[ SF ] vixx : จีบ

SF : จีบ

Pairing : ราวี่ x เคน

Writer : Raineebi

Warning : ไม่ใช่ฟิคเรทแต่เป็นฟิคไม่มีสาระเพราะพระเอกลามกและหลงตัวเองมาก

น่ารัก

โคตรน่ารัก

หมั่นเขี้ยว

แพ้มาก บอกเลยว่าคนที่ดูจากภายนอกจะดูดิบๆเถื่อนอย่างวอนชิกนั้นแพ้สิ่งน่ารัก โดยเฉพาะมนุษย์น่ารักคนนั้น เห็นทีไรใจสั่นทุกที ปากก็คอยแต่จะพร่ำเพ้อคำว่า ‘น่ารัก’ ออกมา แต่เดี๋ยวจะหาว่าผมเป็นคนชู้หลายใจเห็นใครน่ารักก็ใจสั่นไปหมด เปล๊า เฉพาะคนคนนั้นเท่านั้นแหละน่า

อย่างตอนนี้อาการแพ้กำลังกำเริบ สาเหตุก็ตามที่กล่าวมาข้างต้นนั่นแหละครับ ผมเจอคนน่ารักคนนั้นอีกแล้ว เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาล จมูกโด่งฉบับคนตะวันตกแต่ตาชั้นเดียว แจฮวานกำลังเดินมากับเพื่อนอีกสองคน คนน่ารักของผมกำลังแจกยิ้มสดใสเจิดจ้าแข่งกับพระอาทิตย์ บางทีก็ทำท่าทางน่ารักๆใส่เพื่อนๆ เจ้าตัวไม่รู้ตัวหรอกว่ารอยยิ้มกับความน่ารักนั่นเผื่อแผ่มาถึงผมด้วย โอยยยยยยยยยย แพ้ โคตรแพ้ อยากฉุดกลับบ้านโว้ย

‘วอนชิก’ อยากให้คนน่ารักเรียกชื่อแบบนี้จัง

‘ไอ้วอนชิก’ ยอมให้เรียกไอ้นำหน้าชื่อแบบนี้ก็ได้ อะไรก็ยอม

‘ไอ้เหี้_วอนชิก!’ เหี้_เลยเหรอ อ๊ะๆ โอเค ถึงจะดูหยาบคายแต่ได้อยู่นะ ‘พลั่ก!’ อือหื้อออออ ไอ้เห้ตัวไหนกล้าตบหัวกรู ทำลายโลกมโนกรูดับสลาย ใครรรรรร๊ กรูนี่ลุกเลยครับ ลุกมาไหว้มันแล้วก็นั่งต่อ แฮ่ ก็ไอ่คนที่ทำการประทุษร้ายหัวผมคือเพื่อนรักของผมเอง ถามว่าทำไมต้องเคารพมันเหมือนญาติผู้ใหญ่ บอกเลยว่ากลัวมัน มันถึกและแรงเยอะกว่าผมมาก เป็นคุณคุณกล้าหื้อเหรอครับ แต่ถ้าคุณกล้าก็เรื่องของคุณครับ ผมบอกอย่างแมนๆว่าผมกลัวมันจับผมทุ่ม ผมยังไม่ได้จีบพี่แจฮวาน ผมต้องมีชีวิตหล่อๆต่อไปเพื่อเค้าครับ

‘เป็นเห้อะไรของเมิง นั่งทำตาเยิ้มตาลอยอยู่ได้ เรียกก็ไม่ได้ยินไอ่ห่านฟ้านี่’ เสียงห้าวตามฉบับเด็กหนุ่มพูดด้วยอารมณ์กรุ่นๆเนื่องด้วยหงุดหงิดเพื่อนตัวเองที่เรียกเท่าไหร่มันก็ไม่ตอบซักที

‘เมิงก็เลยตบหัวกรูซะความรู้ในสมองกรูหายไปหมด’

‘ในสมองเมิงมีความรู้ด้วยเหรอกรูนึกว่าจะมีแต่แจฮวานคนน่ารัก ทำมาเป็นพูดเหมือนคนฉลาด อ๋อ นี่เมิงนั่งเพ้อถึงพี่เค้าอยู่ใช่มั้ย นู้นไงเค้าเดินมานู้นแล้ว เมิงก็ไปชอบเค้าซักทีซิกรูเห็นเมิงเป็นแบบนี้บ่อยๆแล้วกรูรำคาญ’ ทำไมมันต้องพูดว่าผมเหมือนคนฉลาด ไม่เหมื๊อนนนน กรูนี่แหละคนฉลาดและหล่อมากของแท้แม่ให้มา ไม่ได้อยากจะโม้เลยครับแหม่ ละอะไรนะ ให้ไปบอกชอบ โธ่ ถ้ากรูกล้าป่านนี้กรูได้เค้ามาเป็นแฟนแล้ว ไม่อยากจะโม้อีกรอบ

