คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : คนของใจ ครั้งที่ 29
นอใ
รั้ที่ 29
ัหวัภูเ็
“ปวหัวัเลยฮะ”
ผมบอพลาุมมับัวเอ มันรุนแรมาึ้นเรื่อยๆ
นาผมินยาแ้ปวไปแล้วยัไม่หายหรือบรรเทาลสันิ นี่มันเรื่อบ้าอะไร
ผมเผลอไปินอาหารที่มีสารพิษเ้าไปรึเปล่า เมื่อไหร่ะหายปวหัวสัทีเนี่ย
“อาารอลู แย่ลไหม”
พ่อเอ่ยถามผมเลยพยัหน้าล
“รับ หนูปวหัวมาึ้นเรื่อยๆ เลย”
“แม่ลัว ลัวริๆ นะาร์ป”
“ลัวอะไรเหรอฮะ” ผมถามอย่าสสัย
“ลัวว่าลูะเป็นเหมือนุปู่ไล่ะ๊ะ”
ุปู่?
“อย่าเพิุ่ยอนนี้เลย
าร์ปไปนอนพั่อนเถอะ ถ้ายัไม่หายีพ่อะพาลูไปรวโรที่โรพยาบาลให้แน่ัไปเลย
ลูะนอนที่บ้านให่หรือบ้านอัวเอ” พ่อถามผมเลยี้นิ้วไปที่บ้านอัวเอ
บ้านหลันั้นผมอยาไปนอนเพราะรั้หนึ่เวลล์เยมาเที่ยวแล้ว ิถึเาั
ลูน้ออพ่อ่วยันนอมาที่บ้านอผมให้
ผมนอนลที่โฟา่อนะหยิบมือถือมาู อนนี้หนึ่ทุ่มแล้วไม่รู้ว่าเวลล์เินทาลับเียใหม่อนไหน
เอาเถอะ ลอเสี่ยโทรไปหน่อยีว่า ไม่นานเสียสัา็ัึ้น
(รับ ถึภูเ็รึยั)
“ถึแล้ว ิถึเวลล์อ่ะ
อยาะร้อไห้เลยเนี่ย”
(ี้แยริๆ
พูแบบนี้เี๋ยวเวลล์ับรถลใ้ะหรอ) ผมยิ้มออมาเล็น้อยเมื่อเาบอแบบนั้น
ถ้าเวลล์ยอมับรถมาริรับรอว่าพ่อับแม่อเาอึ้น
ิถึลูายะแย่อยู่แล้ว
“แล้วเวลล์ลับอนไหน”
(เ็บออยู่)
“ลับอนลาืนเลยเหรอ เป็นห่ว”
(เวลล์ไม่เป็นไรหรอน่า
าร์ปนั่นแหละอย่านอนึเ้าใไหม แล้วหายปวหัวรึยั) เาถามถึอาาร
ผมลัเลนิหน่อยว่าเราวระบอวามริีไหม อนนี้ผม็ปวอยู่แหละ
“ไุ้ยับเวลล์็หายแล้ว”
(ให้มันริเถอะ
อย่าวิ่หรือนไปเล่นน้ำทะเลล่ะ เี๋ยวป่วย)
“รับๆ เินทาลับบ้านโยสวัสิภาพนะ
รันะ อิอิ”
(รัเหมือนันรับ ฮ่าๆ)
“วาสายสิ” ผมบอแ่เวลล์ันไม่ยอมะั้น
(าร์ปวา่อนเลย)
“วา่อนสิ”
(าร์ปแหละ)
“เวลล์แหละ ฮ่าๆ”
เาุยัน่อสัพั่อนที่ผมะเป็นฝ่ายวาสายแทน
ผมลุไปอาบน้ำและเรียมัวเ้านอน แ่อยู่ๆ ผม็ันมีปัหา้านารมอเห็นะั้น
ภาพมันเบลอแถมยัมีภาพ้อนอี ผมส่ายหัวไปมา่อนที่ทุอย่าะลับมาเป็นปิ
สสัยะเป็นผลมาาารปวหัว
แอ...
