I'm a king of vampire ข้าคือราชาแวมไพร์

ณ ห้องโถงในปราสาทแห่งหนึ่งในทวีปปีศาจ

 "นี่พวกเจ้ายังหาองค์ราชาไม่เจออีกรึ"

 ครืน~ เสียงกัมปนาทของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นจนทำให้พื้นปราสาทถึงกับสั่นสะเทือนเบาๆ

 "พะ พวกข้าต้องขออภัยด้วยขอรับที่พวกข้ายังตามหาองค์ราชาไม่เจอT0T" ตามด้วยเสียงของ'เอนดริว'และ'เมนดริว' 2ฝาแฝดผู้ถูกราชินีรับมาเลี้ยงดู เนื่องจากความน่ารักน่าชังและความกล้าหาญของทั้งสองจึงทำให้ถูกรับเลือกมาเป็นองค์รักษ์ของพระองค์ ดังขึ้น ด้วยความหวาดกลัวต่ออารมณ์ขององค์ราชินีหรือก็คือแม่บุญธรรมพระองค์นี้. 

'ก็ใครใช้ให้องค์ราชาของพวกเขาออกไปเดินเล่นจนเวลาผ่านไป500ปี จนตอนนี้ยังตามหาไม่เจอกันล่ะ'

 "พวกเจ้าไม่ต้องมาทำหน้าตาแบบนั้นเลยนะ คิดว่าข้าจะใจอ่อนไม่สั่งลงโทษพวกเจ้างั้นรึ เอนดริล เมนดริว" ก็ใช่น่ะซี้ ข้าน่ะไม่เคยโกรธสองคนนี้นานหรอกนะ.

 ' ก็ใครใช้ให้พวกเจ้าสองคนน่ารักเกินไปล่ะ 'ความคิดนี้ แน่นอนว่าองค์ราชินีไม่ได้กล่าวออกไปด้วย เพราะกลัวว่าถ้ากล่าวออกไปจะทำให้สองคนนี้เอาแต่ใจมากเกินไปก็เป็นได้

 "พวกข้าขอโทษขอร้าบบบบบบ ได้โปรดอย่าสั่งลงโทษพวกข้าเลยนะขอรับ กระซิกๆ T^T" พูดพลางทำหน้าให้น่าสงสารที่สุด

 'หึ พวกข้ารู้จุดอ่อนของท่านอยู่แล้วท่านแม่บุญธรรม'สองแฝดคิดขึ้นในใจอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่ได้นัดหมาย

 "พะ พวกเจ้าอย่าทำสีหน้าเช่นนั้นสิ ข้าไม่ลงโทษพวกเจ้าก็ได้(เฮ้อ~ ใจอ่อนจนได้สิเรา พอเจ้าพวกนี้ทำจะร้องให้ทีไรรู้สึกเหมือนจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่แปลกๆแหะ) แล้วพวกเจ้าจะใช้เวลานานแค่ไหนในการตามหาองค์ราชาล่ะ นี่มันก็ผ่านมา500ปีแล้ว พวกเจ้ายังตามหาไม่เจอเลย แล้วเมื่อไหร่ข้าจะได้เจอองค์ราชาล่ะ" องค์ราชินีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

 "พระองค์อย่าเศร้าใจไปเลยพะย่ะค่ะ พวกข้าสองคนจะพยายามตามหาองค์ราชาอย่างสุดความสามารถ ขอสาบานด้วยเกียรติของพวกข้าพะย่ะค่ะ"

 สองแฝดเอ่ยคำสาบานออกมา โดยไม่มีแม้แต่ความลังเลปรากฏให้เห็นเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำ ทุกอย่างล้วนมาจากความจริงใจ พร้อมกับการสลัดคราบขี้เล่นทิ้งไป หลงเหลือเพียงความจริงจังในแววตาเท่านั้น จนทำให้องค์ราชินีเบาใจขึ้นมาหน่อยนึง 

"เอาล่ะ ถ้าพวกเจ้าพูดถึงขนาดนั้น เราจะให้โอกาสพวกเจ้าอีกครั้ง" 

"ขอบพระทัยพะย่ะค่ะองค์ราชินี" หลังจากพูดจบองค์ราชินีและองค์รักษ์ทั้งสองก็เดินออกจากห้องโถงไป โดยไม่ได้สังเกตุถึงสายตาคู่หนึ่งซึ่งมีแววอ่อนโยนมากขึ้นเมื่อได้เห็นทั้งสามคนนั้นสบายดี "แล้วเราจะได้พบกันอีก องค์ราชินีของข้า เดฟโฟเน่ พอล ดิ อลาเรีย"เสียงทุ้มเจืออ่อนโยนขึ้นเมื่อได้ฝากคำพูดที่ตนเองไม่มีโอกาสได้พูดมาแสนนาน พร้อมกับจดหมายที่มีเนื้อความสั้นๆซึ่งมีลายมือที่บรรจงเขียนขึ้นมาเพื่อหญิงสาวอันเป็นที่รักของตนว่า

 'ในระหว่างที่ข้าไม่อยู่ ข้าอยากให้เจ้าขึ้นครองราชย์แทนข้า เพราะข้าคงจะไม่ได้กลับมาอีกนาน แต่ได้โปรดรอข้า และห้ามตามหาข้าเด็ดขาด แล้วเราจะกลับมาเจอกันอีกครั้งเดฟโฟเน่ของข้า 

                                      จากองค์ราชาของเจ้า'