คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Engineering Children 13
Engineering
Children 13
เ้าวันนี้
เป็นเ้าที่ไม่สใสเลยสันิเียว
เฮ้อ
สอบ สอบ แล้ว็สอบ!
ผมนั่ทำ้อสอบ้วยหัวใอันเหี่ยวเา
้อสอบมันยานิๆ นผมแอบเรีย เมื่อืนว่าอ่านหนัแล้วนะ ทำไมยัยาอี
อ่านไม่รับ้อสอบ เรียว่าล้ายแ่ไม่ใล้เีย เ็เลย
เมื่อหมเวลาทำ้อสอบนัศึษาะวิศวะ็ลาเท้าออมา้วยใบหน้านิ่รึม
ลัวิเอฟบ้า ลัวสอบไม่ผ่านบ้า ส่วนผมนะเหรอ...่วนอนมา
“ทำไ้ไหมฝัน”
ทินถามึ้น
“็...”
“ไม่้อไปถามหรอ
รอปิวให้ทั้ืนนานั้น ำนาแน่นอน” ำพูอเบ็ูเหมือนไม่มีอะไรแ่ผมว่ามันแปลๆ
อบล น้ำเสียนิ่เป็นปิแ่ำว่าิวทั้ืนับำนาืออะไร
สายาเพื่อนเ้าเล่ห์มา
“มึ็อบแล้เพื่อนัเลยไอ้อ้วน”
“เอ้า! ูพูปิเว้ย”
“ูรู้ว่ามึไม่ไ้หมายวามแบบนั้น”
“หมายวามแบบนั้นเลยเพื่อน
อ่านหนัสือไ”
“อยาะแหมไปถึาวอัาร”
ผมถอนหายใเล็น้อย่อนะหมุนัวเินไปทาลานอรถเพื่อลับไปพัห้อรอป
นัวโไม่เอ่ยอะไรสัำนอาเินามหลัมาเียบๆ
ส่วนเบ็ับทินแยย้ายลับบ้านไปพัผ่อนหมแล้ว
เมื่อเราสอนเินมาถึรถมอเอร์ไ์ผม็ยืนพิรถันให่เียบๆ ไม่พู
ไม่ยับัวอะไรทั้นั้น
รอปเห็นใบหน้า่วนอนอผม็ยิ้มมุมปา้วยท่าทาเอ็นู
เลียรอยยิ้มอเาั มันูละมุนไปหม ะละสายาไปมอทาอื่น็ไม่ไ้อี
ไม่มีสิ่อื่นน่าหลใหลไปว่านรหน้าอีแล้ว
“หึ”
“หัวเราะอะไร”
“เรื่อยเปื่อย
อย่าใส่ใ”
“แล้วมอทำไม
หาเรื่อเหรอฮะ”
“อยาหาเรื่อฝันเหมือนัน”
“...”
ไม่มีอะไระพูหรือเถียทั้นั้น ำลัะลอาใส่้วยท่าทารำา ่ว็่ว
ยัะวนพูาให้น่าหุหิอี แ่แล้วารระทำบาอย่า็ทำลายวาม่วอผมทันที
รอปยับัวมายืนรหน้าพร้อมเอามือยี้หัวผมเบาๆ สายาอ่อนโยนมา เ่าอ่อนทีเียว
ทำไม่วนี้ยิ้มบ่อยัวะ ไม่่อยินเลยแฮะ ใมันอ่อนยวบเลย
“หาเรื่อ...อยาูแล
ออนุาใส่หมวันน็อให้นะรับ”
ำว่า
‘รับ’ เนี่ย!
โปรอย่าพูบ่อยไ้ไหม
ใมันสั่นไปหมแล้วเว้ย
รอปหยิบหมวันน็อมาสวมให้พร้อมยิ้มมุมปาเล็น้อย
รอยยิ้มอเาไม่ปราัเนว่ายิ้มว้า ยิ้มนเห็นฟันาวเรียัวัน
รอยยิ้มอรอปเป็นเพียยิ้มมุมปา
แ่ไอ้รอยยิ้มแบบนี้มันทำให้ผมนึถึเ้าายในเทพนิยายเลย
ยิ้มแล้วออร่าวามหล่อแผ่ระายไปทั่ว
“ิน้าว
แล้วลับอนโัน”
“อือ”
“ออนุานอนอ้วยนะ”
“ะอทำไมเล่า”
ผมบอเสียแผ่วเบา ไม่ล้าเอ่ยัๆ เท่าไหร่ มันเิน
“อนีบ้ออ
แ่พอเป็นแฟน...ฝันอาะไม่เอแบบนี้ไ”
“ไม่เอแบบนี้แล้วะเอแบบไหน”
“็...ุ
ระา ลา ปล้ำ”
“ไอ้บ้า”
“มีำ่าอื่นไหม
ำนี้ใรๆ ็่าัน”
“ะ”
“แ่อเือนไว้่อนนะ
่าหนึ่ำ เียสั่นทั้ืน”
โอ๊ย! ผมเลียผู้ายนนี้ เาเป็นนเ้าเล่ห์ บ้าาม เป็นพว...โอ๊ยๆ
นึไม่ออ รอปเห็นท่าทาอผม็หลุำออมา มือหนาวาบนหมวันน็อ่อนะโยเบาๆ
สอสามที านั้น็ยับัวไปร่อมเบาะ
ผมทำอะไรไม่ไ้ึยับัวนั่้อนท้ายอีฝ่าย ไม่นานรถสอล้อ็เลื่อนัวออาึะวิศวะ
ุมุ่หมายือร้านอาหารสัร้าน
ใ้เวลาไม่เินสิบนาที
รถมอเอร์ไ์ันให่็อเทียบท่าที่หน้าร้านอาหารใล้อนโหลัมอ
ผมระโลารถ่อนะวาสายาเ้าไปในร้าน นแน่นมา
่วใล้เที่ยมัหาร้านอาหารที่นเ้าน้อยยาสุๆ ร้านไหนๆ ็มีลู้าเยอะแยะไปหม
เอาเถอะ ินเสร็ะไ้ไปนอน ่วะแย่แล้ว
เราสอนเินเ้าไปในร้าน่อนะมอโ๊ะที่ยัว่า
ให้ายสิ นนั่เ็มทุโ๊ะเลย หรือผมะเสนอให้ื้อใส่ล่อไปินในห้อี
ไม่มีที่นั่็้อื้อใส่ล่อเนี่ยแหละ แ่...
