คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Engineering Children 7
Engineering
Children 7
เวลา 06.30
นาฬิา
“ฝัน”
“อือ” ผมส่เสียอบเบาๆ
พลาุใบหน้าับบาอย่ามาึ้น ลิ่นหอมละมุนเหมือนเยไ้ลิ่นมา่อน
มันหอมมาเลยนะแ่แรเย่าที่แนทำให้แอบมวิ้วมุ่น้วยวามไม่พอใ
ผมเอามือปัไปมา อ่า เหมือนำลัลูบหน้าท้อนผ่านเสื้อผ้าเลยแ่ายนนี้มีล้ามหน้าท้อเป็นลอน้วย
ร่าายีะมั
แ่เฮ้ย! นี่มันร่าายใรวะเนี่ย
เฮือ!
ผมสะุ้และลืมามอ
นที่ผมลวนลามอยู่่อยๆ ใ้แนยันัวลุ้วยสภาพใบหน้ามึนๆ
เายมือยี้ผมนิหน่อยแ่อบอว่าเท่มา นาอนื่นอนยัหล่อเลย
ผมยิ้มนิหน่อยนร่าสูะัล้ายนไม่่อยมั่นใเท่าไหร่
“มออะไรฝัน
ลุไปอาบน้ำไ้แล้ว”
“ไปอาบน้ำ้วยันไหม”
“ไม่ไ้”
“ทำไมล่ะ
อนเรียนลูเสือ้อเยอาบน้ำับผู้ายบ้าแหละ” ผมบอแ่รอปส่ายหน้ารัวๆ
ประมาว่ายัไ็ไม่ยอมหรอ ะอายทำไมในเมื่อเราเป็นผู้ายทัู้่
“ฝันไปอาบน้ำไป”
“ไปอาบน้ำ้วยันเถอะ
เี๋ยวฝันัหลัให้”
“ไม่้อ”
เอ้า
ผมมอร่าสูที่ลุาเีย้วยวามรวเร็ว
เารีบเินเ้าห้อน้ำ่อนทำให้ผมรีบเินามแ่พบว่าอีฝ่ายลลอนไว้อย่าแน่นหนา
ถ้าถามว่าารอาบน้ำับนอื่นทำให้รู้สึอายไหมอบอามรว่าอายมา! แ่วามอยาแล้มันมีมาว่า
๊อๆ
“ออาบน้ำ้วยสิ”
“...” เียบริบ!
“ทำไมล่ะ
หรือรอปิอะไรับเราเลยไม่ล้า?”
ผมถาม่อนในที่สุประูห้อน้ำ็เปิออพร้อมายให่ที่มีเพียผ้านหนูพันรอบเอวไว้เท่านั้น
ถึแม้ว่าะเยเห็นรูปร่าำยำมาแล้วแ่มันไม่ินเว้ย
มอี่ทีี่รอบเป็นอันเินลอ รอปสายามอผม่อนะเินเ้าไป
เอ๋
ไม่ปิประูแบบนี้แปลว่าอนุาใ่ไหม
ผมรีบแทรัวเ้าไป่อนะเินไปยืน้าน้าเา
รอปำลัยืนแปรฟันอยู่ เ้าัวส่แปรสีฟันแถมยับีบยาสีฟันให้้วย ใีะมั
สุท้ายเราสอน็แปรฟันพร้อมันนเสร็และ่อไปืออาบน้ำ เาะยอมไหมเนี่ย
ทำไมอยู่ีๆ ผมถึหน้าร้อนเป็นไฟ
ไม่น่าเผลอินนาารว่าอีฝ่ายึผ้านหนูออาเอวเลย
แ่ผ้านหนูผืนนั้นมันพันไว้แทบะหลุอยู่รอมร่อ
โอ๊ย! เลิิเว้ย
“ะอาบน้ำ้วยริๆ
ใ่ไหม”
“ะ ือ...”
ทำไมเิอาารอึอัวะ
“ว่าไ”
“...” พูไม่ออเว้ย
“ถ้าไม่อาบ็ออไป
เรามีเรียนเ้า้วยนะฝัน ้อไปิน้าว่อน”
เาบอเหมือนเร่ำอบนผม้อพยัหน้าล เฮ้ย!
