[FIC TVXQ] >> With Junho <<

ลำดับตอนที่ #1 : Prologue ;;

[Fic] ::: With Junho
                [Family] ::: Joung’s Family [Yunho / Junho / Jaejoung]
                [Genre] ::: Comady
                [Aurthor] ::: Orny

                *********************************************************


                .
                ..             
                ...
                ....
                .......
                ...............
                ...........................
                ....................................


                Intro

                แสงแดดอ่อนๆทอดผ่านกิ่งไม้เข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดแง้มเอาไว้ อากาศในช่วงฤดูใบไม้ผลิปีนี้เย็นสบายมากกว่าทุกปี และนี่ก็เป็นเช้าอีกวันหนึ่งหลังจากเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิได้ไม่นาน เสียงรถมอเตอร์ไซด์ส่งหนังสือพิมพ์ค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และ ก็มีเสียงดัง ตุบ! เมื่อมาถึงหน้าบ้าน
                “ขอโทษครับ ผมพลาดไปนิด”
                เด็กส่งหนังสือพิมพ์ตะโกนก่อนจะรีบบิดคันเร่งให้รถมอเตอร์ไซด์พุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว สักพักหนึ่งหลังจากนั้น เสียงเดินกระทืบเท้าก็ดังขึ้น มีคนกำลังเดินลงส้นขึ้นบันไดมาอย่างไม่สบอารมณ์ เสียงนั่นดังขึ้นเรื่อยๆแต่ไม่ใช่แค่เสียงเดินอีกต่อไป น้ำเสียงแหลมเล็กกำลังเพิ่มโวลุมและใส่อารมณ์ในการบ่นพึมพำอย่างเอาเรื่อง
                “ฉันบอกนายแล้วยูชอนว่าให้เอารถจอดไว้ที่อื่น ไงหล่ะ ดีนะ นี่แค่หนังสือพิมพ์ ถ้ามันเป็นพัสดุหล่ะก็ กระจกรถคงแตกไปนานแล้ว”จุนซูทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา คลี่หนังสือพิมพ์ตัวปัญหาออกอ่าน
                “ไม่มีใครเขาส่งพัสดุด้วยการโยนเข้ามาในบ้านหรอก จุนซู”ยูชอนตอบกลับไปแบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก บัดนี้เขาสนใจแค่บัตเตอร์เค้กตรงหน้าเท่านั้น
                “อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่า ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ที่จะบอกก็คือให้นายเอารถจอดไว้ที่บริษัท ปาร์คยูชอน นายกลายเป็นคนที่ต้องให้ฉันอธิบายซ้ำซากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
                “ฉันไม่ได้ขอให้นายอธิบายเลยนะ”
                “ยูชอน”
                “นายสองคนหน่ะ เงียบหน่อยได้ไหม จุนโฮหลับอยู่ เดี๋ยวเขาก็ตื่นหรอก ให้ตายเถอะ ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้”
                ยุนโฮส่ายหัวไปมาพลางกลัดกระดุมเสื้อเชิร์ตสีเทาตัวเก่งอย่างรีบร้อน เขาส่งสายตาตำหนิให้จุนซุและยูชอนแล้วเดินผ่านทั้งคู่ไปที่ห้องครัว กลิ่นซุปร้อนๆลอยมาเตะจมูกให้รีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปใกล้ ร่างบางในชุดนอนสีฟ้าอ่อนกำลังยืนเคี่ยวน้ำซุปในหม้อให้เข้ากัน ใบหน้าหวานมู่ทู่ คิ้วบางขมวดเข้าหากัน อาหารเช้าวันนี้ทำให้เขาเป็นอันต้องเครียด ปัญหาอยู่ที่เนื้อไก่ เพราะ ดันทำผิดขั้นตอนไปหน่อย