“เฮ้! ไอ้รอป นั่้วยันไหมวะ”
เสียทุ้มัึ้นไม่ไลเท่าไหร่
ผมับรอปหันไปมอ็เห็นผู้ายัวสู หุ่นี หน้าาี เาใสุ่นัศึษาอมหา’ลัยแ่ไม่่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ เ้าัวเอาเสื้อออนอาเ
แถมยัใส่รอเท้าแะอี ถ้าหน้าาไม่หล่อไม่มีใรมอหรอ
และผู้ายนนี้็ไม่ใ่ใรอื่น
...ัน์
ไอ้ผู้ายายัว
“มึมานานยัวะ”
รอปถามึ้น่อนะเินไปหาเพื่อน นัวโเินไปผม็้อเินาม
ถึะไม่อบหน้าเพื่อนอรอปแ่ผม็้อทำใแหละ
“เมื่อี้
ว่าแ่...ไ๊ะัวเอ”
ัวเอพ่อ!
ผมไม่อบ
ไม่ิะเสวนาับผู้ายื่อัน์สันิ เาส่ยิ้มให้ผมอย่าเป็นมิรแ่ผมอิับเาไ
ไม่อบหน้าั้แ่วันแรที่เอัน รอปยับัวนั่ลร้ามับัน์
ผม็เลยยอมนั่้าๆ เา ัน์มีเพื่อนหนึ่น หน้าาไม่ัว่าหล่อหรือี้เหร่
เรียว่าหน้าาธรรมา ใส่แว่นา้วย ท่าทาเหมือนพวเ็เรียน
ไม่น่าบันเป็นเพื่อนไ้ อีนูีราวับพ่อพระ ส่วนอีน...หึ!
“ูท่าทาเาะเลียี้หน้ามึมา”
หนุ่มแว่นบอ ัน์หลุำทันที
“แหม
ัวเออย่าโรธเรื่อเ่าๆ เลย”
“...”
ไม่อยาุย้วยเว้ย
“เรื่ออเราับรอปเนี่ยมันเป็นอี...”
“มึอยาิน้าว้มที่โรพยาบาลไหม”
รอปถามเสียเย็นๆ
“แหม
รอป็...”
“ไอ้ัน์
มึะเ็บปาไว้ิน้าวหรือเ็บไว้ใหู้ระทืบเล่น”
“แหม”
“มึ”
“โอเ ูยอมแพ้็ไ้ พูอะไรไม่เ้าใหูเมียมึหน่อย็รีบออหน้าออโรปป้อ นีู่เป็นเพื่อนมึริป่ะเนี่ย แวเมียมึเล่นไม่ไ้เลยรึไวะ ำๆ เอ” ัน์บอ้วยน้ำเสียทะเล้น ใบหน้าผมแอบร้อนผ่าวเล็น้อย ใรบอเาันว่าผมเป็นเมียรอป เรายัไม่ไ้ทำอะไรันเลย อย่ามา็แู่บ เอ่อ อนนั้นบรรยาาศมันพาไป
“อย่ายุ่ับฝัน
ไม่ั้นเอี”
“นอะไรี้หวัวะ”
“ไอ้รอปิเมียนะีแล้ว
แ่มึเนี่ยิโโยี้ ระวัอีโ้าเมียมึให้ีนะไอ้ัน์”
หนุ่มแว่นเอ่ยเือนนัน์หน้าีทันที นถูเือนรีบทำหน้าาึัริั
“หุบปา
ถ้าใรไ้ยินแล้วเอาไปฟ้อพี่น้ำ้า ู้อายแน่”
“ายไปะ
สมน้ำหน้า”
“ไอ้แว่น!”
ผมส่ายหน้าไปมา่อนที่รอปะสั่อาหารให้ัวเอับผม
อ้อ ผู้ายรหน้าื่อแมน เป็นเพื่อนสนิทเพียนเียวอัน์ แถมแมนยัเป็นน้อายพี่น้ำ้าอี
ึ่พี่น้ำ้า็ือแฟนสาวอัน์
เรารออาหารไม่นานอาหาร็ถูนำมาเสิร์ฟที่โ๊ะ
ผมับรอปิน้าวหมเา็อาสา่ายเินเอ ึ่เป็นเรื่อปิมา
หามื้อไหนเาไม่่ายเอเาะแอบหุหินิหน่อย หุหิแบบเียบๆ ้วย
ไม่พูหรือบออะไรสัอย่า ผม้อสัเูเอเท่านั้น
เราสอนเินออาร้านอาหาร็เินรไปทารถมอเอร์ไ์ันให่
แอบะัเล็น้อยที่เห็นผู้ายัวบานหนึ่ำลัยืนพิรถอรอปอยู่
เ้าัวสวมเสื้อผ้าแฟั่นั้แ่หัวรปลายเท้า แ่หน้าเบาบา
สวมแว่นาันแยี่ห้อั พอเราสอนเินไปถึรถเา็หันมามอ่อนะถอแว่นาออ
เฮ้อ...
