คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : คนของใจ ครั้งที่ 27
นอใ
รั้ที่ 27
ห้อสมุอมหา’ลัย
“ถ้าอ่านหนัสือมา
าร์ป้อปวหัวแน่นอน” ผมบอเวลล์่อนที่เาะเยาหนัสือเรียนมามอ
ไม่นาน็ยมือมาผลัหัวผมเบาๆ ้วยท่าทาหมั่นไส้้วย
“เมื่อวานแล้ปวหัวป่ะเนี่ย”
“ใ่ าร์ปแล้” ้วยวามอยาประเลยอบแบบนั้น
“ี้อนริๆ ไม่อนนะ
เวลล์รู้ว่าาร์ปปวหัวริ”
“อย่าพูมาไ้ป่ะ
อยู่ในห้อสมุ้อเียบ”
ผม้มหน้าอ่านหนัสือเรียนทันที
เวลล์ส่ายหน้าไปมาเล็น้อย่อนะอ่านหนัสือวิาที่ะสอบ
รู้ไหมว่าผมถูเวลล์ลามาที่ห้อสมุอมหา’ลัยั้แ่แปโมเ้า เสียเพลาิัปุ๊บเวลล์็มาพาเลย ให้ายสิ
ไม่รู้เหรอว่าผมไม่ถูับัวหนัสือ
อ่านแล้ว่ว ่วมาๆ เลย้วย
นอน่อน
แล้ว่อยื่นมาอ่านไ้ไหมเนี่ย
“หาว ~ ”
“ถ้าแอบนอนหลับ
เวลล์ะให้าร์ปเินลับหอเอนะ ไม่้อนั่รถแล้ว”
“ั้นลับเลยนะ”
“ลแล้ว อ่าน่อไปเลย”
สุท้ายผม็้อ้มอ่านหนัสือ่อไป
่วเ้าแบบนี้ไม่เหมาะับารอ่านหนัสือหรอ
เหมาะแ่ารนอนมาว่าแ่เวลล์ไม่ปล่อยให้ผมมีวามสุมามาย เามันเป็นมารผะมั
ัวาวามสุอแฟนัวเอ ฮึ่ย! ยอมอ่านหนัสือ็ไ้เนี่ย ะรีบทำไมมีเวลาเหลืออีั้หลายวัน
“ว่าไเพื่อน”
หือ?
ผมหันไปมอนที่ทัเวลล์ทันที
ผู้ายนนี้ัวสูให่เท่าแฟนผมเลยแ่ผิวล้ำเล็น้อย
เ้าัวสวมเสื้อยือลมสีาวับาเวอมสีำ
ูท่าทาแล้วน่าะมาอ่านหนัสือเหมือนเวลล์ัวร์
ไม่นานเา็หันมอผมพลายิ้มทัทาย ผมเห็นแบบนั้นเลยยิ้มอบลับไป
“มานเียวเหรอวะไอ้เบส”
“เออ นั่้วยสิ”
“อือ”
“สวัสีรับ ผมื่อเบสนะ
ส่วนื่ออุผมรู้แล้ว ยินีที่ไ้รู้ัอย่าเป็นทาาร” เานั่ล้าๆ
เวลล์่อนะแนะนำพร้อมยื่นมือมารหน้า
ผมเห็นแบบนั้น็ทำท่าะยื่นมือไปแะเป็นเิทัทาย แ่...
“ไม่้อับ็ไ้มั้”
“หวแฟนัวะ”
“เออสิ
ลอใหู้ไปยุ่ับแฟนมึบ้าไหมล่ะ” เวลล์สวนลับไปนเบสหัวเราะทันที
แ่ผมำไม่ออ อะไรือารที่เาไปบอเบสแบบนั้น ิะนอใผมเหรอฮะ!