                “วันนี้นายทำอะไรทานเนี่ย กลิ่นหอมจังเลย โอ้ว! หน้าตาน่าทานนะ”ชายหนุ่มโผเข้าสวมกอดเอวบางจากด้านหลัง ยุนโฮเชยค้างตัวเองไว้บนไหล่แจจุง
                “ซุปไงเล่า ปล่อยฉัน ยุนโฮ ไม่มีเวลามาทำอะไรแบบนี้หรอกนะ นู่น น้ำร้อน ฉันต้มไว้แล้ว ไปชงนมแล้วเอาแช่ตู้เย็นซะ”
                “ปัดโธ่เอ๊ย แจจุง เดี๋ยวค่อยทำก็ได้ จุนโฮยังไม่ตื่นซะหน่อย”
                “ก็เพราะว่ายังไม่ตื่นนี่แหละ ถึงได้บอกให้ทำ ....อืม โอเคในระดับนึง”แจจุงทำปากขมุบขมิบหลังจากประเมินซุปที่พึ่งชิมไป จากสีหน้าแล้วดูเขาไม่ค่อยพอใจกับรสชาติเท่าไหร่
                “จ้างพี่เลี้ยงดีไหม เราจะได้ไม่ต้องเหนื่อย นายจะไปได้ไปทำงานเสียที”
                “เอาเลยถ้านายอยากให้เรื่องฉันท้อง แล้วเราก็มีลูกด้วยกันรั่วไหล อีกอย่าง ฉันยังไม่อยากกลับไปทำงานหรอกนะ ฉันอยากอยู่กับจุนโฮ”
                “ไม่นะ ถ้ามีคนรู้ เอ่อ ฉันหมายถึง ถ้าแฟนคลับรู้ว่า นายท้องกับฉันแล้วเราก็มีลูกด้วยกัน ฉันคิดว่าเขาคงยินดี แล้วก็สนับสนุนเลยหล่ะ”ยุนโฮปล่อยมือ ถอยออกมายืนพิงเคาเตอร์ทำอาหารแล้วยิ้มกริ่ม
                “...///..พะ...พูดบ้าอะไรของนาย ชงนมสิชงนม ฉันบอกให้ชงนมไง”ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อ แจจุงแสร้งทำเป็นไปเคี่ยวน้ำซุปในหม้อต่อ ในขณะที่ยุนโฮยังคงเสนอหน้าพูดพึมพำว่า ครับๆๆ แต่ก็ยังไม่ยอมไป
                “พี่ ผมหิว”
                ร่างสูงโปร่งปรากฏตัวขึ้น เขายังคงดูงัวเงียราวกับว่าเพิ่งตื่นนอน ทั้งๆที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชางมินหยุดสายตาเอาไว้ที่หม้อต้มซุป สมองสั่งให้เขาเดินเข้าไปชะโงกหน้าดูใกล้ๆว่าซุปอะไร ตามด้วยเสียงท้องร้องที่ดังยืนยันคำพูดว่าเขาหิวจริงๆ
                ผ่านมา หนึ่งปี กว่าๆแล้ว หลังจากที่คลอดน้องจุนโฮออกมา ดงบังชินกิก็ยังคงความเป็นบอยแบนด์แถวหน้าชื่อดังแถวที่ได้รับความนิยมและเป็นที่ยอมรับไปทั่วเอเชีย  สี่หนุ่มเดินหน้าทำงานเพลงและรับงานอื่นที่เข้ามาอย่างขะมักเขม้น ส่วนแจจุงก็ปล่อยข่าวออกไปว่าเรียนต่ออีก 1 ปี ยังไม่สามารถกลับเข้ามาทำงานได้ งานเพลงเป็นสิ่งที่เขารักและพยายามกับมันมาตลอดจนประสบความสำเร็จ แต่บัดนี้เขามีสิ่งที่เขารักมากกว่างานเพลง คือ ลูกชาย ...ชองจุนโฮ .. สมาชิกใหม่ของบ้านดงบังชินกิ ลีซูมานลงทุนซื้อบ้านเดี่ยว พื้นที่กว้างขวางให้พวกเขาย้ายเข้าไปอยู่ มีสนามหญ้าหน้าบ้าน มีที่ให้ได้ออกมาเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ พักผ่อนเวลาเครียด ยูชอน จุนซู และ ยุนโฮ ก็ทยอยซื้อสุนัขมาเลี้ยงในบ้านอย่างที่อยากทำมานาน แน่นอนว่าพื้นที่พวกนั้นสุนัขผู้โชคดีทั้งหลายได้ใช้แทนเจ้าของหมดเลย ซึ่งงานนี้แจจุงก็ขอมีส่วนร่วมด้วยการซื้อมาเลี้ยงด้วยอีกคน เพิ่มภาระให้ตัวเองต้องดูแลทั้งหมาทั้งคน ปิดท้ายด้วยชางมิน เขายอมตามแฟชั่นเลี้ยงสุนัข สมทบซื้อหมาน้อยมาด้วยอีกหนึ่งตัว สัตว์เลี้ยงน่ารักช่วยเพิ่มสีสันให้กับบ้านหลังใหม่ แต่คงไม่เท่ากันเด็กน้อยอายุขวบเศษ เสียงหัวเราะ ร้องไห้ งอแง พูดอ้อแอ้ๆ ไม่เคยทำให้บ้านหลังนี้เงียบเหงา ไม่ว่าหนูน้อยจะทำอะไร ก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูไปซะทุกอย่าง