‘วันนี้แจฮวานของกรูน่ารักอีกแล้วเมิง แต่กรูว่าวันนี้น่ารักกว่าเมื่อวาน’ ผมพูดพร้อมพยักเพยิดหน้าไปทางคนน่ารัก

‘อือ เค้าน่ารัก แต่เค้าไปเป็นของมรึงตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ่ขี้ป๊อด มีโอกาสได้คุยกับเค้ามรึงก็ทำเป็นนิ่ง มคปดเมื่อไหร่นะกรูจะสมน้ำหน้าให้’ ได้ทีมันสวดผมยับเลยครับไอ่นี่

‘ก็กรูเขิน มรึงไม่เข้าใจกรูหรอก มรึงมันไร้หัวใจรักใครไม่เป็น’ ผมว่าไอ่ฮยอกมันไร้หัวใจรักจริงๆนะครับ เพราะตั้งแต่รู้จักกับ มันมาผมไม่เคยเห็นมันคบใครจริงๆจังๆซักที สาวมาจีบมันก็หักอกเค้า ถึงจะคบมันก็ไม่จริงจังจนอีกฝ่ายทนไม่ไหวขอเลิกไปเอง เคยถามมันก็ตอบว่ายังไม่เจอคนที่ใช่ ผมก็เลยคิดซะว่าเป็นเรื่องของมัน ผมไม่เสือกเพราะผมหล่อ

‘งั้นมรึงก็เพ้อหาเค้าเหมือนหมามองเครื่องบินแบบนี้ต่อไป มรึงดูนั่น เห็นไอ่คนตัวสูงๆที่ยืนข้างแจฮวานนั่นใช่มั้ย รับประทานแห้วแล้วล่ะมรึงน่ะ’ แห้ว แห้วอะไรของมันอย่างกรูต้องสมหวัง ละไอ่นั่นมันเป็นใคร อยู่กับแจฮวานตั้งแต่เมื่อไหร่

‘มันเป็นใครมรึงรู้จักมั้ย ทำไมมันดูสนิทกับแจฮวานขนาดนั้น นั่น มีเช็ดเหงื่อให้ด้วย เกินไปละนะมรึงไอ่หน้าอูฐ!’ ผมนี่แทบจะถลาวิ่งเข้าไปจับแจฮวานแยกออกมาจากไอ่นั่น แอบมองมาตั้งนานมันกล้าดียังไงถึงมาสนิทกับคนน่ารักขนาดนั้น หล่อต้องทำยังไงหล่อเจ็บใจมาก

‘เหมือนเคยเห็นที่ตึกสัตวแพทย์ว่ะ ฮอตด้วย กรูเห็นสาวๆแอบกรี๊ดมัน’ จากข้อมูลหยาบๆที่ได้มาจากเพื่อนรักผมก็พอเดาได้ว่ามันเป็นว่าที่หมอหมา ที่น่าสงสัยคือมันรู้จักกับแจฮวานได้ยังไง เพราะคนน่ารักน่ะเรียนนิเทศ ส่วนคนหล่อมากอย่างผมกับหล่อน้อยอย่างไอ่ฮยอกเรียนวิศวะซิครับ ไม่ได้หล่ออย่างเดียวนะครับฉลาดมากด้วย ว่าแต่เพื่อนผมมันไปทำอะไรที่ตึกสัตวแพทย์วะ เออช่างมันเหอะ หล่อไม่อยากเสือก ถ้ามันอยากบอกมันก็คงบอก หล่อไม่ซี

‘แล้วมันไปรู้จักกับแจฮวานของกรูได้ยังไงวะ มรึงบอกกรูซิ’ หล่อเจ็บกระดองใจมากบอกเลย

‘กรูจะไปรู้มั้ยล่ะ แค่เคยเห็นมันเฉยๆ แต่ดูท่าว่าจะสนิทกันมากนะมรึงดูดิ แจฮวานเกาะแขนมันด้วยเว้ย กรูว่ามรึงต้องรุกแล้วล่ะไอ่ชิก’

‘กรูต้องลุกเหรอ เออๆ ลุกละทำไงต่อวะ’ ผมลุกขึ้นยืนตามที่มันบอก

‘พอมรึงลุกแล้วมึงก็เดินไป ไปตายให้หนอนแดกไป๊ไอ่นี่นิ กรูไม่ได้หมายถึงลุกแบบนั้น กรูหมายถึงว่าให้มรึงจีบเค้าไอ่สมทุย’ สมทุยนี่ใครอ่ะหล่อว่าหล่อไม่เคยรู้จักคนชื่อสมทุยมาก่อนนะ ไอ่ฮยอกมันไปรู้จักได้ยังไง