วันนี้มันวันอะไรวะ
อ๋อ
วันอัปมลสินะ เอแ่พวที่ผมเลียเี้หน้าทั้นั้น
30%
“สวัสี รอป”
เสียใสเอ่ยทั่อนะมอผมทาหาาล้ายไม่อยาทัทาย
และแน่นอนว่าภัทร็ไม่ไ้ทัทายอย่าที่สายาบอ
เาเินรมาอแนรอปโยไม่สนใใบหน้าบึ้ึอผมเลย
ิะแย่รอปไปไม่่ายหรอนะ ในเมื่อเาอแน้าย ผม็ะอแนวา
รอปเห็นท่าทาอผม็เลิิ้วล้ายแปลใ
“ไม่เอันั้นาน วันนี้เอัน
อาะเป็นพรหมลิิ็ไ้เนอะ”
“ภัทรมีธุระอะไรรึเปล่า”
“้อมีธุระ้วยเหรอ น้อยในะเนี่ย”
ภัทรเบะปาเล็น้อย ท่าทาน่ารันั่นทำให้ผมแอบิแนรอปเป็นารระบาย
นัวโไม่ร้อเ็บสันิ เาแ่สะุ้เบาๆ
“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไร เราับฝันอัวนะ”
“รีบร้อนไปไหน ไปทาน้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
“เราสอนทานมาแล้ว” ผมอบแทน
ภัทรหันมาิาใส่ทันที
“แ่นั่เป็นเพื่อน็ไ้ นะรอป”
“เอ่อ” รอปมีท่าทีลัเลนผม้อปล่อยแนเาออ
รอปเห็นแบบนั้น็ยิ่ทำหน้าเหลอหลาเหมือนลัวผมะไปาเา
แน่นอนว่าหาเาไม่เลือผม ผม้อ...เสียสละ เหอะ! เสียสละ ไม่เยอยู่ในหัวไอ้หยุฝันหรอ
“ลับห้อ”
“มีสิทธิ์อะไรมาสั่รอปฮะ!”
ภัทรไ้ยินำสั่อผม็โวยวายเสียั
รอปรีบแะมืออภัทรออแ่ภัทรไม่ยอมปล่อย่ายๆ ผมพยายามอทน
นับหนึ่ถึหนึ่ในใ หายัไม่ปล่อยแนรอปอี้อเล่นไม้แ็
“รอปลับห้อ”
“รอป! ถ้านายไปเราะฟ้อุแม่อเรา
ุแม่อุส่าห์รัและเอ็นูรอปมาเลยนะ
พ่อับแม่อยาให้รอปไปทาน้าวมื้อเย็น้วยัน รอปอย่าปิเสธภัทรเลยนะรับ
นานทีเราะไ้เอันสัรั้” ภัทรเอ่ยเสียใสพลาส่ยิ้มอออ้อน
ผมำมือ้าลำัวแน่น ไม่อบให้ใรมายุ่ับนอัวเอ
่อให้รอปะยัสถานะเพื่อนอยู่แ่ผมเื่อว่าเาอบผมริ
และเราะไ้เป็นแฟนันในไม่้านี้
“รอปะอยู่ับภัทร่อ หรือเลิยุ่ับเรา”
“เฮ้ย! ใเย็นสิฝัน รอปพยายามแะมือ...”
“เพิ่รู้ว่ามีำลัเท่าม
ถ้าแ่นี้ทำไม่ไ้็อย่ายุ่ันีว่า”
“ฝัน!” รอปเรียื่อผมเสียั
ใบหน้าเาายแววหุหิเ็มที่
ผมไม่ไ้ั้ใะพูแบบนั้นออไปนะแ่ปามันพาวยเอ
ผม้มหน้านิหน่อย่อนะเินไปยืน้ารถมอเอร์ไ์ันให่อรอป ปล่อยให้เาเลียร์ับภัทรเอแล้วัน
บาทีารหวเาทั้ที่เรายัเป็นแ่เพื่อน เาอาะไม่อบ็ไ้
“รอป เราไป...”
“ไม่ไปไหนทั้นั้น ภัทรนั่นแหละะไปไหน็ไป”
“รอป!”
“เลิยุ่ับเรา้วย ไม่อยาให้เมียหึ”
ผมหันไปมอหน้ารอปทันที เมียอะไร
ใรเป็นเมียเา ผมเปล่าสัหน่อยแ่มัน็ีว่าำว่าเพื่อนแหละ
รอปมอผม่อนะแะแนภัทรอีรอบ ึ่ราวนี้ภัทรยอมปล่อย่ายๆ
ในัหวะที่รอปะเินมาหาผมภัทร็วาทาพร้อม้อมอนัวโ้วยสายาโรธั
ไม่เยมีใรพูแบบนี้ใส่สินะ
“เลิยุ่ับเพื่อนเพราะผู้ายนเียวเนี่ยนะ”
“ถ้าทำให้ฝันสบายใไ้ ผม็ยินี”
รอปล่าวึ้น้วยน้ำเสียเย็น สรรพนามเราๆ อะไร็หายไปหม
เาแทนัวเอว่าผมั้นเหรอ ฟัูห่าเหินะมั หึๆ
“รอป! มันมีอะไรี เราเป็นเพื่อนันมาั้...”
“ุับผมรู้ัันี่ปีไม่สำัเท่าฝันหรอ ่อให้ผมเอฝันเมื่อวานแ่ถ้าผมอบฝัน
นั่น็เป็นำอบแล้วว่าอะไรสำัว่า”
“แ่เราแอบอบรอปมาั้นานแล้วนะ!”
“...” รอปไม่มีท่าทีใสันิ
หรือเารู้อยู่แล้ว
“อบั้แ่วันแรที่เอัน
เราไม่ิว่าพอเ้ามหา’ลัยรอปะเอนใหม่ที่ีว่า ที่เราไม่สารภาพรัเพราะไม่ิว่ารอปะอบผู้ายเหมือนัน
ถ้ารู้...”