                .....จะมีใครรู้ไหมว่า ผมตื่นแล้ว.....
                ดวงตาคู่โตกระพริบปริบๆ แสงแดดที่ส่องเข้ามากระทบกับผิวกายทำให้เด็กน้อยรู้สึกรำคาญ มือเล็กยกขึ้นไขว่ขว้า ทำท่าทางราวกับว่าพยายามจะจับต้องอะไรบางอย่างในอากาศ ก่อนจะเก็บมือกลับมา พลิกตัวลงนอนคว่ำ ค่อยๆโก่งก้นขึ้น ยันแขนให้ตัวเองอยู่ในท่าคุกเข่าคลานบนเตียงนอนนุ่ม ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักหันมองซ้าย มองขวา และพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลยสักคน เมื่อครู่ที่ผ่านมาเด็กน้อยพึ่งจะสะดุ้งตื่นเพราะเสียงอาละวาดของแม่ที่โหวกเหวกโวยวายบังคับพ่อให้ไปชงนม แต่จริงๆแล้วรู้สึกตัวตั้งแต่ได้ยินเสียงคุณอาพึมพำไม่รู้จบ ใส่อารมณ์กับคุณอาอีกคน มือเล็กยกขึ้นอีกครั้ง คว้าเข้าที่ลูกกรงเตียงนอนทีละข้าง จากนั้นก็ค่อยๆพยุงตัวเองให้ยืนขึ้น โดยอาศัยลูกกรงที่เตียงนอนยึดเป็นหลักเอาไว้ ประตูห้องเปิดอ้าชิดติดกับฝาผนัง เสียงคนคุยกันบอกให้รู้ว่าทุกคนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
                “แอ้....แอ้ๆ”เด็กน้อยส่งเสียงแสดงตัวว่าตื่นแล้วนะ
                “............”ทว่าไม่มีใครรู้
                “.....ฮึกๆ.... แง้งงงงงงงงงงงงง!!!! แงๆ”
                ทันที่ที่ได้ยินเสียงร้องไห้ดังลั่น แจจุงแทบจะวิ่งเข้ามาหาทันทีจนเกือบลืมปิดแก๊สในครัว เขาโผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับเชือกผ้ากันเปื้อนที่หลุดลุ่ยอยู่ข้างตัว ก่อนจะถอดเขวี้ยงมันออกไปนอนแอ้งแม๊งอยู่บนที่นอน
                “โอ๋ๆ จุนโฮ แม่มาแล้วลูก แม่มาแล้ว”มือบางสอดเข้าใต้รักแร้ของลูกชายแล้วอุ้มขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมอก
                “แงงงงงๆ แง๊” เด็กน้อยยังคงร้องไห้ไม่หยุดแม้จะสมใจแล้วที่ได้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของแม่
