดดน้ำตูมๆเล่นอยู่ในบ่อ ที่แท้ก็พ่อมึงนี่เอง”
จงอินคิดว่าพ่อของเขาก็ร้ายไม่เบา มิน่าล่ะ...น้องปลาถึงถามหาแต่พ่อของเขา ที่แท้ก็แอบมาทำบ่อปลาทิ้งไว้ให้เด็กมันเล่นนี่เอง กลับไปบ้านคราวนี้จงอินต้องรีบเล่าให้ชานยอลฟังเสียหน่อยว่าเขามาเจอกับเฮียคริสที่นี่ ขนาดชานยอลมาซื้อปลาบ่อยกว่าเขาแต่ก็ยังไม่เคยเจอเฮียคริสเลยสักครั้ง และงานนี้...ได้มีกินเลี้ยงระลึกความหลังกันยาวยันเช้าแน่นอน ไหนๆก็ได้เจอกันแล้ว โอกาสดีๆแบบนี้มันต้อง...ฉลองงงงงง!!!!
“เออ!!...แล้วกิจการทำตู้ปลาของมึงเป็นไงบ้างวะ? ได้ข่าวว่ากำลังไปได้ดี แล้วก็ใหญ่โตน่าดู”
“แหม...เฮีย ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แค่ใครๆก็เรียกใช้บริการ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า”
“ถุ้ยยย !! กูนึกว่าจะถ่อมตัว แต่ก็ดีเหมือนกันนะ มึงจะได้มาอุดหนุนปลาที่ร้านกูเยอะๆ กูมีโปรโมชั่น...ซื้อปลาร้อยตัวแถมให้อีกหนึ่งตัว แล้วก็......”
เจ้าของบริษัทมีปลาคนใหม่...ยังไม่ทันได้เอ่ยโปรโมชั่นให้จบประโยคก็มีเสียงแจ๋วๆเรียกชื่อของตัวเองดังขึ้นเสียก่อน และเสียงนั้นก็ทำให้ลูกค้าอย่างจงอินต้องหันไปมองเพราะมันคือเสียงของ...ว่าที่แฟน(ในอนาคต) ฟังจากน้ำเสียงและท่าทางการพูดของน้องปลาแล้ว จงอินก็รู้ได้ทันทีว่าทำไมเฮียคริสของเขากับเมียถึงได้หวงน้องชายคนนี้นักหนา
“พี่คริส....จ๋าาาาาาาาาาาาา”
(น้ำผึ้งชิดซ้าย น้ำตาลหลบไป เพราะเสียงของน้องปลา...มันหวานกว่าอะไรทั้งหมดบนโลกใบนี้)
“พ่อโทรมาเมื่อกี๊...บอกว่าเย็นนี้กลับมาไม่ทัน ให้พี่คริสจ๋าปิดร้านได้เลยไม่ต้องรอ ส่วนพ่อกับพี่อี้จะกลับมาพรุ่งนี้เช้า”
“งั้นน้องปลารีบไปเคลียร์งานหน้าคอมพ์ฯ ให้เสร็จ เดี๋ยวพี่จะพาเราออกไปกินข้าวข้างนอก”
“ไม่เอาอะ...หนูขอไปเล่นกับเพื่อนก่อนนะฮะ ถ้าหนูหิวเดี๋ยวหนูค่อยไปกิน นะนะนะ”
“ตามใจ...หิวเมื่อไหร่ก็มาเรียกพี่ที่ห้องก็แล้วกัน แล้วก็อย่าเล่นนานเกินไป เดี๋ยวไม่สบายอีก...เข้าใจมั้ย?”
