คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ปลาตัวที่ 16
ปลาตัวที่ 16
บริษัท บ้านปลา
07.12 น.
จุ้บบ!!
จุ้บบ!!
“คุณคิมมมม...ตื่นไปทำงานได้แล้วฮะ เช้าแล้ววว!”
“อืออ...พี่ยังไม่ตื่นเลยครับ น้องปลาปลุกพี่อีกสิ!!”
จุ้บบ!!
“ถ้ายังไม่ตื่น?...แล้วเมื่อกี๊ใครพูดฮะ!”
“ไม่รู้ครับ แต่พี่ยังไม่ตื่นจริงๆนะ น้องปลาปลุกอีกสิครับ ปลุกอีก!!”
จุ้บบ ๆ ๆ ๆ!!
เป็นเช้าวันเสาร์ที่แสนจะขี้เกียจ...เพราะงานที่ทำค้างไว้เมื่อวันก่อนมันเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว และถึงแม้จะมีรายละเอียดให้ต้องตามเก็บอยู่อีกเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นี่จึงเป็นเหตุให้เจ้าของบริษัทบ้านปลาอยากนอนต่ออีกหน่อย แถมการได้รับจูบหวานๆเป็นการปลุกในยามเช้าแล้วแบบนี้ใครมันจะอยากตื่นไปทำงาน
มือหนา...โอบเอวคนที่ชอบปีนขึ้นมานอนอยู่บนอก พร้อมพูดคำที่ฟังอย่างไรก็เหมือนจะตื่นแล้วมากกว่า แต่ที่ยังไม่ลืมตาก็คงเป็นเพราะติดใจริมฝีปากสีหวานที่ยังจูบเขาไม่หยุด และถ้าเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวมันก็ดูจะเห็นแก่ตัวเกินไป ร่างของนาฬิกาปลุกเรือนน้อยๆจึงถูกคนที่มีแรงเยอะกว่าจับพลิกให้ลงมานอนอยู่บนเตียงกว้าง แล้วตามมาด้วยจุมพิตที่ทำให้คนอ่อนประสบการณ์แทบหลอมละลายไปกับรสสัมผัสที่แสนร้อนแรง
แต่......
“อ๊ะ!...คุณคิมทำอะไรฮะ หนูเจ็บบ?!!”
“พี่ขอโทษ!!...น้องปลาเจ็บมากไหมครับ?”
“นิดหน่อยฮะ คุณคิมโกรธที่หนูปลุกเหรอฮะ...หนูขอโทษ”
“เปล่าครับ พี่ไม่ได้โกรธ แต่...เอ่อออ?? พี่จะบอกยังไงดีล่ะ?!!”
เป็นความต้องการภายในใจ...ที่บวกมากับความนุ่มนิ่มบนร่างของปลาตัวน้อย คุณคิมจึงควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ จากจูบที่แสนร้อนแรงก็ไล่เลื่อนลงมาถึงลำคอขาวเนียนพร้อมมือที่ฟอนเฟ้นไปทั่วเรือนกายน่ารัก แล้วเปลี่ยนเป็นการขบกัดรวมถึงฝากรอยรักเอาไว้จนผู้ถูกกระทำต้องส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ และถึงแม้จะเจ็บไม่มาก...แต่ผิวขาวๆที่ถูกเจ้าของห้องฝากรอยเอาไว้บนลำคอมันก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
จงอิน...กลายเป็นผู้หยั่งรู้อนาคตขึ้นมาทันที เพราะสิ่งที่ตัวเองก่อเอาไว้มันคงทำให้พี่เขยของน้องปลามีเหตุผลมากพอที่จะกระทืบเขาโดยไม่ต้องผ่านการไตร่ตรองอะไรทั้งสิ้น แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว...ก็คงต้องยอมรับผลที่จะตามมา จงอินยอมโดนกระทืบกี่ครั้งกี่ได้ แต่ขออย่างเดียวว่าอย่าทำโทษเขาโดยการให้เลิกกับเด็กคนนี้เด็ดขาด มันยอมไม่ได้...และจะไม่มีวันยอมแน่นอน
“คุณคิมเป็นอะไรฮะ ไม่สบายหรือเปล่า?”
“พี่ขอโทษนะครับน้องปลา พอดีพี่...เอ่อออ? พี่ห้ามตัวเองไม่ได้ น้องปลาก็เลยเจ็บ”
“แล้วทำไมถึงห้ามตัวเองไม่ได้ล่ะฮะ?? หนูไม่เข้าใจ?!”
ปลาตัวน้อย...ที่กำลังเกิดความสงสัยรีบลุกขึ้นนั่งหลังตรง แล้วทำท่าทางที่พาให้ใจของคนที่ถูกตั้งคำถามเต้นโครมครามและอยากจับมาฟัดให้แดงไปทั้งตัว เพราะใบหน้าเรียวสวยที่เอียงเล็กน้อยพร้อมริมฝีปากสีสดที่เบะออกเหมือนตอนถูกขัดใจ และชุดนอนลายเป็ดเหลืองที่ถูกเขาปลดกระดุมจนเผยให้เห็นแผ่นอกบาง ทุกๆอย่าง...มันคือคำตอบในสิ่งที่เด็กตรงหน้าสงสัย
“ก็น้องปลาน่ารักหนิครับ พี่เลยอดใจไม่ไหว แล้วก็...ทำสัญลักษณ์เอาไว้ให้คนอื่นรู้ว่าน้องปลาเป็นของพี่คนเดียว!!”
“งั้นหนูขอทำมั่งนะฮะ!!”
“......!!!???”
รีบโถมกายทับเจ้าของห้องทันที...เมื่อรู้เหตุผลว่าทำไมจงอินถึงห้ามใจตัวเองไม่ได้ พร้อมขบเม้มริมฝีปากลงบนลำคอหนาเพื่อสร้างรอยรักเอาไว้บ้าง แล้วการทำแบบนั้น...มันก็ไม่ได้สร้างแค่รอยแดงจางๆไว้เพียงอย่างเดียว แต่มันยังสร้างความปั่นป่วนเอาไว้ในใจของผู้ถูกกระทำจนอะไรๆมันตื่นอยู่ในกางเกงนอน และจากที่ควบคุมตัวเองไม่ได้...ตอนนี้ก็ยิ่งอาการหนักมากกว่าเดิม
แต่.........