                “โอ๋ๆ ไม่ร้องน๊าจุนโฮ....ปาร์คยูชอน คิมจุนซู ฉันบอกว่าให้คอยดูหลานไง มัวนั่งทำอะไรกันอยู่ได้”แจจุงอุ้มจุนโฮเดินออกมาบ้างนอก ต่อว่าพลางเช็ดหน้าเช็ดตาให้ลูกรักด้วยผ้าอ้อมที่พกติดตัวไว้อยู่ตลอดเวลา
                “ก็ทานบัตเตอร์เค้กอยู่ // ก็อ่านหนังสือพิมพ์บรรทัดสุดท้ายอยู่”คำตอบของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมๆกัน แต่สีหน้าของพวกเขาบอกให้รู้ว่ามันคือข้ออ้าง
                “ไม่ใช่เรื่องเลยนะ ทีหมาเห่าล่ะรีบโผล่หน้าออกไปดูเชียวว่าเห่าทำไม”
                “ก็แหม พี่แจจุงหล่ะก็ มันคนละเรื่องกันนี่นา”จุนซูเดินเข้ามาเกาะแกะ จับไม่จับมือเล่นกับจุนโฮ แล้วเขาก็ต้องผงะ เมื่อเด็กน้อยเบนหน้าหนี
                “ใช่ๆ นั่นมันหมานะพี่”ยูชอนเสริม
                “อะไรฉันก็ไม่สนทั้งนั้น ถ้ามันเป็นอย่างนี้อีก ซักวันฉันจะตอนหมาของพวกนาย”
                “โหดร้าย”
                “ฉันทำจริงๆนะ จุนซู”แจจุงขู่ทิ้งท้าย ก่อนจะเดินเข้าไปหายุนโฮในห้องครัว
                “พี่แจจุง คือ ผมหิว ขอก่อนถ้วยนึงนะ โอ๊ะ อรุณสวัสดิ์ จุนโฮ น้องชายของฉัน”ชางมินบอก เขาทิ้งชิ้นเนื้อไก่กลับลงในถ้วยเมื่อสบตากับแจจุง และเลือกจะให้ความสนใจกับเด็กน้อยที่หยุดร้องไห้แล้วแทนสายตาจิกกัด แจจุงเลิกคิดที่จะใส่ใจแล้วกับศักดิ์ที่ชางมินมอบให้ตัวเองและจุนโฮ ทำไมต้องเป็นน้องชาย ชางมินอ้างว่าอายุของเขากับจุนโฮไม่ค่อยห่างกันเท่าไหร่ ทั้งๆที่มันนับวนได้เป็นรอบๆ
                “ยุนโฮ ขอขวดนมหน่อย”
                “เดี๋ยวนะ เขย่าก่อน”
                “บอกให้รีบทำก่อนหน้านี้ก็ไม่เชื่อฉัน”
                “เอาน่า อย่างน้อยก็เสร็จทันขวดนึงแหละ ..จุนโฮ ลูกพ่อ มาม๊ะ เดี๋ยวพ่อป้อนให้”ยุนโฮเดินเข้าไปจ่อจุกขวดนมกับริมฝีปากน้อยๆของลูกชาย เขาส่งยิ้มให้จุนโฮด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน และหลอกล่อให้ลูกโผเข้าหาด้วยของเล่น กรุ๊งกริ๊งจากกระเป๋ากางเกง


