คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : คนของใจ ครั้งที่ 28
นอใ
รั้ที่ 28
วันแห่ารสอบรอบ้นึ้นแล้ว
ผมเปิเฟบุ๊อนเ้า็เห็นนัศึษาโพส์ให่เลยว่าวันสอบวันแร
ะายหรือะรอ ใรๆ ็โพส์ทั้นั้น
ผมเ็บมือถือใส่ระเป๋าาเ่อนะเินลบันไเพื่อไปสอบ
แน่นอนว่าเวลล์ย่อมเินามหลัแถมยันิ่มา เาบอว่า้อำำอบไว้ให้ไ้มาที่สุ
ำเป็น้อริัเบอร์ไหน
“เวลล์”
“้อหนึ่ อบ . สออบ .”
เี๋ยวๆ
ผมฟัำพูอเาแล้วรู้สึแปลๆ แฮะ ทำไมำอบถึลายเป็นแบบนี้ไปไ้ล่ะ
ปิ้อำว่าโทย์นี้ถามยัไ็้ออบไปแ่เมื่อืนเวลล์ำแ่้อหนึ่อบอะไร
้อสออบอะไร รู้ไหม้อสอบมีหนึ่ร้อย้อเวลล์็ำอยู่แ่นั้น
มันำ่ายนานั้นเียวเหรอ
เอ๊ะ! หรือเาแอบไปโมย้อสอบออาารย์มา
“เวลล์!”
เฮือ!
นัวโสะุ้ทันที่อนะหันมามอผม้วยท่าทาเหวอๆ
นี่อย่าบอนะว่าแอบไปโมย้อสอบอาารย์มา เวลล์เห็นผม้อา้วยท่าทาริัเารีบส่ยิ้มหวานให้ทันที
อย่ามาลบเลื่อนะให้ยา แอบไปทำวามผิมาแน่เลยเนี่ย พวไอ้๊ะ็้อทำ้วยัวร์
“รับ ~ ”
“เวลล์ำอะไรหนัหนาฮะ”
“็ำไว่าำอบืออะไร”
“แ่รู้สึว่าเวลล์ไม่ไ้ำำอบแบบนั้น
ำแ่ อย่าเียว”
“็...ใ่ไ”
เวลล์อบนผม้อมอเาอีรั้เพื่ออำอธิบาย
“ไม่เ้าใ”
“อ่าๆ ยอมบอ็ไ้
เมื่อวานไอ้โอ๊เินเ้าไปในห้อพัอาารย์แล้วเอระาษำอบวาอยู่บนโ๊ะ
ไอ้โอ๊เลยหยิบล้อมาถ่ายรูปไว้
เวลล์เห็นว่าเพื่อนมีำอบ็เลยำำอบในบับอเวลล์ไ”
“แล้วไอ้วามรู้ที่เวลล์อ่านมาเป็นอาทิย์ล่ะ”
“่ามันเถอะ”
ฮะ?
่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ
เวลล์ับไหล่ผมให้เินลบันไนถึรถสปอร์อเา
นัวโเปิประูฝั่้านับให้ผม็ยอมเ้าไปนั่แ่โยี เฮ้อ เอาเถอะ
ในเมื่อเาอยาำแบบนี้็ำไปแ่ถ้าโนอาารย์ับไ้เมื่อไหร่็ินเอฟวิานี้ไปแล้วัน
ไม่ไ้แ่แ่ห่วใยนะ๊ะ อิอิ
เอ่อ ผมบ้า อย่าถือสาเลย
เมื่อเวลล์ับรถมาอในรั้วมหา’ลัยไ้ผม็เินเ้าไปในึะนิเทศ
ส่วนเวลล์็ับรถเลยไปยัะวิทย์ารีฬาอัวเอ
ผมเห็นเปรียวนั่รอหน้าห้อเรียน็เินเ้าไปทัทาย เพื่อนมีท่าทาเรียมาเลยแหละ
“พร้อมสอบรึยั”
ผมถามนไอ้เปรียวหันมามอ
“พร้อมไม่พร้อม อาารย์็เินมาแล้ว”
โอ้โฮ รวเร็วทันที
พวเราเินเ้าไปในห้อ่อนที่อาารย์ะแ้อสอบ
ไม่อยาะเื่อว่าโทย์ยานานี้
อาารย์น่าะบอล่วหน้านะผมะไ้ไม่อ่านหนัสือมา รู้เลยว่าะแนนะ้อไ้เพียรึ่เียวเพราะผมทำไ้บ้าเป็นบา้อเท่านั้น
ป่านนี้เวลล์ะเป็นยัไบ้าเนี่ย
สอั่วโมผ่านไป
อื้อหือ! ยาัเลยรับผม
“้อสุท้ายอบอะไรวะ”
“ูอบ . ว่ะ”
ผมบอ่อนที่เปรียวะยิ้มว้า
“ำอบที่ถู้อือ .