พยัหน้าลั้นเหรอ ิถูหรือิผิวะเนี่ย
“ือ
ือ...อาบ้วยไ้เหรอ”
“อืม เรา็ไม่มีอะไร้ออายหรอ”
“เฮ้ย! รอปอ่า ฮือ ทำไมทำแบบนี้!”
ผมแอบโวยวายเมื่อรอปึผ้านหนูออ
โีที่หมุนัวเินหนีทันไม่อย่านั้นหน้าระเบิระุยระาย
ถึเราะเป็นผู้ายเหมือนันแ่เาไม่วรแ้ผ้าสิ
“หึ!”
“หะ หัวเราะอะไร”
“อายทำไม
ฝันอยาเห็นไม่ใ่เหรอ”
เฮือ!
ผมสะุ้ทันทีเมื่ออยู่ๆ
ร่าสู็เินมายืน้อนหลัพลาเอาแนอรัเอวไว้
ส่วนมืออี้าเลื่อนไปแะระุมเสื้อเิ้สีาวทีละเม็ ทำไมใระุวูบวาบ
ทำไมหน้าร้อน ทำไมผมถึื่นเ้นแปลๆ วะ รอปถอเสื้อผมออและโยนใส่ะร้า
แ่พอเาับอบาเาสั้นผม็รีบับมือเาไว้
“ใส่าเอาบน้ำไ้ไหม”
“ปิใส่เหรอ”
“ือ...”
“ไม่้อใส่หรอ
ฝันอยาเห็น เรา็อยามอ”
“รอป
แล้ันอยู่ใ่ไหม”
“ไม่แล้หรอน่า
แ่ผู้ายสอนอาบน้ำ้วยันเอ” เาระิบ้าใบหูแล้ว่อยๆ
เลื่อนาเลนผม้อึไว้ อยาะบอว่าเราโป๊ เราไม่ไ้ใส่าเในนะเว้ย
“แ่เราอาย”
“แล้วอยารู้ไหมว่าเราอายรึเปล่า
ไม่ยุิธรรมเลย ูเราโป๊นเียวไ้ไ” เาบอนผมแทบะลั้นลมหายใ
สุท้าย็ึมืออีฝ่ายออพร้อมหมุนัวเพื่อเผิหน้าับอีฝ่าย
“อ้าว ไหนบอว่าโป๊ไ”
“...”
รอปไม่อบอะไรนอา้มหน้ามอาเบ็อเอร์อัวเอ
เาเยหน้ามามอนิหน่อย่อนะึแนผมไปยืนใ้ฝับัวและเปิน้ำทันที น้ำเย็นมา
อ๊า อยาะเินหนีแ่อีนไม่ยอม เาใ้มือลูบผิวายผมเบาๆ
นเิอาารร้อนวูบวาบ มันร้อนผิวไปทั่วยามมือลูบไล้ไป
เิอะไรับร่าายเราวะเนี่ย
“เป็นอะไร ทำไมัวสั่น”
“ะ ือ เรา...ไม่รู้”
“ไม่สบายเหรอ”
“เปล่า”
ผมแ่ร้อนามร่าาย
ร้อนไปทุส่วนเลย
รอปเอามือับปลายาผมให้เยหน้าสบาเา่อนที่อีฝ่ายะมอ้วยวามใ
รอปปล่อยมือและผละัวออห่า เาเป็นอะไรไปเนี่ยหรือเาแสหน้าาแปลๆ ผม้มหน้ามอพื้นพร้อมเม้มปาแน่น้วย
“เรา...”
“ฝันอาบน้ำไป่อนเลย
ะ...เอ่อ ะทำอะไร็ทำนะ ไม่้อรีบหรอ เี๋ยวเรา่อยมาอาบทีหลั เอ่อ เรา
เราไปทำอาหารเ้าให้” รอปบอ้วยอาารร้อนรนแล้วรีบเินออไปอย่ารวเร็ว
ปึ!