“ไม่ ุเ้าใผิไปให่แล้ว”
รอปัำพูอภัทร้วยน้ำเสียเย็นา
“อะไร”
“ผมไม่ไ้อบผู้ายทุน ผมอบแ่ฝัน”
นี่เาำลัสารภาพรัเราทาอ้อมรึเปล่า
ใบหน้าผมร้อนผ่าวไปหม รอปพูับภัทรแ่สายามอรมาทาเรา
้อนเนื้อที่หน้าอ้าน้ายเ้นแรว่าทุที ผมเอามือวาบนหมวันน็อ
เท้า็แอบเี่ยพื้นินเล่น เพิ่เ้าใวามรู้สึอารลั้นรอยยิ้ม็ราวนี้แหละ
บ้าว่ะ เาไม่น่าพูประโยแบบนั้นออมาเลย พูี่รั้ี่ที็ไม่เยิน
“ถ้าุไม่ใ่ฝัน ไม่มีสิทธิ์”
“รอป ฮึ”
“อย่าเอันอีเลย ถ้าเินสวนัน
ไม่้อยิ้มไม่้อทัทาย”
“ไม่เอาน้า อย่าทำแบบนั้นเลย ฮือๆ” ภัทรร้ออ
น้ำาอนัวเล็ไหลอาบแ้มนผมแอบสะเทือนใ ารแอบอบไม่ใ่ว่าะสมหวัทุน
มัน้อมีบ้าแหละที่้ออหั และภัทรำลัเป็นหนึ่ในนั้น
“ลับห้อันเถอะฝัน”
“อืม” ผมานรับในลำอ
รอปเอาหมวันน็อสวมให้ัวเอเสร็็หยิบหมวันน็อใบเล็ว่าสวมที่หัวอผม
ผมแอบอมยิ้มเล็น้อยับวามใใส่มอบให้
“น้าาหลันำลัเินทามาเมือไทย”
“...”
รอปะั้าทันทีเมื่อไ้ยินื่ออผู้หินหนึ่
ผมไม่รู้ว่าอีฝ่ายำลัทำหน้ายัไเพราะว่ามีหมวันน็อปิบัใบหน้า
แ่ที่สัเเห็นไ้ัืออาารเร็ ใ และมือสั่น
เามือสั่นน้อำไว้แน่น้าลำัว
“อให้นายโี หึๆ”
ภัทรระุยิ้ม่อนะปาน้ำาบนแ้มลวๆ
านั้น็หมุนัวเินเ้าร้านอาหารไป
ภัทรูไม่่อยแร์วามรู้สึ่อนหน้านี้เท่าไหร่ ถึอหัยัไ็ยัเป็นเรื่อเล็
ถ้าเ็บ็ร้อไห้ พอหาย็เริ่ม้นใหม่ไ้ทันที
“มีเรื่ออะไรรึเปล่า”
“...”
“รอป เฮ้! ไ้ยินเสียฝันไหม” ผมทันัวโอีรอบ
พร้อมโบมือไปรหน้า้วย รอป้มหน้ามามอ่อนะส่ายหน้าไปมา ผมไม่รู้ริๆ
ว่าเาทำหน้ายัไ รอปำลัมีเรื่อัวลใมา
สุท้ายนนออย่าผม็ทำเพียุมมืออีฝ่ายและบีบเบาๆ เป็นเิให้ำลัใเท่านั้น
“ไม่เป็นไรฝัน ไม่มีอะไรหรอ ลับห้อันเถอะ”
“อืม”
รอปับรถมอเอร์ไ์ลับอนโ่อนะพาผมเ้ามาในห้อนั่เล่น
ผมนอนเหยียาบนโฟาพลาูหนัไปเรื่อยเปื่อย ส่วนรอปอัวไปเล่นเมสัหน่อย
เาเป็นเ็ิเมมา ไม่มีสอบหรือว่าทีไร็มุ่หน้าเ้าหาเมทุที
ผมนอนูหนับไปสอเรื่อ่อนะปิทีวี แวะเ้าไปูเ้าอห้อหน่อยีว่า
ภายในห้อนอน มีผู้ายนหนึ่ำลัั้ใเล่นเม
สายามุ่มั่นที่อยาเอานะมาเ็มที่
ถ้าารเรียนเาั้ใไ้เท่านี้ว้าเรเอบวไ้ แ่เรเอบวนั้นมันที่ไหน
นาเาเรียนไปเล่นไปยัว้าะแนนเ็มเือบทุวิา วิาไหนว้าะแนนน้อยแปลว่าวิานั้นมันยาสุๆ
ถ้าเรออ รับรอว่าเอทุวิา
ผมเินไปยืน้ารอป่อนที่เาะหันมามอ
านั้น็ว้าเอวผมให้นั่บนั ยอมรับว่าอนแรแอบใ แ่นานไปเริ่มิน
รอปให้ผมนั่ประันหน้าับอเมแถมยัับมือผมให้ทาบบนเมาส์ ผมลิรัวๆ
ในเมื่อเาให้เล่นเมแทนผม็ะเล่น รอปถอหูฟัออแล้วใส่ให้ผม
ราวนี้เสียเมระแทเ้ามา มันมาพร้อมับวามสนุในารเล่นเม
“อ๊ะ! รอปทำอะไรเนี่ย” ผมแอบโวยวาย
รับรู้ไ้ถึแรูาปาอรอป เาำลัุไร้ออ้านหลันนแนลุูัน
ไม่ไ้รัเีย แ่มันเสียวโว้ย
“หมั่นเี้ยว”
“หยุวนฝันเลยนะ”
“อยาเอาว่ะ”
“อะ อะ” ผมพูิอ่าทันที
อยาะถามเาว่าเอาอะไร สมอันพาลิไปถึเรื่อบนเีย รอปเป็นนรๆ ื่อๆ
เาไม่เอาอย่าอื่นนอาเอาผมใ่ไหม
ยิ่พฤิรรมหื่นามแบบนี้้วยยิ่ไว้ใไม่ไ้ มือเนี่ยอเอวผมธรรมาที่ไหนเล่า
มีอมีลูบ ถ้าเป็นผู้ายนอื่นผมระทืบายาที่ไปแล้ว
“ถ้าเป็นแฟนันเมื่อไหร่ อเลยนะ”
“ะ รอปออะไร” ผมถามเสียสั่น
“อเอาฝันไ”
“รอป! ่วยพูอ้อมๆ หน่อยไ้ไหม”
ผมแสร้พูเสียัเพื่อลบเลื่อนวามเินอาย ริๆ
เรื่อพวนี้ผมไม่ิริัมามายหรอ ไม่ำเป็น้อเ้าหอแ่าน
อแ่เารัเรา้วยวามริใผม็พร้อมะมอบทุอย่าให้
“ฝันยัไม่ินอีเหรอ
รอปพูยัไ็หมายวามแบบนั้นแหละ”
“ฮือ หยุพู หยุมือ อย่าื้อับฝันสิ”
“ถ้ารอปยัื้อ ฝันปล้ำรอปไ้เลยนะ”
50%
“!!”