ูอ่านหนัสือมา เอพอีเลย”
อืม ทำไมผมไม่เอบ้าเนี่ย
ส่วนให่ใ้หลัารเาล้วนๆ รู้สึว่าารเารั้นี้ะไร้ประสิทธิภาพสิ้นี
ถามเพื่อน้อไหน้อนั้นผิลอ ผมับเปรียวเินลาึะ่อนะสั่้าวเที่ยิน
พอินเสร็็ไปรอสอบ่วบ่าย เรียว่ายาทั้นั้น
ไ้โปรเถอะ ่วยเ็บศพผมไปที
ะายแล้ว
และแล้ว่วเวลาแห่ารสอบ็เสร็สิ้นสัที
สอบทั้หมห้าวันผม็ะายให้ไ้ห้าวัน
ทุวันเวลล์ะั้ใอ่านหนัสือมาแถมยัใ้หลัารเิมือำ
ผมว่าพวเ็วิทย์ารีฬา้อแอบโมย้อสอบอาารย์มาแน่
ถ้าถูับไ้รับรอว่าเรียน้ำัวร์ ่าเถอะ มันเป็นเรื่ออเา
“สอบเสร็้อลอ ร้านเหล้าเว้ย”
“ไม่เอา ร้านหมูระทะ” ไอ้เปรียวแย้
“ร้านเหล้า”
“หมูระทะ”
อนนี้พวเรายืนถียันที่ลานอรถะวิทย์ารีฬา
ผมับเวลล์ยืนมอเพื่อนๆ เถียันเท่านั้น เพื่อนอเวลล์็มีพวเิมๆ ือไอ้๊ะ
พู ไฟ และโอ๊ เพื่อนสนิทผมมีเพียนเียวือเปรียวเท่านั้น เอาเถอะ
อยาะรู้นัว่าศึรั้นี้ใระนะันแน่
“หมูระทะ ยัไ็้อหมูระทะ”
“ร้านเหล้า!”
ราวนี้เพื่อนอเวลล์ทั้สี่นประสานเสียันทันที
“าร์ปๆ ่วยพูหน่อยสิ หมูระทะเถอะ”
“เวลล์ๆ มึ้อร้านเหล้านะเว้ย”
“พวมึัสินใันเลย
ูอยาลับหอไปนอนแล้ว” ผมบอแล้วทำท่าะลับริๆ แ่เวลล์ันับ้อมือไว้
ผมเยหน้ามอนัวโเล็น้อยนเามวิ้วมุ่นทีเียว
“ทำไมรีบลับล่ะ”
“าร์ปปวหัวอ่ะ”
“ไปหาหมอบ้าเถอะมึ
่วนี้บ่นปวหัวให้ฟัทุวัน” ไอ้เปรียวเสนอ่อนะยหลัมือมาทาบหน้าผา
ผม็ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนัน พัหลัๆ ปวหัวลอแถมยัมีอาารลื่นไส้อาเียน้วย
อ้อ ผม่วึมทุที ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
ผมเาอาารเหล่านี้ว่าเป็นเพราะวามเรียาารสอบล้วนๆ
“เี๋ยวเวลล์พาไปหาหมอนะาร์ป”
“ไม่้อหรอ เวลล์ไปลอับเพื่อนเถอะ”
“แ่...”