“ั้นลอสลับู่ันูไหมล่ะ”
“มึไปถามแฟนัวเอ่อนไหมว่าะยอมรึเปล่า”
“่อนะใหู้ไปถามแฟน
มึ่วยถามนรหน้ามึ้วย หึๆ”
เวลล์หันมามอ่อนที่ผมะีหน้ายัษ์ให่
แน่นอนว่าเาสะุ้ทันทีแล้วทำท่าะว้ามืออผมไปับเพื่ออออ้อน
บอเลยว่าไม่ทันแล้วเว้ย ผมลุึ้นยืนพร้อมอุ้มหนัสือมาอไว้้วย เราไม่ไ้ทะเลาะันแ่อนนี้ผมไม่โอเมา
รู้สึน้อยใ เสียใ ิะนอใั้นเหรอ
“ะไปไหนาร์ป”
“ไปไหน็ไ้ ไม่้อามมา้วยนะ”
“ไม่เอาน่า เวลล์พูเล่นเอ”
เวลล์ลุึ้นมาแล้ววาทาทันที
“เหรอ ิะเปลี่ยนแฟนับเพื่อนใ่ไหม”
“เปล่า เวลล์ไม่มีทาทำหรอ”
“เวลล์เห็นเราเป็นแ่อเล่นใ่ป่ะ
ไม่้อเินามมาเลยนะ ไม่อยาุย้วยแล้ว”
ผมบอบ็เินเบี่ยไปทาู้หนัสืออีทา หาที่นั่อ่านเียบๆ
นเียวถือว่าีที่สุ
ผมนั่ลับพื้นห้อแล้วัารเอาหลัพิู้หนัสือ้วย านั้น็เริ่มอ่านหนัสือใหม่อีรอบ อ่านแล้วอ่านอีนเริ่มำไ้บ้า ารสอบราวนี้เราไม่้อใ้ทัษะารหมุนปาา เอ๊ย! ทัษะารเาแล้วล่ะมั้ มีวามรู้พร้อมเอ้อสอบนานี้
ไม่นาน้าน้าัว็มีนมานั่้วย เาไม่ไ้นั่ิมามาย พอเาเห็นว่าผมไม่ว่าอะไร็่อยๆ ยับมาเรื่อยๆ นอนนี้นั่แทบิัน ะเินามมาทำไมเนี่ย ผมั้ท่าะยับัวหนีแ่เวลล์ันใ้แนอรัรอบเอวไว้ ส่วนมืออี้า็ูนิ้ว้อยล้ายนำลั้อ
“ีันนะ
เวลล์ไม่มีทาแลแฟนับเพื่อนเ็า”
“อ่านหนัสือเถอะ”
“ีันเถอะ เวลล์ามมา้อแล้ว”
“อ่านหนัสือเถอะ”
“ถ้ายัไม่ยอมืนนี้ เวลล์ะ...”
“...?”
ผมไม่พูอะไรแ่หันไปมอหน้าเาแทน ิะทำอะไร ิะใ้ำลับัับเหรอ
ผมไม่ไ้อนสัหน่อย วามรู้สึอนที่ฟั็แ่รู้สึเสียใ น้อยใ
รู้สึว่าัวเอสำัไม่มาพอถ้าสำัริเวลล์ไม่พูเหมือนอยาแลแฟนับเพื่อนหรอ
“ูทำหน้าเ้าสิ ลัวรึไ”
“ทำไม ะ่อยาร์ปเหรอฮะ”
“ถ้าเวลล์่อยาร์ป
เวลล์ยอมระโน้ำายีว่า”
“ไม่อยาุย้วยแล้ว
และ็ห้ามพูเรื่อวามาย้วย ไม่อบ”
เวลล์รีบพยัหน้ารัวๆ
ผมถอนหายใเล็น้อย่อนะเอานิ้วัวเอไปเี่ยว้อยับนิ้วออีฝ่าย
ไม่รู้ว่าเวลล์ทำหน้ายัไอยู่เพราะอนนี้ผมสนใแ่ัวหนัสือเท่านั้น
ูหนัสือวบู่ไปับสมุที่เวลล์สรุปเนื้อหาย่อให้
ไม่อยาะเื่อว่าสมุที่เามันเ้าใ่ายมาว่า
ผมนั่พิู้หนัสือ้าเวลล์