เาปิประูห้อน้ำแล้ว
ผมไม่รู้ว่าัวเอเป็นอะไรึ่อยๆ เินไปยืนหน้าระ่อนะใบ้า
ทำไมหน้าแร่ำแถมาเยิ้มนานี้ เหมือน...เหมือนนมีอารม์เลยว่ะ
หรือเราำลัมีอารม์ริๆ
ผมเินไปยืนใ้ฝับัวและพยายามใ้น้ำเย็นเพื่อโลมร่าายให้หายร้อน
ไม่หาย ไม่หายเลย
‘ะ...เอ่อ
ะทำอะไร็ทำนะ ไม่้อรีบหรอ’
อยู่ๆ ประโยอรอป็ัเ้ามาในวามิ
ทำอะไร็ทำั้นเหรอ
เารู้ใ่ไหมว่าผมเป็นอะไรแล้วท่าทาเร่รีบือลัวผมับเาปล้ำ เอาน่า
ลอู็ไ้เผื่ออาารร้อนวูบวาบะหายไป
(เบนล้อไปทาอื่น ><
ินนาารเอาเนอะว่าฝัน่วยัวเออยู่)
ผมใ้เวลาัารัวเอนานพอสมวรพร้อมอาบน้ำนเสร็
านั้น็เินออมาและะัทันที
รอปำลันั่รอที่เียเหมือนเาะรู้ว่าผมออมาแล้วึหันมามอ
เายัูใไม่น้อยนผม้อยมือลูบใบหน้าัวเอ เมื่อี้รอปะไ้ยินไหมเนี่ย
เราเผลอราื่อเาออมา้วย
“เอ่อ เป็นไบ้า”
“เราอโทษนะ
เราไม่ไ้ั้ใ”
“ปิน่า”
“รัเียเราใ่ไหม
เราอ...”
“หยุพูไ้แล้ว
เราไม่ไ้รัเีย”
ถึเาะบอแบบนั้นแ่ผมไม่รู้สิ
ผมรีบเินไปทาู้เสื้อผ้าและหยิบุนัศึษามาสวมเียบๆ
รอปไม่ไ้วนพูอะไร่อนอาเินเ้าห้อน้ำไป
บอเลยว่าอนนี้ไม่พร้อมสู้หน้าอีฝ่าย ผมอายเว้ย
่อนหน้านี้รอป้อไ้ยินเสียเราราื่อเาัวร์
รับไม่ไ้เว้ย
ผมรีบเินออาห้อโยไม่สนใอาหารเ้าสันิ
พอเินลมาั้นล่า็รีบโบมือเรียรถแท็ี่เพื่อไปมอ่อน
พอมาถึะวิศวะ็นั่ที่โ๊ะม้าหินอ่อน้าลานเียร์
ป่านนี้รอปะสสัยไหมว่าเราหายไปไหน เาะรัเียรึเปล่า บ้าริ
่อไปนี้ผมะไม่อาบน้ำับรอปอีแล้ว
ฮือ น่าอายว่ะ
รื...
โทรศัพท์ในระเป๋าาเสั่นทำให้ผมหยิบออมาู
อ่า รอปโทรมาั้นเหรอ รั้แรเลยแ่ผมไม่อยารับเว้ย ผมปล่อยให้สายัไปเา็ันโทรเ้ามา้ำ
อ๊า ให้เราวบุมสิและหยุวามอาย่อนไ้ไหม อยารู้ะมัว่าแ่มือนเนี่ย
แ่ลูบไล้ร่าาย็เิอารม์ไ้แล้วใ่ไหม
เราเป็นนเียวรึเปล่า
พี่หยุฝนะเป็น้วยไหม
ไม่ล้าถามๆ
ใระถามเรื่อแบบนี้ัน
“เอ่อ อโทษนะรับ แฮะๆ”
อยู่ๆ
็มีผู้ายร่าสูนหนึ่เินมาทาโ๊ะม้าหินอ่อนที่ผมนั่อยู่
ายนนี้สวมุนัศึษาถูระเบียบแถมยัเทรผมไ้เป๊ะเว่อร์
เายิ้มให้ผมพลาส่ระาษบาอย่ามารหน้า
ผม้มหน้ามอพบว่าเป็นแผนที่ะวิศวะนั่นเอ อย่าบอว่าเาเรียนวิศวะเหมือนัน