“าร์ปหายปวหัวรึยั๊ะ”
“หนู เอ่อ...” ผม่อยๆ
นั่ลที่ปรายเีย ทำไมแนามันอ่อนแรไปหม
พ่อับแม่ทำหน้าัวล่อนะเินมาหาผมทันที สายาห่วใยแบบนี้ไม่ไ้รับาใรอื่นนอาพ่อับแม่อีแล้ว
“เป็นอะไราร์ป”
“ามันอ่อนแรนะฮะ
เมื่อี้ภาพมันเบลอ้วย”
“ไม่เป็นไรนะลู พ่อะพาไปรัษาเอ
รับรอว่า้อหาย”
พ่อ้มหน้าูบมับพลาึัวผมไปอไว้
แม่ับมือผมพร้อมับส่รอยยิ้มอ่อนโยนให้้วย นี่ผมเป็นอะไรันแน่
ยัไม่ทันไปหาหมอพ่อับแม่็เหมือนรู้อาารป่วยอผมแล้ว
ท่านนั่ลบนเียนละ้าแล้วับมือไปุม้วย ผมมอ้ายวาสลับัน่อนะยิ้มให้
“หนูไม่เป็นไรหรอรับ”
“พ่อะเล่าเรื่อุปู่ให้ฟั
าร์ปรู้แ่ว่าุปู่ายเพราะป่วยแ่ไม่รู้ว่าโรที่เป็นืออะไร ริๆ แล้วุปู่เป็นโรเนื้ออในสมอ
ไ้รับารถ่ายทอทาพันธุรรมารุ่นสู่รุ่น
ุปู่ไม่ยอมไปรัษานในที่สุ็้อาย”
โรเนื้ออในสมอั้นเหรอ
“ุปู่เป็นเนื้ออในสมอนิเนื้อเยื่อที่เป็นเนื้อร้าย
อาารอุปู่ือะปวหัวบ่อย และปวหัวรุนแรึ้นเรื่อยๆ มีอาารลื่นไส้อาเียน
่วึม มีวามลำบาในารพูสื่อสาร มีปัหาารไ้ยิน
สูเสียทัศนนิสัยในารมอเห็น เ่นมอภาพเบลอ ภาพ้อน เป็น้น
แล้ว็มีปัหา้านวามทรำ้วย อ้อ ุปู่ั้วยนะ
มีอาารัทั้ที่ไม่เยมีประวิมา่อน”
ผมใหายวาบ มีอาารบาอย่าที่รับผม้วย
“ุปู่เป็นพ่ออพ่อ แน่นอนว่าพ่อ้อไู้แลท่านแ่เรา็อยู่้วยันไ้ไม่นานเพราะุปู่ไม่ยอมไปรัษาเลย
นที่เ็บปวไม่แพ้พ่อ็ือ...ุย่า”
“ุย่าเหรอฮะ”
“ใ่ นรััน
แ่ไ้รู้ว่าอีนเ็บหนั็แทบหมอาลัยายอยา ุย่าพยายามยื้อีวิุปู่ไว้แ่สุท้าย็ทำไม่ไ้
วามายมาเยือนรหน้าุปู่ ุย่าทำเพียมอ้วยสายาโศเศร้าเท่านั้น
ุย่าเ็บหนัมา ร้อไห้ลอ สุท้ายเธอ็้อสิ้นลมหายใามนรัไป”
ผมใทันทีเพราะไม่ิว่านะรัันไ้มามายนานี้
“พ่อเห็นเวลล์ทีไร
มัะนึถึเห็นุย่าเสมอ”
“เวลล์เหรอรับ”
“ใ่ เวลล์เหมือนุย่ามา
เาูแลาร์ปีทุอย่า เป็นทั้พ่อรัว พ่อบ้าน เรียว่าามใไปหม
ส่วนุปู่ะมีนิสัยเหมือนาร์ปสุๆ นิสัยอย่าุปู่เนี่ย้อมีุย่าอยุมเสมอ”
ทำไมผมฟัแล้วใมันวูบโหวแปลๆ
“สายาอเวลล์อ่อนโยนมายามมอมาที่าร์ป
เาสื่อว่ารัลูายอพ่อหมหัวใ
พ่อไม่รู้ะห้ามหรือัวาไปทำไมในเมื่อเาูแลาร์ปีนานี้
แ่...แ่พ่อไม่อยาให้เหุาร์มัน้ำรอยเิมในอี” พ่อบอนผมเม้มปาแน่นทันที
“พ่อะให้าร์ปบอเลิเวลล์เหรอฮะ”
“เปล่าหรอลู
พ่อให้ลูเป็นนัสินใเอ่าหา”
“...” ผมอยาให้เาอยู่เีย้าลอไป
“พ่ออยาให้ลูิเอ