“จ๋าจ้ะ....เข้าใจแล้ว (จุ๊บ)”
แค่คำว่า "จ๋าจ้ะ" ก็ทำให้คนฟังแบบจงอินถึงกับใจอ่อน แล้วไหนจะยื่นปากสีเชอร์รี่จุ้บแก้มของเฮียคริสอีก ซึ่งทุกอย่างมันเป็นภาพที่บาดตาบาดใจเขาสุดๆ และคิดว่าเด็กผู้ชายอะไรทำไมถึงพูดจาได้น่ารักน่าหยิกขนาดนี้ แถมยังขี้อ้อนจนอยากจะคอยตามใจ จงอินมองตามเด็กน้อยที่วิ่งดุ๊กดิ๊กดุ๊กดิ๊กหายเข้าไปในหลังร้านจนสุดสายตา และเมื่อครู่...ที่น้องปลาบอกว่าจะออกไปเล่นกับเพื่อน มันก็ทำให้เขาสงสัยว่าน้องจะไปเล่นกับเพื่อนที่ไหน? แล้วทำไมเฮียคริสถึงไม่ตามไปด้วย?? ทั้งๆที่เป็นคนบอกเองว่าเป็นห่วงน้องจะเป็นจะตาย???
“เฮียยย!...ไม่ตามน้องปลาไปเหรอ? เกิดน้องไปเล่นกับเพื่อนแล้วมีหนุ่มๆมาจีบจะทำไงอะ”
“จะห่วงทำเหี้ยอะไร...ที่บอกว่าจะไปเล่นกับเพื่อน มันหมายถึงปลาในบ่อที่พ่อมึงสร้างไว้ให้อยู่หลังบ้านนู้นนน...มึงอยากเห็นมั้ย เดี๋ยวกูพาไปดู”
“ไป ไป ไป...แล้วน้องปลาไม่ไปโรงเรียนเหรอเฮีย นี่มันไม่ใช่วันหยุดสักหน่อย”
“กูไม่ให้น้องมันไปเองแหละ กูจ้างครูมาสอนพิเศษให้ที่บ้านแทน”
“ทำไมล่ะเฮีย...แล้วแบบนี้เมื่อไหร่น้องจะมีเพื่อนเป็นคนสักที มิน่า..พอเห็นบ่อปลารีบกระโดดใส่เลย สงสัยคงจะเหงาน่าดู เฮียแม่งงงง...ใจร้าย”
“มึงไม่รู้อะไรก็อย่าเพิ่งมาด่ากู เดี๋ยวกูเตะไส้แตก”
“อ้าว...แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเหรอเฮีย??”
3ปีที่แล้ว ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง
“เฮ้ยยย...ไอ้ตัวขาว ทำไมไม่ไปเล่นบอลกับพวกเราเลยล่ะ มานั่งเล่นอยู่ที่บ่อบัวคนเดียวทุกวันไม่เบื่อเหรอ”
“เราไม่อยากเล่นบอล เราไม่ชอบมันเหนื่อย เราชอบดูปลามากกว่ามันสวยดี”
“เป็นผู้ชายซะเปล่าทำไมไม่ชอบเล่นบอลวะ ไหนมาแก้ผ้าดูหน่อยดิ ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“อื้อออ...ปล่อยเรานะอย่าแกล้งเรา ไม่งั้นเราจะฟ้องพี่คริสจ๋า”
“เฮ้ยพวกมึงมาช่วยกูจับมันหน่อยดิ กูอยากรู้ว่ามันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“อื้อออ...อย่านะ”
“ผู้ชายอะไรวะตัวขาวยังกะผู้หญิง เฮ้ยย...พวกมึงดูดิ”
“ไม่นะ!! อย่ามาจับเรา..............ปล่อยเรานะ ”
ตู้มมมมมมมมมมมมมมม!!
“แค่ก แค่ก แค่ก ๆ ๆ ๆ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า สมน้ำหน้า อยากดูปลามากนักไม่ใช่เหรอ เป็นไง....เห็นชัดพอไหม 5555555”
“ฮื้อออ ฮื้ออออ”
....
....
....
“ที่นี้มึงเลิกด่ากูได้ยัง!!?”
“ขะ...ขอโทษครับเฮีย แล้วเฮียจัดการกับเด็กพวกนั้นยังไง?”