‘แล้วกรูต้องเริ่มจีบยังไงวะ’ แค่เห็นหน้าเค้ากรูก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว

‘ไม่รู้เว่ย มันเป็นเรื่องของมรึง เป็นแฟนกับเค้าเมื่อไหร่ค่อยมาบอกกรู แต่ถ้าแห้วมากรูพร้อม’

‘พร้อมปลอบใจกรู ขอบใจมากหว่ะเพื่อน’

‘พร้อมสมน้ำหน้ามรึงเต็มที่ กรูกลับละวันนี้ญาติมาที่บ้าน’ มันลุกขึ้นยืนตบบ่าผมแล้วก็เดินจากไปด้วยรอยยิ้มกวนส้น รักกรูจริ๊งงงงงงง

เมื่อถูกเพื่อนรักทิ้งไว้คนเดียวผมก็เลยเคว้ง มองหาคนน่ารักก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ละกรูจะนั่งหล่อเรื่อยราดให้สาวกรี๊ดไปทำไม กลับซิครับ แต่ยังไม่อยากกลับทำไงดี ไปเดินห้างฆ่าเวลาละกันหาข้าวเย็นกินด้วย เรื่องจีบนี่หล่อขอกลับไปหลับคิดก่อนนะครับ

วอนชิกลุกออกจากม้านั่ง ขายาวๆก้าวเดินไปในทิศทางที่รถของเจ้าตัวจอดอยู่ เมื่อก้าวถึงตัวรถคนตัวสูงจึงปลดล๊อครถจากนั้นก็เปิดประตู ขายาวก้าวขึ้นรถจากนั้นไม่นานรถยนต์พร้อมคนขับหน้าตาดีก็เคลื่อนตัวออกจากมหาวิทยาลัยไปสู่จุดหมายปลายทาง

อีกด้านหนึ่ง ก่อนที่แจฮวานจะหายไปจากระยะสายตาของวอนชิก

‘เดี๋ยวไปเดินห้างกันมะ หาซื้อของที่จะเอามาทำโปรเจค ไปรถเราวันนี้เราขับรถมา’ เพื่อนคนหนึ่งของแจฮวานกล่าวชวน

‘เอาดิฮักยอน ดีเลย เรามีของที่อยากซื้อพอดี’ แจฮวานตอบตกลงพร้อมขยายความด้วยรอยยิ้มสดใส

‘แจฮวานๆ นายคนนั้นเค้ามองแกอ่ะ เห็นมั้ย อ๋อ ใช่คนที่ชื่อวอนชิกที่เรียนวิดวะป่ะ ที่เคยทำค่ายกับคณะเรา’ เพื่อนอีกคนสะกิดแจฮวานให้หันไปมองคนที่ถูกพูดถึง แต่ในจังหวะที่หันไปมอง วอนชิกกำลังคุยกับเพื่อนต่างหาก ไม่ได้มองมาทางนี้ซักนิด

‘วอนชิกน่ะใช่ แต่เค้าจะมองเราทำไมเล่าฮงบินเค้าคุยกับเพื่อนเค้าอยู่ แกตาฝาดแล้ว’ แจฮวานพูดพร้อมย่นจมูกใส่เพื่อนหน้าหวาน

‘เราเห็นจริงๆ ตอนไปค่ายเราก็เห็นหมอนั่นมองแกบ่อยๆ เค้าอาจจะชอบแกก็ได้นะแจฮวาน’ ฮงบินเถียง

‘เค้าจะมาชอบอะไรเรา ตอนที่ไปค่ายเค้าก็ออกจะนิ่งใส่เรา อีกอย่างเราเป็นผู้ชายนะเว้ย’ แจฮวานเถียงเพื่อนกลับบ้าง เค้าเคยคุยกับวอนชิกสองสามครั้งเพราะต้องทำค่ายร่วมกันเมื่อเทอมที่แล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีท่าทีว่าชอบหรือสนใจแจฮวานเลย เท่าที่เจ้าตัวได้คุยน่ะนะ ถ้ารู้ตัวซักนิดว่าถูกมองตลอดตอนที่อยู่ในค่ายคงไม่มั่นใจว่าวอนชิกไม่ได้ชอบตนขนาดนี้

‘แจฮวาน จะกลับแล้วใช่มั้ย?’ เสียงบุคคลผู้มาใหม่ดังขึ้น เจ้าของร่างสูงในชุดนิสิต

‘โอ๊ะ พี่แทคอุนสวัสดีครับ’ ฮงบินและฮักยอนกล่าวทักทายแทคอุน คนถูกทักเพียงส่งยิ้มนิดๆไปให้ ไม่ได้หยิ่งแต่เป็นคนพูดน้อยเท่านั้นเอง ซึ่งคนรู้จักเข้าใจในข้อนี้ดี