“รอปอนุา” เาบอ้วยน้ำเสียเ้าเล่ห์
ใบหน้าผมร้อนผ่าวทันทีับำพูล้ายเิวน ไม่ๆ เรายัไม่ไ้เป็นแฟนันเลย
้อรอให้ถึวันนั้น่อนสิวันที่เรามีสถานะให้ัน่อน
“ไหนอนนั้นบอว่าะเป็นสุภาพบุรุษ”
“อนไหน”
“็อนนั้นไ”
“ำไม่ไ้ นั่นมันอี”
“...” พูไม่ออ ผมหันไปมอนหน้ามึน้านหลั
รอปยิ้มมุมปาเล็น้อย่อนะเอนหลัพิเ้าอี้แ่แนยัอ้อมรัรอบเอวผมไม่ปล่อย
“ฝันไม่เยไ้ยินเหรอว่าอีไม่สำั
ปัุบันสำัว่า”
“ฝันไปห้อนั่เล่นีว่า”
“ไม่ให้ไป” เาบอ้วยใบหน้ามึนๆ
ผมยับัวเล็น้อยแล้วทำท่าะลุาัอีฝ่ายแ่รอปันไม่ยอมปล่อย
เาำลััผม้วยแนนั่น เี๋ยวัทิ้ะเลย
ไม่รู้รึไว่าไอ้หยุฝันนนี้น่าลัวแ่ไหน หึๆ
...็ทำไ้แ่ิ ไร้สาระสิ้นี! เราเนี่ยแหละไร้สาระ
“อูนมหน่อยิ”
“อะไรนะ!?” ผมเลิิ้ว้ายึ้น เมื่อี้เาบอว่าอูอะไร
ผมอาะหูเพี้ยนไป็ไ้แ่พอมอามสายาอีฝ่าย็เห็นว่าเาำลัมอ่ำที่เสื้อนัศึษา
“อ ู นม หน่อย”
“!!” วันนี้ผมใี่รอบแล้ว
“แะระุมให้นะ”
“รอป! เราว่านายมีบาอย่าผิปิ วันนี้ทำไมแปลไป
เอ้อสอบยาแล้วเพี้ยนเหรอ นบ้าที่ไหนมาอูนมอนอื่นวะ”
ผมยมือปิหน้าออัวเอ รอปหัวเราะในลำอ่อนะโน้มใบหน้ามาใล้
ผม็เผลอยับใบหน้าหนี ะูบไม่ว่าแ่อูหน้าอแบนๆ มันไม่เินไปหน่อยเหรอ
ไม่เห็นมีอะไรเลย แบน...ยิ่ว่าแบน
“อนเที่ยฝันทำผินะ และนี่ือบทลโทษ”
รอปบอ้วยน้ำเสียทุ้ม่ำล้ายไม่พอใบาอย่า ผมมวิ้วเล็น้อย
สมอพยายามประมวลผลเมื่ออนเที่ยว่าเราทำอะไรผิ
“มั่ว ิะหาเรื่อลวนลามฝันล่ะสิ”
“หึหวันรอปไม่ว่า แ่นี่บอว่าะเลิยุ่”
“...”