Rrrrr!!!
Rrrrr!!!
Rrrrr!!!
“อรุณสวัสดิ์ฮะพี่คริสจ๋า”
(มอนิ่งค่ะน้องปลา...จงอินอยู่ไหม? แล้วทำอะไรกันอยู่คะ?)
“อยู่ฮะ...หนูกำลังทำสัญลักษณ์สีแดงให้คุณคิม”
(สัญลักษณ์อะไรคะ พี่คริสไม่เข้าใจ??)
“ก็ทะ...ทำ!”
[ว่าไงเฮีย...แล้วโทรมาทำไมแต่เช้า??!!!]
ก่อนจะควบคุมตัวเองไม่ได้...เสียงของโทรศัพท์ที่วางอยู่บนตัวเตียงก็ดังขึ้นดับอารมณ์ไปเสียก่อน แล้วคนที่รับสายก็คือคนที่ปลุกทุกอย่างได้ดีจนเขาเกือบพรากผู้เยาว์ แต่!!การบอกเล่าบางสิ่งให้คนปลายสายได้รับรู้มันอาจทำให้เจ้าของเครื่องตายก่อนวัยอันควร จงอินจึงรีบคว้าสมาร์ทโฟนออกมาจากมือของน้องปลาก่อนที่ความสดใสในยามเช้าจะแปรเปลี่ยนไปเป็นงานศพ
“มึงกำลังทำสัญลักษณ์อะไรกัน?!!”
(ไม่มีอะไรหรอกเฮีย ก็แค่สัญลักษณ์ในแฟ้มเอกสารของบริษัท แล้ววว....เฮียโทรมามีอะไร??)
“ป๋าโทรมา...บอกพรุ่งนี้มีงานที่มหา’ลัย ป๋าอยากให้รุ่นพี่แข่งบาสกับรุ่นน้อง”
(งานอะไรวะเฮีย?)
“งานประจำปีของมหา’ลัยมั้ง ป๋าโทรมาชวน”
(แล้วเฮียไปไหมล่ะ ผมจะได้ชวนชานยอลมันอีกคน)
“ไปดิ...เผลอๆกูกับมึงจะได้ลงแข่งบาสกับรุ่นน้องด้วย!!”
(โอ้โห...หักคอกันว่างั้น??!)
“ถ้ามึงไม่ไป...มึงโดนป๋าตามมาหักคอถึงบ้านแน่”
(งานน่าสนุกจะตายยย...ใครจะพลาดล่ะเฮีย!!)
“อยู่ใกล้ๆกูจะตบให้คว่ำเลย”
(..........!)
“พรุ่งนี้เจอกันที่มหา’ลัย 10 โมง แล้วพาน้องปลามาด้วยนะ...จะได้กลับบ้านพร้อมกูทีเดียวเลย”
(คร้าบบบบ...พรุ่งนี้เจอกันครับเฮีย)
เรียนจบมาก็หลายปี...และไม่เคยกลับไปที่มหาวิทยาลัยอีกเลยเนื่องจากงานค่อนข้างรัดตัว แถมการติดตั้งตู้ปลาในแต่ละครั้งก็ต้องเดินทางไปนั่นมานี่อยู่หลายจังหวัด จงอินนึกภาพไม่ออกว่างานที่รุ่นพี่ระดับป๋าอย่างโจอินซองโทรมาชวนสายรหัสให้ไปร่วมงานด้วยมันจะเป็นอย่างไร มีคนมากน้อยแค่ไหนหรือต้องแข่งบาสกับใคร แล้วสิ่งที่ทำให้รุ่นน้องอย่างเขาคิดหนักมากที่สุดก็คือ...ปลาตัวน้อยในอ้อมกอดตอนนี้ที่เริ่มกลัวคนแปลกหน้าน้อยลง กล้าพูดคุยกับคนอื่นมากขึ้นและไม่ปิดกั้นตัวเองเหมือนเมื่อก่อน
มันเป็นเรื่องน่ายินดี...ที่น้องปลายอมเปิดใจหรือยอมรับอีกโลกหนึ่งที่นอกเหนือจากคนในครอบครัว แต่...ความไร้เดียงสาในหลายๆเรื่องมันก็เป็นภัยต่อตัวน้องเอง เพราะการอยู่ในบ้านและเล่นสนุกอยู่กับเจ้าพวกหางสวยมานานมันทำให้เด็กอย่างน้องปลารู้ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนภายนอก ใช่ว่าการเข้าหาใครด้วยรอยยิ้มแล้วเขาจะยิ้มตอบ ใช่ว่าช่วยเหลือใครสักคนแล้วคนคนนั้นจะไม่หวังผลตอบแทน ในโลกนี้มีทั้งคนดีมีทั้งคนเลว ซึ่งคนดี...ก็ใช่ว่าจะเลวไม่ได้และจิตใจของมนุษย์ก็แปรปรวนเกินกว่าปลาตัวน้อยจะตามทัน
แล้วการที่แฟนเด็กของเขา...จะต้องไปอยู่ท่ามกลางผู้ชายหื่นๆในคณะวิศวะฯมันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเลยสักนิด!!
“น้องปลาครับ...พรุ่งนี้เราต้องไปมหา’ลัย AAAด้วยกันนะครับ พี่คริสโทรมาชวน”
“มหา’ลัยที่พี่คริสจ๋าเคยเรียนใช่ไหมฮะ?”
“พี่คริสจ๋าของน้องปลาไม่ได้เรียนคนเดียวสักหน่อย คุณคิมกับพี่ยอลก็เรียนที่นั่นเหมือนกันนะครับ”
“หนูอยากไป หนูอยากไป!!!”
“ได้ไปแน่นอนครับ...แต่ตอนนี้เราไปอาบน้ำด้วยกันดีกว่า พี่จะพาน้องปลาออกไปข้างนอก ไปซื้อเสื้อผ้า แล้วก็...หาของอร่อยๆกินด้วย”
“เย้ๆ...คุณคิมใจดีที่สุดเลย”
ฟอดดดดด!!!