าร์ปอยาให้เวลล์อยู่เีย้าลอไปไหม
ถ้าไปรวโรที่โรพยาบาลแล้วพบว่าเป็นโรเนื้ออในสมอ
ลูลอิูว่าเาะรับมือไหวรึเปล่า แ่ถ้าบอเลิับเา็้อเ็บวามลับให้มิ
ให้เาเ็บและาไป สัพั็หายไปเอ” พ่อบอนผมร้อไห้ทันที
ผมไม่อยาให้เาาไป แ่็ไม่อยาให้เาเ็บปวเ่นัน
เลือทาไหน็เหมือนว่าเวลล์ะเ็บหมเลย
“เวลล์็เหมือนลูอพ่อ
พ่อไม่รัเียเาหรอ”
“แม่็เหมือนัน๊ะ
แม่ยอมรับในารัสินใอลูเสมอ”
“หนูอไปรวโรที่โรพยาบาล่อนไ้ไหมฮะ
บาทีหนูอาเป็นโรปวหัวธรรมา ไม่ใ่โรเนื้อร้ายเหมือนุปู่
แ่ถ้าเป็นโรเนื้อร้ายริ หนูะัสินใอีที” ผมบอนพ่อับแม่ยอมพยัหน้าล
“็ไ้๊ะลู อย่าเรียมาล่ะเี๋ยวปวหัวมาว่าเิม”
“รับ”
พ่อับแม่ลุออาห้อไปแล้ว
ผมหยิบล้อถ่ายรูปัวโปรมาถือ่อนะูภาพวามทรำอเราสอน อยู่ๆ
น้ำา็ไหลลมาทันที
หาวันหนึ่ผม้อเลือระหว่าวามเห็นแ่ัวโยารยื้อเาไว้้าาย
นั่น็เท่าับว่าเวลล์ะ้อเ็บปวไปเรื่อยๆ นว่าผมะรัษาหายหรือายาไป
ส่วนอีทา ผมบอเลิเา
เวลล์ะเ็บแ่แป๊บเียว อาะแ่หนึ่สัปาห์ หนึ่เือน
หาเวลล์ไ้พบนใหม่ที่ีว่าเา็ะลับมายิ้มไ้ มีวามสุอีรั้
“ฮึ แ่ผมไม่อยาเสียเาไป ฮึ ฮือ”
ผมรัเวลล์
รัมานไม่อยาเลือทาที่สอเลย
เ้าวันถัมา
ผมเินเล่นที่ายหา้าบ้าน
เท้าแะเม็ทรายแล้วให้วามรู้สึีที่สุ
ผมหยิบโทรศัพท์ออมาาระเป๋าาเพบว่าเวลล์โทรมา ผมหายใเ้าออลึๆ
แล้วใ้นิ้วเลื่อนเพื่อรับสาย ใบหน้าหล่อมายยยิ้มทัทายเป็นันเอ
พอเห็นแบบนั้น็ยิ้มอบลับไป
(อิาาร์ปริๆ
ไ้เินเล่นที่ายหา้วย)
“อิาเวลล์เหมือนัน
อยู่เหนืออาาศีสินะ”
(แน่นอน ูๆ สิาร์ป
นี่บ้านอเวลล์นะ เห็นเปล่า) เาหมุนล้อไปมาเพื่อส่อสภาพบ้านอเา
บ้านอเวลล์หลัให่โพอสมวรแถมปลูอไม้เยอะแยะไปหม
พื้นที่ส่วนให่มีสีเียวมามายเรียว่าบ้านอเาเหมือนสร้าอยู่ท่ามลาธรรมาิ
อาาศบริสุทธิ์แน่นอน
“อยาไปเที่ยว้วยเลยเนี่ย”
(ว่าๆ เี๋ยวพามานะรับ ฮ่าๆ)
ผมยิ้มเล็น้อยที่เห็นเาหัวเราะแบบนั้น
(ทำไมหน้าีเนี่ยาร์ป
วันนี้ไปหาหมอเลย) เาบอนผม้อเสหน้ามอไปทาอื่น ริๆ ผม็เริ่มทำใแล้ว
เริ่มิว่าัวเออาะเป็นเหมือนุปู่นั่นแหละ
“เวลล์”
(รับ
แล้วเรียแบบนี้ะอมีิ๊ป่ะเนี่ย)
“บ้าแล้ว
เวลล์นั่นแหละแอบมีสาวเหนือรึเปล่า”
(ถึะห่าัน อยู่ไลัน
เวลล์็ไม่มีวันนอใแฟนหรอนะ) เวลล์บอ่อนะยมือลูบผมหน้าม้าัวเอเนื่อาลมพัมาแล้วมันฟูไปหน่อย
หล่อลอเลยเนอะ
“าร์ปอยาให้เวลล์นอใแล้วสิ”