“มึงอยากรู้จริงอะ...รู้แล้วอย่ามาหาว่ากูโหดทีหลังไม่ได้นะเว้ย แม่งทำน้องกูเจ็บ”
“โห่...เฮีย!! ผมก็พอรู้นิสัยเฮียอยู่หรอก แต่ผมหวังว่าเฮียคงไม่ทำอะไรรุนแรง...ใช่มั้ย?”
“น้องกูได้แผลเท่าไหร่ กูแตะพวกมันเท่าจำนวนแผล แล้วมึงก็คำนวณแรงตีนกูได้เลย”
“(เชี่ย.......!!!!!!!)”
หน้าเจื่อนลงทันทีเมื่อได้ฟังสิ่งที่คริสบอกเมื่อครู่ เพราะจงอินก็รู้นิสัยของรุ่นพี่คนสนิทดีว่าสายโหดมากแค่ไหน และไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นผู้ใหญ่หรือเด็ก คริสก็ไม่เคยไว้หน้าใครทั้งนั้น ยิ่งถ้ามาทำร้ายคนที่เจ้าตัวรักด้วยแล้ว มันมีแต่จะตายกับเกือบตายเท่านั้น หรือถ้าไม่ตายก็ต้องได้ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ที่โรงพยาบาลแน่นอน
คนอย่างจงอินไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าน้องปลาจะต้องมาเจอกับเหตุการณ์แย่ๆแบบนั้นเมื่อสมัยยังเรียน แล้วตอนนี้เขาก็เริ่มเข้าใจเหตุผลของคริสทุกอย่างแล้วว่าทำไมถึงต้องให้น้องเรียนหนังสืออยู่กับบ้าน และเมื่อจงอินเดินตามคริสไปจนถึงบ่อปลาพร้อมกับขออนุญาตเพื่อเดินไปดูบ่อที่พ่อของตัวเองได้สร้างเอาไว้ เขาก็ได้เห็นรอยยิ้มอันแสนสดใสของเด็กผู้ชายตัวขาวที่กำลังเล่นน้ำอยู่อย่างมีความสุข
“ไม่กลัวปลาตายเหรอครับ...ทำไมถึงลงไปนั่งอยู่ในบ่อแบบนั้น?!”
“ไม่ตายหรอกฮะ ปลาพวกนี้มันอดทน”
“ชอบปลามากขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ช่ายย...หนูชอบปลาม๊ากกกก มันน่ารักดี สีก็สวยด้วย แล้วมันก็ชอบทำปากแบบเนี้ย ^3^”
ความน่ารักของเด็กตรงหน้า...มันสามารถทำลายล้างหัวใจของคนมองให้แตกละเอียดได้เลยในความคิดของคิมจงอิน และผู้มาเยือนแบบเขาก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเฮียคริสและภรรยาถึงได้หวงน้องมากๆ เพราะขนาดเขาที่เพิ่งเคยมาเห็นน้องปลาเป็นครั้งแรกก็ยังถูกความน่ารักโจมตีได้ถึงเพียงนี้ แล้วถ้าได้น้องปลามาเป็นแฟนจริงๆ อืมมมม...... แค่คิดก็ฟินไปถึงโลกหน้าแล้วคร้าบบบบบบบบบบบ!!!
