ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I : Pretty Boy
Chapter I : Pretty Boy
“โอ๊ยย... นี่.. ปล่อยนะ”
“ก็อย่าดื้อนักซิ”
“ก็แล้วทำไมไม่คืนร่างเดิมให้เล่า”
ในบ้านหลังใหญ่รั้วรอบขอบชิด ภายนอกและในถูกตรึงด้วยมนตรา ทำให้บ้านหลังนี้อบอวนไปด้วยกลิ่นกุหลาบ
หากแต่ภายในห้องโถงกลางของเจ้าของบ้านผู้ใช้เวทย์กำลังนั่งอ่านหนังสือไป รับฝีปากกับชายในร่างเด็ก...
“ก็นายเล่นทำบ้านฉันเละไปยังงั้น เป็นใครเค้าอยากคืนให้ห๊า”
“ก็นายมันงี่เง่า”
“หยุดพูดไปเลยนะฮเยซอง ถ้านายยังไม่หยุดก็อยู่มันไปยังงี้แหละ”
“พ่อมดงี่เง่า”
“นี่ขนาดว่านายตัวเล็กลงยังกับเด็ก ปากก็ยังเหมือนเดิม”
“ก็แล้วทำไมละ”
“แล้วก็จำไว้ด้วยนะฉันเป็นผู้ใช้เวทย์ ไม่ใช่พ่อมด”
“แล้วมันต่างกันยังไงไม่ทราบ”
“ก็ต่างหนะซิ”
“ชิส์... มันก็เหมือนกันและ อย่ามาเรียกยกหางตัวเองหน่อยเลย”
“นายนี่มันน่าจริงๆเลย”
หลังจากร่างบางปากคมกริบนั่งลงเงียบๆได้ไม่กี่นาทีก็บ่นขึ้นมากอีก
“โอ๊ยแล้วทำ... แล้วทำไมฉันต้องมาทนอยู่ในสภาพแบบนี้ อยู่กับนายบ้าๆยังงี้ด้วยนะ”
“แล้วมันความผิดฉันหรือไง อยู่ดีๆไม่ว่าดี อยากมากัดฉันทำไมละ”
“มันก็ใช่... แต่นานก็คืนสิทธิ์ให้ฉันได้ไม่ใช่หรือไง”
“ก็ยังไม่อยากคืน อยากเอาคืนนายสักหน่อยที่อยู่ๆก็มากัด แถมหาเรื่องฉันได้ทุกวัน”
“เออ... ก็ฉันหมั่นไส้นายต่างหาก รู้ไว้ซะ ฉันไม่ได้พิศวาสนายสักหน่อย เลือดนายก็ไม่ได้อร่อยนักหรอก”
“ออหรอ.... แล้วทีเมื่อคืนใครกันนะที่อยู่ๆก็ลุกขึ้นมากัดฉันหนะ”
“ชิ.. ก็ไม่มีทางเลือกต่างหาก นี่ถ้าใครรู้เข้าว่าแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ยังฉันต้องมาอยู่บ้านพ่อมดอย่างนาน ได้มีอายเขาตาย เห้ยยยย...”
“เน่... เลิกถอนหายใจยังงั้นได้ไหม อีกอย่างมาอยู่บ้านฉันแล้วมันเสียหายตรงไหน ฉันไม่ได้ทำอะไรให้นายเสียหายเลยสักนิด ออกจะดูแลดีด้วยซ้ำไป เงียบๆเหอะหน่า”
“ก็นายก็อ่านหนังสือไปซิ จะมายุ่งทำไม”
“แล้วใครจะอ่านหนังสือรู้เรื่อง ก็นานเล่นบ่นอยู่นั้นแหละ มานั่งใกล้ๆนี่มะ”
แวมไพร์ตัวเล็กๆแม้จะทำเสียงจิจ๊ะในลำคออย่างรำคาญ
แต่ก็เดินไปหย่อนก้นลงนั่งข้างๆคนที่ให้เวทย์ทำให้เข้าตัวเล็กลงเวลาอยู่ใกล้ตัวไม่ว่ายามใดก็ตาม
เว้นแต่ผู้ใช้เวทย์จะคลายมนตร์ให้คืนร่างเดิม แต่อย่างไรก็ตามยามนี่มีคนตัวเล็กๆนั่งอยู่ข้างๆก็สุขยิ่งนัก
ถึงฝีปากจำทำงานอย่างอัตโนมัติ แต่โครงหน้าได้รูป
จมูกโด่งรับใบหน้า ริมฝีปากที่หน้าประทับ
ก็เลยทำให้ผู้ใช้เวทย์นาม จอนจิน มิยอมปล่อยหนุ่มคนนี้ไปห่างตัว
“นี่นาย... หิวข้าวหรือยัง”
“ยังอะ... ทำไมหรอ”
“เปล่าหรอก นึกว่านายหิว”
ห้านาทีผ่านไป...