                หมับ

                แจจุงคว้าขวดนมไปจากมือยุนโฮ

                “ไม่ต้อง เอาขวดนมมาให้ฉัน แล้วนายก็ไปชงนมที่เหลือให้เสร็จ อย่าลืมเอาใส่ตู้เย็น แช่ไว้หล่ะ”
                “แจจุงอ่า ให้ฉันอุ้มลูกหน่อยสิ”
                “ได้อุ้มแน่ หลังจากชงนมเสร็จแล้ว เจอกันที่ห้องนั่งเล่นข้างล่าง”พูดจบแจจุงก็เดินสะบัดหน้าหนียุนโฮออกจากห้องครัวไป แต่จู่ๆก็กลับมาพร้อมกับใบหน้าสวยๆที่ยื่นเข้ามาใกล้ กดจมูกหอมแก้มยุนโฮเบาๆก่อนจะผละออกเดินหนีลงบันไดไปชั้นล่าง ปล่อยให้คุณพ่ออย่างยุนโฮยืนอ้าแขนรับลูกเก้ออยู่ข้างๆโต๊ะอาหาร รอยยิ้มค่อยๆคลี่ออกปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา จุนซูกับยูชอนหันมาสบตา ทำเป็นว่าเข้าอกเข้าใจ ส่งเสียงล้อเลียน กิ๊วๆๆ แล้วเดินหัวเราะลั่นลงบันไดตามแจจุงไป
                “ให้ตายเถอะ”
                “ดูรักกันดีนะ ไม่ต้องห่วงหรอก ผมยังอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าพี่จะชงนมเสร็จ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมวันนี้พี่แจจุงต้องทำอาหารที่ชั้นบน โอเคผมเข้าใจนะ ที่เขาเนรมิตซอกนึงของบ้านชั้นสองให้กลายเป็นห้องทำอาหาร เพราะจะได้อยู่ไม่ไกลจากจุนโฮ แต่ว่ากี่ทีๆ พอทำอาหารเสร็จแล้วก็ยกไปทานข้างล่างกันอยู่ดี แล้วพี่เชื่อไหมว่าเดี๋ยวเขาจะสั่งให้ผมยกลงไป”ชางมินบ่น เขากัดเนื้อไก่เข้าไปเคี้ยวในปากอีกหนึ่งคำ
                “ชางมิน!! เดี๋ยวยกหม้อซุปลงมาด้วยนะ”แจจุงตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง
                “เห็นไหม อย่างที่พูดไม่มีผิด”
                “มาชงนมแทนฉันไหม ชางมิน”
                “อันนี้ผมคงต้องขอบาย รีบชงนมเถอะพี่ จะได้ลงไปทานอาหารเข้ากัน”
                “ฉันรู้....ฉันรู้....ฉันรู้..”ยุนโฮพึมพำพลางเขย่าขวดนมที่พึ่งจะผสมกับน้ำสุกเสร็จ

                -------------------------------------------------------

                Junho Talk


                .....อะแฮ่ม!!! หวัดดีฮับ อาจุมม่า นูน่า .....เอ่อ...ใครอีก เอาเป็นว่าทุกคน ...ผมมาแล้ว รอผมนานเกินไปหน่อยรึป่าว!?!....คิคิ...ผม ชองจุนโฮ รายงานตัวฮับ ...ถ้ากำลังนึกว่าผมกำลังเหยียดมือป้อมๆ ยกมันขึ้นมาแตะเสมอคิ้ว ตะเบ๊ะรายงานตัวหล่ะก็ นั่นหล่ะ ใช่เลย ผมหน้าตาน่ารักนะจะบอกให้ ทุกคนลงความเห็นว่าผมหน้าตาเหมือนพ่อ อา....แล้วก็ตาเหมือนแม่ ..คิคิ... ..ถูกแล้ว ถ้า อาจุมม่า นูน่า และอื่นๆ... คือ ผมหมายถึงทุกคนที่กำลังอมยิ้มให้กับความน่ารัก น่าเอ็นดูของผม [ยกมือน้อยๆขึ้นเช็ดน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนแก้มยุ้ยๆ] …ผมพึ่งจะหยุดร้องไห้ ตอนนี้แม่อุ้มผมอยู่ เดินไปเดินมาจากฟากนึงของห้องไปอีกฝากนึงช้าๆ พลางพูดปลอบใจผมซึ่งผมก็รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่ก็รู้สึกดี แม่เป็นคนสวย พูดจานุ่มนวล อ่อนหวาน เวลาแม้ยิ้มให้ผม ผมมักจะยิ้มตอบแม่เสมอทุกๆครั้ง โอ๊ะ ..คุณพ่อลงมาแล้ว กับพี่ชางมิน และ อะไรซักอย่างเป็นรูปทรงกระบอกพ่อเดินมาหาผมทันทีแล้วแตะหน้าผากตัวเองกับหน้าผากน้อยๆของผม[มันเป็นสิ่งที่เดียวที่ผมไม่เคยทำได้กับอายูชอน เพราะหน้าผากเขามันกว้าง - -] แก้มยุ้ยๆถูกพ่อหยิกเล่นอย่างหมั่นเขี้ยวเบาๆ พ่อเป็นคนหล่อ หล่อมากเลยหล่ะ นั่นทำให้ผมมั่นใจว่าผมโตขึ้นต้องหล่อเหมือนพ่อแน่นอน แม่เดินหนีพ่อมานั่งลงที่โซฟา หยิบขวดนมที่ฝากคุณอาจุนซูเอาไว้มาใส่ปากให้ผมกิน ใช่แล้ว ผมหิว แต่ไม่มากและผมก็ไม่ได้ร้องไห้เพราะหิวซักหน่อย เอาเถอะ ผมชินแล้วกับการทำแบบนี้ของแม่ กี่ครั้งที่ผมร้องไห้ เอะอะอะไรแม่ก็คอยจะเอาจุกขวดนมใส่ปากผมตลอด จากนั้นแม่ก็จะลนลานทำอะไรไม่ถูก กว่าจะจับต้นชนปลายได้ก็นาทีกว่าๆ.....