“ถ้ารอปพูำนั้นบ้า ฝันะเสียวามรู้สึไหม”
อ่า ้อเสียแน่นอน
เพราะผม็แอบมีใให้รอปเยอะอยู่
“หรือฝันไม่รู้สึอะไรเลย
ไม่มีรอป็อยู่ไ้ใ่ไหม”
“ไม่ใ่น้า รอปอย่าเ้าใเราผิ อโทษรับ”
ผมเอามือทั้สอ้าทาบแ้มอีฝ่าย่อนะโน้มใบหน้าไปูบ้นออีฝ่ายเป็นเิอ้อน
รอประับอ้อมอ่อนะูบ้ามับผมเบาๆ
“อเถอะนะ หึหวหรือทะเลาะันหนัแ่ไหน
อย่าพูเป็นเิว่าเลิยุ่ัน นมันรัมัน็เ็บเป็นธรรมา
รอปไม่รู้หรอว่าฝันรัรอปบ้ารึเปล่า แ่อร้อ อย่าทำร้ายัน้วยำพูแบบนี้”
“อโทษรับ ะำไว้เป็นบทเรียน”
“อืม”
“ส่วนเรื่อูนมนี่ รอปริัไหม” ผมผละใบหน้าออาออเาพลาถาม้วยใบหน้าร้อนผ่าว
ถอเสื้อผ้าี่รอบไม่เยอาย แ่พอเาเาะว่าอยาู็แทบะระเบิัวให้ายๆ ไปะ
“แล้วแ่ว่าุะเมาผมหรือเปล่า หึๆ”
ผมอมยิ้มเล็น้อย
สมอิอย่าหนัว่าวระถอเสื้อให้เาูหน้าอเราริเหรอ แ่แล้ววามิบาอย่า็หมุนวนเ้ามาในหัว
หาใหู้่ายๆ ็ไม่สนุสินะ ในเมื่อเาอยาแล้เราีนัมัน็้อสวนลับ
ผมเอามือลูบรอบใบหน้าหล่อมพร้อมระุยิ้มเบาๆ
“สายาไม่น่าไว้ใ ิะทำอะไรรับ”
“้อเล่นเมแ่ัน
ถ้าใรนะมีสิทธิเป็นพระราา เล่นเมสัสามาพอ”
ผมยับัวนั่ลบนัรอปท่าเิม
เาไม่อบรับอะไรทั้นั้น แ่เ้าัว็สอแนเ้ามา้านหน้า
เมที่ผมเลือเป็นเมสมัยเ็ เห็นแล้วน้ำาแทบไหล
สมัยประถมผมเยเล่นแ่ับเพื่อนลอ เมที่เลือมานั้นือเมหมาับแมว
รอปเห็นถึับหลุำเลย
เมหมาับแมวนี้ ผมเลือเล่นสอน
เป็นเมสรามระหว่าหมาับแมว โยที่หมาะโยนระูใส่แมว
ส่วนแมวโยนระป๋อใส่หมา ่อนโยนเรา้อูวามแรอลม้วยะไ้ปาแม่นๆ
ลิ้ายเพื่อเพิ่มพลั อ้อ แล้ว็มีอวิเศษ์ อย่าเ่น ให้อที่ปาให่ึ้น
ปาเป็นระเบิ หรือเพิ่มพลัีวิ
“ใรหมา ใรแมว”
“รอปอยาเป็นัวไหนล่ะ”
“ฝันเป็นแมว”
“ทำไม” ผมถามอย่าสสัย
“ี้อ้อน แล้ว็...น่ารั” รอประิบำท้าย้าใบหู
ิว่าพูาแบบนี้ะทำให้ผมะระยะวามแม่นพลาไปั้นเหรอ อบอว่าเสียใ
ผมมันเียนเมนี้นะะบอให้
“ั้นเริ่มเลย”
ผมับรอปผลัันโยนอใส่หัวัน
อยอมรับว่าผมประเมินฝีมือรอป่ำไป ใระไปิว่าเาะแม่นมา ไม่เยพลาสัรั้
ผมใ้ัว่วยนหมแ่รอปไม่ใ้สัอัน ในที่สุพลัีวิผม็เหลือน้อยเ็มที
รอปใ้ระเบินผมเม้มปาแน่น เาใใ้ใน่วท้าย ร้ายาสุๆ
สรุป แมวาย...อย่าน่าสมเพ ฮือๆ
“เ็อะไร ีแ่ปา หึๆ”
“รอปอ่า!”
“ไรับ นี้แพ้ อย่าโวยวายสิ
า็แบบเนี่ยแหละ”
อ๊า ปาร้ายไม่มีใรเิน
“ในเมื่อนะแล้วรอป็อ...ยำหน้าอหน่อย”
“มะ ไมู่เยๆ เหรอ” ผมถามเสียสั่น
“ไม่ อนนั้นอูเยๆ แล้วเล่นัวีนั”
“รอปรู้ไหมว่าฝัน เอ่อ ฝันเิอารม์่าย”
ผมบอเสียแผ่วเบา ยอมรับว่าัวเอเิอารม์่ายมา แ่ินาาร็เผลอิไปไล
แ่นี่รอปอยำหน้าอเลยนะ ไอ้นั่นอผมไม่ั้เหรอ ฮือ
อยาอแแ่นแพ้มีสิทธิเรียร้อ้วยเหรอ ปวใยิ่นั!
“เิ็เิไป
อแ่เิอารม์ับผู้ายื่อรอป็พอ”
“...”
“ถ้าฝันเิอารม์ับผู้ายนอื่น
รอปเอาายแน่”
“อย่าู่ี่” ผมบอ่อนะสูลมหายใเ้าออลึๆ
านั้น็พยัหน้าึ้นล รอปเอามือวาบนหัวพลายี้เบาๆ ้วยสายาเอ็นู
หัวใเ้นผิัหวะอีแล้ว
“ราไ้นะ อยาฟัพอี”
“ไม่ราหรอ”
“ะอยู หึๆ”
เลียเสียหัวเราะอเา!
