ศุกร์ สุข สุข >///<

วันนี้ผมมาแต่เช้าอีกแล้วคับ
(มองนาฬิกาผิดอีกแล้ว)

มาถึงผมรีบเอากระเป๋าเดินไปเก็บแล้วรีบเดินหาเธอ
เดินตั้งนานกว่าจะเจอ
(เจอเพื่อนเธอก่อนเจอเธออีกแฮะ)
มีความสุขครับเจอตั้งแต่เช้าอย่างนี้
พอออดดังผมก็ค่ยๆเดินไปเข้าแถว
ทักรุ่นพี่อีกนิดหน่อย

พักเที่ยง ผมรีบตามหาเธอใหญ่เลย
เดินไปหลังอาคาร2 หลังอาคาร1
หลังอาคาร1
ผมเลยจะเดินไปโรงอาหาร
ผ่านหน้าอาคาร1
(ฝั่งตรงข้ามเป็นสนามวอลเล่ ฟุตซอล แล้วก็สนามบาส)
โอ๊ะ!! นั่นใครแว่บๆ ผมมองดูเผื่อความแน่ใจ
ใช่จริงๆด้วย
พี่เนยเรียนแบตครับ ผมว่าเหมาะดีนะ
ที่ผมคิดไว้ ไม่พี่เนยเรียนปิงปอง แบต ก็คงจะเป็นเปตองนี่แหละ
ไม่นึกว่าจะถูกด้วย
ผมยืนมองค้างอยู่แป๊บนึง
เธอกับเพื่อนๆ(ที่เรียนแบต มีทั้งห้องเดียวกันและต่างห้อง)
ก็เข้าไปเรียนในห้องออกกำลังกาย
ห้องมันมึนๆทึบๆ อีกด้านก็เป็นกระจกติดฟิล์ม
มองไม่เห็นแน่ๆ ผมเลยเดินไปกินข้าวที่โรงอาหาร
แล้วค่อยขึ้นห้องเรียน

ตจอนเย็นผมเลิกเรียนแล้ว
ปรากฎว่าขณะที่ผมกำลังเดินไปพัฒนาอาคาร4
ไม่รู้ว่าอะไรดลบัลดาลผม ให้หันหน้าไปทางห้องสมุด
ผมเจอเธอกับเพื่อนๆกำลังเดินเข้าไป
ทั้งๆที่ตอนแรกผมไม่เห็นแท้ๆ
เป็นไปได้ไงก็ไม่รู้
ผมเดินแยกกับเพื่อนไปห้องสมุดโดยไว
ผมยืนมองเธออยู่ข้างหลัง แบบที่แค่ยืนมือไปก็สามารถ
จับมือเธอได้แล้ว ผมเผลอคิดว่าจะยื่นมือไปจับเธออีกแล้ว
เวลาอยู่ใกล้เธอทีไรไม่ค่อยมีสติ-สตังเลยให้ตายสิ
ผมยืนมองเธอจนเห็นเธอไปนั่งที่โต๊ะ
ผมเลยรีบวิ่งไปพัฒนาอาคาร4
ยังทำไม่เสร็จเลยผมก็ชิ่งหนีไปนั่งมองดูเธอ
(ความจริงบอกเพื่อนว่าไปทำวัตร แต่ขึ้นไปแล้วห้องมันล็อก)
รีบเดินไปห้องสมุด แล้วมองหาเธอ
พอเห็นเธอุ๊บผมก็เริ่มหาที่นั่งทันที
แต่ที่นี้มันเป็นห้องสมุดนี่นะ จะมานั่งเฉยๆมันก็แปลกอยู่
ผมเลยยื่นมือไปหยิบหนังสือมั่วๆมาแล้วนึง
รู้สึกจะชื่อว่า"จิตวิทยา"ล่ะมั้ง
จับหนังสือตั้งขึ้นแล้วเปิดค้างมาหน้า2ไว้
สายตามองไปที่เธอ จนเริ่มรู้สึกตัวว่า2หน้ามันนานเกินไปรึเปล่า
ผมเลยพลิกอีกหน้านึง
พอเธอกับเพื่อนลุกข้นแล้วเดินออกไป
ผมก็รีบเก็บหนังสือแล้วหยิบรองเท้า รีบเดินตามไปทันที
ผมเดินตามเธอไปเรื่อยๆอยู่ห่างๆ
เธอเดินไปนั่งหลังอาคาร2
ผมเดินอ้อมไปทางอาคาร3 แล้วขึ้นไปนั่งมองบนอาคาร
เธอเล่นแบตฝีมือได้เลยล่ะคับ
แต่น่าเสียดาย จับไม้เหมือนปิงปอง เลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ผมชอบจริงๆเวลาเธอยิ้มเนี่ย
เธอยิ้มไปเล่นไปหัวเราะไป
ผมนั่งมองไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่รู้สึกอย่างเดียวว่าแป๊บเดียวเอง
แล้วรุ่นพี่ที่ผมรู้จักก็เดินมา
ผมได้แต่ภาวนาว่าอย่าเห็นผมเลย
ผมอยากนั่งมองเธอต่อไป ผมอยากกลับบ้านพร้อมกับเธอ
แต่ ความสุขมักอยู่กับเราไม่นานเสมอ
รุ่นพี่กับแฟนดันเห็นผมซะงั้น
เลยเรียกให้ผมไปนั่งด้วยที่โรงอาหาร
จะปฏิเสธยังไงได้ล่ะ
แค่ผมนั่งอยู่คนเดียวนี่ก็แปลกเต็มทนแล้ว
(ปกติผมจะนั่งอยู่กับเพื่อนๆ)
เซงครับเซง จำใจต้องเดินตามไป
เดินมาถึงเพื่อนก็บอว่าอ.เรียก หาว่าไม่ช่วยงานซะงั้น
ผมช่วยนะผมช่วย ทำไม่เสร็จแค่นั้นเอง= ="

และแล้ววันนี้ก็จบลงเพียงเท่านี้ อดกลับบ้านพร้อมเธอเลย
เซงจิตคับ เซงแกะหาย
แต่เอาเถอะ วันนี้ก็มีความสุขไปอีกวัน
และ ความลับก็ยังไม่แตก>///<
________________
ไปอ่านของวันอังคาร-พฤหัสบดีกันด้วยนะครับ
แล้วอย่าลืมเม้นกันนะ^^