                -----------------------------------------------------------------

                “นายเอาลูกไปอุ้มได้แล้ว ยุนโฮ”แจจุงบอกหลังจากที่จุนโฮผละริมฝีปาก เบนหน้าหนีห่างจากจุกขวดนมแล้ว
                “อนุญาตแล้วหรือไง แม่ลูกอ่อน”
                “..........”ด้วยใบหน้าและดวงตาที่ตะหวัดมอง ทำให้ยุนโฮขนลุกซู่ ภรรยาที่รักไม่ได้มีทีท่าว่าจะเล่นด้วยเลยสักนิด
                “ล้อเล่นน่า มาหาพ่อมา จุนโฮ เอ้า ..อึ๊บ!” เด็กน้อยลอยสูงขึ้นตามแรงยก ไม่กี่วินาทีต่อมา จุนโฮก็ย้ายมาอยู่ในอ้อมกอดของพ่อแทน
                “ฉันจะไปจัดโต๊ะอาหารให้ ถ้าลูกหิวก็ป้อนนมไปก่อนนะ เอ่อ จุนซู ฉันวานนายขึ้นไปเอาอาหารสำเร็จรูปของเด็กในครัวชั้นบนให้หน่อย ช้อนด้วย”
                “ขี้เกียจอ่ะ”
                “งั้น ยูชอน นายก็ได้”
                “แต่ฉัน......”
                “ถ้าฉันกลับมาแล้ว ฉันไม่ได้อาหารของจุนโฮหล่ะก็ วันนี้ทั้งวันตอนที่พวกนายไปทำงาน ฉันจะไม่ให้อาหารหมาของนายสองคน”
                “อะไรกันเล่า ไปเอาให้ก็ได้”จุนซูฟึดฟัดลุกเดินขึ้นไป
                “ฝากเอาหนังสือพิมพ์ที่นายอ่านเมื่อกี้ลงมาด้วย”ยูชอนตะโกนบอก
                “มาเอาเอง”และจุนซูก็ตะโกนกลับมาชัดถ้อยชัดคำเช่นกัน
                “ใจดำชะมัด”
                “ชางมิน นายทำมันหก”เสียงแจจุงโวยวายดังลั่น ออกมาจากห้องครัว”
                “คือ ผม เดินชนเก้าอี้ อย่าโวยวายน่าพี่ มันแค่นิดเดียวเอง”
                “ให้ตายเถอะ นายลืมหยิบฝาหม้อมาด้วยใช่ไหม ขึ้นไปเอามา เดี๋ยวฉันเช็ดไอ้นี่ก่อน”
                “โอเคคร๊าบบบบ”ชางมินลากเสียงยาวยืด เขาหันหลังเดินกลับขึ้นใบชั้นบนด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายที่เก็บซ่อนเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป
                “เราเล่นกันสองคนดีกว่าเน๊าะ จุนโฮ”ยุนโฮพูดกับลูกชาย เขาคว้าของเล่นกรุ๊งกริ๊งอันเดิมออกมาจากกระเป๋า แล้วเขย่าเล่น จุนโฮเอื้อมมือคว้า หัวเราะคิกคักกันสองคนพ่อลูก