รอปเอื้อมมือมา้านหน้า
ใบหน้าหล่อมวาเยบนไหล่้าย หัวใผมเ้นึัไ้น่าลัวที่สุ
เาแะระุมเสื้อนัศึษาหม็่อยๆ วามือทาบบนแผ่นอ
ัหวะนี้แหละที่หัวใเ้นแรว่ารั้ไหนๆ และาว่ารอปะรู้้วย
มืออเาทาบที่แผ่นอ้าน้ายนี่นา ี้โ ี้แล้ อย่าให้เรานะบ้านะ
ะัหนััเ็มใหู้
“พอใยั”
“ยัไม่ทันยำเลย แ่ลอทสอบหัวใ่อน”
“อย่าทำนอเหนือที่อสิ”
“รับๆ แ่ราไ้นะ”
“ไม่ราแน่”
[าบาปสอสามบรรทั อัออ ลัวโนแบน 5555]
แ่ผมอบ อบสัมผัสแบบนี้
75%
[าบาปเล็ๆ สอสามบรรทั]
“เฮ้! ร้อไห้เลยเหรอ รอปอโทษ”
รอปหยุมือ่อนะรีบเ็น้ำา็เผลอึมเล็น้อย
ผมไม่ไ้ลัวแ่วาม้อารมันมาเินไป มันปวหนึบไปหม เรามันแย่มาๆ
ที่เผลอิว่าหาส่วนนั้นอเาเ้ามาในร่าาย วามร้อนรุ่มะหายไปรึเปล่า ไม่ไ้! ผมะบอวามิ่ำๆ
แบบนี้ให้รอปรู้ไม่ไ้เ็า
“เราอไปเ้าห้อน้ำ่อนนะ เี๋ยวมาเล่นใหม่”
“ยัะเล่นอีเหรอ”
“เล่น! ระ...เราะเอาืนให้ไ้”
ผมรีบเินเ้าห้อน้ำ าแอบสั่นไปหม
แรยืนแทบไม่มีเลย พอปิประูห้อน้ำไ้ผม็ล้มพับไปับพื้น
ทำไมหมเรี่ยวแรนานี้ ยัไม่ทันไ้ทำอะไรเลย ผมสูลมหายใเ้าออลึๆ
านั้น็ยืนหน้าระ แอบใสภาพใบหน้าและร่าาย ทำไมเหมือนโนระทำำเรามาเลย
หน้าแลามไปถึ้นอ หน้าอแ็เป็นไ เสื้อผ้า็หลุลุ่ย
โธ่ๆ เรายัไม่โนทำแบบนั้น
อย่าเพิ่รอย้ำนัสิ
ผมทำาร่วยัวเอเหมือนเย
ราวนี้เอาผ้ามาัปาเพื่อลั้นเสียราเ็มที่ ทำไปนึถึหน้ารอปไป
ว่าะ่วยัวเอเสร็็เือบั่วโมทีเียว ผมนั่อยู่ในห้อน้ำ
พยายามปรับอารม์ให้เป็นปิ เอาล่ะ ศึรั้หน้าเราะไม่ยอมพ่ายแพ้อี เรา้อนะเว้ย!
แอ๊...
“นานั รอปแทบะหลับาโ๊ะอยู่แล้ว”
“บ่นมา”
“ที่ริะเ้าไป่วยแล้ว”
“ไม่้อยุ่น่า”
“ไว้รอไ้เป็นแฟน่อนเถอะ ะทำให้ัวเปื่อยเลย”
“ไม่อยาุย้วยแล้ว เล่น่อเลย
อีสอาเรา้อนะเท่านั้น!”
ผมยอมรับว่าไม่อยานั่บนัรอปอีแล้ว ยืนเถียับรอปอยู่นานสอนาน
สุท้ายรอป็ยื่นำา หาไม่นั่ามเิมเาะไม่ยอมเล่นเม่อ ผมึนั่ามเิม
เพิ่่วยัวเอมาหมาๆ อย่าเพิ่เิอารม์่ายๆ เียว
ผมพยายามสุฤทธิ์ในารว้าแมป์รั้นี้
อ่า รอปแอบอ่อนให้รึเปล่า
“ว้า แพ้นปาีนไ้”
“รอปแล้แพ้”
“แล้อะไร รอปะวามแม่นพลาไปหน่อย
ว่าแุ่นนี้อยาเอาืนผมแบบไหน ะอ ูบ ลูบ หรือลำี หึๆ”
รอปหัวเราะามสไล์เิม เาิว่าผมะไม่ล้าเอาืนแบบถึเนื้อถึัวใ่ไหม
ผมยับัวนั่บนัโยหันใบหน้า้าน้าไปมอเา มือ็่อยๆ ลูบสันรามมอย่าเื่อ้า
“ลูบลำส่วนไหนไ้บ้า” พอถามึ้น
รอป็เลิิ้ว้ายเล็น้อย
“ส่วนบน็ไ้ ส่วนล่า...ถ้าล้า็เิ”
“ไ้!”
“ไ้...อะไร” รอปถามอย่าสสัย
“ฝันอล้วาเรอป ฝันอยาลูบลำอรอป”
“!!” รอปนิ่ไปหลายวินาที ล้ายสิหลุไปั่วะ
“ไ ฝันล้าอแล้ว รอปล่ะะให้รึเปล่า”
“...”
รอปไม่อบแ่้มหน้ามอาเที่ัวเอสวมอยู่
อนนี้รอปแ่ัวไม่่อยเรียบร้อยเท่าไหร่
เาใส่เสื้อนัศึษาสีาวแ่ถอาเสีำออแล้ว
อนนี้เหลือเพียาเบ็อเอร์ัวเียวเท่านั้น เหมือนเ้าัวะเินอายใบหน้าอเาแร่ำอย่าน่าเอ็นู
ใบหูและลำอ็แระเรื่อ น่าหยิแ้มริๆ
“ะล้วริเหรอ รอป เอ่อ
ยัไม่ไ้่วยัวเอเลย” เาบอเสียแผ่วเบาพลายมือลูบท้ายทอยัวเอ
พอเาบอแบบนั้นผม็้มหน้ามอ่ำ ไม่อยามอเลยแ่มันมอแล้วไ
ส่วนที่นูนึ้นนั้นทำให้หัวใผมเ้นแรมา
“ไป่วยัวเอไป”
“ที่ริ็่วยไปรอบหนึ่แล้ว
อนฝันเ้าไปในห้อน้ำ”
“...” แล้วทำไมมันยัให่อีเล่า โอ๊ย! หน้าร้อนๆ
“แ่พอเห็นฝันเินออมา็เผลอิถึอนยำหน้าอฝัน
มัน็เิอารม์นิหน่อย” เาบอแล้วส่ยิ้มเบาบามาให้
ผม้มหน้าุแ่พอิไ้ว่า้มแล้ว้อมอส่วนนั้น็เยหน้าึ้น
พอเยหน้า็ปะทะับวามอรอป โอ๊ย! เรามออะไรไ้บ้าเนี่ย
“ฝันอเปลี่ยน ฝันอสั่ให้รอปไป่วยัวเอ”
“ที่ริ็ยัไหว”
“ไม่ ไปห้อน้ำเลย แล้วมาเล่นเมาสุท้าย ไปสิ!”