‘เรียนเสร็จแล้วเหรอครับ?’ แจฮวานถามคนตัวสูงกว่า

‘อืม อาจารย์งดคลาสน่ะ กลับเลยมั้ยพี่จะไปส่ง’ แทคอุนพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปปาดเหงื่อที่ซึมอยู่บนใบหน้าของคนเด็กกว่า

‘แฮ่ กลับด้วยไม่ได้อ่ะ ต้องไปซื้อของทำโปรเจคครับ’ แจฮวานกล่าวปฏิเสธแล้วยิ้มยิงฟันใส่คนตัวสูงที่ตัวเองยืนเกาะแขนอยู่

‘แล้วจะกลับบ้านยังไง’ แทคอุนถามด้วยน้ำเสียงและใบหน้านิ่งๆ แต่ไม่ได้ตั้งใจจะดุเพียงแค่เป็นห่วงเท่านั้น ถึงจะรู้ว่าแจฮวานดูแลตัวเองได้ก็ตาม

‘เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ วันนี้เอารถมา จะจัดส่งแจฮวานถึงหน้าประตูบ้านด้วยความปลอดภัยครับ หายห่วงได้’ ฮักยอนผู้มีรถขับอาสาไปส่งแจฮวานที่บ้านเอง แทคอุนจึงพยักหน้ารับ

‘ถึงบ้านแล้วคาทกมาบอกด้วย พี่กลับก่อน’ เหมือนเป็นคำสั่งกลายๆจากคนหน้านิ่ง และคำว่ากลับก่อนก็เป็นคำบอกลากลายๆ แจฮวานได้แต่พยักหน้ารับคำสั่งและยิ้มรับคำบอกลาหลังจากนั้นแทคอุนก็เดินจากไป

‘พี่แทคอุนของแกนี่นอกจากจะเป็นลูกพี่ลูกน้องที่ทำตัวเหมือนแฟนแล้วยังเหมือนพ่อแกอีก’ ฮงบินพูดล้อเพื่อนแบบขำๆ มีฮักยอนช่วยผสมโรงด้วยอีกคน ทำเอาคนโดนล้อหัวเราะออกมา

‘ยิ่งกว่าพ่อเว้ย พวกแกยังไม่ชินอีกหรือไง ป่ะ ไปซื้อของกันเถอะ ไปหาอะไรกินด้วย เร็วววว’ คนร่าเริงพูดเร่งและจูงมือเพื่อนทั้งสองคนไปด้วย

ทำไมชีวิตคนหล่อต้องมาเดินห้าง กินข้าวคนเดียวเปลี่ยวหัวใจแบบนี้วะ มันไม่ยุติธรรมกับหล่อเลยให้ตายซิพับผ้า เดินไปเดินมาได้ของเข้าห้องสองสามอย่าง ว่าจะไปหาอะไรกินต่อ เดินจนแสบขาหนีบกรูก็ยังไม่รู้ว่าจะหาอะไรใส่ท้อง แหม่ ถ้าได้คนน่ารักมากินเอ้ยมาช่วยตัดสินใจเรื่องจะกินอะไรดีนี่ชีวิตหล่อจะคอมพลีทมากนะฮะ

‘แจฮวาน ทำไงดี เราต้องรีบกลับบ้านว่ะแก ป๊าโทรมาบอกว่าม๊าเป็นลม’ แจฮวาน มีคนชื่อเหมือนแจฮวานของผมด้วย ไหนขอดูหน้าหน่อยซิว่าหนังหน้าดีพอที่จะใช้ชื่อเดียวกับคนน่ารักของหล่อรึเปล่า

‘เห้ย ไม่ต้องห่วงเรา แกรีบกลับบ้านเถอะฮักยอน’ เป๊ะ ใช่เลย โลกกลมพรหมลิขิตบันดาลชักพาคนน่ารัก นั่นแจฮวานของผมกำลังยืนทำหน้าเครียดอยู่กับเพื่อน เพิ่งเคยเห็นทำหน้าเครียดครั้งแรก ก็ยังน่ามองอ่ะครับ คนอะไร เหมาะจะเป็นแฟนหล่อจริงๆ

‘แต่เรารับปากพี่แทคอุนแล้วว่าจะไปส่งแกนี่หว่า เอาไงดี ไอ่ฮงบินก็กลับไปแล้ว’ แทคอุน ใคร แทคอุน อ๋อ ไอ่หน้าอูฐนั่นชื่อแทคอุนซินะ ไอ่มารหัวใจ