“ไปเถอะ
อย่าให้าร์ปเป็นัวถ่วเวลล์สิ มันรู้สึไม่ี”
ผมบอนนัวโไม่ล้าพูอะไรออมา ไอ้๊ะยมือเาหัวัวเอเล็น้อย
ผมทำท่าะเินไปทาหน้ามอแ่ไอ้๊ะันเรียไว้เสีย่อน
“เี๋ยวๆ ลับภูเ็อนไหนวะ”
“ยัไม่รู้ เี๋ยวโทรหาพ่อ่อน”
“ลับับูเปล่า
เี๋ยวูลใ้อีสามวัน้าหน้า”
“เี๋ยวบอทีหลั”
ผมบอเพื่อนบเวลล์็ับ้อมือไว้อีรอบ
“เี๋ยวไปส่ีว่า ไม่อยาให้เินไล
เนี่ยเป็นลมึ้นมาเวลล์รู้สึผิแย่เลย” เาบอ่อนะูมือผมไปทารถอเา
เวลล์ับรถออมาามหา’ลัยแล้วมุ่หน้าไปทาหอพัทันที
ผมนั่พิเบาะ่อนะหลับาล้าๆ มันรู้สึ่วอย่าบอไม่ถู ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
ปวหัวะมั
“าร์ปไปหาหมอนะ”
“พาไปส่ที่หอพอ”
“แ่...”
“ทำามที่าร์ปบอเถอะ”
เวลล์นิ่ไปเหมือนอยาัใแ่สุท้ายเา็พาลับหอ
เ้าัวประอร่าผมึ้นมาบนห้อ่อนะให้นอนบนเีย
เาเินออาห้อไปแล้วสสัยะลับไปลอับเพื่อนนั่นแหละ ให้ายสิ
ผมปวหัวมาึ้นเรื่อยๆ ลอระยะเวลาสอสัปาห์ที่ผ่านมาอาารผมแย่ลทุที
ผมเอื้อมมือไปว้าโทรศัพท์มา่อนะโทรหาพ่อับแม่ทันที
ผมไม่่อยล้ารบวนเวลล์เท่าไหร่ถึแม้ว่าเาะเป็นแฟน็าม ไม่นานปลายสาย็รับ
ผมยิ้มเล็น้อยเมื่อไ้ยินเสียแม่เอ่ยทัทายึ้น
(สอบเสร็แล้วใ่ไหมลู
ทำ้อสอบไ้ไหม๊ะ)
“ไ้รับ”
(ีมา ลูแม่เ่ริๆ)
ผมยิ้มออมาทันที
“แม่รับ หนูอยาลับภูเ็ัเลยฮะ”
(็มาสิลู สอบเสร็แล้วไม่ใ่เหรอ)
“รับ แ่หนูปวหัวมา หนูไม่รู้ะเินทาลับยัไ
หนูไม่อยารบวนเวลล์เท่าไหร่เพราะลัวเาะลำบา
แม่่วยส่นมารับหนูที่หอพัหน่อยไ้ไหมฮะ หนูปวหัวมาริๆ หนู ฮึ ทรมาน”
ผมร้อไห้ออมาเล็น้อยนแม่ใทันที พ่อ็รีบวิ่มาหาพลาส่เสียเรีย
(าร์ปๆ ไ้ยินพ่อไหมลู)
“ะ ไ้ยินฮะ”
(โอเ พ่อะรีบไปรับลูลับทันที ไปรอพ่อที่สนามบินเลยนะลู ลูรบวนแฟนัวเอหน่อยแล้วัน าร์ปไ้ยินพ่อไหม) พ่อพู้วยท่าทาร้อนรนนผมเผลอร้อไห้ทันที ยิ่ท่านัวลมาเท่าไหร่ผมยิ่เสียใที่เป็นสาเหุ
“ไ้ยินรับพ่อ เี๋ยวหนูะไปสนามบินเี๋ยวนี้”
(ีมา แล้วเอันนะลู)
“รับ”
ปลายสายวาไปแล้ว ผมเหวี่ยเท้าลาเีย่อนะหยิบระเป๋าสะพาย้ามาเ็บอใ้ำเป็นไป อีไม่นานเี๋ยว็ลับมาเรียนปีสามอยู่ี พอไ้อที่้อารแล้ว็เปิประูออไป ลิ่นหอมออาหารลอยมาแะมูทันที เอ๋ เวลล์ไม่ไ้ไปลอับเพื่อนๆ เหรอ
“เวลล์”
“อ้าว าร์ปรีบออมาทำไม
แล้วเ็บอะไปไหนเนี่ย”
เวลล์เินมาหาพลาส่ยิ้มให้แ่แววาเาเ็มไป้วยวามสสัยเ็มที่