( จงอินอยากมีเมียเด็ก -3- )
“นี่น้องปลา...พี่เคยไปเมืองไทยอยู่ครั้งนึงนะ พี่ไปที่วัด...แล้วในวัดก็มีปลาตัวใหญ่ๆเต็มไปหมดเลย น้องปลาอยากเห็นมั้ย? พี่มีรูปให้ดูด้วยนะ” จงอินหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ พร้อมกดเข้าไปที่คลังเก็บรูปภาพทันทีเพื่ออยากให้เด็กน้อยได้เห็นในสิ่งที่ตัวเองชอบ
“ไหนฮะ...หนูอยากเห็น” วิ่งออกมาจากบ่อปลาแล้วรีบเอามือที่เปียกน้ำขึ้นมาจับแขนของจงอินเอาไว้เพื่อจะได้ดูรูปใกล้ๆ และตอนนี้ภาพก็กำลังเลื่อนไปเรื่อยๆด้วยมือเจ้าของเครื่อง
"เห็นมั้ย มีปลาเยอะแยะเลย...พี่ไม่ได้โกหกนะครับ พี่เคยไปมาแล้วจริงๆ" เลื่อยภาพไปก็ไปยิ้มไป แต่สายตาของจงอินมันไม่ได้อยู่ที่ภาพเลยแม้แต่นิด เพราะเขากำลังดีใจที่ตอนนี้มีเด็กน้อยน่ารักมายืนอยู่ใกล้ๆ
“โอ้โห !!!! มีปลาตัวใหญ่เต็มไปหมดเลย หนูอยากไปดูบ้าง” ออกอาการดีใจเมื่อได้เห็นรูปภาพในโทรศัพท์พร้อมกับเขย่าแขนของจงอินไปมาเพื่อต้องการให้เจ้าของเครื่องเลื่อนภาพต่อไปเรื่อยๆ
“รู้มั้ย...ว่าปลาที่วัดในเมืองไทยเขาห้ามจับมาทำเป็นอาหาร แล้วปลาพวกนี้ก็ไม่ยอมว่ายหนีไปไหนด้วย มันจะอยู่ในวัดแบบนี้ทุกวัน น้องปลาจะไปดูเมื่อไหร่ก็ได้นะ พี่พาไปก็ยังได้ ในวัดมีขนมปังไว้ให้ปลากินด้วย ป้อนใส่ปากได้เลย เพราะมันใกล้มากๆ ใกล้เหมือนกับปลาในบ่อของเรานั่นแหละ แต่ต่างกันตรงที่...ลงไปเล่นแบบที่เราทำอยู่เมื่อกี๊ไม่ได้ก็แค่นั้น น้องปลาอยากไปมั้ย...พี่พาไปได้นะ” เลื่อยภาพต่อไปที่เรื่อยๆพร้อมต่อด้วยภาพที่ตัวเองกำลังยื่นขนมปังก้อนใหญ่ส่งให้ปลาที่อยู่ในแม่น้ำ
“ไป ไป ไป หนูอยากไป หนูเคยเห็นแต่ปลาในทะเลตอนไปดำน้ำกับพี่อี้ แต่หนูไม่เคยเห็นแบบนี้เลยฮะ หนูอยากไป หนูอยากไป หนูอยากไป ” ร้องงอแงเพราะเจ้าตัวไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนและอยากไปให้ได้ เพราะสถานที่ที่จงอินให้ดูภาพ มันเป็นสิ่งที่น้องปลาไม่เคยทำมาก่อน
เจ้าของโทรศัพท์เลื่อนภาพให้เด็กน้อยน่ารักดูไปเรื่อยๆ ซึ่งน้องปลาก็ยืนดูรูปในมือถือจนเหมือนตัวเองได้เข้าไปอยู่เหตุการณ์นั้นจริงๆและคอยถามนั่นถามนี่กับจงอินตลอดเวลาเมื่อเจอภาพที่ถูกใจ ตอนแรกจงอินก็ไม่ได้คิดอะไรมากเวลาที่น้องปลามายืนเกาะแขนเขาอยู่แบบนี้ แต่สักพัก...ก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าน้องปลากำลังตัวเปียก และเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ก็แนบเนื้อจนเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมด
จงอินไม่ได้อยากลามก...แต่ขอบอกตรงๆว่า หุ่นของเด็กตรงหน้ามันช่างเย้ายวนเสียจริง ผิวขาวๆ เอวคอดเล็ก ขาเรียวยาว สะโพกผาย แล้วก็....อื้มมมมมมมม ขอหยุดความคิดไว้เพียงแค่นั้น เพราะจงอินยังไม่อยากโดนเฮียคริสกระทืบไส้แตกตอนนี้
100%
เป็นกำลังใจให้น้องปลากันเยอะๆนะค้าาาา
เลิฟ เลิฟ
#ฟิคน้องปลา
ความคิดเห็น