‘เราดูแลตัวเองได้ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับก็ได้ ถ้ากลัวไม่ปลอดภัยเดี๋ยวให้พี่แทคอุนมารับ โอเคมั้ย รีบไปได้แล้ว’ แจฮวานพูดเร็วๆ มือก็ดันหลังเพื่อนที่ชื่อฮักยอนให้เดินไป สุดท้ายก็เหลือคนน่ารักอยู่ตรงนั้นคนเดียว เช้ดดดดดดดดด โอกาสตัวขาวๆอยู่ตรงหน้ามรึงแล้วไอ่หล่อ มรึงต้องพุ่งเข้าใส่ ถ้ามรึงยังช้าอยู่ไอ่มารหัวใจนั่นต้องมาแน่ๆ สาม สี่ พุ่ง!

‘สะ สวัสดี เอ่อ คือ จำเราได้มั้ย’ กรูอยากจะตบปากตัวเอง ติดอ่างหาพระแสงไรวะ ละมือไม้ทำไมมันเกะกะจังวะ จะวางไว้ตรงไหนดี เอากุมไข่ก็จะดูไม่คูล

‘หวัดดี จำได้ๆ วอนชิกไง’ โอเอ็มจีหัวปลีกล้วยทอด ฮือออออออออ น้ำตาจะไหล แหน่ะๆ ยิ้มน่ารักใส่อีก เดี๋ยวจับแดกเลย

‘มาคนเดียวเหรอ’ มากันสิบคนมั้ง ถามอะไรออกไปวะ ก็เค้าอยู่คนเดียว โอยยย กรูเกลียดตัวเอง

‘จริงๆมากับเพื่อนแต่ว่ากลับกันไปหมดแล้ว วอนชิกมาคนเดียวเหรอ?’ เรียกวอนชิกลำบากเรียกที่รักได้มั้ย

‘ใช่ เรามาคนเดียว’ สนใจมาเดินข้างๆกันมั้ย

‘ทำไมไม่พาสาวมาเดินด้วยล่ะ เหงาแย่เลย ฮ่าๆ’ เพราะว่าเหงาเลยอยากให้เรามารักกัน เหมือนได้ยินเสียงใครอ้วก สงสัยหูแว่ว

‘ไม่หรอก แล้วนี่แจฮวานจะกลับแล้วเหรอ’ ส่งสายตาไปให้เธอได้รู้ความนัยว่าใจฉันอยากอยู่กับเธอต่อนะที่รัก หูแว่วอีกแล้วว่ะ

‘เปล่า เราว่าจะไปหาอะไรกินแล้วค่อยกลับหน่ะ’ ตอบเปล่าได้น่ากระทำชำเรามาก คนอะไรส่ายหน้ายังน่ารัก เพราะฉะนั้นปล่อยโอกาสชวนกินข้าวไปไม่ได้ ต้องรุกฆาต เฮ้

‘คือ เอ่อ คือว่า ไป ไปกิน…’ ติดอ่างอีกไอ่ห่าน

‘ไปซิ จะชวนเราไปกินข้าวด้วยใช่ป่ะ ฮ่าๆ’ ชิชะ รู้ทัน ไปเลยเร็วพลัน จับมือด้วยได้มั้ย คึ

‘เอ่อ ก็เรากลัวจะรบกวน เผื่อว่าแจฮวานอยากอยู่คนเดียว’ ตอแหลมมมม ในใจนี่อยากจะฉุดกลับไปกกที่ห้องจะแย่ แหน่ะ ส่ายหน้าอีกละ จับแดกกลางห้างจะหาว่าไม่เตือน ‘งั้นแจฮวานเลือกเลยว่าจะกินอะไร’ กินเราก็ได้นะ

‘ให้เราเลือกเหรอ ถ้าเลือกแล้ววอนชิกไม่ชอบล่ะ ช่วยกันคิดดีกว่า’ ใช่แล้วที่รักชีวิตคู่ต้องเกื้อกูลกัน

‘เรากินได้หมดแหละ ไม่เลือกกิน’ ตอแหลมอีกแล้ว เกลียดที่สุดคือขนมหวานอ่ะครับ

‘แน่นะ งั้นไปกินร้าน…..กัน ป่ะ’ เหมือนไฟช๊อต กรี๊ดดดดด กรูยอมเป็นตุ๊ด แจฮวานจับแขนผมครับคุณผู้อ่าน ฮอลลลล

‘เอ่อ คือ…’ คือเขินครับ หล่อพูดไม่ออก

‘อะไรเหรอวอนชิก อ่า เราขอโทษ คือมันชินน่ะเวลาไปไหนกับเพื่อน ขอโทษจริงๆนะ’ โธ่ ทำหน้าหงอยเลย ปล่อยมือออกจากแขนไปด้วย อยากจะคว้ามากอดปลอบแน่นๆ