“นี่นาย..แล้วนายหิวหรือเปล่า”
“ไม่อะ”
“เห้ยยยย...”
“ก็บอกแล้วไงว่าให้เลิกถอนหายยังงั้นไง”
“ก็นาย... ช่างเถอะ”
“นี่ฮเยซอง ฉันมีชื่อจอนจินนะ เลิกเรียกนายๆๆๆๆ สักทีซิ”
“ก็แล้วทำไมละ” พอพูดจบคนสวยก็เดินลุกจากโชฟาตัวยาวไป
“แล้วนั้นจะไปไหนหนะ”
“นายไม่หิวก็ช่าง ฉันหิว”
“โธ่ .. แค่บอกว่าหิวแต่แรกก็จบแล้ว”
ชายหนุ่มสูงโปร่งในชุดสีขาวขึ้นเดินตามร่างเล็กๆเข้าไปในครัว
ร่วมๆสองเดือนแล้วที่ฮเยซองอยู่ที่นี่ ใช่ว่าไม่เคยหนีไป ก็หนีแล้วแต่ไม่สำเร็จ
พอดวงจันทร์มาเยือน ความเมื่อยล้าเข้าครอบงำ เพียงแค่หลับตาลง
ลืมตาตื่นขึ้นอีกก็กลับโผล่บนเตียงที่บ้านหมอนี่อีกแล้ว
ครั้งแรกก็คิดว่าคงตามไปละมั้ง แต่ก็คงไม่ใช่เมื่อครั้งที่สองและสามก็เหมือนเดิม
เห้ย... ไม่รู้หมอนี่รายเวทย์อะไรไว้ พันธสัญญาถึงได้ออกมารูปแบบนี้
เวรกรรมจริงๆ.. วันนั้นก็ไม่น่าเผลอเลย
โมโหจนเดือนเพราะเจ้านี่ดันบุกเข้าไปในบ้าน
หาเรื่องกับท่านพ่อจนเสียงดัง น่ารำคาญที่สุด
แถมจู่ๆก็เดินมาจูบซะงั้น... ท่าจะบ้า
คืนนั้นก็เลยหมั่นไส้ตามไปขย้ำคอหมอนั้นถึงที่บ้าน
แต่กลับเป็นหมอนั้นจูบแถมกัดปากจนเลือดออก
แล้วยังต่อหนะหรอ กลายเป็นว่าคืนนั้นหมอนั่นเลียดเลือดจากปากไป
และจนวันนั้นจนวันนี้ก็กลับบ้านไปไม่ได้
แถมถูกเวทย์และพันธสัญญาบ้าๆนั้นผูกมัดไว้กับคนนี้
มันงามหน้าไหมละ แวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ชั้นสูง
ถูกผู้ใช้เวทย์บ้านที่ไหนก็มีรู้ตรึงไว้
ไปไหนก็ไม่ได้ อายจนแทบมุดแผ่นดินหนี
แถมตัวก็เป็นแวมไพร์รูปงามที่ใครต่างก็ชื่นชม
ใบหน้าเชิดหยิ่งตลอดเวลา
มีคนรองรับอารมณ์และตามใจอยู่เสมอ
แล้วทำไมวันนี้ถึงเป็นอย่างนี้...