“น้องปลาน่ารักอีกแล้ว เดี๋ยวพี่ก็อดใจไม่ไหวอีกหรอก”
“แล้วหนูต้องทำยังไงถึงจะไม่น่ารักล่ะฮะ?”
“.......????!!”
เป็นคำถาม...ที่หาคำตอบให้ไม่ได้ และการถูกจูบถูกหอมมาตั้งแต่เช้ามันก็ยิ่งทำให้ปลาตัวน้อยของคุณคิมน่ารักมากขึ้นทุกวัน หวงมากขึ้นทุกวันและจะรักให้มากขึ้นในทุกๆวัน จงอินเหมือนคนเสียสติและแทบจะไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่อได้อยู่กับน้องปลา เกิดมาจนอายุจะเข้าใกล้เลขสามก็ไม่เคยต้องมาตามใจใครมากเท่านี้มาก่อน มันอยากตามใจ...โดยที่ไม่ได้ฝืนทำเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่ายังรัก มันเป็นห่วง...โดยที่ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายทวงถาม แล้วก็ทำทุกๆอย่างไปด้วยความเต็มใจ
“แล้ววันนี้คุณคิมไม่ต้องทำงานเหรอฮะ?”
“งานเสร็จหมดแล้วครับ ส่วนที่เหลือก็ให้ลูกน้องจัดการ”
“งั้นเรารีบอาบน้ำกันเถอะฮะ หนูอยากไปเที่ยวแล้ว”
“ถ้าอยากไปเที่ยวววว...น้องปลาก็ต้องเป็นเด็กดีของคุณคิมนะครับ?!”
“ฮะ...หนูจะเป็นเด็กดี (:”
...
...
...
...
...
“ซี้ดด...อื้มมม!! ดีครับ แบบนั้น!!!”
“คะ...คุณคิม หนูไม่ไหวแล้วฮะ มันอึดอัด!”
“รอพี่ก่อน...อื้มมม!!!!”
“คุณคิม...อ๊ะ! ใจร้าย”
“พร้อมกัน...อ่าห์!”
คุณคิม...ตามใจแฟนเด็กได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้!! และถึงแม้จะทำอะไรๆได้เพียงแค่ภายนอกเท่านั้น แต่มันก็สุขใจไม่ใช่น้อย ♡...♪♫..♡♪♫♪...♡
12.45 น.
VROOMMMM!!!!
“ทำไมต้องมาห้างนี้ด้วยฮะ? มันไกลมากกก...หนูหิวอะ”
“แล้วใครบอกว่าไอติมที่ร้าน Ocean Restaurant อร่อยที่สุด?”
“หนูเอง...แต่มันไกลหนิฮะ ท้องหนูร้องใหญ่แล้ว คุณคิมฟังสิ!!”
คนขับได้แต่ยิ้มให้กับความแสนงอนที่น่ารักน่าหยิก...แล้วหักพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้ามาในลานจอด พร้อมดับเครื่องยนต์ทันทีเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง น้องปลาไม่อยากไปห้างสรรพสินค้าที่จงอินเคยพาแฟนเก่าไปทานไอศกรีม เจ้าตัวจึงเปรยว่าคิดถึงรสชาติของสลัดกุ้งกับสตอเบอร์รี่เชอเบทรสเลิศที่ร้านอาหารของหนุ่มผมยาว คนขับรถจึงเปลี่ยนเส้นทางจากแหล่งช็อปปิ้งใกล้บ้านเป็นศูนย์การค้าแถบชานเมืองเพื่อเอาใจแฟนเด็ก
แต่ด้วยระยะทางที่ไกลเกินกว่าความหิวของปลาตัวน้อยจะทนได้...คุณคิมจึงถูกเจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วงอแงใส่มาตั้งแต่รถเลี้ยวเข้ามาในลานจอด
“โอ้โห...ท้องร้องจริงๆด้วย งั้นวันนี้น้องปลาต้องกินเยอะๆเลยนะครับ”
“กินคุณคิมก่อนได้ไหมฮะ หนูหิวมากเลย...ง่ำๆ ๆ ๆ”
ก้มตัวลงไปฟังเสียงท้องร้องตามคำเชื้อเชิญ...แต่หัวไหล่ข้างขวากลับถูกปลาตัวน้อยผู้หิวโหยฝังเขี้ยวเอาไว้จนรู้สึกจั๊กจี้มากกว่ารู้สึกเจ็บ แถมคำพูดบางประโยคก็พาให้เจ้าของรถแวนคิดลึกไปถึงไหนต่อไหน ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มหวานๆหลังจากหัวไหล่ที่โดนกัดถูกปล่อยจากริมฝีปากสีสด ใจของคนมองก็ฟูขึ้นเหมือนขนมเค้กที่อยู่ในเตาอบ
“กลายเป็นปลาใจร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่ หื้มม?”
“หนูป่าวใจร้ายนะฮะ หนูหิวมากต่างหาก!!”
“พี่ก็....หิวครับ”
จุ้บบ!!
ต้องหยุดความคิด...รวมถึงคำพูดของตัวเองเอาไว้แค่นั้นก่อนที่ความหิวและก็เป็นความหิวคนละแบบกับน้องปลาจะพาให้จงอินติดคุกโทษฐานพรากผู้เยาว์ ปากหยักจูบเบาๆลงบนอวัยวะเดียวกันของแฟนเด็กด้วยความมันเขี้ยว แล้วเดินจูงมือกันเข้ามาในห้างสรรพสินค้าทันที แต่!!แทนที่ความหิวของปลาตัวน้อยจะทำให้คุณคิมรีบขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชั้นสองเพื่อไปยังร้านอาหารของหนุ่มผมยาว...เจ้าตัวกลับเดินเลี้ยวซ้ายไปที่ร้านขายจิวเวลรี่(Jewelry)
“คุณคิมมาที่นี่ทำไมฮะ...หนูหิวมากกกก หิวที่สุด!!”