“รับๆ”
ผมยับัวลุ่อนที่รอปะรีบเินเ้าห้อน้ำไป
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แ่มัน็นานแหละ ท้อฟ้าเริ่มมื
บ่บอว่าอนนี้ใล้เวลาลาืนทุที
ผมัสินใลุาเ้าอี้เพื่อเินเ้าไปูอสในห้อรัว
ทำอาหารไว้ทานมื้อเย็นีว่า เมนูที่เลือวันนี้่อน้า่าย นั่น็ือ
ไ่ลูเยับ้มืวุ้นเส้น
เมื่อทำอาหารเสร็็เห็นรอปยืนพิรอบประู
เ้าัวน่าะอาบน้ำแล้ว้วย เาำลัยืนโว์ล้ามหน้าท้อเป็นลอน
เ้าัวใส่แ่าเายาวัวเียวเท่านั้น พอเาเห็นว่าผมมออะไร็รีบเินมาหา
แน่นอนว่า้อเินหนีแ่เาันใ้แนแร่รวบัวไว้เสีย่อน
“เสียใรึเปล่าที่ไม่ไ้ับอรอป”
“ใระไปเสียใ”
“ลัวฝันิมา อโทษนะรับ”
“หมายวามว่าไ”
ผมแะแนเาออแล้วหันหน้าไปมออีฝ่าย รอปยิ้มมุมปาเล็น้อย่อนะหัวเราะออมา
รอปพูแบบนี้แปลว่าเาไม่อยาให้ผมับไอ้นั่นใ่ป่ะ เหอะ! หวัวัเลยนะ
“อนนั้นรอปไม่ไ้มีอารม์หรอ”
“แ่มัน...” ให่ ใ่ ผมเห็นมันนูนึ้นมา ื้อออ
ยิ่ิยิ่่ำ
“รอให้ถึเวลานั้น่อนีว่า
บอแล้วว่าไม่อยาให้ิมา”
“เล็เท่าพริี้หนู็พูมาเถอะ อายใ่ไหมล่ะ”
“อาะเล็ริๆ ็ไ้ รอปเลยอาย”
โห! โห้วยหน้ามึนๆ ไ้ยัไ
“เี๋ยวรอปให้ราวัลอื่นปลอบในนะแล้วัน
ส่วนเมาที่สามรอปยให้ฝันนะไปฟรีๆ เอาเป็นว่ารอปะมอบราวัลให้
รับรอว่าถูใแน่นอน”
“ราวัล...อ๊ะ! อื้อ”
ยัไม่ทันไ้ถามอะไร็ถูแนแร่เี่ยวเอววัเ้าหา
ไม่นานริมฝีปาอนรหน้า็ลมาอย่ารวเร็ว อึ้เลย ราวัลแบบนี้็ไ้เหรอ
รอปเริ่มเม้มริมฝีปาล่าเบาๆ ผมยอมเอนอ่อนามอย่า่ายาย
ยอมเผยอริมฝีปาเล็น้อยเพื่อให้ลิ้นหนาสอเ้ามาสำรว รอปไม่พลาโอาสนี้แน่
เามอบูบที่อบอุ่นและอ่อนโยนให้
เนี่ยเาีนานี้ผมะยอมยรอปให้ใรอื่นไ้ไ
เราสอนูบันนานมา รอป่อยๆ
ผละใบหน้าออ่อนะูบหน้าผาปิท้าย
พอเราสบาันวามร้อนที่มีอยู่แล้ว็มาว่าเิมหลายเท่า ทำไมเินแบบนี้เนี่ย รอปเอามือวาบนหัวพร้อมยีเบาๆ
้วยท่าทาเอ็นู
“ผมรัุนะ”
“...” อะไร ะมาสารภาพรัอะไรอนนี้เนี่ย
มือไม้อยู่ไม่สุ ทำัวไม่ถู ในท้อเหมือนมีอะไรบินวนอยู่ในนั้น ผมื่นเ้น ีใ
อ๊า สิไม่อยู่แล้วรับ ทำไีๆ
“รอปรัฝันนะ
รัมานไม่เหลือพื้นที่ให้ใรแล้ว”
“อือ” อนสั้นๆ แ่เินมาบอเลย
“น่ารัว่ะ”
“รู้แล้ว” เี๋ยว! เรายอมรับแบบหน้า้านๆ ไปไหม โอ๊ยๆ ไร้สิ
“ถ้ามีอะไรเิึ้นับเราสอน”
“...” เอ๋ ทำไมน้ำเสีย้อริั้วยเล่า
สายา็...ึัมา
“รับรู้ไว้นะ ว่ารอปไม่เยเปลี่ยนใไปาฝันเลย”
100%
สวัสี่า!
ลับมาแล้วนะ หลัาที่ห่าหายไปนานมา 5555
ยินี้อนรับสมาิใหม่และเ่าทุน อบุที่เ้ามาอ่านนิยายเรื่อนี้นะ
(ปล. ใรลืมเนื้อเรื่อ่อนหน้านี้ แนะนำให้ลับไปอ่านบท่อนๆ ไ้นะ โทษทีที่หายไปนาน่ะ)
ความคิดเห็น