“ผมอยาถามหน่อยนะรับว่าึเรื่อลอยู่รไหน
รู้แ่ว่าอยู่ใล้ลานเียร์
ผมเรียนวิศวะเออมรับแ่อาารย์บอว่าให้มาเรียนรวมับเพื่อน่าเอ
มันเป็นวิารวม้วย”
“อ๋อ ึนี้ไ”
“อ๋อ อบุรับ”
“เรียนวิาเียวันเลย
เราเรียนวิศวะเรื่อล” ผมบอ่อนที่ายรหน้าะรีบยิ้มให้ราวับเอเพื่อนใหม่
ท่าทาเาเหมือนนที่ไม่เยมาเหยียบวิศวะเลย
“ีใั
มีเพื่อน่าเอสัที ผมื่อโอทีรับ”
“เราื่อหยุฝัน”
“ั้นผมอนั่้วยไ้ไหม
อไปเรียนพร้อมันไ้รึเปล่า ยัไม่มีเพื่อนเลยรับ” เาบอนผมมวิ้วทันที
เปิเรียนมาะรบอาทิย์แล้วยัไม่มีเพื่อนอีเหรอ
“ไม่มีเพื่อนเลยเหรอ”
“รับ ผมย้ายะมา ริๆ
แล้วผมเลือเรียนะศึษาศาสร์ แ่พอเรียนเ้าริๆ พบว่าัวเอไม่อยาเป็นรู
ถึะอบอมพิวเอร์แ่ไม่อยาเป็นรูเลย แม่ผมึแนะนำให้ย้ายมาเรียนวิศวะอมแทน”
“อ๋อ ีแล้ว
เลือในสิ่ที่อบีว่า”
“อบุรับ
อเป็นเพื่อน้วยนะ”
“ไ้สิ”
ผมยิ้มให้อีฝ่าย่อนที่เาะวนุยสารพั
โอทีเป็นผู้ายุยเ่ เรียว่าเ่มา มีเรื่อมามายมาเล่าสู่ันฟัแถมเายัรู้ัรุ่นพี่หลาหลายะ
โอทีบอว่าเามาเ้า่ายอนมอปลายับมหา’ลัยนี้บ่อย
รุ่นพี่ึรู้ัเาเป็นธรรมา อืม ีแฮะ อนมอปลายผมไม่เยสมัร่ายไปไหนเลย
เหุผลือ...แม่หว
แม่ไม่ให้ไป
“แล้วหยุฝันิน้าวยั”
“ยั เราไม่หิวหรอ”
“เรามีนมปั้วย
แบ่ันิน”
“ไม่เป็นไรหรอ
โอทีินเถอะ”
“เราอยาแบ่...”
“ฝัน!” เสียทุ้มัึ้น่อนะระาแนผมให้ลุึ้น
โอทีมอเราสอน่อนะสะุ้นิหน่อยเมื่อเห็นสายาุันารอป
พอผมเห็นเา็แอบหน้าร้อนวูบวาบอีแล้ว ่อนหน้านี้ยัไม่เป็นอะไรเลยนี่หว่า
“แฟนุัเลย”
“นี่รอป
แล้วเรา็ไม่...”
“มานั่ับใรเนี่ย
หนีเรามาทำไม” รอปัึ้นนผมรีบ้มหน้าุ ริมฝีปาเผลอเม้มเ้ามาหาันเบาๆ
บรรยาาศ่อน้าเียบมานผม้อทำใเยหน้ามอ
“เราลัวรอปไม่อบ
เราลัวรอปเลียนี่”
“ิมา”
“็...”
“ไปันเถอะ แล้วอย่ามานั่ับนอื่น
มันไม่ี”
ผมำลัะถามว่ามันไม่ียัไในเมื่อโอทีือเพื่อนใหม่
โอทียมือเาหัวัวเอ้วยท่าทาุนแ่เา็โบมือลา
ผมเินามแรลาอรอปมานถึใ้อาารเรื่อล ั้นล่ามีเ้าอี้นั่เล่น้วย
รอปให้ผมนั่ลโยเานั่้าน้า อีฝ่ายหายใฮึฮัล้ายไม่อบใบาอย่า
“มันเป็นใร”
“ใรเหรอ”
“ผู้ายนเมื่อี้ไ”
“อ๋อ เาื่อโอที
เรียนวิศวะอม เาย้าย...”