“พี่รู้ครับ....พี่ขอโทษ แต่มันจำเป็นจริงๆ”
“งั้นหนูให้เวลา 5 นาทีนะฮะ”
มือบางข้างซ้าย...ที่ยกขึ้นแล้วชูห้านิ้ว พร้อมใบหน้าที่บ่งบอกว่างอนกว่าตอนที่อยู่ในรถมันทำให้จงอินตัดสินใจได้ในทันทีว่าควรซื้อของที่ต้องการขนาดเท่าไหร่หรือแบบใดถึงจะเหมาะกับเด็กตรงหน้า สายตาคมมองความแวววาวที่อยู่ในตู้กระจกด้วยความรวดเร็ว แต่ก็รอบคอบเพราะมันสำคัญเกินกว่าจะทำไปโดยไร้ความใส่ใจ
“น้องปลาไปนั่งรอพี่ตรงนั้นก่อนครับ”
“โอเค้!!...แต่คุณคิมเหลือเวลาอีกแค่สองนาทีนะฮะ”
“คร้าบบบ...มันจะไม่เกินสองนาทีแน่นอน”
เมื่อพบของถูกใจ...และเด็กแสนงอนก็เดินไปนั่งรออยู่บนโซฟาตามคำบอก จงอินจึงรีบสั่งให้พนักงานในร้านจัดการทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่มันจะเกิดเวลาจนการถูกงอนอาจกลายเป็นความโกรธเคือง และสักพัก...ถุงกระดาษใบเล็กๆที่มีของสำคัญอยู่ข้างในก็ถูกมอบให้ผู้ซื้อพร้อมการคืนบัตรเครดิตที่ใช้จ่ายไปหลายหมื่นถ้าให้เทียบเป็นเงินสด
“คุณคิมซื้ออะไรเหรอฮะ?...แล้วเมื่อไหร่หนูจะได้ไปกินข้าวสักทีล่ะ หนูหิวแล้วนะฮะ”
“น้องปลาครับ...พี่มีเรื่องสำคัญจะบอก พี่ขอเวลาอีกห้านาทีได้ไหมครับ น้องปลาอย่าเพิ่งโกรธพี่เลยนะ”
“เรื่องอะไรเหรอฮะ แล้วมันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอฮะ??!”
“ครับ...สำคัญมาก สำคัญที่สุด”
“หูยยย...ถ้ามากขนาดนั้นหนูให้เวลาคุณคิมอีกสิบสิบสิบนาทีเลยฮะ”
สิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่...ทำให้ปลาตัวน้อยลืมความหิวไปชั่วขณะเพราะทั้งสีหน้า แววตาและน้ำเสียงที่คุณคิมใช้สื่อสารมันฟังดูจริงจังมากพอจะยืดเวลาของอาหารกลางวันออกไปอีก ถึงแม้ตอนนี้จะหิวมากก็ตามทีและรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย...แต่ก็ยอมได้เพื่อเรื่องสำคัญ
จงอินจูงมือคนที่เอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด...เดินมาที่ล้านกว้างของห้างสรรพสินค้าตรงส่วนที่มีบ้านปลาขนาดใหญ่ตั้งอยู่ และมันก็เป็นความสวยงามที่พวกเขาเดินทางมาสร้างด้วยกันเมื่ออาทิตย์ก่อน มือหนาลวงเข้าไปในถุงกระดาษใบเล็กๆแล้วหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำออกมาถือไว้ด้วยหัวใจที่เต้นแรงก่อนยื่นให้ปลาตัวน้อยที่เขารักมากจนยอมทำบางอย่างที่เหมือนเป็นการข้ามหน้าข้ามตาผู้ใหญ่
“อะไรเหรอฮะคุณคิม??”
“เปิดดูสิครับ”
“หวะ...แหวนหนิฮะ??”
“แต่งงาน...กับพี่นะครับน้องปลา”
“คุณคิมมม!!!!?”
เมื่อเปิดกล่องทรงกลมที่หยิบมาจากมือของคนตรงหน้า...และได้ยินเรื่องที่ไม่คาดฝัน น้องปลาก็ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนถูกสาปเพราะไม่คิดว่าเรื่องสำคัญที่ทำให้ตัวเองไม่ได้ทานมื้อเที่ยงสักทีจะเป็นเรื่องนี้ และภาพที่พี่ชายเพียงคนเดียวอย่างอี้ชิงกำลังถูกพี่เขยสวมแหวนให้ในวันแต่งงานท่ามกลางเจ้าพวกหางสวยในอควาเรียม(Aquarium)เมื่อหลายปีก่อน ก็ฉายชัดขึ้นมาในความทรงจำทันทีเนื่องจากของมีค่าที่อยู่ในกล่องกำมะหยี่สีดำได้ถูกสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายด้วยมือของผู้ซื้อ ทั้งๆที่เขา...ก็ยังไม่ได้ตอบรับอะไรเลยสักคำ
การถูกสวมแหวน...ตรงใจกลางของห้างสรรพสินค้าที่มีปลาน้อยใหญ่หลากสีกำลังแหวกว่ายกันอยู่ในบ้านหลังโต มันทำให้ลูกชายคนเล็กของบริษัทที่ขายเจ้าหางสวยในตู้ใบนี้รู้สึกดีใจจนความหิวกลายเป็นเรื่องเล็กไปในทันที แถมการถูกจุมพิตที่มือเบาๆเมื่อแหวนถูกสวมเรียบร้อยก็พาให้คนที่ยังตกอยู่ในภวังค์ของความดีใจตอบตกลงคำขอแต่งงานไปโดยการพยักหน้าเรียวสวยซ้ำๆอยู่อย่างนั้น
“น้องปลาต้องสวมแหวนให้พี่ด้วยสิครับ คนอื่นจะได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีเจ้าของแล้ว”
“ฮะ....”
