ชุดพละ-นักเรียน +(มีเพลงด้วยนะคับ)

วันนี้ผมมาโรงเรียนช้า(อีกแล้ว)
เกือบลอกการบ้านเพื่อนเสร็จไม่ทันแหนะ(!!)
มองหาเธอไม่เจอแฮะ
เข้าแถว ก็ไปคุยกับรุ่นพี่(ผู้หญิงอีกแล้ว คนนี้ชื่อป้อม.5)
แล้วรุ่นพี่อีกคนก็เดินมา(ผู้หญิงอีกแหละ คนนี้ชื่อพี่ชา ม.6)
"ไปเข้าแถวได้แล้วบัส เด๋วไปไม่ทันนะ"
"คับผม... ไปแย๊วนะเจ๊ป้อ "
"ทำไมฉั๊นบอกแก แกไม่เห็นฟังฉั๊นมั่งฟ่ะ เชื่อแต่พี่ชานะ ระวังเถอะ
เด๋วฉั๊นจะถีบแกสักวัน"
ผมก็หัวเราะแล้ววิ่งไปเข้าแถว

แล้วก็เข้าคาบเช้า
เรียนๆมันเบื่ออ่ะคับ เลยเอาขนมมาแอบกินเล่น
อาจารย์หันมาก็หยุดเคี้ยว
อาจารย์หันไปก็เคี้ยวหยับๆแล้วหยิบชิ้นใหม่กินต่อ
(ผมจึงไม่เก่งกีฬาเพราะงี้แหละ วิ่งไม่เคยทันคนอื่นสักที)
แต่ ผมว่ามันทำให้ผมตาสว่างนะ เรียนเข้าใจมากขึ้น
เพราะต้องคอยจ้องคอยดูอาจารย์ว่าอาจารย์ทำอะไรบ้าง
เวลาจะหยิบขนมขึ้นมากินอ่ะคับ= ="a
(ผมนั่งแถวที่2งับ มันเด่น)

และแล้วคาบเช้าก็ผ่านไป
เข้าสู่ช่วงพักกลางวัน
ผมไม่กินข้าวอ่ะ
เอาขนมมานั่งกินกะน้ำ รอเธอ
ไม่ยักเจออ่ะ รอจนใกล้ออดแล้วยังไม่เจอ
ผมเลยวิ่งไปโรงอาหาร
ไม่เจออยู่ดี
และแล้วออดก็ดัง
ก่อนกลับผมเจอเจ๊ป้อกำลังจะกินข้าวเลยเข้าไปทัก
"ไม่ขึ้นเรียนหรอเรา?"
"กำลังจะขึ้นแย๊วงับ"
คุยกันอีก2-3คำ ผมก็ลาเจ๊ป้อไปเรียน
กลัวอ.มาถึงก่อนผมคงซวยอ่ะ เลยวิ่งไปขึ้นห้อง
(ห้องผมอยู่ชั้น2 เหนื่อยแกะเลยคับขอบอก- -)

และแล้วก็เย็น ถึงเวลาเลิกเรียน
พอผมทำเวรหน้าอาคาร4เสร็จก็เลยขึ้นไปทำวัตรคับ
(ทำวัตร=สวดมนต์นั่นแหละมั้ง)
เลยเจอรุ่นพี่(กลุ่มเดิมที่ผมไปยืนท้าวพิงพนักพิงอ่ะ)

ผมก็เลยรอจะถามคำถามเกี่ยวกับวิชาสังคม
พอพี่เขาเลิกผมก็เดินไปด้วย ถามนู่นถามนี่(ขอรูปเพิ่มด้วย)
ผมเดินมาถึงหน้าประตูตะวันตก
ทั้งๆที่ผมอุตส่าตัดใจว่าคงไม่ได้เจอเหมือนเมื่อวานแล้ว
แต่ผมกลับเจอเธอ
เธอเดินยิ้มมากับเพื่อนอีกคน
พูดคุยหัวเราะ
ความรู้สึกตอนนั้นมันคืออะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
รู้กคล้ายๆแน่นหน้าอกนิดๆมั้งคับ
อย่างนี้เขาจะเรียกว่าหัวใจพองโตได้ไหมนะ
จำไม่ได้แล้วว่าผมคิดว่ายังไงตอนนั้น
คงประมาณว่าถึงยิ้มออกมาพี่เนยก็คงไม่สนใจอยู่แล้ว
 ผมเลยยิ้มออกมา
ผมเห็นพี่เนยหันมาทางผมแล้วยิ้มด้วย
ผมขอคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าเธอยิ้มให้ผม
แล้วเธอก็เดินอกประตูไป
ผมอยากเดินตามไปใจจะขาด แต่กลัวรุ่นพี่ทั้ง2สงสัย
เลยเดินตามไปเรื่อยๆ
ดีที่โชคเข้าข้างผม
รุ่นพี่เข้าจะเดินแยกไปอีกทาง
ผมเลยขอตัวและรีบวิ่งไปหน้าประตูตะวันตก
ผมมาทันเธอครับ
เพื่อนผมนั่งอยู่2คน
"บัสจะกลับแล้วหรอ?"
"อื้อ วันนี้กลับไวอ่ะ ไปแล้วนะ บาย"
ผมรีบขึ้นไปบนรถ มีเพื่อนผม(ต่างห้อง)
กะรุ่นน้องอีกคน(ผู้หญิง...น่ารักทั้งคู่ อ๊ากกก~~~!!!!)
พี่เนยนั่งด้านหน้า(ในรถ)
กระจกสะท้อน ผมมองไม่เห็นเลย
แล้วรถก็ออกเมื่อคนขึ้นมาเต็ม
ผมนั่งคุยกับเพื่อนไป(นั่งข้างกันคับ ส่วนรุ่นน้องอยู่ด้านตรงข้าม)
"ห้องบัสใครสอนวิชาภาษาไทยหรอ?"
"อืม..อ.วิภามั้งนะ"
"แล้วสังคมล่ะ?"
"เอ่อ...ชื่ออะไรหว่า จำไม่ได้"
"ชื่ออาจารย์ตัวเองยังจำไม่ได้อีก"
"ง่ะ ก็บัสไม่ได้สนใจนี่นา= ="a งั้น เด๋วนะ"
แล้วผมก็หยิบแฟ้มขึ้นมา(ผมแปะตารางสอนไว้บนแฟ้มคับ)
"อยากรู้อะไรดูเองเลย"
เธอก็นั่งไล่นิ้วดูตามตารางสอนไป
สักพักเธอก็ซบไหล่ผม
กรณีนี้ผมขอคิดไม่เข้าข้างตัวเองแล้วกัน
เพราะวันนี้มันมีวิชาพละติดกับงานปฏิบัตินี่ครับ
เธออาจจะเหนื่อยมาก เลยเผลอหลับมาซบไหล่ผมแป็บนึงก็ได้
ผมก็ไม่ว่าอะไร จ้องไปที่รุ่นน้องที่นั่งฝั่งตรงข้ามแทน
แล้วเธอก็นั่งตัวตรง
แอมพูดขึ้น"วันนี้เหนื่อยมาก"
"อืม"