คิดแล้วก็เครียด
คนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองสายฝนยามค่ำคืนที่ตกมาตั้งแต่เช้า
ไอน้ำที่เกาะอยู่ที่กระจกบ่งบอกให้เห็นว่าอากาศหนาวแค่ไหน
“เห้ยยยยยยย”
“นี่ฮเยซอง วันนี้รอบที่เท่าไหร่แล้วห๊า... ก็บอกให้เลิกถอดหายใจแบบนั้น”
“นี่อย่าสอนกันแบบเด็กๆนะ ฉันอายุมากกว่านายอีก”
“ก็แล้วจะทำไม ตอนนี้นายก็เหมือนเด็กนั้นแหละ”
“อย่ามาลามปามตาพ่อมด ฉันหนะอายุเป็นร้อย นายมันเพิ่งจะอายุเท่าไหร่กัน”
“ถึงฉันจะอายุไม่เท่านาย แม้ผู้ใช้เวทย์จะอายุไม่ยืนเหมือนพวกเผ่าพันธุ์นายก็เถอะ แต่ดูเหมือนคนที่จะตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจก็จะมีแต่นายมั้ง แล้วเลิกเรียกพ่อมดได้แล้ว ฉันเป็น..ผู้ใช้เวทย์ ไม่ใช่พ่อมด”
“เออๆๆๆ... คร๊าบบบ.. คุณผู้ใช้เวทย์ พอใจแล้วหรือยัง”
เสียงต่อปากต่อทำให้บ้านหลังนี้สดใสขึ้นเยอะหลังจากเงียบเหงามาแสนนาน
เมื่อน้องชายตัวดีของเขาออกจากบ้านไป เสียงแบบนี้ก็หายไปด้วย
คิดไปก็พรางอมยิ้ม ดูเหมือนเขาจะหลงเสน่ห์แวมไพร์ตนนี้
คิดถูกจริงๆที่วันนั้นปล่อยให้กัดแล้วตลบหลังจนได้คนนี้มาอยู่ด้วย
“ฮเยซอง.. ไปนอนได้แล้ว”
“ปล่อยน๊า..”
ยังไม่ทันขาดคำ จอนจินก็เดินตรงไปที่หน้าต่าง ยกร่างเล็กๆขึ้นในอ้อมกอด
โดยไม่สนเสียงโวยวายที่เกิดขึ้น ก่อนจะว่างอีกคนลงบนเตียง
“จะนอนหรือไม่นอน”
“นายคืนร่างให้ฉันก่อนไม่ได้หรือไง”
“ก็แล้วทำไมละ”
“ก็มันอึดอีดนี่ เวลานอนในร่างตอนเด็กบ้าๆนี่”
แวมไพร์ฝีปากไวพูดไปพรางทำท่าทางไม่พอใจเอามากๆ
แต่มองในมุมกลับจากคนตัวโต
มันกลับดูน่ารัก น่าหยิก เหมือนเด็กดื้อที่น่าโดนปราบพยศ
สักวันเขาต้องเปลี่ยนคนๆนี้ให้เป็นคนที่น่ารักที่สุดให้ได้
“ก็ได้ แต่...”
“แต่อะไรอีกละ” นั้นไง ยกมือกอดอกทำแก้มป่องด้วย
“ก็นี่ไง...”
จอนจินทำแก้มป่องบอกให้รู้ จุ๊บที่แก้มเบาๆก่อนซิ
“ไม่เอาหรอก งั้นนอนงี้”
พอแค่นั้นนั้นร่างบางก็ยกผ้าห่มขึ้นคลุมก่อนจะนอนหลังให้
แต่อีกคนกลับยิ้มกริ่มก่อนจะขึ้นเตียงตามไปละกอดแน่นๆคนตัวเล็กไว้
แม้จะขยับนี้ยังไงก็หนีไม่พ้น เค้าเลิกดิ้นไปตั้งแต่อาทิตย์แรก
เพราะยังไงก็รู้ดีว่าดิ้นไปก็ไม้พ้นอยู่ดี แล้วไอเหตุผลงี่เง่าไร้สาระ
กับการบังคับให้นอนห้องเดียวกัน
เอาเถอะไหนๆก็ไหนๆแล้ว
เพราะทุกเช้าที่ตื่นขึ้น พอส่องกระจกก็รู้ว่ากลับมาร่างเดิมยามหลับ
แต่พอหลังจากลุกขึ้นแต่งตัว ก็กลับมาตัวเล็กเหมือนเดิม
เห้ย... บ้านหลังนี้มันอะไรกันนี่!!
--------------------------------------------- The end of Chapter I --------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น