ทั้งเขินทั้งอาย...แต่ก็ยอมหยิบแหวนที่มีรูปแบบคล้ายๆกันสวมให้เจ้าของเซอร์ไพร์ส แล้วรีบซบหน้าลงบนอกกว้างเพราะมันเขินจนเก็บความรู้สึกต่างๆเอาไว้ไม่ได้ รอยยิ้ม...ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนทั้งสองและโอบกอดกันไว้จนลืมแม้กระทั่งความหิว ลืม...ว่าเด็กที่มีอายุเพียง 16 ปียังไม่เหมาะแก่วัยที่ควรจะแต่งงาน ลืม...การบอกกล่าวผู้ใหญ่หรือคนในครอบครัว แต่...ถ้าไม่ทำแบบนี้จงอินก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรให้น้องปลามั่นใจในความรักของเขา
“ลุงไม่อนุญาตให้หมั้น เพราะน้องปลายังเด็กเกินไป แล้วจงอินโทรมาขอหมั้นลูกของลุงในเวลาแบบนี้...ลุงคงให้หมั้นไม่ได้จริงๆ”
มันเป็นคำพูด...ของว่าที่พ่อตา(ในอนาคต)เมื่ออาทิตย์ก่อน และมันก็เป็นเวลาตีสามที่เขาโทรไปขอหมั้นลูกชายของท่านหลังจากติดตั้งตู้ปลาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เรียบร้อย จงอินทราบดี...ว่าทั้งเวลารวมถึงอายุของน้องปลามันไม่เหมาะกับการหมั้นหมายหรือทำการผูกมัดใดใด และเด็กผู้ชายที่มีอายุเพียง 16 ปีก็ยังมีอนาคตหรือยังมีสิทธิ์ได้พบได้เจอกับผู้คนอีกมากมาย แล้วบางทีก็อาจดีกว่าเขาด้วยซ้ำ แต่คนอย่างคิมจงอินจะไม่ยอมปล่อยให้น้องปลาได้เจอกับใครแน่นอน
และถ้าไม่ให้หมั้น...ก็ต้องขอข้ามขั้นไปเป็นการสวมแหวนเพื่อจองเด็กคนนี้เอาไว้ก่อน!!!
“หิวไม่ใช่เหรอครับน้องปลา กอดพี่ไว้แบบนี้แล้วมันจะอิ่มเหรอไง หื้มม?”
“ก็หนูเขินนิฮะ”
“เก็บไว้เขินวันอื่นบ้างก็ได้ ตอนนี้เราไปกินข้าวกันดีกว่า...เดี๋ยวปวดท้อง”
เป็นการตอบรับ...โดยการพยักหน้าให้จงอินอีกครั้ง พร้อมมือที่ถูกกุมไว้แล้วรีบเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชั้นสองทันที ตาเรียวสวยกวาดมองไปทั่วร้านอาหารเมื่อเดินมาถึงและที่ว่างมุมซ้ายก็เหมาะกับพวกเขามากที่สุด
“โอ้โห!!!...เหมือนเรากำลังดำน้ำกันอยู่เลยเนอะ”
“ใช่ฮะ...ร้านอาหารของพี่จองชินสวยมาก สวยเหมือนได้มาเที่ยวทะเลเลยฮะ”
ฝีมือในการตกแต่งร้านอาหารของหนุ่มผมยาว...มันทำให้คนที่เพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกถึงกับต้องเอ่ยคำที่แสดงความตกตะลึงออกมา เพราะทั้งจานชาม ช้อนส้อม กล่องทิชชู่หรือของต่างๆที่ประดับอยู่ในร้านมันล้วนแต่เป็นสิ่งที่น้องปลาชื่นชอบทั้งนั้น และพื้นที่ปูด้วยกระเบื้องหลากสีคล้ายกับปะการังเทียม ก็สามารถสร้างรอยยิ้มให้จงอินได้เช่นกัน แต่อาหารตาที่เห็นอยู่ตอนนี้...มันจะสู้อาหารบนเมนูที่เด็กในร้านกำลังแนะนำอยู่หรือไม่?
“อันนี้ก็อร่อยนะครับ ลูกค้าสั่งกันเกือบทุกโต๊ะเลย”
“งั้นผมเอาอันนี้ด้วยฮะ แล้ววันนี้...เอ่อออ พี่จองชินอยู่ไหมฮะ?”
“อยู่ครับ”
“ฝากบอกได้ไหมฮะ...ว่าน้องเซฮุนกับพี่จงอินมาหา”
“ได้ครับ รอสักครู่นะครับ”
“ขอบคุณนะฮะ”
สั่งอาหารมาเยอะ...ยังไม่เคืองเท่ากับการที่น้องปลายิ้มหวานให้เด็กหนุ่มที่มารับออร์เดอร์เมื่อครู่ แถมยังขอพบเจ้าของร้านโดยไม่ปรึกษาเขาสักคำ แต่แหวนที่ถูกสวมไว้บนนิ้วนางข้างซ้ายมันก็ช่วยทำให้คนใกล้บ้าอย่างคุณคิมเบาใจขึ้นมาได้บ้าง
...
...
...
...
...
“อาหารได้ครบนะครับคุณลูกค้า”
“พี่จองชิน!!”
“Ocean Restaurant ยินดีต้อนรับน้องเซฮุนกับคุณจงอินนะครับ”
อาหารจานสุดท้าย...ถูกเสิร์ฟด้วยมือของพ่อครัวที่พ่วงตำแหน่งเจ้าของร้าน พร้อมกับของคาวอีกหนึ่งอย่างที่ไม่มีอยู่ในเมนู ส่วนน้องปลาก็รีบกล่าวทักทายเพื่อนใหม่ที่ไม่ได้เจอกันมาอาทิตย์กว่าๆและส่งยิ้มหวานให้จนหนุ่มผิวเข้มข้างกายรู้สึกอยากกลับบ้านมากกว่านั่งทานอาหารเที่ยงอยู่ที่นี่
“อาหารจานนี้หนูไม่ได้สั่งนะฮะ”
“พิเศษเฉพาะโต๊ะนี้ครับ”
“วันนี้พี่จองชินต้องคิดเงินด้วยนะฮะ ถ้าให้หนูกินฟรีอีก หนูจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว”
“งั้นพี่ลดให้ 10%”
“ไม่เอาฮะ...หนูจะจ่ายเต็มราคา”
“ก็พี่อยากฉลองให้กับ...คู่รักที่เพิ่งแต่งงานกันหนิครับ”
“พี่จองชินอย่าพูดแบบนั้นสิฮะ....”
เสียอาการทันทีเมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้น...และทำได้แค่ก้มหน้างุดเพราะไม่กล้าสบตาใครแม้คนคนนั้นจะเป็นผู้ที่สวมแหวนให้ก็ตาม ส่วนคนที่กำลังหงุดหงิดอยู่กับการทักทายและการแจกจ่ายรอยยิ้มหวานๆให้ชายอื่นของแฟนด็กก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้น รวมถึงความขุ่นเคืองที่เป็นมาตั้งแต่ตอนเด็กในร้านมารับออร์เดอร์ก็พลันหายไปจากหัวใจเช่นกัน
“ขอบคุณมากนะครับคุณจองชิน แล้วอาหารก็อร่อยมากๆเลยครับ”
“ถ้าอร่อยก็ทานเยอะๆเลยนะครับ”
“ขอบคุณสำหรับส่วนลดนะครับ แต่ผมอยากมาอุดหนุนเหมือนลูกค้าทั่วๆไปมากกว่า”
“ผมก็อยากแสดงความยินดีเหมือนกันนะครับคุณจงอิน แล้วมันก็เป็นเรื่องที่ควรฉลอง”
“งั้นผมก็ยินดีจะรับไว้...แล้วก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะครับ ขอบคุณมากๆ”
“ผมไม่รบกวนแล้วดีกว่า เชิญคุณสองคนตามสบายเลยนะครับ”
ของมีค่า...ที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของคนทั้งคู่ มันช่วยบ่งบอกสถานะของกันและกันได้เป็นอย่างดีจนเจ้าของร้านอาหารคิดไปไกลทั้งๆที่ความเป็นจริง มันยังไม่มีอะไรเข้าใกล้คำว่าการแต่งงานเลยแม้แต่น้อย แถมการซื้อแหวนให้น้องปลาพร้อมคำขอที่ทำให้เจ้าตัวเขินอายแล้วตอบตกลงเหมือนถูกมนต์สะกดมันก็ยังไม่มีใครรู้ทั้งนั้นนอกจากพวกเขา
20.40 น.
แกร๊กก!!
“กลับมาซะดึกเลยนะ ไปถึงไหนกันมาเนี่ย? แล้วน้องปลาซื้ออะไรมะ...มา แหวนน!! แหวนนนนน!!! แหวนนนนนนนน!!!!!”
เสียงประตูบ้าน...ถูกปิดลงอย่างเบามือ แต่เสียงทักทายจากคนที่รอขอฝากอยู่นานมันเริ่มดังขึ้น ดังขึ้นเมื่อเห็นเด็กน้อยที่น้องชายต่างแม่พาออกไปเที่ยวแล้วกลับมาพร้อมความแวววาวบนนิ้วนางข้างซ้าย แบคฮยอนจึงหมดความสนใจในเรื่องของฝากไปในทันทีและจับมือของน้องปลาขึ้นมาพิจารณาราคาของแหวนด้วยความใคร่รู้
“แหกปากทำไมวะเจ๊...เดี๋ยวข้างบ้านก็แจ้งตำรวจมาจับหรอก”
“ไปจับผัวกูนู้นนน...มันกำลังเล่นไพ่อยู่กับพวกแทมินในโรงงาน”
“อ้าว...แล้วทำไมแทมินมันยังไม่กลับบ้านอีกวะ??”
“ก็หมาดำตัวไหนมันหนีไปเที่ยวล่ะ?!!”
“เจ๊พูดชื่อออกมาเลยดีกว่ามั้ง”
“มึงไปไกลๆเลยไป กูกำลังคำนวณราคาวะ...แหวนน!! แหวนนนนน!!! แหวนนนนนนนนน!!!!”
เสียงที่ดังเกินมาตรฐานของมนุษย์ทั่วไป...ร้องขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นความแวววาวแบบเดียวกัน บนมือข้างเดียวกันและที่นิ้วนางข้างซ้ายเหมือนกันของน้องชาย แบคฮยอนละความสนใจจากสิ่งมีค่าที่ยังคำนวณราคาไม่ได้จากมือของน้องปลา และเปลี่ยนมาคว้ามือของจงอินพร้อมกับพลิกไปพลิกมาเพื่อดูให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด.....ว้าววววววววว!!! 0ㅅ0
แหวนที่ทำจากทองคำขาว...พร้อมการฝังเพชรสีฟ้าน้ำทะเลเอาไว้มันทำให้เจ้าของเสียงกรีดร้องคำนวณตัวเลขไม่ถูกเลยว่ามันมีราคามากเท่าไหร่ แล้วถ้าเป็นราคาของแหวนสองวงรวมกันมันจะมีราคามากขึ้นอีกสักเท่าใด และการที่จงอินกับน้องปลามีความสวยงามประดับไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายโดยไม่ได้เข้าพิธี หรือมีผู้ใหญ่มาเป็นสักขีพยาน มันก็เป็นความสงสัยที่พี่ชายอย่างเขาก็ยังไม่ได้ทำการสอบสวน
แต่.......
“เจ๊...จะปล่อยมือผมได้ยัง ไปดูของฝากนู้น...ผมซื้อมาให้แล้ว”
“มึงตอบกูมาก่อน...ว่าแหวนมันราคาเท่าไหร่ แล้วมึงกับน้องปลา แบบว่าาา...”
“อยากรู้ราคาแหวน หรืออยากได้ชุดนอนรุ่นลิมิเต็ดฯ??!”
“ชุดนอน?...แล้วก็เป็นรุ่นลิมิเต็ดฯด้วยเหรอ? ไหนๆ ๆ ๆ”
ตอนนี้...ราคาแหวนของน้องชายมันไม่สำคัญเท่าของโปรดอย่างชุดนอนอีกแล้ว ยิ่งเป็นรุ่นใหม่และมีไม่กี่ตัวที่ผลิตออกมาขายมันก็ยิ่งทำให้แบคฮยอนอยากเชยชมมากกว่าการอยากรู้เรื่องของคนในครอบครัว มือบางรื้อถุงกระดาษทุกใบที่วางอยู่บนโซฟากลางห้องโถงด้วยความตื่นเต้น และชุดนอน...ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ลวดลายใดหรือยี่ห้ออะไรมันก็ทำให้คนเป็นพี่ลืมเรื่องที่อยากรู้มาก่อนหน้านี้ทันที
“เมอร์เมด ชินนาม่อนโรล กุเดทามะ...มีสนูปปี้ด้วยอะ แกไปซื้อมาจากไหนวะจงอิน ทำไมมันมีทุกอย่างเลยยยยย??!!!”
