สวัสดีนายออทิสติก (Yaoi) [End/จบ]

ไม่มีใครที่จะย้อนเวลาคืนกลับมาเพื่อที่จะแก้ไข

ผมเป็นนักศึกษาธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่หล่อในฉบับของผม อ่ะแฮ่ม..จริงๆแล้วก็ไม่เชิงว่าผมเป็นลูกคุณหนูหรอกน่ะ ถึงแม้จะมีพ่อบ้านตามรับใช้ก็เหอะ=_= อืม..

ผมชื่อเมธครับ เป็นนักศึกษาด้านภาษาปี3 ไม่ค่อยจะมีคนมาสุ่งสิงกับผมหรอกครับ เพราะผมน่ะเป็นคนเงียบๆแต่ไม่ค่อยอยากจะใส่ปากเท่าไหร่(หรือเรานิสัยไม่ดีหว่า ฮ่ะๆ//หัวเราะอย่างฝืนๆ) แต่ก็น่ะผมน่ะไม่ได้ติดหรูโอ้อวดเหมือนคนอื่นหรอกครับ และเชื่อว่ามีส่วนน้อยเนอะ เฮ้อ~ 

และวันนี้ก็ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมตื่นเช้ามามหาลัยโอนิกิระ(O-ni-ki-ra) พ่อบ้านที่มาส่งผมก็คือเทียนครับ เทียนไข แต่ผมชอบเรียกเทียนมากกว่า เทียนเป็นคนร่างบึกบัน ซึ่งแม่ผมก็ช่างสรรค์หามาจริงๆ ผมเป็นลูกคนเดียวครับไม่มีพี่น้อง บางทีก็น่าเบื่อและเหงาน่ะครับ แต่ก็น่ะผมนะเกลียดเด็กสุดๆไปเลยล่ะครับ โดยเฉพาะ....เจ้าเด็กเวรนั้น ซึ้งเป็นลูกของเพื่อนแม่ผมเอง อายุแค่4-5ปี แต่นิสัยน่าตบมากเลยอ่ะ

ผมเดินแล้วใช้มือบังแสงอาทิตย์ที่ส่องลอดมาตามใบไม้ด้วยความที่ผมไม่ทันระวังเพราะมัวแต่สูดอากาศบริสุทธิ์จึงทำให้ผมชนกับใครคนหนึ่ง

"เอ่อ ขอโทษครับผมไม่ทันมอง"

"หึหึ ครับ....ก็เป็นแบบนี้ประจำไม่ใช่หรอ?" ซึ่งประโยคหลังชายปริศนาพูดในใจตัวเอง

 ในวันอากาศดีแบบนี้(หรอ?) ผมเข้ามาในร้านเค้กข้างมหาลัยเป็นครั้งแรกครับ ชื่อร้านอะไรกิ๊บเก๋ชะมัดเลย ฮ่ะๆ

'ร้านขนมของภูตะครับ' =□= แต่ช่างเหอะ แม้ร้านจะไม่ได้กว้างใหญ่อะไรมากมายแต่ก็สภาพดีก็แล้วกันครับ 

ซึ่งแน่นอนว่าผมพกขนมและเอกสารมากมายด้วยเช่นกัน อาจารย์น่ะอาจารย์ทำกันได้ลงคอ ให้งานเป็นภูเขาเลยอ่ะ สงสัยขึ้นปี4นี้คงต้องเรียกให้เทียนมาเก็บศพผมซะแล้วมั้งครับเนี้ย เฮ้อ..ผมถอนหายใจเบาๆก่อนเลือกตรงหลังมุมร้าน ผมไม่ชอบสายตาของคนเยอะๆครับ มันทำให้หายใจไม่ค่อยออก..

"ฮ้าวว~ " ผมอ้าปากหาววอดๆ สงสัยเพราะตรงนี้อากาศเย็นดีจึงทำให้ผมรู้สึกง่วง งั้นสั่งขาเขียวร้อนดีกว่าจะได้แก้ง่วง ก่อนจะสั่งผมจึงต้องจัดกองกระดาษก่อน เดี๋ยวสกปรก(ชีวิตนักศึกษาก็งี้แหละ)

"ขอขาเขียวร้อนแก้วหนึ่งครับ" ผมสั่งกับเจ้าของร้านเค้กหน้าหวาน ซึ้งดูเผินๆผมนี่ยังงงเลยว่าเป็นผู้หญิงหรือชาย พอฟังเสียงเท่านั้นแหละผมจึงรู้ได้ทันที ว่าพี่เขาเป็นผู้ชายที่หน้าสวยหวานมาก 

หมับ ผมจับแก้มตัวเองอย่างลืมตัว และโชคดีที่ไม่มีใครเห็นผมที่นั่งทำท่าประหลาด มีที่ไหนว่ะเป็นผู้ชายจู่ๆก็กุมแก้มตัวเอง เมื่อชาเขียวร้อนมาเสริฟผมก็ดื่มไปจิบไปอย่างสบายอารมณ์ 

เมื่อดื่มเสร็จผมก็ตั้งไว้ใกล้ๆตัวเอง แล้วตั้งใจอ่านภาษาต่อไป...