‘ไม่ใช่แบบนั้นๆ เราแค่แปลกใจว่าแจฮวานสนิทกับคนอื่นง่ายแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่า’ คนน่ารักมักอัธยาศัยดี ดีกับผมคนเดียวได้มั้ยที่รัก

‘ก็ไม่ทุกคนนะ แค่กับคนที่เรารู้สึกว่าน่าไว้ใจ’ หล่อไว้ใจได้ครับ ให้ใจได้ด้วย ‘ไม่โกรธเราใช่มั้ยที่ยังไม่สนิทกันก็ถือวิสาสะจับแขน’ ใครจะไปโกรธลงล่ะยาหยี แค่ยิ้มให้ก็ใจอ่อนแล้วจ่ะ

‘คิดมากน่า แต่ถ้าอยากจับมือคนหล่ออย่างเราก็บอกนะ ให้จับฟรีไม่คิดเงิน’ มาถึงจุดนี้แล้วหล่อต้องหน้าด้านแล้วล่ะครับ เผื่อได้กำไร ฮิๆ แหน่ะ นึกว่าจะเขิน ขำใส่อีก

‘เจ้าชู้นะวอนชิกเนี้ย’ อย่ามาทำหน้ามีเลศนัย ไม่เค๊ยยยยยย

‘ผู้ชายไม่เจ้าชู้ก็เหมือนงูไม่มีพิษนะ’ ลื่นละครับบอกเลย เขินอายไม่กล้าพูดก่อนหน้านี้ลืมไปเถอะ ที่เขินเพราะหล่อไม่เคยได้คุยสองต่อสองแบบนี้ครับ

‘ไม่คุยกับคนเจ้าชู้แล่ว ไปกินดีกว่า หิวจะแย่’ คนน่ารักยู่หน้าก่อนจะเดินนำหน้าไป คนน่ารักมักใจร้ายซินะ ระหว่างทางไปร้านอาหารที่เลือกไว้ก็คุยกันเรื่อยเปื่อย เรื่องเรียนบ้าง เพื่อนบ้าง จนมาถึงร้านที่เป็นเป้าหมาย เลือกที่นั่งแล้วถึงสั่งอาหาร

‘แจฮวานมีแฟนหรือยังครับ’ รอจังหวะถามคำถามนี้มานาน ถามตอนนี้แหละ

‘ยังไม่มีหรอก’ ถึงจะดีใจมากแต่หล่อต้องเก็บอาการ แต่เอ๊ะ แล้วไอ่หน้าอูฐนั่นไม่ใช่แฟนแล้วมันเป็นอะไรกับว่าที่แฟนของผม

‘ไม่อยากเชื่อเลย คนน่ารักอย่างแจฮวานไม่มีใครมาจีบเลยเหรอ’

‘ไม่มีนะ หรือเพราะเราไม่สนใจก็ไม่รู้ซิ แล้วอย่างเรานี่น่ารักเหรอ’ ไม่เหลยยยยย น่าจับมาทำเมียมากกว่า คึ

‘แสดงว่าที่บ้านไม่มีกระจก’ ยิ้มหล่อๆแถมยักคิ้วข้างเดียวสองจึกหวังจะส่งไปละลายใจคนไม่รู้ตัวว่าน่ารัก

‘มีซิ แล้วเกี่ยวอะไรกับกระจก’ แจฮวานทำหน้างง คิ้วผูกโบว์

‘งั้นกลับบ้านไปส่องกระจกด้วยนะ จะได้รู้ว่าคนที่อยู่ในกระจกนั่นแหละ น่ารัก’ ฮิ้ววววววว คนอะไรวะหล่อละยังเสี่ยวแดกอีก ไม่ธรรมดาบอกเลย แจฮวานนิ่งไปซักพักก่อนผมจะได้เห็นแก้มแดงๆของคนน่ารักตรงหน้า โอ้ย อยากจะฟัดให้แก้มหลุด ‘แจฮวานเป็นอะไรครับ เห็นแก้มแดงๆ ไม่สบายขึ้นมารึเปล่า’

‘ปละ เปล่า เรา เราแค่ร้อนเฉยๆ ฟู่~ ร้านนี้แอร์ไม่เย็นเลยเนอะ’ คนน่ารักก็แถเป็นเหมือนกัน ร้อนอะไรล่ะ เย็นจนไข่ เอ้ย ขนลุก

‘บอกพนักงานให้เค้าลดแอร์ลงหน่อยดีมั้ย’