“ก็ห้างที่ผมไปติดตั้งตู้ปลาเมื่ออาทิตย์ก่อนไง คืนที่เจ๊อยู่คนเดียวอะ”
“วันหลังมึงพากูไปบ้างสิ กูอยากไปเลือกเอง...แล้วมันมีลายอื่นอีกไหมวะ?”
“มีผัวแล้ว...ก็ให้มันพาไปสิ ห้างนั้นชานยอลมันก็รู้จัก”
“ขอบใจนะจงอิน กูดีใจอะ...กูชอบมากเลย”
“ไม่ต้องมาทำซึ้งเลย...กูจะอ้วก”
“พอกูโวยวายมึงก็ด่า พอกูพูดดีมึงก็ไม่ชอบ ใช่ซี้...กูไม่ใช่คนที่มึงพาไปซื้อแหวนหนิ เชอะ!!”
“ผมไปนอนดีกว่า...น้องปลาง่วงละ”
“ขอบใจน้าาาา...ฝันดีทุกคน”
เป็นคนฝากซื้อชุดนอนก่อนที่น้องชายจะขับรถออกไปจากบ้านเมื่อเช้า...แต่ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเยอะแยะมากมายขนาดนี้ แถมยังเป็นรุ่นที่แอบเสียดายอยู่ในใจเพราะทุกลายทุกแบบมันเปิดให้ผู้ซื้อจับจองไปตั้งแต่สองวันที่แล้ว และเขาก็ไม่มีเวลามากพอจะทำสิ่งใดนอกจากปล่อยวาง บิลค่าใช้จ่ายในการทำตู้ปลาให้ลูกค้ามันต้องปิดยอดให้เสร็จแล้วสรุปผลให้น้องชายต่างแม่ประเมินอีกครั้ง นั่นจึงเป็นเหตุให้แบคฮยอนพลาดการจองสิ่งที่ตัวเองโปรดปราน
แต่สุดท้าย...ความเสียดายวันนั้นก็ทำให้เขามีความสุขมากๆในวันนี้ ♥ㅅ♥
...
...
...
21.05 น.
ฟอดดดดด!!!!
“คุณคิมรักหนูไหมฮะ?”
“วันนี้น้องปลาหอมแก้มพี่ไปกี่ครั้งแล้ว หื้มม?”
“จำไม่ได้ฮะ...แล้วคุณคิมไม่ชอบเหรอ?”
“ชอบครับ ชอบมากๆ”
“ถ้าชอบ...หนูก็จะหอมคุณคิมอีกเยอะๆเลยฮะ”
ฟอดดดดๆ ๆ ๆ !!!
“ทำให้พี่อดใจไม่ไหวบ่อยๆ...น้องปลาอาจเจ็บตัวอีกก็ได้นะครับ?”
“หนูยอมมม!!!”
(อดทนไว้...คิมจงอิน!!)
เดินเข้ามาในห้องนอนได้ไม่ถึงสองก้าว...แรงกดบนแก้มของหนุ่มผิวเข้มพร้อมอ้อมกอดเล็กๆ และเสียงเจื้อยแจ้วที่พูดนั่นคุยนี่ด้วยถ้อยคำที่พาให้คิดลึกก็ทำให้จงอินอยากแต่งงานกับน้องปลาแบบจริงๆจังๆขึ้นมาทันที ขี้อ้อนเป็นที่หนึ่ง น่ารักก็ที่หนึ่ง ช่างเอาอกเอาใจก็ที่หนึ่งและเขาก็รักเด็กคนนี้มากจนอยากให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันแทนการมาค้างเฉพาะแค่คืนวันศุกร์ถึงเช้าวันอาทิตย์
จงอินอยากนอนกอดน้องปลาทุกคืน อยากถูกปลุกแบบเมื่อเช้าทุกวันและอยากทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยกันเหมือนที่พี่ชายต่างแม่ใช้ชีวิตอยู่กับสามี ถึงแม้ความรักของแบคฮยอนกับพี่เขยของเขามันจะดูแปลกๆไปบ้าง แต่ก็ถือว่าเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันที่สุด ซึ่งคุณคิม...ก็อยากเป็นคนที่เหมาะสมกับปลาตัวน้อยเช่นกัน และหวังว่าสักวัน...จะได้แต่งงานกันจริงๆ
“คุณคิมยังไม่ตอบหนูเลยนะฮะ ว่ารักหนูหรือเปล่า?”
“รักสิครับ...รักมากๆ มากที่สุด”
“ขอบคุณสำหรับแหวนนะฮะ หนูก็รักคุณคิมมากๆเหมือนกัน”
“น้องปลาจะแต่งงานกับพี่จริงๆใช่ไหม?”
“ก็หนูตอบไปแล้วนิฮะ เอ่อออ...หนูไปอาบน้ำดีกว่า อากาศร้อนมากกก!!...แล้วก็ง่วงด้วยฮะ”
“หึ...!!”
ไม่เคยเสียความมั่นใจในเรื่องใดมาก่อนในชีวิต...และเด็กที่เพิ่งวิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเขินอายก็ทำให้จงอินรู้สึกแบบนั้นเป็นครั้งแรก มันเหมือนเห็นแก่ตัวที่เอาของมีค่ามาสวมให้น้องปลาเพื่อสร้างความมั่นใจให้ตัวเอง แต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง...เขาอาจต้องเสียทั้งความมั่นใจรวมถึงเสียคนที่รักมากๆอย่างน้องปลาไปแน่นอน แถมพรุ่งนี้ยังต้องเดินทางไปที่มหาวิทยาลัยตามคำชวนของรุ่นพี่ จงอินจึงต้องรีบทำทุกอย่างเพื่อให้มีความมั่นใจมากกว่าที่เป็นอยู่
และเมื่อนึกถึงงานประจำปีของมหาวิทยาลัย...คนคิดมากก็เพิ่งนึกออกว่าตัวเองยังไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้รุ่นพี่อีกคนทราบเลยสักคำ
Rrrr!!!
Rrrr!!!
“เออ..ว่าไงจงอิน?! // มึงจ่ายมาเลยไอ้แทมิน เอามา เอามา!!”
(มึงยังไม่เลิกเล่นไพ่กันอีกเหรอวะ นี่มันดึกมากแล้วนะเว้ย?!!!)
