ไม่ได้เรียนไทยกับคณิต

มาถึงตอนเช้า
รีบลอกการบ้าน(ตามเคย)

พอกลางวันก็มานั่งมองพี่เนย
ทำไมกลุ่มพี่เนยชอบมีพวกผู้ชายมาสุงสิงด้วยนะ
ทั้งมัดผมให้พี่เนย จับหัว พูดคุย หัวเราะ
ผมอิจฉานะครับ
อยากวิ่งเข้าไปหาจะตาย
นั่งมองอยู่ที่โต๊ะข้างๆ
พี่เนยไม่เคยสังเกตุเห็นเลยสักนิด มันเจ็บนะครับ
แต่ก็เจ็บปนสุข(ผมไม่ได้มาโซนะ= =")
ชั่วโมงต่อจากกเที่ยงคือไทย
ผมขึ้นไปรออ.มาสอนตั้งนาน อาจารย์ก็ยังไม่มา
ผมเลยวิ่งลงมาดูพี่เนยต่อ
มองมาทางเข้าบ้าง เผื่ออ.มา
ฝนกำลังจะตกเมฆครึ้มมาเชียว มีเสียงฟ้าผ่าลงมา
พี่เนยที่กำลังนั่งอ่านการ์ตูนสะดุ้งเล็กน้อย
ผมใจเต้นเร็วขึ้นมานิดหน่อย
สุขใจอยู่ลึกๆ ได้เห็นท่าทางของพี่เนยที่ไม่เคยเห็น
ฝนค่อยๆเทลงมาแต่ผมก็ยังไม่ขึ้นห้อง
ผมตัดสินใจแล้วว่า ถ้าพี่เนยยังไม่ไป
ผมก็ยังไม่ขึ้นห้องเช่นกัน
ผมยืนพิงต้นไม้แล้วหันมามองพี่เนย
อยากให้รอยยิ้ม กับเสียงหัวเราะน่นมีให้ผมบ้าง
สักพักก็มีมือมาสกิดข้างๆ ผมก็เลยหัวไปมอง
"มองใครอยู่หรอไอ้หนู"เจ๊ป้อถาม
"มองหาเจ๊นั่นแหละ"
"เจ๊ไม่เชื่อ"ผมรู้สึกกลัวเจ๊ป้อรู้ขึ้นมาตะหงิดๆ
ผมว่าเจ๊ป้อคงเริ่มสงสัยแล้วแน่ๆ
ผมก็เลยเบี่ยงเบนความสนใจมาที่เจ๊ป้อแทน
"เจ๊เรียนที่ไหนอ่ะคาบ4"
"ก็อาคาร2นี่แหละ- -"
"หรอ"
"เจ๊ไปกินข้าวแล้วนะ ไปล่ะ"
ผมหันมามองพี่เนยอีกที เห็นเธอลุกกำลังไปโรงอาหาร
ผมเลยเดินมาส่งเจ๊ป้อ
พอเธอเดินถึงโรงอาหารผมก็รีบกลับมาที่ห้อง