‘ไม่เป็นไรๆ นู้น อาหารมาแล้ว กินกันเถอะ’ จ่ะ กินกันเถอะ อยากได้เป็นเมียจะแย่ละ หลังจากนั้นก็ลงมือจัดการอาหารของใครของมัน แจฮวานท่าทางกินเก่งน่าดู แก้มป่องๆเคี้ยวตุ่ยๆ ดวงตาเป็นประกายเหมือนกับของที่กินเข้าไปอร่อยนักหนา บอกเลยว่านี่เป็นอาหารมื้อที่มีความสุขที่สุดของหล่อ ยืดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆได้มั้ย ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกเมื่อไหร่ คืนนี้ต้องเก็บเอาไปนอนฝันแน่ๆครับ

‘วอนชิกๆ เรากินเลอะเหรอ เห็นจ้องหน้าเราตั้งนาน’ ใช่ เลอะ เลอะกันถัก รักกันเถอะที่รัก

‘อืม ใช่ ตรงแถวๆแก้มน่ะ’ ตอแหลมมมมม มันเป็นแผนหลอกแต๊ะอั๋งต่างหากเล่า

‘ออกยัง?’ แจฮวานปัดแก้มตัวเองสองสามทีก่อนจะถามผมตาแป๋ว ออกทีไหนเล่า ก็มันไม่มีอะไรติดตั้งแต่แรกแล้ว คึ

‘ขอโทษนะ’ ขอแต๊ะอั๋งหน่อย เอื้อมมือไปใช้นิ้มโป่งเกลี่ยลงบนแก้มคนน่ารัก ผิวแก้มผู้ชายทำไมถึงนิ่มขนาดนี้หล่อไม่เข้าใจ ขอดมขอหอมด้วยได้มั้ยครับผมจะได้หลับฝันดี จังหวะที่กำลังจะปล่อยมือออกมาด้วยความเสียดาย สายตาก็ไปประสานกับคนน่ารักพอดี หล่อจะเป็นลม เลยแกล้งทำเป็นกระแอ่มไอเหมือนแสลดพันคอ ผละมือมาเกาท้ายทอยแก้เขินไปงั้น

‘ขอบคุณนะ’ แจฮวานยิ้มน่ารักมาให้ ในใจอยากบอกว่าเปลี่ยนเป็นหอมแก้มที่รักแทนคำขอบคุณได้มั้ยจ๊ะ ก็กลัวจะโดนต่อยหน้า

‘กินต่อเถอะ’ แจฮวานพยักหน้าก่อนจะสนใจแต่ของกินอย่างจริงจัง มัวแต่เพ้อเจ้อผมยังไม่กินซักคำเลยนะครับ ขอจัดการกับอาหารตรงหน้านี่ก่อนเดี๋ยวไม่มีแรงเสี่ยว

หลังจากโซ้ยของกินซะเรียบ มื้อนี้เสี่ยวอนชิกอาสาจ่ายเองทั้งหมด หล่อ รวย สปอร์ต กรุงโซลของจริงนะครับไม่ได้จะโม้

‘ให้เราไปส่งนะ เราขับรถมา’ บอกเลยว่ามาหน้าหล่อถึงจุดที่ด้านแล้ว ‘มันค่ำแล้ว แท็กซี่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยปลอดภัยหรอก’ ต้องชักแม่น้ำสี่ห้าสายมากรูก็จะทำ คนน่ารักเหมือนจะเกรงใจเพราะสีหน้าลังเลแต่สุดท้ายก็ตอบตกลง ในใจหล่อนี่ร้องเยสดังมาก แต่หน้าทำได้แค่ยิ้มหล่อๆแล้วก็เดินนำไปที่ลานจอดรถ ขึ้นรถแล้วขับพากลับบ้านไปหาพ่อกับแม่แล้วว่านี่ลูกสะใภ้ดีมั้ยวะ คึ

‘บ้านแจฮวานอยู่แถวไหนครับ’ ถามตอนรถกำลังเคลื่อนออกจากห้าง จริงๆจะถามว่าไปบ้านผมมั้ยครับ ก็เกรงใจ

‘แถว…. แล้วบ้านวอนชิกอยู่แถวไหนเหรอ’ ตุ๊กตาหน้ารถถาม

‘เราอยู่คอนโดแถว…. ส่วนบ้านอยู่ต่างจังหวัดครับ’

‘อ่า งี้ต้องคิดถึงบ้านแน่เลย’

‘ก็มีคิดถึงบ้าง แต่ช่วงนี้เรียนหนักเลยไม่มีเวลาคิดเท่าไหร่’ คิดถึงแต่แจฮวานคนน่ารัก

‘ข้อดีของการเรียนหนักซินะ คึๆ’ จอดรถแล้วจับปล้ำเลยดีมั้ยครับ

‘เอ่อ เราขอแอดเฟรนด์ในเฟสบุ้คได้มั้ย’ ไม่ได้อยากเป็นเฟรนด์อยากเป็นแฟน แอดเฟรนด์แล้วขึ้นสถานะเป็นเลยได้มั้ย