“มีอะไรก็รีบๆพูดมาเลย...คนกำลังมือขึ้น!!”
(พรุ่งนี้มึงต้องไปมหา’ลัยพร้อมกู เฮียคริสโทรมาชวน)
“ไปทำไมวะ??”
(ไปแข่งบาสกับรุ่นน้อง ป๋าโทรมาชวนเฮียคริสเมื่อเช้า งานนี้ต้องไป ห้ามเบี้ยว กูรับปากไปแล้ว)
“อ้าว...ไอ้ห่า!!! แล้วทำไมเพิ่งบอกกูตอนนี้วะ //เฮ้ยย...แทมิน!! เลิกเล่นก่อนเว้ย พรุ่งนี้กูมีธุระ”
(ฝากบอกเจ๊ด้วยนะว่าต้องไปด้วยกัน)
“กูเป็นผัวมัน กูไปไหน...มันก็ต้องไปด้วย แล้วมึงคิดเหรอ...ว่าแบคจะปล่อยกูไปมหา’ลัยคนเดียว”
(งั้นก็รีบนอน แล้วก็ห้ามทำอะไรพี่กูด้วยนะ เดี๋ยวมันเดินไม่ไหว!!)
“คุณจงอินครับ..อย่าเสือกเรื่องของผัวเมียสิครับ มันเสียมารยะ...ยาท”
ติ้ดด!!!
รำคาญเสียงบ่นของพี่เขย...จงอินจึงรีบวางสายไปทั้งๆที่อีกฝ่ายยังพูดไม่จบประโยค และดีที่ตัดสินใจใช้เครื่องมือสื่อสารเพื่อบอกกล่าวเรื่องที่เขาก็เกือบลืมไปแล้ว เพราะถ้าให้เดินลงไปคุยด้วยตัวเองถึงในโรงงาน ชานยอลคงชวนเล่นไพ่กับพวกลูกน้องจนถึงรุ่งเช้า มือหนา...โยนสมาร์ทโฟนลงบนเตียงกว้างเมื่อคุยธุระเสร็จเรียบร้อย แล้วรีบเดินตรงไปที่หน้าห้องน้ำพร้อมการเคาะประตูเบาๆ และ.....
“น้องปลาคับบบบบ...อาบน้ำเสร็จหรือยัง?? พี่ขออาบด้วยคนได้ไหมคร้าบบ?”
“เข้ามาสิฮะ หนูไม่ได้ล็อคประตู!!”
จะว่าน้องมันอ่อย...ก็ดูจะใส่ร้ายกันเกินไป แต่การอาบน้ำโดยไม่ล็อคประตูมันก็เหมือนเป็นการเชื้อเชิญทางอ้อม และโอกาสดีๆแบบนี้จงอินก็คงปล่อยไว้ไม่ได้ ร่างเปลือยเปล่าสมส่วน...รีบก้าวขาเข้ามาในห้องน้ำเมื่อถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว พร้อมกับเดินตรงไปที่ห้องกระจกทันทีเพราะเจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วที่เอ่ยอนุญาตเขาเมื่อครู่กำลังล้างฟองครีมเนื้อนุ่มออกจากผิวกายขาวเนียน
(ว้าววววววววววว O_O!!!)
“พี่ช่วยนะครับ”
“หนูขอสระผมให้คุณคิมได้ไหมฮะ?”
“ได้สิครับ...น้องปลาอยากทำอะไรกับพี่ก็ทำได้เลย ทำมากกว่าสระผมก็ได้นะครับ!”
“คุณคิมทะลึ่ง...หนูจะไม่อาบน้ำกับคุณคิมอีกแล้ว!!!”
โดนมือหนาลูบผ่านอวัยวะสำคัญด้านล่าง...และถูกมองด้วยสายตาที่เด็กอย่างเขาก็พอจะเดาออกว่าคำพูดกำกวมแบบนั้นมันหมายความว่าอะไร น้องปลาจึงโวยวายใส่คนเจ้าเล่ห์พร้อมกล่าวประโยคที่ทำให้คนฟังยอมละมือออกจากส่วนอ่อนไหวแล้วรีบล้างฟองของครีมอาบน้ำให้ทันที
“น้องปลาโกรธพี่เหรอครับ?”
“หนูไม่ได้โกรธ แต่คุณคิมชอบแกล้งหนู แล้วก็ชอบทำให้ฉลามน้อยของหนูอึดอัด!”
“พี่ก็อึดอัดเหมือนกันนะครับ”
“คืนนี้งดฮะ แล้วก็ก้มหัวลงด้วย...หนูจะได้สระผมให้”
“งดจริงอะ?”
“คุณคิมมม...ก้มหัวลงเดี๋ยวนี้ฮะ!!!!!”
เสียงที่เคยพูดเจื้อยแจ้วฟังแล้วหวานหู...กลับเกรี้ยวกราดจนเจ้าของร่างเปลือยเปล่าสีน้ำผึ้งต้องรีบก้มศีรษะเพื่อให้แฟนเด็กสระผม และคำขอแต่งงาน พร้อมกับการสวมแหวนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนมันก็ไม่ได้บ่งบอกเพียงแค่สถานะของคนสองคนในตอนนี้เท่านั้น แต่มันยังทำให้ใครคนหนึ่ง...ดูมีอำนาจมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด
♡ T_____T ♡
100%
กลับมาแล้วค่าาาา...คิดถึงน้องปลากันไหมคะ? (พนมมือไหว้ย่อ)
ฟิคตอนนี้...เราต้องขออนุญาตต่อตอนย่อยออกไปเป็น 16.1 และอาจถึง 16.2 (ถ้าเนื้อหาไม่ลงตัว) แต่เราจะพยายามไม่ให้มันยืดเยื้อมากเกินไปนะคะ
และเรา...ก็เปิดฟิคเรื่องใหม่(อีกแล้ว) #ลืมKH ฝากติดตาม ให้กำลังใจรวมถึงคอมเม้นท์ติชมกันด้วยเด้อ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากๆนะคะ ขอบคุณที่ยังให้โอกาสเราเสมอ
แล้วจะเข้ามาตรวจคำผิดเรื่อยๆนะคะ
รัก ♥
#ฟิคน้องปลา
ความคิดเห็น