รถวิ่งไปเรื่อยๆ จะเลยบ้านผมแล้ว ผมก็ไม่สนใจ
เพราะเธอยังนั่งอยู่นี่ครับ
ขอผมนั่งคอยดูเธอนานๆชดเชยเวลาของเมื่อวานที่ไม่ได้เจอหน่อย
จะถึงหน้านวนคร(นะวะนะคอน)แล้ว
"บ้านแอมอยู่ไหนหรอ"
"ในนว(นะวะ)นี่แหละ"
"หรอ"

สักพักรุ่นน้อง(น้องเอิง) ก็พูดว่า
"พี่แอมลงไหนหรอค่ะ?"
"พี่ลงพระอินทร์จ่ะ"
{O_o} {o_O}(หน้าผมเอง)
"แอมหลอกเราใช้ไหมนี่"ผมโวยวาย
"ไม่ได้หลอกนี่ ; P" แอมพูดแล้วหัวเราะ
อ๊ากกๆๆ!!!!โดนATTACKด้วยรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะอีกแล้ว
ผมไม่มีภูมิต้านทานผู้หญิงหน้าตาดีนะค๊าบ เด๋วส่งแม่ไปสู่ขอเลยหนิ
(ว่าไปนั่น = =")
พอรถจอดแล้วผมก็ลง
รีบจ่ายเงินเดินตามพี่เนยไป
นึกว่าพี่เนยจะขึ้นรถเลยซะอีก
พี่เนยเขาเดินอ้อมไปทางแผงลอย
เดินคุยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ
เพื่อมองดูรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะที่ผมไม่มีทางได้รับจากเธอ
ผมเดินตามไปเรื่อย มันคงเป็นการดีที่จะได้รู้สักทีว่าบ้านพี่เนยอยู่ไหน
ถึงผมจะโดนว่าเป็นโรคจิตก็เถอะ
ตอนนั้นผมไม่สนใจแล้วว่ารุ่นน้องคนนั้นมองอยู๋รึเปล่า
ผมเดินตามไป พอหมดร้านแผงลอยพี่เนยก็เดินกลับมา
งงนะครับงง คงเป็นเพราะพี่เนยคุยโทรศัพท์อยู่มั้งครับ= =
ผมก็เดินตาม พี่เนยเดินมาจนถึงรถสองแถว
ผมเห็นรุ่นน้องมองมา ผมเลยเดินต่อไปทันที
อีกแป๊บก็หันกลับมา รุ่นน้องผมไม่ได้สนใจแล้วผมเลยยืนมองต่อ
จนกระทั่งพี่เนยขึ้นรถไป ผมรีบเดินไปรอข้ามถนน
(เวลารถต้องการกลับรถต้องขับผ่านทางนี้อยู่แล้ว
อีกอย่าง ถ้าผมจะกลับบ้านต้องข้ามถนนเส้นนี้ไป)
ผมมองจนสุดสายตาแล้วค่อยเดินกลับบ้าน

วันนี้ก็มีความสุขอีกแล้วครับ
ความลับ(อาจจะ)ยังไม่แตก
และ ไม่มีพี่มานั่งดู 555+
ไปล่ะครับ บาย ไว้อ่านไดผมของวันพรุ่งนี้ต่อนะ^^
______________________
ถ้ามียูจังอ่าน/เม้น
ผมจะอัพไปเรื่อยๆล่ะครับ
^^
คิดถึงนะ