อ่านไปไ้สัพั็หันไปมอ้านนอ มอใบไม้สีเียว็่วยให้สื่นไ้
ไม่ใ่อะไรผมรู้สึปวหัวอีแล้ว ่วนี้อาารไม่่อยะีเท่าไหร่
สสัยะเรียเรื่อารสอบมาไปหน่อย หวัว่าบปีสอะไ้เรสวยๆ
มาว่าอนปีหนึ่
ปีหนึ่ไ้แ่ 3.34 ถือว่าน้อยอยู่แหละ
อยูนะ เทอมนี้ะทำให้ไ้เอทุวิา
บ๊ะ! มโนั้นเทพ ะแนนเ็บเลยรึ่มาไม่เท่าไหร่เอ
“ปวหัวเหรอ”
“เปล่า” ผมส่ายหน้าไปมาทั้ที่ำอบไม่ใ่วามริ
ไม่อยาให้เวลล์ัวลเท่าไหร่ ผมไม่เ้าใเลยว่าทำไมถึยัไม่หายปวหัวสัที
“แน่ในะ รู้สึว่าหน้าาร์ปมันีล”
“แน่ใ”
“หิวรึยั”
“อยาินไอิมที่ห้า เวลล์หาไปหน่อยไ้ไหม
อยาินอหวาน” ผมบอ ที่ปวหัวอาะเป็นเพราะร่าายาวามหวาน็ไ้
วามหวานที่เอ่ยไปไม่ไ้หมายถึเวลล์นะเออ รายนี้เาป้อนให้ทุวัน
แ่มันไม่อิ่มท้อเท่าไหร่ ร่าาย้อารสารอาหารเพิ่ม
“รับ ไปอนไหนล่ะ”
“อนนี้”
เวลล์มอหน้าประมาว่า ‘ี้เียอ่านหนัสือใ่ไหม’ แล้วสุท้ายเวลล์็เลือที่ะามใผม เาับรถออามอแล้วพามายัห้าให่แห่หนึ่
ยัไม่ทันไ้ินไอิมามที่ใหวั เวลล์็พาไปทาน้าว่อน
เป็นร้านอาหารเาหลีน่าทานมาโยเพาะพนัานเสิร์ฟ
“อะแฮ่ม!”
เฮือ!
ผมสะุ้เล็น้อย่อนะหันไปมอเวลล์
เามอผมสลับับพนัเสิร์ฟ้วยท่าทาุๆ แหม อยาะแหมยาวๆ
อูอสวยอามสัแป๊บไม่ไ้เลยใ่ไหม เอาเถอะ สุท้ายผม็สนใอาหารรหน้า
ะว่าไปอาหารเาหลี็อร่อยแฮะ นประเทศเาหลี็หล่อมา
“อยาไปเาหลีัเลย” ผมพูลอยๆ
นเวลล์เยหน้ามามอทันที
“ไปทำไม”
“พูเยๆ เอ”
“ถ้าไปส่อหนุ่ม เวลล์อบาร์ปสัสิบทีเลยนะ”
ะ บ! บเลยเหรอ
“บ้วยปา ระา้วยลิ้น หึๆ”
“ถ้าอย่านั้น
าร์ปอไปส่อหนุ่มพร้อมสอยลับบ้าน้วยไ้ไหม”
“เหรอ
ั้นเวลล์ไม่บอย่าเียวแล้วแหละ”
“ไม่บอย่าเียว แล้วทำอะไรอ่ะ”
ผมถามเพราะิไปไลมา ิว่าเวลล์อาะระาึ้นเีย้วย โอ๊ยๆ
พี่าร์ปิเรื่อใ้สะืออีแล้ว ไม่อยาิเลยแ่ผมอยาให้เาทำสัที ไม่! หยุวามิที่แสนเสื่อมเถอะ
“ระทืบ”
หา!
“นอใเวลล์เนี่ย
อบอเลยนะว่าให้ิีๆ เวลารั็รัมา เวลานอใล่ะ็...เี๋ยวรู้เลย”
เา้อาผม้วยสายาริั อะไระโหปานนั้น เห็นแล้วอยาแล้เลยเนี่ย
“ถ้าเวลล์รู้ว่าาร์ปแอบุยับิ๊
เวลล์ะทำยัไอ่ะ”
“ฮะ!?”