ผมพยายามฝืนยิ้มแ่ทำไมน้ำาถึไหลลมา็ไม่รู้
“เอ่อ”
“เฮ้ ร้อไห้ทำไมเนี่ย”
“าร์ปะลับภูเ็แล้วนะ
เวลล์่วยไปส่าร์ปที่สนามบินหน่อยสิ ส่วนห้อนี้เวลล์อยาะนอน่อ็ไ้ ฮึ ฮือ
าร์ป้อิถึเวลล์แน่เลยอ่ะ” ผมอแเล็น้อย่อนะอนัวโทั้น้ำา
พอไ้อยู่้วยัน็รู้สึิมา ไม่อยาห่าเลยเนี่ย
เวลล์ำเล็น้อยมืออเา็ลูบแผ่นหลัผม้วย
“ไม่ร้อไห้สิรับ
เี๋ยวเปิเทอม็เอันแล้ว”
“อืม”
“แล้วให้ไปส่เลยไหม”
“ไปเลยฮะ”
ผมบอนเวลล์ทำหน้าสลเล็น้อย
“เสียในะเนี่ย
ไม่ไ้ทานอาหารฝีมือเวลล์เลย”
“อย่าเสียใเลย ั้นาร์ปินสันิ็ไ้”
ผมเอาใเาโยารเินไปิน้าวเย็นับเวลล์
เราสอนพูุยันเล็น้อย่อนะเินออมาาห้อพั
เวลล์ับรถมาส่ที่สนามบิน่อนะรอให้พ่อแม่มารับ ไม่นานเรื่อบิน็อที่พื้น
พ่อับแม่มาพร้อมนรับใ้ส่วนัวท่านเินมาพลาส่ยิ้มทัทายพวเรา
เวลล์ยมือไหว้พ่อับแม่ทันที
“สวัสีรับ”
“้า สบายีไหมรับ”
“สบายีรับ”
เวลล์อบ่อนะยิ้มเล็น้อย
“เรียมัวลับภูเ็นะลู
พ่อิว่าเรามีเรื่อ้อุยัน ถ้าหามันเป็นริพ่อสัาว่าะ่วยลูเ็มที่”
พ่อบอพลายมือลูบศีรษะผม้วยสายาอ่อนโยน ผมมวิ้วทันที้วยวามสสัย
“เป็นอะไรเหรอฮะ” เวลล์ถามึ้นแทน
“ไม่มีอะไรหรอเวลล์
แล้วเวลล์ลับเียใหม่อนไหนล่ะ”
“าร์ปลับภูเ็แล้วผม็ะลับืนนี้แหละรับ อยู่ไป็ไม่รู้ะอยู่ับใร าร์ปถ้าถึแล้วอย่าลืมส่้อวามหาเวลล์นะ” ประโยท้ายเาหันมาบอผม็เลยพยัหน้าึ้นล
“รับ อย่าไปีบสาวเหนือล่ะ”
“ไม่ีบหรอ ไม่อบอเหนือ
อบอใ้”
“ให้มันริเถอะ”
ผมบอนเวลล์หลุยิ้มทันที
“หายปวหัวไวๆ นะ ถ้าว่าเมื่อไหร่ะบินไปหา” เวลล์เินมายืนรหน้า่อนะเอามือวาบนหัว เามอหน้าพ่อับแม่่อนะยมือไหว้เป็นเิออนุา ออะไรเนี่ย ยัไม่ทันไ้สสัยนานเวลล์็โน้มใบหน้ามาูบมับเบาๆ ่อนะส่ยิ้มว้านเผยให้เห็นเี้ยวมุมปาทันที มันูมีเสน่ห์มาเลยล่ะ
“ไม่อายรึไ”
“อายไม่ลัว ลัวิถึาร์ปมาว่า
แล้วเอันนะรับ”
“ไปแล้วนะ รัเวลล์”
“รัาร์ปเหมือนัน”
ผมเินเียู่ับพ่อและแม่่อนไป็ยมือโบลาเวลล์้วย
ผมหันหลัลับ็รู้สึใหวิวแปลๆ
ไม่รู้เป็นเพราะอะไรผมถึรู้สึว่าารปล่อยมือันรั้นี้ะทำให้เราไม่สามารถับมือันไ้อี
บ้าเถอะ เรารัันะายไม่มีอะไรมาแยเราสอนไ้หรอ
หวัว่าอาารปวหัวอผมะทุเลาลไปไ้บ้านะ ไม่มา็น้อยนั่นแหละ
--------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น