“มันมาีบเหรอ”
รอปถามผมเลยส่ายหน้าไปมานิหน่อย
“ไม่ใ่
เามาอเป็นเพื่อน”
“่าเถอะ
เราทำ้าวล่อมาให้ินอนเ้า้วย ิน่อนแล้ว่อยไปเรียนัน”
รอปส่้าวล่อมาให้ผมเลยรับมาและเปิออ
“...”
เอ่อ
หน้าามันล้ายเ้าอนทำไหมนะ อยาะำแ่ำไม่ออ ้าวล่อนี้หน้าาบึ้ึมา
เาเอาพริสีแว่ำลนล้ายนทำหน้าไม่พอใอยู่
เพิ่รู้ว่ารอปทำอะไรแบบนี้เป็น้วย ยิ่เห็นใบหน้านิ่ายออีฝ่ายึเยหน้าึ้นพร้อมใ้นิ้วสะิเบาๆ
“รอป ฝันอโทษนะ”
“บอว่า...”
“เราอโทษที่ราื่อรอปออมา”
“...”
รอปหุบปาสนิทแถมใบหูยัแระเรื่ออี เาหันใบหน้าหนีราวับนเิน
ผม้มหน้าลเล็น้อย่อนะั้าวึ้นมาพร้อม่อที่ปารอป้วย
“ถ้าไม่โรธ ้อินำนี้่อน”
“เราทำให้ฝันินนะ”
“แ่ฝันอยาป้อนรอปไ
ิว่ารอปไม่ไ้ิน้าวมาหรอ ินนะ ถ้าไม่ินแปลว่าโรธฝัน โรธมา้วย”
ผมบอ้วยใบหน้าึันรอปยอมพยัหน้าล บอเลยว่าีใมา
ผมป้อน้าวรอปแถมเายัยอมิน้วย
เราสอนทาน้าวล่อันนหมแล้ว่อยเ้าไปนั่รอเรียน
แอร์เย็นมาแ่ผมไม่มีเสื้อแนยาว ถึแม้เสื้อนัศึษาะแนยาวแ่มันบา
หนาวเลยเนี่ย ไม่นานเบ็ับทิน็เินเ้ามาพร้อมทิ้ัวนั่ล้าน้า
“นี่ห้อเรียนหรือั้วโลเหนือวะ
หนาวว่ะ”
“มาสายแล้วยับ่นอี”
“เพราะมึไทิน
มัวเล่นับลูหมาอยู่ไ้”
“ยุ่อะไร้วยเล่า”
“เลิบ่นสัที
ออหน่อยสิทิน เราหนาว” ผมบอแล้ววัแนอทินนหนุ่มร่าผอมสะุ้
เาเป็นเพื่อนนเียวที่ใส่เสื้อันหนาวมา
ถ้ารู้ว่าอาาศหนาวน่าะแอบโมยเสื้ออรอป ฮือ พลาอย่าแร
“อ้อนทินมา
ระวัรอปหึนะ”
“หึอะไร”
“หันไปอรอปไป นี่ทินอเานะ”
“เบ็เป็นแฟนันทินเหรอ”
ผมผละัวออพลามอหน้าทั้สอน้วยวามใ ทินับเบ็ส่ายหน้ารัวๆ
แถมยัทำท่ายะแยใส่ันอี่าหา
“ถ้ามีแฟนเป็นไอ้ทิน
อยอมโสลอีวิ”
“แหมเบ็ มึ็อ้วน
าให่ยิ่ว่า้า ูไม่ับมึมาเป็นแฟนหรอ”
“ไอ้ผอม มึีายแหละ”
“ไอ้อ้วน!”