                แจจุงก้มๆเงยๆจากการเช็ดซุปที่หกเลอะพื้น เขาชะโงกหน้าออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงจุนโฮหัวเราะ ยุนโฮกำลังประคองลูกไว้บนตัก เขย่าของเล่นดังกรุ๊งกริ๊งๆและจุนโฮก็พยายามจะคว้ามันเอามาเขย่ามั่ง พอตัวเองได้เขย่าแล้วก็หัวเราะคิกคักก่อนจะส่งกลับไปให้พ่อเขย่าอีก ใบหน้าของยุนโฮดูอ่อนโยนมากเท่าที่เคยเห็นมา สีหน้าแบบนี้จะเกิดขึ้นทุกครั้งที่ยุนโฮอยู่กับลูก แจจุงยิ้มบางๆแล้วกลับไปเช็ดซุปที่หกต่อ

…ไม่สิ สีหน้านี้ของนาย ก็เกิดขึ้นตอนที่อยู่กับฉันสองคนเหมือนกัน…


                ---------------------------------------------------

                Junho Talk

     



                ....มันมักจะเป็นแบบนี้เสมอหล่ะ ในทุกๆเช้าๆ เรื่องซ้ำเดิม บางทีก็เรื่องใหม่ ผมได้อยู่กับพ่อ เล่นสนุกกันเรื่อยเปื่อย แม่มักจะอ้างเรื่องหมาน้อยกับอาจุนซูและอายูชอนเวลาที่อาทั้งสองคนกระตุกกระติก ....คิคิคิ.... ผมฟังแม่บ่นทุกวันเวลาที่พ่อยุนโฮ อายูชอน อาจุนซู และ พี่ชางมินออกจากบ้านไปทำงานแล้วว่ามันเป็นความวุ่นวาย แต่ก็หัวเราะ และยิ้มทุกครั้งที่พูดถึง ..ผมชอบนะ.. มันดูอบอุ่นพิลึก ...ผมหมายถึง ..อบอุ่นนั่นแหละ ..คิคิ ..แล้วอาจุมม่า นูน่า และ อื่นๆหล่ะ ..คิดว่าไง ??!? ^o^!! ….อ่อ อีกอย่างที่แม่บอกผมคือ แม่รักพ่อมากมาย ..คิคิคิ ...<3 ..อาจุมม่า นูน่า และ อื่นๆ เชื่อหรือเปล่า..ผมเชื่อล่ะ ...



To B con




Talk :::: สวัสกีค่ะแฟนฟิคของอรนี่ทุกคน วันนี้วันที่ 31 ธันวาคม 2551 จะขึ้นปีใหม่กันแล้ว อรนี่มาอัพวิทจุนโฮให้เป็นตอนแรก เป็นของขวัญ สวัสดีปีใหม่ให้ทุกคน ขอให้ทุกคนมีความสุขมากให้ปีใหม่นี้ คิดอะไรก็ขอให้สมปรารถนาและสำเร็จลุล่วงไปทุกประการเลยนะคะ

เป็นยังไงบ้างสำหรับวิทจุนโฮตอนแรก พอจะโฮเคบ้างไหม อรนี่อยากจะบอกว่า อรนี่จะทดแทนความเศร้าเสียใจที่เกิดขึ้นในท้องด้วยความสุขในวิทจุนโฮ ขอบคุณทุกคนที่ประทับใจฟิคของอรนี่นะคะ ขอโทษที่ไม่ได้ไปตอบคอมเม้นท์เลยในช่วงหลังๆ อรนี่ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่เลย ยกโทษผ่อนผันให้กันน๊า

สำหรับคนที่สั่งจองหนังสือเรื่องท้อง วันนี้วันสุดท้ายแล้ว อรนี่จะปิดรับการจองเวลา 0.00 น. เลยนะคะ และจะทำการสรุปรายชื่อผู้จองหนังสือทั้งหมด พร้อม กับแจ้งวันจัดส่ง ทั้งในลิ้งค  Pregnant!! ท้อง และ With Junho ด้วย กรุณาตรวจสอบด้วยนะคะ เพื่อตัวของคุณเอง

เอาหล่ะๆๆ พล่ามเยอะแล้ว ชอบน้องจุนโฮไหม ถ้าชอบ อ่านแล้วอย่าลืมคอมเม้นท์ โหวต และแนะนำส่งต่อให้เพื่อนๆอ่านด้วยนะคะ

เจอกันตอนต่อไป ขอบคุณค่ะ