‘ได้ซิ เอามือถือมาเดี๋ยวแอดให้’ รีบยื่นมือถือให้แทบจะทันที ช้าอยู่ไย แหลบมองคนข้างๆ กดมือถือยิกๆสักพักก็ส่งคืนให้

‘เรียบร้อย’ พูดพร้อมกับควักมือถือของตัวเองขึ้นมากด ‘เรารับแอดแล้วนะ’ ยิ้มให้อีกแล้ว รับใจผมไว้ด้วยเถอะครับ

เมื่อถึงจุดหมายปลายทางคือบ้านของแจฮวาน วอนชิกดับเครื่องยนต์แล้วรีบเดินลงมาเปิดประตูที่นั่งฝั่งที่ตุ๊กตาหน้ารถจับจองอยู่ก่อนหน้านี้ แจฮวานกล่าวขอบคุณเขินๆ เพราะไม่เคยมีใครทำแบบนี้ให้มาก่อน แม้แต่พี่แทคอุนเองก็เถอะ

‘ขอบคุณที่มาส่งเรานะ แล้วก็ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวเราด้วย’ คนเตี้ยกว่าเงยหน้าพูดขอบคุณและส่งยิ้มสดใสไปให้คนตัวสูง

‘ยินดีครับ เข้าบ้านเถอะเดี๋ยวยุงกัด’

‘ขับรถกลับดีๆนะ บ๊ายบาย’ แจฮวานโบกมือลาวอนชิกก่อนจะเปิดประตูรั้วบ้าน

‘แจฮวาน’ ขาที่กำลังจะก้าวหยุดชะงักก่อนจะหันไปมองคนที่เอ๋ยทัก

‘หืม มีอะไรเหรอ’ ตากลมฉายแววสงสัยในท่าทีของคนตรงหน้า ท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่ยอมพูด ‘ถ้าไม่มีอะไรเราเข้าบ้านแล้วนะ’

‘เราขอจีบแจฮวานได้มั้ย’ เมื่อได้ยินดังนั้นคนโดนขอก็เกิดอาการหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที ก้มหน้าหน้างุดอย่างคนทำอะไรไม่ถูก ‘ได้มั้ยครับ’ คนถามนี่ก็เร่งจัง ไม่หรือไงว่าเขินจนจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว

‘แล้วที่ทำอยู่นี่ไม่เรียกว่าจีบเหรอ’ แจฮวานตอบงึมงำแต่วอนชิกก็ดังพอที่วอนชิกจะได้ยิน

‘แล้วให้จีบมั้ย’ คนหน้าด้านถามเย้า

‘ถ้าไม่ให้ก็ไล่ไปนานแล้วมั้ย กลับไปได้แล้ว’ คนเขินพูดเร็วๆแล้วก็รีบเดินเข้าบ้านล็อคประตูรั้วเสร็จสรรพ ปล่อยให้วอนชิกยืนยิ้มเป็นคนบ้าอยู่ตรงนั้นคนเดียว กว่าจะได้สติก็ตอนที่ยุงกัดเข้าที่แก้ม ไม่ตบยุงแถมยังยิ้มให้ยุงอีกแหน่ะ เป็นเอามากจริงๆ

คืนนี้วอนชิกคงนอนฝันดี ฝันถึงคนน่ารักของเค้า

The end

สวัสดีค่ะ ไม่มีอะไรจะกล่าวต่อนอกจากคำว่า หมั่นไส้พระเอก 555555 แต่งเองหมั่นเอง เป็นฟิควี่เคนเรื่องแรกที่เราแต่ง สนองนี้ดตัวเองล้วนๆ เพราะโมเม้นท์วี่เคนมาโบ้มๆไม่เว้นวันเลย มาในแบบที่ว่าแกไปแต่งงานกันเลยเถอะ เราโอเค 55555 แล้วก็ขี้เกียจทำบอร์ดเองเลยฝากน้องแนนลงให้ เพราะฉะนั้นถ้าอ่านอยากจะด่าอย่าด่าน้องแนนนะคะ น้องไม่เกี่ยว 55555

ไม่รู้ว่าจะชอบกันมั้ยแต่ก็หวังว่าจะชอบฟิคเบาๆ อ่านคลายเครียด หรืออาจจะเครียดกว่าเดิม 555555 อาจจะมีภาคต่อจากตอนนี้เพราะวอนชิกต้องการที่ได้แจฮวานมาเป็นแฟนเหลือเกิน เราจะทำให้พระเอกหื่นกามได้สมหวัง

สุดท้ายนี้ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