“พอเถอะ
ฟัแล้วปวหัวว่ะ”
ผมบอแล้วยแนอัวเอเพราะอาาศหนาวมา
ภายในห้อเรียนนี้เป็นห้อเรียนให่ แน่นอนว่าเพื่อนเลือเปิแอร์้วยอุหภูมิ่ำ
อ่า นลุเว้ย อยาเินออาห้อเรียนแ่อาารย์เินเ้ามาแล้ว
วันนี้มีเรียนสามเอ้วยัน เอเรื่อล เออมพิวเอร์ และเอไฟฟ้า
เป็นวิาพื้นานทั่วไปเนี่ยแหละ ่ายๆ
่ายไหมไม่รู้
รู้อีทีืออนเรออ
“หนาวเหรอ
ไม่ไ้เอาเสื้อมา้วย”
“ไม่เป็นไรหรอ เราไหว”
ผมบอพร้อมูสอนิ้วให้รอป
“แหมๆ
เาเป็นห่วัน้วย”
“รอปอหยุฝันทีสิ
เพื่อนหนาว ~ ”
“หยุพูันไ้แล้ว”
ผมห้ามนเบ็ับทินยอมหุบปาล
“อ้าวหยุฝัน!”
เสียเรียื่อัึ้นหน้าประูทำให้ทุนหันไปมอทันที
โอทียิ้มว้าแล้วรีบเินมาหานผม้อยิ้มอบเล็น้อย เาไม่มีเพื่อนริๆ
เพราะเ็อมพิวเอร์พาันทำหน้าประมาว่าไอ้นี่เป็นใร สสัยเพิ่ย้ายะมาเรียนวันแรมั้
ไม่มีเพื่อน็น่าสสารแฮะ
“อนั่้วยไ้ไหม
เรายัไม่มีที่นั่เลย”
“อ๋อ ั้น้า...”
“เ็มแล้ว”
เสียทุ้มัึ้น รอปเอาระเป๋าวาบนเ้าอี้้าน้าและมอโอที้วยสายานิ่าย
าว่าเาไม่่อยพอใอีฝ่ายเท่าไหร่
“แหม แฟนหวอีแล้ว”
“...”
“อะ เอ่อ
เราไม่นั่็ไ้ ไปหาเพื่อนใหม่ีว่า แฮะๆ”
โอทีทำท่าะหมุนัวเินหนีแ่เาันหันมามอผมอีรอบพร้อมส่โทรศัพท์ัวเอให้้วย
“หือ?”
“เราอไลน์หยุฝันไ้...”
“ไม่ไ้”
“เราอ...”
“ูบอว่าไม่ไ้” นอบไม่ใ่ผมหรอแ่เป็นรอปทั้นั้น
เาพู้วยน้ำเสียนิ่ๆ และมอ้วยสายานิ่ๆ
ทุอย่านิ่ไปหมแ่ทำไมแอบนลุู่วะ
นาเบ็ับทินยัหุบปาับไม่ิะ่วยพูอะไรสัอย่า
“เอ่อ แฮะๆ เราไปีว่า
บาย”
โอทีรีบเินาไป้วยท่าทารนๆ
นไ้ยินเสียเบ็ับทินถอนหายใยาวเหยีย
ผมหันไปมอรอปเล็น้อยแ่เาไม่ไ้มออบ
เ้าัวทำเพีย้มหน้าอ่านหนัสือเรียนเท่านั้น
ส่วนเบ็ับทินันยยิ้มอบใอะไรสัอย่า มีอะไรน่าพอใั้นเหรอ
“รอป
ถ้าั้าระวัมีหมาาบไปแนะเว้ย”
“อบ็ีบ
รีบอเป็นเ้าอ่วน”
“ไอ้นเมื่อี้หน้าาี้วยสิ
นานไป้อมีนมาีบอีแน่”
“แล้วเมื่อี้หวหยุฝันในานะอะไร”
“ใ่ๆ แฟน็ไม่ใ่
แ่เพื่อนเอ”
“เือน้วยวามหวัี
รีบีบรีบอ”
“อี...”
“พูอะไรันเนี่ย
หยุพูเถอะ” ผมบอทินับเบ็ที่ผลัันพูราวับแล้ยั่วยุรอปให้อารม์ึ้น
รอปไม่อบโ้อะไรสัำนอา้มหน้าอ่านหนัสือ
“รอปพวูริันะเนี่ย
ะหวหยุฝันแบบนี้ไปลอไม่ไ้ ถ้าะหวะหึ้อมีสถานะเว้ย”
ทินยัไม่ยอมหยุนผม้อถอนหายใและสนใอ่านหนัสือแบบรอปบ้า
อยาพู็พูไปเถอะ
“รอป ูว่า...”
“รู้แล้ว”
“...”