.

.

.

.

.

.

หมับ !! ผมรีบจับมือชายหนุ่มร่างสูงเอาไว้ 

"เฮ้ย..นายเป็นใครอ่ะ มาแอบกินขนมผมได้ไง?" โชคดีน่ะที่ผมเป็นคนตาไว อ่านหนังสืออยู่ดีๆก็มีใครบางคนพยายามจะเอาขนมผมจากด้านหลัง คือหน้าตาก็ดี(แบบ..หล่-จัง) เฮ้ย ไม่ใช่ล่ะ ผมถามไปแต่คนหน้าหล่อก็ไม่ตอบ เพราะคนรูปหล่อเอาแต่ยิ้ม มันเหมือนกวนโอ้ยผมอ่ะ!!

"ภูตะจะเอาาาาววว..หิว~" ผมดึงขนมรสชีสกลับมา แต่มือหนาก็แย่งไปอีก

ผวัละ ผมต่อยคนตรงหน้าไปหมัดหนึ่ง ก่อนที่จะเกิดเหตุชกคนในร้านก็โชคดีที่เจ้าของร้านเค้กมาเห็นพอดีจึงรีบเข้ามาช่วย ชายหน้าหวานประคับประคองให้คนร่างสูงถอยออกมาจากผม 

"เอ่อ อย่าต่อยภูตะเลยน่ะครับ" 

ชายหน้าหวานทำหน้ารู้สึกผิดต่อผมแถมยังก้มหัวขอโทษแทนคนร่างสูง

"ฮึก..พี่วาาาา..ภูตะจะเอาววว"  

คนร่างสูงเบะปากร้องไห้และยืนไม่นิ่งทำตัวสั่นดุ๊กดิ๊กเพราะต้องการจะเอาขนมผมให้ได้ มันบ้ารึเปล่าเนี่ย?!

"เอ่อ ผมขอขนมนั้นก่อนได้มั้ยครับ..ไว้วันหลังผมจะคืนให้"

"ทำไมล่ะ?" ขอโทษครับ บังเอิญปากมันไปไวกว่าความคิดอ่ะ ฮื่ออ 

"เพราะเขาเป็นออทิสติกครับ " ชายหน้าหวานพูดด้วยเสียงเบาๆพร้อมกับใบหน้าที่ไม่ค่อยจะดีนัก ออทิสติก!!แสดงว่านิสัยยังเด็กๆสิน่ะ ขอโทษทีเหอะผมไม่ค่อยชอบเด็กเท่าไหร่เลยว่ะ แม่ง~

"เอ่อ ก็ได้" ผมตอบส่งๆไปไม่ได้คิดอะไร เพราะไม่อยากให้ร้านดูไม่ดีในสายตานักศึกษาคนอื่นๆ(แหม่ ผมนี่คนดีจังเลย555)

ผมนั่งลงอ่านหนังสือต่อด้วยความหวุดหงิดคนออทิสติกต่อ เพราะมันเอาแต่นั่งจ้องผมน่ะสิครับ=_= แหม่กินขนมกูดูมีความสุขจังน่ะมึง 

"งื้ออ~ภูตะเขินอ่าาพี่วาาา" ไอ้คนตัวสูงมันทำท่าเขินแล้วเอามือกุมหัวใจเอาไว้ โอ้ย เท่ห์มากกก =_=

"งั้น...ภูตะจะให้ของขวัญสุดพิเศษน่าา~ คิกคิก" คนหน้าหล่อนั่งหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว รางวัลอะไรของมันว่ะ อย่ามายุ่งกับกู จะอ่านรายงานเอกสารโว้ยย!! 

หมับ!! ใบหน้าของผมโดนมือแกร่งประคองเอาไว้ ร่างสูงปิดตาแล้วก้มลงมาประทับจูบบนริมฝีปากบางของผม ไม่มีการแทรกลิ้นเข้ามาทั้งสิ้น 

"คุณใจดี~ จู้ฟฟ" ผมถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนผู้ชายจูบ แถมเป็นออทิสติกอีก!!

"อ้ากกกก แก" ผมเอามือกุมปากตัวเองเอาไว้ แม่ง กล้าดียังไงมาจูบผมในที่สาธารณะเนี่ย ทะ..แถมยังมีผู้ชายเจ้าของก็มองมาอยู่ ฮึ่ยย~ นี่มันFirst Kissผมเชียวน่ะ >\\\< เดี๋ยวววว ทำไมกูต้องเขินว่ะ แม่งเอ่ยย ไอ้ความรู้สึกนี่มันอะไรกานนนนนน~

..................................