(อะไรนะ)
เาถามึ้นเหมือนไ้ยินไม่ั
“เวลล์อยาลอุยับนอื่นบ้าไหม
าร์ปอนุานะ”
(เฮ้ย! พูแบบนี้หมายวามว่ายัไ ะบอเลิันเหรอ
ถ้าาร์ปพูแบบนี้อีเวลล์ะนั่เรื่อบินไปภูเ็ริๆ ้วย)
เาบอ้วยใบหน้าริั ผมสบาับนในอ่อนะเสหน้ามอท้อทะเลแทน
ยอมรับว่าเมื่อี้ไม่ไ้ั้ใ ให้ายสิ ถ้าผม้อบอเลิเาริมันยาแน่
“เวลล์ีเินไปริๆ”
(าร์ปทำไมอบพูแบบนี้เนี่ย)
“็มันริ เวลล์ีมา
ีนาร์ปไม่อยาทำให้เวลล์เ็บ” ผมบอนปลายสายนิ่ไปพัให่
เามอผม้วยสายาับผิ่อนะเบิาโเล็น้อย
(อย่าบอนะว่าแอบมีนอื่น ใร! มันเป็นใรวะ)
“ไม่มี”
(มัน้อมีแน่ๆ ใร
ไหนาร์ปบอมาสิว่าไอ้นั่นมันีว่าเวลล์รไหน ะบอเลิันเหรอ
เวลล์ไม่เ้าใาร์ปเลยอ่ะเมื่อวานเรายัีๆ ันอยู่เลย
พอห่าแ่วันเียวทุอย่า็เปลี่ยนไปเลยเนอะ) เาบ่น้วยท่าทาหัวเสีย บ้าสิ
ผมไม่วรพูาแบบนี้เราไม่ไ้ะบอเลิเา
ถ้าะบอริ้อรออนที่รู้ผลรวโรเท่านั้น
“ไม่มีใร าร์ปมีเวลล์นเียว”
(แน่นะ)
“รับ” ผมบอแล้วยิ้มให้
เวลล์วนุยไปเรื่อยเปื่อยและพามรอบบ้านไปทั่ว
ผมไม่ไ้เินอย่าเาสันิทำเพียนั่ลที่ผืนทรายและมอน้ำทะเลเท่านั้น
เสียลื่นัเ้าฝั่มอูไป็เพลินี
(สวนอไม้รนี้ แม่เวลล์ลมือปลูเอเลยนะ
แ่ไม่รอหรอ อไม้เหี่ยวายนสุท้ายพ่อ้อลมาปลูแทน
ูสิสวยีเนอะว่าไหมาร์ป) เาถามผม็พยัหน้าล ล้อโทรศัพท์เวลล์ัมา
เห็นัอย่าับไปเินเียู่ับเวลล์แน่ะ
“เวลล์ าร์ปมีเรื่อะถามหน่อย”
(อะไรล่ะ)
“ถ้าสมมุิว่าาร์ปำลัะาย เวลล์ะทำยัไ”
(...)
เวลล์นิ่ไปทันทีเหมือนหาำอบไม่ไ้
“ถามใหม่็ไ้
ถ้าสมมุิเวลล์ำลัะาย้วยโรอะไรสัอย่า เวลล์ะบอาร์ปไหม
เวลล์ะแ้ปัหายัไ เวลล์ะลัวรึเปล่าหาาร์ป้อรู้และร้อไห้เสียใ
เวลล์ะทำยัไับเหุาร์ที่เิึ้น” ผมถามและแอบนิหน่อย เราถามอะไร้ำๆ
ไหมนะ
(าร์ปเป็นโรอะไรรึเปล่า) เาถามเสียแผ่วเบาราวับลัวบาอย่า
“เปล่า าร์ปถามเล่นๆ”
(อ๋อ แล้วไป
ถ้าเวลล์ำลัะาย็ไม่ล้าบอาร์ปหรอ
ถ้าเห็นาร์ปร้อไห้ึ้นมาเวลล์เ็บและายเร็วว่าเิมัวร์ ้ำใายไ เ็บที่ใอะไรแบบเนี่ย
เวลล์ไม่รู้ะอบยัไเลย
รู้แ่ว่าอยาให้าร์ปมีวามสุและสามารถยิ้มไ้เหมือนนอื่น)
“เหรอ”
ผมอบเา่อนะ้มหน้าลเล็น้อย นั่นสิ ผม็อยาให้เามีวามสุ ยิ้มไ้หัวเราะบ่อย
หาเา้อมาอยูแลผมเาทุ์ใมาแน่นอน
(แ่ถ้าาร์ปเป็นอะไร้อบอเวลล์นะ
ห้ามปปิเหมือนที่เวลล์บอเ็า)
------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น