เียบริบเลยทีเียวเมื่อรอปัึ้น้วยประโยสั้นๆ
ผมหันไปมอรอปเล็น้อยประมาว่าเารู้แล้วในเรื่ออะไร
หรือรอปะรำาทินับเบ็ที่พูมา้ำาไม่ยอมหยุ อ่า ้อเป็นแบบนั้นัวร์
นาผมยัไม่เ้าใเลยแล้วรอปะไปเ้าใอะไรไ้เล่า
ารเรียนารสอนใน่วเ้าบไปพวเรา็เินออมา้วยสภาพหิวโ
อาารย์ปล่อย้าอีแล้ว เลยเวลามาั้ยี่สิบนาทีแน่ะ
ผมและเพื่อนอีสามนเินทามายัโรอาหาระวิศวะ
รอปอาสาไปื้อ้าวให้โยเาสั่ให้นั่เฝ้าโ๊ะไป
ส่วนทินับเบ็นั้นไปื้อ๋วยเี๋ยว นานหน่อย แถวโรยาวเลย
รื...
อ่า แม่โทรมาั้นเหรอ
าวาระุแฮะ
“รับแม่”
(อนเย็นว่าไหน๊ะ)
“ว่ารับ
วันนี้พี่ว้าไม่นั”
(ีเลย้า
แม่มีเรื่ออยาะุย้วยพอี) แม่บอ้วยน้ำเสียื่นเ้น
ไม่นานรอป็วาาน้าวลพร้อมนั่้าน้า
สายาเา่อน้าสสัยไม่น้อยนผม้อพูเป็นภาษาใบ้ว่าแม่โทรมา รายนั้น็พยัหน้าึ้นลเป็นเิเ้าใ
“แม่มีเรื่ออะไรเหรอรับ”
(แม่อยาุยอะไรนิๆ
หน่อยๆ ั้นอนเย็นมาหาแม่ที่ร้านอาหารอยสี่แถวบ้านเรา พารอปมา้วยนะลู)
แม่บอผมเลยพยัหน้านิหน่อย่อนะะั
“ฮะ!?”
(ใอะไร๊ะ)
“พาใรไปนะรับ”
(รอปไ ืนนี้เา้อลัพาัวลูไปนอนที่อนโอีแล้วใ่ไหม
ถามเาสิว่ายอมปล่อยให้ลูมาเอหน้าแม่ไ้รึเปล่า)
แม่ถามึ้นแถมยัหัวเราะ้วยวามอบออบใ บอเลยว่าหน้าร้อนผ่าวไปหม
“วันนี้ผมนอนที่บ้านแน่นอนรับ”
(แม่ไม่เื่อ้า
ยัไ้อพาเามาให้ไ้นะ)
“แม่...”
(ถ้าไม่มา
แม่ะให้ลูเลิบับเพื่อนนนี้ ว่าไ๊ะะยอมมาีๆ ไหม)
“โธ่ แม่รับ
รอปไม่ว่าหรอ” ผมบอึ้นนร่าสูหันมามอทันทีเมื่อในประโยมีื่อเาปรา อ่า
เรา้อพารอปไปหาแม่ริเหรอเนี่ย
(อะไรันหยุฝัน
แ่พาเพื่อนมาหาแม่เอ หรือว่า...พันาาเพื่อนนลายเป็นแฟนแล้ว)
แม่ถามอีนผมหน้าร้อนวูบวาบ แ่เพื่อนรับยัไม่ไ้พันาอะไรทั้นั้น
“เพื่อนสิรับ”
(้าๆ เพื่อน เนอะ อิอิ)
“แม่อ่า อย่าลืมผมสิ”
(อนเย็นถ้าพาแฟน เอ๊ย!
เพื่อนมาไม่ไ้แม่ะให้เลิบันทันที แ่นี้แหละ๊ะ บาย) แม่วาสายไปแล้วนผม้อถอนหายใ้วยวามปล
พอหันไปมอรอปเา็เลิิ้วึ้นนิหน่อยเป็นเิถามว่ามีอะไรันแน่
“มีอะไรรึเปล่าฝัน”
“แม่เราอยาเอรอป”
“!!”
“ถ้ารอปไม่ไป
แม่ะให้เราเลิบัน”
ความคิดเห็น