“เปล๊า!” ผมแล้อบเสียสูนเวลล์ปั้นหน้าุทันที
“นอใเวลล์เหรอฮะ”
“เปล๊า!”
“ปิเวลล์ะเื่อและไว้ใาร์ปมา
แ่วันนี้เอามาเลย หมายถึเอาโทรศัพท์มาให้เวลล์เ็เลย” เาบอพลาแบมือรหน้า
ผมหลุำทันที่อนะล้วเอาโทรศัพท์ัวเอออมาแล้ววาบนมืออเา
“เ็เลย แล้วะเอ”
“เออะไรฮะ”
“เ็สิ”
เวลล์มวิ้ว้วยวามไม่เ้าใ
เาใ้นิ้วสไล์หน้าอแล้วสำรวทุอย่าเลย ทั้้อวาม รายารโทรเ้าออ ผมทำเพียท้าวามอเท่านั้น
หาให้ายยัไ็หาไม่เอหรอเพราะผมไม่เยมีิ๊ ารนอใมันไร้สาระะาย
สู้มีแฟนนเียวีว่า เท่ว่าเยอะ
“เอยั”
“ถามแบบนี้แปลว่ามีิ๊ริๆ ใ่ป่ะ”
เวลล์ถาม้วยท่าทาหาเรื่อเ็มที่
“มี”
“!” หน้าึเลยทีเียว
“เอยั ถ้าไม่เอแปลว่าไม่มี
ถ้าไม่มี็แปลว่าาร์ปรัเวลล์นเียว อิอิ” ผมบอพลาหัวเราะปิท้าย
เวลล์เ้าใแล้วว่าผมแล้เาเลยยื่นมือมายีหัวทันที ผมเนี่ยรีบหลบพัลวัน โอ้โฮ
ผมฟูว่านี้ไม่มีอีแล้ว
“แล้เหรอฮะ”
“เวลล์ไม่เื่อใแฟนัวเอเลย
าร์ปวระอนเวลล์อีรอบีไหมฮะ”
“โอ๋ๆ อโทษรับ
อย่าอนเลยเี๋ยวพาไปเลี้ยไอิมเนอะ”
ผมออมอเา่อนะยิ้มเล็น้อย
เวลล์่ายเิน่าอาหารเสร็็พาไปร้านไอศรีมทันที
เาอาสาเินไปื้อให้่อนะลับมาพร้อมถ้วยไอศรีมถ้วยเบ้อเร่อ อื้อหือ!
สีสันน่าทานนอยาะอสั่เพิ่มอีสัถ้วยแ่เื่อเถอะว่าเวลล์ไม่ยอมื้อให้แน่
เาะหาเหุผลสารพัมาพูนั่นแหละ
“ป้อนไหมรับ”
“่วยูหน่อยว่าเราอยู่ที่ไหนัน
ูสิมีแ่นเินไปมาเยอะแยะ”
“้อสนเหรอ
ในสายาเนี่ยมอไม่เห็นใรเลยนอาาร์ปอ่ะ”
ูพูเ้าสิ! ผมหยิบ้อนมาัไอศรีม่อนะิน้วยวามเอร็อร่อย
ไ้ทานอหวานแถมเย็นแบบนี้่วยลอาารปวหัวไ้เยอะทีเียวเียว อ่า
เราวรแบ่ให้แฟนทาน้วยีไหม เห็นเวลล์นั่มอแล้วินไม่ลแฮะ
ผมใ้้อนัไอศรีมึ้นมาแล้ว่อที่ปาอเา
“อะไร”
“ินสิ”
“ไม่อายนอื่นเหรอ แ่็อบุนะรับ” เายิ้มว้า่อนะอ้าปารับไอศรีมไป บอเลยว่านอาไอศรีมที่ละลายในถ้วยแล้ว หัวใอผม็ละลายไ้เ่นัน เอรอยยิ้มหวานอแฟนไปหน่อย โอ๊ยๆ ะเป็นลม รับรอว่าพรุ่นี้พี่าร์ปะั้ใอ่านหนัสือ ะว้าเรเอมารอให้เยอะที่สุ ารทำัวีไม่ื้อไม่นหรือัำสั่เวลล์อาะไมุ่เรามา็ไ้ มั้
---------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น